ยัยสาวเฮี้ยวกะนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #8 : - 8 - คิมจุนโฮ !? เขาคือใครกันแน่ ??

         8

   “ยัยดินสอเธอเห็นตาถั่วงอก ฟอกสีนั่นดีกว่าฉันไม่ไหม !!” ยัยฟางส่งเสียงลั่นเมื่อฉันย่างเท้าเข้ามาในห้อง

  “เปล่าสักหน่อย ฉันแค่ไม่อยากทนฟังพวกเธอทะเลาะกันหนะ”

  “ชิ...” ยัยฟางปล่อยลมออกจากปากแล้วเบือนหน้าหนีไปซะดื้อ ๆ

  “อะไรของแก จะบอกให้น่ะฉันก็ต้องอยู่ข้างเพื่อนซี้อย่างแกอยู่แล้วหละ” ฉันเข้าไปง้อยายฟาง ยัยนั่นหันมายิ้มแฉ่ง

   “แน่น่ะ..” 

  “อื้มม แน่ๆ ^__^”  ปากพูดไปงั้นแหละ แต่ในใจฉันเข้าข้างจางซองเต็มร้อย =..= !

   “เอ้อ..แล้วแกอ่ะไปรู้จักมักจี่กะตานั่นได้ยังไง ?” ยัยฟางไม่เคยรู้เลยว่าฉันเป็นนางแบบที่นู้น ถ้ายัยนี่รู้น่ะต้องมาหาว่าฉันไม่บอกอีก - - * งี้เงียบไว้ก่อนดีก่า –x-

   “หา....อ๋อ อื้มก็เค้าดังอ่ะ ฉันก็เคยทำงานด้วย”  

  “เฮอะ แกนี่ซวยจริงๆเลย ถ้าให้ฉันไปทำงานกะตานั่นนะขอให้ฉันไปทำงานกรรมกรซะดีกว่า !” ยัยฟางพูดแดกดันเข้าไป ทำไมนะ เธอถึงเกลียดจางซองพระเอกของฉันนัก ! -*-

  “เออ ฉันว่าแกก็เหมาะกับงานกรรมกรอยู่แล้วหละ” 

  “อะไรนะ !!!”

 “เฮ้ยย ฉันบอกว่างานกรรมกรยังดีกว่าทำงานกะตานั่นอีกแหนะ”  เฮ้อ...อ รอดตัวไปยัยดินสอ =o= 33

  “อืม ! ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละ” ยัยฟางเริ่มอารมณ์ดีขึ้น เธอลุกเดินไปหยิบผ้าขุนหนูแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ 

ทำให้ฉันห้องทั้งห้องตกอยู่ในสภาวะเงียบงัน....ฉันไม่ชอบแบบนี้เลยมันทำให้ฉันหวนนึกถึงเขา...ทำไมกันน่ะ ฉันเกลียดตัวเองจริงๆเลยให้ตายสิ -*- !

ถ้าฉันบอกว่าฉันอยากอยู่กับเขาฉันคงไม่ต้องมานั่งทรมานใจอย่างงี้ใช่ไหม !? แต่ฉันก็พูดสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจออกไป...ทำให้เรา 2 คนต้องจากกันไป....ฉันนี่เป็นผู้หญิงที่โง่เง่าสุดขั้วโลกใต้ เหนือ อีสาน กลางเลยจริง ๆ !!!!

  “ทำบ้าอะไรหนะยัยดินสอ !!” ยัยฟางวิ่งออกมาจากห้องน้ำขณะฉันกำลังโขกหัวเข้ากับตู้เสื้อผ้า

    “เธอ...แน่ใจนะว่าอาบน้ำ ไม่ใช่วิ่งผ่าน ?”

    “จะบ้าเหรอไม่เชื่อมาดมมา =_= !”

    “เอ่อ.....ไม่เป็นไร”

   “นี่ดีนะที่ฉันอาบน้ำเร็วออกมาทันเห็นเธอกำลังปทุศร้ายตู้เสื้อผ้าฉัน” ยัยฟางพูดแล้วเดินไปลูบๆตู้เสื้อผ้าอย่างทะนุถนอม.....=_= นี่มันเห็นตู้เสื้อผ้าสำคัญกว่ากระบาลฉันใช่ไหมเนี่ย ! -*-

  ฉันทรุดตัวนั่งลงบนเตียงพลางถูมือที่หน้าผากไปมา

  “ดินสอ....เกิดอะไรขึ้นตอนที่เธออยู่เกาหลี ?” ยัยฟางนั่งลงข้างๆฉัน

   “หา....เอ่อ...ปะ..เปล่านี่จะเกิดอะไรหละฉันก็ไปเรียนปกตินั่นแหละ ^__^;;”

  “เธออย่ามาโกหกฉันน่ะ ดูแค่นี้ก็ร฿แล้วว่ามันไม่ปกติหนะ !”

