คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : oh! number one อกหักเพราะอะไร?
บทที่ 1 อกหักเพราะอะไร?
‘เพราะว่าบิวดีเกินไป’
‘เพราะว่าบิวดีเกินไป’
‘เพราะว่าบิวดีเกินไป’
อ๊ากกกกกกกก~! ไม่จริง
เมื่อวานพี่ยู้ฮูมาขอเลิกกับฉันต่อหน้าต่อตาเค้กช็อกโกแลตของโปรด บอกเหตุผลกับฉันว่า
‘เพราะว่าบิวดีเกินไป’
ทำไมต้องอ้างว่าดีเกินไป? ฉันออกจะโหดเลวดี เอ๊ย! ไม่ดีซะขนาดนี้
นี่มันรักครั้งแรกของฉัน? แต่ทำไมมันช่างจบอย่างรวดเร็วภายหนึ่งอาทิตย์? ฮึกฮือ ฉันอุตส่าห์ยอมสลัดคราบความเป็นสาวแกร่งออกไปจนหมดสิ้นเพื่อพี่ยู้ฮู แต่ทำไม...พี่ยู้ฮูถึงได้ทำกับฉันเยี่ยงนี้?
อย่างนี้มันไม่เคลียร์นะเฟ้ยยยยยย~! อ๊ากกกกก~!
รวบรวมลมปราณสิบสองกระบวนท่า อกผาย ไหลผึ่ง ตาถลึงมองไปที่โกลล์ ก่อนจะเตะลูกฟุตบอลไปเต็มเหนี่ยว
“วู้ว ๆ ห้าต่อหนึ่งแล้ว วู้ว ๆ”
ไอ้พวกกิ้งก่ากระโดดเหยง ๆ กันใหญ่ ฉันได้แต่มองอย่างหดหู่ใจ
มันน่าดีใจตรงไหน? รอให้ห้าเท่าก่อนแล้วค่อยดีใจมันก็ไม่สายไปหรอกนะ
“ไอ้บิว เอ็งไปเอาแรงมาจากไหนวะวันนี้? เตะโคตรแรงเลย”
ขวับ! หันไปตาขวางใส่ไอ้บูม ไอ้กิ้งก่าหมายเลขหนึ่ง มันเลยรีบหลบหน้าไปเลย
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าเพื่อนคนหนึ่งกำลังแอบอารมณ์เสียอยู่ (ไหลไปได้นะเรา)
“เฮ้ย! กูไม่เล่นละ เซ็งว่ะ”
ฉันเดินอืด ๆ ไปนั่งริมสนาม เห็นสิ่งมีชีวิตตนหนึ่งเดินเข้ามาหา มันกำลังแลบลิ้นอยู่ด้วย
“วานนี้เป็นอายายเหยอ?”
ยานคางมาเชียว ไอ้นี่ แถมยังทำปากห้อยใส่ฉันอีก เออว่ะ! มองเผิน ๆ เหมือนแลบลิ้นนะเนี่ย
อ้อ! ลืมบอกไป หมอนี่มันชื่อไอ้สแตนลี่ย์ ชื่อเหมือนอินเตอร์นะ แต่หน้ามันโคตรฝรั่งเลย ชอบทำปากห้อย ใส่แว่น หน้าเอ๋อ หน้าจืด หน้าอารมณ์เดียว ตอนร้องไห้เหมือนหัวเราะ ตอนหัวเราะเหมือนหลับ ตอนหลับมันเหมือนศพ เป็นเพื่อนสนิทที่ฉันคบตั้งแต่อยู่ป.1 จนม.4 ฉันก็ยังต้องทนคบมันต่อไปเพราะความสงสาร มันไม่ค่อยมีเพื่อนกับเขาหรอก ฉันก็เลยต้องเสียสละเป็นคู่หูกับมัน ไอ้นี่มันอยู่แถว ๆ บ้านฉัน ถูกนับเข้ารวมกับแก๊งกิ้งก่าที่สมาชิกส่วนใหญ่เป็นเพื่อนเล่นแถวบ้านของฉันอย่างจำใจ เพราะเล่นฟุตบอลถ้าขาดมันก็ไม่ครบทีม
