คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Overboard First-Year : เพลงกล่อมนอน
อนที่ 11 เพลล่อมนอน
ไลลาใส่ถุมือยายาวถึ้อศอในมือำแปรัหม้อไว้แน่นพร้อมับออแรัราบเหนียว ที่รัอยู่มาี่ปีแล้ว็ไม่มีใรรู้ไ้ เธอัแบบนี้มาสิบว่าใบแล้วั้แ่เ้า
‘เฮ้อ!!!’ ไลลาถอนหายใยาวพลานึถึเหุาร์เมื่อเ้า
“ันให้เวลาว่าเธอไปทำเรื่อที่เธออยาทำ ออใบอนุาให้เธอไปไหนมาไหนในปราสาทไ้เพราะอยาให้เธอมีเวลาไ้ทำเรื่อที่เธออยาทำ แ่นั้น้อไม่ใ่เรื่อที่ทำให้ัวเอเือร้อน แ่ในเมื่อเธอเอาเวลาและใบอนุาที่ันให้ไปทำเรื่อแบบนี้ับพอเอร์ัน้อลโทษเธอและยึใบอนุานั้นืน” สเนปโรธไลลามาแ่สีหน้าเาแทบไม่่าาเิม
“่ะศาสราารย์” ไลลาหยิบใบอนุาา่อ้านในเสื้อลุมให้สเนป
“บทลโทษอเธอับุมัลฟอย็ือทำยัไ็ไ้ให้ห้อปรุยาเ่านี้สะอาเหมือนห้อใหม่ ห้ามใ้เวทมน์เ็า ะใ้เวลาเท่าไร็แล้วแ่พวเธอแ่นั่น็ือระยะเวลาับริเวอพวเธอ้วยเหมือนัน” สเนปพูบ็เินออไปพร้อมับเสียประูที่ปิัลั่น
หลัานึถึเรื่อเมื่อเ้าแล้ว ไลลา็ิ่อว่าสเนปโรธเธอแ่ไหน สีหน้าเาูไม่โรธเท่าไรแ่าบทลโทษ็ูโรธมาที่สุที่เธอเยเอมา
‘เร้’ หม้อใบให่หล่นาหลัู้เ่า
ไลลาหลุออาวามิและหันไปมอทา้นเสีย
“ให้ายสิ” เรโ้มลเ็บหม้อที่เาทำหล่นาหลัู้เ็บอเ่าที่ประูไม้บวมมานเรโ้อระามันเพื่อให้เปิออ
เานำหม้อใบเ่ามาวาที่อ่าล้าอุปร์และยืนอยู่รนั้น ้อมอหม้อในอ่าำนวนมา สีหน้าเหมือนว่ามีอะไระพู แ่เาไม่ล้าพูออไป
“เราวรุยัน” ไลลาพูึ้นหลัาเห็นเรโทำัวน่าอึอั
“ัน็ิแบบนั้น” เรโรีบเห็น้วยทันที
“ั้นันะเริ่ม่อน” ไลลายััหม้อะที่พู “ันไม่สามารถเป็นนที่นายอยาให้เป็นไ้หรอนะเรโ นาย็รู้ว่าันใ้ีวิแบบมัเิ้ล ันถูปิเสธารมีัวนในานะผู้วิเศษมาลอและผู้วิเศษที่ปิเสธัน็ือนแบบเพื่อนอนาย ันทำใอยู่ร่วมับพวเาไม่ไ้ ันแ่้อารเพื่อนที่อยาเป็นเพื่อนับันริ ๆ แบบที่รับไ้ับสิ่ที่ันเป็น มีวามิแบบเียว แบบแทรี่ ไม่ใ่เพราะันเป็นผู้วิเศษาระูลแบล็หรือเป็นสายเลือบริสุทธิ์เท่านั้น”
“ันแ่เป็นห่วเรื่อที่นอื่นเาพูถึเธอัน” เรโแสวามเป็นห่วออมาอย่าัเนทาสีหน้าและแววา
“เรื่อที่นอื่นพู?” ไลลาไม่รู้เลยว่ามี่าวลือเี่ยวับเธอ้วย
“ใ่ มี่าวลือว่าเธอเป็นสวิบอยู่ลอ” เรโเห็นสีหน้าเยเมยอไลลาแล้ว็รู้ว่า่าวลือนี้ทำร้ายเธอไม่ไ้อย่าที่เาิเลย “ันแ่ัวลแทนเธอ”
