ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 กุหลาบช่อแรกในชีวิต
- 10 -
บทที่ 10 กุหลาบช่อแรกในชีวิต
และแล้ว...วันสอบวันสุดท้ายก็ย่างกรายมาถึง กว่าจะมา...ก็ทำให้ฉันลำบากใจไปหลายรอบ ไม่รู้ควรเชื่อตัวมารสั่งให้ขี้เกียจหรือนางฟ้าสั่งให้อ่านหนังสือดี?
และวันนี้ฉันก็ไปมหาลัยอย่างแจ่มใส แต่แล้วก็ต้องกลับมาสู่ความอึมทึมหดหู่เศร้าหมองอีกครั้ง เมื่อ...
“หวัดดี ตูน”
“อื้ม...สบายดีเหรอ? ทิม”
ยิ้มเหนื่อย ๆ ให้รู้ว่าข้าพเจ้าเหนื่อยจริง ๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไป ไม่วายอดีตซี้เก่าก็เดินตามมาติด ๆ
“เลิกสอบแล้ว ว่างมั้ย?”
“เอ่อ...”
“ถ้าว่าง...ไปดูหนังด้วยกันมั้ย? เราเลี้ยงเอง”
ถึงจะเลี้ยง...ฉันก็ไม่กล้าไป ประสบการณ์สยองยังจำได้แม่นยำ...เค้าเป็นฝ่ายทำให้ฉันกลัวก่อนนะ คงไม่ใช่ความผิดของฉันมั้งถ้าจะปฏิเสธน่ะ
“ไม่ล่ะ...ฉันไม่ว่าง”
“ไม่ว่าง...ทำอะไรเหรอ?”
“เอ่อ...ทำ...เอ่อ....”
“เป็นเพื่อนกัน ไปด้วยกันไม่เสียหายหรอกน่า...จริงมั้ย?”
ทิมยิ้มเหมือนรู้ทันฉัน รู้ตัวเหมือนกันนี่...เฮ้อ! แต่บางทีทิมอาจไม่คิดบ้า ๆ แบบนั้นก็ได้มั้ง...เป็นเพื่อนกัน ก็ควรจะบริสุทธิ์ใจต่อกันนี่นา...
“เอ่อ ก็ได้”
“งั้นเลิกสอบ มาเจอกันหน้าตึกโบแล้วกันนะ”
“อืม”
แล้วนายทิมก็วิ่งหนีไป เฮ้อ! ไปซะได้ก็ดี จริง ๆ ก็แค่ดูหนัง...เรานี่ท่าจะวิตกกังวลเกินเหตุ เปิดใจให้กว้างซะหน่อยเถอะ การ์ตูนเอ๊ย~!
วันนี้ใช้เวลาทำข้อสอบเต็มอัตรา...ออกมาเกือบคนสุดท้าย เป็นสถิติที่น่าภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง โฮะ ๆ...นาน ๆ ครั้งจะใช้สมองคิดนาน ๆ ซะที ว่าแต่...วันนี้ทิมนัดฉันไปดูหนังนี่นา แล้วตานั่นมาหรือยังล่ะ?
“เฮ้! ตูน...”
หันไปเห็นทิมวิ่งมา หน้าตาอารมณ์ดีไม่เลิก
“ไปกันยังล่ะ?”
“อื้ม ไปสิ”
เราเดินออกไปขึ้นรถเมล์ด้วยกัน แน่นอน...ไปที่โรงหนังซึ่งอยู่ใกล้มหาลัยที่สุด คนเยอะแยะไปหมด มองแล้วตาลาย... พอไปถึงเราก็ไปซื้อตั๋วกัน นึกตั้งนานว่าจะดูเรื่องอะไรสุดท้ายก็มาลงเอยที่
“รับน้องละกัน”
“อืม รับน้องก็รับน้อง”
ซื้อตั๋วเสร็จก็ไปนั่งรอแถว ๆ จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ ดูตัวอย่างหนังเพลิน ๆ ฆ่าเวลา แป๊บเดียวก็ครึ่งชั่วโมง ใกล้เวลาหนังฉายพอดี ทิมกับฉันเลยแวะซื้อป็อปคอร์นไปกิน รีบเข้าไปในโรงหนัง นั่งรอหนังฉายอยู่นานพลางนึกในใจ
เอ...ทำไมคนมันดูน้อยจังหว่า?
