ยัยสาวเฮี้ยวกะนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #4 : - 4 - เรื่องอะไรกันนะ !?

                                          4

อืดดด.....ด ~ ฉันลุกจึ้นมาบิดขี้เกลียด โอ้วว เย้วันนี้ไม่ต้องมีใครมาปลุก ! >_____<  ฉันรีบกระโจรเข้าห้องน้ำโดยทันที ! แต่แล้วก่อนที่ฉันจะทันเปิดประตูห้องน้ำ มันก็ถูกผลักออกซะก่อน พร้อมนายคิมมินวอนที่ตอนนี้มีแต่ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยๆ อำพรางส่วนล่างอยู่ !!! OoO

   "กรี๊ด......ด >___< ไอโรคจิต"  ฉันตระโกนลั่นบ้านพลางใช้แขนทุบเขา แต่ไอแขนเวนตะไรดั๊นนไปถูกผ้าเช็ดตัวผืนกระจิดริดของเขาจนหลุดออก >____< 

   "เฮ้ยยยยย !!" เขาตระโกนแล้วรีบเอามือปิดส่วนนั้นไว้

  "อย่าแอบดูนะ" เขาพุดก่อนจะก้มเก็บผ้าเช็ดตัว

  "ให้ตายฉันก็ไม่อยากเห็นชาเขียวนายหรอก >__<" 

  "ให้ฉันเข้าห้องก่อนแล้วเธอค่อยเปิดตาออก โอเค๊ ?"

  "รีบๆไปได้แล้วว >___<"

ฉันหลับหูหลับตาแน่น ใช้สัมผัสทางหูแทนฉันได้ยินเสียงเค้าปิดประตุห้องจึงค่อยๆลืมตาขึ้น >_o….o_o เฮ้อ...อ โล่งง =_=;;

   ฉันค่อยๆรวบรวมสติแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป โถ่ - -* มันต้องเป็นผู้ชายจิตวิปริตแหงแซะ ! ขนาดรู้ว่ามีผู้หญิงอ่อนช้อยอย่างฉันอยู่ร่วมบ้านด้วย ยังจะมาเดินโท่งๆกะผ้าขุนหนูผืนเท่าผ้าเช็ดหน้าอย่างงั้นอีก - -^ 

  ฉันใช้ความว่องไวในการอาบน้ำเฉลี่ยเวลา 3 นาทีเศษๆ(ซกมกอะสิไม่ว่า=_=;;)  แล้วแต่งตัวในห้องน้ำอย่างเรียบร้อย เมื่อฉันผลักประตูห้องน้ำออกก็พบกับนายมินวอนนั่งอยู่ที่โซฟา  พลางกินแซวิทไปด้วย

  "เสร็จแล้วไปกันได้ยัง"  ฉันพูดพลางมองแซนวิทที่มันกำลังเขมือบเข้าปาก –o-;;

   "งืมมมม"   เขาพูดแล้วกระเดือกมันลงคอ -*-

โครก~~ คราก ~~ - -*

  "เธอได้ยินเสียงฟ้าผ่าไหม?"   T__T เสียงท้องฉันเองอะเว่ยย -.-

  "- -^"  ฉันไม่รู้จะตอบยังไงเลยได้แต่ทำหน้าแหยๆส่งไปให้

  "อ่ะ"  เขาโยนแซนวิทมาให้ฉัน +______+ โอ้วว นายนี่ก็เป็นคนดีนี่หว่า T__T 

  "จ่ายมา 1000 วอนด้วย"  มันคือซาตานแห่งความงก !! T___T

 "- -;;"  ฉันไม่พูดอะไรแต่กระเดือกแซนวิทเข้าปากแล้วเดินนำไปหน้าประตู

สักพักไม่นานเราก็มาถึงโรงเรียนโดยรถเมล์ - -^ แต่.....ทำไมตอนที่เราเดินเข้ามาในโรงเรียนมีแต่ผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดหมอนี่กันจังวะ -0- ?? 

