ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 ไข่ดาวกับข้าวปั้น
- 4 -
ฉันทำความสะอาดห้องนายเวย์นนั่นจนถึงเที่ยง ลงมากินข้าวเที่ยงแล้วก็กลับเข้าไปในห้องนอน ไม่ใช่เพราะต้องการสมาธิในการอ่านหนังสือหรอก แต่แบบว่า...ขี้เกียจเจอหน้าไอ้เด็กเวรนั่นต่างหาก
อีกอย่าง...กะจะเปิดเน็ทด้วย ไม่ได้เล่นมานาน นึกคันไม้คันมืออยากเล่นขึ้นมาเอาตอนวันสุดท้ายก่อนสอบ คงไม่ใช่ความผิดร้ายแรงหรอกมั้ง
ฉันเปิดโน๊ตบุ๊ค คลิกเข้าไปคอนเน็คตามปกติ แต่ผลกลับต่อไม่ได้ เครื่องรายงานเป็นภาษาอังกฤษ เดา ๆ ความหมายเหมือนตอนที่ชั่วโมงอินเตอร์เน็ทหมด...
หือ? ไม่จริงมั้ง...เพิ่งซื้อมาเล่นได้ไม่ถึงอาทิตย์ มีตั้งร้อยชั่วโมง...ไม่น่าจะหมดเร็วขนาดนั้น แล้วพักนี้ก็ไม่ค่อยได้เล่นด้วย จะโทษเครื่องว่ามีปัญหาก็ไม่น่าเกี่ยว ก็มันบอกอยู่ว่าชั่วโมงเน็ทหมด...
ลองคอนเน็คไปสิบกว่ารอบ ผลก็ยังเหมือนเดิม...อะไรกันเนี่ย?
หรือว่า?....หรือว่า?....
ไอ้เด็กเวร....
ฉันคลิกเข้าไปเช็คในหมวด History ข้อมูลยิ่งฟ้องใหญ่ เพราะแต่ละเว็บที่เครื่องบันทึกไว้นั้น มีแต่...
www.sexygirl.com
www.thairealgirl.net
www.sexandsex.tv
และอื่น ๆ อีกมากมายให้เลือกตามอัธยาศัย...ย้าก!
ฉันปิดฝาโน๊ตบุ๊ค เดินลงไปหาไอ้เด็กเวรนั่นจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ เจอแต่คุณยายกำลังชื่นชมกับคัทลียาอยู่ นายนั่นต้องอยู่ที่ห้องแน่ ๆ... คิดได้อย่างนั้นก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน เคาะประตูไปจนถึงทุบประตู กว่านายนั่นจะมาเปิดประตู
“อะไรป้า? หัดมีมารยาทหน่อยเซ่....คนจะหลับจะนอน”
“ไอ้เด็กเวร นายมายุ่งกับคอมฉันใช่มั้ย?”
นายนั่นทำหน้าซีดแต่ก็ยังปากแข็ง
“อะไร? อย่ามามั่ว...คนเค้าไม่รู้เรื่องด้วยซะหน่อย โอ๊ย!”
ฉันหยิกหูแล้วลากนายนั่นออกมาจากห้อง ตานั่นก็ร้องเสียงดัง
“ปล่อยฉัน โอ๊ย! คุณยาย ช่วยผมด้วย”
มาถึงห้องนอน ฉันก็ผลักหัวนายนั่นไปที่โน๊ตบุ๊ค เปิดฝาหน้าจอแล้วชี้ไปที่รายชื่อเว็บไซต์ที่เป็นผลงานความหื่นของตานั่น
“นี่ไง ฝีมือนาย ยังจะมาบอกว่าไม่รู้เรื่องอีกเหรอ? กล้าดียังไงมาเล่นคอมฉัน? แถมเล่นซะเน็ทหมดอีก”
“อ้าว! ก็....ก็...ก็ห้องฉันไม่มีคอมนี่นา แล้วจะให้ฉันไปเล่นที่ไหนล่ะ? บ้านก็อยู่ลึก กว่าจะออกไปหน้าปากซอยก็หอบแฮ่ก แล้วฉันผิดด้วยเหรอที่เล่นน่ะ?
“ผิดเด่ะ ผิดที่นายมาเล่นคอมฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต แถมเล่นแต่เว็บอุบาทว์ ๆ ทั้งนั้นน่ะ”
“โธ่เอ๊ย! ฉันเป็นผู้ชายน่ะป้า...ผู้ชายก็ต้องคู่กับอะไรที่มันสวย ๆ งาม ๆ...ไม่งั้นจะให้ฉันเล่นเว็บเกย์หรือไงล่ะ?”