   “..........”

ฉันก้มหน้านิ่งไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นตัวเองที่ทำอะไรโง่ ๆ

   “เล่าให้ฉันฟังได้ไหม ?” ยัยฟางแตะบ่าฉันเบาๆ ทำให้บ่อน้ำตาฉันยิ่งทะลัก T_T

ฉันเริ่มเล่าทุกเรื่องให้ยัยฟางฟังตั้งแต่เจอเขาวันแรกจนวินาทีสุดท้ายที่เราจากกัน

   “แค่นี้หละ” ฉันพูดพลางถูตาไปมา

   “ให้ตายเถอะ ยัยบ้า ! เธอนี่โง่จริงๆเลย” ยัยฟางพูดขึ้นแล้วเค๊าะหัวตัวเองไปหนึ่งที =_=;;

   “อะไรเล่า ฉันก็เสียใจอยู่ไง T_T”

   “เออ ๆ แต่จากที่เธอเล่าให้ฉันฟังนะ ฉันว่า...เอ่อ...มิน...ว่อง ? นี่ต้องหล่อแหงๆเลยหละ !” ยัยฟางที่เรียกชื่อเค้าซะอุบาดแล้วแกยังทำหน้าตาหื่นกามทุเรสสุด ๆ

   “เออ คงงั้นมั้ง”

  “เชอะ....อย่าทำหน้าเบียวบูดเป็นตูดไก่อย่างงั้นซี่...เชื่อเถอะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอรู้สึกอย่างไร...ฉันว่าไม่แน่เธออาจจะได้เจอเขาอีกครั้งก็ได้นะ....อย่างหมดหวังสิ ถ้าถึงวันนั้นนะเธอต้องบอกความในใจทั้งหมดออกไปเลยนะยัยดินสอ” 

  “จะมีวันนั้นจริงๆเหรอ”

  “มีสิ...ทำไมจะไม่มีหละในเมื่อเรามีชีวิตอยู่เพื่อรอวันข้างหน้า วันที่ความสุขจะก้าวเข้ามา...แค่รอแค่นี้จิ๊บจ๋อยจะตายไป” ยัยฟางพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เสแสร้งแต่มันถูกกลั่นออกมาจากใจ...นี่หละมั้งค่าของคำว่าเพื่อน เพราะเธอทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...ฉันยังมีเพื่อนที่จะเข้าใจไม่ว่าเวลา หรือเหตุการณ์อะไรจะเข้ามา....^___^

  “ฮั่นแน่ ยิ้มออกมาจนได้ >__<”

  “โอ๊ย ฉันง่วงแล้วหละ” ฉันเอนตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบายใจ

  “นี่ๆตกลงมินว่องนั่นหล่อใช่ม้า ? กรี๊ด >//< ฉันอยากลองเจอเขาจังเลยนะ เฮ้ ! ยัยบ้าอย่างพึ่งหลับสิเธอต้องมาบอกฉันก่อนว่ามินว่องนั่นหล่อเท่าพี่เรนของฉันหรือเปล่า ตื่นเดี๋ยวนี้นะยัยดินสอ !”

ฉันแกล้งห่มผ้าห่มปิดตาหลับสนิททำให้ยัยฟางข้าวสงบนิสัยหื่นกามไปได้

  “ยิ้มได้ก็ดีแล้วหละ ยัยบ้า ราตรีสวัสดิ์นะ” ยัยฟางข้าวพูดทิ้งท้ายก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆฉัน

ขอบใจมากนะฟางข้าว...