“อบในะเร” ไลลาอยาะอเาที่พยายามปป้อเธอา่าวลือแม้ว่าารระทำอเาทำให้เธอ้อโนลโทษ็าม แ่เธอมือเ็มไป้วยฟอสบู่าน้ำยาล้าราบเหนียว
“แ่นาย้อไม่สนใ่าวลือนั้นนะ เพราะยัไนาย็เป็นนที่รู้ัันีว่าทุนในฮอวอส์ แ่นายเื่อ็พอแล้ว” ไลลาส่ยิ้มให้เรโแทนอ้อมอที่เธออยาะมอบให้เา “และไม่ว่านายะเื่อไหม ัน็ิว่าพาร์ินสันเป็นนสร้า่าวลือพวนั้นึ้นมา้วยเหุผลอะไรนาย็รู้อยู่แ่ใ”
“ันรู้เรื่อนั้นแ่ไม่ิว่าแพนี่ะทำแบบนั้น” เรโรุ่นิ
“เอาเป็นว่าันสสัยพาร์ินสันและันะไม่เป็นเพื่อนับนาแน่ๆ และันอบุนายสำหรับวามเป็นห่ว แ่อให้ันไ้ทำในสิ่ที่ันอยาทำเถอะนะ” ไลลาส่สายาอร้อ ให้เรโและเา็้อยอมพยัหน้าลอยู่
“อนนี้เราีันแล้วใ่ไหม?” เรโอยาแน่ใ
“เราีันแล้ว แ่อนนี้เรา้อหาทาทำให้ห้อนี้สะอาให้เร็วที่สุแล้วล่ะ ไม่อย่าั้นเรา้อเสียเวลาอ่านหนัสือสอบไปและันไม่อยาไ้ผลสอบไม่ี” ไลลามอหม้อสปรำนวนมาและฝุ่นที่ยัับไปทั่วทุที่ในห้อนี้
“ันัารแปปเียว็เสร็” ถึเรโะพูแบบนั้นแ่เาไม่เยทำานบ้านสัรั้
ลายเป็นว่าวันหยุสุสัปาห์สอวันอไลลาและเรโหมไปับารทำวามสะอาห้อปรุยาเ่าที่สปรและเรโ็ไม่ไ้ทำอย่าที่ปาพู เาลายเป็นนทำให้ยุ่ยาึ้นสำหรับไลลา้วย้ำ
เหลืออีสัปาห์เียวารสอบปลายภา็ะเริ่มึ้นแล้ว ทีมพอเอร์หยุเรื่อศิลาอาถรรพ์ไว้่อนและมาสนใเรื่อารสอบ
ั้นเรียนพิเศษ็ถูยเลิเพื่อให้ไลลาไ้อ่านหนัสือสอบให้ทัน แ่เพราะไลลาั้ใเรียนอยู่ลอเธอเลยไม่ำเป็น้อทบทวนมา และเธอยั้อิวถึสามรอบให้เรโ
"เรโนายอบผิแล้ว นออบเบอร์นอลล์่าหาไม่ใ่นเม่นที่ใส่ในน้ำยาฟื้นวามทรำ" ไลลาแ้้อที่เรโทำผิให้
"อ่อ ั้นหรอ" หลัาารโนลโทษ้วยันเรโ็เลิพยายามให้ไลลาไปนั่ที่โ๊ะสลิธีริน ทั้สอนมาิวหนัสือันที่ห้อปรุยาเ่าที่พวเา่วยันทำวามสะอา
"วิาแปลร่าลอฝึแปลหนูเป็นล่อยานัถุ์ูนะ วิาาถาันว่าน่าะออเสสับปะรให้ เ้นแท็ป ประวัิศาสร์็เป็นเรื่อารลุฮือออัลฟริผู้ระือรือร้น ส่วนสมุนไพรศาสร์เป็น ับัมาร ทบทวน้วยนะ " ไลลาเือนให้เรโอ่านเรื่อที่น่าะออสอบมาที่สุ
ทั้สอนออาห้อปรุยาเ่าไปยัห้อโถเพื่อินอาหารลาวัน พวเาแยันที่หน้าห้อโถ ไลลารไปหาแทรี่เหมือนทุรั้ แ่รั้นี้่าออไปเพราะฟลิวิ็อยู่รนั้น้วย