เออ...ก็จริงแฮะ เฮ้ย! นี่ฉันไปคล้อยตามตานั่นทำไมเนี่ย?...
“นี่ แล้วป้าจะมาโวยวายทำไม? อ๋อ! รู้แล้ว....ป้าอยากให้ฉันดูของป้าแทนล่ะสิ”
ย้าก! สมองนายนั่นทำด้วยอะไร? อย่างฉันนี่นะจะอยากอะไรประเภทนั้น....
“แต่ไม่เอาอ่ะ...ฉันไม่อยากรู้สึกหลอนก่อนวัยอันควร ของ ๆ ป้าก็ไม่มีอะไร มีแต่...เอ่อ..ไข่ดาวสองฟองกับข้าวปั้นสามเหลี่ยมห่อสาหร่าย ไม่น่าดูเลยซักนิด”
ตานั่นทำหน้าขยาดแขยงไปพร้อมกับชี้มาที่ตัวฉัน ย้าก! ไม่เคยได้ยินการเปรียบเทียบที่น่าเกลียดขนาดนี้...นายนั่นคิดได้ไงเนี่ย?
“นาย...นายมันบ้า ไปเลยนะ...ไปให้พ้น”
ไม่รู้จะเอาอะไรตีหัวให้หายโมโห นอกจากหมอน ตานั่นก็รีบวิ่งออกไปนอกห้อง...
“ไปเลยนะ ไอ้คนผีทะเล ไอ้เด็กเวร”
พอไล่นายนั่นไปได้ก็กลับมานั่งแค้นที่เตียง...นี่ฉันจะจัดการกับความแสบของหมอนี่ได้ไงเนี่ย? เข้ามาอยู่ไม่กี่วันก็ทำให้ฉันหัวเสียไปหลายรอบ... คุณยายนะคุณยาย ไม่น่าพานายนี่มาอยู่ด้วยเลย
ในที่สุด...เทศกาลการสอบไฟนอลก็มาถึง โอ้ว! เย้!…น่าดีใจจริง ๆ ฮือ ๆ หนังสือยังไม่ได้อ่านสักตัว...
ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว หยิบหวีมาสางผมให้เข้าทรง...ก่อนจะหันไปทักทายเป๋าเป่า
“ไปสอบก่อนนะลูก เดี๋ยวเย็นนี้....”
หา?...ทำไมเป๋าเป่านอนนิ่งจัง? ไม่ขยับเขยื้อนเหมือนไม่มีชีวิตซะงั้น
ไม่มีชีวิต?....
“เป๋าเป่า เป๋าเป่า ลูกแม่”
ฉันรีบเปิดกรง หยิบเป๋าเป่าออกมาดู เป๋าเป่านอนนิ่งไม่ไหวติง...
ไม่นะ....เป๋าเป่า....แง
ยกเป๋าเป่ามากอด ลูบหัวใหญ่ ผายปอดสองสามทีเป๋าเป่าก็ไม่ฟื้น ตกลงเป๋าเป่าตายจริง ๆ เหรอเนี่ย? ทำไมล่ะ? เป๋าเป่าตายได้ไงเนี่ย?...เกิดอะไรขึ้น?
หรือว่า...นายเวย์นแค้นเราเลยมาแอบมาลงกับน้องเป๋าเป่าของฉัน? ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ
ฉันถือเป๋าเป่าเดินไปเคาะประตูห้องนายเวย์น ตานั่นเปิดประตูมาหน้าตางัวเงีย
“เจ๊มีปัญหาทางจิตเปล่าเนี่ย? ชอบมาขัดจังหวะการนอนของฉันอยู่เรื่อย”
“นายต่างหากมีปัญหาทางจิต นายมาอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ เป๋าเป่าของฉันก็ตาย นายต้องทำอะไรกับลูกฉันแน่ ๆ”
ฉันพูดไปร้องไห้ไป ผลักนายนั่นไม่ยั้ง นายนั่นก็เอามือกันใหญ่
“นี่ คุณป้าครับ กระต่ายของคุณป้าตายแล้วมาเกี่ยวอะไรกับกระผมด้วยล่ะ?”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ? นาย...นายมันใจร้าย ทำไมต้องมาลงกับเป๋าเป่าของฉันด้วยล่ะ?”
“ตูน เวย์น มีอะไรกันเหรอลูก? ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ?”
