ยัยสาวเฮี้ยวกะนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #9 : - 9 - เขากลับมาแล้ว !? คิมมินวอน >[]< !!

หลายเดือนผ่านไป .....                                            

                                                          9

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังรอคอยเจ้าชายอยู่ที่หอสูงลับขอบฟ้า..รอว่าสักวันเมื่อไหร่เจ้าชายที่ทิ้งเธอไปจะกลับมาหาเธอสักที....เมื่อไหร่เขาจะมาพร้อมส่งรอยยิ้มให้เธอพร้อมที่จะดึงมือเธอขึ้นมาจากความอ้างว้างและจะพาเธอโบยบินไปสู่ฝากฟ้า..ที่ที่พวกเขาทั้ง 2 คนจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนานเท่านาน....

เมื่อไหร่นะ ?

   “นี่ยัยเอมมิกา ! อ่านแต่นิยายอะไรไม่รู้ แล้วงี้เธอคงเรียนรู้เรื่องหรอกนะ” ยัยฟางตระโกนกรอกหูระหว่างออดดังหมดเวลาเรียน

   “โถ่ ... เธออะไม่รู้เรื่องบางทีนิยายก็ให้ความรู้เรามากมายเหมือนกันแหละ”

   “จ๊ะ...จ๊ะกลับบ้านกันเหอะ”

   “งือไปดิ....เอ่อ...แต่แกไปหาของกินก่อนได้มะ ? =__=”

   “ก็ไปดิทำไมต้องทำหน้าเศร้างั้นอ่ะ”

   “คือว่า....แบบฉันไม่มีเงินอ่ะคือพ่อกะแม่ยังไม่ได้ให้เงินฉันเลยอ่ะ...มันก็แบบ...” คิดดูสิ ~ ฉันออกมาอยู่กะยัยฟางตั้งหลายเดือนแล้วแต่พ่อกะแม่ยังไม่ส่งเงินมาให้ฉันสักบาท ! สงสัยจะโกรธเรื่องที่ฉันพังงานหมั้นละมั้ง ...แต่มันก็สมควรแล้วหละ !

   “เออ ๆ จะให้เลี้ยงก็บอกมา พูดวกไปวนมาอยู่ได้” ยัยฟางทำหน้ารู้ทัน

    “ก็ช่ายอ่ะ...”

   “อืมก็ไปดิ”

   “แกเลี้ยงใช่อ่ะ !?”

   “อืออ”

  “เย้ ! กรี๊ดดดดวันนี้พายุเข้าแน่เรารีบไปกินและรีบกลับบ้านกัน -^____^- !”

  “เดี๋ยวเหอะ”

แล้วเรา 2 คนก็ไปกินอาหารซะอิ่มหนำสำราญ > 3 <  เมื่อเราเดินทางมาถึงคอนโดของยัยฟางที่ฉันยึดเป็นที่ซุกหัวนอนอยู่ขณะนี้ ก็ต้องมีเรื่องมาให้เราประหลาดใจ เมื่อ 3 หนุ่มฮอตของร.ร.ยืนหน้าเคร่งอยู่หน้าประตูห้อง ! นั่นก็คือ ตาซาวน์ , ซิม และ คอพพ์ แล้ว...จุนโฮหายไปไหน ??

 “เอ่อ....พวกคุณมา...ทำอะไรกันเหรอค่ะ ?” ยัยฟางเป็นหน่วยเสี่ยงตาย

ไม่มีสัญญาณตอบรับ ....

 “เอ่อ...คุณค่ะ ถ้าไม่มีธุระก็ถอยได้ไหมเราจะเข้าห้อง”  ยัยฟางพูดอีกแต่ก็ไม่วายทั้ง 4 คนยืนเงียบเป็นไก่อมข้าวสาร

 “นี่ ! พูดจาไม่รู้เรื่องเลยเหรอไงฮ่ะ คนจะเข้าห้องอ่ะ รู้จักภาษาคนไม๊ !?” ยัยฟางเดือดปุดๆ เวลายัยนี่โกรธทีไรไม่เคยระงับอารมณ์ได้เลย ....อย่าเช่นตอนนี้ที่เธอคงลืมไปแล้วว่า พวกเขาคือคนที่เธอปลื้มนักปลื้มหนา ...

