ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Day 3 BAIT
Day 3 BAIT
สายาอผมับ้อไปยัสาวสวยนหนึ่อย่าไม่ลาสายา เธอสวย มีเสน่ห์ ่าพู ทว่าเธออยู่เีย้าบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ ้วยุสูทสั่ัาห้อเสื้อื่อั นาพอีัวับเสน่ห์อเา นั่นยัไม่รวมนาฬิาราาแพระยับ เอาเป็นว่าทั้เนื้อัวอบุรุษผู้นั้นมีแ่้าวอสูราา ถึแม้เาะไม่ใ่นรูปหล่อ ทว่า้วยอิัวเหล่านั้นทำให้เาูีึ้นเธอึไม่ละสายาาเาเลย ผมเอ็ไม่ทราบว่าะใ้เสน่ห์้านไหนไปทำให้เธอหันมามอไ้บ้า ผมสัเเห็นว่าทัู้่สวมแหวนหมั้นบนนิ้วบ่บอสถานะอทัู้่ นั่นูะเป็นวามยาอีั้นที่ผมะ่วิสายาเธอ
รนี้เป็นโนวีไอพี่อน้าเป็นส่วนัว ผมนั่ในำแหน่ที่หันหน้าไปทาเธอพอี ไ้แ่เหลือบมอไปยัเธอเป็นระยะ หาเธอไม่เหลียวมามอผมเลย นโทรศัพท์อฝ่ายายที่วาบนโ๊ะสั่นรื เาหยิบมันึ้นมาพลิู่อนอัวสัรู่ เมื่อเาเินผ่านไป ผมึยมือสวมเลท้อมือทอำประับเพรึ้นเสยผมที่ลมาปรหน้าผาผมึ้น แสไฟสลัวล้อับเพรเม็เป้บนนิ้วผมนมีน่อนผมว่านั่นเพรหรือลูอม
ในที่สุแสสะท้อนาเพรอผม็ึูวาที่น่าหลใหลให้เหลือบมอมาทาผมนไ้ ผมรีบโปรยยิ้มให้ับเธอพร้อมับวาที่บอวามปรารถนาอผม ทว่ามันยัเร็วเินไป อาะเร็วไป ผมหลุบสายามอเรื่อื่มที่พร่อไปรึ่หนึ่ ผมใ้นิ้วแะหยน้ำ้าแ้วเียนอะไรทิ้ไว้บนโ๊ะ ับเศษระาษทีู่ไม่น่าสนใ ่อนลุยืนแล้วหยิบุแรถแลมโบินี่ที่วาไว้บนโ๊ะึ้นแล้วเินออสวนับผู้ายอเธอไป
เาสะท้อนอเธอบนเรื่อแ่้าน้าัวแสให้เห็นสายาอเธอ ผมหยัยิ้มมุมปา
ะว่าผมเป็นสอล์เอร์็ไ้ ผมามิเธอและไม่รู้เธอะผิสัเหรือไม่ ว่าวามบัเอิน่ะไม่มีในโลหรอ เธอไปที่ไหนเธอะผมโบไปที่นั่นให้เธอไ้เห็นผมผ่านลอสายา นั่นไม่ใ่เรื่อยา ผมมีำหนารร่าว ๆ อเธออยู่ในมือ านั้นะมีนส่้อวามยืนยันมาให้ว่าเธอะมาแน่ แล้วะไม่ให้เธอเหลือบมอผมบ่อยรั้ไ้อย่าไร ทุรั้ที่ผมมอเธอ ผมมอ้วยวามปรารถนา เพื่อน ๆ อผมบอว่าผมมีวาพิานารี เพียแ่ใ้สายานี้มอ ผู้หินนั้นอไม่ไ้ แ่ผมรู้ียิ่ว่านั้น เธอมอผมลึว่านั้น านที่เธอไปับผู้ายอเธอมีแ่แระับมหาเศรษีเ้าร่วม เมื่อผม็เป็นหนึ่ในนั้นย่อมไม่อาีวามเป็นอื่น
ไม่เป็นไรผมอทนไ้ นว่าเธอะสนใผมนมีแ่เาสะท้อนอผมในวา เพียไม่นานเธอ็เป็นฝ่ายโทรมาหาผมเอ ผมมีเบอร์อเธอั้แ่้นึทราบว่าเป็นเธอนั่นเอ อันเรียรอยยิ้ม้วยวามยินีอผมออมาทันที ผมทราบว่า้อใ้น้ำเสียแบบไหน่อผู้หิ ให้เธอที่มีวามสนใในัวผมน้อโทรศัพท์มาหา ไม่ยาที่เธอะปิท้าย้วยำสารภาพว่า เ็บเบอร์ผมไว้แ่แร
เมื่อเธอโทรหาผมรั้แร หลัานั้นผมเป็นฝ่ายโทรหาเธอ พูถึุประส์อผมอย่าไม่อ้อม้อม เป็น้นว่าถ้าผมให้เธอไ้มาว่าู่หมั้นเธอล่ะ ะมาหาผมไหม?
