ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 คิวปิดสองต่อ
- 11 -
บทที่ 11 คิวปิดสองต่อ
น่าแค้นใจที่สุด... >^< ที่มาหาว่าฉันปลอบใจตัวเองด้วยการซื้อกุหลาบให้ตัวเอง ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นซะหน่อย มีคนมาชอบฉันหรอกย่ะ ชิ!
โธ่เอ๊ย! ทำไมฉันต้องมาปวดหัวเพราะตานั่นด้วย? นี่มันวันหยุดปิดเทอมของฉันนะ...เอาล่ะ ใจเย็น ๆ ก่อน =_= ทำใจให้สบาย ๆ...เครียดมากเดี๋ยวจะแก่ อืม...ถูกต้อง -_-^^^
ฉันหยิบแว่นตามาใส่ เดินออกจากห้องนอนไปจับราว มองโถงด้านล่างเห็นนายตัวแสบนอนเอกเขนกบนโซฟา เคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบ ตามองรายการทางเคเบิ้ลทีวี หูใส่เฮดโฟน นิ้วเท้ากระดิกตามจังหวะเพลงที่กำลังฮัมอยู่
สำราญจริงนะ...คู่หมั้นฉัน
ฉันเดินลงไปชั้นล่าง ยืนเท้าสะเอวแล้วพูดว่า
“ไปขัดส้วม”
“ว่าไงนะ?”
ตานั่นถอดเฮดโฟน ฉันเลยเปลี่ยนท่า ยืนกอดอก
“ไป...ขัด...ส้วม...ไป๊”
“สั่งฉัน?”
“อาฮะ”
“ทำไมต้องเชื่อ?”
แล้วก็ใส่เฮดโฟนต่อ แสบมาอย่างนี้ต้องแสบกลับ ฉันเลยเดินไปดึงปลั๊กโทรทัศน์กับวิทยุออก ตานั่นทำหน้างงก่อนจะเปลี่ยนมาโวยวาย
“เฮ้ย! ทำไมทำงี้อ่ะ? ไม่มีมารยาทเอาซะเลย”
“ฉันถือสิทธิเจ้าของบ้าน...รู้จักสำนวนไทยนี้มั้ย? อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควาย....” เน้นคำนี้ไปทางตานั่น “ให้ลูกท่านเล่น...ว่าไง? รู้จักมะ?”
“รู้จัก แต่ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ?”
“ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณยาย...อย่าลืมสิ ว่าตอนนี้คุณยายไม่สบายอยู่ นายจะไม่เห็นแก่คุณยายซะหน่อยเหรอ?”
ตานั่นทำหน้าเซ็งอารมณ์ แต่ดูท่าการยกคุณยายมาอ้างจะได้ผล โฮะ ๆ
“แต่ฉันไม่อยากขัดส้วม มันเหม็น”
“ฉันจะเห็นแก่คุณยาย ถ้าไม่ขัดส้วม...ก็ไปถอนหญ้าไป๊ หญ้ารกเชียว ไม่ได้ถอนมาหลายวันแล้ว”
“ถอนหญ้า ไม่มากไปหน่อยเหรอ?”
“ไม่งั้นก็ขัดส้วม เลือกเอา...”
ตานั่นทำหน้าลังเล แต่แล้วก็พยักหน้า
“โอเค...โธ่เอ๊ย! น่ารำคาญชะมัด แล้วไหนเครื่องตัดหญ้าล่ะ?”
“เสียใจ...เครื่องตัดหญ้าเจ๊ง กรุณาใช้แรงงานตัวเองแทน”
“ว่าไงนะ? ให้ฉันถอนหญ้าเองนี่อ่ะนะ บ้าเปล่า?”
“ขัดส้วม โอเคมั้ย?”
นายนั่นทำหน้าแค้นสุด ๆ เห็นแล้วฮายิ่งกว่าดูตลกคณะไหน ๆ
“โอเค...ตกลง...ได้เลย ถ้าไม่เห็นแก่คุณยาย ฉันไม่ทำหรอก”
“ดี...งั้นก็ลงมือเซ่ ก่อนเที่ยงต้องเสร็จ เข้าใจ๊?”
“Definitely, Of course, OK ทีใครทีมัน จำไว้”
ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ...^O^ ทำไมต้องเชื่อด้วย โฮะ ๆๆๆๆๆๆ >O< ได้โอกาสแก้แค้นแล้ว สะใจสุด ๆ ^O^ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ
นายนั่นเดินตึงตังออกไปหน้าบ้านแล้วก็นั่งคู้ ค่อย ๆ ถอนหญ้าทีละต้น...ทีละต้น ท่ามกลางแดดแรง ๆ รังสีอัลตร้าไวโอเล็ตตรึม... ฉันแอบมองอย่างสำราญใจ ^_^ ก่อนจะนั่งบนโซฟา นี่ถ้ามีกาแฟกับคนมาคอยพัดให้ ฉันคงจะเหมือนคุณนายในละครทีวีนะเนี่ย โฮะ ๆๆๆๆๆ...>O< มีความสุขจังเลยฉัน
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ใกล้เที่ยงแล้ว นั่งดูเอ็มทีวีซะเพลินเชียว ป่านนี้ตานั่นจะถอนหญ้าเสร็จหรือยังน้า~? หรือว่ากำลังอู้งานอยู่? เห็นทีต้องไปแอบดูซะหน่อย
ฉันลุกขึ้นออกไปยืนหน้าประตู ว่าแล้วเชียว...~_~^^^ ไอ้เด็กเวรกำลังเกาะรั้วบ้านอยู่ ที่แท้ก็อู้อย่างที่ฉันคิดจริง ๆ อย่างนี้ต้องโดนด่าซักตั้ง >^<
ฉันเดินออกไปหน้าบ้าน ดึงชายเสื้อยืดของตานั่นพร้อมกับพูดว่า
“อู้งานเหรอ?”