 …… พวกเขายังคงนิ่งเงียบอยู่ ยัยฟางเดินผ่าเข้าไปพยายามเข้าให้ถึงประตูแต่เธอก็ต้องเด้งออกมา เมื่อคนๆนึงพูดขึ้น

  “เธอ....ดินสอ” ตาซาวน์เอ่ย

 “เธอ.....ลืม....” ซิมว่าต่อ

  “ของอะไรไว้รึเปล่า ?” จบด้วยตาคอพพ์

ฉันฟังคำถามไปทำหน้าเหลอหลาไป ทั้ง งง กับคำพูด และทั้งท่าทาง - - * ตาพวกนี้จะมาเล่นตลกอะไรกันฟะ !?

 “เอ่อ.....ฉัน...” ฉันคิดไปคิดมา เอ๋....!? ฉันลืมของ...ของอะไรหนะ ?? -*-

 “ตอบมาว่าเธอลืมของรึเปล่า !?” ตาซาวน์กระแทกเสียงดังขึ้น

อะไรนะ ทำไมต้องมากระแทกเสียงด้วย – 3 – ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ !

 “ฉัน....ว่าฉันไม่น่าจะลืมนะ” ฉันพูดออกไปตรงๆ ก็ฉันไม่ลืมอะไรจริงๆนี่ - - เอ๊ะ !? หรือว่าลืม

 “เธอบอกว่าเธอเธอไม่ลืมใช่ไม๊ ?” ตาซาวน์พูดย้ำอีกที

ฉันได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ

 “อืม...แล้วเธอจะรู้ว่ามีคนที่ไม่เคยลืมเธอ” เขาพูดทิ้งท้ายให้งง เล่นๆก่อนจะเดินจากออกไป

ฉันยังคงยืนคิดถึงคำพูดนั้นไปมา .......อะไรกันนะ !?  

 “เฮอะ ...-*- ซาวน์พูดอะไรของเขานะ” ยัยฟางพูดขึ้นเมื่อทั้ง 3 เดินลับจากไป

 “อืม....นั่นสิ”

 “แต่ช่างเหอะ คนน่าตาดีพูดอะไรก็ถูกเสมอแหละ ฮิ ฮิ ><”

 “เอ่อ....ฟางฉันอยากจะบอกเธอว่า..ตระกี้เธอพึ่งตระโกนด่าเขาปาวๆอยู่เลยนะ =__=;;”

 “หา........!? จริงอ่ะ ฉันทำเรื่องแย่ๆ ขนาดนั้นเชียว !! กรี๊ดด เขาต้องเห็นฉันเป็นคนมารยาททรามแน่ๆเลยอ่ะ” ยัยฟางเพ้อรำพึงใหญ่พลางเอี้ยวตัวไปมา

 “เธอก็เป็นจริงๆอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ?”ภาษาเกาหลี เสียงสุขุมๆ ดังขึ้นมาจากข้างหลังพวกเรา ยัยฟางหันควับไปอย่างรวดเร็ว

 “นาย ! เลิกตามจองล้างจองผลาญฉันซะทีได้ไม๊ !!” ยัยฟางตระโกนอย่างเหลืออด

 “ฉันไม่ได้ตามจองล้างจองผลาญเธอนะ” จางซองพูดสวนกลับมาทำหน้ากวนๆ

 “งั้นนายก็รีบกลับเกาหลีไปได้แล้ว ! นายมาที่นี่แค่ 1 เดือนไม่ใช่เหรอ !? แต่นี่ปาไปเกือย 3 เดือนแล้วนะ”

 “ก็ฉันติดใจเมืองไทยอ่ะสิ ...ฉันชอบที่นี่ แล้วเธอมีปัญหาเหรอ ???” จางซองพูดขึ้น

อ่ะ จริงสิ ....ฉันก็ลืมไปเลยว่าเขาจะมาแค่ 1 เดือนแต่ตอนนี้ปาไปเป็นชาติและยังไม่ยอมกลับ ....แล้ว...ยัยฟางกะอดีตกิ๊กฉัน =__= เป็นอะไรกันนะ !!!!!! ฉันไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆเลยนะเนี่ย เพราะช่วงเวลาที่ผ่านไปเหมือนหัวใจฉันไม่อยู่กับตัวเอง....ไม่รับรู้อะไรเลย...

