ยัยสาวเฮี้ยวกะนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #5 : - 5 - แผนลักพาตัว VS แฟน....(ชั่วคราว) !?

                                         5

  "เน่ นายจะตายเพราะไม่กินข้าวนะ"  ฉันพูดไกล่เกี่ยให้เขารับแอปเปิ้ล ที่อยู่ในมือฉัน แต่ตาบ้านั่นกลับทำอย่างกะว่ามันคืออุนจิก้อนโตที่ฉันกำลังจะปาใส่เขา ดูเขาทำหน้าเข้าสิ TT__TT  

  "ฉันกลัวกินเข้าไปแล้วจะตายหนะ"  เขาเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบมาเอง - - ;;

ตอนนี้เขากลับมาอยู่บ้านได้ 3 วันแล้วแต่เขาก็ไม่เคยแตะต้องอาหากจากมือฉันสักครั้ง นี่ทำอย่างกะมือฉันมันมีราขึ้นอ่ะ -0- !

  "ออกไปเที่ยวกันมะ ^___^"  เขาพูดขึ้นเมื่อเดินออกมาจากครัว

  "=w="

  "อะไร เธอยังงอนที่ฉันไม่รับอาหารจากมือเธออีกเหรอ ??"

ก็เออเดะ =_= ! งี้คนอื่นเค้าคิดว่าฉันเป็นตัวเชื้อโรคน่ารังเกลียดหมด ..

  "อ่ะ ไม่ไปก็ไม่ต้องไป จะเลี้ยงไอศกรีมซะหน่อย" 

  "ละ...เลี้ยง เลี้ยงเรอะ !! +____+" 

  "เธอไม่ต้องทำเสียงกะตาอย่างงั้นก็ได้นะ"

เออ นั่นสิ ทำไมฉันถึงทำอะไรอุบาทว์งั้นนะ - - ^

  "ตกลงนายจะเลี้ยงใช่ไหม งั้นรอแป๊ปป ....นะ"  ฉันรีบวิ่งแจ่นไปแต่งตัวด้วยชุดงามอ่องผ่อง - -^ ความจริงก็แค่เสื้อยืดกะกางเกงยีนเท่านั้นแหละ =_=;;

  "ไปกันล๊ยยย" ฉันพูดเมื่อกระโจนออกมานอกบ้าน ~

  "ให้ตาย ฉันคิดผิดที่ชวนเธอออกมารึเปล่าเนี่ย"  เขาบ่นอะไรอุบอิบแต่ฉันว่าเค้าด่าฉันนะ =_= !

  "มินวอนนายแอบด่าฉันเรอะ !?"

  "เปล่าๆๆ" 

หนอยย ~ อย่าให้จับได้นะเฟ้ย แม่จะจับเจี้ยนแล้วโยนให้เป็ดกินเลย -0- !

สักพักเราก็มาถึงถนนเมียงดอง ! >__<เราไปกินไอศกรีมแสนอร่อยกันแล้วฉันก็ออกเดินเที่ยวไปเรื่อย ๆ จนเหนื่อย ฉันได้เสื้อมาหลายตัวทีเดียว กั่ก ๆ

  "เธอใช้แรงงานฉันเรอะ !" มินวอนบ่นพลางหิ้วของพรุงพรังแล้วหอบแฮ่ก ๆ เดินตามฉันอยู่

  "เปล่าหนิ นายไม่รู้จักคำว่าสุภาพบุรุษ เหรอ ???" ฉันพูดเน้นคำว่าสุภาพบุรุษสุด ๆ

แต่มินวอนยังไม่ทันได้อ้าปากเถียงกลับก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น ..

  "กรี๊ด.....ด นั่นนายแบบที่ชื่อ คิมมินวอน ใช่ไหม !?" ผู้หญิงหลายคนส่งเสียงมาทางเรา

  "เฮ้ ดูนั่นสิ" ผู้หญิงคนนึงชี้ไปที่ปกนิตรยาสารที่มีรูปมินวอน

  "นี่ๆ ดูสิใช่จริงๆด้วย" อีกคนชี้ไปที่ป้ายโปรโมทสินค้าที่มีมินวอนเป็นนายแบบ และมันใหญ่เท่าบ้าน

ฉันกะมินวอนหยุดเดิน พร้อมหันมาสบตากัยโดยมิได้นัดหมาย ต่างคนก็ต่างทำหน้าเอ๋อ เหรอ OoO

   "นะ...นี่โปสเตอร์โปรโมทสินค้านั่นออกแล้วเหรอ ?" ฉันกระซิบถามมินวอนซึ่งยืนจ้องโปสเตอร์อันเบ่อเริ่มที่ดึงดูดสายตาคนให้หยุดมองอย่าง งงงวย

  "ฉะ ...ฉันไม่รู้ก็เห็นพี่จูฮีบอกว่าจะออกอาทิตย์หน้านี่" เขากระซิบตอบตอนนี้พวกเราพยายามทำตัวให้ล่องหนมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

   แต่ถึงเราพยายามทำเท่าไหน ก็รู้สึกว่าจะไม่เป็นผลเท่าที่ควร ...

   "กรี๊ดดดดดดด" ผู้หญิงฝูงนึงกำลังวิ่งตรงมาทางพวกเราอย่างบ้าคลั่ง >___< ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้เหมือนว่าถ้าฉันไม่หลบฉันคงแบนติดดินเพราะโดนเหยียบแน่ ๆ

   "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด"  ยัยพวกนั้นวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

   "หมะ....มาแล้วว T_T" ฉันสะดุ้งขึ้นมา พลางมองหันไปมองหน้ามินวอน แต่....แต่เขาหายตัวไปไหนแล้วเนี่ย >o< !