คุณยายเดินมา ดีล่ะ...ฉันจะได้ฟ้องคุณยาย ให้ไล่ตานี่ออกจากบ้านไป
“คุณยายคะ ไอ้หมอนี่มันทำเป๋าเป่าตายค่ะ”
“เปล่านะครับคุณยาย ผมไม่รู้เรื่องนะครับ พี่ตูนเขากล่าวหาผม”
“ใจเย็น ๆ ก่อนทุกคน...ตูน ไหนเล่าให้ยายฟังซิ”
“คุณยาย...ไอ้เวย์นมันแกล้งหนู มันทำให้เป๋าเป่าต้องตายค่ะ”
“เปล่านะครับคุณยาย ผมไปยุ่งกับไอ้กระต่ายนี่แค่ครั้งเดียว แล้วพี่ตูนก็เก็บเข้าห้องเค้าไป แล้วผมก็ไม่ได้เห็นมันอีกเลย...ผมไม่รู้จริง ๆ นะครับว่ามันตายได้ไง”
“โกหก...คุณยายคะ เวย์นโกหกค่ะ”
“เอาล่ะ ยายรู้แล้ว...น้องเค้าบอกว่าไม่ได้ทำนี่ลูก บางทีเป๋าเป่าอาจตายเองก็ได้ ลูกก็เลี้ยงมันมาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ? กระต่ายมันไม่ได้อายุยืนเท่าคนหรอกนะ”
คุณยาย...คุณยายเข้าข้างนายนั่นอีกแล้ว ผิดขนาดนี้ยังเข้าข้างอีก
“คุณยายไม่ยุติธรรม หนูจะไม่พูดกับคุณยายอีกแล้ว”
ฉันเดินอุ้มศพเป๋าเป่าลงมาที่สวนหน้าบ้าน ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจแทนเป๋าเป่า...คุณยายเข้าข้างกระต่ายเจ้าเล่ห์แทนกระต่ายของจริง ต่อไปถ้าฉันเป็นอะไร....คุณยายก็คงจะเข้าข้างนายนั่นอีก ฮึ!
ฉันหยิบเสียมมาขุดดินเป็นหลุม วางเจ้าเป๋าเป่าลงในหลุมแล้วค่อยเอาเสียมเขี่ยดินมากลบหลุม พร้อมกับรอ้งไห้ไปด้วย
เป๋าเป่า...ไปสู่สุขคติเถอะนะ ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เป๋าเป่าไปเกิดเป็นคน...ต้องเป็นคนที่นิสัยดีกว่าไอ้เด็กเวรนั่นด้วย ฮือ ๆ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ ถ้าเจอกันอย่าลืมทักแม่ด้วยล่ะ ฮือ ๆ
วันนี้มาถึงมหาลัยแต่เช้า ที่มาเช้าก็เพื่อจะหาเวลาทวนความรู้ก่อนเข้าห้องสอบ แต่พอถึงเวลาดันไม่มีสมาธิ ก็เป๋าเป่าตายแล้วนี่ ใครจะมีอารมณ์ท่องหนังสือล่ะ?
พอถึงเวลาสอบ ฉันก็รีบๆทำ รีบๆออกจากห้องสอบ ข้อสอบเป็นช้อยส์ก็เลยมั่วง่ายหน่อย...ออกมานั่งรอยัยไอซ์ แต่เจ๊ก็ยังไม่ออกมา...เจ๊คง
จะฟิตมากเลยทำข้อสอบนาน เสียเวลาชะมัด...งั้นไปเก็บของที่ล็อคเกอร์ก่อนดีกว่า
ฉันสะพายกระเป๋าเดินไปที่มุมล็อคเกอร์ แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อ...
นายทิม..นายนั่นกำลังเปิดตู้ล็อคเกอร์ของฉัน...ทำท่าจะเอื้อมหยิบอะไรบางอย่าง
ขโมย....ขโมยสถานเดียว
“ทิม ทำอะไรอ่ะ?”
นายนั่นหันมามองทำหน้าตื่น ๆ แล้ววิ่งหนีเฉย...ตอนเขาวิ่งแอบเห็น...เห็นถือซองจดหมายสีแดง
จดหมายสีแดง...ที่แท้นายนั่นคือคนส่งจดหมายพวกนั้นเหรอ?
ฉันวิ่งตามนายนั่นไปกระชั้นชิด...จนมาถึงในสวนแก้ว ฉันเลยวิ่งไปดักอีกทาง พอเขาเห็นฉันก็วิ่งย้อนกลับไปทางเดิม ฉันเลยตะโกนเสียงดัง
“นายคือนายจดหมายสีแดงใช่มั้ย?”