สักครู่เพลงชาติก็บรรเลง ต่อด้วยตัวอย่างหนังที่เพิ่งดูไปก่อนจะเข้ามาในโรง ไตเติ้ลหนังแล้วหนังก็เริ่มฉายจริง ๆ ซะที...
ดูหนังเรื่องนี้มีให้หวาดเสียวกับกรี๊ดเป็นระยะ...เนื้อเรื่องชวนติดตามพอสมควร สักพักสมาธิเริ่มวอกแวก รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างทับที่ไหล่อยู่ หันไปมอง...เป็นหัวนายทิมซบไหล่ฉัน จะว่ากลัวจัดจนต้องซบหน้าก็คงไม่ใช่ ก็ไม่เห็นจะมีเสียงกรี๊ดซักแอะ
ถือโอกาสเชียวนะ ตาบ้า!
นึกได้อย่างนั้นก็ผลักหัวนายนั่นขึ้น ก่อนจะค้อนไปหนึ่งที ทิมทำหน้าสำนึกผิดยิ้มแหย ๆ...เฮ้อ! ฉันล่ะเบื่อจริง ๆ...ไหนบอกว่าเพื่อนกันไงล่ะ?
และแล้ว...หนังก็จบ!
ฉันเดินนำนายทิมออกมาจากโรงหนัง รู้สึกเซ็ง ๆ ไงไม่รู้...สักพักหันกลับมามองทิม แต่ว่า...ไม่เห็นทิมแล้ว
ไปไหนของเค้าเนี่ย?
มองหาเลิ่กลั่กใหญ่...ตัวก็ออกโต อย่าบอกนะว่าหลงทางน่ะ เฮ้อ! หรือว่าจะไปเข้าห้องน้ำนะ
“ตูน”
เสียงนายทิมนี่นา ฉันรีบหันไปมอง เห็นเขาถือกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ยืนยิ้มแป้นให้ฉัน
“ฉันให้เธอ”
“ให้ฉัน?”
“อืม...รับไปสิ”
ฉันรับมางง ๆ...กุหลาบช่อมโหฬารมาก ราคาต้องแพงแน่ ๆ เลย เอ๊ะ! นึกอีกที แล้วให้เนื่องในโอกาสไรเนี่ย?
“ให้ทำไมเนี่ย?”
“อยากให้ ไม่มีเหตุผลหรอก...ชอบรึเปล่าล่ะ?”
“เอ่อ...ก็สวยดีนะ ขอบใจนะ”
แต่จริงสิ...ก็ไหนเป็นเพื่อนกัน แล้วมาให้กุหลาบนี่อ่ะนะ เหมือนคู่รักมากกว่า...
แต่ช่างเถอะ นี่มันเป็นครั้งแรกนะที่มีคนมามอบกุหลาบให้ฉันเนี่ย แอบเขินเหมือนกัน จะคืนก็ไม่กล้า เกรงใจทิม...อุตส่าห์ซื้อให้ เพราะฉะนั้นก็รับไว้เถอะ (ปลื้มนะเนี่ย)
“นี่ ทิม”
ทิมหันมามองฉัน...เลิกคิ้วเล็กน้อย
“ไรเหรอ?”
“ขอบใจนะ...นายเป็นคนแรกเลยรู้มั้ย? ที่ให้กุหลาบฉันน่ะ”
จู่ ๆ ก็รู้สึกผ่าว ๆ ที่หน้าขึ้นมาทันที อะไรกันเนี่ย?...อย่าบอกนะว่าต่อมเขินทำงาน???