“ง่ำ ๆ อยากกิน....จังเยย งืมม์ .....เอามานะ”

“ยัยบ้าดินสอระเมออะไรทุเรสซะไม่มี ลุกขึ้นมาได้แล้ว” เสียงเพื่อนสุดที่รักของฉันปลุกฉันขึ้นมาจากสรวงสวรรค์ เธอกระชากผ้าม่านออกทำให้แสงสีทองส่องเข้ามากระทบตัวห้องและตาฉันอย่างจัง >__<

  “โอ๊ยย แสบตา =__=” ฉันกระพริบตาถี่ๆไล่แสง พร้อมยันตัวลุกขึ้นนั่ง

 “เธอปลุกฉันมาทำไมแต่ไก่โห่เนี่ย !” ฉันล้มตัวลงนอนอีกทีหลังจากเห็นนาฬิกาลายการ์ตูนบอกเวลา 6 โมงเช้า

 “ลุกขึ้นมาเลยยัยดินสอตัวขี้เกลียดหล่นเต็มที่นอนฉันหมดแล้วเนี่ย” ยัยฟางจัดการดึงตัวฉันให้ลุกขึ้นนั่งแล้วยัดผ้าขุนหนูใส่มือ

 “อารายยย ~ ฉันยังไม่อยากอาบน้ำนะ”

 “แต่เธอต้องอาบ วันนี้เราจะไปโรงเรียนกัน เมื่อวานตอนดึก ๆ คุณป้าโทรมาบอกฉันว่าจัดการเรื่องที่เรียนให้เธอได้แล้ว และเธอต้องไปวันนี้ !”

 “อะไรนะ !! O_O”

 “อย่างที่บอก”

 “จะบ้าเหรอย่ะ ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยแล้วจะให้ฉันไปเรียนที่ไหนหละ”

 “อย่าลืมนะดินสอเธอหยุดเรียนมากลางคันเพราะฉะนั้นเธอต้องเข้าเรียนไม่งั้นเธออาจไม่จบม.ปลายก็ได้”ยัยฟางพูดเสร็จสรรพพร้อมส่งสายตาอาฆาตให้ฉันลุกไปอาบน้ำได้แล้ว

ฉันลุกขึ้นเข้าห้องน้ำอย่างเซงๆ อะไรว้า =_= คนยังไม่ทันตั้งตัวเลยกะจะนอนตีก้นสบายๆอยู่บ้านสักพักก่อนแท้ๆ

ฉันใส่ชุดนักเรียนเดินออกมาจากห้องน้ำภายใน 3 นาที นี่ตกลงฉันเป็นคนวิ่งผ่านน้ำอะสิ =_=^

  “พอดีเป๊ะเลยอ่ะ !” ยัยฟางมาจับตัวฉันหมุนเล่นอย่างกะลูกข่าง - - ;;

  “เออ เอาชุดนี่มากจากไหนหละ” ฉันชี้ไปที่ชุดยูนิฟอร์มสีเทา ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตคอบัวแขนยาว มีเสื้อกั๊กสีเทาคลุมอีกตัว แล้วมีโบสีเทาอยู่ด้วยแถมด้วยกระโปรงสีเข้ากับเสื้อกั๊ก ดูแล้วคงเป็นร.ร.เอกชนไม่ก็นานาชาติไปเลย

  “รับบริจาคมามั้งย่ะ”

  “เฮ้ยจริงดิ O_O”

  “บ้านเธอเส๊ะชุดฉันเอง เธออยู่ร.ร.เดียวกะฉันไง”

จริงด้วย..ฉันพึ่งสังเกตุเห็นว่ายัยฟางก็ใส่ชุดเดียวกะฉันอยู่เหมือนกัน

  “เธออยู่ร.ร.อะไรอ่ะ ?”

  “โห ยัยบ้าเธอจำร.ร.ของเพื่อนไม่ได้เหรอไงย่ะ” ยัยฟางทำหน้าค้อนนิด ๆ

  “เธอก็ไม่รู้ว่าฉันเรียนร.ร.อะไรที่เกาหลีเหมือนกันไม่ใช่เหรอไง”

  “เอ่อ...ฉันอยู่โรงเรียนนานาชาติ เอนจินีส =_=;; ไปร.ร.กันเถอะ ฉันต้องพาเธอไปมอบตัวด้วยแหละ - -;;”

ยัยฟางรีบเปลี่ยนเรื่องพัลวัน =___= โห่ ...

แล้วยัยนี่ก็ลากฉันขึ้นรถนู้นรถนี้จนมาถึงโรงเรียน

  “ทำไมเธอไม่ให้คนที่บ้านเธอมารับไปโรงเรียนฮ่ะ ยัยฟางฉันวิ่งขึ้นรถนู้นรถนี้จนไส้แทบหลุดแล้วนะ”

  “อย่าบ่นหน่อยเลยดินสอก็คนขับรถเกิดท้องเสียอะดิเลยต้องมาเอง”