แค่ตะโกน นายนั่นก็หยุดวิ่ง...แสดงว่าใช่งั้นเหรอ?
“นายทำไปเพื่ออะไรน่ะ? นายต้องการอะไร? นายโกรธฉันไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นนายก็เป็นฝ่ายเลิกคุยกับฉันเอง แล้วอยู่ดี ๆ มาทำดีกับฉันทำไม?”
“อยากรู้จริง ๆเหรอ?”
พูดพร้อมกับหันมามอง... หน้าพี่แกจริงจังจนอดขนหัวลุกไม่ได้
“ก็บอกมาสิ ไม่บอกแล้วจะรู้ได้ไงล่ะ?”
นายนั่นก้มหน้าแล้วเดินเข้ามา เฮ้ย! เดินเข้ามาทำไมน่ะ? อันตราย...
“ฉันเป็นคนส่งเองแหละ แต่ที่ฉันส่งฉันมีเหตุผลนะ เพราะว่าฉันเป็นห่วงเธอมาก...”
“ห่วงฉัน?...นายห่วงทำไม? นายโกรธฉันไม่ใช่เหรอ? อยู่ดี ๆ ก็ไม่คบฉันน่ะ”
“ที่ฉันเลิกคุยกับเธอ เพราะว่าฉันแอบชอบเธอมานานแล้ว”
ชอบฉัน?....บรื๋อ! ฟังแล้วมันแย้ง ๆ กันยังไงชอบกล ชอบแต่เลิกคุย...
“ฉันชอบเธอ แต่ฉันรู้ว่าเธอคงไม่เล่นด้วย ฉันโกรธเธอก็ตรงนี้แหละ...ที่เราสองคนเป็นได้แค่เพื่อน ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนเธอซะหน่อย”
“แล้วไง?...แล้วนึกครึ้มอะไรถึงอยากมายุ่งกับฉันอีกล่ะ?”
“ก็เพราะฉันอยากคบกันเธอในฐานะอื่น...เธอก็รู้นี่ว่าจดหมายพวกนั้นคือจดหมายรัก
จดหมายรัก... ฟังดูซึ้งสุดขีด แต่พอรู้ว่าทิมเป็นคนส่ง ฉันไม่ซึ้งด้วยแฮะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา อย่างมากก็เป็นเพื่อน แล้วเราก็เลิกคุยกันมานาน...เจอหน้ากันก็เมิน ๆ แล้วจะมาชอบกันมันแปลก ๆนะ
“งั้นเหรอ?”
“ฉันแอบชอบเธอ เข้าใจหรือยังล่ะ?”
“อืม”
“แล้วทีนี้เธอจะรับรักฉันได้หรือยังล่ะ?”
“อืม...เอ้ย! เอ่อ...ฉันจะรีบกลับบ้าน ขอตัวก่อนนะ”
ไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากยืนคุยกับเขาต่อ ก็เลยจะเผ่น แต่เขาดันวิ่งตามมา
“ให้ฉันไปส่งเธอได้มั้ย?”
“เอ่อ...คือ”
“ฉันจะแวะไปหาเพื่อนด้วย เดี๋ยวฉันเลี้ยงค่าแท็กซี่เอง”
สุดท้าย...ทิมก็เรียกรถแท็กซี่มาส่งฉัน ระหว่างทางไม่รู้จะคุยอะไร นายนั่นก็ไม่ชวนคุยซะด้วยสิ พอตอนจะลงรถ ฉันเลยหันไปขอบคุณเขาซะหน่อย ก็แค่มารยาทอ่ะนะ
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ฉันยิ้มให้หนึ่งที พอลงรถจะเดินไปเปิดประตู จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงปิดประตูรถ หันไปเห็นทิมเดินมา
“มีอะไรเหรอ?”
“การ์ตูน เธอยังไม่บอกฉันเลย ว่าเธอจะรับรักฉันได้รึยัง?”
ง่า...ยังจะเอาคำตอบอีกเรอะ? แล้วฉันจะตอบว่าไงดีเนี่ย???
“เอ่อ...คือว่า ฉัน...ฉันยังไม่...”
“???”
“ไม่รู้สิ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือน.....”
ยังไม่ทันพูดจบ จู่ ๆ เขาก็ตรงเข้ามาจับแก้มก่อนจะเอาปากมาชนปาก กอดฉันแน่นจนขยับตัวไม่ได้ ที่สำคัญ...อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก...