“จริงเหรอ? ภูมิใจจัง”
ตานั่นก็ทำหน้าแดงใส่ฉันเหมือนกัน...บ้าไปใหญ่แล้ว ไม่สิ...ฉันบ้าคนเดียวต่างหาก ทำตัวอย่างกับจะเป็นแฟนเค้างั้นแหละ ไหนบอกแค่เป็นเพื่อนเค้าไงล่ะ?
“เอ่อ กลับกันเถอะ”
“หา? กลับแล้วเหรอ? ยังไม่ทัน....”
“เออน่า กลับเถอะ...ฉัน...ฉันอยากกลับแล้วล่ะ หรือถ้านายอยากเดินต่อก็ตามสบายนะ ฉันกลับคนเดียวก็ได้”
ว่าแล้วก็จ้ำอ้าวไปข้างหน้าโดยเร็ว อุ๊ยตาย! เขิลล์จริง ๆ นะเนี่ย...เสียภาพพจน์จริง ๆ เลยฉัน โธ่เอ๊ย! เดี๋ยวทิมก็เข้าใจผิดคิดว่าฉัน....โธ่เอ๊ย!
ตลอดเส้นทางจากโรงหนังจนถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอย ฉันก็เอาแต่จ้องกุหลาบช่อนั้น... +_+ พอลงรถ เรียกมอเตอร์ไซด์ ตาก็ยังมองกุหลาบอยู่ +_+...รู้สึกเหมือนกันนะเนี่ยว่าคนแถวนั้นแอบมองฉันอยู่ คงจะต้องคิดว่า ยัยตูนขายออก...เอ้ย! ยัยตูนมีคนให้กุหลาบด้วย ก็แหม! ฉันก็ผู้หญิงนะ ~O~...ผู้หญิงก็เหมือนดอกไม้งาม เป็นธรรมดาที่จะมีแมลงวัน เอ้ย! ผึ้งภมรมาดอมดมน่ะ ฮิ ๆ ^O^
พี่มอเตอร์ไซด์ขี่รถมาส่งฉันหน้าบ้านโดยสวัสดิภาพ และแน่นอน...พี่เค้าถามฉันเหมือนแซวว่า
“หนุ่มให้เหรอ?”
คงจะเป็นคนแก่มั้ง ~_~; ...บ้าเหรอ? ฉันยังสาวอยู่ก็ต้องเป็นคนหนุ่มสิ อืม ๆ ใช่
“ฮั่นแน่! เดี๋ยวนี้มีความรักเหรอ?”
“ความรักอะไร? พูดบ้า ๆ”
ว่าจบฉันก็หันหลังไปเปิดประตู พอเข้ามาก็รีบปิดประตูทันที...เพราะรู้สึกตัวเองเริ่มเขินอีกแล้ว >.<: บ้า! แซวกันอย่างนี้ได้ไงพี่วินนี่ โฮะ ๆ ^O^
ฉันเดิมกอดช่อดอกไม้เข้ามาในบ้าน เห็นนายเวย์นตัวแสบนั่งบนโซฟา ตามองทีวี ขาพาดโต๊ะกลาง มือถือของกิน ส่วนปาก...จะมีอะไรนอกจากเคี้ยวหงุบหงับ
“กลับมาแล้วเหรอ? ป้าตูน...อุ๊ยโย้วโหยว! นั่นถืออะไรมาด้วยน่ะ? ช่อกุหลาบเหรอ?”
ขี้เกียจต่อปากต่อคำ...รำคาญสายตา =_=^^^ เผ่นดีกว่าจะได้สิ้นเรื่อง
“อะไร? เดินหนีเหรอ? อ๋อ! กลัวแซวล่ะสิ...กุหลาบนี่คงจะไปซื้อมาเองใช่มั้ยล่ะ?”
“ซื้อมาเอง?”