นายนั่นก้มมองก่อนจะพูดเสียงกระซิบ
“แค่พักไม่ได้หรือไง?”
แล้วก็มองไปข้างหน้าต่อ O_O มองอะไร? ข้างนอกมีอะไรให้มอง?
“นี่ ไอ้เด็กเวร...มองอะไร?”
ถามพร้อมกับปีนขอบกระถางต้นไม้ขึ้นไปบ้าง หันไปมองทิศทางที่ตานั่นมองอยู่ แล้วค่อยเข้าใจ -_-;; มองอะไรไม่มอง มองยัยสตรอเบอรี่กำลังจูงหมาเข้าบ้าน ~_~ เจริญหูเจริญตาจริง ๆ ....ทั้งหมาทั้งคนเนี่ย
“นี่ ป้ารู้เปล่าว่าเค้าชื่ออะไร?”
“ยัยนั่นนะเหรอ? ชื่อสตรอเบอรี่ เรียกว่าสะตอก็ได้ เป็นพวกโรคจิต ชอบพาไอ้หมาขนทองนั่นมาอึหน้าบ้านคนอื่น ที่มีตั้งเยอะแยะไม่พาไป ต้องพามาหน้าบ้านฉันทุกที เป็นโรคประสาทหรือเปล่าก็ไม่รู้”
นายเวย์นหันมามองฉันอย่างเซ็ง ๆ แล้วพูดต่อ
“ถามแค่ชื่อ สาธยายซะยาวเชียวนะ”
“ก็ฉันพอใจจะบอก จะทำไม? นี่...แล้วนายถามถึงยัยนั่นทำไมล่ะ?”
“ทำไมต้องบอก?”
“ถ้าไม่บอกก็ไม่ต้องพัก รีบ ๆ ไปถอนหญ้าเดี๋ยวนี้”
“เออ ๆ บอกก็ได้ ก็...ฉันว่าเค้าเซ็กซี่ดีง่ะ”
พูดพร้อมกับทำตาวาวปิ๊ง~!...อี๋! เห็นแล้วสยองชะมัด >_<;;;
“นี่ อย่ามาแสดงความหื่นต่อหน้าฉันได้มั้ย? แหวะ...”
“ทำไม? อิจฉาล่ะสิ ไม่มีใครมาหื่นใส่ใช่มั้ยล่ะ? ฮ่า ๆๆๆๆ”
มาว่าฉันอย่างนี้อีกแล้ว >.<; ทำไมฉันถึงต้องอิจฉายะ? >_< ถ้าต้องมีคนมาทำตาวาวอย่างนี้ใส่ฉันจริงล่ะก็...ฉันขอไม่มีซะดีกว่า ตาบ้าเอ๊ย! >O<; คิดอะไรได้ไม่เคยพ้นเรื่องพวกนี้จริง ๆ
“นายคิดจะจีบยัยสะตอเหรอ?”