   "มาเร็วสิยัยโง่" ขาตระโกนเรียกฉันจากที่ไหนสักแห่ง ฉันมองตามหาต้นตอเสียงแล้วพบว่าเขาวิ่งหนีไปได้ไกลพอสมควรแล้วว  ..กรี๊ด นายมินวอนนายกล้าทิ้งฉันงี้เหรอ ! ToT

  ฉันใส่เท้าหมาวิ่งอย่างเร็วสุดชีวิต >_____< ;;; ยัยผู้หญิงพวกนั้นยังคงวิ่งตามมาเรื่อยๆ โอ๊ยย มันบ้าอ่ะไรกันเนี่ย TOT ไม่น่ามากะตานี่เล๊ยยย

  ฉันหลับหูหลับตาวิ่งแทบตายสุดท้ายฉันก็โดนใครฉุดเข้าไปแอบในซอกตึกทำให้ผู้หญิงพวกนั้นวิ่งผ่านไป ทำให้ฉันรอดพ้นจากการถูกเหยียบแต่นายมินวอนป่านี้จะโดนทึ้งเหลือชิ้นส่วนแค่ไหนเนี่ยย ย

  "เป็นอะไรมากไม๊ ?" คนที่ดึงฉันเข้ามาถามขึ้นฉันหันไปหาต้นเสียงและ นั่น .......พระเอกของฉัน ยูจางซอง >.,<

  "มะ...ไม่ไม่เลย แหะ ๆๆๆๆ" 

  "เธอวิ่งหนีแฟนคลับมาเหรอ ?" เขาพูดพลางชะเง้อหน้าออกไปข้างนอกนิดหน่อย

  "แฟนคลับฉันที่ไหนหละ แฟนคลับตาบ้ามินวอนนั่นต่างหากทำเอาฉันแทบหัวใจวาย เอื๊อก...ก ป่านี้ตานั่นคงโดนฉุดไปทำอะไรต่อไหนแล้ว -^-;;" 

  "ฮะ ๆๆๆ หลอ เธอคงเหนื่อยมากสินะ"

  "ก็เหนื่อยสิ เอื๊อก...ก" เอ๊ะแล้วทำไมฉันต้องมาสะอึกเอื๊อก ๆ งี้ด้วยเนี่ย น่าเกลียดเป็นบ้า =O=;; 

  "อื้ม ๆ ฉันเข้าใจแล้วว่าเธอเหนื่อยนะ ฮะ ๆๆ" 

จางซองพยายามสะกดกลั้นหัวเราะเอาไว้ ไรยะแค่สะอีกเอื๊อก ๆ มันน่าขำมากหรือไง -*-

  "นายขำอะไรฮะ เอื๊อกก.."

  "ปะ...เปล่า ฮะๆๆไม่ได้ขำนะ ฮ่า ๆๆๆ"

 ไม่ได้ขำกะผีดิ ก็หัวเราะท้องแข็งอยู่นั่นอ่ะ  =_=;; ถ้าเป็นตามินวอนฉันคงสวนไปอย่างงี้จริงๆแต่นี่เขาเป็นพระเอกในดวงใจของฉันต้องเก็บนิสัยส่วนตัวเอาไว้ - -^

  "=_=นายแน่ใจเหรอว่าไม่ได้ขำอ่ะ =O= !"

  "อื้ม ๆๆ เอ่อ...ฉันว่าเราไปหาร้านอะไรนั่งคุยกันเถอะ ฉันไม่ค่อยชอบที่ตรงนี้เท่าไหร่" ซางจองพูดขึ้นเมื่อหยุดหัวเราะแล้ว เขามองซ้ายมองขวาแล้วทำจมูกฟุดฟิด ๆ * -  *

  "อะไรของนาย ฉันไม่ได้ตดนะ -*-;;"

  "ฮ่าๆๆๆ เปล่าๆฉันแค่จะบอกว่าซอกตึกนี้มันอับออกไปกันเถอะ"

  "=_=;;"

เขาเดินนำออกไปจากซอกเล็ก ๆ นี้ นี่มันซอกเล็กจริงๆนะเนี่ย ฉันต้องแขม่วพุงแล้วกระดึบ ๆ ออกไปยืนข้างนอก

  "ไปนั่งร้านนู้นกันไม๊ ?" เขาชี้ทางร้านขนมเค้กน่าอร่อย แต่นี่ฉันพึ่งกินไอศกรีมไปนะ เดี๋ยวฉันก็อ้วนตายดิ- -

  "เอ่อ...ฉันว่าเราไปร้านนู้นดีกว่า" ฉันชี้ไปที่ร้านกาแฟ

  "อ้อ ได้งั้นไปกัน"

เราเข้ามานั่งในร้านที่ตกแต่งซะสวยงาม ฉันเลือกที่นั่งติดกระจกเพราะจะได้สอดส่องหาร่างที่อาจจะโดนทึ้งไปแล้วของมินวอน

  "ฉันขอช็อกโกแลตปั่นค่ะ^__^"

ฉันสั่งพนักงานแล้วเริ่มใช้สามธิเพ่งออกไปนอกหน้าต่าง อย่างเอาเป็นเอาตาย จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาคงนึกว่าฉันกำลังใช้ใบหน้าทำความสะอาดกระจกอยู่

  "มองหาเพื่อนเธอเหรอ ?" อยู่ๆจางซองก็พูดขึ้นแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างมั่ง

  "ใช่แล้วหละ ไม่รู้ว่าป่านี้เป็นไงมั่ง ฉันว่าไม่แน่อาจจะโดนอุ้มไปแล้วมั้ง"  ฉันตอบเขาแต่ไม่ได้ถอนสายตาออกจากกระจกเลย

  "อื้มม…ว่าแต่เธอหายสะอึกแล้วเหรอ ?"