   "นั่นพี่คิมมินวอน >___<  ที่อยู่ม.ปลายปี 2 นี่หน่า" รุ่นน้องพูดขึ้น

  "ใช่ ! ฉันปลื้มเขามากเลย" อีกคนเสริม

  "นั่นสิ ! ตอนนี้เขากลายเป็นคนป๊อปที่สุดในโรงเรียนแล้วนะ เรียกว่าเบียด รุ่นพี่ยองจุน ตกเหวเลยหละ ฮิ ฮิ"

OoO !! ไม่เจงงงช่ายยม๊ายยยย ไม่กี่วันที่นายนี่เข้ามาก็กลายเป็นหนุ่มฮอตของร.ร.ไปแล้วงั้นเรอะ >___< !

  "น่ารำคาญชะมัด" นายมินวอนบ่นอุบอิบเมื่อนักเรียกสาวต่างพากันกรูเข้ามาแต๊ะอั๋งเขา - -^ ม่ายช่ายเข้ามาประชิดตัวต่างหาก - -;;

  "กรี๊ดดด มินวอนน่ารักจัง >___<" เออ - -* มันไม่ใช่ตุ๊กตานะ

  "หล่อสุดๆไปเลย !" - -* สวยมั้งเนี่ย

  "โชคดีจังที่พ่อแม่ส่งฉันเข้าโรงเรียนนี้ >_<" พ่อแม่ส่งแกมาเรียนต่างหาก - -;;

  "ขอจับก้น เอ้ย ! จับแก้มหน่อยได้ไหม" สงสัยคนนี้จะเป็นกระเทย =_=;;

และแล้วร่างกายแสนจะบอบบางของฉันก็ถูกเบียดออกมานอกวงล้อมนั้น -*- นี่ขนาดโปสเตอร์ที่มินวอนไปถ่ายแบบยังไม่วางแผงนะเนี่ย ถ้ามันวางแผงป่านี้ฉันโดนเหยียบเละคาที่ก่อนได้กลับเมืองไทยแน่ =_=;;

  ฉันเดินออกมาจากวงนั้น - -^ อยู่ไปก็สี่ยงต่อการโดนเหยียบซะเปล่าๆ - -* ฉันเดินเอ้อระเหยพลางเพ่งมองนาฬิกา =_=;; เหลือเวลาครึ่งชั่งโมงกว่าจะเข้าเรียนเวลาจะเช้าก็เช้าเชียว =_=^ ฉันจึงเดินไปนั่งโต๊ะหินอ่อนหลังโรงเรียนที่นี่ร่มรื่นมากมีสระน้ำเล็กๆอยู่ถึงจะเล็กก็ลึกมากจนต้องกั้นรั่วเอาไว้แต่จะไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ เพราะมีเรื่องเล่าว่าเคยมีเด็กนักเรียนมากระโดดสระน้ำฆ่าตัวตายเลยไม่ค่อยมีใครอยากมาแถวนี้นัก - -;; โถ่ที่สงบๆเย็นๆสบายขนาดนี้ไม่มาก็เสียดายแย่ พวกปอดแหกเอ้ย ~ ผง ผี มีซะที่ไหนเล่า !

กอก..แกก...!

เฮ้ย ! >_< ไม่จริงน่าเสียงไรวะ ฉันไม่ได้คิดไปเองนะมันมาจากทางด้านหลังสระน้ำอ่ะ –O- จะไปดูดีไม๊เนี่ยย

ฮึก ๆๆ

>__< กรี๊ด ~~ ฉะ ฉันไม่ได้ลบหลู่นะ  เอาไงดีๆๆ กลัวจนฉิ่งฉ่องจะราดแย้วว T___T เอาวะ ! เกิดมาทั้งทีจะเห็นผีสักครั้งคงไม่เป็นไร(จริงเรอะ =_=;;) ฉันรวบรวมความกล้าที่มีอยู่แล้วเดินตรงไปอ้อมไปหลังสระน้ำ พลางใช้มือแหวกหญ้าออก แล้วฉันก็เจอหลังผู้ชายใส่ชุดนักเรียนคนนึงนั่งพิงรั้วโรงเรียนอยู่แต่อยู่ด้านนอก =[]= คะ...คงไม่ใช่ผีนักเรียนหรอกมั้ง เพราะเค้านั่งอยู่นอกร.ร.นะ หรือว่าเค้าเข้ามาสู่ที่ตายไม่ได้  - -* เฮ้ยย ! บ้าแล้ววไม่ใช่หรอก ..ใช่ๆ เค้าไม่ได้ใส่เครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียนฉันนี่แล้วนี่ฉันควรทักเค้าไม๊เนี่ย แล้วถ้าเค้าหันมาแล้วหน้าเละอ่ะ T__T ฉันไม่ต้องช็อกตายก่อนเรอะ