“อาฮ้า~”
“จีบยัยนั่นฉันไม่ว่าหรอก...แต่อย่าลืมที่เราพนันกันเอาไว้ล่ะ”
“ไม่ลืมหรอก นี่...ขอเบรกแป๊บนะ”
แล้วก็กระโดดลงจากขอบกระถางต้นไม้ เปิดประตูวิ่งเข้าไปทักทายยัยสตรอเบอรี่หน้าบ้าน เออนะ...เหมาะสมกันจริง ๆ ผู้หญิงโรคจิต ผู้ชายไม่ปกติ ท่าจะเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบที่สุด...ขอให้รักกันนาน ๆ แล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวจะอุทิศส่วนกุศลไปให้ โฮะ ๆ ^O^
เช้าวันอาทิตย์...เป็นวันที่สองของการปิดเทอมใหญ่ รู้สึกสดชื่นมากขึ้นจากวันแรก อันเนื่องมาจากฉันได้แก้แค้นนายตัวแสบสำเร็จ ออกไปดูหน้าบ้านก็รื่นรมย์ซะเหลือเกิน สนามหญ้าดูเรียบร้อยขึ้นเยอะ...นายเวย์นนั่นจะทำตัวเป็นประโยชน์ก็เป็นเหมือนกันนี่นา โฮะ ๆ
วันนี้นัดไปเยี่ยมคุณยายนี่นา เมื่อวานตอนเย็นก็แวะซื้อผลไม้มาเรียบร้อย คุณยายอยู่โรงพยาบาลอาจเซ็ง...เอาเกมส์บอยไปให้คุณยายเล่นดีกว่า (คุณยายทันสมัยค่ะ เล่นเกมส์บอย)
และแน่นอน...นี่คือส่วนหนึ่งของแผน ฉันจะใช้โอกาสนี้เป็นแม่สื่อทำให้คุณยายหวั่นไหวเรื่องคุณปู่...ถ้าลองคุณยายหวั่นไหวซักนิด อะไรก็ง่าย เพราะดูท่าคุณปู่กับยังรักคุณยายอยู่ลึก ๆ ถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน รับรอง...ฉันได้ถอดแหวนหมั้นวงนี้สมใจอยากแน่ ๆ (ว่าแต่...ใครจะถอดให้ล่ะ? ถอดเองยังไม่ออกเลย จนป่านนี้ยังคาอยู่ที่นิ้วฉันเลย)
ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว กะว่าจะไปกินมื้อเช้าพร้อมคุณยาย ลงไปที่ห้องครัว หยิบผลไม้ออกมาจากตู้เย็น พอดีว่าที่สามีที่ไม่มีทางเป็นจริงลงมา มาถึงก็มานั่งที่โต๊ะอาหาร ปากก็ร้องหาของกิน
“หิวข้าว ไปเอามากินหน่อยเด๊ะ”
“หากินเองเถอะ ฉันจะไปกินข้างนอก”
พูดแค่นี้ ตาบ้านั่นก็โวยวายทันที
“ได้ไง? แล้วฉันจะกินอะไร?”
“คอนเฟล็กไง...”
“อีกละ...”
“ไปหาปากซอยเป็นคำตอบสุดท้าย เออนี่ แล้วนายกับยัยสะตอไปถึงไหนกันแล้วล่ะ?”
พอถามอย่างงั้นปั๊บ จากหน้าเซ็งเรื่องคอนเฟล็กก็เปลี่ยนมายิ้มแป้น
“เราไปด้วยกันได้ดี คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะ เอิ๊ก ๆ”
“น่าเกลียด!” >_<;;;
“อะไรกันครับคุณป้า คิดไปถึงไหนเนี่ย? ฉันหมายถึงว่าเราคงได้เป็นแฟนกันเต็มตัว ถึงเค้าจะอายุมากกว่าฉันห้าเดือนก็เถอะนะ”
“อายุมากแต่นายก็เรียนรุ่นเดียวกับยัยนั่นไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ใช่นะ ถ้าฉันไม่โดนไล่ออกซะก่อน”
ไล่ออกงั้นเหรอ?
“อะไรนะ? นายโดนไล่ออก ที่แท้ที่นายมาเมืองไทย ไม่ได้เพราะพอดีช่วงปิดเทอม แต่โดนไล่ออกอย่างงั้นเหรอ? ฮ่า ๆๆๆๆ”
เห็นตานั่นทำหน้าเสีย ก็ยิ่งฮาใหญ่ ก๊ากกกกก~!
“ทำไมถึงโดนไล่ออกล่ะ? สอบตกสิบสมัยหรือไง? หรือว่าก่อคดีอะไรไว้”
“พอเลยยัยป้า เดามั่วชะมัด ฉันแค่มีเรื่องกับครูนิดหน่อย ก็เลยโดนไล่ออกมา”
“ก็นั่นแหละ ฮะ ๆ นี่ จะบอกอะไรให้ ฉันว่าถ้ายัยสะตอรู้ว่านายโดนไล่ออก มีหวังคงยอมคบนายหรอก ยัยนั่นเรียนเก่งออกจะตายไป ฮ่า ๆๆ”
“พอเลยยัยป้า เฮ้อ~! หมดอารมณ์”
แล้วตานั่นก็เผ่นไป หมดอารมณ์ไปเลย ดีเหมือนกันจะได้ไม่เปลืองคอนเฟล็ก โฮะ ๆ
ฉันนั่งรถเมล์มาลงหน้าโรงพยาบาล รีบมาที่ห้องพักของคุณยายแต่ไม่เจอคุณปู่ แต่ไม่เป็นไร ดีซะอีก...จะได้พูดอะไรได้ถนัดขึ้น
“อ้าว! ตูน มาแล้วเหรอ?”
“ค่ะ คุณยาย ตูนเอาผลไม้มาฝากค่ะ เดี๋ยวตูนปลอกให้นะคะ”
ฉันเดินไปเอาจานจากชั้นบนตู้ หยิบมีดปลอกผลไม้ที่เตรียมมาแล้วค่อย ๆ ปลอกฝรั่ง จู่ ๆ คุณยายก็ถามฉัน
“เวย์นเป็นไงบ้าง? ทะเลาะกันหรือเปล่า?”
