สนองรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 (50%)

         ร่างเล็กบอบบางแบบสาวเอเชียที่อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงเสือดนกสั้นเลยเข่าขึ้นมาหนึ่งคืบ ถึงเธอจะร่างเล็กบอบบางแต่หน้าอกหน้าใจกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงเพราะมันแทบล้นทะลักออกมาทั้งก้อนเลยก็ว่าได้ หญิงสาวเดินตรงไปยังร่างสูงสง่าราวร้อยแปดสิบกว่าๆที่นั่งอยู่ในโซนวีไอพี ใบหน้าคมเค่มหล่อเหล่าแบบผสมผสานระหว่างอเมริกากับไทยอย่างลงตัว ตาคมมองตรงไปยังหญิงสาวที่ไม่คุ้นหน้าที่กำลังเดินกรีดกรายตรงมายังเขา ข้างกายของชายหนุ่มมีหญิงสาวสองคนกำลังคลอเคลียอย่างเรียกร้องความสนใจพร้อมกับแอ่นหน้าอกตู้มๆบดเบียดแขนแน่นๆที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา

            ข้างหลังเขามีบอดี้การ์ดคนสนิทอีกสองคน 

          มือหนาวางแก้ววิสกี้ในมือลงบนโต๊ะพร้อมยกมือขึ้นขยับสูทเนื้อดีเล็กน้อย หญิงสาวตรงหน้าส่งยิ้มหวานใสซื่อไร้เดียงสามาให้เขาพร้อมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาสักพัก แต่สายตากลับมองเลยไปยังเบื้องหลังของเขา ดิสเวิร์ก เรวินสัน บอดี้การ์ดมือขวาของ เอลตัน วิลฟอร์ท เดินมาหาหญิงสาวที่หยุดยืนส่งยิ้มให้ตนพร้อมก้มลงหอมผมนุ่มสีดำขลับอย่างหมั่นเคี่ยว

            ดิสเวิร์กหันไปมองเจ้านายหนุ่มที่มองตรงมายังเขาพร้อมพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงขออนุญาต

        เอลตัน วิลฟอร์ท พยักหน้าตอบรับลูกน้องเป็นการอนุญาต "ให้เวลาสิบนาที"

         "ครับ" ดิสเวิร์กตอบพร้อมโค้งเล็กน้อย แล้วหันมาสนใจหญิงสาวข้างกายแทน เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่เล็กบอบบางของเธอแล้วพาเดินออกไปด้านนอกเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์

            เอลตัล วิลฟอร์ททำเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างรู้สึกเสียหน้าเมื่อหญิงสาวที่เขากำลังหมายตาเมื่อครู่นี้โดนบอดี้การ์ดคนสนิทของเขาชิ่งตัดหน้าเขาไปก่อนซะงั้น หญิงสาวคนเมื่อครู่นี้คือสเป็กของเขาเลยแหละ เค้าชอบผู้หญิงสาวเอเชีย สวยแต่แฝงไปด้วยความน่ารักเป็นธรรมชาติที่มีรูปร่างเล็กบอบบางน่ารักน่าถนุดถนอม แขนขาเรียวเล็ก ผิวสีน้ำผึ้ง ผมสีดำขลับรับกับดวงตาสีเดียวกันดุจสีรัตติกาล

         "ครับ" ดิสเวิร์กตอบพร้อมโค้งเล็กน้อย แล้วหันมาสนใจหญิงสาวข้างกายแทน เขาเอื้อมมือไปโอบไหล่เล็กบอบบางของเธอแล้วพาเดินออกไปด้านนอกเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์

            เอลตัล วิลฟอร์ททำเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างรู้สึกเสียหน้าเมื่อหญิงสาวที่เขากำลังหมายตาเมื่อครู่นี้โดนบอดี้การ์ดคนสนิทของเขาชิ่งตัดหน้าเขาไปก่อนซะงั้น หญิงสาวคนเมื่อครู่นี้คือสเป็กของเขาเลยแหละ เค้าชอบผู้หญิงสาวเอเชีย สวยแต่แฝงไปด้วยความน่ารักเป็นธรรมชาติที่มีรูปร่างเล็กบอบบางน่ารักน่าถนุดถนอม แขนขาเรียวเล็ก ผิวสีน้ำผึ้ง ผมสีดำขลับรับกับดวงตาสีเดียวกันดุจสีรัตติกาล เพราะในยามที่เขาสบตาเธอมันให้ความรู้สึกอ่อนหวานและสงบอย่างน่าหลงไหล ผู้หญิงแบบนี้หาได้ง่ายที่ไหนกันล่ะ ถึงจะทีสักษณะแบบนี้แต่หลายคนก็ไม่เคยสดุดตาเขาแบบนี้มาก่อนเลย

           แต่สำหรับผู้หญิงแบบนี้ถึงจะถูกใจเขาแต่เธอก็เป็นได้แค่นางบำเรอเขาเท่านั้นแหละ ผู้หญิงเละเทะแบบนี้เขาไม่เอามาเป็นเมียตกเมียแต่งเด็ดขาด ผ่านใครมาบ้างแล้วก็ไม่รู้ นี่ยังไม่นับรวมบอดี้การ์ดคนสนิทของเขานะ

 

          "พี่ดิสเวิร์ก" เดซี่ เรวินสัน น้องสาวร่วมสวยเลือดแท้ๆที่คลานตามก้นกันมาของดิสเวิร์ก เรวินสัน ส่งยิ้มหวานให้พี่ชายของเธอพร้อมกระโดดกอดคอพี่ชายสุดที่รักอย่างคิดถึงหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานนับหลายปีเลยทีเดียว ชายหนุ่มโน้มตัวลงกอดตอบน้องสาวสุดที่รักอย่างหวงแหน เขาหวงเดซี่ปานแก้วตาดวงใจเลยทีเดียวชนิดที่ว่ายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอบเลยทีเดียว

           เดซี่ เรวินสัน และ ดิสเวิร์ก เรวินสัน อาศัยอยู่ด้วยกันสองคนพี่น้องหลังจากที่ครอบครัวประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในวันที่เขากับน้องสาวกำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนโดยรอการมารับกลับบ้านของบิดาและมารดา โดยที่บิดาของทั้งสองเป็นลูกครึ่งอเมริกาไทยส่วนมารดาเป็นไทยแท้ทำให้น้องสาวของเขาและเขาหน้าตาออกมาต่างกันพอสมควร เขาหน้าตาเหมือนคนอเมริกาซึ่งน้องสาวของเขาหน้าตาเหมือนคนไทยแท้จนแทบดูไม่ออก

         ดิสเวิร์ก เรวินสัน ได้รับทุนการศึกษาไปเรียนที่อเมริกาส่วนน้องสาวได้เรียนต่อที่ไทย เขาเคยจะเอา เดซี่ น้องสาวของเขาไปอยู่ด้วย แต่เธอกลับไม่ไปบอกว่าขอเรียนจบก่อนถึงจะตามไป แต่ตอนนี้เดซี่เรียนจบมาแล้วสองปี ตอนนี้เดซี่จึงมีอายุยี่สิบสี่ปี เธอยังไม่ยอมไปอยู่กับเขาสักที สงสัยครั้งนี้เขาต้องเอาเธอไปอยู่ด้วยซะแล้ว เพราะเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของน้องสาวของเขา เธอจะอยู่คนเดียวโดยซึ่งไร้คนดูแลไม่ได้

           "เดซี่" เขาเริ่มเปิดประเด็น

          หญิงสาวทำตาแป๋วมองพี่ชาย "คะ"

 

         "พี่ว่าถึงเวลาแล้วนะ" ดิสเวิร์กดันร่างบางออกมาเลื่อนมือมาจับไหล่เล็กทั้งสองข้าง

         เดซี่เบิกตากว้างทั้งๆที่โตอยู่แล้วยิ่งโตอีกเป็นเท่าตัว แสร้งทำเป็นยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาเรือนเล็กราคาถูกที่ดูสวยงามราวราคาแพงนับล้าน "จริงสินี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนิ่คะได้เวลาเดซี่ต้องกลับเข้าไปหาเพื่อนแล้วค่ะ ป่านนี้นันรดาต้องรอเดซี่แย่เลยกว่านันรดาจะกลับมาเมืองไทยก็นานนับหลายปีเลยนะคะ ไปล่ะ" หญิงสาวร่ายยาวเสร็จก็ยกมือเรียวเล็กขึ้นโบกมือลาพี่ชายก่อนจะรีบเดินหนีไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเดินด้วยซ้ำก็ถูกมือหนาของพี่ชายของเธอความข้อมือเรียวเล็กเอาไว้ก่อน เดซี่มุ่ยหน้าอย่างงอลๆก่อนจะกระพริบตาปริบๆพร้อมยิ้มหวานตรงมุมปาก

          "หยุดเลยยัยตัวดี เมื่อกี้พี่เพิ่งเห็นเพื่อนเธอกลับออกไปพร้อมนักธุรกิจชื่อดังเพื่อนรักของเจ้านายพี่อยู่เลย"

         ปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยสิปกรอสสีชมพูพงาบๆเหมือนกำลังหาข้อแก้ตัว แต่เหมือนว่าพี่ชายสุดที่รักจะรู้ทันหมดทุกเรื่องซะงั้น

          "พี่ดิสเวิร์กคะ เดซี่เพิ่งเรียนจบเองนะคะ" ใบหน้าสวยหวานก้มลงเล็กน้อยพร้อมท่าทางสะอื้นทั้งๆที่ไม่มีน้ำตาสักหยด

        "เพิ่งเรียนจบหรอฮึ" มือเรียวหนายกขึ้นบีบจมูกโด่งเล็กๆของน้องสาวอย่างหมั่นเขี้ยว "ได้เวลาไปอยู่กับพี่ที่อเมริกาแล้วนะ เธออยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้นะ"

         คิ้วเรียวยกขึ้น "คนเดียวที่ไหนกันคะ เดซี่ก็อยู่กับแม่นมไงคะ พี่ลองคิดดูนะคะถ้าเดซี่ไปแม่นมจะอยู่กับใคร" เธอพยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาเพื่อเลี่ยงการไปอยู่กับพี่ของเธอ จะให้เธอไปอยู่ที่ไหนล่ะบ้านเจ้านายของพี่เธองั้นหรอ ถึงจะใหญ่โตแต่จะให้เธอไปอยู่ในฐานะอะไรล่ะ จบดีไซเนอร์มาจะให้ไปเป็นแม่บ้านงั้นหรอ หรือคนทำอาหารล่ะ ถึงจะทำเป็นแต่มันก็ไม่ใช่ในสิ่งที่เธอเรียนมาสักหน่อย เธออยากอยู่ที่นี่ อยากทำตามอาชีพที่เธอใฝ่ฝัน

         "แม่นมก็อยู่ดูแลบ้านไง" ดิสเวิร์กลูบหัวน้องสาวสุดรักอย่างเบามือ "ไปอยู่กับพี่นะ"

         "ไม่เอาค่ะ" เดซี่รีบปฏิเสธพี่ขายทันที

         "พี่แค่บอก ไม่ได้ขอ" ดิสเวิร์กยิ้มหวานแบบเดียวกันกับน้องสาวพร้อมจูงมือร่างเล็กให้เดินตาม