ยัยสาวเฮี้ยวกะนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #6 : - 6 - เสียงของหัวใจ !?

                                               6  

กรี๊ดดดด...กร๊าดดด...นี่ฉันไม่ได้บ้าน่ะ =..= แต่ก็ประมาณนั้นแหละ แฮ่ๆ -*- เพราะตอนนี้เหลืออีกแค่ 2 วันฉันก็จะหลุดพ้นจากการเป็นทาสของตานั่นแล้วว >____< !

  "เป็นอะไรทำท่าอย่างกะถูกหวย" ตามินวอนเดินมากระแซะฉันตอนที่กำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน

  "โฮะ ๆๆ นายไม่รู้เหรอ ?"

 "=__=;;"

 "ก็แหม...อีกแค่ 2 วันฉันก็จะหลุดพ้นจากการเป็นทาสของนายแล้วไง !!"

 "เอ้อ ! จริงด้วยสิเนอะ" 

 "โฮะ ๆๆๆ"

 "งั้นอีกแค่ 2 วันฉันต้องใช้เธอให้หนักๆซะแล้วหละ เอาไงดีน้าาาา...." ตานั่นพูดทำหน้าสุนทรีใจยิ่งนัก -*- ให้ตายฉันไม่น่าไปบอกมันเล๊ยย น่าจะปล่ยให้ลืมๆไปซะ T_T

 แล้วฉันก็เดินคอตกกลับบ้านไปคิดถึงชะตากรรมอันแสนโหดร้ายที่ย่างกายเข้ามาทีละนิด ทีละนิด >~<

ปังง ! เสียงประตูบ้านปิดลง พร้มเสียงล็อกกุญแจดังกริ๊ก.....ฉันซึ่งเดินนำเข้ามาก่อนหันไปปะทะกับมินวอนที่ยืนหน้าเจ้าเล่ห์อยู่ตรงประตู ....

   "หนะ.....นายล็อกประตูทะ...ทำไม" ฉันเริ่มเหงื่อตก

  "ฮึๆ" เขาส่งเสียงหึ่งๆ -..- มาเป็นคำตอบแล้วเริ่มเดินเข้ามาใกล้ฉันช้าๆ .....ทุกก้าวที่เขาขยับมาใกล้ฉันก็จะถอยห่างออกมาเรื่อยๆ แต่เพราะความซวยทำให้หลังฉันติดเข้ากับกำแพง >w< !

  "เธอ....." เขาพูดเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น .....

  "..............." ฉันซึ่งเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก เบนสายตาพยายามไม่สบตาเขา

แล้วจู่ๆ เขาก็ซบหน้าลงบนไหล่ฉัน >___< กรี๊ดดดด ทำไรเนี่ยตาลามก !! 

 "นายจะทำอะไรหนะ !?" ฉันพลักเขาออกเต็มแรง ทำให้เขาหงายหลังลงไปกองกลับพื้น 

 "เฮ้ ......นาย"  ฉันเรียกเขาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมลุกขึ้นมา

 "นาย.....เฮ้ ตามินวอนลามก เฮ้ยย ไอบ้ามินวอน -*-;;" ด่าไปก็ไม่มีปฏิกริยาว่าจะฟื้น ฉันจึงก้มหน้าลงไปใกล้ๆเขา .....

 แล้วจู่ๆเขาก็เด้งขึ้นมากอดฉันไว้แน่น ! >_____< กร๊ากกกก =.,=

 "เธอด่าฉันเรอะ !?~"

 "เปล่าน๊าาา.....>w<"

 "หลอ ฉันว่าฉันได้ยินอยู่เต็มหู"

 "นานแกล้งฉันก่อนอ่ะ -*- !"

 "ฉันเปล่าแกล้งสักหน่อย =_=;;"

 "ก็เห็นๆอยู่ว่าจู่ๆนายก็แกล้งล้มลงไปอ่ะ - - !" ฉันเถียงต่อไปอย่างไม่ลดละแล้วว่าไหร่ตานี่จะปล่อยฉันหละเนี่ย - -*

 "อ้อ เอ่อ....ชั่งมันเหอะ" เขาพูดแล้วค่อยๆปล่อยฉันออกมาจากอ้อมกอด ..... เรานั่งเงียบกันสักพักแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นฉันจึงรีบกระโจนไปรับ ส่วนตานั่นก็ลุกขึ้นไปบนห้อง

 "ฮัลโหลดินสอเหรอลูก" แม่ฉันส่งเสียงข้มประเทศมา

 "ใช่ค่ะแม่ >__< ดีใจจังทำไมแม่โทรมาป่านี้หละ ไม่โทรมาตั้งอาทิตย์เลยน่ะ แล้วก็ ---.."

