คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Overboard Sixth-Year : ฉันจะไปรอก่อนที่ริมหน้าผา
อนที่ 38 ันะไปรอ่อนที่ริมหน้าผา
"ลับมาแล้ว่ะนายท่าน" ไลลาุเ่าลหนึ่และทัทายเป็นนแร เรโและแอิวอัสทำามทันที
"ไลลา ไลลา" โวลเอมอร์ับาอไลลาให้เยหน้าึ้นมา้อาัน
ไลลาไล่วามรู้สึออไปสายาเธอมีแ่วามว่าเปล่าแ่ใบหน้าลับยิ้มให้โวลเอมอร์ เออร์ูลายืนอยู่้านหลัพยายามับแนอัวเออี้าไว้เพื่อไม่ให้มันสั่น ธอร์อัสมีวามผิเหมือนับลูเียส โวลเอมอร์้อทำบาอย่าับลูๆ อเธอแน่นอน
"ออภัยนายท่าน ออัสัสรอท่านอยู่ที่ห้อแล้ว" เบลลาทริ์ปราัวึ้น เธอโ้ำนับอนที่โวลเอมอร์เินผ่านไป
"ไหลานสาวหลานาย" เบลลาทริ์เินเ้ามาใล้พวเาใบหน้ามีรอยยิ้มเพี้ยนๆอเธอ เบลลาทริ์เ้ามาใล้ไลลา "ันไ้ยินมา ่วที่ันไม่อยู่แเป็นนโปรอท่านสินะ" เบลลาทริ์บีบาไลลานเธอรู้สึเ็บ สอนเล่นเม้อาันอย่าไม่ลละ ไลลาไม่ยอมอ่อน้อให้ใร็ามที่ทำไม่ีับเธอ อีรั้ที่ประายาสีแปราึ้น
"หยุ เบลลา" เออร์ูลาส่สายา่มู่ เบลลาทริ์สะบัมือออาาอไลลาแรพอที่ะทำให้ามีรอยแ เบลลาทริ์เินาไป
-
'๊อ ๊อ' ไลลาหันไปที่ประูมันถูเปิออโนไม่รอำอบ
"ไลลา" เออร์ูลาพู้วยเสียเบา
"่ะ" ไลลาแปลใที่เออร์ูลามาหาเธอ แ่เธอ่อนอารม์ไ้ี
"เมื่อเ้าพินัยรรมอีเรียสถูเปิอทุิ้นอเาเป็นอ......" เออร์ูลาเป็นนเียวในระูลแบล็ที่ไปูพินัยรรมอีเรียส
"แฮร์รี่" ไลลาพูื่อvอมา เธอรู้ีว่าีเรียส้อให้แฮร์รี่
"แ่เาทิ้หมายไว้ให้แล้ว็ห่อนี้้วย" เออร์ูลาวามันไว้บนโ๊ะ เออร์ูลารู้ว่าไม่วรอยู่นานไลลาไม่มีทาให้อภัยเธอและธอร์อัส
"เี๋ยว่อนท่านแม่ หนูมีบาอย่า้อพู้วย" ไลลาหยุเออร์ูลาไว้่อนที่เธอะออไปพ้นประู เออร์ูลาหันลับมาและรอฟัอย่าั้ใ
"หนูับแอิวอัสรู้เรื่อมอร์านา เลอเฟย์แล้ว" เออร์ูลายืนัวแ็ทื่อ้อมอไลลา
"แอิวอัสเห็นารพยาร์รึยั?" เออร์ูลาถาม่อ
"เาเห็นมันแล้ว" บประโยนี้เออร์ูลาเินออาห้อไปทันที
ไลลามอาม่อนะทิ้ัวลบนที่นอนหนานุ่ม เธอรู้สึโ่มาที่แวบหนึ่เธอิไปว่าแม่ะห่วใยเธอบ้า ไลลาไม่ปิเสธับัวเอเลยว่าเธออิาทุนที่ไ้รับวามรัานนหนึ่มาว่าเธอ
ไลลาลุึ้นไปปิประูลลอนอย่าีเพื่อไม่ให้มีใรมารบวนเธออี เธอหยิบหนัสือึ้นมาูแ่ล่ะเล่มเธออ่านพวมันมาว่าสามรอบ เธอ้อารหนัสือใหม่ๆ หรือหนัสือในห้อสมุส่วนัวอฟลิวิ ไลลาออาห้ออเธอและรไปยัห้อสมุ เสียอโวลเอมอร์ลอออมาาประู เธอรีบหันหลัแ่ประู็เปิออมายัไม่ทันที่เธอะไปพ้นหน้าห้อ
"ลูสาวธอร์อัสสินะ สวยใ้ไ้เลย" ออัสัส รูวู้ที่เพิ่เินออาห้อสนอสนใไลลา
"สวัสีอนบ่าย่ะ ุรูวู้" ไลลาทัทายามมารยาท
"ไลลา! เ้ามา" เสียอโวลเอมอร์ัออมาาห้อ ไลลาเินเ้ามาในห้อามำสั่อโวลเอมอร์และปิประูล
"นายท่าน" ไลลาุเ่าล
"เธอรู้แล้วใ่ไหมไลลา? ว่าธอร์อัสับลูเียสทำให้ันโมโหแ่ไหน" น้ำเสียอโวลเอมอร์มีวามโรธเือปนอยู่
"ทราบแล้ว่ะนายท่าน" ไลลาอบ เธอรู้ว่าำลัโวลเอมอร์้อารทำให้ธอร์อัสและลูเียสไ้รับารอบแทนอย่าสาสม
"แล้วเธอิว่าันวรทำยัไับเรื่อนี้ี?" โวลเอมอร์เินมายืนอยู่หน้าไลลา