เอางี้ละกัน..ฉันหยิบไม้ที่ตกอยู่ข้างๆแล้วก้มตัวลงเอาไม้ไปจิ้มๆตรงก้นของชายปริศนา

จึ๊ก ๆ

ควับบ ))))

เขาหันมาแล้วว หวายย >_______< ฉันปิดตาแน่น กรี๊ดด .....

  "เธอ...ทำอะไรของเธอ"  เขาพูดกะฉัน

  "นายเป็นผีรึเปล่า"

  "- -;; บ้านเธอสิ ฉันไม่ใช่ผีนะ"

  "ไม่จริงนายโกหก นายอย่าหลอกฉันเลยนะ ๆๆ"

  "เงยหน้าขึ้นซะ"

  "ม่ายย ( T_T)(T_T )( T_T)(T_T )"

  "ถ้าไม่เงยเธอตายแน่"

 "........."   ฉันจำใจเงยหน้าขึ้นแต่ยังคงหลับตาปี๋ ~~ >__<

  "ลืมตาด้วยเส๊ะ"

 ">_o…..OoO!!"  อึ้งง ไม่ให้ฉันอึ้งได้ไง เพราะตอนนี้ผีผู้ชายที่ฉันกลัวนักกลัวหนากลับกลายเป็นพระเอกในดวงใจของฉัน !!

!!! ยูจางซอง !!!

 "เธอนี่หน้าคุ้นๆนะ"  เออเส๊ะ ฉันเป็นางแบบไงฟะ - -*

 "- -* หนะ นายมาทำอะไรตรงนี้..." ฉันถามพร้อมลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเขา โอ้วว หล่อ แต่แววตาของเขาเศร้าเอามากๆเลย

 "หมะ....ไม่มีอะไร"  เขาดูท่าทางประหม่าฉันไม่เคยเห็นกริยาอย่างงี้มาก่อนเลย ถึงไม่เคยร่วมงานกันแต่ทุกทีที่ฉันเห็นเขาไม่ว่าจะสื่อโทรทัศน์ หรืองานต่างๆ ท่าทีของเขาจะมั่นใจตลอด - -^

 "แล้วนายมานั่งทำอะไรตรงนี้ ! ระ...หรือว่ามาดูดยา !!!! OoO"

 "=_= ตลกฉันไม่ชั่วขนาดนั้น"

 "แล้วนายมาทำไม ?"

 "ฉันจะบอกเธอให้ก็ได้นะ แต่เธอห้ามบอกใครเป็นอันขาดเพราะที่ฉันบอกเธอเพราะเธอเห็นฉันเข้าให้แล้ว"

 "- -*"  ยิ่งเขาพูดฉันก็ยิ่งงงกับกริยาของเขามากขึ้น - -^

 "ฉันมาเยี่ยมแม่ของฉัน"

 "เยี่ยมแม่ ! ที่เนี่ยนี่นะ"

 "- -^ เธอไม่เคยรู้เหรอว่าหลังโรงเรียนเธอมีโรงพยาบาลอยู่"

 "จริงดิ OoO"

 "เฮ้อ...อ"

 "แล้วแม่นายเป็นอะไร ?"

 "แม่ฉันเป็นมะเร็งในกระเพาะอาหาร คุณหมอบอกว่าท่านคงอยู่ได้อีกไม่นาน" เมื่อจบประโยคนั้น เขาก็ก้มหน้าลงต่ำแต่ถึงยังไง ฉันก็สัมผัสถึงไอน้ำตาที่หลั่งออกมาได้ 

 "..ไม่มีวิธีรักษาแล้วเหรอ"

 "ไม่...ไม่มี" เขาพูดเสียงเบาอย่างเห็นได้ชัด แล้วเขาก็ทรุดตัวลงนั่งพิงรั้ว ฉันค่อยๆนั่งลงตามเขา คิดหาคำพูดอะไรสักอย่างที่จะทำให้เขาดีขึ้น