ใ้เวลาไม่นานเธอ็เริ่มออเทับผมเป็นเทที่บลพร้อมวามสัมพันธ์เร่าร้อนในห้อสวีทสุหรูอโรแรม...่าน่าประทับใ
หาผมสร้าวามประทับใให้เธอยิ่ว่าในอนเ้า เมื่อืนนี้ผมเห็นเธอสวมสร้อยเส้นหนึ่ แ่สร้อยับี้เพรธรรมา ผมบอเธอว่าอผมไ้ไหมผมไม่ให้เปล่าหรอ ผมถอแหวนเพรเม็เป้ออมาว่าเราแลันไหม เธออิออเล็น้อย่อนะยอมแลมันแ่โยี ็แหวนที่ผมให้มอปราเียว็รู้ว่า ราาสูว่าสร้อยอเธอหลายเท่า
ผมยัิ่อเธออยู่โทรไปหาอีสอสามรั้ ผมวาโทรศัพท์ล่อนแ่ัวไปามนั
เย็นวันนี้ผมไม่ไ้มีธุระับเธอ และเธอำผมไม่ไ้ วันนี้ผมสวมใส่เสื้อผ้าสามันึไม่ไู้เะาเท่าไร แล้ว็เินามเธออยู่ห่า ๆ
ผมแ่มาปิ็อบอผม เธอรีบเ้าไปอทัทายู่หมั้นอเธอทันทีที่เห็นเายืนึ้นรับบริเวล็อบบี้โรแรม ส่วนผม็้าวผ่านทัู้่ไป ้าวไปยัห้อส่วนัวโนวีไอพี พนัานยืนรอรับผมอยู่แล้ว เา้าวนำเ้าไปนถึผนัระ้านหนึ่พนัานผู้นำผมมาผลัระบานนั้นให้เห็นห้อเล็ที่่อนอยู่้านใน ้ำยััเรียมเรื่อื่มอว่ารอไว้ให้อี พนัานเิผมเ้าไป้านใน่อนแ้อะไรผมสัเล็น้อยแล้วถอยออไป ผม้าวเ้าไปนั่ทานนมพร้อมน้ำาหอมรุ่น
ประูห้อ้านนอเปิออ สอหิาย้าวเ้ามานั่ในห้อ ผมมอพวเาผ่านระสอ้านาห้อ้านใน ฝ่ายายวนเธอุย้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เธอเอ็อบโ้ับเา้วยน้ำเสียอ่อนหวาน ้วยสายาเปี่ยมรั หลัุยอยู่พัหนึ่ายหนุ่มถามถึสร้อยที่เาให้เธอ เธอรีบอบทันทีว่าวันนี้ไม่ไ้สวมมันมา อโทษ้วย
ายหนุ่มหยิบล่อสี่เหลี่ยมผืนผ้าออมาาระเป๋า้านในเสื้อสูทวาลบนโ๊ะรหน้าเธอ ผมยิ้มทราบีว่า้านในมีอะไรอยู่ วาทั้สออเธอเบิว้า่อนรีบลบเลื่อนเมื่อเห็นสิ่ที่อยู่้านใน
“ุไม่้อให้ันใหม่็ไ้ ันไม่ไ้ไร้วามรับผิอบถึับทำมันหายเสียหน่อย”
ผมยยิ้มมันเป็นสร้อยเส้นเียวับที่ผมอแลมา พลายน้ำาึ้นิบล้าอ
“เธอไม่ทราบมา่อน ว่าสร้อยเส้นนี้ันสั่ทำให้เธอ มีื่อันสลัอยู่บนัวเรือน้านในหาไม่สัเไม่เห็น ันั้นมันทำปลอมึ้นมาไม่ไ้”
อย่าว่าแ่เธอผม็ไม่ทราบ มิน่าเล่าอนที่ผมมอบให้เาพอเาพลิู็ยิ้มมุมปาอย่าพึพอใ
หิสาวเริ่มอออาาร ผมลั้นเสียในอัวเอ ระิบเือนเธอในใ อย่าทำอะไรแบบนั้น ถึะพลา็อย่าแสออมาเ่นนั้น มันะทำให้ัวเธอแย่ลไปอี เสียอ่อนหวานอเธอแ็ระ้าึ้นเรื่อย ๆ
เธอเริ่มเอียอนไ้อศาอันเหมาะสม อ่า ผู้หิอบทำท่านี้ริ ๆ ่อนะเหยียริมฝีปาเลือบลิปสิสีแ