  "เอ๋....!? เอ่อ..อื้มคงหายแล้วอ่ะ ลืมไปเลย"

 "อื้อ ^___^"

กรี๊ดดด...ดพ่อพระเอกของช้านน ~ เป็นยิ้มที่โดนใจเจ๊มากค่า ^o^ แต่ตอนนี้จางซองปลอมตัวอยู่ทำให้ฉันมองหน้าเค้าไม่ค่อยสะดวก เพราะเขามีแว่นตาอันเบ่อเริ่มใส่อยู่ แต่คิดดูว่าฉันยังจำเขาได้ เราต้องเป็นคู่กันแหงเลย กั่ก ๆๆๆๆ >///<

  "เธอไม่สบายเหรอ ?"

  "หา !?~ เปล่าๆ" สงสัยฉันจะเผยไต๋มากไป - - * ฉันรีบยอกช็อกโกแลตปั่นที่พึ่งยกมาเสิร์ฟ ดื่มอึก ๆๆๆ

   "แฮ่ ~ ^__^" ฉันยิ้มเจื่อนๆให้เขา แล้ววางแก้วลง

   "ช็อกโกแลตติดปากอ่ะ" จางซองพูดอมยิ้มน้อย ๆ เขาเอื้อมมือมาแล้วเช็ดปากให้ฉัน O_o

กรี๊ดดดด >////< บ้าตายแน่ ฉันต้องช็อกตาย ซี้แหงแก๋ แน่

   "ขะ....ขอบคุณนะ เอื๊อกกก...ก"

  "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

TT__TT โถ่ กำลังเข้าบทซึ้ง ทำไมฉันต้องมาสะอึกตอนนี้ด้วยฟะ !? จางซองเริ่มหัวเราะแล้วเอามือกุมท้องอีกครั้ง - - * 

  "ขอบคุณมากนะ ฉันไปก่อนหละ" ฉันเอ่ยขอบคุณจางซองเมื่อฉันเห็นว่าไม่มีวี่แววของมินวอน ไม่แน่เค้าอาจจะกลับบ้านไปแล้วก็เป็นได้

  "อื้ม ไม่เป็นไร แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันไปส่งที่บ้าน"

  "อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก บายๆนะ อึก..ก O-O"

  "ฮ่า ๆๆ รีบกลับไปกินน้ำเยอะ ๆแล้วจะหาย" จางซองพูดแล้วโบกมือลาฉัน

ฉันรีบวิ่งแจ่นออกมาอย่างรวดเร็ว น่าอายขายขึ้น่าชะมัด อึก..ก โอ๊ยย อยากจะล้วงลูกกระเดือกออกมาทำเป็นลูกแก้วซะเลย ! - -+

ฉันขึ้นรถเมล์จนมาถึงบ้าน ก็เห็นไฟบ้านเปิดอยู่ แสดงว่ามินวอนอยู่ในนั้น ฉันผลักประตูเข้าไปแต่มันล็อก - -*

  "เฮ้ ! มินวอนเปิดบ้านให้ฉันหน่อย" ฉันยืนเคาะประตูปัง ๆ

.....เงียบบ

  "มินวอนนายหูหนวกอ๋อ" ฉันเริ่มเคาะดังเป็น 2 เท่า

....เงียบบบบ..

  "นายมินวอนมาเปิดเดี๋ยวนี้ !" ฉันกระทุ้งประตูด้วยเท้าไป 1 ที โอ๊ยย เจ็บ TT_TT

   "เธอเป็นใคร ?"  คราวนี้มีเสียงนายมินวอนพูดออกมาจากในบ้าน

   "ฉันเป็นคนอ่ะเดะ ตาโง่"

   "งั้นอย่าเข้าเลย" 

    "เฮ้ย ! จะบ้าเหรอ นายอย่าแกล้งฉันนะ"

    "งั้นบอกชื่อจริงมา"

    "ฉันชื่อ จีฮันยอง"

    "ชื่อไทยอ่ะ"

    "ดินสอ"

    "อายุอ่ะ"

    "17"

   "วันนี้เธอใส่ก.ก.น.ลายอะไร"

    "ลายสะ....เฮ้ย ! จะบ้าเหรอนายอย่ามากวนประสาทฉันนะ รีบๆเปิดเร็วเข้า"  ให้ตายตานี่ลามกจกกะเปรตจริง ๆ -*- เกือบเสียท่าตอบไปแล้วไม๊หละฉัน

ประตูก็ค่อย ๆ เปิดออกมาพร้อม........พร้อม....

    "กรี๊ดดดด โจร !!!!!!!!!!" ฉันแหกปากลั่นเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันใส่ไอ้โม่งสีดำคลุมหน้า ใช้ผ้าพันไว้อีกที >_<

   "บ้านเธอสิ นี่ฉันเอง มินวอน คิมมินวอน" เขาเอามือปิดปากฉันไว้  พลางลากฉันเข้าบ้าน แล้วหันไปล็อกประตูซะแน่นหนา

  "นายทำบ้าอะไรอยู่เล่น นักสือรุ่นจิ๋วเหรอ ?" ฉันพูดเมื่อแกะมือเขาออกไปได้แล้ว

  "ชู่วววว เงียบๆ เซ่ เดี๋ยวยัยพวกนั้นก็ตามฉันมาอีก" เขากระซิบฉันอย่างเบา

  "อ๋อ ! ที่แท้นายกลัวผู้หญิงพวกนั้นเองหรอกหรือ ! ฮ่าๆๆๆ"

  "บอกให้เงียบๆไงเล่า" เขาถอดผ้าที่พัดศรีษะไว้ม่พันรอบปากฉัน -_- นี่ฉันไม่ใช้ไอ้ตูบแถวบ้านนายนะ