“สวัสีอนเที่ย่ะศาสราารย์ฟลิวิ” ไลลาทัทายามปิ
“มาพอีเลยุแบล็ หลัาินอาหารเที่ยเสร็แล้วไปพบผมที่ห้อทำานอผม้วยเ้าในะ” ฟลิวิมีสีหน้าึเรียว่าปิเล็น้อย
“ไปทำอะไรมารึเปล่า? ฟลิวิสีหน้าไม่ีเลย” แทรี่ถามึ้นหลัาที่เธอนั่ลแล้ว
“ั้แ่โนสเนปลโทษัน็ทำัวเรียบร้อยลอเลยนะ” ไลลา็สสัยว่าเธอทำอะไรลไปเหมือนัน
มื้อลาวันวันนี้ลายเป็นมื้อที่เียบเียบสำหรับไลลาทันทีเพราะเธอเอาแ่ิว่าไปทำอะไรผิมา แทรี่ที่รอให้ไลลาิวหนัสือสอบให้่วบ่ายนี้็ลายเป็นเา้อพาเธอไปหาฟลิวิแทน
“หนูทำอะไรผิหรอ่ะศาสราารย์” ไลลารีบพูทันทีที่เ้าไปในห้อทำานอฟลิวิ
“ใเย็นๆ ่อนไลลา มานั่่อนเถอะ” ฟลิวิเรียไลลา้วยื่อ้น
“ศาสราารย์มีเรื่อะให้หนู่วยหรอะ?” ไลลาถามอีรั้ ะที่นั่ลอีฝั่อโ๊ะทำาน
ฟลิวิหยิบอสีน้ำาลอ่อนออมา บนหมายมีราประทับประำระูลแบล็ “พ่อแม่เธอเียนหมายมา พวเาอยาให้ทาโรเรียนุมวามประพฤิอเธอและอยาให้เธอย้ายไปบ้านสลิธีริน”
“.....” ไลลาัวแ็และพูไม่ออ
“แ่เธอไม่้อห่วไปหรอนะ อนนี้ศาสราารย์ให่ัมเบิลอร์ำลัเินทาไปหาพ่อแม่เธอแล้ว” ฟลิวิยัูัวลแม้ว่าัมเบิลอร์ะไปเรา้วยัวเอ็าม
“หนูออ่านหมายไ้ไหมะ?” ไลลาอยาเห็นเนื้อหาในหมาย เธอหวัว่ามันอาะเป็นารแล้
ฟลิวิเลื่อนอหมายให้เ้าไปใล้ไลลา เธอว้ามันมารวสอบราประทับที่ถูหัออ ราประำระูลแบล็ถู้อทุอย่าไม่ว่าะเป็นนาอสุนัับำนวนอวาว ไลลายิ่รู้สึัวลมาึ้น
หมายถูึออาอ เนื้อหาที่เป็นทาารปรา่อสายาเธอปิเสธไม่ไ้เลยว่ามันไม่ใ่ารแล้ัน ธอร์อัสและเออร์ูลาสั่ให้ทาโรเรียนุมวามประพฤิเธออย่าริั่อนะบารศึษาและพวเา็้อารให้ไลลาย้ายไปอยู่บ้านสลิธีริน
“ระหว่าที่ศาสราารย์ัมเบิลอร์ไปุยับพ่อแม่อเธอ ันำเป็น้อับริเวในทันที แ่สัปาห์หน้า็สอบแล้ว ันะให้เธอไปไหนมาไหนับุบู๊และนอาเวลาสอบเธอะอยู่ไ้แ่ห้อสมุ ห้อโถรวมหรือห้อนั่เล่นเรเวนลอเท่านั้น” ฟลิวิบอให้ไลลารู้ว่าเธอ้อทำอะไรบ้าระหว่าับริเวใน่วารสอบนี้
“ย๊า!!!” แทรี่ร้อเสียัพร้อมยืแนไป้านบนนสุ ในห้อนั่เล่นรวมบ้านเรเวนลอไม่มีใรอยู่เลยนอาไลลาและแทรี่
“เธอน่าะลอทำบ้านะไลลา รู้สึีะมั!” แทรี่ึไลลาให้ลุึ้นยืน้าเา
“ย๊า!!!”
“อา!”
“รู้สึีไหม?” แทรี่หันไปถาม
“ีว่าที่ิแหะ” ไลลายแนึ้นนสุ เยหน้าึ้นและร้อออมาเสียัว่าเิม “อ๊า!!!”