=___=;; ทำไมการมาโรงเรียนวันแรกมันช่างอนาถใจเช่นนี้ .....แล้วสุดท้ายเรา 2 คนก็มาถึงโรงเรียน นานาชาติ เอนจินีส จนได้ หลังจากยัยฟางซึ่งเป็นนักเรียนที่นี่ พาฉันขึ้นรถผิดมา 2 คันกว่าจะมาถึง...ตกลงแกอยู่ร.ร.นี้จริงเปล่าวะ =_=;;

   “มาเลายๆยินดีต้อนรับสู่ร.ร.นานาชิต เอนจินีวนะ” ยัยฟางผายมือเข้าไปในร.ร.ฉันมองข้ามรั้วใหญ่ที่เปิดออก มันกว้างขวางมากจริงๆอ่ะแหละ แล้วจากการดูระยะทาง...เอ่อ..ฉันว่าเส้นทางการเดินทางเข้าไปให้ถึงตัวโรงเรียนนั้นมันคงไกลสัก 4-5 กิโลได้เพราะฉันได้แต่เห็นตึกเรียนทรงยุโรปสีขาวเรียงตัวกันอยู่ริบๆนั่น

  “เราจะเข้าไปถึงตึกนั่นได้ยังไง” นี่คือคำถามแรกที่หลุดออกจากปากฉันเพราะยังไงฉันไม่ยอมเดินเข้าไปหรอกนะ ถ้าขืนให้ฉันลากสังขารเดินเข้าไปไส้ฉันต้องไหลออกมากองแน่ๆ

   “เอ่อ...ปกติจะมีรถมารอรับอยู่ตรงนี้” เธอชี้ไปที่ลานกว้างๆข้างๆเรา แต่ในนั้นไม่มีรถสักคัน.....

   “ไหนอ่ะรถของเธอ =__=;;” ฉันเริ่มเหงื่อตกไม่ไว้วางใจในชะตากรรมต่อไป

   “เอ่อ....ฉันว่าเดี๋ยวมันคงจะมามั้ง” ยัยฟางเหงื่อก็เริ่มผุดขึ้นมาเหมือนกัน

   “อย่ามีมั้งได้ไหม =__=^”

สงสัยจริงๆนี่ก็ปาไป 8 โมงกว่าๆแล้วทำไมไม่เห็นมีนักเรียนสักคน(เสียเวลาหลงทางอยู่ไปชั่วโมงกว่าๆ) มีแต่พวกรถเบ็นซ์ไม่ก็ BM วิ่งผ่านเราไปหลายคัน สงสัยอีกทีว่ารถที่จะมารับนักเรียนเข้าไปสู่โรงเรียนทำไมยังไม่มา  หรือเพราะว่าเรามาสายทำให้รถหมด เพราะฉะนั้นจึงสรุปได้ว่า......ฉันต้องยืนรอไส้ติ่งหดอยู่ตรงนี้จนกว่ารถจะมาใช่ไหม !!!!! …..TOT !

   ความผิดของเธอทั้งหมดยัยฟางเน่า ! ฉันคิดในใจก่อนหันไปค้อนขวับใส่ยัยฟางเน่า ทำไมเธอถึงเป็นเพื่อนไม่ได้เรื่องอย่างงี้นะ (เมื่อคืนยังบอกเป็นเพื่อนรักอยู่เลย =_=;;) ทำให้ฉันต้องวิ่งไปวิ่งมาขึ้นรถนู้นลงรถนี้ แต่พอมาถึงโรงเรียนก็เข้าไปในตึกเรียนไม่ได้ ....ทำไมสวรรค์กลั่นแกล้งสาวน้อยตาดำๆคนนี้นักนะ ! T__T;;

ฉันยืนรอ นั่งรอ ตีลังการอ ห้อยหัวรอกี่ที ไอรถเฮงซวยก็ไม่มีวี่แววโผล่มาสักคัน ! มันเป็นบ้าอะไรกันหมดว่ะเนี่ย =___= !!! แล้วสุดท้ายแสงสว่างก็ส่งมาโปรยหนทางเล็กๆของฉันเมื่อมีรถเล็กๆคันนึงวิ่งออกมาจากตึกเรียน ไฟหน้าส่องแสงแวบๆมาเรื่อย ๆ จากเล็กก็ค่อยๆใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น เมื่อรถนั้นเข้ามาใกล้ฉันแทบจะกระโดจูบรถนั่น

แล้วฉันก็ต้องหยุดชะงักเพราะคนในรถหน้าเหมือนปลากระเบนตากแห้ง...เอ่อ...นั่นแหละแต่ดูจากเครื่องแบบคงจะเป็นยามสินะ...