"ันะใ้ให้ะ ันัารเี่ยวับอtมิเลีย โบนท์อย่าีที่สุ" ไลลาเยหน้าสบาับโวลเอมอร์ เาแปลใว่าไลลารู้เรื่ออะมีเลีย โบนท์ไ้ยัไ
"เ็อายุ15ะไปทำอะไรไ้" โวลเอมอร์หัวเราะในลำอแม้ว่าเาะิว่าไลลายัเ็แ่็ยัทำให้เาประหลาในวามสามารถอเธอไ้ลอ
"อย่านั้นรึะ?" แววาสีแปราึ้นอย่าเ่นั เป็นรั้แรที่ไลลาวบุมมันไ้
"นั้น!" โวลเอมอร์้มัวลไป้อนัยาอไลลาที่มีสีแออมาอย่าเ่นั
"ันทำไ้แน่นอน่ะ ท่านเยเื่อใันท่านบอไว้ในหมายและันะไม่ทำให้ท่านผิหวัแน่นอน่ะ" สีแที่นัยน์าเ้มึ้นอี เหมือนมันำลับอโวลเอมอร์ว่าันทำไ้แน่นอน
"ไ้ โอาสอเธอมีอีแ่รั้เียว ะ้อไม่มีารผิพลาอี" โวลเอมอร์ยิ้มอย่าพอใ เารู้ว่าสีแที่นัยน์าแบบนั้นเป็นอเื้อสายเียวในโลเวmมนร์มอร์านา เลอเฟย์
-
เวลาเที่ยที่มืสนิทไม่มีแสอะไรและทุนในฤหาสน์หลับันหมแล้วยเว้นแ่ไลลาับแอิวอัส สอพี่น้อเินไปามทาอย่าระวัลไปทีุ่ใ้ินมันหนาวนเย็นไปถึระู ยิ่ในวันที่ฝนอนลาืนแบบนี้แล้วยิ่เย็นไปหม พวเาเินลอประูร้านหน้าุใ้ินเ้ามาลึมาพอที่ะไม่สามารถมอเห็นมือัวเอในวามมืนานี้ไ้
"ลูมอส" แสไฟาปลายไม้ายสิทธิ์อไลลาสว่าึ้น
"เฟเบียนนา" แอิวอัสเรียเสียเบา เาไม่อยาให้ใรื่นมาไ้ยิน
"ทานี้" เสียแหบแห้และเบานแทบไม่ไ้ยินอะไรัมาา้านในสุอุใ้ิน
สอพี่น้อรีบเร่ฝีเท้าเ้าไปใล้ พวเาส่อไฟเ้าไปในห้อั เฟเบียนนาที่เยูสวยเหมือนสุภาพสรีฝรั่เศสอนนี้เนื้อัวสปรใบหน้าและลำัวมีรอยแผลเ็มไปหม เธอผอมและีเียว
"ันรู้ว่านาย้อมา" เฟเบียนนาและแอิวอัสอันผ่านลูร
"ันเอานี่มาให้้วย" ไลลาส่น้ำับแนวิสให้เฟเบียนนา เธอแอบหยิบมาาห้อรัว "แล้วนี่มัน่วยไม่ไ้มา ันไม่รู้ว่าเธอ..."
"มันไม่ำเป็น พวเธอะ่วยันออไป......" สอพี่น้อเบือนหน้าหนี "ใ่ไหม?" เฟเบียนนาถามเพื่อวามแน่ใ
"เราะทำทุอย่าให้เธอไ้ออมาเฟย์" แอิวอัสมีวามเื่อมั่นในำพู
"ฟันะเฟเบียนนา อนนี้สถานาร์อพวเราเลวร้ายมา เราอาถู่า่อนที่อมมาระลมือับเธอ้วย้ำแ่เา้อทรมานพ่ออเราให้พอใ่อน นั้นือ่วเวลาที่เราอร้อให้เธอรอ" ไลลาเริ่มอธิบาย
"เรา้อทำภาริที่ท่านมอบให้สำเร็หลัาที่อมมารให้อภัยเราแล้ว เราะพาเธอออมา" แอิวอัสบีบมือเฟเบียนนาแน่นให้เธอเื่อว่าเาทำไ้
"ันะรอ" เฟเบียนนาเศร้าแ่เธอ็ยัมีวามหวั เธอและแอิวอัส้อาันใบหน้าโน้มเ้าหาันอย่าไม่มีเหุผล
"เอ่อ ันะไปู้นทาให้" ไลลารีบเินออมายืนรอที่้านหน้าอุใ้ิน
-
[ิวหยุเินเถอะ] ไลลานั่อยู่ที่ปลายเียอเธอ
[พี่็เลิสั่นาสิ] ไลลาไม่รู้ัวเลยว่าเธอำลันั่เย่าาไม่หยุ
"หยุทั้สอนเลย" เรโเริ่มรำาทั้สอน เาเหื่อึมไปทั้ัวนั่บีบมือัวเอนี
สอพี่น้อและเรโำลันั่รอวามเป็นวามายอพวเาอยู่ ผู้เสพวามายที่เหลือและอมมารไปที่บ้านอะมีเลีย โบนส์ ไลลาเป็นนวาแผนารทุอย่าสำหรับารโมีรั้นี้ เธอเสนอให้อมมารลมือ้วยัวเอ ไม่ใ่เพราะุนายโบนส์เป็นแม่มที่เ่ถึเธอะเ่ริๆ แ่เพราะไลลารู้ว่าอมมารอยาะออไปไหนมาไหนมาว่าอยู่ับที่เยๆ
"นาย็้อหยุบีบมือัวเอไ้แล้ว เร" ไลลาว้ามือ้ายอเรโมาับ เธอประสานนิ้วเ้าับนิ้วอเา ไลลารู้สึถึวามเปียและเย็นในเวลาเียวัน "มือนายเปียมาเลยนะเนี่ย" ถึะพูแบบนั้นไลลา็ไม่ไ้ล้ายมือออเลย