‘ยิ่งกว่าทะเลาะ เกือบฆาตกรรมแล้วค่ะ’
“ไม่หรอกค่ะ เรารักกันจะตาย”
พูดไปอย่างนั้นเพื่อให้คุณยายสบายใจ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ ฮึ่ม! หนูเกลียดไอ้เด็กบ๊องนั่นที่ซู้ดดดด~
“ดีแล้วที่รักกัน ต่อไปก็ต้องร่วมเรียงเคียงหมอน ต้องค่อย ๆ พูด อย่าใช้อารมณ์ตัดสินนะ”
โธ่! คุณยายนะคุณยาย พูดเหมือนฉันกับตานั่นกำลังจะเข้าหอกันซะวันนี้ มีมาฝากฝังว่าให้ค่อย ๆ พูดจากันแถมร่วมเรียงเคียงหมอนอีก ถ้าเป็นจริงฉันคงเอาหมอนอุดปากตานั่นให้ม่องเท่งคาเตียงไปแล้ว
ตายแล้ววววว~! มัวแต่ให้คุณยายฝากฝัง ลืมไปเลยเรื่องธุระสำคัญของเรา นั่นคือภารกิจคิวปิด ดีล่ะ ถือโอกาสพูดซะเลยดีกว่า
“เอ้อ...คุณยายคะ เมื่อวันก่อนคุณปู่มาที่บ้านเราด้วยค่ะ”
“งั้นเหรอ?”
“ค่ะ จะว่าไปแล้วคุณปู่ก็เป็นคนดีนะคะ ตอนนั้นคุณปู่พูดถึงคุณยายบ่อย ๆ ชอบเล่าเรื่องเก่า ๆ ให้หนูฟัง อ้อ! หนูเห็นคุณปู่ปลื้มมากเลยนะคะ พอเห็นภาพปักครอสติชที่เป็นรูปเด็กผู้หญิงอันนั้น ไม่รู้ว่าคุณปู่เค้าปลื้มอะไร”
พูดไปแอบชำเลืองมองคุณยายไปด้วย โฮะ ๆ คุณยายยิ้มแก้มปริเชียว ฮ่า ๆๆ ได้ผลแฮะ
“จริงเหรอ?”
“จริงสิคะ นี่ถ้าตูนเป็นคนอื่น คงคิดว่าคุณปู่แอบชอบคุณยายแน่ ๆ เลยค่ะ”
นั่น จากแก้มปริเป็นหน้าบานทันที ได้ผลแฮะ โฮะ ๆ
“คุณปู่กับยาย เราเคยเป็นแฟนกันมาก่อนจ้ะ”
ในที่สุดคุณยายก็ยอมพูดถึงเรื่องหวานแหวว แต่น่าเสียดาย หนูรู้ก่อนคุณยายเล่าซะอีกค่ะ โฮะๆ
“จริงหรือคะ? คุณยาย ไม่อยากจะเชื่อ”
“จริงสิ หรือว่า เค้าจะยังมีใจให้ยายจริง ๆ นะ”
“หนูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันนะคะ เป็นใครก็ต้องคิด ว่าแต่คุณยายยังรักคุณปู่อยู่หรือเปล่าคะ?”
เจอคำถามนี้ คุณยายอึ้งไปเลย แต่ก็พยักหน้าอาย ๆ
“อื้มมม”
“ถ้างั้นคุณยายไม่ลองกลับไปเริ่มต้นกับคุณปู่ล่ะคะ?”
“จะดีเหรอ?”
“ดีเยี่ยมเลยค่ะ” ^_^
“แต่ว่าไม่รู้เค้าจะคิดเหมือนยายหรือเปล่า?”
“ไม่ลองไม่รู้ อย่าปล่อยให้เวลาล่วงไปนะคะ ไม่งั้นวันหน้าเราอาจจะต้องมาเสียใจในภายหลังก็ได้”
นี่..ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่ไม่เคยมีรักสักครั้งอย่างฉันจะสามารถพูดอะไรได้เฝื่อนสุด ๆ ขนาดนี้ โฮะ ๆ คุณยายก็ดูท่าจะเห็นด้วยกับฉันด้วยสิ
“ก็จริงของตูนนะ ยายจะลองดูแล้วกัน”
ฮ่า ๆๆๆๆ =O= แผนขั้นแรกผ่านฉลุย วี่แววชัยชนะในขั้นสองเริ่มเห็นลิบ ๆ ต่อไปฉันก็จะได้ถอดแหวนหมั้นบ้าบอวงนี้ได้จริง ๆ ซะที ทีนี้ล่ะ...ฮ่า ๆๆๆ ไอ้เด็กเวร...^O^ ฉันจะใช้งานนายให้เดี้ยงไปข้างหนึ่งเลย ฮ่า ๆๆๆๆ >O<
PS. ขออภัยที่อัพช้านะคะ เนื่องจากกำลังเมาข้อสอบอยู่ ก็คือกำลังสอบมิดเทอมอยู่นั่นเอง แต่รับรองว่ามาอัพแน่นอนค่ะ อัพทั้งสองเรื่องเลยด้วย
บทที่ 11 คิวปิดสองต่อ
น่าแค้นใจที่สุด... >^< ที่มาหาว่าฉันปลอบใจตัวเองด้วยการซื้อกุหลาบให้ตัวเอง ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นซะหน่อย มีคนมาชอบฉันหรอกย่ะ ชิ!