 ฉันเดินแทรกตัวหลบเข้ามในห้องก่อน ปล่อยให้ยัยฟางทะเลาะกะจางซองต่อไป เพราะฉันไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของฉันหนะสิ

  ฉันปาดน้ำตาเบาๆ พลางล้มตัวลงนอน ....คิดถึงนิยายที่ได้อ่านไป ....เมื่อไหร่นะเจ้าชายจะกลับมา ??

 ฉันเดินไปรอบโรงเรียนอย่างวิตก - -* เดี๋ยวพอยัยฟางมานะ ต้องมากินหัวฉันแหงๆเลย >< วันนี้ฉันตื่นเช้ามากเพื่อมาโรงเรียน แต่ดันลืมปลุกยัยฟางอืดที่นอนแอ่งแม้งอยู่ข้างๆ =__=;;  

 “เฮ้อออ ....” ฉันถอนหายใจพลางนั่งลงบนโต๊ะหินอ่อน

  “กรี๊ดดดด.......ด ! ใครหนะ” จู่ๆเสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นแทบทำฉันตกเก้าอี้ ฉันลุกขึ้นแล้วมองไปตามต้นเสียง

ก็เห็นกลุ่มผู้หญิงกระจุกหนึ่งยืนล้อมอะไรสักอย่าง - -* อีกและ อย่าบอกนะว่าจางซองมาโรงเรียนฉันหนะ - - แล้วเขาจะมาทำซากอะไรหละ ถ้าไม่ใช่เพราะ à ยัยฟางอืดน้ำลายยืด (เกิดอาการอิจฉาเล็กน้อย)

 ให้ตายฉันชักไม่แน่ในกับคู่นี้แล้วนะ =___= ! เดี๋ยวเถอะแม่ต้องสืบให้รู้ -*- !!!

แต่แล้วเมื่อฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ผมสีทองเด่นสะดุดตาก็เด่นมาเป็นอย่างแรก....ฉันพยายามกระโดดดึ๊บๆ แต่ก็ไม่เห็น =__= !

 งี้ต้องใช้วิชามหาลิงลม ! >[]< อะจ๊ากกกกก...ก ! โอ้วว วิวดีมากกก ! ตอนนี้ฉันกระโดดมาห้อยต่องแต่งอยู่บนต้นไม่ข้างๆ กลุ่มอึก้อนกลมนั้น =___=;; 

 หน้าอย่างงั้นมันคุ้นๆหน่าาาา.....เอ๋....!? ใครนะ ขณะที่ฉันห้อยหัวไปมาอยู่บนต้นไม้พลางมองเจ้าของผมสีทองโดเด่นอย่างใช้ความคิด อยู่เขาก็เงยหน้าขึ้นมา .....สายตาเราสบกันอย่างจัง และด้วยเหตุนี้ทำให้ฉัน...

  “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” 

ตกต้นไม้ ......T_T;;

  “เฮ้ยยย อันตราย !” เขาร้องอุทานเป็นภาษาเกาหลี ใช่แน่นอน .....ต้องเป็นเขา !

ปึกกกกก....

ฉันตกลงมากระทบอะไรนิ่มๆเมื่อลองก้มลงดู......O[]O !!!!!!!!!!!

  “หมะ.....มินวอน ......เป็นอะไรไหม ???” ฉันลุกขึ้นแล้วพยุงเขาให้ลุกด้วย

  “ไม่....ไม่ ฉัน...โอ-เค”

เอ่อ.....แต่หน้านาย ไม่โอเคนะ - - *

  “นายมาที่นี่ได้ไง” ฉันถามขึ้น

  “มาเรียนสิ.....แล้ว......เรา-รู้-จัก-กัน-เหรอ ?”

   “...............”

อะไรของนาย ! นายเล่นตลกอะไรหนะมินวอน ฉันรู้ว่าเป็นนายนะ ฉันรู้ ! ทำไมนายพูดอย่างนั้นหละ.....

  “งั้นฉันขอตัวก่อนนะ” เขาพูดแล้วเดินจากออกไป ...

 ฉันยังยืนค้างอยู่ที่เก่า .....คำพูดของเขาแทบจะหยุดโลกไว้ทั้งใบ ....