ฉันทำความสะอาดห้องนายเวย์นนั่นจนถึงเที่ยง ลงมากินข้าวเที่ยงแล้วก็กลับเข้าไปในห้องนอน ไม่ใช่เพราะต้องการสมาธิในการอ่านหนังสือหรอก แต่แบบว่า...ขี้เกียจเจอหน้าไอ้เด็กเวรนั่นต่างหาก
อีกอย่าง...กะจะเปิดเน็ทด้วย ไม่ได้เล่นมานาน นึกคันไม้คันมืออยากเล่นขึ้นมาเอาตอนวันสุดท้ายก่อนสอบ คงไม่ใช่ความผิดร้ายแรงหรอกมั้ง
ฉันเปิดโน๊ตบุ๊ค คลิกเข้าไปคอนเน็คตามปกติ แต่ผลกลับต่อไม่ได้ เครื่องรายงานเป็นภาษาอังกฤษ เดา ๆ ความหมายเหมือนตอนที่ชั่วโมงอินเตอร์เน็ทหมด...
หือ? ไม่จริงมั้ง...เพิ่งซื้อมาเล่นได้ไม่ถึงอาทิตย์ มีตั้งร้อยชั่วโมง...ไม่น่าจะหมดเร็วขนาดนั้น แล้วพักนี้ก็ไม่ค่อยได้เล่นด้วย จะโทษเครื่องว่ามีปัญหาก็ไม่น่าเกี่ยว ก็มันบอกอยู่ว่าชั่วโมงเน็ทหมด...
ลองคอนเน็คไปสิบกว่ารอบ ผลก็ยังเหมือนเดิม...อะไรกันเนี่ย?
หรือว่า?....หรือว่า?....
ไอ้เด็กเวร....
ฉันคลิกเข้าไปเช็คในหมวด History ข้อมูลยิ่งฟ้องใหญ่ เพราะแต่ละเว็บที่เครื่องบันทึกไว้นั้น มีแต่...
www.sexygirl.com
www.thairealgirl.net
www.sexandsex.tv
และอื่น ๆ อีกมากมายให้เลือกตามอัธยาศัย...ย้าก!
ฉันปิดฝาโน๊ตบุ๊ค เดินลงไปหาไอ้เด็กเวรนั่นจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ เจอแต่คุณยายกำลังชื่นชมกับคัทลียาอยู่ นายนั่นต้องอยู่ที่ห้องแน่ ๆ... คิดได้อย่างนั้นก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน เคาะประตูไปจนถึงทุบประตู กว่านายนั่นจะมาเปิดประตู
“อะไรป้า? หัดมีมารยาทหน่อยเซ่....คนจะหลับจะนอน”
“ไอ้เด็กเวร นายมายุ่งกับคอมฉันใช่มั้ย?”
นายนั่นทำหน้าซีดแต่ก็ยังปากแข็ง
“อะไร? อย่ามามั่ว...คนเค้าไม่รู้เรื่องด้วยซะหน่อย โอ๊ย!”
ฉันหยิกหูแล้วลากนายนั่นออกมาจากห้อง ตานั่นก็ร้องเสียงดัง
“ปล่อยฉัน โอ๊ย! คุณยาย ช่วยผมด้วย”
มาถึงห้องนอน ฉันก็ผลักหัวนายนั่นไปที่โน๊ตบุ๊ค เปิดฝาหน้าจอแล้วชี้ไปที่รายชื่อเว็บไซต์ที่เป็นผลงานความหื่นของตานั่น
“นี่ไง ฝีมือนาย ยังจะมาบอกว่าไม่รู้เรื่องอีกเหรอ? กล้าดียังไงมาเล่นคอมฉัน? แถมเล่นซะเน็ทหมดอีก”
“อ้าว! ก็....ก็...ก็ห้องฉันไม่มีคอมนี่นา แล้วจะให้ฉันไปเล่นที่ไหนล่ะ? บ้านก็อยู่ลึก กว่าจะออกไปหน้าปากซอยก็หอบแฮ่ก แล้วฉันผิดด้วยเหรอที่เล่นน่ะ?
“ผิดเด่ะ ผิดที่นายมาเล่นคอมฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต แถมเล่นแต่เว็บอุบาทว์ ๆ ทั้งนั้นน่ะ”
“โธ่เอ๊ย! ฉันเป็นผู้ชายน่ะป้า...ผู้ชายก็ต้องคู่กับอะไรที่มันสวย ๆ งาม ๆ...ไม่งั้นจะให้ฉันเล่นเว็บเกย์หรือไงล่ะ?”
