คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 20%
ร่าเล็บอบบาเปื่อยเปล่าีิ้นหนีนัวโเหนือร่าสุำลั
วาลมโสีำสนิทู่หวานเบนหนีสายาสีเียวมรที่ยา่อาราเาไปมอเศษเสื้อผ้าอหล่อ
ใล้ๆัน็มีเสื้อผ้าอเาถูถอทิ้อยู่ อนนี้หล่อนไม่รู้ว่าเาำลัิอะไรแ่ที่รู้ๆือเาำลัะทำมันอีรั้แล้ว!
“ยะ อย่าทำนะะ”
เสียหวานสั่นเทา หล่อนไม่อยาให้เาเผลอทำมันโยที่ไม่ไ้ั้ใเพราะวามโรธรอบำนไร้สิเหมือนรั้่อน หล่อนออแรึมือเล็ทั้สอ้าที่ถูรึไว้เหนือศีรษะ้วยมือเพีย้าเียวอเาออ
แ่มันลับไร้ประโยน์เพราะมีหรือแรเท่ามอย่าหล่อนะสู้แรุั่้าสารอย่าเาไ้
แ่นาัวหล่อนับนาัวเา็น่ารู้แล้วเพราะนามัน่าแ่าันอย่าสิ้นเิ
ัวหล่อนสอเท่าถึะเท่าัวเา
ริมฝีปาเรียวสวยามสีมพูราวับริมฝีปาอผู้หิถูระุึ้นรมุมปา้านวา
มันลับวามน่าลัวิบเถื่อนอเาให้แรล้าึ้นแ่ในะเียวันมันลับยิ่เป็นารเพิ่มเสน่ห์มามายมหาศาลอเา
แ่เสียายที่นัวเล็้านล่าไม่มีโอาสไ้เห็นเพราะเ้าหล่อนเอาแ่เสมอไปทาอื่น
“ะ
ุีแลน้อมีสะ สินะ นะะ” หล่อนอยาะีปาัวเอริๆ
มันเอาแ่สั่นลัวเานเผลอพูิๆัๆ
“พูมา”
เสียทุ้มแหบพร่าัอยู่้าใบหูหอมรุ่น
มัน่าฟัูเ็ี่ระุ้นอารม์หล่อนเหลือเิน
รับรู้ถึมือหนาที่ย้ำลมาบนหน้าอลมลึอหล่อน
มันไม่ไ้นุ่มนวลหาแ่มันลับลายเป็นว่าหน้าออหล่อนถูบีบเ้าสุแร
่อนนิ้วเรียวยาวะสะิลบนยออสีแสที่เาเยูลืนมันมารั้นึเมื่อนานแล้ว
และรั้นี้เาะูลืนมันอีรั้!
วาู่ม้มมอยออ้วยสายาหื่นระหาย
ไม่รอ้าปาเรียวสวยัหมับเ้าที่ยออเ้าหล่อนพร้อมออแรูึราวนายอาย
ส่ผลให้นที่ถูระทำรีร้อ้วยวามใ บิร่าายหนีเร่าๆ
หาแ่ลับยิ่เหมือนเป็นารเิมเื้อไฟให้ลุโน
เพราะยิ่ิ้นผิวายาวผ่อนวลเนียนนุ่มนิ่ม็ยิ่เสียสีเ้าับแผ่นเนื้อแน่นึอย่าไม่ไ้ั้ใ
มันระุ้นอารม์ิบเถื่อนเาอย่ารุนแร
เา้อพยายามระับสิอารม์มามายมหาศาลที่ะไม่ให้นเอเผลอทำรุนแรับหล่อนไปมาว่านี้
หาแ่แม่นัวเล็ลับไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
มือหนาปลปล่อยมือทั้สอ้าอหล่อนให้เป็นอิสระ่อนย้ายมาบีบเ้นฟ้อนเฟ้นที่เ้าอวบอี้านแทบบี้แบน รับรู้ถึวามสั่นเทา้วยวามหวาลัวอหล่อนหาแ่เาเอ็สั่นไม่แพ้ัน
ไม่ใ่เพราะวามหวาลัวหาแ่มันสั่นเพราะวามรู้สึอื่น! แม้หล่อนะพยายามห้ามปรามวามรู้สึนเอมาเพียใมันลับ่อยๆเรือนราลไปทุที
“ะ
ุีแลนำลัะ โรธนไร้สิใ่ไหมะ อื้อ...” อลิสถามเสียสั่น เมื่อเล็ที่ถูปล่อยเป็นอิสระพยายามันศีรษะทุยสวยออาหน้าอหน้าใอหล่อน
หาแ่พ่อนัวโเ้าอลุ่มผมน้ำาลเ้มลับใ้ฟันาวสวยัเ้าที่ยอออหล่อนแทน
หล่อนเ็บนแทบาใอยู่แล้ว พระเ้า่วยหล่อน้วย หล่อนลัวเลือเิน
ีแลนหัวเราะ หึ ในลำอ เาไม่สนำพูอนเสียหวานสั่นระเส่าหาแ่ลับเลื่อนใบหน้าึ้นไปสบสายาับเาหล่อน