 "อึ๊ยย นายโอเวอร์ไปแล้ว เอาไอ้โม่งออกเหอะ" ฉันโยนผ้าที่เค้าพันปากฉันไว้ทิ้ง

 "เอ่อ...ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวมีคนมาเห็น"

 "อะไรของนายเล่า นี่นายอยู่ในบ้านแล้วนะ"

 "เอ่อ...ฉันชอบอ่ะ มันร้อนดี"

 "เอ๊ะ นายนี่ฉันบอกให้เอาออกไง จะให้ฉันอยู่ร่วมบ้านกะไอ้โม่งเนี่ยนะ"

 "แสดงว่าเธอยากเห็นหน้าหล่อ ๆ ของฉันใช่ไหมล่า"

  "=_="

ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบกระโดดไปถอดไอ้โมงออกจากหน้าเขา

 "เอาออกแค่นี้ก็สิ้นเรื่...." ฉันต้องอึ้งกับหน้าของเขาก่อนที่จะพูดจบ หน้าของเขามีรอยลิปสติกเต็มไปหมด ทั้งสีแดง สีชมพู สีม่วง สีเขียว หน้าเขากลายเป็นสายรุ้ง เรนโบว์ไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ

  "ให้ตายเถอะ"  เขาพูดแล้วลงไปนั่งกุมขมับ

  "อ่ะ.....เอ่อ...มะ..มินวอนฉันว่าฉันไม่หัวเราะนายหรอก"

  "จริงเหรอ?"

  "อะ...อื้ม รีบไปล้างหน้าเถอะ"

  "อื้อ" เขาลุกแล้วหันหน้าเดินไปที่อ่างล้างหน้าเท่านั้นแหละ

  "ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วะ กั่ก ๆๆๆๆๆ อุวะ ๆๆๆ"

   "ไหนเธอบอกว่าจะไม่หัวเราะไง !?" เขาหันกลับมาตระคอกใส่ฉัน -0-

   "=x= อุ๊บส์ .....ขอโทษทีนะ"

    "....." เขาไม่พูดอะไรแต่ทำหน้าเซง ๆ แล้วหันกลับไปเดินต่อ

ตึก ตึก ตึก ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องนอนพลางกุมท้องเอาไว้ เมื่อฉันเข้าห้องแล้วกระแทกประตูปิด ..

  "วะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กั่ก ๆๆๆๆ" 

  "ยัยบ้าเธอตายแน่ !" มินวอนตระโกนขึ้นมาบนห้อง เอ๊ะ นี่ขนาดฉันแอบมาหัวเราะข้างบนยังอุตส่าห์ได้ยินอีกเหรอเนี่ย =_=;; ช่างเหอะก็มันขำอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ^o^

วันนี้ฉันตื่นมาแต่เช้าเพื่อออกจากบ้านให้เร็วที่สุดมิฉะนั้น ฉันอาจะกลายเป็นแบบเมื่อวานอีกเป็นได้

 เมื่อมาถึงโรงเรียนก็เป็นอย่างที่ฉันคาดเอาไว้ทุกอย่าง ...

   "มินวอนจ๋า ~ ขอลายเซ็นต์หน่อยสิ"

   "กรี๊ดๆๆๆ"

พวกผู้หญิงหลายคนรีบกระโจรมาหาตานั่นเมื่อเขาย่างก้าวเข้าไปในรั้วโรงเรียน

  "เฮ้อ....อ =_=^" ฉันถอนหายใจเบาๆแล้วเลือกที่จะเดินไปหาที่สงบๆพัก ฉันเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงสวนข้างหลังโรงเรียนที่ที่เจอจางซอง ......เอ๋ !? วันนี้เขามาอีกไหมน๊า ~ ฉันคิดเช่นนั้นก็รีบวิ่งไปแหวกหญ้าดู o_o หืมม มีคนอยู่จริงๆด้วยแต่ไม่ใช่จางซองพระเอกของฉันเพราะคนที่ยืนอยู่นั้นเป็นชายร่างใหญ่ กำยำ 2 คน หน้าตาเหมือนปลากระเบนน้ำจืด =_=;; ชั่งแตกต่างกับจางซองราวฟ้ากับเหว แต่พวกเขา 2 คนมาสุ่มหัวทำอะไรกันเนี่ย

ด้วยคาวมอยากรู้อยากเห็นของฉันทำให้ฉันแอบเอาหูไปติดกับรั้วพลางเพ่งสมาธิเสียงที่หลุดรอดออกมา

  "เฮ้ ! ลูกพี่เราจะลักพาตัวจริงๆเหรอ ?" กระเบนตัว 1 ถามกระเบนตัว 2 ที่รู้สึกว่าจะเป็นลูกพี่

OoO !! ละ....ลักพาตัว กรี๊ดด...ด เรื่องใหญ่แล้วว

 "ใช่ เฮียเค้าสั่งมางี้หวะ งานนี้เงินดีเพราะเฮียเค้าทุ่มทุนมากเลยหวะ"

  "แต่ได้ข่าวว่าตอนนี้เป็นนายแบบโฆษณาแล้วนะลูกพี่ มันจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เหรอ ?"

  "ไม่หรอกน่าก็เฮียเค้าต้องการนี่หว่า"

  "งั้นตามนั้น เริ่มลงมือวันไหน ?" 

 "เดี๋ยวเฮียเค้าจะสั่งมาอีกที"

ตะ.....ตายแล้ว! นายแบบด้วย ใครกันนะ หรือว่าจะเป็นจางซอง >__< ไม่ยอมนะ !! แต่จางซองเป็นายแบบมานานแล้วหนิ ที่พวกนั้นพูดดูเหมือนว่ายังเป็นได้ไม่นาน งั้นก็ ...........

    "เธอทำอะไรของเธอยัยเซ่อ !"