โธ่เอ๊ย! ทำไมฉันต้องมาปวดหัวเพราะตานั่นด้วย? นี่มันวันหยุดปิดเทอมของฉันนะ...เอาล่ะ ใจเย็น ๆ ก่อน =_= ทำใจให้สบาย ๆ...เครียดมากเดี๋ยวจะแก่ อืม...ถูกต้อง -_-^^^
ฉันหยิบแว่นตามาใส่ เดินออกจากห้องนอนไปจับราว มองโถงด้านล่างเห็นนายตัวแสบนอนเอกเขนกบนโซฟา เคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบ ตามองรายการทางเคเบิ้ลทีวี หูใส่เฮดโฟน นิ้วเท้ากระดิกตามจังหวะเพลงที่กำลังฮัมอยู่
สำราญจริงนะ...คู่หมั้นฉัน
ฉันเดินลงไปชั้นล่าง ยืนเท้าสะเอวแล้วพูดว่า
“ไปขัดส้วม”
“ว่าไงนะ?”
ตานั่นถอดเฮดโฟน ฉันเลยเปลี่ยนท่า ยืนกอดอก
“ไป...ขัด...ส้วม...ไป๊”
“สั่งฉัน?”
“อาฮะ”
“ทำไมต้องเชื่อ?”
แล้วก็ใส่เฮดโฟนต่อ แสบมาอย่างนี้ต้องแสบกลับ ฉันเลยเดินไปดึงปลั๊กโทรทัศน์กับวิทยุออก ตานั่นทำหน้างงก่อนจะเปลี่ยนมาโวยวาย
“เฮ้ย! ทำไมทำงี้อ่ะ? ไม่มีมารยาทเอาซะเลย”
“ฉันถือสิทธิเจ้าของบ้าน...รู้จักสำนวนไทยนี้มั้ย? อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควาย....” เน้นคำนี้ไปทางตานั่น “ให้ลูกท่านเล่น...ว่าไง? รู้จักมะ?”
“รู้จัก แต่ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ?”
“ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณยาย...อย่าลืมสิ ว่าตอนนี้คุณยายไม่สบายอยู่ นายจะไม่เห็นแก่คุณยายซะหน่อยเหรอ?”
ตานั่นทำหน้าเซ็งอารมณ์ แต่ดูท่าการยกคุณยายมาอ้างจะได้ผล โฮะ ๆ
“แต่ฉันไม่อยากขัดส้วม มันเหม็น”
“ฉันจะเห็นแก่คุณยาย ถ้าไม่ขัดส้วม...ก็ไปถอนหญ้าไป๊ หญ้ารกเชียว ไม่ได้ถอนมาหลายวันแล้ว”
“ถอนหญ้า ไม่มากไปหน่อยเหรอ?”
“ไม่งั้นก็ขัดส้วม เลือกเอา...”
ตานั่นทำหน้าลังเล แต่แล้วก็พยักหน้า
“โอเค...โธ่เอ๊ย! น่ารำคาญชะมัด แล้วไหนเครื่องตัดหญ้าล่ะ?”
“เสียใจ...เครื่องตัดหญ้าเจ๊ง กรุณาใช้แรงงานตัวเองแทน”
“ว่าไงนะ? ให้ฉันถอนหญ้าเองนี่อ่ะนะ บ้าเปล่า?”
“ขัดส้วม โอเคมั้ย?”
นายนั่นทำหน้าแค้นสุด ๆ เห็นแล้วฮายิ่งกว่าดูตลกคณะไหน ๆ
“โอเค...ตกลง...ได้เลย ถ้าไม่เห็นแก่คุณยาย ฉันไม่ทำหรอก”
“ดี...งั้นก็ลงมือเซ่ ก่อนเที่ยงต้องเสร็จ เข้าใจ๊?”
“Definitely, Of course, OK ทีใครทีมัน จำไว้”
ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ...^O^ ทำไมต้องเชื่อด้วย โฮะ ๆๆๆๆๆๆ >O< ได้โอกาสแก้แค้นแล้ว สะใจสุด ๆ ^O^ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ
นายนั่นเดินตึงตังออกไปหน้าบ้านแล้วก็นั่งคู้ ค่อย ๆ ถอนหญ้าทีละต้น...ทีละต้น ท่ามกลางแดดแรง ๆ รังสีอัลตร้าไวโอเล็ตตรึม... ฉันแอบมองอย่างสำราญใจ ^_^ ก่อนจะนั่งบนโซฟา นี่ถ้ามีกาแฟกับคนมาคอยพัดให้ ฉันคงจะเหมือนคุณนายในละครทีวีนะเนี่ย โฮะ ๆๆๆๆๆ...>O< มีความสุขจังเลยฉัน
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ใกล้เที่ยงแล้ว นั่งดูเอ็มทีวีซะเพลินเชียว ป่านนี้ตานั่นจะถอนหญ้าเสร็จหรือยังน้า~? หรือว่ากำลังอู้งานอยู่? เห็นทีต้องไปแอบดูซะหน่อย
ฉันลุกขึ้นออกไปยืนหน้าประตู ว่าแล้วเชียว...~_~^^^ ไอ้เด็กเวรกำลังเกาะรั้วบ้านอยู่ ที่แท้ก็อู้อย่างที่ฉันคิดจริง ๆ อย่างนี้ต้องโดนด่าซักตั้ง >^<
ฉันเดินออกไปหน้าบ้าน ดึงชายเสื้อยืดของตานั่นพร้อมกับพูดว่า
“อู้งานเหรอ?”
