คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หมู่บ้านก็อบลิน
บทที่ 1 เกิดใหม่
ตอนที่ 3 หมู่บ้านก็อบลิน
(ตอนที่แล้วลืมใส่อะ)
30วัน หรือ 35วันนี่แหละ หลังจากที่พี่ริมุรุกินเวลโดร่าเข้าไป... มันก็เกิดเรื่องหลายๆอย่างขึ้น ยกตัวอย่างก็ พัฒนาการของพี่ริมุรุ ความสัมพันธ์ อะไรพวกนี้ คือ... อายุของพี่ริมุรุคือ 30 เกือบ 40ปี(ชาติก่อน) ผมเลยเรียกเขาว่า ลุง ไป... แต่มันก็มีอะไรหลายๆอย่างจริงๆนั่นแหละ จนตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ริมุรุคล้ายๆกับ พี่น้อง นั่นแหละ โดยใครเป็นพี่ก็รู้ๆอยู่
โดยตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในป่าแหละ ป่า... แสงแดด นี่เราไม่ได้เจอกันมานานแรมปีเลยนะ อ้อใช่... ตั้งแต่ตอนนั้นที่เจอเวลโดร่าผมก็ไม่ได้พัฒนาอะไรเลย มีเพียงแค่พี่ริมุรุเท่านั้นแหละที่พัฒนาขึ้นด้วยยูนีคสกิลของพี่เค้า และตอนนี้ก็มีก็อบลินอยู่ข้างหน้าพวกเรา และพวกก็อบลินได้พูดขึ้นมา
"ท่านผู้แข็งแกร่งเอ๋ย... ท่านมีกิจธุระอันใดข้างหน้านี้หรือครับ?"
ผู้แข็งแกร่ง... หมายถึงพี่ริมุรุสินะ ไม่ใช่เราสินะ ก็อย่างว่าแหละ พี่ริมุรุน่ะแข็งแกร่งจริงๆ
"ต้องพูดว่ายินดีที่ได้รู้จัก รึเปล่านะ? ฉันเป็นสไลม์ ชื่อว่าริมุรุ และข้างหลังของฉันคือเนรูรุ เป็นน้องของฉัน"
ทันใดนั้นพวกก็อบลินก็พากันส่งเสียงเซ็งแซ่ ตกใจที่สไลม์พูดได้เหรอ? ในขณะที่ผมกำลังคิดเช่นนั้น ก็มีก็อบลินที่ขว้างอาวุธทิ้งแล้วลงไปหมอบกราบอยู่บนพื้น
"ท่านผู้แข็งแกร่งเอ๋ย! พวกเราทราบถึงพลังของท่านเป็นอย่างดีแล้ว กรุณาลดเสียงลงด้วยเถอะ!"
"โทษทีนะ พอดีฉันยังปรับเสียงได้ไม่เก่งน่ะ"
"กะ กล่าวเกินไปแล้วครับ ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษพวกเราหรอกครับ!"
"แล้ว มีธุระอะไรกับพวกฉันเรอะ? พวกฉันไม่ได้มีธุระที่ขเางหน้านี้หรอกนะ?"
"อย่างนั้นหรือครับ ข้างหน้านี้คือที่ตั้งของหมู่บ้านของพวกเราครับ เพราะสัมผัสถึงกลิ่นอายของปีศาจที่แข็งแกร่งได้ พวกเราก็เลยออกมาเฝ้าระวังน่ะครับ"
"กลิ่นอายของปีศาจที่แข็งแกร่งเหรอ? เราไม่เห็นจะสัมผัสอะไรแบบนั้นได้เลยนะ"
ผมได้บอกออกไปเนื่องจากผมสัมผัสอะไรประมาณนั้นไม่ได้เลยจริงๆ... ถ้าให้คิด ก็น่าจะเป็นพี่ริมุรุรึเปล่านะ? อารมณ์เหมือนกับขนตาน่ะ อยู่ใกล้ตัวมากไปจึงมองไม่เห็น แบบนั้นน่ะ
"อย่าล้อเล่นสิครับ! แม้ว่าพวกท่านจะมีรูปลักษณ์แบบนี้ก็หลอกพวกเราไม่ได้หรอกนะครับ!"