   “เอ่อ....คุณยามค่ะ +__+ คือว่าทำไมไม่มีรถมาสักคันเลยหละคะ ?” ฉันเอ่ยถามเมื่อรถจอดอยู่หน้าเรา 2 คน

   “อ๋อ รถของเราตอนนี้ไปซ่อมที่อู่อ่ะหนูวันนี้เป็นวันตรวจเช็คสภาพรถประจำปี แล้วอีกอย่างเราแจ้งไปทางบ้านของนักเรียนแล้วว่าวันนี้เราจะอนุญาติให้ขับรถส่วนตัวเข้าไปในตอนเช้า(ปกติจะให้นั่งรถของโรงเรียนเข้าไป) แล้วนี่หนูไม่ได้ให่คนมาส่งเหรอ ?” คุณยามหน้าปลาตากแห้งอธิบานซะยืดดดยาววว ก่อนจะจบด้วยคำถาม

   ฉันมองหน้ายัยฟางข้าวที่ตอนนี้ยืนหน้าซีดอยู่....

   “คือว่าวันนี้มีอะไรวุ่นวายนิดหน่อยอ่ะค่ะ คุณพี่สุดหล่อช่วยพาเราเข้าไปหน่อยได้ไหมค่ะ” ฉันหันไปประจบประแจงพี่ยามตากแห้งทันที

   “พี่ก็อยากจะช่วยนะแต่คงไม่ได้หรอกหนูรถคันนี้เป็นคันสุดท้ายที่เหลืออยู่พี่ต้องรับเอาไปส่งอู่แล้วที่สำคัญน้ำมันมันจะหมดแล้วด้วยเดี๋ยวไปไม่ถึงอู่พี่ซวยแน่ๆ” พี่ยามพูดแล้วเริ่มออกรถไปอีกครั้ง...

ความหวังของฉันก็ค่อยๆจางหายออกไปเมื่อรถคันเล็กแล่นออกไปจากประตูรั้วแล้วไกลออกไปจากสายตา T__T;;  

   “ยัยฟาง ! ทีนี้เราจะทำยังไง ฉันเดินไปไม่ไหวหรอกน่ะ ToT”

   “เอ่อ.....”

   “มาอ่งมาเอ่อ อะไรยะ ฮึ ยัยบ้าเอ้ย T__T”

   “ฉันว่าเราขออาศัยรถของพวกที่เอารถส่วนตัวมากันก็ได้นะ” ยัยฟางออกไอเดียทำให้ฉันต้องนั่งโบกรถเหมือนยาจกอยู่ริมทางแต่ก็ไม่มีรถคันไหนจอดสักคัน ทำไมพวกคนรวยถึงใจดำเยี่ยงนี้ ! T__T

เวลาผ่านไปจน 9 โมงแล้วแต่เรา 2 คนยังคงยืนไส้บิดอยู่หน้าประตู.....

  “ฉันว่าเราเดินไปกันเถอะตอนนี้ไม่มีรถมาส่งนักเรียนแล้วด้วยเพราะมันสายมากแล้ว ถ้าขืนรอเราไม่ต้องเข้าเรียนแน่” ยัยฟางพูดขึ้นทำให้ฉันต้องออกเดินเท้าอีกครั้งเราเดินมาเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววจะถึงตัวตึกเรียนสักที

   “ฉันกำลังจะตายย”

    “อย่าบ่นไปเลยน่ะยายดินสอ....แฮ่ก แฮ่ก ฉันว่าอีกไม่ไกลหรอก เฮือกก” เอ่อ...ฉันว่ายัยนี่ใกล้ตายมากกว่าฉันซะอีก เพราะหน้าที่เคยมีสีชมพูระเรื่อตอนนี้กลายเป็นขาวซีด เหงื่อออกเต็มตัวแถมดูพร้อมจะล้มลงได้ทุกวินาทีซะด้วย

   “เราพักกันก่อนดีกว่านะ ฉันว่าเธอไม่ไหวแล้วหละ”

   “ไม่ ไม่ ฉันยังไหวเดินกันต่อเถอะนะ....แฮ่ก ...เฮือกกกก...” ไหวกะฝีอะไรหละตอนนี้ยัยฟางล้มลงสลบเหมือดหายใจพะงาบๆจริงๆด้วย ฉันรีบประคองตัวเธอขึ้นมาไว้บนตัก 

อึ๊บบบ ฉันออกแรงยกเธอขึ้นหลังแต่ก็ต้องล้มแอ่กลง ตัวเธอไม่หนักเท่าไหร่หรอกแต่เพราะว่าฉันก็ใกล้ตายอยู่แล้วเหมือนกันอ่ะสิ T__T