"อบุมา" เรโรู้สึถึวามเป็นห่วและำลัใาไลลาอย่าี เาึหลัมืออเธอึ้นมาูบ
ทั้สอนยิ้มให้ันสายาอู่รัรหน้าทำให้แอิวอัสิถึเฟเบียนนา เาปล่อยให้เธออยู่ในุใ้ินับวามหวัมาเือบหนึ่สัปาห์แล้ว เาลไปหาเธอทุวันแ่นั่นมัน็ไม่เยพอสำหรับพวเาเลย
[พี่ผมะลไปูเฟย์ะหน่อย] แอิวอัสไม่ไ้รอำอบ เาเินออาห้อทันที ไลลาเอ็ไม่ไ้ห้ามแอิวอัสเลย วันนี้ไม่มีใรเหลืออยู่ฤหาสน์นี้เลย
"ิวไปไหนน่ะ?" เรโถามึ้นมา
"ไปเินเล่นล่ะมั้" ไลลาอบ เธอเอนหัวพิไหล่อเรโ ไลลารู้สึอบอุ่นา้าในเสมอเวลาที่เรโอยู่ับเธอ ในเวลาที่ย่ำแย่แบบนี้็ยัมีเรโเสมอ
"เธอว่าพ่อะเป็นไบ้า?" เรโรู้สึเป็นห่วพ่ออเามา เาอยาเป็นลูายที่พ่อแม่ภาภูมิใ
"พวเาไม่เป็นอะไรหรอ ที่นั่นไม่มีผูุ้มวิาแล้ว ถ้านายท่านหายโรธเมื่อไร ทั้พ่อันและพ่อนาย็ะไ้ลับมา" ไลลาไม่ไ้สนใเท่าไรว่าพ่ออเธอะเป็นยัไ เธอสนใผลอแผนารในอนนี้มาว่า
"ทำไมเธอูไม่สนใพ่ออเธอเลย มีอะไรเิึ้นระหว่าเธอับพ่อเธอรึเปล่า?" เรโถาม้วยวามสสัย เาไม่เห็นไลลาะโรธหรือเสียใที่พ่ออเธอ้อไปิอยู่ในอัาบัน
"...." ไลลาไม่รู้ว่าวระบอเรโไหม แ่ถ้าัสินที่ะบันแล้ว็ไม่วระมีวามลับ่อัน
"่าเถอะ ถึเราะบัน็ไม่้อบอันทุเรื่อ็ไ้" เรโยิ้มให้ำลัใับไลลา
"พ่ออันน่ะ เาทำให้ันสูเสียสิ่สำัมามาย เาสอนให้ันรู้ัวามเ็บปวที่สุในีวิ" ไลลาพูออมาแ่นั้น เธอไม่อยาพูถึรายละเอียเพราะถ้าเธอพูไปมาว่านี้ เธอ้อร้อไห้แน่นอน
"เธอ็มาอยู่ับันสิ" เรโพูออมาแบบไม่ิเลย
"อบุนะเร" ไลลาึเรโเ้ามาอเธอรู้สึอบุในะเียวันเธอ็รู้สึว่า เธอะทำให้เาเ็บปวนาไหนเมื่อถึเวลาที่เธอ้อาไป
"พวเาลับมาแล้ว" แอิวอัสผลัประูเ้ามาโยไม่เาะ่อน
"ไปันเถอะ" ไลลาไล่วามรู้สึไปและเินนำไปยัห้อโถ ที่ๆ โวลเอมอร์และผู้เสพวามายำลัรออยู่ รอัสินะาีวิอพวเา
ผู้เสพวามายที่ไม่ไ้อยู่ในอัาบันทุนนั่ล้อมรอบโ๊ะ พวเามีรอยยิ้มร้ายาอยู่บนใบหน้าและโวลเอมอร์เอ็้วย ไลลาิเ้า้าัวเอ่อนว่าแผนารอเธอสำเร็ไป้วยี แ่วามื่นเ้นไม่ไ้หายไป้วย ทั้สามนเินมาหยุยืนห่าาปลายโ๊ะพอสมวร รอำี้ะาอพวเาาโวลเอมอร์
"ยินี้อนรับลับ่ะ/รับนายท่าน" ทั้สามนับมือันเหื่อที่มือเปียุ่มไปหมแ่พวเา็่อนวามรู้สึไว้
"มานี้สิไลลา" โวลเอมอร์เรียไลลาให้เาไปหาเา แ่เรโไม่ยอมปล่อยมือาเธอ มืออเาบีบมือเธอแน่น
"ันไม่เป็นไรหรอ" ไลลาระิบับเรโและสายามั่นใว่าเธอะไม่เป็นไรริๆ เรโยอมปล่อยมือไลลาในที่สุ
ทุ้าวที่ไลลาเินเ้าไปใล้โวลเอมอร์เหื่อยิ่ออมาและมืออเธอเย็นไปหม เธอรู้สึราวับว่าำลัะแ็เป็นหินและมีน้ำึมออมา เธอมาหยุยืนอยู่้าโวลเอมอร์เายมือึ้นและไลลา็ลับาล มันะ่ายว่าถ้าเธออยู่วามสบะที่ำลัะาย
"ีมา แผนารอเธอทำให้เรา้าวหน้าึ้น" ไลลารู้สึเย็นที่แ้ม เธอลืมาึ้นพบว่ามืออโวลเอมอร์แะที่แ้มอเธอ ้วยวามโล่อไลลาเอียหน้าแนบับมืออโวลเอมอร์ราวับว่าเธอเลิ้มไปับมือเย็นๆ นั้น
"ไลลา" โวลเอมอร์เรียื่อไลลาออมาเบาๆ ไลลาสะุ้เฮือแล้วถอยออาโวลเอมอร์สอสาม้าว
เรโและแอิวอัสเ้าประำที่ารประุมำเนิน่อไปโวลเอมอร์มีแผนาร่อไป สำหรับารรี้อมูลและแพร่ยายอำนา ไลลานำ่าวออีอร์ าารอฟที่เธอไ้วาม่วยเหลือาสโรเอียนมาให้โวลเอมอร์ เาพึพอใในัวไลลามา เาอารม์ีมา ผู้เสพวามายหลายนรู้สึว่าไลลา่วยให้พวเาันและหวาลัวไ้น้อยล