นายนั่นก้มมองก่อนจะพูดเสียงกระซิบ
“แค่พักไม่ได้หรือไง?”
แล้วก็มองไปข้างหน้าต่อ O_O มองอะไร? ข้างนอกมีอะไรให้มอง?
“นี่ ไอ้เด็กเวร...มองอะไร?”
ถามพร้อมกับปีนขอบกระถางต้นไม้ขึ้นไปบ้าง หันไปมองทิศทางที่ตานั่นมองอยู่ แล้วค่อยเข้าใจ -_-;; มองอะไรไม่มอง มองยัยสตรอเบอรี่กำลังจูงหมาเข้าบ้าน ~_~ เจริญหูเจริญตาจริง ๆ ....ทั้งหมาทั้งคนเนี่ย
“นี่ ป้ารู้เปล่าว่าเค้าชื่ออะไร?”
“ยัยนั่นนะเหรอ? ชื่อสตรอเบอรี่ เรียกว่าสะตอก็ได้ เป็นพวกโรคจิต ชอบพาไอ้หมาขนทองนั่นมาอึหน้าบ้านคนอื่น ที่มีตั้งเยอะแยะไม่พาไป ต้องพามาหน้าบ้านฉันทุกที เป็นโรคประสาทหรือเปล่าก็ไม่รู้”
นายเวย์นหันมามองฉันอย่างเซ็ง ๆ แล้วพูดต่อ
“ถามแค่ชื่อ สาธยายซะยาวเชียวนะ”
“ก็ฉันพอใจจะบอก จะทำไม? นี่...แล้วนายถามถึงยัยนั่นทำไมล่ะ?”
“ทำไมต้องบอก?”
“ถ้าไม่บอกก็ไม่ต้องพัก รีบ ๆ ไปถอนหญ้าเดี๋ยวนี้”
“เออ ๆ บอกก็ได้ ก็...ฉันว่าเค้าเซ็กซี่ดีง่ะ”
พูดพร้อมกับทำตาวาวปิ๊ง~!...อี๋! เห็นแล้วสยองชะมัด >_<;;;
“นี่ อย่ามาแสดงความหื่นต่อหน้าฉันได้มั้ย? แหวะ...”
“ทำไม? อิจฉาล่ะสิ ไม่มีใครมาหื่นใส่ใช่มั้ยล่ะ? ฮ่า ๆๆๆๆ”
มาว่าฉันอย่างนี้อีกแล้ว >.<; ทำไมฉันถึงต้องอิจฉายะ? >_< ถ้าต้องมีคนมาทำตาวาวอย่างนี้ใส่ฉันจริงล่ะก็...ฉันขอไม่มีซะดีกว่า ตาบ้าเอ๊ย! >O<; คิดอะไรได้ไม่เคยพ้นเรื่องพวกนี้จริง ๆ
“นายคิดจะจีบยัยสะตอเหรอ?”