“ฮ่าฮ่า ฮ่า” แทรี่หัวเราะ
“นายำอะไร?” ไลลาอมยิ้ม เธอรู้สึีสุ ๆ
“เสียร้อเธอลี ฮ่า ฮ่า” แทรี่ยัำ่อไป
“ันว่าันทำ้อสอบไ้นะ นายล่ะ” ไลลาีใที่เธอทำ้อสอบไ้หมและารสอบ็บละที
“ไม่รู้สิ ไ้แหละ” แทรี่หยัไหล่และอบอย่าไม่สนใ “เราเพิ่สอบเสร็นะ ปล่อยวาเรื่อะแนนไป่อนเถอะ”
แทรี่ทำหน้าเหมือนนึอะไรออ เาวิ่หายไปในหอนอนายและลับมา้วยวามรีบร้อนพร้อมับล่อนาใหม่ ้านในมีทั้บัเอร์เบียร์และนมหวานมามาย
“นี่นายไปหามาาไหนเยอะแยะนานี้?” ไลลาหยิบเบอร์ี้บอ์และบ็อโแลึ้นมาาล่อ
“ัน็้าพวรุ่นพี่น่ะสิ ่า้าั้เลเลียนหนึ่เลยนะ ็้อใ้ใหุ้้มล่ะ” แทรีู่เสียายเิน่า้าอยู่นิหน่อย
ไลลาเปิล่อบ็อโแลและเ้าบ็ระโเาะรลาหน้าแทรี่พอิบพอี เาับมันออาหน้าเา่อนะหัามาิน
“เธอเนี่ย ไม่เยับมันไ้่อนที่มันะระโเลยสัรั้สินะ” แทรี่บ่น เพราะทุรั้ไลลาะปล่อยเ้าบระโหายไป่อนะไ้ิน
“ันไ้มอร์าน่าอีแล้วล่ะ” ไลลาหยิบาร์มาพลิูและเ็บไป
“สสัยเธอะมีวเี่ยวับมอร์าน่าแหะ ไ้าร์อนาลอเลย” แทรี่พยายามเลือเบอร์ี้บอ์ในล่อให้ไ้รสาิี
‘๊อ๊อ’ ทั้สอนมอหา้นเสีย
นฮูสีาวำลัรัษาระับวามสูอยู่ที่หน้า่า้านนอห้อนั่เล่นรวม มันใ้ะอยปาเาะับระสอรั้ ที่ามีหมายผูอยู่
ไลลารีบเปิหน้า่าให้มันเ้ามาและให้เบอนหนึ่ิ้น่อนะาไป เธอเห็นสัาลัษ์นาฬิาทรายบนอหมาย็รีบเปิอ่านอย่ารวเร็ว
“มีอะไรหรอ?” แทรี่สัเเห็นวามรีบร้อนอไลลา
“นาย้อ่วยันแล้วล่ะ แทรี่” ถึะยัไม่รู้ว่าเป็นเรื่ออะไร แ่แทรี่็รู้สึไ้เลยว่า ไลลาหาเรื่อใส่ัวอีแล้ว
ไม่ี่นาที่อมาแทรี่็วิ่ระหืระหอบมาาบันไวนอหอนอนายเาถือผ้าลุมนาให่มา้วย และยื่นมันให้ับไลลา
“ันะรอที่ห้อนั่เล่นรวมนว่าเธอะมา” แทรี่ไม่ไ้เ็มใ่วยเธอเท่าไร แ่เา็ไม่เยหยุวามรั้นอเพื่อนนนี้ไ้เลย
“ไม่้อห่ว เธอะลับมา่อนเ้า” ไลลายัทำเหมือนเป็นแ่เรื่อสนุ เธอเหวี่ยผ้าลุมพื้นให่อแทรี่ลุมัวเธอนมิและร่าอเธอ็หายไปาสายาอเา เาไม่รู้ว่าเธอยื่นอยู่รไหนแ่รู้ว่าเธอออาห้อนั่เล่นอเรเวนลอไปแล้วเพราะบานประูให่ถูเปิออและปิลในไม่ี่วินาที่อมา
ไลลาพาัวเอมาอยู่ที่โถทาเินั้นสามึ่เป็นเ้อห้ามที่ัมเบิลอร์ประาศไว้ั้แ่เปิเทอม ทีมพอเอร์เล่าเรื่อราวที่พวเาไปยัระท่อมอแฮริให้เธอฟั และในเมื่อัมเบิลอร์็ไม่อยู่พวเาเลยัสินใที่ะเ้าัวาสเนป
