คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สองวันก่อนเกิดเหตุ>>เปิดตัวยัยจืดจอมโหด
16 & 18 ลุ้นรักวุ่นให้ตรงใจ
สองวันก่อนเกิดเหตุ>>เปิดตัวยัยจืดจอมโหด
กลางห้องขนาดยี่สิบเสื่อขนาดกว้างขวางมีร่างสะโอดสะองของหนุ่มน้อยวัยย่าง16ปี นอนตะแคงข้างพลิกไปพลิก
มาอยู่ ท่ามกลางกองการ์ตูนที่ถูกอ่านไปแล้วมากมายวางระเกะระกะกระจัดกระจายอยู่รอบตัวเด็กหนุ่ม
นาโอยูกิอ่านการ์ตูนไปแต่ในสมองภายในกะโหลกเขาไม่ได้รับรู้ไปกับการ์ตูนเล่มนั้น
สองตาของเขาเหลือบแลไปทางหน้าต่างเป็นระยะๆ ฟันขาวๆกัดลงบนริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเขา
เด็กหนุ่มขยับตัวไปมาด้วยความหงุดหงิด เขาถูกขังอยู่แต่ในห้องนอนตัวเองมาได้หนึ่งคืนแล้ว
การ์ตูนเอย เกมส์เพลย์สเตชั่นทูเอย ทีวีเอย ตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะดึงดูดเขาไว้ได้อีก
“ต้องหาทางหนี ออกจากบ้านนี้ให้เร็วที่สุด”
ประตูห้องถูกเปิดมาพร้อมกับอาหารเช้าของวันใหม่ เป็นโจ๊กหมูใส่ไข่หอมกรุ่นมาแต่ไกล
เรียกให้ท้องคุณชายน้อยส่งเสียงเตือนขึ้นมา ยูริเอะเป็นคนรับใช้เก่าแก่ของที่นี่
อายุของเธอนั้นมากว่าท่านพ่อของเขาด้วยซ้ำ ยายยูริเอะเป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่ของเขาอีกคนหนึ่ง
ยูริเอะมองคุณชายน้อยด้วยสายตาตำหนิตามประสาคนเจ้าระเบียบที่มองเห็นห้องรกๆห้องหนึ่ง
หลังจากทนนั่งกระสับกระส่ายอยู่ได้เพียงสักชั่วครู่
ด้วยความที่เธอเป็นแม่บ้านของที่นี่ย่อมทนไม่ได้ที่จะมองไม่เห็นความเรียบร้อยของห้องนี้
ยูริเอะจึงลงมือเก็บหนังสือการ์ตูนที่นอนกองบนพื้น
“ยาย ไม่ต้องเก็บหรอก เดี๋ยวผมทำเองครับ”
นาโอยูกิร้องบอกในขณะที่วางมือจากโจ๊กที่เขาสวาปามไปเกือบเกลี้ยงแล้ว
มือนุ่มยื่นไปฉุดรั้งข้อมือที่เหี่ยวย่นของยูริเอะ
“โอ๊ะ” คุณชายยกมือขึ้นกุมท้อง ตัวของเขางอลงและเริ่มบิดไปมาด้วยความเจ็บปวด
“อย่ามาล้อยายเล่นนะคะ คุณนาโอยูกิ ยายไม่ชอบนะ” ยูริเอะมองคุณชายด้วยความไม่เชื่อถือ
ก็คุณหนูของเธอน่ะชอบแกล้งเธอเล่นแบบนี้เป็นประจำ
ยูริเอะชักใจไม่ดีในเมื่อคุณหนูของเธอยังไม่เลิก “เล่น”สักที เหงื่อแตกพลั่กๆบนใบหน้าของนาโอยูกิ
ใบหน้ายังคงแสดงความปวดร้าวที่ได้รับ คุณยายยูริเอะรีบโทรศัพท์ไปหาคุณหมอประจำตระกูลทันที
“คุณหมอคะ รีบมาเลยนะคะ”
คนแกล้งเจ็บผุดลุกขึ้นมาทันที “อะไรกัน ผมเจ็บขนาดนี้ไม่คิดจะพาผมไปโรงพยาบาลงั้นเหรอ???”