คิมมินวอน !!!!!! O_O

   "ชู่ว ๆๆๆๆๆ" ฉันดึงตาบ้านั่นที่ส่งเสียงดังลงมานั่งยองๆข้างๆ 

  "อะไรของเธอ"

  "เงียบๆมีคนปองร้ายนาย" ฉันกระซิบแล้วชี้นิ้วไปที่ผู้ชายหน้ากระเบนแต่ ....

  "ไหน"

เอ๋ !? ....ฉันมองออกไปจุดที่ผู้ชาย 2 คนเคยยืนอยู่แต่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่เงา ....

  "ตระกี้ยังอยู่ตรงนี้เลยนะ" ฉันชะเง้อคอไปมา

  "อย่ามาโจ๊กรอบเช้านะ"

  "เปล่าสักหน่อย ! ก็เพราะนายนั่นแหละส่งเสียงดังพวกมันเลยรู้ตัวหนีไปเลย =O=!"

  "ฉันผิดอีก - -* แล้วไงใครจะปองร้ายฉัน"

  "ผู้ชาย 2 คนเค้าบอกว่าจะลักพาตัวนาย !!"

ฉันพูดพร้อมส่งสายตาจริงจังไปให้ ต้องใช่แน่ๆเลย >___<

 "ฮึ......ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"

  "นายขำอะไรหนะ ! =O="

  "ก็ขำเธออะเสะ อยากเป็นหนูน้อยยอดนักสือมากเลยเหรอ ? ฮ่าๆๆ"

  "ฉันพูดจริงๆนะ ตาบ้าไม่เชื่อก็ตามใจ !!"

ฉันลุกพรวดสะบัดตูดเดินหนีไป ตาบ้าเอ้ย ! คนเค้าอุตส่าห์หวังดีเป็นห่วงมาเตือนแท้ๆมีหน้ามาหัวเราะอีก ! เชอะ ถ้าถูกจับไปนะ ฉันจะไม่สนนายเลย !! -_-+

  "เฮ้ ! ฮันยองรอด้วยเส๊ะ" เขาวิ่งมาจับข้อมมือฉันเอาไว้

  "อะไรเล่า" ฉันสะมับมือออก

  "นี่เธองอนฉันเหรอ !?"

  "เปล่าสักหน่อย – 3 –.."

  "ไม่เชื่ออะเธองอนฉันชัดๆ เอางี้ฉันขอโทษที่หัวเราะเธอ"

  "แสดงว่านายเชื่อฉันแล้วใช่ปะ ? +____+"

  "ไม่อ่ะ"

=___=;; ฉันไม่พูดอะไรแต่เดินสะบัดขึ้นห้องเรียนไป ...

เลิกเรียนฮันยองเดินออกมาจากห้องโดยมีมินวอนวิ่งตามหลังออกมา

   "เฮ้ ! ฮันยองรอก่อนเส๊ะ"

   "มีอะไร" เธอหันไปพูดกับเขา

   "เธอเลิกโกรธฉันสักทีเหอะ"

  "=_= ฉันก็ไม่ได้โกรธนายหนิ"

ฮันยองเริ่มออกเดินต่อ เมื่อออกมาหน้าโรงเรียนแล้วเธอก็รีบจ่ำอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีกลุ่มผู้ชายประมาณ 4 – 5 คนดักรอพวกเขาอยู่ที่มุมตึก

  "ฮันยองเท้าเธอติดจรวดอยู่เหรอ ?"

  "มาแล้ว ๆ" กลุมผู้ชาย 4-5 คนกระซิบกันเมื่อได้ยินเสียงของเป้าหมาย

 "1....2.....3......เอ้าคลุม"  ผู้ชายร่างกำยำเอากระสอบคลุมหัวเป้าหมายแต่แล้ว

  "กรี๊ดดดดดดดด ~ ปล่อยฉันนะ" พวกเขาทำผิดนั่นคือฮันยอง !

 "เฮ้ย !! พวกแกทำอะไรฮันยองหนะ" มินวอนที่เดินตามาเห็นเหตุการณ์จึงรีบวิ่งเข้าไปเพื่อจะช่วยฮันยอง

 "จับผิดแล้วโถ่เอ้ย ! จับผู้ชายเส๊ะไอโง่ !!!" คนที่ดูเหมือนลูกพี่ออกคำสั่ง ลูกน้อง4-5 คนจึงวิ่งไปล็อกมินวอนไว้

 "เฮ้ยย ปล่อยโว้ยยยย !!!!" มินวอนร้องโวยวายแต่แรงคนเดียวไม่สามารถสู้แรงผู้ชายกำยำ 5 คนได้

 "เอาขึ้นรถ" ลูกพี่ออกคำสั่งเมื่อทั้งหมดจับตัวมินวอนแล้วปิดปากปิดตาเรียบร้อย

 "ลูกพี่แล้วผู้หญิงหละ" ลูกน้องเอ่ยถาม

 "เอามันไปด้วยละกัน เดี๋ยวแผนเสียหมด" ลูกพี่พูดเซงๆก่อนเดินขึ้นไปบนรถตู้สีขาวติดฟิล์มทึบ

ทั้งฮันยองและมินวอนถูกลากไป ไว้ในรถแล้วรถก็แล่นออกไป .......

