คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตรงไหนดี
“อะ...” เาวินหลุเสียใยามที่ถูผลัให้นอนลบนพื้นระเบียพลารีบโยอาาศหายใ เมื่อหมิอ๋อเลื่อนพระพัร์ไปพรมูบลำอาวเนียนละเอีย ทั้บเม้มนหิสาวรู้สึเ็บแสบรผิวเล็น้อย มือให่อี้าที่ว่าเริ่มลูบไล้ไปามเอวอิ่ว มือเรียวสวยวาลบนอแ็แร่ำยำ้วยใวาบหวามและประหม่าเมื่อายหนุ่มึเือผูเาะอระโปร้านหลัอนาออ ทำให้อาภร์อนาหลุออาอในทันที โยที่มือหิสาวรีบรวบเาะอระโปรไว้้วยวามเินอาย อายหมิอ๋อไม่พอ้ออายอรัษ์อเาอี
“ท่านอ๋อในห้อไ้หรือไม่เพะ หม่อมันอายอรัษ์อท่าน” น้ำเสียหวาน่อน้าสั่นเรือ้วยใเว้าวอน
หมิอ๋อเพียยมือไล่อรัษ์ให้ออไปาบริเวนี้ึ่็นับว่ามาแล้ว เพราะหลี่เาวินถือเป็นนอศัรูอาปอร้ายหมิอ๋อไ้แ่หมิอ๋อยอมไล่อรัษ์ออไป
หลี่เาวิน็เห็นแล้วว่าหมิอ๋อยอมยมือไล่อรัษ์ออไป เลยยอมปล่อยมือออาอาภร์ใหุ้หลุออาหน้าอสวย นเผยให้เห็นทรวออิ่มล่อใหมิอ๋อ
หมิอ๋อระุยิ้มพอใ ใ้มือระาเาะอระโปรสีแอเาวินให้พ้นายนา าม้วยาเสีาวอหิสาว นร่าามเปลือยเปล่าท่ามลาแสโมไฟสลัวและเียบวัเวไร้เสียทุสรรพสิ่
หลี่เาวินิเล็บลบนแผ่นหลัหมิอ๋อเมื่อร่าสู้มลิมยออสวยอย่าหนัหน่วทั้ัทั้ึนไหล่บาสั่นเทาับวามรัวนและวามรู้สึหวั่นๆ ลัวมีใรมาเห็นเพราะหมิอ๋อไม่ยอมพานาเ้าไปในเรือนริๆ!
“ท่านอ๋อเพะ เราเ้าไปในเรือนีว่า อ๊า!” เสียเล็ัึ้นพร้อมับสะโพถอยร่นเมื่อหมิอ๋อสอนิ้วเ้าไปภายใน่อทารัทีเียวสามนิ้ว! แล้วเริ่มยับเ้าออ มืออหลี่เาวินึเาะแน่นรบ่าหนาำยำ
หลี่เาวินหายใหอบเยหน้าเยบ่าหลุเสียราหวานทั้ที่พยายามะไม่ส่เสียอะไร สะโพบิเร่า หน้าอู่สวยถููึาปาร้อน เป็นเ่นนั้นอยู่นานที่หมิอ๋อเล่นับร่าายาวนวลเนียนแสนนุ่มนิ่มราวเ้าหู้
นหิสาวรู้สึปั่นป่วนเมื่อใล้ถึวามรู้สึบาอย่า ทว่าหมิอ๋อลับึนิ้วออแล้วหยััวลุึ้นนั่ ทำให้เาวินรีบหุบาเรียวสวย้วยวามอาย รู้สึว่ารวามเป็นหิื้นแะไป้วยน้ำบาอย่า
หิสาวทอสายามอหมิอ๋อที่ปลอาภร์ออาวรายเผยให้เห็นรูปายำยำ ทุส่วนเ็มไป้วยมัล้าม และรวามเป็นายที่มีนาให่ัู้ันมีเส้นเลือปูโปนรอบูน่าลัว นร่าเล็รู้สึหวั่นใว่ามันะสามารถเ้ามาในร่าายอนาไ้ยัไ ัวอหลี่เาวิน่อน้าบอบบา ทว่าหมิอ๋อไม่ไ้ให้เาวินไ้ิใร่รวนาน เาับเรียวาสวยแยออโยที่เาวินแม้ะอายแ่็ยอมอ้าาให้เา
วเนรมล้ามอสำรวลีบบุปผาาม่อนะับแท่ร้อนถูไถลีบบอบบา ทำให้หลี่เาวินหลุเสียรวหวาน นวามให่โอบุรุษ่อยๆ ถูส่เ้าไปภายใน่อทารั