 "เอาไว้แม่จะอธิบายให้ฟังทีหลังตอนนี้มีเรื่องด่วน ลูกต้องกลับมาเมืองไทยเดี๋ยวนี้ !"

 "หา !? อะ...อะไรกัน หนูยังเรียนไม่จบเลยน่ะค่ะ"

 "ถึงยังไงก็ต้องมาน่ะ แล้วพรุ่งนี้แม่จะให้ป้าไปรับที่บ้าน เพื่อพามาส่งที่สนามบิน" แม่พูดอย่างรีบร้อนแล้วน้เสียงดูเป็นกังวลชอบกล นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหละเนี่ยย ....

 "เอ่อ...."

 "เก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวให้เรียบร้อยน่ะจ๊ะ แล้วเรื่องที่โรงเรียนแม่จะจัดการให้เอง แค่นี้หละหวัดดีจ๊ะ"

 "ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด" แม่วางสายไปโดยที่ฉันยังไม่ทันจะปฏิเสธหรือตอบรับอะไรทั้งสิ้น ..

ฉันเดินหงอยๆ ขบคิดเรื่องต่างๆเข้าห้องไป ..... สุดท้ายวันนี้ก็มาถึงสิน่ะ ! วันที่ฉันต้องไป...ไปจากที่นี่...จากตาบ้านี่ไป......แล้วทำไมน้ำตาฉันต้องไหลไม่ขาดสายอย่างงี้น่ะ ! บ้าจริง ....T__T

  "ฮือออ ! บ้าเอ้ย !!!" ฉันสบถพร้อมเตะตู้เสื้อผ้าดังโครม -*- เจ็บ T__T  ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วโยนของทั้งหมดใส่กระเป๋าเดินทางอย่างใจลอย ....

บ้าตายจริงๆเลย ! ทำไมฉันต้องมานั่งร้องไห้เสียใจกะเรื่องอย่างงี้ด้วย ฉันควรจะยิ้มแป่นแล้ววิ่งเข้าไปบอกตานั่นว่าฉันจะได้ไปจากเขาแล้ว !! ฉันไม่ต้องเป็นทาสใครแล้วว ! แล้วทำไมฉันถึงต้องมานั่งร้องไห้น้ำลายฟูมปากงี้น่ะ ! ฮือออ ๆ ตามินวอนนายเข้ามาทำอะไรกะฉันเนี่ย....ตาบ้า ....

 "ร้องไห้ทำไม" เสียงมินวอนก้องมาจากข้างหลังฉันรีบปัดน้ำตาออกทันทีแล้วหันกลับไปทำหน้าดุใส่เขา

 "อะไรของนาย นายเปิดเข้ามาห้องฉันไม่เคาะประตูเลยน่ะย่ะ นายนี่ไร้มารยาทจริงๆ -*- !"

 "ร้องไห้ทำไม..." เขาถามซ้ำแต่นี่ไม่ใช่เสียงที่อ่อนโยนเหมือนครั้งแรกแต่กลับดุดันและน่ากลัวพิกล

 "ฉะ....ฉันเปล่าน่ะ อะไรของนายละเมอไปเองรึเปล่า" ฉันรับหันหน้ากลับมาอยู่ที่กระเป๋าเดินทาง แทบจะเอาหัวมุดลงไปเลยเมื่อตานั่นเดินมานั่งที่เตียงหน้าฉัน

 "เฮอะ ฉันคงละเมอไปเองหลอกน่ะ ตาเธออ่ะแดงอย่างกะลูกตำลึง แล้วนี่เธอจะไปไหน"

 "ปะ...ไปไหนก็เรื่องของฉัน ที่สำคัญฉันอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกก็ได้ เชิญนายยึดครองบ้านไปเลย แบร่ ~"

 "เธออยากไปจากฉันมากใช่ไหม"  คราวนี้ไม่ใช่เสียงขี้เล่นอย่างเคยมันกลับอ่อนลงและแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ

 "............." ถ้าฉันอยากไปจากนายแล้วฉันจะมานั่งร้องไห้อยู่อย่างงี้ทำบ้าอะไรเล่า ป่านี้ฉังคงกระโดดโลดเต้นแล้ววิ่งออกจากบ้านไปประกาศให้ชาวโลกรู้แล้วว่าจะได้ไปจากนาย.....แต่นี่...