เธอแสท่าถือไพ่เหนืออย่าไม่ยอมำนน รูแหวนออานิ้วมาวาบนโ๊ะ่อนะล่าว้วยน้ำเสียระ้า “เราไปันไม่ไ้ แล้วอนนี้ันมีนอื่น”
็สร้อยับแหวนนั่น ราาน้อยว่าที่ผมเอาไปแลนี่นา เอาเถอะนั่นไม่ใ่เินผม ผมไม่มีสิทธิ์ออวามเห็น ว่าแ่เธอะไม่ลอรอูหน่อยหรือว่า สร้อยเส้นนั้นลับมาอยู่ที่ผู้ายอเธอไ้อย่าไร แล้วผม็เห็นนาย้าอผมให้สัา ผมึไ้เวลาแสาสุท้ายเสียที
ผมผลับานประูึ่่อนอย่าแนบเนียนบนผนัออไป ่อนะยิ้มให้ับเธอที่ผมามอยู่นาน
เ้านายผมแนะนำผมให้เธอรู้ั พร้อมบอเสร็สรรพว่าเาระแวเธอน้าผมมาลอใ
ออพั่นผม็อที่ยืมเ้านายมาทั้นั้น ถ้าเธอะระลึูสัหน่อยแลมโบินี่นั่น็เป็นอเาเ่นัน แ่เ้านายผมมีรถหลายันนเธอไม่อาำ
หิสาวะลึนพูไม่ออเธอไ้แ่ี้หน้าผมพร้อมถลึาใส่ ผมำเป็น้อลัว้วยหรือ ถึอนนี้แล้วะทำอะไร็ามสบายผมไ้เิน่า้าแล้วนี่
เ้านายผมพูปิท้ายอย่าสุภาพว่า “เธอไปเถอะ”
หิสาวำหมัแน่น่อนสะบัหน้าแล้วเินาไป
ในห้อเหลือเพียผมับเ้านาย เายมือถือึ้นโอนเินอีรึ่หนึ่เ้าบัีผม้วยเาหันหน้าอมาทาผม ผมไ้ยินแ้เือน้อวามเ้า็พอใไม่้อเปิู็รู้
“เสร็านนี้แล้ว มีานอื่นอีไหม” เ้านายผมถามพร้อมับรอยยิ้ม
“ไม่มีรับ” ผมอบามร
“ี ั้นัน้าเธอ่อ ไปเป็นเพื่อนันหน่อย”
“ไ้สิ เพียุ่าย่า้าะให้ผมทำอะไร็ไ้”
เาเลิิ้วอย่านเหนือว่า
“ไม่มีปัหา ัน่ายหนั ถ้าเธอทำให้ันพอใ็ะทิปให้อีเยอะ”
“้วยวามยินี” ผมเหยียรอยยิ้มริใที่สุให้ ่าเป็นนาย้าที่ีสำหรับลู้าเ่นผม
“เธอมีนรับ้าหรือเปล่า” เาถามึ้น
“ผมไม่่อยสนนะ เพราะมันไม่่วยให้อิ่มท้อ” ผมอบามร “ถ้าผมเป็นแบบผู้หินนั้น โนสลัทิ้อย่าน้อยผม็ยัมีอะไริน”
“โอเ ั้นไปทำให้ท้ออิ่มัน่อน”
ผมนึถึอาหารรสเลิศาห้ออาหารในโรแรมอเา อนมาุยานรั้แรผมไ้ิมมาหลายานทีเียว
“าเป็นประายเียว แปลว่าเฟที่นี่ปรุไ้ถูปาเธอ”
เายแนึ้นโอบเอวผมให้แนบิ หลัมื้ออาหารืนนี้ผมเป็นอหวานอเา
(บ Day 3 BAIT)
#INKTOBER2019 #FICTOBER #IrresistibleDesire #ปรารถนามิรู้พ่าย
Talk :
เรื่อนี้นิยามไม่ถู่ะ ว่าะวเล็บเป็น NL หรือ BL ี // ปาเหื่อ