-
'เพี้ยะ!!' ฝ่ามืออเบลลาทริ์ฟาเ้าอย่าแรที่ใบหน้าอไลลานเธอมีเลือออที่มุมปา
"แิะทำอะไร!!" เบลลาทริ์ะอใส่ไลลา
"แล้วุป้าิว่าันทำอะไรล่ะ?" สีหน้าอไลลาไม่มีวามรู้สึ
"แย้อนันเรอะ!!" เบลลาทริ์้ามือึ้นอีรั้
"หยุ!!" แอิวอัสว้ามืออเบลลาทริ์ไว้
"ปล่อย!! ไอ้เ็เหลืออ" เบลลาทริ์สะบัมืออแอิวอัสและ่า
"ท่านอมมาร้อารให้พี่ไปพบ" แอิวอัส้อมอเบลลาทริ์้วยวามโรธ
"ไม่เป็นไริว ไปเถอะ" ไลลาเินไปับแอิวอัสไว้ พาเ้าออารนั้นให้เร็วที่สุ
"ท่านอมมาระุยเรื่อเฟเบียนนาวันนี้ อวยพรให้พี่เลี้ยล่อมท่านสำเร็้วย" ไลลาับแอิวอัสเอาหน้าผามานัน ราวับว่ามันือำอวยพร ไลลาเินมาที่หน้าประูห้อทำานอโวลเอมอร์
'๊อ ๊อ' ไลลาเาะประูสอรั้และหันมายิ้มให้ำลัใแอิวอัส
"เ้ามา" ไลลาหายใเ้าลึๆ แล้วเปิประูเ้าไป
"อรุสวัสิ์่ะนายท่าน" ไลลาทัทาย่อน
"นั่สิไลลา" โวลเอมอร์ออำสั่
"่ะนายท่าน" ไลลานั่ลที่เ้าอี้นวม้าโวลเอมอร์
"ำไ้รึเปล่าว่าันอยาให้เธอเรียันว่าอะไรอนที่เราอยู่้วยัน?" โวลเอมอร์พู
"ทอม่ะ" ไลลาอบ เธอไม่รู้ะเริ่มพูับโวลเอมอร์ยัไ
"เธอพูน้อยนะไลลา แ่ในหมายเธอลับเียนมายาว ไม่อบพูั้นเหรอ?" โวลเอมอร์้อมอไลลา
"เปล่าหรอ่ะ แ่ันอบวามสบ่ะทอม" ไลลาอบ าอเธอมอหาหนัสือน่าอ่านอย่าอไม่ไ้เวลาที่มีหนัสือำนวนมาอยู่รหน้า เธอูื่อหนัสือาสันปไปเรื่อยๆ
"เธออบหนัสือสินะ เลือมาอ่านสัเล่มสิ" โวลเอมอร์อยารู้ว่าไลลาะเลือเล่มไหน ในห้อสมุนี้มีหนัสือมามายทั้ศาสร์มืและวิาแน่าๆ มามายส่วนให่เป็นเวทมนร์ระับสู ไลลาลุึ้นเินหาหนัสือที่เธออยาอ่านเธอเลืออยู่พัหนึ่เลยว่าะไ้
"เล่มนี้เป็นยัไะ ทอม?" ไลลาโว์ปหนัสือให้โวลเอมอร์ู
"ประวัิศาสร์ำมืและยุมือผู้วิเศษ เลือไ้ี" โวลเอมอร์ิว่าารีพิมพ์เพิ่มในรั้หน้าะมีเรื่ออเาลไปมาว่าเิม
"หื้ม หนัสือนีู้ะล้าสมัยไป15ปีนะะ" ไลลารวูวันีพิมพ์อหนัสือและเนื้อหาภายใน
"ใ่ ปีหน้ามันะถูีพิมพ์ใหม่และไ้เพิ่มเรื่อราวลไปเยอะ อย่าเรื่อแผนารอเธอเมื่อวัน่อน" โวลเอมอร์ประทับใับวามลาอไลลามา
"อบุมา่ะทอม ุะยอมยโทษใหุ้พ่อและุลุลูเียสใ่ไหมะ?" ไลลาถามสิ่ที่เธอาหวัไว้
"ไลลา เธอทำไ้ีมาและัน็รู้ว่าแผนารทั้หมนี้เธอทำมันเพียนเียว บทลโทษอแอิวอัสและเรโยัมี่อไป ในานะลูายอผู้ทำวามผิ" โวลเอมอร์มีน้ำเสียเหมือนับว่าลัวไลลาะไม่พอใ
"แล้วที่ันทำให้ล่ะ่ะทอม มันไม่มีวามหมายอะไรเลยเหรอะ? ทำไมเรโับแอิวอัส้อทำอะไรๆ อี" ไลลามีแ่วามผิหวัในน้ำเสีย เธอรู้ว่าโวลเอมอร์ไม่เยให้อภัยนที่ผิพลาแ่สิ่ที่เธอทำให้ทั้หมมันน่าะ่วยอะไรไ้บ้า
"ที่ริแล้วันวระ่าพวเาทิ้ะ้วย้ำ" โวลเอมอร์พู้วยน้ำเสียโรธเรี้ยว
"ันทราบีะทอม แ่พวเา็ยัมีประโยน์่อุอยู่นะะ แล้วแผนารและ้อมูลที่ันใหุ้ไปมัน็น่าะทแทนวามผิอพวเาไ้" ไลลาหาเหุผล่าๆ มาสนับสนุนเธอ
"ใ่แล้วไลลา แ่ันำเป็น้อลโทษเป็นแบบอย่า" โวลเอมอร์ไม่มีท่าทีเปลี่ยนใเลยสันิเียว