เออ...ก็จริงแฮะ เฮ้ย! นี่ฉันไปคล้อยตามตานั่นทำไมเนี่ย?...
“นี่ แล้วป้าจะมาโวยวายทำไม? อ๋อ! รู้แล้ว....ป้าอยากให้ฉันดูของป้าแทนล่ะสิ”
ย้าก! สมองนายนั่นทำด้วยอะไร? อย่างฉันนี่นะจะอยากอะไรประเภทนั้น....
“แต่ไม่เอาอ่ะ...ฉันไม่อยากรู้สึกหลอนก่อนวัยอันควร ของ ๆ ป้าก็ไม่มีอะไร มีแต่...เอ่อ..ไข่ดาวสองฟองกับข้าวปั้นสามเหลี่ยมห่อสาหร่าย ไม่น่าดูเลยซักนิด”
ตานั่นทำหน้าขยาดแขยงไปพร้อมกับชี้มาที่ตัวฉัน ย้าก! ไม่เคยได้ยินการเปรียบเทียบที่น่าเกลียดขนาดนี้...นายนั่นคิดได้ไงเนี่ย?
“นาย...นายมันบ้า ไปเลยนะ...ไปให้พ้น”
ไม่รู้จะเอาอะไรตีหัวให้หายโมโห นอกจากหมอน ตานั่นก็รีบวิ่งออกไปนอกห้อง...
“ไปเลยนะ ไอ้คนผีทะเล ไอ้เด็กเวร”
พอไล่นายนั่นไปได้ก็กลับมานั่งแค้นที่เตียง...นี่ฉันจะจัดการกับความแสบของหมอนี่ได้ไงเนี่ย? เข้ามาอยู่ไม่กี่วันก็ทำให้ฉันหัวเสียไปหลายรอบ... คุณยายนะคุณยาย ไม่น่าพานายนี่มาอยู่ด้วยเลย
ในที่สุด...เทศกาลการสอบไฟนอลก็มาถึง โอ้ว! เย้!…น่าดีใจจริง ๆ ฮือ ๆ หนังสือยังไม่ได้อ่านสักตัว...
ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว หยิบหวีมาสางผมให้เข้าทรง...ก่อนจะหันไปทักทายเป๋าเป่า
“ไปสอบก่อนนะลูก เดี๋ยวเย็นนี้....”
หา?...ทำไมเป๋าเป่านอนนิ่งจัง? ไม่ขยับเขยื้อนเหมือนไม่มีชีวิตซะงั้น
ไม่มีชีวิต?....
“เป๋าเป่า เป๋าเป่า ลูกแม่”
ฉันรีบเปิดกรง หยิบเป๋าเป่าออกมาดู เป๋าเป่านอนนิ่งไม่ไหวติง...
ไม่นะ....เป๋าเป่า....แง
ยกเป๋าเป่ามากอด ลูบหัวใหญ่ ผายปอดสองสามทีเป๋าเป่าก็ไม่ฟื้น ตกลงเป๋าเป่าตายจริง ๆ เหรอเนี่ย? ทำไมล่ะ? เป๋าเป่าตายได้ไงเนี่ย?...เกิดอะไรขึ้น?
หรือว่า...นายเวย์นแค้นเราเลยมาแอบมาลงกับน้องเป๋าเป่าของฉัน? ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ
ฉันถือเป๋าเป่าเดินไปเคาะประตูห้องนายเวย์น ตานั่นเปิดประตูมาหน้าตางัวเงีย
“เจ๊มีปัญหาทางจิตเปล่าเนี่ย? ชอบมาขัดจังหวะการนอนของฉันอยู่เรื่อย”
“นายต่างหากมีปัญหาทางจิต นายมาอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ เป๋าเป่าของฉันก็ตาย นายต้องทำอะไรกับลูกฉันแน่ ๆ”
ฉันพูดไปร้องไห้ไป ผลักนายนั่นไม่ยั้ง นายนั่นก็เอามือกันใหญ่
“นี่ คุณป้าครับ กระต่ายของคุณป้าตายแล้วมาเกี่ยวอะไรกับกระผมด้วยล่ะ?”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ? นาย...นายมันใจร้าย ทำไมต้องมาลงกับเป๋าเป่าของฉันด้วยล่ะ?”
“ตูน เวย์น มีอะไรกันเหรอลูก? ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ?”