มันชอบทำตัวเชื่อง ๆ พูดยานคาง กินข้าวนับเม็ด การปล่อยมุขแป้กคืองานอดิเรกของมัน การบ้านอาจารย์สั่งก็ไม่ค่อยชอบทำ แต่ว่า...อันนี้คาใจมาก ทำไมมันเรียนเก่งกว่ากรูฟะ? สอบทีไรมันได้ท็อป ไม่ก็รองท็อป เห็นแล้วอิจฉาปนหมั่นไส้ จะเลิกคบกับมันหลายทีแล้ว แต่ก็สงสาร เลยต้องอนาถใจคบมันต่อไป
แล้ววันที่โลกเป็นสีดำ มันก็ตามมาแลบลิ้น เอ้ย! ปากห้อยใส่หน้าฉันอีก
“ไม่ใช่เรื่องของเอ็ง”
ไม่มีใครสักตัวรู้ว่าฉันกำลังเฮิร์ท อย่าว่าแต่เฮิร์ทเลย เรื่องฉันมีแฟนมาหนึ่งอาทิตย์ พวกมันก็ยังมึนอยู่
“มีอารายปรึกษาได้น้าตัวเองงงง”
เจ๋ออีก ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิวะ
“ไปเล่นบอลกับไอ้พวกนั้นต่อไป รำคาญว่ะ ชอบมาทำห้อยใส่หน้าฉันอยู่เรื่อย”
แนะ ๆ ดูมันทำหน้างอนใส่ฉัน
“ก็ด้ายยย งั้นไปก็ด้ายยยย”
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน”
ฉันคว้าไหล่มันไว้ จ้องหน้ามัน
“นั่งลงเด๊ะ ไอ้ลี่ย์”
สั่งมันนั่ง มันก็นั่ง แต่ดันมานั่งตักฉัน
“ทะลึ่งละ ไอ้นี่ นั่งข้าง ๆ ฉันโว้ย”
แล้วมันก็มานั่งข้าง ๆ ฉัน ทำหน้ายิ้มแหย ๆ ชวนจอดคอนเวิร์สตรงหน้ามัน
“มีอารายเหยอ?”
ฉันเม้มปาก พยายามลืมซะว่าไอ้ลี่ย์มันทำหน้าเอ๋อทำลายสมาธิฉัน ก่อนจะพูดว่า
“แกว่าฉันเป็นคนดีมะ?”
“ถามทามมายเหยอ?”
“เออน่า ตอบมาเหอะ อย่าถามมาก”
“อืมมม ตัวเองก็เป็นคนดีนี่นา”
“ฉันดีเกินไปป่ะ?”
“ไม่นี่ ดีกำลังนุ่ม ๆ”
ดีกำลังนุ่ม ๆ เป็นยังไงฟะ?
“สมมุติว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง ขอเลิกกับแฟนเพราะแฟนเป็นคนดีเกินไป เอ็งว่ามันน่าเชื่อมั้ยวะ?”
“ราวว่ามานเป็นข้ออ้างมากกว่าน้า”
“ข้ออ้าง? หมายถึงผู้ชายคนนั้นโกหกแฟนเหรอ?”
“ราวว่าอย่างง้านอ่ะ ม่ายมีผู้ชายคนหนายไม่ชอบผู้หญิงนิสายดีหยอกน้าตัวเอง เขาอาจจะเลิกเพราะเหตุผลอื่นก็ด้าย”
งั้นที่พี่ยู้ฮูขอเลิกกับฉัน มันเพราะอะไรกันแน่นะ?
ฉันพยายามนั่งคิด นอนคิด ยืนคิดหลายตลบ แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าพี่ยู้ฮูเลิกกับฉันเพราะอะไร
เพราะฉันเรียบร้อยน้อยไปเหรอ?
เพราะฉันสวยน้อยไปเหรอ?
หรือว่าเพราะนิสัยฉันแย่?
หรือเพราะว่าฉันเรียนเก่งสู้คนอื่นไม่ได้?