"เ้าใแล้ว่ะ ท่านอมมาร ั้นันอัว่ะ" ไลลาลุออาเ้าอี้นวมและรออาห้อ ถ้าเป็นนอื่นทำแบบนี้ะโนำสาปรีแทไปแล้ว
-
หลัาไลลาไม่สามารถโน้มน้าวเรื่อโวลเอมอร์ั้ใริไ้มาพอ เธอบอเรื่อนี้ับทั้เรโและแอิวอัส สำหรับน้อายเธอเา่อน้าเรียมใมาพอสมวร แ่ับเรโมันลับรัน้าม เาลัวและรู้สึันมา เรโไม่ยิ้ม หัวเราะ หรือแสอาารีใเลยลอสอวันที่รอำสั่อโวลเอมอร์
ส่วนแอิวอัสเมื่อไ้ฟัำสั่อเา วามเลวร้ายยิ่ว่าทั้หมทั้ที่เาเยฝืนใทำมา็เิ โวลเอมอร์สั่ให้เาทลอยาพิษับเฟเบียนนา ยาพิษนี้ไม่ออฤทธิ์ถึายแ่ะให้วามเ็บปวทรมาที่ที่น้อร้ออให้เอาีวิอเธอไป
‘อ๊า!!’ เสียร้ออแอิวอัสัไปทั่วุใ้ิน ำสาปรีแทาโวลเอมอร์ำลัทำานบนัวเา เพราะเาปิเสธที่ะทำให้นที่เารั้อเ็บปว
"ไม่!! ไ้โปร!! หยุ!!" เสียร้ออเฟเบียนนาัอยู่ลอเวลาที่โวลเอมอร์ทลอยาพิษับเธอ โวลเอมอร์ให้ทั้สอไ้เห็นสภาพอันและันในเวลาที่เ็บปวอย่าที่สุ
"ันอโทษ ันอโทษ ันอโทษ" แอิวอัสและเฟเบียนนาพูำนี้้ำไปมาอยู่ลอ
"รี๊!! หยุ!! รี๊!! ไม่!! ่าัน!! ไ้โปร!!" ไลลาเอ็ยืนอยู่หน้าประูห้อที่ปิสนิทแ่เสียัออมาอยู่ลอ เธอโทษัวเอที่ให้เฟเบียนนา้อเอเรื่อแบบนี้ และพอเธอรู้สึถึใที่เ็บปวอแอิวอัสน้ำามามาย็ไหลออมาไม่หยุ
[อโทษเฟย์ อโทษ ไ้โปรอทนไว้ มันะบลเร็วๆ นี้ อโทษ อย่าาย อย่าาย ห้ามายเ็า] เสียในใอแอิวอัสัอยู่ในหัวไลลาลอเวลา ราวับเป็นารทรมานที่ไม่อาบสิ้น
-
ไลลาเินอยู่บนถนนในานเมือสอแลน์ในุเรสสีำสนิทและเสื้อโ้มีฮู้สีำ สภาพหน้าาอเธอไม่่าาีเรียสอนอยู่ในุอัาบันเท่าไร มีแ่เสื้อผ้าที่ไม่าเท่านั้นเอ เธอเินมาถึสุสานและเินลึเ้ามานท้ายสุอสุสาน หลุมว่าเปล่าที่ถูุเรียมไว้ ไลลานั่ลที่้าหลุมนั้นป้ายหินอ่อนถูสลัอย่าีเป็นื่ออีเรียส
"มาแล้วเหรอแฮร์รี่? ำลัเป็นห่วเลยว่าหมายอันะไม่ถึนาย" ไลลาพูึ้นมาทั้ๆ ที่ยัไม่หันไปมอ้วย้ำ
"เรามาเริ่มพิธีันเถอะ" แฮร์รี่ในุสูทสีำสนิทพูึ้น เามีนมาเฝ้าิามอยู่หลายน พววีสลีย์มาันหม ท็อส์ ลูปิน เฮอร์ไมโอนี่ มู้ี้และัเิลโบล์
ทุนยืนอยู่ฝั่้ายอหลุมมีแ่ไลลาเท่านั้นที่ยืนอยู่้านวาโลศพว่าเปล่าถูยลไปในหลุมและฝน็เริ่มระหน่ำลมา ไลลาลไปในหลุมเธอ่อยๆ เปิฝาและใส่ผมำนวนหนึ่อีเรียสลไป มันเป็นอู่าหน้าที่ีเรียสทิ้ไว้ให้เธอในพินัยรรม บรรยาาศเป็นใให้วนเศร้าไม่มีใรรู้หรอว่ามีใรำลัร้อไห้บ้าเพราะฝนที่ระหน่ำลมาอย่าหนัแ่ลับไม่มีลมเหมือนมันำลัร้อไห้ับารายอีเรียส
"ลูปิน่ะ ันอยาใหุ้พูไว้อาลัยแ่ีเรียส ไ้ไหมะ?" ไลลาิว่าลูปินเป็นนที่สมวรพูำไว้อาลัยมาที่สุ
"ไ้สิไลลา" ลูปินอบ "เราทุนรู้ัีเรียส เาเป็นนล้าหา ริใ ื่อสัย์......" ไลลามลไปในห้ววามิอเธอนลูปินล่าวบ ไลลาเินไปที่อินปลายหลุมศพเธอถอถุมือออหยิบินเ็มำมือและปล่อยมันลบนโลและถอยไปห่าาหลุมเพื่อนอื่นทำแบบเียวัน
"แฮร์รี่" ไลลาเินเ้ามาเรียแฮร์รี่เธอทิ้ระยะห่าไว้ "เรื่อพินัยรรมน่ะ"
"เธออยาไ้อะไร็เอาไปเถอะ" แฮร์รี่พูออไปโยไม่ิ
"ันไม่ไ้อยาไ้อะไรทั้นั้น" ไลลาไม่พอใมาที่แฮร์รี่พูแบบนั้น "เฮ้อ วันนี้ันะไม่ทะเลาะับนาย ันแ่ะบอว่าอทุอย่าอีเรียสะเป็นอนายโยอิสระ ไม่มีใรในระูลแบล็สนใแ่รีเอร์..."