สายาอผมับ้อไปยัสาวสวยนหนึ่อย่าไม่ลาสายา เธอสวย มีเสน่ห์ ่าพู ทว่าเธออยู่เีย้าบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ ้วยุสูทสั่ัาห้อเสื้อื่อั นาพอีัวับเสน่ห์อเา นั่นยัไม่รวมนาฬิาราาแพระยับ เอาเป็นว่าทั้เนื้อัวอบุรุษผู้นั้นมีแ่้าวอสูราา ถึแม้เาะไม่ใ่นรูปหล่อ ทว่า้วยอิัวเหล่านั้นทำให้เาูีึ้นเธอึไม่ละสายาาเาเลย ผมเอ็ไม่ทราบว่าะใ้เสน่ห์้านไหนไปทำให้เธอหันมามอไ้บ้า ผมสัเเห็นว่าทัู้่สวมแหวนหมั้นบนนิ้วบ่บอสถานะอทัู้่ นั่นูะเป็นวามยาอีั้นที่ผมะ่วิสายาเธอ
รนี้เป็นโนวีไอพี่อน้าเป็นส่วนัว ผมนั่ในำแหน่ที่หันหน้าไปทาเธอพอี ไ้แ่เหลือบมอไปยัเธอเป็นระยะ หาเธอไม่เหลียวมามอผมเลย นโทรศัพท์อฝ่ายายที่วาบนโ๊ะสั่นรื เาหยิบมันึ้นมาพลิู่อนอัวสัรู่ เมื่อเาเินผ่านไป ผมึยมือสวมเลท้อมือทอำประับเพรึ้นเสยผมที่ลมาปรหน้าผาผมึ้น แสไฟสลัวล้อับเพรเม็เป้บนนิ้วผมนมีน่อนผมว่านั่นเพรหรือลูอม
ในที่สุแสสะท้อนาเพรอผม็ึูวาที่น่าหลใหลให้เหลือบมอมาทาผมนไ้ ผมรีบโปรยยิ้มให้ับเธอพร้อมับวาที่บอวามปรารถนาอผม ทว่ามันยัเร็วเินไป อาะเร็วไป ผมหลุบสายามอเรื่อื่มที่พร่อไปรึ่หนึ่ ผมใ้นิ้วแะหยน้ำ้าแ้วเียนอะไรทิ้ไว้บนโ๊ะ ับเศษระาษทีู่ไม่น่าสนใ ่อนลุยืนแล้วหยิบุแรถแลมโบินี่ที่วาไว้บนโ๊ะึ้นแล้วเินออสวนับผู้ายอเธอไป
เาสะท้อนอเธอบนเรื่อแ่้าน้าัวแสให้เห็นสายาอเธอ ผมหยัยิ้มมุมปา
ะว่าผมเป็นสอล์เอร์็ไ้ ผมามิเธอและไม่รู้เธอะผิสัเหรือไม่ ว่าวามบัเอิน่ะไม่มีในโลหรอ เธอไปที่ไหนเธอะผมโบไปที่นั่นให้เธอไ้เห็นผมผ่านลอสายา นั่นไม่ใ่เรื่อยา ผมมีำหนารร่าว ๆ อเธออยู่ในมือ านั้นะมีนส่้อวามยืนยันมาให้ว่าเธอะมาแน่ แล้วะไม่ให้เธอเหลือบมอผมบ่อยรั้ไ้อย่าไร ทุรั้ที่ผมมอเธอ ผมมอ้วยวามปรารถนา เพื่อน ๆ อผมบอว่าผมมีวาพิานารี เพียแ่ใ้สายานี้มอ ผู้หินนั้นอไม่ไ้ แ่ผมรู้ียิ่ว่านั้น เธอมอผมลึว่านั้น านที่เธอไปับผู้ายอเธอมีแ่แระับมหาเศรษีเ้าร่วม เมื่อผม็เป็นหนึ่ในนั้นย่อมไม่อาีวามเป็นอื่น
ไม่เป็นไรผมอทนไ้ นว่าเธอะสนใผมนมีแ่เาสะท้อนอผมในวา เพียไม่นานเธอ็เป็นฝ่ายโทรมาหาผมเอ ผมมีเบอร์อเธอั้แ่้นึทราบว่าเป็นเธอนั่นเอ อันเรียรอยยิ้ม้วยวามยินีอผมออมาทันที ผมทราบว่า้อใ้น้ำเสียแบบไหน่อผู้หิ ให้เธอที่มีวามสนใในัวผมน้อโทรศัพท์มาหา ไม่ยาที่เธอะปิท้าย้วยำสารภาพว่า เ็บเบอร์ผมไว้แ่แร
เมื่อเธอโทรหาผมรั้แร หลัานั้นผมเป็นฝ่ายโทรหาเธอ พูถึุประส์อผมอย่าไม่อ้อม้อม เป็น้นว่าถ้าผมให้เธอไ้มาว่าู่หมั้นเธอล่ะ ะมาหาผมไหม?