แต่พระเจ้ายังคงเห็นใจเมื่อรถเบ็นซ์สีดำคันหรูแล่นผ่านแล้วจอดลงตรงหน้าเรา ประตูคนขับถูกเปิดออกมีลุงหนวดแก่ๆออกมา ลุงเดินมาเปิดประตูข้างหลังรถตรงหน้าพวกเรา ผู้ชายผิวขาว จมูกโด่งคิ้มเข่มก้าวออกมาจากรถพลางยืนดูฉันที่นั่งทรุดตัวอยู่กับพื้นมียัยฟางนอนพะงาบๆอยู่บนตัก

   “เป็นอะไรมากไหม ?” เขาถามเสียงอ่อนโยนแต่เสียงนั้นทำให้ฉันชะงัก เสียงของเขาช่างเหมือนมินวอนมากจริงๆ รวมทั้งหน้าตา ก็คล้ายไปซะหมด..... @_@ !

   “เอ่อ....คือ...เพื่อนของฉัน”

   “อ๋อ อื้ม พิพงษ์ช่วยอุ้มคุณหนูคนนี้ขึ้นรถที” เขาหันไปสั่งคนขับรถ ลุงคนนั้นมาประคองยัยฟางขึ้นรถไป

   “ลุกขึ้นมาสิกระโปรงเธอเลอะหมดแล้ว” เขาพูดด้วยวาจาอ่อนโยนพร้อมส่งมือให้ฉันจับมือเขาไว้แล้วพยุงตัวขึ้นยืน เขาสูงกว่าฉันสัก 10 เซนฯได้มั้ง แต่ยิ่งมองใกล้ๆอย่างงงี้ยิ่งเหมือนตามินวอนนั่นเข้าไปใหญ่ผิดก็แต่ดูเขาจะเด็กกว่าแล้วก็เตี้ยกว่านิดหน่อย..แล้วก็อ่อนโยนกว่ามาก....ก

  “ขอบคุณนะ”

  “ขึ้นรถเถอะ” เขาพูดขึ้นแล้วเปิดประตูรถให้ฉันฉันขึ้นไปนั่งบนรถเบาะหลัง ให้ตายเหอะรถคันนี้ข้างในเป็นเหมือนโซฟาล้อมรอบแล้วก็มีที่นั่งคนขับอยู่ข้างหน้ามันชั่งหรูหราจริงๆ +__+

  “เธออยู่ปีอะไรเหรอ ?”

  “หะ...หาฉันเหรอก็ฉันอยู่เกรด 11 อะ”  โอ้วดีนะที่ฉันรู้ว่าร.ร.นานาชาติเค้านับเป็นเกรด ม.5 อย่างฉันก็อยู่เกรด 11 >__<

  “อ๋อ อื้ม เธอเป็นพี่ฉันปีนึงหละ”

  “อ่ะ จริงสิ ! ตอนแรกนึกว่าอายุเท่ากันไม่ก็แก่กว่าแหมม ...”

  “เธอหาว่าฉันแก่รึเปล่า”

  “บ้าน่า ฮิ ฮิ” ฉันจัดการแต๊ะอั๋งเอ้ย ! ตีแขนเขาเบาๆหนึ่งที เขาหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วจ้องมาที่หน้าฉัน

  “อะ...อะไรเหรอ ?” 

  “ต้องให้ฉันเรียกพี่หรือเปล่า ?”

  “อ๋อ...อแหมไม่ต้องหรอก มันดูแก่เกินไปอะ =..=”

  “อื้ม ฉันจุนโฮ เธอ....?”

  “อะ...อ๋อ ฉันชื่อดินสอจ๊ะ ^__^ …นายเป็นคนเกาหลีสินะมิหน้าน่าไม่ค่อยเหมือนคนไทยเท่าไหร่”

  “อื้ม ชื่อจริงก็ คิมจุนโฮ หนะ”

  “อ๋อเหรอ......เอ๊ะ !!! ดะ...เดี๋ยวก่อนนะ นายว่านายสกุล คิม เหรอ ????”

  “ใช่ทำไมหลอ ?”

คิม....ฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตามินวอนก็สกุลคิมเหมือนกันแต่ว่า คิม ในเกาหลีนี่ก็มีหลายคน หลายครอบครัวจะตายไป...คงจะ...ไม่ใช่...หรอกมั้ง....