 "ตอนนี้ฉันอยากอยู่กับแม่ให้นานที่สุด แต่ก็มีงานเข้ามามากมายจนบางครั้งทำให้ฉันไปสาย ถ้าฉันปฏิเสธไม่รับงานก็จะไม่มีค่ารักษา เพราะฉันกับแม่อยู่กันแค่ 2 คน"

    คำพูดของเขาทำให้ฉันอึ้งเล็กน้อย ทุกๆครั้งที่เขามาสายเพราะเขาต้องไปอยู่กับแม่ แต่คนอื่นที่ไม่รู้ก็เอาไปพูดเสียๆหายๆ เวลาทำงานต้องคอยซ่อนน้ำตาไว้หลังรอยยิ้มตลอดงั้นเหรอ T__T ดีนะที่ฉันไม่ฟังความข้างเดียว ไม่งั้นฉันคงเกลียดคนดีๆอย่างเขาไปแล้วหละ

 "ละ...แล้วพ่อของนายหละ ?"

 "ท่านจากไปนานแล้ว ใช้ไม่ได้เลยเนอะ ฮึๆ ทำไมต้องทิ้งฉันกับแม่ให้อยู่ 2 คนด้วย ฮะๆ"  ถึงเขาจะหัวเราะแต่ฉันก็ยังรู้สึกถึงความเศร้าของเขาอยู่ดี

  "ท่านไม่ได้อยากทิ้งนายกับแม่ไปหรอก ฉันเชื่อ"

 "......อืม....ฉันก็คิดอย่างนั้น" เขาพิงรั้วทำให้เหมือนเรานั่งพิงกันอยู่ แต่ความจริงมีรั้วบางๆกั้นเราอยู่ เปรียบเสมือนความรู้สึกของฉัน ที่ถึงจะรู้แล้วเข้าใจปัญหาของเขาแล้วแต่ก็ดูเหมือนยังมีแผ่นกระดาษบางๆกั้นอยู่...ยังมีอะไรที่เขายังเก็บเอาไว้คนเดียวอีกนะ ฉันอยากรับฟังและช่วยแก้ไขปัญหาให้เขา...ฉันอยากรู้จักเขาให้มากขึ้น!

 "นายมีอะไรก็บอกฉันได้นะ"

  "หืมมม ?"

  "เอ่อ...คะ คือ ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องชาวบ้านหรือก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของนายนะ แต่ว่าฉันแค่อยากช่วยนายไง ถ้านายมีอะไรไม่สบายใจก็บอกฉันได้  รับรองฉันไม่เอาไปบอกพวกสื่อหรอก^_^;;"

  "อื้มม ขอบใจมากฉันเชื่อใจเธอนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไร ?"

  "ฉันชื่อ จีฮันยอง จ๊ะ"

 "อื้อ ชื่อคุ้นๆนะ เธอไปเถอะเข้าเรียนแล้วนี่"

 "OoO ! หา ! จะ จริงด้วยสิ งั้นฉันไปก่อนนะ ฉันรีบลุกและสปีตตัวเองอย่างรวดเร็ว >__< นี่มันเข้าเรียนไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ >__< หวายย ฉันต้องโดนทำโทษแน่เลยย T___T

 "เฮ้ ฮันยองฉันเสียบเบอร์ไว้ตรงนี้นะ มีอะไรก็โทรมาได้ ^___^"  เขาตระโกนไล่หลังฉันมา ฉันหันไปมองแว๊บนึงก็เห็นเขาเสียบเศษกระดาษเล็กๆตรงซอกของรั้ว ฉันพยักหน้าหงึกๆ แล้วรีบเร่งฝีเท้าขึ้นตึกอย่างรวดเร็ว

ฉันพลักประตูเข้าห้องเรียนไปก็พบอาจารย์ยืนสอนอยู่แต่โชคดีที่เป็นอาจารย์ใจดี ฉันจึงขอโทษ อาจารย์จึงให้ฉันไปนั่งที่แล้วบอกว่าอย่ามาสายอีก

