ความลับกับสร้อยข้อมือเส้นนั้น

เนื้อเรื่อง

ความลับกับสร้อยข้อมือเส้นนั้น…



ลมเย็น ๆ พัดมาปะทะที่ผิวหน้าของอ้อน มันช่างหนาวเย็นผิวเนื้อแต่ร้อนรุ่มจับใจในความรู้สึกของเธอ…

    อ้อนมองชายหาดยาวตรงหน้าพร้อมความรู้สึกกล้ำกลืนและอึดอัดใจ ก่อนจะหันมองชายหนุ่มที่ยืนข้างกาย เขาเองก็กระทำเช่นเดียวกันแต่อาจแตกต่างกันในด้านความรู้สึก ชะอำในยามค่ำคืนช่างว้าเหว่และเงียบเหงา ถึงแม้อ้อนจะมีกล้ายืนอยู่ข้าง ๆ ก็ตาม แต่ในความจริงเหมือนกับเธอยืนอยู่เพียงลำพัง ณ. ที่แห่งนี้ กล้าเริ่มพูดหลังจากที่ทั้งคู่นิ่งเงียบกันมานานในขณะที่อ้อนน้ำตาคลอเบ้า
    
“พูดอะไรบ้างสิ อ้อน”
    
“จะให้อ้อนพูดอะไรล่ะ”
    
เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนเขื่อนน้ำตาจะไหลทะลักออกมาโดยไม่อาจหยุดยั้งไว้ กล้าก้มหน้าลง เขาเองก็รู้สึกไม่ได้ต่างไปจากอ้อนเสียเท่าไร…
    
“สิ่งที่กล้าทำไว้ รู้ไหมว่ามันทำให้อ้อนเจ็บมากแค่ไหน?”
    
“ผม…” เขานิ่งเงียบปล่อยให้อีกฝ่ายระบายอารมณ์ต่อ
    
“อ้อนไม่คิดเลย…ว่ากล้าจะหลอกลวงอ้อน กล้าทำลายความไว้ใจที่อ้อนมีให้จนไม่เหลืออะไรแล้ว”
    
อ้อนทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าร้องไห้ เขาย่อตัวลงลูบศรีษะอ้อนเบา ๆ
    
“ผมขอโทษนะอ้อน”
    
“ขอโทษหรอ?” เธอกล่าวเสียงสูงเชิงเยาะหยัน “ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะกล้า ที่กล้าหลอกอ้อนไว้กับคำขอโทษของกล้ามันทดแทนกันไม่ได้หรอก กล้าบอกกับอ้อนว่าไม่มีใคร แต่สุดท้าย…เฮอะ” เธอทำหน้าเชิด “มันก็แค่ลมปากของกล้าเท่านั้นเอง”
    
“อ้อน”
    
“กล้า…” หญิงสาวในชุดแซคสีขาวลุกขึ้นและผลักกล้าจนกระเด็น “เราเลิกกันเถอะ”
    
ทันทีที่เธอหลุดปากพูดประโยคนั้น ก็วิ่งจากเขาไป ทิ้งให้เขายืนอยู่อย่างเดียวดาย…
    
มันเป็นความผิดของเขาแต่เพียงผู้เดียว เขายอมรับ เขาผิดเองที่หลอกลวงอ้อนมาตลอด ว่าหัวใจของเขามีแต่เพียงอ้อนเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่ความแล้วกลับตรงกันข้าม เขาไม่อาจลืมคนรักเก่า “เมย์” ได้เลย
    
เขาเป็นแค่ผู้ชายสองใจคนหนึ่ง ที่ผู้หญิงทุกคนล้วนแล้วแต่ยอมรับไม่ได้กับการกระทำเช่นนี้…
    
แล้วเขาจะไม่ทำอะไรหรือ?…เพื่อให้อ้อนกลับมา
    
หรือว่า…เขาเองไม่รักอ้อนอีกแล้ว?
    