“อร๊ายยยย” รั้นี้เาวินรีร้อ้วยวามุ เพราะนาวามเป็นายที่มีนาให่สร้าวามอึอัแ่เาวิน หมิอ๋อยอมใีรอให้นาุ้นินับสิ่ให่โที่ำแรเ้าไปภายในวามอ่อนนุ่ม ่อนะึแท่ร้อนที่สามารถเ้าไปไ้เพียรึ่เียวออนหลุา่อทารั
“อย่าเร็” หมิอ๋อรับสั่สุรเสียทุ้ม ับสะโพลมลึไว้ไม่ให้เาวินยับหนี แล้วอย้ำเ้าหาวามอ่อนนุ่มอีรั้อย่าหนัหน่ว ่อยๆ อย้ำลึเ้าไปอย่าเื่อ้าสร้าวามเสียว่านนแทบลั่แ่ทั้สอเป็นอย่ามา นสามารถเ้าไปไ้นสุวามยาว
เท้าสวยิพื้นไม้้วยวามเสียว ศีรษะเล็เริ่มโยลอนามแรระแทอนัวโบนร่า หมิอ๋อเอ็โน้มัวลไปสอแนเ้าไปรอแผ่นหลับอบบาไม่ให้หลัเาวินถูไปับพื้นระเบีย
ับ ับ ับ เสียเนื้อระทบเนื้อเริ่มัึ้นทั่วบริเวอยู่นาน เล้าับเสียำราม่ำอบุรุษ ร่าสูหยััวลุึ้นนั่ับเอวหลี่เาวินไว้แล้วระแทเ้าหาหิสาวอยู่อย่านั้นัหวะไม่้าหรือเร็วแ่สร้าวามรัวนใให้นใ้ร่า วเนรมล้ามอสำรวใบหน้าสวยอนที่เาำลััววามสุ้วย่อนะสบาับหิสาว
นเป็นหลี่เาวินเบือนหน้าหนีาแววามล้าในวามสลัวรู้สึเินอายับแววเนรอหมิอ๋อที่้อมอสบานา ทั้ที่ยัเลื่อนไหวท่อนล่าเ้าหานาไม่ยอมหยุ นร่าสูโน้มัวลไปุไ้ลำอาวหอมรุ่นาม้วยออวบอิ่มถูหมิอ๋อบเม้มูึนึ้นสีแระเรื่อ นมาูึยอปทุมถันเล่นอย่าพอใ
วบนหมิอ๋อเพิ่มแรอย้ำระแทเ้าหาหลี่เาวินหนัหน่วรัวเร็วนนา้อร้ออ ทั้ยมือึ้นมาันหน้าท้อแร่ “ท่านอ๋อ้าลหน่อย” น้ำเสียหวาน่อน้าาห้วร่าายโยลอนอย่าหนั่วล่าบีบรัับารรุรานาหมิอ๋อ
ทว่าหมิอ๋อลับไม่ใส่ในัยัส่วามให่โเ้าหาวามอ่อนนุ่มามอารม์ำหนัอย่าเอาแ่ใ วบนปลปล่อยน้ำาวุ่นเ้าไปภายใน่อทารันมันเอ่อล้นออมาามารเลื่อนไหวอออแ่นายที่เริ่มเื่อ้าล หยาน้ำสีใสปนับสีาวและสีแาเยื่อพรหมรรย์ไหลเยิ้มออาุประสานอทั้สอเลอะลบนพื้นระเบีย
หาแ่ารเลื่อนไหวเ้าออ็ไม่หยุเสียที
หลี่เาวินเอ็มึนเมาับวามรัวนที่เพิ่เยประสบรั้แร รับรู้ถึน้ำอุ่นร้อนภายในร่าายิว่าบทรับลแล้วเพราะนี่็ถูเารัแนานมาแล้ว หาใระรู้หมิอ๋อรวบนาึ้นไปอแล้วหอบนาเินเ้าไปภายในเรือน นหลี่เาวินอยาะรีร้อออมา เพราะมันุและวาบหวามนแทบลั่ในวามรู้สึเพราะท่านอ๋อัวร้ายไม่ยอมึแท่ร้อนออไปาัวนา เาเินทั้อย่านั้น
ยิ่ว่านั้นหมิอ๋อไม่ไ้รไปยัเียนอนเาลับันนาให้ิผนัห้อนอนแล้วเริ่มระแทระทั้นเ้าไปในัวนา้วยท่านี้รั้แล้วรั้เล่า!
นหลี่เาวินแทบหมแรแ่็ยัถูเาเี่ยวรำอย่าหนั
ว่าหมิอ๋อะยอมพาหลี่เาวินมายัเีย หิสาว็หมสิไปแล้ว ทำให้ไม่ไ้ทำรัับนาบนเียามที่นา้อารในราแรที่นาร่ำร้อะเ้ามาในเรือนให้ไ้
ความคิดเห็น