O_O หันไปขมวดคิ้วจ้องหน้าตานั่น ปากนายนั่นไม่ใช่แค่เคี้ยวของกิน ยังแขว่งปากหาเรื่องด้วย
“เดาถูกใช่มั้ยล่ะ? ทำตัวเหมือนมีคนให้มา...อย่างป้านะเหรอ? เฮอะ! จ้างให้ก็ไม่เชื่อ ซื้อมาปลอบใจตัวเองมากกว่า จริงมะ?”
กรี๊ดดดดด~! >.<;;; หาว่าฉันซื้อเอง...งั้นเหรอ? มีคนเค้าให้ฉันมาหรอกย่ะ >O< ตาบ๊องต๊องต๊ะติ๊งโหน่งนี่!
“มีคนให้ฉัน ไม่รู้อะไรอย่าฝอย”
“จ้างให้ก็ไม่เชื่อหรอก แบร่! ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ”
กรี๊ดดดด~! >.<;;; เสียงหัวเราะทรมานรูหูมาก ฉันรีบวิ่งขึ้นห้อง สูดลมหายใจลึก...ใจเย็นไว้ อดทนไว้ อย่าวู่วาม อย่าโวยวาย อย่า....
“กรี๊ดดดดด~!”
หาว่าฉันซื้อมาปลอบใจตัวเองเนี่ยนะ...>O< คนอย่างฉันทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย? ฉันเคยคิดแคร์ผู้ชายเหรอ? ไม่เคย...ฉันรักการมีชีวิตโสดที่สุด >_<;;;; นึกว่าฉันอยากได้นักเหรอ? ไอ้กุหลาบเฮงกะบ๊วยนี่ ไม่เคยเล้ย~! เฮอะ!
ว่าแล้วก็โยนกุหลาบลงถังขยะ...จำเอาไว้ ฉันมันหญิงเหล็ก ฉันไม่อยากได้หรอก ไอ้กุหลาบซังกะบ๊วยเนี่ย เฮอะ! >^<
บทที่ 10 กุหลาบช่อแรกในชีวิต
และแล้ว...วันสอบวันสุดท้ายก็ย่างกรายมาถึง กว่าจะมา...ก็ทำให้ฉันลำบากใจไปหลายรอบ ไม่รู้ควรเชื่อตัวมารสั่งให้ขี้เกียจหรือนางฟ้าสั่งให้อ่านหนังสือดี?
และวันนี้ฉันก็ไปมหาลัยอย่างแจ่มใส แต่แล้วก็ต้องกลับมาสู่ความอึมทึมหดหู่เศร้าหมองอีกครั้ง เมื่อ...
“หวัดดี ตูน”
“อื้ม...สบายดีเหรอ? ทิม”
ยิ้มเหนื่อย ๆ ให้รู้ว่าข้าพเจ้าเหนื่อยจริง ๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไป ไม่วายอดีตซี้เก่าก็เดินตามมาติด ๆ
“เลิกสอบแล้ว ว่างมั้ย?”
“เอ่อ...”
“ถ้าว่าง...ไปดูหนังด้วยกันมั้ย? เราเลี้ยงเอง”
ถึงจะเลี้ยง...ฉันก็ไม่กล้าไป ประสบการณ์สยองยังจำได้แม่นยำ...เค้าเป็นฝ่ายทำให้ฉันกลัวก่อนนะ คงไม่ใช่ความผิดของฉันมั้งถ้าจะปฏิเสธน่ะ
“ไม่ล่ะ...ฉันไม่ว่าง”
“ไม่ว่าง...ทำอะไรเหรอ?”
“เอ่อ...ทำ...เอ่อ....”
“เป็นเพื่อนกัน ไปด้วยกันไม่เสียหายหรอกน่า...จริงมั้ย?”