 "ฉันถามเธอน่ะ" เขาพูดซ้ำเมื่อเห็นว่าฉันเงียบลง

 "..อืม...." 

ฉันคิดว่าการปฏิเสธความรู้สึกจริงๆแล้วโกหกออกไปคงดีที่สุด อย่างน้อยเราจะได้จากกันไป โดยที่ไม่ต้องเสียใจอะไรมาก แต่นั่นมันเป็นเพียงความคิดโง่ๆ ของฉัน เพราะดูเหมือนสิ่งที่ฉันตอบออกไปผ่านการกรองจากสมองที่แสนจะนุ่มนิ่ม ของฉันทำให้สถาณการณ์ยิ่งแย่ลงไปใหญ่

 มินวอนนั่งเงียบอยู่บนเตียง.....ส่วนฉันก็นั่งคิดถึงคำพูดโง่ๆ ที่ไม่จริงเลยที่เผลอปล่อยออกไป ดูเหมือนมินวอนจะกำลังคิดอะไรบางอย่าง เวลาผ่านไปหลายนาที ที่เรา 2 คน มีแต่ความเงียบปกคลุมบางทีก็จะได้ยินเสียงเล็ดลอดออกจากปากของมินวอนเบาๆ ว่า 'ฉันนี่มันโง่จริงๆเลย' เป็นระยะ ๆ .......

 "เอ่อ....มินวอนความจริงฉัน ----.." ฉันกำลังจะอธิบายความจริงแต่เขาก็ลุกพรวด แล้วเดินตรงไปที่ประตู

ก่อนที่ประตูจะปิดลงมีเพียงคำพูดเบาๆ ลอดมาว่า... "ขอให้โชคดี"  จากนั่นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างกะเขื่อนแตก TT__TT ไม่จำเป็นต้องกลั้นอีกแล้ว เพราะฉันมันโง่เอง ...ที่คิดว่าถ้าปฏิเสธความจริงทุกอย่างอาจจะดีขึ้นแต่ไม่ใช่เลย.....  ฉันด่าทอตัวเองไปเรื่อยๆจนกระทั่งเก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อยทุกอย่าง..แต่กระนั้นเวลาล่วงเลยจนตี 2 ฉันก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้แม้แต่น้อย.....ในทางตรงกันข้ามทุกขณะที่ฉันพยายามหลับตา น้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาด ทุกครั้งที่ฉันปิดตา...ภาพของมินวอนก็สะท้อนกลับมาไม่ละเลือน ....

อีกห้องนึงในบ้านหลังนี้.....ผู้ชายร่างสูงกำลังนั่งงอตัวอยู่บนเตียง พลางพยายามปิดกลั้นไม่ให้น้ำใส ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวย...ในใจก็คิดถึงเรื่องต่างๆมากมาย ทั้งหมดอยู่ในความเงียบ ชั่วอึดใจนึง เขาก็จัดการเก็ยสัมภาระทุกชิ้นลงกระเป๋า แล้วเดินออกจากประตูประตูอย่างเงียบกริบ...ไม่มีแม้แต่เสียงอะไรนอกจากเสียงลมหายใจที่แผ่วเบา...

เขาเดินออกจากบ้านหลังกระทัดลัดน่าอยู่ พลางมองมันเป็นครั้งสุดท้าย...ทุกๆอย่างจะถูกเก็บเอาไว้ในความทรงจำของเขานานเท่านาน....ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนับ 10 ปี 20 ปี แม้กระทั่งลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขา เขาก็จะไม่มีวันลืมที่นี่ ....ไม่มีวันลืมบ้านหลังนี้และ..ผู้หญิงคนสำคัญ คนเดียว คนแรกที่เขาอยากอยู่ด้วย.......

เขาเดินจากออกไปตามถนนที่เงียบสงัดไร้ผู้คน ทิ้งเอาไว้แต่กระดาษแผ่นนึงที่จะมอบให้คนสำคัญที่สุดของเขา.....เมื่อเธอตื่นขึ้นมา…. 'จงคิดว่าผมคือความฝัน..แต่จงอย่าลืมความฝันครั้งนี้และจดจำมันนานเท่านาน และผมก็จะทำเช่นกัน....ความฝันที่แสนวิเศษณ์ของผม..'  เขาคิดในใจพลางก้าวเดินออกไปสู่ถนนที่ทอดยาวดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ......