แ่ไลลาไม่ิสันิเลยว่าเป็นสเนป แฮร์รี่เลยอยาให้เธอไปู้วยาอเธอเอ และแน่นอนว่าเธอไปพร้อมับวามเื่อใสเนปเ็มร้อย
ทั้สาม่อย ๆ เปิระู หมาสามหัวำลัหลับสบายพร้อมับพิสีทอที่ถูเสให้เล่นเพลอยู่ใล้ ๆ แฮร์รี่นำหน้าเ้ามาและปิท้าย้วยไลลา เธอปิประูเบาที่สุเท่าที่ะทำไ้
แฮร์รี่และรอน่วยันันเท้าหน้าอเ้าหมาสามหัวที่แฮริบอว่ามันื่อปุปุยไปให้พ้นาประูล แฮร์รี่ระโลไปเป็นนแร าม้วยรอน แ่ยัไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่ะระโลไป รอน็ร้อโวยวายึ้นมา่อน พิหยุเล่นไปื้อ ๆ
เ้าปุปุยื่นึ้น วาที่พร่ามัวอมันมอเห็นไม่ัแ่็พอมอเห็นบาอย่า หัวลาและวาพุู่่โมไลลา หัว้ายพยายามที่ะยื้อออมันไปับเฮอร์ไมโอนี่ เธอถอยหนีและลไปใน่อประูลที่เปิอยู่ ไลลารีบระโถอยหลัมาอย่าเร็วนนเ้าับพิสีทอและลิ้ไปพร้อมัน
เ้าปุปุยพุ่เ้าู่โมไลลาอีรั้ เธอรีบเอื้อมมือไปว้าพิึ้นมาบรรเล เสียนรีทำให้เ้าหมาสามหัวราวับ้อมน์ มันทิ้ัวลับพื้นและหลับไปในทันที
ไลลาไม่สามารถิ่อทีมพอเอร์ไ้และ็ไม่สามารถยับไปารนี้ไ้ เพราะไม้ายสิทธิ์อเธอระเ็นไปอยู่ใ้เท้าเ้าปุปุย เธอเลยไ้แ่เล่นนรีวนื้อไป้ำมาับเนื้อเพลเิมที่เธอรู้ัอยู่เพลเียว
นระทั่เหล่าศาสราารย์ปราัวึ้น นำโยัมเบิลอร์ที่เสาถาใส่เ้าปุปุยอย่ารวเร็ว ไลลาีในแทบร้อไห้เมื่อเห็นสเนปอยู่ในลุ่มอเหล่าศาสราารย์้วยแ่สเนปลับไม่ีใที่เห็นไลลาเลยสันิ เาแทรัวผ่านศาสราารย์นอื่นเ้ามาหาเธอแม้สายาะำหนิอย่ารุนแรแ่เาลับรวูเธอ้วยวามเป็นห่วและโรธไปในเวลาเียวัน
ในืนนั้นนัเรียนทั้สี่นถูพาไปห้อพยาบาลและโนยึไม้ายสิทธิ์ไว้ ไลลาถูแยมาอยู่อีฝั่าทีมพอเอร์ สเนปเทศนาเธอยาวนหูา เาส่ไม้ายสิทธิ์อเธอและหมายไป ให้รอบรัวอเธอ
และพวเาะมารับเธอลับบ้านในวันที่มีานลอสิ้นปีารศึษา ทำให้เธออที่เ้าร่วมารและไม่รู้ผลประาศบ้านีเ่น และนั้นทำให้เธอเศร้า แถมสเนปและเรโยัอยมาเฝ้าเธอไม่ห่า ราวับเป็นนัโทษ แถมพอลับเ้าหอเรเวนลอ็ยัมีแทรี่ามเฝ้าเธอแอี
“อย่าบ่น เธอสมวรโนแล้ว” แทรี่ทำเสียแ็
“็สำนึผิแล้วนี่ไ อย่าบ่นเลยนะ” ไลลาทำสายาอออ้อนราวับลูแมว ใส่แทรี่เพราะเธอทำแล้วมันไ้ผลับสเนปและเรโ และแน่นอนว่าับแทรี่็ไ้ผล “ันะไม่ห่านาย ศาสราารย์สเนปและเรโเลยนว่าะถึอนที่พ่อแม่มารับลับบ้าน โอเไหม?”