ทิมยิ้มเหมือนรู้ทันฉัน รู้ตัวเหมือนกันนี่...เฮ้อ! แต่บางทีทิมอาจไม่คิดบ้า ๆ แบบนั้นก็ได้มั้ง...เป็นเพื่อนกัน ก็ควรจะบริสุทธิ์ใจต่อกันนี่นา...
“เอ่อ ก็ได้”
“งั้นเลิกสอบ มาเจอกันหน้าตึกโบแล้วกันนะ”
“อืม”
แล้วนายทิมก็วิ่งหนีไป เฮ้อ! ไปซะได้ก็ดี จริง ๆ ก็แค่ดูหนัง...เรานี่ท่าจะวิตกกังวลเกินเหตุ เปิดใจให้กว้างซะหน่อยเถอะ การ์ตูนเอ๊ย~!
วันนี้ใช้เวลาทำข้อสอบเต็มอัตรา...ออกมาเกือบคนสุดท้าย เป็นสถิติที่น่าภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง โฮะ ๆ...นาน ๆ ครั้งจะใช้สมองคิดนาน ๆ ซะที ว่าแต่...วันนี้ทิมนัดฉันไปดูหนังนี่นา แล้วตานั่นมาหรือยังล่ะ?
“เฮ้! ตูน...”
หันไปเห็นทิมวิ่งมา หน้าตาอารมณ์ดีไม่เลิก
“ไปกันยังล่ะ?”
“อื้ม ไปสิ”
เราเดินออกไปขึ้นรถเมล์ด้วยกัน แน่นอน...ไปที่โรงหนังซึ่งอยู่ใกล้มหาลัยที่สุด คนเยอะแยะไปหมด มองแล้วตาลาย... พอไปถึงเราก็ไปซื้อตั๋วกัน นึกตั้งนานว่าจะดูเรื่องอะไรสุดท้ายก็มาลงเอยที่
“รับน้องละกัน”
“อืม รับน้องก็รับน้อง”
ซื้อตั๋วเสร็จก็ไปนั่งรอแถว ๆ จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ ดูตัวอย่างหนังเพลิน ๆ ฆ่าเวลา แป๊บเดียวก็ครึ่งชั่วโมง ใกล้เวลาหนังฉายพอดี ทิมกับฉันเลยแวะซื้อป็อปคอร์นไปกิน รีบเข้าไปในโรงหนัง นั่งรอหนังฉายอยู่นานพลางนึกในใจ
เอ...ทำไมคนมันดูน้อยจังหว่า?
สักครู่เพลงชาติก็บรรเลง ต่อด้วยตัวอย่างหนังที่เพิ่งดูไปก่อนจะเข้ามาในโรง ไตเติ้ลหนังแล้วหนังก็เริ่มฉายจริง ๆ ซะที...
ดูหนังเรื่องนี้มีให้หวาดเสียวกับกรี๊ดเป็นระยะ...เนื้อเรื่องชวนติดตามพอสมควร สักพักสมาธิเริ่มวอกแวก รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างทับที่ไหล่อยู่ หันไปมอง...เป็นหัวนายทิมซบไหล่ฉัน จะว่ากลัวจัดจนต้องซบหน้าก็คงไม่ใช่ ก็ไม่เห็นจะมีเสียงกรี๊ดซักแอะ
ถือโอกาสเชียวนะ ตาบ้า!
นึกได้อย่างนั้นก็ผลักหัวนายนั่นขึ้น ก่อนจะค้อนไปหนึ่งที ทิมทำหน้าสำนึกผิดยิ้มแหย ๆ...เฮ้อ! ฉันล่ะเบื่อจริง ๆ...ไหนบอกว่าเพื่อนกันไงล่ะ?
และแล้ว...หนังก็จบ!
ฉันเดินนำนายทิมออกมาจากโรงหนัง รู้สึกเซ็ง ๆ ไงไม่รู้...สักพักหันกลับมามองทิม แต่ว่า...ไม่เห็นทิมแล้ว
ไปไหนของเค้าเนี่ย?