“อาฮ้า~”
“จีบยัยนั่นฉันไม่ว่าหรอก...แต่อย่าลืมที่เราพนันกันเอาไว้ล่ะ”
“ไม่ลืมหรอก นี่...ขอเบรกแป๊บนะ”
แล้วก็กระโดดลงจากขอบกระถางต้นไม้ เปิดประตูวิ่งเข้าไปทักทายยัยสตรอเบอรี่หน้าบ้าน เออนะ...เหมาะสมกันจริง ๆ ผู้หญิงโรคจิต ผู้ชายไม่ปกติ ท่าจะเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบที่สุด...ขอให้รักกันนาน ๆ แล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวจะอุทิศส่วนกุศลไปให้ โฮะ ๆ ^O^
เช้าวันอาทิตย์...เป็นวันที่สองของการปิดเทอมใหญ่ รู้สึกสดชื่นมากขึ้นจากวันแรก อันเนื่องมาจากฉันได้แก้แค้นนายตัวแสบสำเร็จ ออกไปดูหน้าบ้านก็รื่นรมย์ซะเหลือเกิน สนามหญ้าดูเรียบร้อยขึ้นเยอะ...นายเวย์นนั่นจะทำตัวเป็นประโยชน์ก็เป็นเหมือนกันนี่นา โฮะ ๆ
วันนี้นัดไปเยี่ยมคุณยายนี่นา เมื่อวานตอนเย็นก็แวะซื้อผลไม้มาเรียบร้อย คุณยายอยู่โรงพยาบาลอาจเซ็ง...เอาเกมส์บอยไปให้คุณยายเล่นดีกว่า (คุณยายทันสมัยค่ะ เล่นเกมส์บอย)
และแน่นอน...นี่คือส่วนหนึ่งของแผน ฉันจะใช้โอกาสนี้เป็นแม่สื่อทำให้คุณยายหวั่นไหวเรื่องคุณปู่...ถ้าลองคุณยายหวั่นไหวซักนิด อะไรก็ง่าย เพราะดูท่าคุณปู่กับยังรักคุณยายอยู่ลึก ๆ ถ้าสองคนนี้ลงเอยกัน รับรอง...ฉันได้ถอดแหวนหมั้นวงนี้สมใจอยากแน่ ๆ (ว่าแต่...ใครจะถอดให้ล่ะ? ถอดเองยังไม่ออกเลย จนป่านนี้ยังคาอยู่ที่นิ้วฉันเลย)
ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว กะว่าจะไปกินมื้อเช้าพร้อมคุณยาย ลงไปที่ห้องครัว หยิบผลไม้ออกมาจากตู้เย็น พอดีว่าที่สามีที่ไม่มีทางเป็นจริงลงมา มาถึงก็มานั่งที่โต๊ะอาหาร ปากก็ร้องหาของกิน
“หิวข้าว ไปเอามากินหน่อยเด๊ะ”
“หากินเองเถอะ ฉันจะไปกินข้างนอก”
พูดแค่นี้ ตาบ้านั่นก็โวยวายทันที
“ได้ไง? แล้วฉันจะกินอะไร?”
“คอนเฟล็กไง...”
“อีกละ...”
“ไปหาปากซอยเป็นคำตอบสุดท้าย เออนี่ แล้วนายกับยัยสะตอไปถึงไหนกันแล้วล่ะ?”
พอถามอย่างงั้นปั๊บ จากหน้าเซ็งเรื่องคอนเฟล็กก็เปลี่ยนมายิ้มแป้น
“เราไปด้วยกันได้ดี คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะ เอิ๊ก ๆ”
“น่าเกลียด!” >_<;;;
“อะไรกันครับคุณป้า คิดไปถึงไหนเนี่ย? ฉันหมายถึงว่าเราคงได้เป็นแฟนกันเต็มตัว ถึงเค้าจะอายุมากกว่าฉันห้าเดือนก็เถอะนะ”
“อายุมากแต่นายก็เรียนรุ่นเดียวกับยัยนั่นไม่ใช่เหรอ?”
“ก็ใช่นะ ถ้าฉันไม่โดนไล่ออกซะก่อน”
ไล่ออกงั้นเหรอ?
“อะไรนะ? นายโดนไล่ออก ที่แท้ที่นายมาเมืองไทย ไม่ได้เพราะพอดีช่วงปิดเทอม แต่โดนไล่ออกอย่างงั้นเหรอ? ฮ่า ๆๆๆๆ”
เห็นตานั่นทำหน้าเสีย ก็ยิ่งฮาใหญ่ ก๊ากกกกก~!
“ทำไมถึงโดนไล่ออกล่ะ? สอบตกสิบสมัยหรือไง? หรือว่าก่อคดีอะไรไว้”
“พอเลยยัยป้า เดามั่วชะมัด ฉันแค่มีเรื่องกับครูนิดหน่อย ก็เลยโดนไล่ออกมา”
“ก็นั่นแหละ ฮะ ๆ นี่ จะบอกอะไรให้ ฉันว่าถ้ายัยสะตอรู้ว่านายโดนไล่ออก มีหวังคงยอมคบนายหรอก ยัยนั่นเรียนเก่งออกจะตายไป ฮ่า ๆๆ”
“พอเลยยัยป้า เฮ้อ~! หมดอารมณ์”
แล้วตานั่นก็เผ่นไป หมดอารมณ์ไปเลย ดีเหมือนกันจะได้ไม่เปลืองคอนเฟล็ก โฮะ ๆ
ฉันนั่งรถเมล์มาลงหน้าโรงพยาบาล รีบมาที่ห้องพักของคุณยายแต่ไม่เจอคุณปู่ แต่ไม่เป็นไร ดีซะอีก...จะได้พูดอะไรได้ถนัดขึ้น
“อ้าว! ตูน มาแล้วเหรอ?”
“ค่ะ คุณยาย ตูนเอาผลไม้มาฝากค่ะ เดี๋ยวตูนปลอกให้นะคะ”
ฉันเดินไปเอาจานจากชั้นบนตู้ หยิบมีดปลอกผลไม้ที่เตรียมมาแล้วค่อย ๆ ปลอกฝรั่ง จู่ ๆ คุณยายก็ถามฉัน
“เวย์นเป็นไงบ้าง? ทะเลาะกันหรือเปล่า?”