“และเธอ้อไม่ทำให้เป็นห่ว้วย เ้าใไหม?” ไลลารีบพยัหน้าอบแทรี่ เพราะเธอฟัเสียบ่นมาว่านี้ไม่ไหวแล้ว
“เราไปินอาหาร่ำันเถอะ” ไลลารีบวน่อนแทรี่ะพูอะไรอี
“ันลืมอ รอรนี้อย่าไปไหนล่ะ” แทรี่ออำสั่่อนะอบำถามนอินทรีแล้วลับไปหยิบอในหอนอน
ไลลาเินมาที่ทาเื่อมไปยัหอริฟฟินอร์ เธอปีนึ้นไปนั่บนอบระเบียมอูรอบ ๆ ปราสาทฮอวอส์แม้ะมอเห็นไ้ไม่ทั่วถึเหมือนในหออเรเวนลอ็าม เธอเริ่มฮัมเพลที่เธอเล่นฮาร์ฟเพื่อนล่อมเ้าปุปุยไ้สัพั เธอ็เริ่มร้อเนื้อเพลออมา
“A dream is a wish your heart makes
When you’ re fast asleep
In dreams you will lose your heartache
Whatever you wish for you keep”
เสียใสัไปทั่วระเบียทาเิน ไลลามอูไม่ให้ใรอยู่รอบ ๆ เธอหลับาลและร้อ่อไป
“Have faith in your dreams
And someday, your rainbow will come shining through
No matter how your heart is grieving
If you just keep believing
The dream that you wish will come true”
ไลลาอินไปับเพล เสียอเธอทำให้มีแไม่ไ้รับเิโพล่มา้านหลั
“ร้อเพลเพราะันะ” แฝวิสลีย์ยืนนาบ้าไลลาและพูพร้อมัน ่อนที่เธอะร้อท่อนถัไป
ไลลาใลืมาึ้นมามอูแฝสลับัน ่อนะถอยหนีโยไม่พูอะไร แ่แฝ็มาวาเธอไว้่อน “รีบไปไหน”
“เราไ้ยินมาว่าพ่อแม่เธอะมารับพรุ่นี้แล้ว ็เลยะมาวนเล่นเม่อนลับ” หนึ่ในแฝพูพร้อมรอยยิ้มเ้าเล่ห์ ทำเอาไลลาอยาะหนีแ่็ไม่รู้ะหนีพ้นไ้ยัไ
เธอรู้สึว่าารรับมือเ้าปุปุยยั่ายว่ารับมือฝาแฝู่นี้เสียอี “ันไม่เล่นเมบ้าบออพวนายหรอวีสลีย์ ันะ้อไปหาแทรี่” ไลลาพยามยามะแทรลาระหว่าเาเพื่อไปยัหออเรเวนลอ
แ่พวเา็ไม่ยอมให้เธอผ่านไป แถมแถวนี้ไม่มีนผ่านไปมา อนนี้ที่ไลลารู้สึว่าเธอวรทำามที่แทรี่พูริ ๆ
“ไลลา! ไลลา!” เสียะโนเรียื่อไลลา ทำให้ทั้สามนมอหาเ้าอเสีย แทรี่ปราัวึ้นและเินึ่วิ่เ้ามาหาไลลา
เสียแทรี่เหมือนเสียสวรร์สำหรับไลลาในอนนี้ เธอรู้สึไ้เลยว่ารอแล้ว แทรี่แทรัวระหว่าฝาแฝเอื้อมมาว้า้อมือไลลาแล้วลาไป “โทษทีนะวีสลีย์ แบล็้อไปสเนป่วน” เาไม่รอพวแฝอบลับและลาเธอไปที่ห้อโถทันที
“ันบอแล้วใ่ไหม ให้รออยู่หน้าประู” แทรี่แว้ใส่ไลลาทันทีที่ไ้นั่ล เาิว่าโีมาที่แฝวีสลีย์หลเื่อและไม่าม ปิแฝวีสลีย์ไม่ไ้ปล่อยมือาสิ่ที่พวเาสนใ่าย ๆ
“ันอโทษ” ไลลาทำหน้า่อยไป ทำเอาแทรี่ไปไม่อยาบ่น่อ
“ินันเถอะ ยัไะเรา็มาลอบปีนี้ให้เธอันเถอะ” แทรี่เทบัเอร์เบียร์ใส่แ้วให้ัวเอและไลลา