  "เธอไปไหนมา !?" มินวอนตระคอกใส่ฉันทันทีที่ฉันหย่อนก้นลงเก้าอี้

 "- -* บอกไปนายก็ไม่เชื่อ" ฉันพูดเบาๆเป็นการเตือนว่าอาจารย์อยู่หน้าห้อง

 "ทำไมไปเจอหนุ่มหล่อในดวงใจเธอมาเหรอไง"

 "- - ถ้าบอกว่าใช่อ่ะ"

 "อย่ามาเล่นลิ้น บอกมาซะดีๆเธอไปซุ่มแอบกินอะไรมา"

 "นายเห็นฉันตะกละขนาดนั้นเลยเหรอ !?" =_=;;

 "- - แล้วจะให้คิดยังไงเวลาเจอของกินเธอก็สั่งแบบพายุแถมฟาดไม่เหลือ"

 "ฮึ๊ยย ฉันไปเจอหนุ่มหล่อมาจริงๆ เขาทั้งเท่ สุขุม อ่อนโยน แถมเป็นคนดีด้วย !"

 "รู้สึกว่าเธอจะติดใจมันมากเลยนะ" เขาเริ่มเสียงดังขึ้น - -* เป็นไรของเขาฟะ

 "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย !" ฉันลดเสียงลงเหมือนเสียงกระซิบเพราะอาจารย์เริ่มมองมาทางเราแล้ว

 "เออ ไม่เกี่ยว ไม่เกี่ยวกะฉันเลย เธอจะไปทำอะไรมันก็เรื่องของเธอ !! แต่อย่าลืมว่าตอนนี้เธอเป็นทาสของฉันอยู่ !!!!!"  เขาพูดเสียงดังเล่นเอาเพื่อนทั้งห้องหันมามอง T__Tแล้วไอประโยคสุดท้ายที่ว่าฉันเป็นทาสอ่ะพูดไมฟะ - -* คนอื่นเค้ารู้หมดอายเค้า

  เขากระชากกระเป๋าขึ้นพาดบ่าลุกขึ้นเดินออกไปหน้าห้อง พลางบอกกับอาจารย์ว่ารู้สึกไม่สบายขอตัวกลับก่อน แล้วเขาก็เดินออกไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้เพื่อนร่วม 40 ชีวิตปล่อยสายตาลอยตามก้นเขาไปจนประตูห้องปิดลง

แล้วนี่เขาเป็นมาเฟียเหรอไงฟะ !! ทำไมอาจารย์ปล่อยเค้าไปง่ายๆงี้เนี่ย =_=^ โอ๊ยย แล้วตกลงฉันผิดอะไรห๊า - -* ก็มันเรื่องของฉันจริงไม๊หละ –O- แล้วทำไมสายตาเพื่อนผู้หญิงมันต้องจ้องมาที่ฉันแล้วบอกว่า 'เธอไปทำอะไรมินวอนเค้าห๊า !?' อย่างงี้ด้วย ฉันเปล่าทำอะไรเลยนะเว่ยย  - - ;; +

เลิกเรียนฉันเดินออกมาจากห้องเรียนพลางขบคิดเรื่องเมื่อเช้า - -^ ไรฟะ ฉันผิดเหรอเนี่ย ผิดเหรอ ๆๆ ฉันคิดมาตลอดทั้งวันเลยนะ โดนทั้งสายตาอาฆาตจากพวกผู้หญิงที่หาว่าฉันไปทำอะไรนาย และขนาดข้าวเที่ยงฉันยังไม่ลงไปกินเลย –O- แล้วงี้นายจะมาโกรธไรฉันอีก -3- เฮ้อ....อ

ฉันเดินลงมากจากตึก ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเท้าออกจากประตูโรวเรียนฉันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ .... ฉันวิ่งตรงไปหลังโรงเรียนพลางแหวกหญ้าหลังสระน้ำออก

  "มันต้องอยู่ตรงนี้สิน่า - - *"  ฉันใช้มือคลำไปเรื่อย ๆ อ่ะ เจอแล้ว !! ฉันดึงแผ่นกระดาษเล็กๆที่เสียบเอาไว้กับรั้วออกมา แล้วคลี่ออกอ่านเนื้อความในนั้นมีอยู่ว่า ฉัน ยูจางซอง นะ ^__^ ขอบคุณในความหวังดีนี่เบอร์ฉัน 0x-xxx-xxxx  มีอะไรก็โทรมาหาได้นะ ^^  เฮ้อ...อ ยูจางซองตอนนี้ฉันมีอะไรจะปรึกษานายจริงๆแล้วหละ

ฉันหยิบโทรศัพท์แล้วกดเบอร์โทรออก ไม่นานเค้าก็รับสาย

   "ยูจางซองครับ"

  "นี่ฉันเองนะ จีฮันยอง ตอนนี้ฉันมีอะไรจะปรึกษาอ่ะ คือว่า..."