คุณยายเดินมา ดีล่ะ...ฉันจะได้ฟ้องคุณยาย ให้ไล่ตานี่ออกจากบ้านไป
“คุณยายคะ ไอ้หมอนี่มันทำเป๋าเป่าตายค่ะ”
“เปล่านะครับคุณยาย ผมไม่รู้เรื่องนะครับ พี่ตูนเขากล่าวหาผม”
“ใจเย็น ๆ ก่อนทุกคน...ตูน ไหนเล่าให้ยายฟังซิ”
“คุณยาย...ไอ้เวย์นมันแกล้งหนู มันทำให้เป๋าเป่าต้องตายค่ะ”
“เปล่านะครับคุณยาย ผมไปยุ่งกับไอ้กระต่ายนี่แค่ครั้งเดียว แล้วพี่ตูนก็เก็บเข้าห้องเค้าไป แล้วผมก็ไม่ได้เห็นมันอีกเลย...ผมไม่รู้จริง ๆ นะครับว่ามันตายได้ไง”
“โกหก...คุณยายคะ เวย์นโกหกค่ะ”
“เอาล่ะ ยายรู้แล้ว...น้องเค้าบอกว่าไม่ได้ทำนี่ลูก บางทีเป๋าเป่าอาจตายเองก็ได้ ลูกก็เลี้ยงมันมาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ? กระต่ายมันไม่ได้อายุยืนเท่าคนหรอกนะ”
คุณยาย...คุณยายเข้าข้างนายนั่นอีกแล้ว ผิดขนาดนี้ยังเข้าข้างอีก
“คุณยายไม่ยุติธรรม หนูจะไม่พูดกับคุณยายอีกแล้ว”
ฉันเดินอุ้มศพเป๋าเป่าลงมาที่สวนหน้าบ้าน ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจแทนเป๋าเป่า...คุณยายเข้าข้างกระต่ายเจ้าเล่ห์แทนกระต่ายของจริง ต่อไปถ้าฉันเป็นอะไร....คุณยายก็คงจะเข้าข้างนายนั่นอีก ฮึ!
ฉันหยิบเสียมมาขุดดินเป็นหลุม วางเจ้าเป๋าเป่าลงในหลุมแล้วค่อยเอาเสียมเขี่ยดินมากลบหลุม พร้อมกับรอ้งไห้ไปด้วย
เป๋าเป่า...ไปสู่สุขคติเถอะนะ ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เป๋าเป่าไปเกิดเป็นคน...ต้องเป็นคนที่นิสัยดีกว่าไอ้เด็กเวรนั่นด้วย ฮือ ๆ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ ถ้าเจอกันอย่าลืมทักแม่ด้วยล่ะ ฮือ ๆ
วันนี้มาถึงมหาลัยแต่เช้า ที่มาเช้าก็เพื่อจะหาเวลาทวนความรู้ก่อนเข้าห้องสอบ แต่พอถึงเวลาดันไม่มีสมาธิ ก็เป๋าเป่าตายแล้วนี่ ใครจะมีอารมณ์ท่องหนังสือล่ะ?
พอถึงเวลาสอบ ฉันก็รีบๆทำ รีบๆออกจากห้องสอบ ข้อสอบเป็นช้อยส์ก็เลยมั่วง่ายหน่อย...ออกมานั่งรอยัยไอซ์ แต่เจ๊ก็ยังไม่ออกมา...เจ๊คง
จะฟิตมากเลยทำข้อสอบนาน เสียเวลาชะมัด...งั้นไปเก็บของที่ล็อคเกอร์ก่อนดีกว่า
ฉันสะพายกระเป๋าเดินไปที่มุมล็อคเกอร์ แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อ...
นายทิม..นายนั่นกำลังเปิดตู้ล็อคเกอร์ของฉัน...ทำท่าจะเอื้อมหยิบอะไรบางอย่าง
ขโมย....ขโมยสถานเดียว
“ทิม ทำอะไรอ่ะ?”
นายนั่นหันมามองทำหน้าตื่น ๆ แล้ววิ่งหนีเฉย...ตอนเขาวิ่งแอบเห็น...เห็นถือซองจดหมายสีแดง
จดหมายสีแดง...ที่แท้นายนั่นคือคนส่งจดหมายพวกนั้นเหรอ?
ฉันวิ่งตามนายนั่นไปกระชั้นชิด...จนมาถึงในสวนแก้ว ฉันเลยวิ่งไปดักอีกทาง พอเขาเห็นฉันก็วิ่งย้อนกลับไปทางเดิม ฉันเลยตะโกนเสียงดัง
“นายคือนายจดหมายสีแดงใช่มั้ย?”