  “มินวอน ! นายอย่ามาแกล้งฉันนะ ! ฉันรู้ว่านายจำฉันได้” ฉันตระโกนไล่หลังเขาไป

  “ขอโทษที เธอพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ” เขาพูดแล้วเดินต่อไป

   “ใจร้าย......ใจร้ายเกินไปแล้ว.....” ฉันปาดน้ำตาด้วยมือ ฮือ.....อ ทำไมต้องทำกันอย่างงี้ นี่มันเจ็บยิ่งกว่าการรอคอยอีกนะ.....

พระเจ้าช่างใจร้ายจริงๆ ทำไมนะ.........ในเมื่อผู้หญิงได้เจอกับเจ้าชายแล้ว...เขากลับไม่รับเธอไป แต่เขาก็ทิ้งให้เธออยู่กับความอ้างว้างและเจ็บปวดต่อไป...ทำไม !?

  “ยัยดินสอ !! นั่งเหม่อมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ บ้าหรอเปล่า เจอเธอตั้งแต่เช้าก็ทำอย่างกะวิญญาณหาย” ยัยฟางพูดบ่นไปหลายคำแต่คำเหล่านั้นไม่ได้ซึมเขาสมองแม้แต่พยางค์เดียว

   “ดินสอ !!!!!”

    “ฮ่ะ....อะไรเหรอ ?”

    “เธอท่าอาการจะหนักแล้วนะ..ไม่สบายหรือเปล่า ?”

   “เปล่าหนิ ฉันสบายดี”

    “เอ้อ เธอเห็นนักเรียนที่เข้ามาใหม่หรือยัง ? หล่อสะบัดเลยนะ.....เห็นว่าชื่อ...เอ่อ...อะไรนะ..คิม....”

   “คิมมินวอน”

   “เอ้อ ใช่ เอ๊ะ ว่าแต่เธอรู้จักด้วยเหรอ”

   “เปล่า.....ฉันไม่รู้จักเขา...ไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ” ทำไมฉันต้องมาโกหกตัวเองอยู่อย่างนี้นะ ......ฉันรู้จักเขา รู้จักดีเลยหละ...แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมปากของฉันไม่เคยพูดอะไรตรงกับใจสักครั้ง ...

   “อ๋อ หลอ เอ๊ะ ! นั่น จุนโฮหนิ จุนโฮ ยืนอยู่หน้าห้องทำไมเข้ามาสิ Master ไม่อยู่หรอก” ยัยฟางหันไปตระโกนหาจุนโฮ ที่ยืนอยู่หน้าห้อง

  “ฉันมีเรื่องจะคุยกับดินสอหน่อยหนะ ช่วยเรียกเขาให้หน่อย”

  “อ๋อ....จ๊ะ” ยัยฟางทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยก่อนหันมาสะกิดฉัน

  “นี่ๆจุนโฮอยากคุยกะเธออ่ะ” เธอพูดแล้วซบหน้าลงกับโต๊ะ ก่อนฉันจะเดินออกไปฉันแอบได้ยินเสียง ฟี้ๆ มาจากยัยฟางด้วย - -*

  “มีอะไรเหรอจุนโฮ ?” ฉันทักเขาขึ้น จุนโอที่กำลังยืนพิงประตูอยู่ค่อยๆหันหน้ามาหาฉัน

   “เธอเจอเขาแล้วใช่ไหม ?”

  “เอ๋....!? เขาหนะใครเหรอ ?”

   “ก็พี่ของฉันไงหละ”

   “พี่ของนาย !!?? แล้วพี่ของนายเป็นใครฉันจะรู้จักได้ยังไง !?” ฉันทำหน้าเอ๋อเหรอ =_=;; ก็ฉันจะไปรู้จักกะพี่ของจุนโฮได้ไงเล่า -*-

   “คิมมินวอนไงยัยเบอะ -*- !” จุนโฮพูดแบบรำคาญนิด ๆ นี่คือครั้งแรกที่เขาว่าฉันเป็นยัยเบ๊อะนะ ! T__T

  “ฉันไม่ได้เจอเขาหรอก เพราะเขาไม่ใช่คิมมินวอนที่ฉันรู้จัก”  ฉันตอบตามความรู้สึกจริงๆ

   “ก็แน่หนะสิ จะให้พี่ฉันจำอะไรเหมือนเก่าได้ยังไงหละ ก็ตอนที่เธอไปหนะ เขาประสบอุบัติเหตุ ความจำเสื่อมไปแล้ว”