แสงสว่างทอแสงสีทองรอดผ้าม่านเข้ามาในห้อง.........เสียงนาฬิกาปลุกที่ได้ยินทุกเช้าดังขึ้น และแน่นอนมันเป็นเสียงของตาบ้ามินวอน...ฉันไม่ได้นอนทั้งคืน ..เพื่อที่จะใช้เวลาคิดอะไรบางอย่าง..แต่ฉันก็รู้แล้วว่ามันคืออะไรความรู้สึกต่างๆ ที่เข้ามาทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น...ชีวิตที่เคยจืดชืดของฉันเมื่อเขาเข้ามาเหมือนสีที่มาแต่งแต้มชีวิตของฉัน ฉันไม่ต้องการเสียเขาไป...ฉันต้องการที่จะอยู่ข้างๆและพูดใกล้ ๆ เขาว่า "ฉันรักเขา" 

 ฉัรลุกออกจากเตียง ล้างหน้าล้างตาแล้วเดินไปที่ห้องของมินวอน ฉันคิดว่าเค้าคงไม่ตื่นสิน่ะ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะบอกความรู้สึกทั้งหมดให้เขารับรู้ รวมทั้งคำๆนึงที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉัน...ฉันจะบอกเขา ...

ฉันกระชากประตูเปิดออกแต่ก็พบกับเตียงที่ว่างเปล่า...ผ้าห่มถูกพับไว้อย่างเรียบร้อยบนเตียง....หรือว่า...ฉันเดินไปกระชากเปิดตู้เสื้อผ้า..แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เข่าแทบทรุด เบื้องหน้าว่างเปล่า ตู้เสื้อผ้าที่น่าจะเต็มไปด้วยเสื้อผ้า กลับไม่มีแม้แต่เงา.... อย่าบอกน่ะว่ามันจะเหมือนนิยายที่ฉันเคยอ่านให้ตายเหอะ นี่มันเรื่องตลกชัด ๆ นายเล่นอะไรของนายอยู่หนะมินวอน ...!

ฉันทรุดนั่งลงที่เตียงทำให้สายตาไปปะทะเข้ากับแผ่นกระดาษบางเบามีแค่ที่ทับหนังสือวางทาบไว้...ฉันเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาอ่าน.....แล้วทันใดนั้น น้ำตาของฉันก็ระเบิดออกมากอีก..เข่าทรุดลงนั่งกับพื้น นี่ฉันตัดสินใจช้าไปเพียงแค่เสี้ยววินาที ....ฉันรู้ความจริงและกำลังจะบอกเขา..แต่เขาก็จากฉันไป..!  เรื่องตลกชัด ๆ ฉันฝืนยิ้มและรอคอยบางทีตานั่นอาจจะแอบอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้วออกมาพร้อมพูดว่า ฉันจะไปกลับเธอน่ะยัยโง่....แต่ไม่มีไม่มีแม้แต่เงา ...เขาคงไปจากฉันแล้วจริงๆ

ไม่นานเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที คิดว่าจะได้เห็นน่าตานั่นยืนส่งยิ้มมาให้ ....

  "ดินสอ..! มาๆ มาเร็วเดี๋ยวสาย" ป้าพูดขึ้นอย่างรวดเร็วพลางพลักฉันให้ขึ้นไปบนรถ แล้วป้าก็เดินไปหยิบกระเป๋าในห้องฉันลากไปเก็บ..

  "ว่าไง เรียบร้อยทุกอย่างใช่ไหม" ป้าถามขึ้นเมื่อนั่งอยู่บนรถในที่นั่งคนขับ....ฉันได้แต่พยักหน้าส่งๆไปให้ ......ไม่นานรถก็มาถึงสนามบิน ...ป้าทำธุระให้ทุกอย่าง แล้วฉันก็ได้ขึ้นมานั่งบนเครื่องบนในไม่ช้า...ป้าบอกว่า ฝากสวสัดีคุณแม่ด้วยไม่นานป้าจะตามไป..แต่คำพูดนั้นผ่านฉันไปโดยที่ฉันแทบไม่ได้ยิน ในใจของฉันไม่ได้คิดอะไรเลย..เพราะมันอื้อ อึง จนคิดแทบหายใจไม่ออก..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------