แค่ตะโกน นายนั่นก็หยุดวิ่ง...แสดงว่าใช่งั้นเหรอ?
“นายทำไปเพื่ออะไรน่ะ? นายต้องการอะไร? นายโกรธฉันไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นนายก็เป็นฝ่ายเลิกคุยกับฉันเอง แล้วอยู่ดี ๆ มาทำดีกับฉันทำไม?”
“อยากรู้จริง ๆเหรอ?”
พูดพร้อมกับหันมามอง... หน้าพี่แกจริงจังจนอดขนหัวลุกไม่ได้
“ก็บอกมาสิ ไม่บอกแล้วจะรู้ได้ไงล่ะ?”
นายนั่นก้มหน้าแล้วเดินเข้ามา เฮ้ย! เดินเข้ามาทำไมน่ะ? อันตราย...
“ฉันเป็นคนส่งเองแหละ แต่ที่ฉันส่งฉันมีเหตุผลนะ เพราะว่าฉันเป็นห่วงเธอมาก...”
“ห่วงฉัน?...นายห่วงทำไม? นายโกรธฉันไม่ใช่เหรอ? อยู่ดี ๆ ก็ไม่คบฉันน่ะ”
“ที่ฉันเลิกคุยกับเธอ เพราะว่าฉันแอบชอบเธอมานานแล้ว”
ชอบฉัน?....บรื๋อ! ฟังแล้วมันแย้ง ๆ กันยังไงชอบกล ชอบแต่เลิกคุย...
“ฉันชอบเธอ แต่ฉันรู้ว่าเธอคงไม่เล่นด้วย ฉันโกรธเธอก็ตรงนี้แหละ...ที่เราสองคนเป็นได้แค่เพื่อน ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนเธอซะหน่อย”
“แล้วไง?...แล้วนึกครึ้มอะไรถึงอยากมายุ่งกับฉันอีกล่ะ?”
“ก็เพราะฉันอยากคบกันเธอในฐานะอื่น...เธอก็รู้นี่ว่าจดหมายพวกนั้นคือจดหมายรัก
จดหมายรัก... ฟังดูซึ้งสุดขีด แต่พอรู้ว่าทิมเป็นคนส่ง ฉันไม่ซึ้งด้วยแฮะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา อย่างมากก็เป็นเพื่อน แล้วเราก็เลิกคุยกันมานาน...เจอหน้ากันก็เมิน ๆ แล้วจะมาชอบกันมันแปลก ๆนะ
“งั้นเหรอ?”
“ฉันแอบชอบเธอ เข้าใจหรือยังล่ะ?”
“อืม”
“แล้วทีนี้เธอจะรับรักฉันได้หรือยังล่ะ?”
“อืม...เอ้ย! เอ่อ...ฉันจะรีบกลับบ้าน ขอตัวก่อนนะ”
ไม่รู้ทำไมถึงไม่อยากยืนคุยกับเขาต่อ ก็เลยจะเผ่น แต่เขาดันวิ่งตามมา
“ให้ฉันไปส่งเธอได้มั้ย?”
“เอ่อ...คือ”
“ฉันจะแวะไปหาเพื่อนด้วย เดี๋ยวฉันเลี้ยงค่าแท็กซี่เอง”
สุดท้าย...ทิมก็เรียกรถแท็กซี่มาส่งฉัน ระหว่างทางไม่รู้จะคุยอะไร นายนั่นก็ไม่ชวนคุยซะด้วยสิ พอตอนจะลงรถ ฉันเลยหันไปขอบคุณเขาซะหน่อย ก็แค่มารยาทอ่ะนะ
“ขอบใจนะที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ฉันยิ้มให้หนึ่งที พอลงรถจะเดินไปเปิดประตู จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงปิดประตูรถ หันไปเห็นทิมเดินมา
“มีอะไรเหรอ?”
“การ์ตูน เธอยังไม่บอกฉันเลย ว่าเธอจะรับรักฉันได้รึยัง?”
ง่า...ยังจะเอาคำตอบอีกเรอะ? แล้วฉันจะตอบว่าไงดีเนี่ย???
“เอ่อ...คือว่า ฉัน...ฉันยังไม่...”
“???”
“ไม่รู้สิ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือน.....”
ยังไม่ทันพูดจบ จู่ ๆ เขาก็ตรงเข้ามาจับแก้มก่อนจะเอาปากมาชนปาก กอดฉันแน่นจนขยับตัวไม่ได้ ที่สำคัญ...อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น