"มันวิ่แ้นไปหาเธอรึไ?" แฮร์รี่ถาม
"มันเลียันพอับที่เลียนายนั่นแหละ มันไปหาเบลลาทริ์ นาย้ออยออำสั่มัน" ไลลาเือน
"ใ่ันรู้แล้ว" แฮร์รี่เินหนีไปื้อๆ เาทนฟัื่อเบลลาทริ์แทบไม่ไ้
ไลลาเบื่อหน่ายับวามเอาแ่ใอแฮร์รี่เาวรทำสิ่ที่วรทำมาว่าสิ่ที่อยาทำ ไลลาอิาที่มีแ่นามใแฮร์รี่แ่เธอ็้อ่วยเหลือเา เพราะเาือวามหวัที่ะทำให้แอิวอัสรอ
"ไลลา" ลูปินเรียหาไลลา เธอเินเ้าไปหาเา
"ว่าไะ?"ไลลาอบ
"แอิวอัสล่ะ ทำไมเาไม่มา?" ำถามอลูปินเหมือนันเสาถาสะนิ่ใส่ไลลา
"เามาไม่ไ้ะ" ท็อส์วามือบนไหล่อไลลาเพื่อปลอบใเธอ
"ั้น่าวนั้น็ริสินะ เาทำร้ายเธอรึเปล่า?" ลูปินถามอีรั้ เารู้่าวทั้หมเรื่อที่โวลเอมอร์ลโทษรอบรัวมัลฟอยและแบล็และเรื่อที่เฟเบียนนาถูับัว
"ไม่่ะ เาิว่าหนูมีประโยน์มาว่าะ่าทิ้ แ่เาทำให้รู้ว่านที่ผิพลาะ้อเอับอะไร" ไลลาพูบ็เม้มปาและเริ่มนึถึวามทรมานอแอิวอัส เธอทุ์ทรมานมาับสภาพอน้อายเธออนนี้
"แล้วเาทำอะไรับแอิวอัส?" ท็อส์ถาม เธออยารู้ว่ามันเลวร้ายแ่ไหน
"เาทรมาน...แอิวอัส....เฟเบียนนา” ไลลาห้ามัวเอไม่ให้ร้อไห้ออมาไ้ โีที่ฝนยัทำให้ไม่รู้ว่าหยน้ำที่เาะบนหน้าเธอือน้ำฝนหรือน้ำา ไลลาเินหนีออมาเธอไม่อยาไ้ำถามอีแล้ว
ไลลาเินออมาาานแล้ว็มาหยุที่ป้ายหลุมศพทีุ่้นเย 'มาร์ เทย์เลอร์' ื่อบนป้ายมีน้ำเาะอยู่เ็มไปหม ไลลาเินไปนั่ที่้าป้ายมืออเธอลูบบนื่ออมาร์
"ันอโทษมาร์" ไลลา้มลให้หน้าผาแะที่ป้ายหินอ่อนเย็นๆ นั้น เธอหวัว่าะรู้สึไ้ถึมาร์แ่็ไม่เลย น้ำายิ่ไหลออมามาว่าเิม
"เธอเป็นเพื่อนอมาร์หรือ?" ุนายเทย์เลอร์ในุันฝนบืนอยู่้านหลัไลลา
"ใ่่ะ อัว่อนนะะ" ไลลารีบลุึ้นเรียมะเินหนี
"เี๋ยวสิ เธอะ่วยันหน่อยไ้ไหม? ฝนแบบนี้ันทำไม่ถนั" ไลลาลัเลอยู่แป๊บหนึ่แ่เธอ็เ้าไป่วยุนายเทย์เลอร์ทำวามสะอาป้ายหลุมศพอลูาย ุนายไม่ไ้พูอะไรไลลาเอ็้วย ทั้สอน่วยันทำวามสะอานเสร็
"อบุมานะสาวน้อย เธอำลัเอเรื่อทุ์ใอยู่สินะ" ุนายเทย์เลอร์ูออ
"ุ..." ไลลาแปลใ มัเิ้ลไม่น่าพินิศัยไ้
"ันูออาสีหน้าเธอ ันเยทำหน้าแบบนั้นอนที่ันเสียลูายไป เธอเป็นนเ้มแ็สาวน้อย มันะ้อีึ้นแน่นอน" ุนายเทย์เลอร์ให้ำลัใไลลาไ้อย่าี
"อบุ่ะุนายเทย์เลอร์" ไลลายิ้มทั้ที่ราบน้ำายัอยู่
"ลา่อนสาวน้อย หวัว่าไ้เอันอี" ุนายเทย์เลอร์เินาไป
ไลลามอเธอนหายไปาสายา ไลลาัสินใลับไปที่านอีรั้พวเาลบินนเรียบร้อยแล้ว ทุนวาอไม้ลบนหลุมศพ
"เธอไม่ไ้หลอล่อุนายมัเิ้ลนนั้นหรอนะ" เสียที่ไลลาำไ้ัอยู่้าหลัเธอ
"เธอิว่าทำแบบนี้แล้วเราะเื่อว่าเธอเป็นนีรึไ?" อีเสียที่ล้ายันัึ้น
"อบุที่มานะเฟร็อร์" ไลลาพูไ้แ่นั้นริๆ เธอไม่เถียหรืออบำถามอะไร
"ีเป็นเพื่อนเราและเา็ริใมาว่าเธอ" เฟร็ิัไลลา เาพยายามแล้วที่ะไม่ยุ่ับเธอแ่เา็ทำไม่ไ้ ทั้เฟร็และอร์ั้ใะเ้ามาุยับเธอีๆ แ่ปาอพวลับพูออไปอีอย่า
"ันว่าเราไม่วรพูันมาไปว่านี้ อัวนะ" ไลลาวาอไม้ลบนหลุมแล้วเินหนีไปทันที เฟร็ับอร์ทำให้เธอหุหิึ้นมาอีหลัาที่รู้สึีึ้นแล้ว เธอรลับบ้านอเธอโยไม่หันหลัมามอเลย
"พวพี่ทำบ้าอะไรน่ะ!!" รอนเห็นเหุาร์ทั้หม เาไม่พอใมาที่เฟร็ับอร์พูับไลลาแบบนั้น
"เธอหลอล่อเราให้บอ้อมูลอินนี่อนปีสอ เธอเป็นสาเหุทำให้นที่รู้ว่าใรวบุมินนี่ไ้" เฟร็อบ