ผมได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกตะหงิดๆแบบแปลกๆ ที่บอกว่า พวกท่าน หมายถึงผมกับพี่ริมุรุสินะ แต่ไม่ใช่ว่าผมอ่อนแอเหรอ? สกิลก็มีแค่ ยูนีคสกิล 『 พจนานุกรมต่างโลก 』 กับคอมมอนสกิลอีกนิดหน่อยเอง... ผมได้ฟังบทสนทนาระหว่างพี่คิมุรุกับก็อบลินไปเรื่อย แล้วเรื่องมันก็เลยเถิดไปถึงขั้นเยี่ยมชมหมู่บ้านก็อบลิน
ระหว่างทางก็ได้ฟังเรื่องราวหลายๆอย่าง เรื่องที่ว่า ระยะหลังนี้เทพเจ้าที่พวกเขานับถือได้หายตัวไป พร้อมกับที่เทพเจ้าหายตัวไป การเคลื่อนไหวของเหล่าบรรดาปีศาจก็เริ่มคึกคักขึ้น ฯลฯ
เมื่อมาถึงหมู่บ้านผมก็รู้สึกอยากจะอุทานร้อง เอ๊ะ!? ออกมาเลย หมู่บ้านของก็อบลินให้ความรู้สึกสกปรก... จะอย่างไงมันก็เป็นเพียงแค่รังนอนของก็อบลิน คงจะไปคาดหวังอะไรมากไม่ได้หรอก พวกเขาได้นำทางให้พงกผมมายังสิ่งปลูกสร้างที่ดูดีที่สุด ซึ่งน่าจะเป็นบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านละมั้ง
"ขออภัยที่ให้รอครับ ท่านผู้มาเยือน"
ก็อบลินคนหนึ่งได้เอ๋ยพลางก้าวเข้ามา โดยมีหัวหน้าก็อบลินที่นำทางผมมาที่นี่จนกระทั่งเมื่อครู่นี้ตามติดมาด้วยในลักษณะเหมือนช่วยประคองก็อบลินตนนั้น
"อ่อ แหม~ ก็ไม่ได้รอนานอะไรขนาดนั้นหรอกครับ ไม่ต้องคิดมากไปหรอก"
"ข้าทำหน้าที่เป็นผู้ใหญ่หมู่บ้านแห่งนี้ครับ ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ที่ต้อนรับขับสู้อะไรใหญ่โตไม่ได้"
"ไม่เป็นไรหรอก"
ผมได้ตอบอีกฝ่ายไป ในขณะที่เขายื่นสิ่งที่ดูคล้ายน้ำชามาให้พวกเรา ตกใจแฮะ... ไม่นึกเลยว่าก็อบลินจะมีวัฒนธรรมแบบนี้ด้วย ผมได้จิบชานั่น(ถึงแม้ว่าจะเหมือนการยกตัวขึ้นคร่อมบนถ้วยชามากกว่าก็เถอะ)
แต่ผมก็ไม่สามารถรับรสได้อยู่ดี เพราะสไลม์ไม่มีประสาทรับรสนี่นา แต่เหมือนว่าการไม่รับรสชาติของผมจะเป็นผลดีในตอนนี้เสียมากกว่า เพราะดูท่าทางแล้วชาที่ผมดื่มเข้าไปน่ะน่าจะขมมากพอตัว แต่ผมก็ดื่มมันจนหมด
"แล้ว... ที่อุตส่าห์พาพวกดรามาถึงหมู่บ้านเนี่ย แปลว่ามีธุระอะไรกับพวกเรารึเปล่า?"