ยูริเอะที่ยังถือสายอยู่ มองคนเจ็บอย่างงงๆนิดก่อนที่จะเข้าใจทั้งหมด
“ไม่ต้องมาแล้วค่ะ คุณหมอ คนเจ็บหายปวดท้องเรียบร้อยแล้ว”
กรรม..ผมลืมสนิทเลยว่าตัวเองแกล้งป่วย
ยูริเอะเก็บชามโจ๊กใส่ถาดและเอ่ยกับผมว่า
“อีกสักพัก คุณย่าจะมา เก็บห้องเองนะคะ ไม่งั้นจะหาว่ายูริเอะไม่เตือน”
คนทำแผนแตกซะเองนั่งคอตก.....
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
คุณชายน้อยนั่งพับขามองการมาของท่านย่าและว่าที่เจ้าสาวอย่างเงียบงัน
แม้ตอนนี้จะเป็นฤดูร้อนทว่าบรรยากาศในห้องถ้าเป็นภาพการ์ตูน คงเต็มไปด้วยหิมะที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า
อย่างบ้าคลั่ง อากาศในห้องดูจะเย็นเฉียบเกินกว่าปกติคาดว่านาโอยูกิคงตั้งใจจะกลั่นแกล้งว่าที่เจ้าสาวของเขาแน่ๆ
ทันทีที่คุณย่ายังสาวโทโมเอะประมุขสูงสุดแห่งตระกูลนาเอฮิสะนั่งลงบนเบาะนั่งที่ทำจากไหมชั้นดี
บรรยากาศก็ดูจะตึงเครียดยิ่งขึ้นเปลี่ยนจากพายุหิมะเป็นพายุฝนที่โหมบ้าคลั่งทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยสายฟ้าที่แล่บ
แปล่บๆใส่กันไม่มียั้งระหว่างคุณย่าและคุณหลาน ส่วนหญิงสาวที่เดินตามมาด้านหลังกลับนั่งเงียบก้มหน้าเก็บ
ปากเก็บคอเหมือนนางอายไม่มีผิดจนนาโอยูกินึกหมั่นไส้ในใจ
“นี่ถ้าหล่อนม้วนตัวได้คงม้วนเป็นก้อนกลมไปแล้วมั้ง”
“สวัสดียามเช้าฮะ คุณย่า”หลานชายตัวดีส่งเสียงทักตามมารยาทที่คนตระกูลนาเอฮิสะสั่งสอนกันมา ผู้ที่อาวุโส
น้อยกว่าต้องกล่าวทำความเคารพผู้ที่อาวุโสมากว่า แม้จะเป็นประโยคทักทายธรรมดาแต่นาโอยูกิยังแอบแฝงความ
ท้าทายไว้ในที
“ยามเช้าบ้าอะไร จะสิบเอ็ดโมงอยู่แล้วย่ะ”
คุณย่าเจ้าระเบียบตอกกลับหลานชายไปอย่างไม่คิดจะประนีประนอมสักเท่าไหร่
“แล้วแอร์น่ะ เปิดทำไมให้เย็นเฉียบขนาดนี้ เปลืองไฟรู้ไหม แถมยังทำให้เป็นหวัดได้อีก”
“เรื่องของผม ก็ผมอยู่คนเดียว ไม่เดือดร้อนใครนี่... นี่มันฤดูร้อนนะครับ คุณย่า ไม่เปิดแอร์ให้แก้ผ้าไงครับ”
หลานชายยักไหล่หลังจากต่อปากต่อคำกลับท่านย่าที่เคารพ
“ตามใจแกสิ แต่ตอนนี้ชั้นอยู่ด้วย แกต้องปิดเข้าใจไหม?”