"ใ่ ผมรู้ ินนี่็รู้ แล้วเธอับแอิวอัส็ลไป่วยินนี่้วยัวเอ เธอบอแฮร์รี่ว่าพ่ออเธอับมัลฟอยวาแผนอะไร เธออายุ12และมีพ่อแม่ที่บัับเธอ ผมิว่าพี่รู้เรื่อพวนี้ีแล้วะอี" รอนพูเสียั ทุนที่อยู่รนั้นไ้ยิน "ถ้าพี่เลียเธอแล้ว็ปล่อยให้เธอทุ์อเธอไปนเียวเถอะ สสารเธอบ้าสิ วันนี้วันฝัศพอีเรียสนะ เธอเสียใมาพออยู่แล้ว"
ารหายัวไปอพ่อมแม่มเริ่มเยอะึ้นเรื่อยๆ ไลลา้ออยูู่ารทรมาน้วยำสาปรีแทและบ้วยำสาปพิาทุนที่ถูับมาไม่มีใรไ้ออไปโยไม่เป็นศพ ยเว้นนที่ยอมเ้าร่วมแ่็ไม่ใ่ทุนที่ไ้รับ้อเสนอนั้น ารทรมานเฟเบียนนาและแอิวอัสยัมี่อไป และมันัร่อนใและสิอทั้สอนเ้าไปทุที
หลัาที่เรโไ้รับำสั่โยราโวลเอมอร์ เา็เอาแ่เรียและวาแผนาร เาแทบไม่ินไม่นอน ไลลาพยายามอย่ามาที่ะูแลทั้เรโ แอิวอัสและเฟเบียนนาเท่าที่เธอะทำไ้ แ่เธอ็ไม่ไ้มีเวลามาเพราะโวลเอมอร์มัะเรียเธอไปหาอยู่ลอ
"มาอยู่นี่เอ ันามหาเธออยู่นะ" ไลลานั่พิำแพไม้เลื้อยที่สูว่าสามเมรในสวนเาวอฤหาสน์มัลฟอย
"สวัสีอนบ่าย่ะ ทอม" ไลลาำเลือมอรอบๆไม่เห็นใร เธอทัทายโวลเอมอร์ามปิที่อยู่ันแ่สอน เธอลุึ้นมาุเ่า่อหน้าเา
"ยัอ่านไม่บอีั้นเหรอ?" โวลเอมอร์มอหนัสือที่อยู่บนพื้น
"ยั่ะ สำหรับรอบที่สอ" ไลลาอบ
"เธออ่านเร็วว่าันอีนะ" โวลเอมอร์อบวามลาและเ่อไลลา เหมือนเาำลัเห็นัวเอในอนเ็
"ุไม่วรมาอยู่ที่ลาแ้นะะทอม มันอันรายเินไป" ไลลาปีนึ้นไปนั่บนำแพ้นไม้ เธอมอไปรอบๆ ทั้้ายวาไม้ายสิทธิ์อยู่ในมือ
"555555" โวลเอมอร์หัวเราะัลั่นมันเป็นารหัวเราะริๆ
"ไม่ำนะะทอม" ไลลาเพิ่เยเห็นโวลเอมอร์หัวเราะริๆ เป็นรั้แรถึะยัูน่าลัวอยู่็าม
"เ็อายุ16เป็นอรัษ์ให้ันเหรอเนี่ย? ใรบ้าไม่ำ" โวลเอมอร์ยัหัวเราะ
"ไ้! ั้นุ็อยู่รนี้นเียวละัน" ไลลาเินหนีไปบนำแพ้นไม้
"ะไปไหน อย่าให้ัน้อเินามหาเธออี เี๋ยว็ลมาหรอ" โวลเอมอร์เินาม
"ุะสนใทำไมทอม ถ้าันลไปุ็หัวเราะเยาะันสิ" ไลลายัเิน่อไปบนำแพ้นไม้้วยวามหุหิเธอไม่ไู้ทาเลย
ในหัวเธอมีแ่วามโมโหเท่านั้น ไลลาไม่ไ้มอเลยว่าำแพ้นไม้้านหน้าเธอมันมีแ่ิ่ไม้บาๆ และแห้เธอเหยียบมันและเสียสมุล ร่าอเธอร่วลาำแพไลลาหลับาและรอรับแรระแท
ไลลาหลับาอยู่นานแ่็ไม่รู้สึเ็บเลยนเธอลืมาึ้นมาพบว่าัวเออยู่ในอ้อมออโวลเอมอร์ เารับเธอไว้่อนที่ะร่วระแทพื้น
"ันบอแล้วว่า้อลมา ินอะไรบ้าัวเบาเินไปแล้ว" โวลเอมอร์ปล่อยไลลาล เานึแปลใัวเอมาที่วิ่เ้าไปรับเธอ ปิแล้วเา้อปล่อยให้เธอ
"อบุ่ะทอม" ไลลาัเสื้อผ้าให้เ้าที่เ้าทา ใบไม้ ิ่ไม้ที่หลุำนวนมาิผมเธอ
"มานี่" โวลเอมอร์ยับเ้าไปใล้เธอ เาหยิบใบไม้และิ่ไม้ออาผมอไลลา
ไม่มีใรที่ไ้สัมผัสผมอไลลาแล้วะไม่อบ ผมสีำมันเรียบรและนุ่มลื่น เธอรู้สึว่าโวลเอมอร์็มีวามอ่อนโยนอยู่แม้ว่ามันะลึมาว่าเธอะหามันเอ เธอ้อว้าโอาสนี้อนที่เาำลัแสวามอ่อนโยน
"ทอม่ะ ันอยาะอร้ออะไรหน่อยไ้ไหมะ?" ไลลาพูึ้น
"ไ้ แ่ว่าารอร้อไม่เยไ้ผล ารแลเปลี่ยนเท่านั้นที่ไ้ผลริ" โวลเอมอร์มี้อเสนอเสมอ
"ันยอมลทุอย่า่ะ ถ้าุล" ไลลาไม่สนใฟั้อเสนออโวลเอมอร์เลยสันิ
"ไ้ ว่ามาสิ"โวลเอมอร์ั้ใฟั
"ันอร้อใหุ้หยุทรมานแอิวอัสับเฟเบียนนา พวเาใล้ะเสียสิและันทนเห็นพวเาเป็นแบบนั้นไม่ไ้ แอิวอัสเป็นรอบรัวนเียวอัน รอบรัวริๆ เพียนเียวอัน" ไลลาพูไปน้ำาลอ โวลเอมอร์ไม่อยาะเื่อว่าเาเิรู้สึสสารไลลาึ้นมา