พี่ริมุรุได้ถามออกไปแบบตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ทีนทีที่ผู้ใหญ่บ้านได้นินก็สะดุ้งโหยง แต่แล้วก็เหลือบมองมาทางพวกผมเหมือนเตรียมใจได้ และแล้ว—
"ที่จริง... ท่านทราบไหมครับว่าระยะนี้บรรดาปีศาจมีการเคลื่อนไหวคึกคักขึ้น? เทพเจ้าของพวกเราที่กรุณาปกป้องสันติสุขของดินแดนแห่งนี้ได้เร้นกายหายไปเมื่อประมาณ 1 เดือนก่อน ดังนั้นปีศาจในพื้นที่ข้างเคียงก็เลยเริ่มเข้ามายุ่มย่ามในพื้นที่แถบนี้... ซึ่งพวกเราเองก็ทนดูอยู่เงียบๆ ไม่ได้เลยโต้ตอบกลับไปบ้าง... แต่ก็ค่อนข้างลำบากในแง่กำลังรบ..."
อืม... เข้าใจล่ะ ว่าแต่เทพเจ้านี่หมายถึงคุณเวลโดร่าสินะ โดยช่วงเวลาแล้วก็ตรงกันพอดีนี่นา
เอาเถอะสรุปแล้วพวกก็อบลินอยากให้พวกผมมาช่วยสินะ
"พวกเราเข้าใจที่มาที่ไปแล้วครับ แต่พวกเราก็เป็นแค่สไลม์ ดังนั้นอาจจะทำอะไรไม่ได้มากอย่างที่พวกคุณคาดหวังกันนะครับ?"
"ฮะฮะฮะ ถ่อมตัวไปแล้วครับ! สไลม์ธรรมดาไม่มีทางแผ่ออร่าออกมาถึงขนาดนั้นได้หรอกครับ! พวกเราจินตนาการไม่ออกเหมือนกันว่าทำไมพวกท่านจึงได้มีรูปลักษณ์แบบนี้... แต่ท่านเป็นปีศาจที่ประกาศนามของตนได้ใช่ไหมล่ะครับ?"
ออร่า... งั้นเหรอ?
อะไรกันล่ะนั่น? ผมจำไม่เห็นได้เลยนะว่าปล่อยของประมาณนั่นออกมาด้วย... ผมได้ลองเปลี่ยนมุมมองของตัวเองตามคำแนะนำที่ได้มาจาก 『 พจนานุกรมต่างโลก』 ด้วยสกิล 『 ญาณเวทย์ 』 แล้วสำรวจตัวเองดู ซึ่งก็พบว่ามีบางอย่างที่ร่างของผมแผ่ออกมาลอยละล่องไปทั่วปนกับของพี่ริมุรุ อะไรบางอย่างที่แผ่ออกมานั้นคือ 『 ออร่า 』 ตามที่ 『 พจนานุกรมต่างโลก』 ได้บอกออกมา แต่ก็รู้สึกอายแบบแปลกๆแฮะ
แต่ที่เราไม่รู้ตัวอาจจะเป็นเพราะว่าภายในถ้ำนั้นมีอัตราความเข้มขนของแก่นเวทย์สูง ผมจึงไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย
"หึหึหึ สมกับเป็นผู้ใหญ่บ้าน รู้ด้วยรึนี่"
เอ๋!? นี่พี่ริมุรุเล่นอะไรอะ เอ่อ... โอเค ผมจะตามน้ำไปด้วยก็ได้
"แน่นอนครับ! แม้ว่าจะอยู่ในร่างกายเช่นนั้น แต่ก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนกระทั่งพลังที่แผ่ออกมาได้หรอกครับ!"
"งั้นเหรอ รู้ซะแล้วเหรอนี่ พวกนายนี่ก็ตาถึงไม่เลวนะ!"