ทั้สอนเล่าเรื่อที่พวเาเอมาลอทั้ปีอย่าสนุสนานและไลลา็เล่าเรื่อที่เธอับทีมพอเอร์เอในปีนี้ให้แทรี่ฟั้วย
“พวเาบ้ามา สมับเป็นริฟฟินอร์” แทรี่บอหลัาื่มบัเอร์เบียร์อึสุท้าย
“็เป็นุเ่นอริฟฟินอร์เลยนะ สามนนั้นน่ะ” ไลลาัูรีมิ้นให่ยัษ์ “แ่ที่ันรู้สึว่าบ้าบอเลย็ือแฝวีสลีย์ พวนนั้นมาให้ันเล่นเมทายื่อพวเา แล้วพอันอบผิ็มาหอมแ้มัน”
“็เธออบพวเาไม่ใ่หรอ?” ำถามอแทรี่ทำเอาไลลาสำลั
“แ่ แ่ แ่” ถ้วยน้ำาถูส่ให้ไลลา “ันไม่เยอบสอนนั้นสัหน่อย” เธอรีบแ้ัว
“แ่สายาที่เธอมอพวเามันเหมือนเธอำลั้อารพวเา” แทรี่บอ
“ันทำแบบนั้นหรอ?” ไลลาไม่รู้ัวเลย
“ั้นเธอหันไปมอพวเาสิ” ไลลาไม่่อยเ้าใว่าแทรี่ะทำอะไร แ่เธอ็ทำาม
เธอวาสายาไปที่โ๊ะอริฟฟินอร์ แฝับนั่ินอาหารเย็นอยู่ับเพื่อนสนิทพวเา ลี อร์ัน เธอ้อมอพวเาแบบทุทีที่เธอมอ และในหัวเธอ็นึถึ่วเวลาที่อยู่ับอลิาเบธและอิาเบลา เธอูมีวามสุแบบพวเาเลยสินะ ถ้าอนนี้อยู่้วย
ู่ ๆ ถาทอเาแว๊บ็แทรมาบบัภาพเพื่อนสนิทสามนที่ำลัสนุสนาน้วยันและสะท้อนภาพใบหน้าอเธอที่ำลัทำสีหน้าโหยหาอยู่ มันรุนแรนเธอยัแปลใ เธอเพิ่รู้ัวว่าลอทั้ปีไ้ทำสีหน้าแบบไหนใส่แฝวีสลีย์
“ทีนี้็รู้แล้วนะว่าทำไมพวเาถึมาวุ่นวายับเธอ” แทรี่ึถาทอลับมาไว้ที่เิม
“ให้ายสิ!!” ไลลาอยาะึหัวัวเอ
เธอัสินใเล่าเรื่อราว่อนมาเรียนที่ฮอวอส์ให้แทรี่ฟัว่าเธอใ้ีวิมาแบบไหน เล่าถึเพื่อน ๆ มัเิ้ลอเธอ โยเพาะอลิาเบธและอิาเบลลา แทรี่รับฟัและเ้าใเธอเป็นอย่าี เาปลอบใเธอและิว่าเธอวรไปบอแฝวีสลีย์ให้พวเาเ้าใ่อนที่เรื่อะเลยเถิไปันให่
“อีแ่วันเียว็เป็นำหนารลับบ้านแล้ว และืนนี้็มีานเลี้ยลอสิ้นปี น่าะให้ไลลาอยู่่อนะรับ ุแบล็ เออร์ูลา” ฟลิวิพยายามเลี่ยล่อมอีรั้
“พวเราเ้าใเนาอุี่ะศาสราารย์ฟลิวิ แ่ไลลาทำัวแย่และสร้าวามวุ่นวาย เราิว่าเป็นารีว่าที่ะลโทษเธอบ้า ไม่ให้ทำัววุ่นวายนเินไป” เออร์ูลาให้วามเารพฟลิวิเป็นอย่ามาเพราะเธอ็เป็นหนึ่ในลูศิษย์นโปรอเาสมัยที่เธอเรียนที่ฮอวอส์
“เอาเถอะ ัน รู้ีว่าถ้าเธอัสินใแล้วะไม่ยอมเปลี่ยนใเ็า ั้น็เินทาโยสวัสิภาพนะ” ฟลิวิเลิเลี้ยล่อมและไ้แ่ส่สายาสสารให้ไลลา่อนะเินาไป
“เ็บอเรียบร้อยรึยัรับุหนู” สเาท์ที่มา้วยถาม
“เรียบร้อยแล้ว่ะ” ไลลาส่ระเป๋าอเธอให้สเาท์
“ผมะไปรอที่รถนะรับ” สเาท์เสาถาให้ระเป๋าลอยามเาไปิ ๆ
“เออร์ูลา!” เสียแหลมเล็ะโนมาาสุทาเิน