เขาเองก็ไม่รู้คำตอบเช่นกัน ไม่รู้แม้แต่ว่าเขาควรจะจัดการรักสามเส้าครั้งนี้อย่างไรดี?

***********************

    
“ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้วล่ะเมย์ มันตันจริง ๆ”
    
กล้านั่งกุมศรีษะโดยมีเมย์นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอลูบหลังเขาเบา ๆ อย่างทะนุถนอม เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้ามาทั้งสองสบตากันและกัน
    
“บางที…นั่นอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ได้นะ ที่อ้อนรู้เรื่องของเราก่อน จะได้ไม่เจ็บปวดในภายหลังอีก”
    
“แต่ว่า ผมรู้สึกผิดจริง ๆ ที่อยู่กับเธอแต่กลับมีใจให้เมย์”
    
“เมย์เข้าใจค่ะ แต่ว่าเราไม่ควรฝืนใจรักใครที่เราไม่รักนะ”
    
หญิงสาวเลื่อนมือมากุมมือชายหนุ่ม อย่างน้อยกล้าก็ยังมีเมย์ที่เข้าใจเขาอยู่ เขาปล่อยมือเมย์ก่อนจะเป็นฝ่ายกุมมือแทน ถึงแม้อดีตที่ทั้งคู่คบกัน เขาจะเป็นฝ่ายทอดทิ้งเมย์ก่อน และเป็นฝ่ายรื้อฟื้นความสัมพันธ์นี้อีกครั้ง เมย์ก็ยังต้อนรับเขาและยังดูแลเขาเหมือนเช่นเคย
ทั้งคู่สบตากันอีกครั้ง ระหว่างนั้นกล้าก็เหลือบเห็นสร้อยข้อมือที่เมย์ใส่อยู่ ทำให้เขานึกได้อะไรบางอย่าง…
    
“นี่ ผมให้คุณหรอ? ผมจำได้ว่า…”
    
“ใช่ค่ะ” เมย์ชิงพูดทันควัน “กล้าให้เมย์ไว้เมื่อตอนรับปริญญาไงคะ จำไม่ได้หรอ?”
    
7 ปีล่วงมาแล้วนับจากวันที่ทั้งคู่รับปริญญา บางทีเขาอาจสับสนเองระหว่างของที่ให้กับอ้อนและเมย์ ก็ขนาดตอนนี้เขายังสับสนเลยว่า ความจริงเขาอยากอยู่กับใครกันแน่? ระหว่างคนที่เขารักและผู้หญิงที่ผูกพัน
    
“นี่ก็ดึกมากแล้ว เมย์ว่าเมย์กลับก่อนดีกว่านะคะ”
    
หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มให้เขาก่อนจะเดินออกไป กล้าลุกตามแต่เมย์ร้องห้าม
    
“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณไปนอนพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องไปส่งเมย์หรอก เดี่ยวเมย์มีธุระต้องทำอีก”
    
เธอส่งสายตาให้เขาอีกครั้ง นี่คงเป็นอีกผลกระมัง ที่ทำให้เขาไม่อาจลืมเมย์ได้
    
ในที่สุด… เขาก็อยู่กับตัวเองเพียงลำพังอีกครั้ง ได้มีโอกาสทบทวนความรู้สึกของตัวเอง กล้าล้มตัวลงนอนบนโซฟา ปล่อยใจให้ล่องลอย คิดคำนึงว่าควรกลับไปคืนดีกับอ้อนหรือไม่?
    