   “หา !!! ว่ายังไงนะ !?? O_O”  บ้าจริง ! มินวอนประสบอุบัติเหตุ >< ไม่จริงน่า เกิดขึ้นได้ยังไงกัน

   “อย่างที่บอก” เขาเลิกคิ้วน้อยๆ

   “ละ...แล้ว เขาประสบอุบัติเหตุได้ยังไง มันเกิดขึ้นที่ไหน !? แล้ว...เขามีโอกาสจะหายบ้างไหม เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่าหนะ นี่ที่สำคัญสมองเขาได้รับความกระทบกระเทือนไหม !!??”

 “ =__=;;^ ...เอ่อ...”

 “ตอบมาสิ !! ><”

 “ฉันไม่รู้เรื่องอะไรมากหรอกนะ รู้แต่ว่าได้รับอุบัติเหตุ แล้วคำถามที่ว่าพี่ฉันมีโอกาสจะหายไหม คงมีแต่เธอหละ ที่จะช่วยเขาให้หายได้ เพราะก่อนที่เขาจะหมดสติลงคนแถวนั้นบอกว่า คำสุดท้ายที่ออกมาจากปากของเขาคือ.. ‘ฮันยอง’ ชื่อของเธอ…” เขาพูดจบก็ชี้นิ้วมาที่ฉัน

   “ฉันเนี่ยนะ จะทำให้เขาหายได้....แค่จำเขายังจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ”

   “เธอคนเดียวเท่านั้น ฉันก็มาบอกแค่นี้หละ ไปนะ” เขาพูดแล้วเดินจากออกไป ทิ้งให้ฉันยืนอยู่คนเดียว

ไม่แน่...ฉันน่าจะไปหามินวอนที่ห้องนะ... แต่ห้องตานั่นอยู่ไหนเนี่ยสิ ! T___T

เลิกเรียนแล้วแต่ฉันยังคงยืนเป็นหุ่นไล่กาอยู่หน้าประตู เพื่อที่จะดักรอมินวอน ฉันคิดเอาไว้แล้วว่ายังไง ๆ ต้องคุยกะเขาให้ได้ !

แต่นี่ก็ปาไป 6 โมงกว่าๆ แล้วนะ ทำไมไม่เห็นวี่แววพี่น้องคู่นี้เลยนะ =_= !  เอ๋ ~~ รถคันนั้นมันคุ้นๆ นี่หน่า.......กรี๊ด ! ใช่จริงๆด้วยมันเป็นรถคันเดียวกันกะที่ฉันเคยขึ้นตอนมาร.ร.ครั้งแรก

  เอาหละ...ฉันต้องหยุดมัน !

1....2.....3.....!!!

   “หยุดน้าาาาาาา !!!” ฉันกระโดดเข้าขวางทางรถอย่างจัง รถเบรกดังเอี๊ยดด..ประตูรถเปิดออก ผู้ชายตัวสูงผมสีทอง โผล่พ้นออกมาจากรถ

   “อยากตายมากใช่ไหมหา !” เขาตระโกนอย่างฉุนเฉียว ....ให้ตายนายนี่นิสัยเหมือนเดิม...ตกลงสมองมันเสื่อมจริงๆรึเปล่านะ -*-

  “คือนี่.....นายคิมมินวอนฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย !”

  “คุย...? เอ๋เธอคนที่เป็นลิงตกลงมาจากต้นไม้เมื่อเช้านี่”

  “=__= เออ ! แล้วไงทำไม..”

  “ฮึๆ เปล่าๆ ว่าแต่เธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันใช่ไหม ฉันไม่ว่างนักหรอกนะ” ดูๆ ดูนิสัยมัน =_= ! ++

 “ก็มีอ่ะดิไม่มีฉังคงไม่เอาชีวิตมาโยนทิ้งอย่างงี้หรอก”

  “งั้นก็พูดมา”

  “เอ่อ......นายตามฉันมาหน่อยดิ” ฉันพยักหน้าแล้วกวักมือเรียกเขา แต่เขากลับถอยห่างไปเป็นโยด =_=+

  “ธะ...เธอจะทำไรฉัน ข่มขืน ฆ่าหมก ยัดส้วม หรือว่าจะ กินตับ ><”

  “=___=;; ที่พูดมาหนะไม่ใช่แต่ฉันแค่ไม่อยากคุยเรื่องาสำคัญตรงนี้”

  “.......”