“ไม่เข้าใจครับ”
“แกต้องปิดแอร์ นี่คือคำสั่งจากชั้น”
“เฮ้อ” นาโอยุกิ ถอนหายใจยาวแต่ก็ไม่ยอมทำตามคำสั่ง
“ได้ในเมื่อแกไม่ปิด เรอิไปปิดแอร์ แล้วก็เปิดหน้าต่างซะ ที่นี่อากาศมันอับเกินไปละ”
“ค่ะ” แม่สาวด้านหลังคุณย่าเดินไปปิดแต่โดยดี
นาโอยูกิกัดฟันนิดนึงแต่เขาก็ไม่คิดจะลุกไปห้ามยัยหน้าจืดนั่น ไม่คิดจะลดตัวลงไปคุยด้วยหรอก..เชอะ
“วันนี้คุณย่าพายัยหน้าจืดนี่มาทำไมครับ หรือคิดจะมารวบหัวรวบหางผมก่อนงานแต่งกัน”
“ปากเรอะนั่น ฉันแค่พาหนูเรอิหลานสะใภ้ฉันมาให้หลานชายปากหมาๆอย่างแกดูย่ะเพราะเมื่อวานแกน่ะยังไม่
ทันจะทำอะไรก็โวยวายซะแล้ว ฉันเลยยังไม่ได้แนะนำหนูเรอิให้แก”
คุณย่าโทโมเอะหันไปหาหญิงสาวนามเรอิ “มานั่งข้างฉัน เรอิ”
“แค่ว่าที่ฮะ ยังไม่ใช่หลานสะใภ้เสียหน่อย” คุณชายน้อยยังคงเถียงต่อไป
“ฉันขี้เกียจเถียงกับแกแล้วล่ะ ยังไงเสียแกก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้หรอก”
“แนะนำตัวสิ เรอิ”
“ค่ะ” เด็กหนุ่มหันมามองว่าที่เจ้าสาวอย่างพินิจดูอย่างตั้งใจจะจับผิด
ผู้หญิงผิวขาวในชุดกิโมโนสีฟ้าอ่อน ผมยาวดำขลับถูกเกล้าเป็นมวยไว้ด้านหลังพร้อมกับปักปิ่นสองอัน
ดูสง่าเรียบร้อยตามแบบฉบับคุณย่า บนใบหน้าเรียวมีผมหน้าม้าปกปิดหน้าผาก และแว่นตากรอบบางสีน้ำดำ
ปกปิดดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ขนตาไม่ยาวนักเท่าไหร่ จมูกโด่งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถึงกลับน่าเกลียด
ริมฝีปากอิ่มเอิบนั้นยกขึ้นเล็กน้อยตามแบบฉบับคุณย่าอีกแล้ว ดูรวมๆก็คนหน้าตาปกติธรรมดาทั่วๆไปนี่แหละ
ไม่ใช่คนสวยแต่ก็ไม่ใช่ยัยขี้เหร่ อะไร สรุปง่ายละกัน ยัยจืดเรอิ
“ฉันชื่อ นาเอฮิสะ เรอิ อายุ 18 ปี ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณนาโอยูกิ” หล่อนทักทายตามแบบฉบับของคุณย่าอีกแล้ว
ในสายตาของผมยัยนี่ไม่ต่างจากหุ่นยนต์ดีๆเลย ทุกอย่างได้รับการตระเตรียมมาจากคุณย่าเรียบร้อยแล้ว
มันทำให้เขายิ่งเกลียดยัยจืดนี่เข้าไส้ คนอะไรไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง..เอ๋ เมื่อกี๊ว่าอะไรนะ 18???
นาโอยูกิหลุดปากไปว่า “ยัยป้านี่อายุแค่ 18 เองเหรอ โกหกน่ะ?”