  "เดี๋ยวก่อน ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลน่ะ เดี๋ยวเราเจอกันตรงร้านกาแฟหน้าโรงพยาบาลละกัน"

  "อ๋อ อืมได้" 

ฉันวางสายแล้วเดินออกจากโรงเรียน เมื่อออกมาแล้วเดินอ้อมไปเข้าซอยเล็ก ๆ ฉันก็เจอโรงพยาบาลจริงๆด้วย >__< การค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ ทำไมฉันไม่เคยรู้นะว่ามีโรงพยาบาลอยู่ติดกับโรงเรียนด้วย >o<

ฉันเดินไปเรื่อยๆก็พบกับร้านกาแฟจริงๆเป็นร้านเล็กๆแต่ตกแต่งได้น่ารักมากๆ ฉันเดินเข้าไปเลือกที่นั่งริมหน้าต่าเพื่อจะได้ให้เห็นให่จางซองเห็นว่าฉันนั่งตรงไหน

  เมื่อฉันหย่อยก้นลงก็เห็นจางซองเดินมาพอดี เค้ายิ้มทักทายฉันก่อนจะผลักประตูเข้ามานั่งในร้าน >__< มันชั่งเป็นยิ้มที่ประทับใจม๊ากกมายย >O<

  "ว่าไงมีอะไรจะปรึกษาเรอะ ?" เขาพูดขึ้นเมื่อนั่งลงตรงหน้าฉันแล้ว

   "เอ่อ...คือ..."  ฉันเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้จางซองฟัง ยังไงเค้าเป็นผู้ชายเหมือนกันก็น่าจะเข้าใจมั่งน่ะ - -*

  "อย่างนี้นี่เอง"  จางซองพูดขึ้นเมื่อฉันเล่าจบ

  "นายว่าเค้าเป็นอะไรของเค้าหนะ?"

  "ง่ายๆเลยนะ เค้าหึงเธออะสิ ฮะๆๆ"

   "OoO วะ...ว่าไงนะ" 

   "อย่างที่พูด"

   "ไม่จริงหรอกน่า ..คะ..คื เค้าออกจะเกลียดฉันด้วยซ้ำ ใช้นู้นใช้นี่แถมบังคับให้ฉันเป็นทาสอีกด้วย"  =_=;; แล้วนี่ฉันไปบอกเค้าทำไมเนี่ย อายชะมัด -////-

    "เธอจะเชื่อฉันหรือไม่ก็ตามนะ แต่ในฐานะผู้ชายด้วยกะฉันคิดว่างั้นหละ"

ไม่จริงหรอกน่า >____< คิมมินวอนนี่นะ หึงฉัน !? มันเป็นเรื่องที่วิปริตที่สุดเท่าที่เคยฟังมาเลยนะ ! >O< แต่เขาเป็นผู้ชายเหมือนกันน่ะ - -^ หรือว่า.....จางซองจะเป็น.......เว่ยยย คิดอะไรบ้าๆ แต่เค้าก็ไม่เคยมีข่าวกะผู้หญิงคนไหนน่ะ ! =O=;;;

   " เอ่อ.....จางซอง"

  "หืออ ?"

  " นะ....นายอ่ะ เป็นกะ...เกย์รึเปล่า?"

  "=_=;; เธอคิดว่างั้นรึ"

  "ปะ....เปล่านะ"

  "ฮะๆๆๆๆ อะไรทำให้เธอคิดอย่างงั้น"

  "กะ ...ก็คือก็ฉันไม่เห็นนายมีข่าวกะผู้หญิงคนไหนเลยหนิ"

  "ถ้าจะเป็นข่าวฉันขอเป็นข่าวกับเธอได้ไหมหละ ?"