มองหาเลิ่กลั่กใหญ่...ตัวก็ออกโต อย่าบอกนะว่าหลงทางน่ะ เฮ้อ! หรือว่าจะไปเข้าห้องน้ำนะ
“ตูน”
เสียงนายทิมนี่นา ฉันรีบหันไปมอง เห็นเขาถือกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ยืนยิ้มแป้นให้ฉัน
“ฉันให้เธอ”
“ให้ฉัน?”
“อืม...รับไปสิ”
ฉันรับมางง ๆ...กุหลาบช่อมโหฬารมาก ราคาต้องแพงแน่ ๆ เลย เอ๊ะ! นึกอีกที แล้วให้เนื่องในโอกาสไรเนี่ย?
“ให้ทำไมเนี่ย?”
“อยากให้ ไม่มีเหตุผลหรอก...ชอบรึเปล่าล่ะ?”
“เอ่อ...ก็สวยดีนะ ขอบใจนะ”
แต่จริงสิ...ก็ไหนเป็นเพื่อนกัน แล้วมาให้กุหลาบนี่อ่ะนะ เหมือนคู่รักมากกว่า...
แต่ช่างเถอะ นี่มันเป็นครั้งแรกนะที่มีคนมามอบกุหลาบให้ฉันเนี่ย แอบเขินเหมือนกัน จะคืนก็ไม่กล้า เกรงใจทิม...อุตส่าห์ซื้อให้ เพราะฉะนั้นก็รับไว้เถอะ (ปลื้มนะเนี่ย)
“นี่ ทิม”
ทิมหันมามองฉัน...เลิกคิ้วเล็กน้อย
“ไรเหรอ?”
“ขอบใจนะ...นายเป็นคนแรกเลยรู้มั้ย? ที่ให้กุหลาบฉันน่ะ”
จู่ ๆ ก็รู้สึกผ่าว ๆ ที่หน้าขึ้นมาทันที อะไรกันเนี่ย?...อย่าบอกนะว่าต่อมเขินทำงาน???
“จริงเหรอ? ภูมิใจจัง”
ตานั่นก็ทำหน้าแดงใส่ฉันเหมือนกัน...บ้าไปใหญ่แล้ว ไม่สิ...ฉันบ้าคนเดียวต่างหาก ทำตัวอย่างกับจะเป็นแฟนเค้างั้นแหละ ไหนบอกแค่เป็นเพื่อนเค้าไงล่ะ?
“เอ่อ กลับกันเถอะ”
“หา? กลับแล้วเหรอ? ยังไม่ทัน....”
“เออน่า กลับเถอะ...ฉัน...ฉันอยากกลับแล้วล่ะ หรือถ้านายอยากเดินต่อก็ตามสบายนะ ฉันกลับคนเดียวก็ได้”
ว่าแล้วก็จ้ำอ้าวไปข้างหน้าโดยเร็ว อุ๊ยตาย! เขิลล์จริง ๆ นะเนี่ย...เสียภาพพจน์จริง ๆ เลยฉัน โธ่เอ๊ย! เดี๋ยวทิมก็เข้าใจผิดคิดว่าฉัน....โธ่เอ๊ย!
ตลอดเส้นทางจากโรงหนังจนถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอย ฉันก็เอาแต่จ้องกุหลาบช่อนั้น... +_+ พอลงรถ เรียกมอเตอร์ไซด์ ตาก็ยังมองกุหลาบอยู่ +_+...รู้สึกเหมือนกันนะเนี่ยว่าคนแถวนั้นแอบมองฉันอยู่ คงจะต้องคิดว่า ยัยตูนขายออก...เอ้ย! ยัยตูนมีคนให้กุหลาบด้วย ก็แหม! ฉันก็ผู้หญิงนะ ~O~...ผู้หญิงก็เหมือนดอกไม้งาม เป็นธรรมดาที่จะมีแมลงวัน เอ้ย! ผึ้งภมรมาดอมดมน่ะ ฮิ ๆ ^O^
พี่มอเตอร์ไซด์ขี่รถมาส่งฉันหน้าบ้านโดยสวัสดิภาพ และแน่นอน...พี่เค้าถามฉันเหมือนแซวว่า
“หนุ่มให้เหรอ?”