ใ้เวลาไม่นานเธอ็เริ่มออเทับผมเป็นเทที่บลพร้อมวามสัมพันธ์เร่าร้อนในห้อสวีทสุหรูอโรแรม...่าน่าประทับใ
หาผมสร้าวามประทับใให้เธอยิ่ว่าในอนเ้า เมื่อืนนี้ผมเห็นเธอสวมสร้อยเส้นหนึ่ แ่สร้อยับี้เพรธรรมา ผมบอเธอว่าอผมไ้ไหมผมไม่ให้เปล่าหรอ ผมถอแหวนเพรเม็เป้ออมาว่าเราแลันไหม เธออิออเล็น้อย่อนะยอมแลมันแ่โยี ็แหวนที่ผมให้มอปราเียว็รู้ว่า ราาสูว่าสร้อยอเธอหลายเท่า
ผมยัิ่อเธออยู่โทรไปหาอีสอสามรั้ ผมวาโทรศัพท์ล่อนแ่ัวไปามนั
เย็นวันนี้ผมไม่ไ้มีธุระับเธอ และเธอำผมไม่ไ้ วันนี้ผมสวมใส่เสื้อผ้าสามันึไม่ไู้เะาเท่าไร แล้ว็เินามเธออยู่ห่า ๆ
ผมแ่มาปิ็อบอผม เธอรีบเ้าไปอทัทายู่หมั้นอเธอทันทีที่เห็นเายืนึ้นรับบริเวล็อบบี้โรแรม ส่วนผม็้าวผ่านทัู้่ไป ้าวไปยัห้อส่วนัวโนวีไอพี พนัานยืนรอรับผมอยู่แล้ว เา้าวนำเ้าไปนถึผนัระ้านหนึ่พนัานผู้นำผมมาผลัระบานนั้นให้เห็นห้อเล็ที่่อนอยู่้านใน ้ำยััเรียมเรื่อื่มอว่ารอไว้ให้อี พนัานเิผมเ้าไป้านใน่อนแ้อะไรผมสัเล็น้อยแล้วถอยออไป ผม้าวเ้าไปนั่ทานนมพร้อมน้ำาหอมรุ่น
ประูห้อ้านนอเปิออ สอหิาย้าวเ้ามานั่ในห้อ ผมมอพวเาผ่านระสอ้านาห้อ้านใน ฝ่ายายวนเธอุย้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เธอเอ็อบโ้ับเา้วยน้ำเสียอ่อนหวาน ้วยสายาเปี่ยมรั หลัุยอยู่พัหนึ่ายหนุ่มถามถึสร้อยที่เาให้เธอ เธอรีบอบทันทีว่าวันนี้ไม่ไ้สวมมันมา อโทษ้วย
ายหนุ่มหยิบล่อสี่เหลี่ยมผืนผ้าออมาาระเป๋า้านในเสื้อสูทวาลบนโ๊ะรหน้าเธอ ผมยิ้มทราบีว่า้านในมีอะไรอยู่ วาทั้สออเธอเบิว้า่อนรีบลบเลื่อนเมื่อเห็นสิ่ที่อยู่้านใน
“ุไม่้อให้ันใหม่็ไ้ ันไม่ไ้ไร้วามรับผิอบถึับทำมันหายเสียหน่อย”
ผมยยิ้มมันเป็นสร้อยเส้นเียวับที่ผมอแลมา พลายน้ำาึ้นิบล้าอ
“เธอไม่ทราบมา่อน ว่าสร้อยเส้นนี้ันสั่ทำให้เธอ มีื่อันสลัอยู่บนัวเรือน้านในหาไม่สัเไม่เห็น ันั้นมันทำปลอมึ้นมาไม่ไ้”
อย่าว่าแ่เธอผม็ไม่ทราบ มิน่าเล่าอนที่ผมมอบให้เาพอเาพลิู็ยิ้มมุมปาอย่าพึพอใ
หิสาวเริ่มอออาาร ผมลั้นเสียในอัวเอ ระิบเือนเธอในใ อย่าทำอะไรแบบนั้น ถึะพลา็อย่าแสออมาเ่นนั้น มันะทำให้ัวเธอแย่ลไปอี เสียอ่อนหวานอเธอแ็ระ้าึ้นเรื่อย ๆ