  "เอ๋......!?"

  "เปล่าๆ ฉันล้อเล่น อย่างคิดมากๆ ฮะๆ"

  "=_=;;;"

แล้วเรา 2 คน ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย จนเขารู้ว่าฉันเป็นนางแบบ(ดูมันพึ่งรู้อีก เซง =_=;;; สารรูปฉันมันไม่เหมาะจะเป็นนางแบบเลยเรอะ - -*) เขาเป็นคนเฮฮา สบายๆ อยู่ด้วยแล้วอบอุ่นจริงๆด้วย >___< นี่แหละพระเอกในดวงใจของช้านน >____< โฮะๆๆๆ และเวลาก็ร่วงเลยผ่านไปแส๊นน....นาน จนฉันมารู้ตัวอีกทีตอนฟ้ามืดซะแล้ว และเมื่อฉันขอตัวกลับเขาก็อาสาจะมาส่ง โอ้วว ช่างเป็นคนดีเสียนี่กระไร โฮะๆๆ (บ้าไปแล้ว =_=;;)

เราเดินคุยกันมาตลอดทางจนถึงบ้านของฉัน

   "ขอบคุณมาก สำหรับวันนี้ ^___^"  ฉันเอ่ยลาแล้วก้มหัวให้นิดนึง

   "ยินดีรับใช้ครับ"  เขาก้มหัวกลับ

ก่อนจะเข้าบ้านเขาหันมาบ๊าบบายฉันที่นึงแล้วเดินจากไป รอยยิ้มประทับใจอีกแล้ววว >___< ฉันหันหน้ากลับสู่บ้านแต่.....=O= มีผีประตูยืนอยู่ตรงนั้น ! นายคิมมินวอนนั่นเอง !!! เขาใส่เสื้อยืดสีขาวหลวมๆกะกางเกงขาสั้น ส่วนผมนั้นอย่าพูดถึงมันยุ่งเหมือนพึ่งเอาไปกวนไข่มา(เกี่ยวไหม =_=^) และกำลังยืนพิงประตูพลางกอดอกอยู่ =_= ;; หน้าตาเหมือนพึ่งไปฟัดกะหมาข้างบ้านมาอย่างไงอย่างงั้น ~_~

    "ว่าไง ??"  เขาพูดขึ้นเล่นเอาฉันสะดุ้ง

   "วะ...ว่าไง เหรอ ? ^_^;;"  ใจดีสู้เสือเว่ย T___T

  "ฮึๆ เธอปล่อยให้ฉันอยู่บ้านแล้ว เธอก็ไปเที่ยวเฮฮากับนายเลือดจางนั่นเรอะ" เขาพูดหน้าตานั้นอย่าพูดมันน่ากลัวมหาๆ

   "จางซองตะหาก =3=^" 

  "นั่นแหละ !"

  "แล้วทำไมนายต้องโกรธฉันขนาดนี้ด้วยอ่ะ เมื่อเช้าอีกฉันทำผิดอะไรอ่ะ !?"  ฉันเริ่มเป็นฝ่ายตระโกนมั่งแต่ในใจมันอึหดตดกระจายไปนานแล้วว T_____T

  "หมะ.....มันกะ...ก็เธอนั้นแหละผิด"

 "ผิดยังไง ผิดยังไง !? เอ๊ะ หรือว่านายจะหึงฉัน!?"  กรี๊ด.....ด พูดออกไปจนได้ T___T ทุเรสสิ้นดีแต่เอาเหอะดูเหมือนเค้าจะชะงักไปพอตัว แถมหน้าเริ่มเปลี่ยนสีน่ะ ! หรือว่าเค้าจะหึงฉันจริงๆ OoO !