กรี๊ดดด.....ด T__T ฉันอยากจะบ้าตาย นี่ฉันถูกจับตัวเหรอเนี่ยย ! ทำไมเป็นฉันหละบ้าเอ้ย ! แล้วนี่ตามินวอนอยู่ไหนเนี่ย  ก่อนอื่นฉันต้องเอาไอกระวอบบ้านี่ออกจากหัวให้ได้ก่อน ฉันใช้หัวถูไถไปมากับพื้นรถในที่สุดมันก็หลุด  ฉันเก่งใช่ไหมหละ T__T;;;

   "มินวอน" เมื่อกระวอบหลุดออกทำให้ฉันเห็นมินวอนนั่งพิงอยู่ยนเก้าอี้บนรถมือถูกมัดไว้ข้างหลัง ตาถูกปิดเอาไว้ ปากก็มีผ้าปิดไว้อยู่

     "งืององเงอ ?(ฮันยองเหรอ?)" เขาพยักหน้าหันมาตามเสียงฉัน

     "ใช่"

     "งางายงีเง่า?(สบายดีเปล่า?)"

     "คงสบายมั้งเนี่ย =_=;;"   นั่นสิทำไมฉันถึงถูกโยนลงมากองไว้ที่พื้นส่วนตานั่นนั่งอยู่บนเบาะอย่างสบายฟะ ขนาดลักพาตัวมันยังลำเอียงกันเลยคิดดู ไอพวกนี้มันต้องเป็นเกย์แหง TOT !

    "งันงอโงดงี่ไง่เงื่อเงอ(ฉันขอโทษที่ไม่เชื่อเธอ)" 

    "ชั่งมันเหอะ ถ้าฉันเป็นนายก็ไม่เชื่อหรอกว่าอยู่ดีๆจะมีคนมาลักพาตัว"

   "งืออ เงอเง็นงะงายไง๊( อืมม เป็นเอ็นอะไรไหม)"

   "ไม่อ่ะ เจ็บก้นนิดหน่อย =_=;; เฮ้ ! มินวอนเงียบๆก่อนนะรู้สึกรถจะหยุดอ่ะ" ฉันพูดแล้วแกล้งทำเป็นนอนสลบไป

   แล้วประตูรถก็ถูกเลื่อนออกมีผู้ชายเข้ามาอุ้มฉันออกไปแล้วพามินวอนเดินออกมา พวกนั้นพาเรามาที่ห้อง(แอบหรี่ตาดู) อะไรมืดๆสักอย่าง เขากองเราเอาไว้ตรงนั้น และแกะเชือกที่มัดมินวอนทั้งหมดออก

 สักพักก็เดินออกไป ...

  "เฮ้ย เธอเป็นอะไรมั้ง" เขาเริ่มมาแกเชือกมือให้ฉัน ให้ตายเดะ มันต้องเป็นเกย์แหงเลย ขนาดนี้ยังแกะเชือกให้แต่ตาบ้านี่ =_= !

  "=_= นายเห็นว่าฉันควรมีความสุขเหรอ"

  "อย่ากวนเดะ =_=^"

  "เราอยู่ที่ไหนอ่ะ"

  "ไม่รู้"

  "T_T ฉันจะถูกฆ่าไหมอ่ะ ก็เขาต้องการตัวนายไม่ใช่ฉันเขาต้องกำจัดฉันแน่เลยอ่ะ TOT"

  "ยัยบ้า ฉันไม่ยอมให้เป็นอย่างงั้นหรอก"

ฮือ....อ แต่เพราะคำพูดนั้นใจฉันก็ชื้นขึ้นอย่างบอกไม่ถูกและไม่นานเสียงประตูก็เปิดออก

พลัก !!

  มีชายใส่สูทสวมแว่นดำเดินออกมา 3-4 คน

  "พวกนายต้องการอะไร" มินวอนตระโกนถาม

  "........" พวกเขายืนนิ่งไม่พูดอะไร

 "จะเอาอะไรว่ามาแต่อย่าทำอะไรยัยนี่ ! ถ้าจะทำก็ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ"

โอ้ววว เขาพูดแล้วกอดฉันแน่น >__< ก็รู้สึกดีอ่ะนะ แต่นายมินวอนนายจะไปสู้อะไรกะพวกนั้นได้ห๊า –O- พวกนั้นมีเป็นสิบ แถมมีปืนแต่นายอ่ะ คนเดียวกะไม้จิ้มฟันงั้นเรอะ T__T

  "ฮ่าๆๆๆๆ" จู่ๆเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นหลังพวกแว่นดำนั่นแล้วทางก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นชายท่าทางสูงไวแต่มีมาดนักธุรกิจ

   มินวอนจ้องชายคนนั้นไม่ถอนสายตพลางอ้าปากค้าง =O= อย่าบอกนะว่ามินวอนนายปิ้งตาลุงนั่นอ่ะ T___T กรี๊ดดด...

  "ฮ่าๆ โตขึ้นมากเลยนะไอหนู นี่คงเป็นแฟนแกสินะน่ารักจริงๆด้วยฮ่าๆๆ" ชายคนนั้นยิ้มอย่างภูมิใจ

ไอ....ไอหนูงั้นเหรอ OoO !? อะไรกันเนี่ยย @_@

  "พ่อ...มาได้ไง"  มินวอนลุกขึ้นยืน

  "แกจำไม่ได้เหรอ !? Happy Birthday ไงไอลูกชาย"

 "ฮะ ๆๆๆ แค่เนี้ยเล่นซะตกใจหมด"

 "ฉันเป็นพ่อแกจะให้ทำอะไรธรรมดาๆได้ไงเล่า ฮ่าๆๆ"

 "เอ่อ.....นี่มันเรื่องอะไรกันค่ะ ?? @o@" ฉันเริ่มเปิดปากถามหลังจากอึ้งมานาน

 "นี่พ่อฉันเอง" มินวอนหันมาตอบฉัน

 "หา.....!?"