ในขณะที่ผมพูดพี่ริมุรุก็ได้ส่งซิกมาให้ผมประมาณว่าให้หยุดแผ่ออร่า ซึ่งผมก็ได้ตั้งสมาธิใช้การควบคุมแก่นเวทย์นอกร่างกสยดึงเอาออร่ากลับเข้ามาในร่าง
"โอ้... นี่พวกเราถูกทดสอบสินะครับ? มีคนที่หวาดกลัวออร่าของท่านทั้งสองอยู่มากเหมือนกัน เพราะฉะนั้นช่วยได้มากเลยละครับ"
เป็นอันบ่งบอกว่าปกปิดออร่าสำเร็จ
"นั่นสินะ ทั้งที่เห็นออร่าของพวกฉันแล้วแต่ก็ยังกล้าเข้ามาคุยโดยไม่หวาดกลัวเนี่ย เรียกว่าไม่เลวเลยนะ"
อะไรตรงไหนไม่เลวหา? ก็อยากจะตบมุกออกไปแบบนั้นอยู่หรอกนะ แต่ต้องกล้ำกลืนฝืนอดทนเอาไว้
"ฮะฮะ! ขอบพระคุณมากครับ ทีนี้พวกเราจะไม่ถามว่าทำไมท่านจึงต้องซ่อนรูปลักษณ์ที่แท้จริง เพียงแต่... พวกเรามีเรื่องอยากจะขอร้องท่านครับ ยังไงโปรดรับฟังพวกเราก่อนจะได้ไหมครับ?"
"ก็ขึ้นอยู่กับเนื้อหา... ลองว่ามาก่อนสิ"
เมื่อกล่าวถามไปเช่นนั้น ผู้ใหญ่บ้านก็ได้เล่าเรื่องให้พวกผมฟัง เรื่องราวมีอยู่ว่า ปีศาจหน้าใหม่จากดินแดนทางตะวันออก กำลังบุกรุกมาเพราะเล็งครอบครองพื้นที่แถบนี้
ดูเหมือนว่าบริเวณรอบๆ นี้จะมีหมู่บ้านก็อบลินตั้งอยู่หลายแห่ง หมู่บ้านนี้เองก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น ทว่าการปะทะเล็กๆน้อยๆ กับปีศาจหน้าใหม่ดังกล่าว ทำให้นักสู้ก็อบลินจำนวนมากล้มหายตายจาก ซึ่งปัญหาก็คือในจำนวนนั้นมีนักสู้ซึ่งเป็นเนมด์มอนสเตอร์รวมอยู่ด้วย
นักสู้ที่ว่าเปรียบได้กับผู้คุ้มครองหมู่บ้านแห่งนี้ เมื่อสูญเสียเขาไปค่าในการคงอยู่ของหมู่บ้านแห่งนี้จึงดิ่งลงเหว
หมู่บ้านกับก็อบลินอื่นๆ ต่างพากันทอดทิ้งดินแดนแห่งนี้ ข้อสรุปที่หมู่บ้านอื่นๆ ต่างเห็นพ้องกัน คือการวางมาตรการแก้ไขในขณะพวกปีศาจหน้าใหม่เข้าจู่โจมหมู่บ้านนี้
แม้ว่าผู้ใหญ่บ้านกับหัวหน้าก็อบลินจะพยายามเจรจาสักแค่ไหน ก็ดูเหมือนว่าจะได้รับเพียงการตอบรับอยางเย็นชา พวกผู้ใหญ่บ้านบอกเล่าเช่นนั้นด้วยความเจ็บแค้นเจือปน
"อย่างนี้นี่เอง... แล้ว หมู่บ้านนี้มีประชากรอาศัยอยู่กี่ตน? แล้วจำนวนที่ต่อสู้ได้ในบรรดานั้นล่ะ?"
"ครับ ที่หมู่บ้านนี้พวกเราอาศัยกันอยู่ประมาณ 100ตน ผู้ที่ต่อสู้ได้... ถ้ารวมเพศเมียไปด้วยก็ราว 60 ตนครับ"
ดูเหมือนว่าจะพึ่งพาอะไรมากไม่ได้แฮะ ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้นน่ะ แต่ว่าการนับจำนวนคร่าวๆแบบนี้... เหมือนว่าเผ่าพันธุ์อย่างก็อบลินจะฉลาดกว่าที่คิดอีกแฮะ
"แล้วพอจะรู้จำนวนของเผ่าพันธุ์ปีศาจหน้าใหม่ที่เป็นคู่มือรึเปล่าล่ะ?"