 “โอ๊ยยยยเป็นผู้ชายกลัวอะไรย่ะ มาเหอะน่า” ฉันจับแขนเขาแล้วลากออกมาก่อนที่เขาจะทันขัดขืน

เราเดินออกมาห่างจากโรงเรียนได้พอประมาณโดยที่มีฉันคอยออกแรงลากตานี่อยู่ =_=;;

  “จะพูดได้ยังว่าเธอมีอะไร” เขาพูดออกมาพลางยึดตัวไว้กลับที่

  “เอ่อ...เอ้อ ก็ได้” ฉันลอบปาดเหงื่อออก

เขาพยักหน้าเป็นเชิงให้พูด

  “คือ...นายจำอะไรได้บ้าง ?”  ฉันเริ่มคำถามอย่างไม่ได้เรื่อง -*- ขำหน้า งงๆ ก่อนจะตอบมา

  “ได้”

  “อะไร !! +___+” ใครบอกว่าเป็นคำถามไม่ได้เรื่องห๊า ><

 “ฉันชื่อคิมมินวอน”

  “=_______=;;;;”  มันเป็นคำถามโง่จริงๆ

 “แล้วแบบว่าคนอื่นอะรู้จักไหม...แบบคิดสิๆ”

 “ไม่อ่ะ” เขาพูดอย่างไม่คิด -*- บอกให้คิดไงเล่าไอบ้า !

 “โอ๊ยย นายเป็นปลาทองใช่ไหมบอกฉันมานะ ! ผู้หญิงที่ชื่อฮันยองอ่ะรู้จักเปล่า บ้าเอ้ยย - * -;”

 “ฮัน.......ยอง” เขาทวนคำซ้ำ สีหน้าเคร่งคิด

 “อืมๆๆ +__+”

 “คุ้นๆแฮะ ใครหว่า ?”

 “คิดสิ ๆๆๆๆ”

 “เอ๋.......”

  “อืมมมมม +__+”

 “ใช่ป้าที่โรงอาหารรึเปล่าหว่า ?”

 “แหง่ก T__T” ไอโง่ ฉันไม่ใช่ป้าที่โรงอาหารนะเฟ้ยย ! ~

 “งั้นกลับได้และ”

  “ไรนะเธอลากฉันมาตั้งไกลเพื่อมาถามแค่นี้เนี่ยนะ” เขาโวยวาย

  “อือ โทดที ออกกำลังกายไง”

  “เหอะๆ”

แล้วเรา 2 คนก็ต้องเดินกลับกัน ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น

  “แยกกันตรงนี้นะ” ฉันเอ่ยเมื่อเรามาถึงหน้าโรงเรียน

  “อืม”

ฉันโบกมือบ๊ายบายแล้วหันหลังเดินไปทางกลับบ้าน

  “นี่ ! ถ้าฉันคิดออกเมื่อไหร่นะว่าฮันยองเป็นใครฉันจะบอกเธอคนแรกเลย !” เขาตระโกนไล่หลังฉันมา ....>< โอ๊ยย น่ารักจริงๆ โฮะๆ

  “^___^ อื้มม คิดให้ออกนะนายปลาทอง” จากคำนั้นทำให้เขายั๊วะนิด ๆ ฉันเลยต้องรีบวิ่งหนีกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

ฉันจะทำยังไงดี...ฉันจะทำยังไงให้เขาจำเรื่องทั้งหมดได้....หรือว่าฉันจะปล่อยเขาเอาไว้อย่างนี้ดี  ฉันจะคว้าความทรงจำเก่า ๆ กลับคืนมา..หรือปล่อยให้มันผ่านไปแล้วเริ่มสร้างความทรงจำดี ๆ ขึ้นมาใหม่.....ฉันจะทำอย่างไรดีค่ะ พระผู้เป็นเจ้า...?

เวลาล่วงเลยมาเกือบตี 2 แล้วแต่ฉันยังคงนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง นั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้าสีหมึกยามราตรี....

  “เฮ้อ.....” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงนอน แต่ถึงฉันจะหลับตายังไง...ฉันก็หลับไม่ลงสักที