คงจะเป็นคนแก่มั้ง ~_~; ...บ้าเหรอ? ฉันยังสาวอยู่ก็ต้องเป็นคนหนุ่มสิ อืม ๆ ใช่
“ฮั่นแน่! เดี๋ยวนี้มีความรักเหรอ?”
“ความรักอะไร? พูดบ้า ๆ”
ว่าจบฉันก็หันหลังไปเปิดประตู พอเข้ามาก็รีบปิดประตูทันที...เพราะรู้สึกตัวเองเริ่มเขินอีกแล้ว >.<: บ้า! แซวกันอย่างนี้ได้ไงพี่วินนี่ โฮะ ๆ ^O^
ฉันเดิมกอดช่อดอกไม้เข้ามาในบ้าน เห็นนายเวย์นตัวแสบนั่งบนโซฟา ตามองทีวี ขาพาดโต๊ะกลาง มือถือของกิน ส่วนปาก...จะมีอะไรนอกจากเคี้ยวหงุบหงับ
“กลับมาแล้วเหรอ? ป้าตูน...อุ๊ยโย้วโหยว! นั่นถืออะไรมาด้วยน่ะ? ช่อกุหลาบเหรอ?”
ขี้เกียจต่อปากต่อคำ...รำคาญสายตา =_=^^^ เผ่นดีกว่าจะได้สิ้นเรื่อง
“อะไร? เดินหนีเหรอ? อ๋อ! กลัวแซวล่ะสิ...กุหลาบนี่คงจะไปซื้อมาเองใช่มั้ยล่ะ?”
“ซื้อมาเอง?”
O_O หันไปขมวดคิ้วจ้องหน้าตานั่น ปากนายนั่นไม่ใช่แค่เคี้ยวของกิน ยังแขว่งปากหาเรื่องด้วย
“เดาถูกใช่มั้ยล่ะ? ทำตัวเหมือนมีคนให้มา...อย่างป้านะเหรอ? เฮอะ! จ้างให้ก็ไม่เชื่อ ซื้อมาปลอบใจตัวเองมากกว่า จริงมะ?”
กรี๊ดดดดด~! >.<;;; หาว่าฉันซื้อเอง...งั้นเหรอ? มีคนเค้าให้ฉันมาหรอกย่ะ >O< ตาบ๊องต๊องต๊ะติ๊งโหน่งนี่!
“มีคนให้ฉัน ไม่รู้อะไรอย่าฝอย”
“จ้างให้ก็ไม่เชื่อหรอก แบร่! ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ”
กรี๊ดดดด~! >.<;;; เสียงหัวเราะทรมานรูหูมาก ฉันรีบวิ่งขึ้นห้อง สูดลมหายใจลึก...ใจเย็นไว้ อดทนไว้ อย่าวู่วาม อย่าโวยวาย อย่า....
“กรี๊ดดดดด~!”
หาว่าฉันซื้อมาปลอบใจตัวเองเนี่ยนะ...>O< คนอย่างฉันทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย? ฉันเคยคิดแคร์ผู้ชายเหรอ? ไม่เคย...ฉันรักการมีชีวิตโสดที่สุด >_<;;;; นึกว่าฉันอยากได้นักเหรอ? ไอ้กุหลาบเฮงกะบ๊วยนี่ ไม่เคยเล้ย~! เฮอะ!
ว่าแล้วก็โยนกุหลาบลงถังขยะ...จำเอาไว้ ฉันมันหญิงเหล็ก ฉันไม่อยากได้หรอก ไอ้กุหลาบซังกะบ๊วยเนี่ย เฮอะ! >^<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น