  “อ๋อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรนามสกุลนายเท่ดีอ่ะ” ฉันลักลอบปาดเหงื่อทิ้งสงสัยเพราะความตื่นเต้นฉันเลยเหงื่อแตกโทรมขนาดนี้

   “ฮึๆ เธอนี่ตลกดีอยู่ห้องอะไรหละ ?”

  “เปล่า ฉันพึ่งย้ายเข้าวันนี้วันแรกนะ”

  “อ๋อ เหรอ อือ ๆ อะ ถึงแล้วหละ”  จุนโฮพูดขึ้นเมื่อรถจอดสนิทหน้าตึกเรียนสีขาวสง่า

ฉันค่อยๆ ลงจากรถแล้วจุนโฮก็ก้าวตามลงมายืนข้างๆฉัน

   “ฉันจะพาเพื่อนเธอไปห้องพยาบาลนะ” จุนโฮพูดขึ้นก็อุ้มยัยฟางที่ยังไม่ได้สติไปที่ห้องพยาบาล....แล้วก็เหลือ..ฉันคนเดียวอ่าสิ ! แล้วนี่ฉันจะไปทางไหนยังไงดีเนี่ย T__T ที่นี่กว้างมากจริงๆ มีตึกเรียงยาวอยู่รอบๆ แล้วทางที่เหลือก็ตกแต่งเป็นสวนสวยงาม

   ฉันใช้สายตาพิฆาตมองไปมองมาจนเจอแผนที่ร.ร.ที่แปะไว้บนบอร์ด ฉันยืนจ้องมันอย่าง งง ๆ ตึก A ตึก B ตึก C ตึก D,E,F ตึก ตึก ตึก และตึก ! >O< โอ๊ยยย ใครมันสร้างร.ร.นี้ขึ้นมาฟะ !? มันจะสร้างมาทำหอกอะไรใหญ่โตมโหโคตะระรานอย่างงี้ !!

ตอนนี้ไม่มีนักเรียนสักคนคงเพราะขึ้นเรียนกันไปหมดแล้วแน่ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรเลยที่จะเรียกได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตนอกจากผู้หญิงโง่ๆที่ยืนหัวโด่มองแผนที่ร.ร.มหาโคตะระความใหญ่นี่อยู่

ฉันเริ่มท้อใจอีกครั้งและไปนั่งอยู่ม้านั่ง รอให้เผื่อจุนโฮอาจจะย้อนกลับมาดูฉัน หรือไม่ใครก็ได้เดินผ่านมา

ขณะที่ตาฉันเริ่มเคลิ้มจากความเหนื่อยล้าและความอ่อนเพลีย ...... ฉันก็เข้าสู่ช่วงนิทรา .....

“นี่เธอ.....” เสียงเรียกจากบุคคลหนึ่งส่งมากระทบแก้วหูของฉัน มือเย็นๆที่กำลังตบแก้มฉันเบาๆ

“เธอ.....นี่ เฮ้ ตายไปแล้วเหรอไงฟะ =*= จุนโฮยัยนี่เด๊ตสะมอเร่ไปแล้วมั้ง”

“พูดบ้าๆ ดินสอ......เฮ้ดินสอ...”

“หา.....ซาลาเปาไส้หมูเหรอ ? ง่ำๆ” ฉันคงไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปจนได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น

“ฮะๆๆๆ ยัยบ้านี่เพ้ออะไรหนะ”

“หยุดเถอะซาวน์”

 “ไอจุนฉันว่าพายัยนี่ไปโรง’บาลเหอะหวะ ฮ่าๆๆ”

หา.....โรงบาลเหรอ ?? .....พวกเขาหาว่าฉันบ้าเหรอไง =_=++++

  “Sim,I agree with you. (ซิมฉันเห็นด้วยกับคุณ)”

  “ฮ่าๆๆ เห็นไม๊ไอจุน ซิมกะ คอพพ์ ก็เห็นด้วยพาไปโรงบาลดีกว่ามั้งง”

กึก !! ฉันลุกขึ้นพรวดทันที ทำให้ 3 หนุ่มชะงักและถอยห่างออกไป ยกเว้นจุนโฮที่ยังคงยืนนิ่งๆอยู่ มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงปนตกใจ

  “เฮ้ยยย อยู่ดีๆก็ลุกขึ้นมาตกใจหมด” ผู้ชายตัวสูงพูดขึ้นฉันว่าตานี่ต้องเป็นตาซาวน์ที่กวนส้นพระบาทแน่ๆเลย

 “เธอเป็นบ้าอะไรนี่ย เฮ้ออ..อ” ตานี่คงจะเป็นนายซิม หน้าตาเขาคล้ายกะซาวน์มากๆเลยสงสัยจะเป็นฝาแฝดแต่ซาวน์สูงหว่า

  “You cause me falls  mind .(คุณทำให้ฉันตกใจ)” นี่คงเป็นตาคอพพ์เตอร์ไม้ไผ่กระแดะอังกฤษ =_=^

  “ช่วยไม่ได้พวกนายอยากมาว่าฉันก่อนเองหนิ แล้วจะบอกให้ฉันไม่ได้บ้านะยะ !!”