‘ยิ่งกว่าทะเลาะ เกือบฆาตกรรมแล้วค่ะ’
“ไม่หรอกค่ะ เรารักกันจะตาย”
พูดไปอย่างนั้นเพื่อให้คุณยายสบายใจ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ ฮึ่ม! หนูเกลียดไอ้เด็กบ๊องนั่นที่ซู้ดดดด~
“ดีแล้วที่รักกัน ต่อไปก็ต้องร่วมเรียงเคียงหมอน ต้องค่อย ๆ พูด อย่าใช้อารมณ์ตัดสินนะ”
โธ่! คุณยายนะคุณยาย พูดเหมือนฉันกับตานั่นกำลังจะเข้าหอกันซะวันนี้ มีมาฝากฝังว่าให้ค่อย ๆ พูดจากันแถมร่วมเรียงเคียงหมอนอีก ถ้าเป็นจริงฉันคงเอาหมอนอุดปากตานั่นให้ม่องเท่งคาเตียงไปแล้ว
ตายแล้ววววว~! มัวแต่ให้คุณยายฝากฝัง ลืมไปเลยเรื่องธุระสำคัญของเรา นั่นคือภารกิจคิวปิด ดีล่ะ ถือโอกาสพูดซะเลยดีกว่า
“เอ้อ...คุณยายคะ เมื่อวันก่อนคุณปู่มาที่บ้านเราด้วยค่ะ”
“งั้นเหรอ?”
“ค่ะ จะว่าไปแล้วคุณปู่ก็เป็นคนดีนะคะ ตอนนั้นคุณปู่พูดถึงคุณยายบ่อย ๆ ชอบเล่าเรื่องเก่า ๆ ให้หนูฟัง อ้อ! หนูเห็นคุณปู่ปลื้มมากเลยนะคะ พอเห็นภาพปักครอสติชที่เป็นรูปเด็กผู้หญิงอันนั้น ไม่รู้ว่าคุณปู่เค้าปลื้มอะไร”
พูดไปแอบชำเลืองมองคุณยายไปด้วย โฮะ ๆ คุณยายยิ้มแก้มปริเชียว ฮ่า ๆๆ ได้ผลแฮะ
“จริงเหรอ?”
“จริงสิคะ นี่ถ้าตูนเป็นคนอื่น คงคิดว่าคุณปู่แอบชอบคุณยายแน่ ๆ เลยค่ะ”
นั่น จากแก้มปริเป็นหน้าบานทันที ได้ผลแฮะ โฮะ ๆ
“คุณปู่กับยาย เราเคยเป็นแฟนกันมาก่อนจ้ะ”
ในที่สุดคุณยายก็ยอมพูดถึงเรื่องหวานแหวว แต่น่าเสียดาย หนูรู้ก่อนคุณยายเล่าซะอีกค่ะ โฮะๆ
“จริงหรือคะ? คุณยาย ไม่อยากจะเชื่อ”
“จริงสิ หรือว่า เค้าจะยังมีใจให้ยายจริง ๆ นะ”
“หนูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันนะคะ เป็นใครก็ต้องคิด ว่าแต่คุณยายยังรักคุณปู่อยู่หรือเปล่าคะ?”
เจอคำถามนี้ คุณยายอึ้งไปเลย แต่ก็พยักหน้าอาย ๆ
“อื้มมม”
“ถ้างั้นคุณยายไม่ลองกลับไปเริ่มต้นกับคุณปู่ล่ะคะ?”
“จะดีเหรอ?”
“ดีเยี่ยมเลยค่ะ” ^_^
“แต่ว่าไม่รู้เค้าจะคิดเหมือนยายหรือเปล่า?”
“ไม่ลองไม่รู้ อย่าปล่อยให้เวลาล่วงไปนะคะ ไม่งั้นวันหน้าเราอาจจะต้องมาเสียใจในภายหลังก็ได้”
นี่..ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่ไม่เคยมีรักสักครั้งอย่างฉันจะสามารถพูดอะไรได้เฝื่อนสุด ๆ ขนาดนี้ โฮะ ๆ คุณยายก็ดูท่าจะเห็นด้วยกับฉันด้วยสิ
“ก็จริงของตูนนะ ยายจะลองดูแล้วกัน”
ฮ่า ๆๆๆๆ =O= แผนขั้นแรกผ่านฉลุย วี่แววชัยชนะในขั้นสองเริ่มเห็นลิบ ๆ ต่อไปฉันก็จะได้ถอดแหวนหมั้นบ้าบอวงนี้ได้จริง ๆ ซะที ทีนี้ล่ะ...ฮ่า ๆๆๆ ไอ้เด็กเวร...^O^ ฉันจะใช้งานนายให้เดี้ยงไปข้างหนึ่งเลย ฮ่า ๆๆๆๆ >O<
PS. ขออภัยที่อัพช้านะคะ เนื่องจากกำลังเมาข้อสอบอยู่ ก็คือกำลังสอบมิดเทอมอยู่นั่นเอง แต่รับรองว่ามาอัพแน่นอนค่ะ อัพทั้งสองเรื่องเลยด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น