 "เอ้า ... สวัสดีหนู ^^ ไอ้มินวอนมีแฟนน่ารักขนาดนี้เลยหรอ ฮ่าๆๆ" คนที่รู้สึกว่าจะเป็นพ่อของมินวอนหันมาทักทายฉัน

 "สะ....สวัสดีค่ะ" ฉันรีบก้มหัวอย่างลุกลี้ลุกรน

 "ไม่ต้องกลัวหรอกฉันแค่หยอกเล่นๆเท่านั้น"

 "เอ่อ....ค่ะ ^__^;;;;" หยอกเล่นๆนี่นะ ฉันแทบหัวใจวายตายแหนะ T__T

 "มีคนเยอะๆอย่างงี้ก็ดี งานเลี้ยงจะได้สนุก มีทั้งพ่อ ลูกแถมมีลูกสะใภ้อีกคน ฮ่าๆๆ" พ่อของมินวอนยิ้มร่าอย่างมีความสุขแล้วเดินนำออกไปนอกห้อง

 แต่เดี๋ยวก่อนนะอะไรลูกสะใภ้ย่ะ =_=;; ฉันคิดว่าเกิดการเข้าใจผิดกันใหญ่แล้วน่ะเนี่ย =_____=^^^

  "รีบออกมาสิอยากอยู่ในนั้นเรอะ ?" มินวอนที่ตอนนี้อยู่หน้าห้องแล้วตระโกนเรียกฉันที่ยังคงยืนเบลอๆอยู่

  "อ่ะ .....อื้ม" ฉันเดินออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ผ่านบอดี้การ์ดชุดดำนั่น

เมื่อฉันแทรกตัวออกมายืนอยู่ข้างๆมินวอนเขาก็เดินนำฉันออกไป .... ไม่นานเราเดินมาถึงสวนที่ถูกตกแต่งไว้สวยงามมีบุคคลในชุดสาวเสิร์ฟมากมาย ตรงกลางสวนมีโต๊ะกลมอยู่ตัวนึง

  "เพิ่มอีกที่นะสำหรับลูกสะใภ้ที่น่ารัก^__^" พ่อของมินวอนพูดกับสาวเสิร์ฟอายุก็มากพอตัวเมื่อฉันกับมินวอนเดินมาถึงโต๊ะ และเมื่อคำสั่งออกไปแค่นั้นเก้าอี้ พร้อมจานอาหารก็ถูกวางลงบนโต๊ะอย่างสง่างาม

  "นั่งสิ" พ่อของมินวอนพูดกับฉันที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่

  "คบกันมานานเท่าไหร่แล้วหละ ?" ท่านพูดเมื่อฉันหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ทำให้ฉันแทบจะหัวทิ่ม

  "หา...!? เอ่อ...คือคงเป็นการเข้าใจ...อุ๊บส์" เมื่อฉันเริ่มอธิบายให้ท่านฟังว่าเป็นการเข้าใจผิดแต่ยังพูดไม่จบนายมินวอนก็เอามือมาอุดปากฉันไว้

  "เข้าใจอะไรเหรอ ?" ท่านพูดด้วยท่าทางสงสัย

  "เข้าใจถูกแล้วครับ ขอตัวสักครู่นะ" มินวอนพูดแก้แล้วลากฉันออกมาจากโต๊ะนั่น เรามาหยุดอยู่หลังต้นไม้ใหญ่

 "อะไรของนายเล่า ทำไมไม่ให้ฉันบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน =_=;;" ฉันเริ่มวีนแตกเมื่อเอามือของเขาออกจากปากได้แล้ว

 "นี่ ชู่วๆๆ เงียบๆเส๊ะ เธอช่วยฉันหน่อยเหอะนะ" เขาทำท่าลุกลี้ลุกลนแล้วมองไปที่ที่พ่อของเขานั่งอยู่

 "ช่วย..ช่วยอะไร"

 "ช่วยเป็นแฟนฉันหน่อย"

 "O_O .....หา !? ว่าไงนะ"  กรี๊ด....ด มาสารภาพอย่างงี้ไม่โรแมนติกเลยน่ะ =O=;;

 "ช่วยแกล้งหนะ"

=_= เฮ้อ....อ ตกใจหมด

 "แล้วทำไมฉันต้องแกล้งด้วยอ่ะ"

 "เพราะฉันบอกกับพ่อไปว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว ไม่งั้นพ่อจะให้ฉันหมั่นกับใครไม่รู้"

 "อ๋อ.....อ งั้นเองเหรอ"

 "ตกลงเธอจะช่วยฉันใช่มะ ?"

 "ไม่"

 "เฮ้ยย ทีฉันยังช่วยเป็นนายแบบให้เธอเลยนะ"

 "นั่นมันคนละเรื่องกันนะ" ฉันพูดพลางยิ้มร่า นี่คือบทเรียนที่นายใช้ฉันเยี่ยงทาส >< !  ฉันหันหลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ

 "ฉันขอสั่งเธอให้เป็นแฟนชั่วคราวของฉันนับจากนี้จนฉันสั่งให้สิ้นสุด !!!!" จู่ๆตานี่ก็พูดเสียงดังขึ้น ฉันหยุดชะงักหันหลักลับให้เห็นแววตาจริงจัง ในมือถือแผ่นสัญญาโง่นั่นอยู่ ....โหย ขนาดเวลาอย่างงี้ตานั่นยังอุตส่าห์พกมาเลยหลอเนี่ย T__T ฮึกๆๆ แล้วฉันจึงต้องจำยอมอย่างขัดมิได้ นี่ถ้าฉันยอมแต่แลกก็ไม่ต้องมารู้สึกเป็นทาสงี้หรอก - - *

  เรา 2 คนเดินกลับไปที่โต๊ะโดยมีมินวอนยิ้มอย่างผู้ชนะ ส่วนฉันกเดินคอตกกลับไป ..