 “เอ้าได้ยินแล้วทำไมไม่รีบตื่นหละ หรือชอบเรียกร้องความสนใจ” เอาอีกแล้วตาซาวน์อีกเช่นเคย =_=++

  “พอเถอะ ดินสอเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม” จุนโฮพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง

  “ไม่ ไม่เลย ^__^” ฉันฉีกยิ้มให้อย่างจริงใจแต่หันไปแลบลิ้นใส่ตาซาน์ข้าว =_= ! ทำไมถึงไม่ค่อยจะถูกชะตากะตาซาวน์ข้าวนี่ชอบกล -*-++

   “เพื่อนเธอ...ฉันหมายถึงฟางข้าวหนะไปซื้อของให้เธออยู่”

  “อ่ะ เออ ใช่จุนโฮฉันจะถามนายว่าทางไปห้องอาจารย์ไปมอบตัวอยู่ทางไหนเหรอ ??”

  “ไม่ต้องแล้วหละฟางข้าวจัดการให้เธอแล้ว อีกอย่างตอนนี้พักกลางวันแล้วกินข้าวก่นเถอะ” จุนโฮพูดจบยัยฟางก็วิ่งกะหืดกระหอบแบกอาหารมาเต็มอ้อมแขน

  “เอ้านี่ยัยดินสอ เธอนี่หลับอยู่ตรงนี้จนถึงพักเที่ยงเชียวนะ ถ้าจุนโฮไม่มาเจอเธอคงนอนยาวถึงพรุ่งนี้เลยอ่ะสิ”

 “=__= แล้วเธอหละ ทิ้งฉันไปเฉยเลย”

 “ก็มันเหตุสุวิสัยนี่ยะ ฉันเป็นลมนะ =_= !”

 “ช่างเหอะ” ฉันไม่อยากพูดกะยัยนี่แลวเลยยัดขนมปังเข้าปากเต็มๆ

 “เอ่อ ดินสอแล้วนี่ ซาวน์ ซิม และคอพพ์เป็นเพื่อนฉันเอง” จุนโฮแนะนำเพื่อนๆ ฉันพยักหน้าหงึก ๆ

 “พวกเขาเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนด้วยหละ” ยัยฟางมากระซิบที่หูฉันแล้วริ่มอธิบายสรรพคุณ

จากที่จับใจความได้ ตาซาวน์อายุเท่าพวกเราอยู่ห้อง A ซิมเป็นพี่ของซาวน์อยู่เกรด 12 ห้องA แล้วคอพพ์ตานี่เป็นรุ่นน้องอยู่ห้องเดียวกะจุนโฮอยู่ เกรด 10/A ว่าไปพวกนี้มันอยู่ห้องAหมดเลยนี่หว่า =o= ;

  “เอาหละดินสอกินเสร็จเข้าห้องเรียนด้วยนะเธออยู่ห้องเดียวกะฉันห้อง B”

   “งือๆๆ” ฉันพยักหน้าหงึก ๆ ตอนนี้พวกหนุ่มฮอตรสพริกไทยดำเดินออกไปแล้วเหลือแต่จุนโฮ คนที่ทำให้ฉันนึกถึงเขา...คิมมินวอน

    “เอ่อ.....จุนโฮฉันมีเรื่องอยากจะถามนายอ่ะ”

    “อะไรเหรอ ?”

    “เอ่อ....คือ.....นายเป็นอะไรกะ....”

    “หือ.....?”

    “เอ่อ ....ช่างเหอะ เปล่าๆ ไม่มีอะไรฉันว่าฉันขึ้นห้องก่อนดีกว่านะไปกันเถอะฟาง” ฉันรีบชิ่งสะบัดตูดออกไปทันที....ฉันไม่กล้าแม้แต่จะถาม.....ทำไมหนะเหรอ ฉันกลัวว่าจุนโฮจะถามว่าฉันกะมินวอนเป็นอะไรกันหนะสิ ฉันคงไม่มีคำตอบแน่ๆ