เธอเริ่มเอียอนไ้อศาอันเหมาะสม อ่า ผู้หิอบทำท่านี้ริ ๆ ่อนะเหยียริมฝีปาเลือบลิปสิสีแ
เธอแสท่าถือไพ่เหนืออย่าไม่ยอมำนน รูแหวนออานิ้วมาวาบนโ๊ะ่อนะล่าว้วยน้ำเสียระ้า “เราไปันไม่ไ้ แล้วอนนี้ันมีนอื่น”
็สร้อยับแหวนนั่น ราาน้อยว่าที่ผมเอาไปแลนี่นา เอาเถอะนั่นไม่ใ่เินผม ผมไม่มีสิทธิ์ออวามเห็น ว่าแ่เธอะไม่ลอรอูหน่อยหรือว่า สร้อยเส้นนั้นลับมาอยู่ที่ผู้ายอเธอไ้อย่าไร แล้วผม็เห็นนาย้าอผมให้สัา ผมึไ้เวลาแสาสุท้ายเสียที
ผมผลับานประูึ่่อนอย่าแนบเนียนบนผนัออไป ่อนะยิ้มให้ับเธอที่ผมามอยู่นาน
เ้านายผมแนะนำผมให้เธอรู้ั พร้อมบอเสร็สรรพว่าเาระแวเธอน้าผมมาลอใ
ออพั่นผม็อที่ยืมเ้านายมาทั้นั้น ถ้าเธอะระลึูสัหน่อยแลมโบินี่นั่น็เป็นอเาเ่นัน แ่เ้านายผมมีรถหลายันนเธอไม่อาำ
หิสาวะลึนพูไม่ออเธอไ้แ่ี้หน้าผมพร้อมถลึาใส่ ผมำเป็น้อลัว้วยหรือ ถึอนนี้แล้วะทำอะไร็ามสบายผมไ้เิน่า้าแล้วนี่
เ้านายผมพูปิท้ายอย่าสุภาพว่า “เธอไปเถอะ”
หิสาวำหมัแน่น่อนสะบัหน้าแล้วเินาไป
ในห้อเหลือเพียผมับเ้านาย เายมือถือึ้นโอนเินอีรึ่หนึ่เ้าบัีผม้วยเาหันหน้าอมาทาผม ผมไ้ยินแ้เือน้อวามเ้า็พอใไม่้อเปิู็รู้
“เสร็านนี้แล้ว มีานอื่นอีไหม” เ้านายผมถามพร้อมับรอยยิ้ม
“ไม่มีรับ” ผมอบามร
“ี ั้นัน้าเธอ่อ ไปเป็นเพื่อนันหน่อย”
“ไ้สิ เพียุ่าย่า้าะให้ผมทำอะไร็ไ้”
เาเลิิ้วอย่านเหนือว่า
“ไม่มีปัหา ัน่ายหนั ถ้าเธอทำให้ันพอใ็ะทิปให้อีเยอะ”
“้วยวามยินี” ผมเหยียรอยยิ้มริใที่สุให้ ่าเป็นนาย้าที่ีสำหรับลู้าเ่นผม
“เธอมีนรับ้าหรือเปล่า” เาถามึ้น
“ผมไม่่อยสนนะ เพราะมันไม่่วยให้อิ่มท้อ” ผมอบามร “ถ้าผมเป็นแบบผู้หินนั้น โนสลัทิ้อย่าน้อยผม็ยัมีอะไริน”
“โอเ ั้นไปทำให้ท้ออิ่มัน่อน”
ผมนึถึอาหารรสเลิศาห้ออาหารในโรแรมอเา อนมาุยานรั้แรผมไ้ิมมาหลายานทีเียว
“าเป็นประายเียว แปลว่าเฟที่นี่ปรุไ้ถูปาเธอ”
เายแนึ้นโอบเอวผมให้แนบิ หลัมื้ออาหารืนนี้ผมเป็นอหวานอเา
(บ Day 3 BAIT)
#INKTOBER2019 #FICTOBER #IrresistibleDesire #ปรารถนามิรู้พ่าย
Talk :
เรื่อนี้นิยามไม่ถู่ะ ว่าะวเล็บเป็น NL หรือ BL ี // ปาเหื่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น