แต่พลันสายตาของเขาก็เหลือบเห็นโทรศัพท์มือถือของเมย์ เธอลืมไว้…กล้าตัดสินใจขับรถไปหาเมย์ที่คอนโดเพื่อคืนมือถือ แต่เมื่อไปถึงเขากลับต้องงงงวยอีกครั้ง เมื่อเขาพบแต่น้องสาวของเมย์เท่านั้น
    
“พี่เมย์ยังไม่กลับมาเลย พี่กล้าลองโทรเข้ามือถือเมย์สิ”
    
จะให้เขาโทรหาเมย์ได้อย่างไร? เมื่อมือถือของเมย์อยู่ในมือเขา
    
เขาขับรถตามเส้นทางไปเรื่อย ๆ ระหว่างนั้นก็โทรติดต่อกับเบอร์เพื่อน ๆ ของเมย์ที่บันทึกไว้ในเครื่องของหญิงสาว ไม่มีใครรู้ว่าเมย์อยู่ที่ไหน? เขาจึงเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเมย์ บางทีเมย์อาจเกิดเหตุอะไรก็ได้ เสียงเพลงจากวิทยุในรถเป็นเพลงแจ๊ซสบาย ๆ แต่มันไม่ได้ลดดีกรีความร้อนรนในใจไปจากกล้าได้เลย
    
เมย์อยู่ที่ไหน?
    
เขาถามตัวเองซ้ำซาก เร่งความเร็วรถยิ่งขึ้น จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเมย์ดังขึ้น เขารีบรับเพราะคิดว่าคงเป็นเมย์ แต่ว่ากลับผิดคาด… เสียงจากต้นสายกลับกลายเป็นใครที่ไม่ควรเป็น…อ้อน
    
“อ้อน นี่คุณ…”
    
“เอ่อ…” เธออึกอักก่อนจะตอบกลับมาอย่างตะกุกตะกักว่า “แหม…รักกันจริงนะ ถึงขนาดรับโทรศัพท์ให้กันนี่…”
    
“นี่อ้อนโทรมาทำไม? ต้องการอะไร? แล้วนี่อ้อนรู้เบอร์เมย์ได้ไงอ่ะ”
    
เขาลืมความผิดที่ทำไว้กับอ้อนเสียสนิท แต่กลับยิงคำถามชนิดไม่เว้นช่องว่างของเวลาไว้ อีกฝ่ายเงียบก่อนจะวางสายไป เขางุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หรือว่าอ้อนคิดจะทำร้ายเมย์หรืออาจโทรมาขู่เมย์ก็ได้…
    
กล้าเริ่มนั่งไม่เป็นสุข เขากลัวความคิดบางอย่างของอ้อนซึ่งไม่อาจคาดเดาได้เหลือเกิน

เขาตัดสินใจขับรถไปหาอ้อนที่บ้าน ซึ่งเขาไม่แน่ใจว่าจะเจอเธอหรือเปล่า?

บางที...คนที่ตอบคำถามว่า \"เมย์อยู่ที่ไหน?\" ได้ดีที่สุด อาจเป็นอ้อนก็ได้

เมื่อไปถึงบ้านเมย์ เขาก็จอดรถซุ่มไว้ข้าง ๆ รั้ว ก่อนจะลงจากรถและแอบดูภายในรั้วบ้าน ดูเหมือนว่าอ้อนจะนั่งอยู่หน้าบ้าน ท่าทางลุกลนพิกล ซึ่งนอกจากอ้อนแล้วไม่มีใครอยู่ในบ้านอีก แม้กระทั่งเท็ดดี้ สุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลของอ้อนบางทีมันอาจหลับอยู่หลังบ้านก็ได้

อดีตคนรักของเขายกขาขึ้นไขว่ห้าง และนั่นก็ทำให้กล้าสังเกตเห็นว่าอ้อนใส่ชุดนอนที่แสนจะวาบหวิว คอเสื้อผ่าลึกถึงเนินอก เนื้อผ้าบางบัวจนเห็นเนื้อใน

นี่อ้อนเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ? หรือว่าประชดรัก? ไม่แน่เธออาจมีใครคนใหม่ซึ่งเธออาจกำลังรอเขาอยู่ก็ได้

อารมณ์หึงหวงคุกรุ่น ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ที่มาของอารมณ์นั้น...