"ทำไมเธอถึรัเาไลลา? ทั้ๆ ที่ถ้าไม่มีเา เธอะไม่ถูพ่อแม่ทอทิ้ ถ้าไม่มีเานที่ะมีพลัมาที่สุในระูลแบล็็ะเป็นเธอ ถ้าไม่มีเาเธอ็ไม่้ออยูแลน้อายเอาแ่ใ ถ้าไม่มีเาเธอ็ะมีวามสุและเป็นนสำั" โวลเอมอร์อยาะรู้ว่าไลลาิอะไรอยู่ ไลลาไ้แ่เียบทั้สอนเินไปามทาอเาว้วยัน
"ถูอย่าทีุ่พูทุอย่า่ะทอม" ไลลาพูึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีลุ่ย "แ่อนยัเ็ทุนปิเสธันเพราะิว่าันเป็นสวิบแม้แ่เอลฟ์ประำบ้าน็แล้ัน มีแ่นเียวทีุ่ยับันทำเหมือนันเป็นพี่สาว และเป็นนเียวที่ทำให้ันไม่รู้สึอยาาย ันมีีวิอยู่เพื่อปป้อเาะ" ในสายาอไลลามีทั้วามรัและวามเ็บปว
"ันล" โวลเอมอร์เียบอยู่พัหนึ่่อนะพูึ้นมา
"ันรอฟั้อลอุ่ะทอม" ไลลารู้สึโล่ใมาึ้น
"หลัานี้เธอ้อมีีวิอยู่เพื่อปป้อันเท่านั้น"โวลเอมอร์เินหาเ้าไปในฤหาสน์ ทิ้ให้ไลลายืนอยู่รนั้น้วยวามไม่เ้าใว่าเ็อย่าเธอะปป้ออะไรพ่อมศาสร์มืที่ยิ่ให่ที่สุในยุนี้ไ้
-
‘ุ๊บ ุ๊บ’
ร่าอแอิวอัสและเฟเบียนนาถูลามาลาห้อโถและโยนไว้ที่พื้น ห่าาโวลเอมอร์และไลลาไม่มา ไลลาแสสีหน้าเศร้าและเป็นห่วแอิวอัสมา โวลเอมอร์ที่เห็นแบบนั้น็เิอารม์หุหิ
"เฟเบียนนา แอิวอัส วันนี้ันะปล่อยแให้เป็นอิสระแ่ันมี้อแลเปลี่ยน เฟเบียนนาะ้อเ้าร่วมับเรา ถึแะูไม่มีประโยน์เลย็าม แะว่ายัไ?" โวลเอมอร์ไม่เยปล่อยให้ใรออไปแบบสบายๆ
“) ฿&@#@%$*&" เสียเฟเบียนนาเบามานแทบไม่ไ้ยินและเป็นภาษาฝรั่เศส
"เธอว่าอะไรนะ?" ไลลาถามึ้น เธอภาวนาให้เฟเบียนนาอบล
"ไม่มีทา" เฟเบียนนาะโนสุเสียอเธอถึมันะัแ่เท่าับนพูุยันปิ ในั่วเวลาเสี้ยววินาทีเียวเฟเบียนนาหันไปมอที่แอิวอัสและเธอยับปา 'ันะไปรอ่อนที่ริมหน้าผา'
"อะวาาเราฟรา" ำสาปพิาถูเสึ้นแสสีเียวระทบที่ัวเฟเบียนนา
ร่าายที่ไร้วิาร่วลที่พื้น แอิวอัสวิ่เ้าไปอร่านั้นไว้ ้วยน้ำาเาไม่มีเสียสะอื้นหรือโวยวายเหมือนับรู้ว่ามันะเิึ้น โวลเอมอร์หันไปมอไลลาที่อนนี้ยืนัวแ็เป็นหินเธอไม่แสอาารอะไรเลยนอาวามนิ่สบราวับไม่มีอะไรเิึ้น โวลเอมอร์เินาไปเียบๆ ทิ้ให้สอพี่น้ออยู่้วยับร่าไร้วิาอเฟเบียนนา
"เรา้อฝั่เธอ" ไลลาแะที่ไหล่อน้อายเพื่อเรียสิ เานั่มอหน้าสบนิ่อเฟเบียนนาอยู่แบบนี้ทั้ืนและไลลา็นั่เฝ้าเา้วยทั้ืน
แอิวอัสไม่ยอมพูอะไรเลยสัำแนอเาสอไปที่หลัและเ่าอเฟเบียนนายร่าอเธอึ้น แอิวอัสรู้ว่าอยาฝั่เธอที่ไหน เาเินผ่านเาผิและไลลา็ามเ้ามาิๆ พวเาลับมาที่ปราสาทอีรั้ ที่ที่เยเป็นบ้านอพวเา แอิวอัสพาร่าอเฟเบียนนาไปที่ริมหน้าผา พวเา่วยันฝั่เธอไว้ที่นั่น ที่ริมหน้าผาในสวนหลับ้านอพวเา
"พี่รู้ไหม ผมับเฟย์เราเยุยันไว้ เราะูพระอาทิย์้วยันทุวัน หลัาผมเรียนบเราะไปอยู่้วยันที่บ้านเล็ๆ ห่าารไปไม่ี่ไมล์เอ" แอิวอัสนั่พิป้ายหลุมศพอเฟเบียนนาไว้
"....." ไลลาไ้แ่เียบเธอยืนอยู่หลัน้อายแ่สามเมรแ่อนนี้ลับรู้สึไลเหลือเิน
"เราเลี้ยหมาสััวและมีีวิที่สบสุที่นั่น แ่อนนี้เธอมารอผมอย่าสบที่นี่ เธอไม่ลัเลที่ะเลือเลยว่าเธอวรทำอะไร ผมเอ็ะไม่ลัเลอี่อไป" ไลลาไม่เ้าใเท่าไรว่าแอิวอัสำลัพูถึอะไรแ่เธอ็ปล่อยให้เาพูโยไม่ถามอะไรเลย พวเารออยู่ที่นั่นนพระอาทิย์ินแสสีส้มสามายัป้ายหลุมศพและแอิวอัสที่นั่พิมันอยู่
ความคิดเห็น