อลิสถึับใบหน้าร้อนผ่านเมื่อมอเาในระยะใล้
มันร้อนรุ่มไปหมั้แ่ใบหน้าลามไปถึใบหู อ และ่ำลไปนทั่วเรือนร่า
วาู่มลมอริมฝีปาอวบอิ่มสีแสอย่าเป็นธรรมาิ มันเผยอออาันราวับอไม้ที่บานสะพรั่รอพรอย่าเามาอมม
แล้วมือหรือที่พรัวร้ายเ่นเาะอใไหว
ไม่ทันไ้ั้ัวปาอวบอิ่มอหล่อน็ถูรอบรอ้วยริมฝีปาเรียวสวย
เาระแทลมาูลืน้วยวามรุ่นแรนหลิ่นสะุ้ ีแลนบัูลืนามริมฝีปา่อนแทรปลายลิ้นผ่านฟันาวสวยเ้าไปหาลิ้นเล็ทั้เาะเี่ยววัไล่้อนแม้เ้าหล่อนะพยายามหลีหนี
หาแ่ไม่พ้นนหล่อน้อยอมแพ้เผลอูบอบเาอย่าเอะะไม่เียสา
ราวับเสือถูระุ้นอารม์เพราะวามไม่ประสาแทนที่มันะทำให้เาหมอารม์แ่มันลับทำให้ายหนุ่มรู้สึราวพาราสีห์ำลัไล่หวัะลืนินเ้าวาหลัวน้อย
มันร้อนรุ่มไปทั่วร่าายไหลผ่านระแสเลือทั้มวลไปหลอมรวมันที่เพารึ่ลาร่าาย
แม่นัวเล็
หล่อนำลัะเอศึให่เ้าแล้ว
ายหนุ่มใ้มือับมือน้อยๆทั้สอ้าออาลุ่มเส้นให้เปลี่ยนมาล้อบนลำอแ็แร่
เรือนร่าาวผ่อเปลี่ยนเป็นสีแเลือฝา
วามร้อนในร่ายพุ่สูเพียแ่ฝ่ามือเาลาผ่าน ไม่มีส่วนไหนะลอพ้นาารสัมผัสอเาไปไ้
ร่าายเา็ร้อนรุ่นไม่่าาหล่อน
ายหนุ่มเลือนริมฝีปาร้อนผ่าวบเม้มามออาวผ่อ่ำลมานถึยออสีหวานและเป็นอีรั้ที่เาไม่สามารถอใที่ะลืนินมันเ้าไปไ้
สัมผัสร้อนแรเถื่อนระหายอเาส่ผลให้นัวเล็ราอืออาีิ้นเรียร้อ
มือเล็็ไม่ไ้อยู่เยับสัมผัสทั่วร่าหนาแน่นึสะเปะสะปะ
หล่อนไ้ยินเสียำรามในลำอราวสัว์ป่าที่ำลัถูทำร้ายอย่าสาหัสอนบนร่า่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาะเลื่อน่ำล้านล่า
เพียแ่ถูับแยเรียวาออาันสิที่เรือนรา็ลับมาทันที
ีแลนเาำลัะทำอะไร เาะทำแบบนั้นใ่ไหม ไม่ไ้นะ
“ยะ อย่านะะ”
แม้เสียะสั่นเทามาเพียใ
แ่หล่อน็ยัพยายามเปล่ออมานไ้
วาสีเียวมรู่ามเหลือบึ้นมอสบาสีำสนิทเป็นผลทำให้อลิส้อรีบเบนสายาหนี้วยวามรวเร็ว
หัวใวน้อยเ้นระส่ำไม่เป็นัหวะ ทั้หวาลัวทั้ื่นเ้นปะปนันไปหม
าที่มอใบหน้าสวยหวานเปลี่ยนมามอใลาร่าสาวสีสวยรหน้า
แม้ะเยเห็นมารั้หนึ่แล้วหาแ่พอไ้เห็นมันอีรั้เา็ไม่อาที่ะอื่นมวามามอหล่อนไ้เลย
เาำไ้ีว่าหล่อนทั้หอมและหวานมามายเพียใ
เพียแ่ินิ้วเรียวยาว็่อยๆลูบไล้ลบนรีบอไม้แผ่วเบาพร้อมๆับใบหน้าที่เลื่อนเ้าไปสัมผัสใลาร่าสาวแผ่วเบา่อนะเปลี่ยนเป็นูลืน้วยวามอยาระหายในที่สุ
“อื้อ”
เสียหวานราอืออาบิเรือนร่าเร่าๆราวะาใ วามร้อนวูบวาบแผ่ระายไปทั่วร่ารับรู้ถึวามเปียื้นอนเอ
หล่อนรู้สึราวับร่าายะแสลายเหมือนมีมวลสารบาอย่าอัแน่นอยู่ภายใน มันร้อนรนระวนระวายราวะาใ
หล่อนไม่รู้ว่าวามรู้สึนี้มันืออะไร มันทำให้ร่าายหล่อนสั่นสะท้านเผลอเอื้อมมือลไปใบหน้าเาเ้าหาร่าายอหล่อน
แม้ะหวาลัวเพียใหาแ่วามรู้สึอื่นมันมีมาว่า
“ะ ุีแลน”
ความคิดเห็น