เ้าอเสียือีบิลล์ ทรีลอว์นี่ ศาสราารย์สอนวิาพยาร์ศาสร์ วิ่ระหืระหอบมาหาเออร์ูลา
“แย่ล่ะสิธอร์อัส ทำไี?” เออร์ูลารีบหันมาอวาม่วยเหลือาสามี
“ไลลารออยู่นี่อย่าไปไหนเ็า” ธออร์อัสอออำสั่เสียแ็อย่าน่าลัว ทำเอาแทรี่ที่รอส่ไลลาเอยัใไป้วย
สามีภรรยาแบล็รีบเินไว ๆ ไปหาทรีลอว์นีย์่อนที่หลอนะมาถึัวพวเา ราวับมีเรื่อ้อปิบัไลลา
“พ่อเธอโรน่าลัว” แทรี่ระิบ
“เมื่อี้ยับอว่า พ่อแม่ันไม่เหมือนที่เล่าอยู่เลย” ไลลาแว
“พวท่านเ้มวับเธอสินะ ระูลเลือบริสุทธิ์็ี้แหละ” แทรี่แ่พูปลอบใไลลา เาไม่อยาให้เธอิมา
“อย่านั้น” ไลลาไม่รู้ะอบอะไร พวเายืนรอเียบ ๆ นแทรี่สัเเห็นผมสีแผ่านมา
“นั้นแฝวีสลีย์ เธอไปุยับเาสิ” แทรี่สะิไลลา แ่เธอลัเลที่ะไป ถ้าพ่อแม่เธอลับมาะโนุยให่ “ไม่้อห่ว ันะรีบบอถ้าเห็นพวท่านมา”
“อบใแทรี่” ไลลารีบวิ่ไปหาพวเา
“เี๋ยว่อนวีสลีย์!” ไลลาะโน่อนที่พวเาะผ่านประูเ้าไปยัหออริฟฟินอร์
ทั้สอเินเ้ามาหาไลลา้วยสีหน้าอยารู้อยาเห็น แ่้อรอเธอพัหายใ่อน เพราะเธอูเหนื่อยมา ูเหนื่อยนอยาะหาน้ำให้ื่มสัแ้ว
“ัน้อหัออำลัายแล้วสินะ” ไลลาบ่นับัวเอ
“วิ่มาแ่นี้เหนื่อย ็วรออำลัายบ้านะ” เฟร็บอ เามอเธอ้วยสีหน้าเือบะเห็นใ
“ปีหน้า็ลอเล่นวิิสิ” อร์เสนอ
“อบในะที่แนะนำนะ” ไลลายิ้มเหนื่อย ๆ ให้อร์ “ันมีเรื่อ้อุยับพวนายแ่ัน็รีบ้วย ันะพูให้บทีเียว ่วยั้ใฟัหน่อยนะ”
“ที่ันอย้อพวนาย้วยสายา เอิ่ม…” ไลลาไม่ล้าพู่อ
“เศร้าน่ะหรอ” อร์บอ
“นะ…นั้นแหละ” ไลลารู้สึว่าเธอโีที่พวเาิแบบนั้น “ือันแบบเห็นพวนายแล้วนึถึเพื่อนสนิทอันน่ะ พวเธอเป็นฝาแฝันแล้ว็มีส่วนล้ายับพวนายบ้า ันิถึพวเธอลอเลย”
“แล้วมาบอพวเราทำไม?” เฟร็ออ้อไลลา
“ที่ันอยาบอริ ๆ ็ือ…” ไลลาลั้นในิหน่อย เธอไม่รู้สึอยาอโทษพวเาแ่เป็นสิ่ที่เธอวรทำและัสินใแล้ว “ันอโทษที่มอพวนายแบบนั้น พวนายเลยเ้าใผิและพยายามแล้ันใ่ไหมล่ะ ่อไปันะไม่ทำแบบนั้นอีแล้ว”
“ไลลา!! ไลลา!! พ่อแม่เธอ!!” แทรี่ะโนมาาอีฝั่อระเบียนทาเิน
“ัน้อไปแล้ว อโทษริ ๆ นะ” ไลลารีบวิ่ลับไปที่ห้อหอเรเวนลอ่อนที่พ่อแม่เธอะเินมาถึ
แฝวีสลีย์ยืนมอูไลลานเธอเินหายไป พร้อมับแทรี่และรอบรัว พวเายัสับสนเรื่อทีู่่ ๆ เธอ็มาอโทษทั้ทีูเป็นนื้อและหัวแ็นานั้น แ่วันนี้ลับูอ่อนลนพวเาไม่อยาะเื่อหูัวเอ
“ใรบอันว่าเราทำแบบนั้นเพราะสายาเศร้าอเธอ” แฝวีสลีย์พูออมา
ความคิดเห็น