ทำไมนะ? ทำไมฉันต้องมาปวดหัวกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ด้วย? แย่จริง ๆ ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยต้องมากลุ้มกับเรื่องพวกนี้? เพราะไม่มีใครมาจีบฉันซักคน อาจจะเพราะฉันห้าวไป ซ่าไปก็ได้
แต่แล้ว โอ้ว! พ่อเทพบุตรหน้ามนต์คนซื่ออย่างพี่ยู้ฮู เป็นรุ่นพี่ม.6ที่ฉันแอบมองอยู่ห่าง ๆ มาขอฉันเป็นแฟนตอนที่เจอกันที่ป้ายรถเมล์ในวันฝนตก
ซ่า~ ซ่า~ (เสียงประกอบ)
และฉันก็รีบตอบตกลงเร็วยิ่งกว่าปรอท โดยไม่ต้องคิดเลยสักนิด
ความฝันว่าตัวเองจะมีความรักอันบริสุทธิ์ดุจโรมิโอกับจูเลียตเริ่มเป็นจริง แต่แล้วหนึ่งอาทิตย์ผ่านมา ในวันเกิดของฉัน ฉันก็ต้องมาเลิกกับพี่ยู้ฮูในที่สุด
ช่างเป็นฝันร้ายที่ยากจะลืมเลือน ฮือ ๆ
และที่เป็นฝันร้ายมากกว่า ก็ไอ้ตอนนี้นี่แหละ ที่ฉันต้องมาเรียนหนังสือ มาเผชิญหน้ากับพี่ยู้ฮู~
เฮือก~! กรูจะทำตัวยังไงดีวะ? เครียด ๆ
“เป็นอารายเหยอ? ทามหน้าเหมือนอวัยวะเสียหายเลย”
ไอ้สแตนลี่ย์มันถามระหว่างทางเดินไปโรงเรียน อย่างนี้แหละ บ้านอยู่ใกล้มัน เลยต้องไปกับมันทุกวัน
ว่าแต่อวัยวะเสียหายอะไรของมันวะ? อย่าบอกนะว่ามุขแป้กง่ะ
“อะไรของเอ็งวะ? ไอ้ห้อย งงว่ะ”
“เอิ๊ก ๆ ก็อกหักไง เอิ๊ก ๆ ไม่เห็นจะยากเลย”
ช่วยฮากับมันหน่อยดิ ท่านผู้อ่านที่เคารพ แล้วดูมัน รู้ด้วยว่าคนกำลังอกหัก เป็นอาจารย์ลักษณ์เปล่า
เนี่ย?
“ฉันจะอกหักได้ไง ฉันยังไม่ทันมีแฟนเลยนะ ไอ้ลี่ย์ วันนี้วอนหาเรื่องโดนถีบแต่เช้าเลยนะ”
“เอิ๊ก ๆๆๆๆ”
เออ ขำเข้าไป รู้ดีนักนะ เฮ้อ! แต่มันก็เป็นเรื่องจริงอ่ะ คนกำลังอกหัก นี่หน้าเราคงจะบึ้งจนดูออกเลยใช่มั้ยเนี่ย? เฮ้อ! จะทำหน้าให้สดชื่นก็ทำไม่ได้ ฮือ ๆ ทั้งหมดเป็นเพราะพี่ยู้ฮูคนเดียว
และในที่สุดก็มาถึงโรงเรียนซะที มาถึงตอนเจ็ดโมงครึ่ง กำลังจะเดินไปเก็บกระเป๋า แล้วเหลือบเห็นประกาศขนาดบิ๊กเบิ้มอยู่หน้าตึกอำนวยการของโรงเรียน
“ประกาศไรวะ? รู้เปล่า? ลี่ย์”
“ราวม่ายยู้หยอก เพิ่งเห็นวันนี้เองงง”
เลยพากันไปดูที่ประกาศ มีคนมามุงก่อนหน้าเลยต้องพยายามแทรกตัวเข้าไป
ประกาศรับสมัครนักแสดงละครเวที
เรื่อง โรมิโอ แอนด์ จูเลียต ภาคพิศดาร
คุณสมบัติ
1. เป็นชายหรือหญิง ม.4-6
2. สวย หล่อ บุคลิกดี
3. รักในการแสดง กล้าแสดงออก
4. กลับบ้านเย็นได้ ซ้อมนอกเวลาได้
รับสมัครไม่จำกัดจำนวน สนใจติดต่อที่พี่นันท์ ชมรมการแสดง 0-9999-9999
“สนจายม้าย? บิว”
คุณชายลี่ย์หันมาปากเจ่อใส่ฉัน ฉันเลยตอบไปว่า
“ฉันไม่ชอบว่ะ ไอ้การแสดง เอ็งลองไปสมัครดิ ขอบทชายน้อยนะโว้ย อย่าลืม ฮ่า ๆ เอ๊ะ! นั่นมันคนละเรื่องนี่หว่า”
มันเลยทำหน้างอน เดินหนีเฉย
โธ่เอ๊ย! แซวแค่นี้ทำเป็นงอน ฮ่า ๆ ก็มันเหมือนจริง ๆ นี่หว่า