  "ไปไหนกันมานานเชียว" คุณคิมเริ่มถามเมื่อเราหย่อนก้นลงนั่ง ที่เก้าอี้ซึ่งตอนนี้บนโต๊ะมีอาหารหลายอย่างวางเรียงรายอยู่ จากที่ดูแต่ละอย่างราคางี้แพงหูฉีก

  "อ๋อ พอดียัยนี่ปวดท้องหนะครับ ^____^" 

  "อ๋อ เหรอ แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าหนู ?" คุณคิมถามฉันอย่างห่วงใย

 นายมินวอนมองหน้าฉันก่อนใช้ขาใต้โต๊ะสะกิดฉัน =_=;;

  "ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร ^____^;;;" 

 "งั้นก็หายห่วงหน่อย ^__^" คุณคิมยิ้มก่อนจะชวนให้เราทานอาหาร และขณะที่ฉันกินอยู่เพลินๆ คุณคิมก็เริ่มถามคำถามนั้นขึ้นมาอีก

  "ตกลงพวกเธอคบกันมาเท่าไหร่แล้วหละ ?"

  "แค่ก ๆๆๆ" ฉันสำลักเนื้อหมูจนนายมินวอนที่นั่งอยู่ข้างๆต้องลูบหลังให้

  "ก็หลายเดือนอยู่ครับ ^__^"  ตานั่นตอบแทนฉันออกไป

  "หลอ อื้มแล้วเจอกันที่ไหนหละ ?"

  "เอ่อ...ก็ตรงถนนเมียงดองครับพ่อ"  มินวอนตอบไปอีก

 "อื้ม แล้วหนูชอบมินวอนที่ตรงไหนหละ ?"  คราวนี้คุณคิมถามฉันโดยตรงทำให้ฉันไม่รู้จะตอบยังไง มินวอนทำหน้าอย่างกะปวดอึ มันเป็นคำถามที่ตอบยากจริงๆเล๊ยยย

 "เอ่อ.....คือ...หนูชอบมินวอนที่..ที่"

 "ที่อะไรเหรอ  ?"

ฉันมองหน้ามินวอนที่นั่งกุมขมับอยู่ ตานั่นเหยื่อแตกพลั่กเลย

 "ที่มินวอนเป็นคนกวนๆ" ฉันตอบออกไป คุณคิมกะตามินวอนทำหน้าเอ๋อ

 "เอ่อ..ฉันหมายความว่ามินวอนเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมาอยู่ด้วยแล้วสนุก ไม่เสแสร้งถ้าชอบก็บอกว่าชอบไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ เวลาอยู่ใกล้ๆทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก บางทีก็พูดอะไรที่ทำให้ใจเต้นไม่หยุด แต่บางทีก็น่ารักเหมือนเด็ก เขาทำให้ชีวิตหนูมีสีสันค่ะ"  ฉันพูดออกไปพลางนึกถึงเรื่องอดีตที่ได้เจอกันวันแรกจนถึงตอนนี้ ..... หวังว่าฉันคงไม่พูดอะไรแย่ๆออกไปนะ =O= ;;;

 "อื้มม ลุงเชื่อแล้วว่าหนูคงรักมินวอนมากเลยน่ะ ^___^" คุณลุงยิ้มอย่างภูมิใจพลางมองฉันอย่างเอ็นดู ...

งี้ก็แปลว่าฉันได้เยี่ยมยอดเลยอ่ะเส๊ะ >___< ฉันหันไปมองหน้ามินวอนที่ตอนนี้มองหน้าฉันอยู่อย่างอึ้งๆ ฮ่าๆฉันบอกแล้วว่าฉันก็เก่งนะยะ (บอกตอนไหนฟะ !?)

  "งั้นลุงคงไม่ต้องห่วงแล้วหละ เอ้ากินๆกันเถอะ อาหารเย็นหมดแล้ว" คุณลุงพูดแล้งเริ่มทานต่อ

แล้วเมื่องานปาร์ตี้เล็กๆฉลองวันเกิดของมินวอนจบลง คุณลุงก็ให้คนรถมาส่งฉันกับมินวอนที่บ้าน

  "ลัล ~ ลา เหนื่อยเป็นบ้าเลย" ฉันร้องโอดครวญเมื่อเข้ามานอนแผ่อยู่บนโซฟาในบ้าน

 "นี่..." อยู่ๆมินวอนก็เดินมานั่งลงข้างๆฉัน ฉันสปริงตัวลุกขึ้นมาพูดกับเขา

 "อะไรเรอะ ไม่ต้องชมว่าฉันแสดงละครเก่งนะเพราะฉันเก่งอยู่แล้ว โฮะๆๆๆ ~" นี่คือโหมดหลงตัวเองของฉัน =_=;;;  

 "อื้ม เธอเก่งจริงๆอ่ะ พูดซะฉันใจเต้นเลย" มินวอนพูดเบาๆเฉพาะประโยคหลังแล้วเดินเข้าห้องไป

 "อะไรของเขานะ =_=^"

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอน 5 แล้วจ้ามันยาวมากเลยอ่ะ =_= เหอ ๆๆ ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้วนะแต่(ชั่วคราว) 55
ตอนนี้เขียนเรื่องอยู่ประมาณ 3 เรื่องพร้อมกันตีกันยุ่งเลยหละ =O=;; ฮะ ๆๆ เวลาแต่งต่อต้องย้อนไปอ่านที่เขียนไว้เก่า ๆ ก่อนไม่งั้นสับสนแย่ เหอ ๆๆๆ =^=;; ไงก็ฝากไว้ในหัวใจมิตรรักแฟนเพลงด้วยน๊าค๊า >3< เอื๊อกกก ... 55555+ ตอนนี้ใกล้เปิดเทอมแล้วด้วย โอ้วว >..<"

ถ้าพิมผิดอะไรขอโทษทีนะคะ เพราะว่ามัน.....แฮ่ๆๆ =0=;;