เขารู้สึกโกรธอ้อนมาก ตัดสินใจปีนรั้วเข้าไปในบ้าน แต่หูทั้งสองข้างได้ยินเสียงรถขับผ่าน เป็นรถแท๊กซี่เขียวเหลืองติดฟิล์มกรองแสงดำมืดจนไม่เห็นบุคคลภายใน กล้าเดาไว้ในใจว่าคงเป็นใครคนนั้นที่เขากำลังนึกถึง...

คนรักใหม่ของอ้อน...

รถแท๊กซี่ขับไปจอดด้านในบ้าน อ้อนลุกขึ้นอย่างลิงโลด เธอเดินไปเปิดประตูรถ ใครคนนั้นออกจากรถ เรือนผมยาวตรงดำขลับคุ้นตากล้าเหลือเกิน เขาจำได้ดีว่าเจ้าของเรือนผมนั้นคือใคร?

เมย์....

เขากำมือแน่นในขณะที่เหงื่อซึมทั่วใบหน้า จ้องมองหญิงสาวที่เขารักทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนมจนน่าอิจฉา

\"ทำไมมาช้าจังเมย์ รู้ไหมว่าอ้อนรอตั้งนาน...\"

\"เมย์ให้แท๊กซี่ขับวนอ่ะ กลัวไอ้หมอนั่นขับตาม\"

ไอ้หมอนั่น...หมายถึงใคร?

ทั้งคู่กอดกันก่อนอ้อนจะพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนตรงกันข้ามกับพฤติกรรมเมื่อเธออยู่กับเขา

\"เมย์รู้ไหมว่าอ้อนรอเมย์ตั้งนานแหละ เออ...ใช่\" เธอนึกอะไรออก \"เมย์รู้ตัวเปล่าว่าลืมโทรศัพท์ไว้ อ้อนโทรไปเจอกล้าพอดี อ้อนไม่รู้จะทำไง เลย...\"

\"ช่างมันเถอะ เมย์จงใจทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้เอง สอดคล้องกับแผนการกำจัดไอ้กล้าไปจากชีวิตอ้อนพอดี มันจะได้หูตาสว่างเสียที เราจะได้ไม่ต้องเล่นละครหรือคบกันอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ อย่างนี้ด้วย ดี...สมน้ำหน้ามัน เมย์รำคาญไอ้หมอนั่นจะตายไป รู้ไหม?...มันถามถึงสร้อยข้อมือเส้นนี้ด้วยล่ะ\"

\"สร้อยที่เขาซื้อให้อ้อน แล้วอ้อนเอามาให้เมย์นะหรือ? แล้วเมย์ตอบไปว่าไงล่ะ\"

เธอถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ในขณะที่อีกฝ่ายกลับไม่ยี่หระ...

\"เมย์ก็บอกว่ามันให้ตอนรับปริญญา ไอ้กล้ามันทั้งโง่ ทั้งงี่เง่า แถมยังเป็นอัลไซเมอร์อีก ให้ใครตัวเองก็จำไม่ได้ บ้าแท้ ๆ\"

อ้อนก้มหน้ามองสร้อยข้อมือเส้นนั้นก่อนจะปลดมันออกจากมือเมย์ แล้วโยนทิ้งลงพื้น

\"เมย์ทิ้งมันไปเถอะ เดี๋ยวอ้อนซื้อใหม่ให้นะคะ เดี๋ยวเราไปเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวเดินทางไปอเมริกาไปเริ่มต้นชีวิตกันเถอะ\"

\"ก็ได้ ต่อไปนี้เราจะไม่ต้องโกหกหรือหลอกคนทั้งโลกอีก\"

ทั้งคู่จูงมือกันเดินเข้าบ้านอย่างมีความสุข โดยไม่มีใครรู้ว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญยืนแอบฟังอยู่หลังรั้ว...

ยืนฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วยความเจ็๋บใจที่รู้ความลับของผู้หญิงที่เขารักทั้งสองคนช้าไป และรู้สึกเสียดายที่มอบสร้อยข้อมือให้กับผู้หญิงทั้งสองคนที่เหยียบย่ำหัวใจของเขาจนยับเยิน...แทบไม่มีชิ้นดี