ยืนอยู่ตรงหน้าประกาศ มีแต่คนพยายามแทรกเข้ามาดูชัด รู้สึกอึดอัด ฉันก็เลยก็รีบ ๆ ออกมาจากกลุ่ม และระหว่างนั้นเอง ฉันก็ไปเจอะกับ
“พี่ยู้ฮู”
พี่ยู้ฮูไม่เห็นฉันหรอก พี่เค้ากำลังมองประกาศอยู่ แป๊บเดียวเค้าก็เดินจากไป
โอ้ว! รู้สึกเหมือนหัวใจจะแตกสลาย นี่ฉันคงจะมีสภาพไม่ต่างจากอากาศใช่มั้ย? เขาถึงมองไม่เห็นฉัน ขนาดยืนหัวโด่ เรียกก็เรียกแล้ว ฮือ ๆ พี่เค้าก็ยังไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา ฮือ ๆ เศร้า
ฉันเลยเดินไป ไม่น่าเชื่อ พี่ยู้ฮูเค้าก็เดินขึ้นตึกเดียวกับฉันเหมือนกัน ก็เลยถือเป็นการเดินตามห่าง ๆ นึกว่าพี่เค้าจะเรียนชั้นห้าเหมือนฉัน แต่ปรากฏว่าเขาดันเลี้ยวเข้าห้องชั้นสามซะก่อน
ถึงจะเลิกกัน แต่ว่า...บิวก็ไม่อาจตัดใจรักจากพี่ได้เลย บิวขอแค่ได้แอบมองห่าง ๆ อย่างนี้จะได้มั้ยคะ? ฮึกฮือ
ฉันเลยเดินไปหลบด้านข้างประตู ชะโงกหน้าไปมองข้างใน เห็นพี่ยู้ฮูจับกลุ่มอยู่กับพวกเพื่อน ๆ ของเขา ส่งเสียงกันลั่นห้องเชียว
“เหอ ๆๆๆ คราวนี้เอ็งชนะอีกแล้ว นับถือ ๆ ว่ะ ไอ้ฮู”
“นับถืออย่างเดียวไม่พอ เอามาเลย เงินเดิมพันน่ะ”
แล้วเพื่อน ๆ ของพี่ยู้ฮูก็ส่งเงินให้พี่เค้า เห็นนับเงินกันให้วุ่นเชียว
เดิมพัน? เรื่องอะไรนะ? ทำไมเราไม่รู้มาก่อน?
“ของแค่นี้มันชิว ๆ ต่อให้จีบยากแค่ไหน ฉันก็ทำได้ พนันมาได้เลย เฮ้อ! เห็น ๆ ฝีมือกันอยู่ ดูซิ ขนาดยัยทอมที่ชื่อบิว ฉันยังจีบอยู่เลย ฮ่า ๆๆๆๆ ดูเด๊ะ เจ๊แกเลยกลับใจเลย เห็นมะ?”
เฮือก~!
“แล้วนี่มึงสลัดยัยทอมนั่นไปแล้วใช่มั้ย?”
“เออดิ แค่อาทิตย์เดียวฉันก็อยากจะอ้วกเต็มแก่ละ ไม่รีบทิ้งแล้วจะรอตอนไหนวะ? อุแหวะ นึกแล้วหลอน ผู้หญิงอะไรไม่รู้ ซกมกชะมัด ผมเผ้าสระห้าวันครั้ง โคตรเหม็นเลยนะมึง อยู่ใกล้ ๆ งี้แทบสลบ นี่ขนาดพยายามทำตัวหวานแหววแล้วนะโว้ย”
ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆ ที่แท้มันเป็นอย่างนี้เอง ฮึ่ม! กรอด~!
“ต่อให้ในโลกนี้ไม่มีผู้หญิง ฉันก็ไม่มีทางคบยัยนั่นหรอก ฉันยอมเป็นเกย์ซะยังจะดีกว่าอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกก~!”
ด้วยแรงเขวี้ยงพีเอสจูเนียร์เบอร์สี่สิบของฉันกระแทกที่หน้าไอ้พี่ยู้ฮูเต็มแรง หัวพี่แกเลยฟาดกับผนัง ร้องโอดโอยใหญ่
เฮอะ! สมน้ำหน้า
ส่วนไอ้รุ่นพี่ทั้งสามตัวก็หันมามองหน้าเอ๋อ คงจะอึ้งอาวุธเฉพาะกิจของฉันล่ะสิ อยากจะโดนมั้ยล่ะ?
“นี่แก ยัยทอมบ้า โอยยย”
“จะบอกอะไรให้นะ ว่านี่คือการสั่งสอนผู้ชายอย่างพี่ ฉันไม่ใช่สิ่งของที่ไว้พนันเล่น จำเอาไว้ นี่แค่ออเดิร์ฟเท่านั้น โปรแกรมเด็ดยังมีอีก ระวังตัวให้ดีล่ะ ไอ้พี่ยู้ฮู”
to be continued~
ความคิดเห็น