"ครับ พวกมันเป็นปีศาจหมาป่าที่ดูเหมือนจะเป็นเผ่ากาโร่(เขี้ยวหมาป่า)ครับ เดิมทีขนาดใช้พวกเราถึง 10 ตน ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรับมือกับพวกมันตัวหนึ่งได้รึเปล่า... แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะรวมฝูงกันเป็นร้อยตัวเลยทีเดียว..."
ห๊า!? นี่มันเกมหมาชัดๆ ผมคิดพลางจ้องมองไปยันผู้ใหญ่บ้าน ซึ่งหัวหน้าหมู่บ้านก็ได้จ้องมองพวกเราด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่ได้ล้อเล่น แม้จะดูขุ่นมัวอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ก็ต้องบอกว่าเป็นแววตาที่จริงจังในฐานะก็อบลิน
"แล้ว บรรดานักสู้ก็อบลินพวกนั้น ยังคิดจะสู้ด้วยจำนวนที่น้อยนิดทั้งที่รู้ว่าเอาชนะไม่ได้งั้นเหรอ?"
"...เปล่าครับ ข้อมูลนี้... เป็นข้อมูลที่นักสู้เหล่านี้เอาชีวิตเข้าแลกกว่าจะได้มาครับ"
เอ่อ... นี่พี่ริมุรุถามเรื่องที่ไม่ดีไปรึเปล่านะ? และเมื่อถามต่อไป ก็เห็นว่าก็อบลินซึ่งเป็นเนมด์มอนสเตอร์นั้นคือบุตรชายของผู้ใหญ่บ้าน และเป็นพี่ชายของก็อบลินลีดเดอร์ด้วย... ผมได้หันขวาไปมองพี่ริมุรุซึ่งกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่ พี่ริมุรุได้หันมามองที่ผม...
"นี่เนรูรุ"
"..?"
"เนคิดว่าเราจะเอาอย่างไงกันดีล่ะ?"
พี่ริมุรุได้กระซิบบอกกับผม ซึ่งคำตอบที่ผมบอกกับไปก็คือ...
"แล้วแต่พี่เลย ไม่ว่าพี่ริมุรุจะช่วยหรือไม่ อย่างไงฉันก็คิดว่ามันถูกอยู่แล้วล่ะ"
ใช่ ไม่ว่าพี่ริมุรุจะทำอย่างไงซะเราก็จะไม่ขัดหรอก แต่ถ้าวัดตามพลังของพี่ริมุรุเท่าที่เราดูๆแล้ว สามารถช่วยได้แบบไม่ยากเย็นหรอก
"ผู้ใหญ่บ้าน ฉันอยากจะถามให้แน่ใจสักข้อหนึ่ง ถ้าพวกฉันช่วยหมู่บ้านนี้ได้ละก็ ฉันจะได้อะไรตอบแทน? พวกนายสามารถให้อะไรแก่พวกฉันได้?"
เมื่อพี่ริมุรุกล่าวถามออกไปแบบนั้นแล้ว ผู้ใหญ่บ้านก็ได้ตอบกลับมาด้วยความหนักแน่น
"พวกเราขอมอบสัตย์ปฏิญาณแด่ท่าน กรุณามอบการอารักษ์แก่พวกเราด้วยเถอะครับ! แล้วพวกเราจะขอสาบานตนว่าจะจงรักภักดีต่อท่าน!!"
"ย่อมได้ พวกฉันจะรับฟังคำขอนั่น!"
[ จบ. ]
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
ต้องขอประทานโทษเป็นอย่างสูงที่ผมหายไปนานด้วยนะครับ
ความคิดเห็น