“นาโอยูกิเสียมารยาท เรอิยังแนะนำตัวไม่เสร็จ ว่าต่อไปสิ เรอิ”
“ค่ะ ดิฉันอายุ 18 ปีจริงๆค่ะ คุณนาโอยูกิ”
“เดี๋ยวๆ ฉันกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย อย่ามาเรียกชื่อตีสนิทนะ”
“เราเป็นญาติกันค่ะ แม้จะเป็นแค่ญาติห่างๆ แต่ฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์เรียกชื่อคุณนะคะ คุณนาโอยูกิ”
“เอ๊ะ ป้านี่ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไงวะ บอกว่าห้ามเรียกชื่อก็ห้ามเรียกสิ” นาโอยูกิขึ้นเสียงโวยวายอย่างเอาเรื่อง
“นาโอยูกิ พูดไม่สุภาพนะ ย่าไม่ชอบ”
“ย่าไม่ชอบก็เรื่องของคุณย่าสิฮะ ผมจะพูดอย่างนี้จะทำไม”
“เงียบเดี๋ยวนี้นะ นาโอยูกิ ตั้งใจฟังพี่เขาพูด ก่อนที่ฉันจะหาอะไรมาอุดปากแก”
หลังจากเสร็จสิ้นการแนะนำตัวที่เขาไม่ได้ใส่ใจจะฟัง ทุกอย่างเข้าหูซ้ายแล้วทะลุออกไปหูขวา
คำพูดของยัยหน้าจืดไม่มีคุณค่าควรแก่การให้เขาจดจำ
“การที่ย่าอยู่ที่นี่ พวกเธอคงไม่สนิทใจที่จะคุยกันนัก งั้นย่าจะออกไปหาขนมนมเนยมาให้ ก็คุยๆกันไปละกันนะ”
ทันที่ที่เสียงประตูถูกปิดดังขึ้น นาโอยูกิก็เริ่มหาเรื่องเจ้าสาวเลยทีเดียว
“นี่ป้า พูดกันตรงๆเลยนะ ผมไม่อยากแต่ง ต้องจ่ายเท่าไหร่ ป้าถึงจะยอมล้มงานแต่งให้ผม”
หญิงสาวหน้าจืดคนนี้ดูท่าทีเปลี่ยนไปเหมือนกัน
“หือม์ ข้อเสนอน่าสนใจดีนี่”
อะฮ่า ว่าแล้วยัยนี่ต้องกล่อมง่ายไม่เหมือนคุณย่าแน่ๆ
“แต่ก่อนจะตกลงอะไรกัน เรียกชื่อฉันให้ได้ซะก่อนนะ ไอ้เด็กเวน” นิ้วชี้ที่เคยสงบเสงี่ยมวางทับอยู่บนตักตอนนี้
กลับจิ้มใส่หน้าผากกลมมนของผม
“อะ..”เกิดมาเพิ่งเคยเจอผู้หญิงที่ด่าแล้วเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากนี่แหละ...ยัยนี่...วอนหาเรื่องจริงๆ
หลังจากตั้งสติได้จากการเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าของยัยหน้าจืด ผมก็พ่นประโยคหนึ่งออกมา
“นี่ เธอกล้าดียังไงมาด่าผมน่ะ ยัยคนชั้นต่ำ”
“ไง พ่อเด็กน้อย เพิ่งตื่นรึจ๊ะ ถึงได้ตอบมาช้าแบบนี้” มือเรียวๆขาวๆของยัยนี่แตะปลายคางผม
ด้วยความรังเกียจผมปัดมือของเธอทิ้ง
“แหมๆ แค่นี้ก็โกรธด้วย เด็กน้อย”
“ฉันไม่ใช่เด็ก ยัยป้าหน้าจืด”
“ฉันก็ไม่ใช่ป้าแกเหมือนกันเว้ย ไอ้เด็กเวนนี่ แกกะฉันห่างกันแค่สองปี ตกภาษาญี่ปุ่นรึไงวะ ไอ้หนู”
“ไม่ตกเฟ้ย ยัยบ้าก็หน้าเธอใช่คนอายุสิบแปดที่ไหนกัน”
โครม! เสียงเท้าเบอร์สิบกระแทกลงโต๊ะญี่ปุ่น นาโอยูกิอ้าปากค้าง คิดไม่ถึงจริงๆว่ายัยนี่จะกล้าขนาดนี้
ถุงเท้าขาวของยัยหน้าจืดตั้งอยู่ต่อหน้าเขาบนโต๊ะ ยัยนี่ถกกิโมโนแล้วยกเท้าขวากระแทกโต๊ะใส่หน้าเขา แถมยัง
เอามือข้างหนึ่งท้าวสะเอวอีกข้างวางไว้ที่หน้าขาโน้มตัวลงมาหาผมพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ว่า
“ไหน ไอ้หนูลองเรียกฉันว่าป้าอีกคำเดียว แกโดนดีแน่”
ความคิดเห็น