  "ฉะ..ฉันไม่ได้หึงเธอซะหน่อย เธออย่าลืมนะว่าเธอเป็นทาสฉันอยู่"

  "แล้วไง - -*"

  "เฮอะ ! ไม่พูดและ"  เขาตัดบทสทนาง่ายๆแล้วหันหลังเดินเข้าไปในบ้าน ชิ ไรฟะ สู้ไม่ได้ก็หนี กำลังมันส์(โรคจิต =_=;;)

    ฉันเดินต้อยๆเข้าบ้านมั่งแต่จู่ๆเขาก็หันกลับมา เล่นเอาหัวใจจะวาย - -* ไอหมอนี่มันน่าจะเล่นเป็นหมอนะ จะได้ช่วยกระตุ้นหัวใจ =_=;; 

  "พรุ่งนี้ตื่นเช้ามาทำอาหารด้วยเข้าใจปะ ! แล้วขัดรองเท้าให้ฉันด้วย รีดเสื้อด้วยนะ" เขาหันมาสั่งฉันฉอด ๆๆๆ

  "เข้าใจไม๊ยัยทาสสส"  เขาเน้นเส้งนิดนึงก่อนจะหัวเราะคิกคักแล้วเดินจากไป

T______T มันต้องเกลียดฉันแน่นอน ! ฮือ ๆๆๆ จางซองนายดูผิดแล้วหละ ToT

   วันนี้มันโหดร้ายที่สุดในโลกเลย T__T ทำไมมันต้องมาเกิดกับสาวน้อยตาดำๆอย่างฉันด้วยน่ะ ! -0- ฉันตื่นมาตั้งแต่ไก่โห่(มีไก่ด้วยเหรอฟะ -- * --) แล้วก็มาทำงานที่ตานั่นสั่ง ! เริ่มจากขัดรองเท้า รีดเสื้อนักเรียนแล้วก็ทำอาหารเช้า =_= ทำไมฉันต้องมาทำงานเยี่ยงทาสงี้ด้วยฟะ !?(ก็แกเป็นทาสอยู่อ่ะ - -*)

   "หาววว ~ >__<" ตานนั่นเดินบิดขี้เกลียดออกมาจากห้องนอน เมื่อมันเห็นสภาพอันยุ่งเหยิงจากการผ่านศึก(ทำงาน)มาตั้งแต่เช้าของฉัน ตานั่นก็หัวเราะคิกคักแล้วกลับมาเก๊กขรึม แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

  "อาหารเสร็จยังจ๊ะที่รัก ?" ตาบ้านั่นพูดขึ้นเมื่อเดินออกมจากห้องน้ำพร้อมใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว

   "ใครเป็นที่รักนายย่ะ -*-;"

   "เหอะ แล้วเห็นฉันพูดกะปลาไหลที่ไหนอยู่อ่ะ !? ว่าแต่มีอะไรกินมั่ง ?" เขาพูดแล้วชะเง้อ ลงไปในหม้อน้ำซุปมั่วๆของฉัน =_=^  ฮึ่มๆๆ -_-+++

   "นายไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนละกันเดี๋ยวยกไปให้ ^__^;;"  ฮี่ๆๆๆ ตานั่นทำหน้าตกใจนิดนึงที่อยู่ๆฉันก็พูดขึ้นซะหวานแถมยิ้มอย่างหยดเยิ้มด้วย =_=;;; แต่ที่จริงฉันมีแผนนะ ฮี่ๆๆ ^_^+

     ฉันตักน้ำซุปใส่ถ้วยแล้วก็โรยเกลือลงไป ~ นี่ๆสำหรับคำว่าปลาไหลที่นายว่าฉัน ! แล้วฉันเทเครื่องปรุงหลายๆอย่างลงไปมั่วๆ จนตอนนี้น้ำซุปฉันออกสีน่ากิน(ทิ้งกินขว้าง) ซะเหลือเกินนน =_=;;

   "อ่ะ ! ^___^;;"  ฉันวางกับข้าว(ที่ผ่านการปรุงรสที่น่าสะอิดสะเอียนมาแล้วทุกอย่าง)แล้วก็น้ำซุปสีทุเรสลงบนโต๊ะอาหาร เขาทำหน้าเอ๋อนิดหน่อยเมื่อเห็นกับข้าวน่าเจี๊ยะของฉัน

  "กินสิ ฉันอุตส่าห์ทำน๊าาาา......^__^;" ฉันทำสายตาออดอ้อนแล้วกระพริบตาปริบๆใส่

  "เอ่อ......" เขาทำปากเหยอ ๆ แล้วมองไปที่อาหารของฉัน =^=; ไรฟะ

  "ทำอย่างกะยาพิษไปได้ =_=^"  ฉันพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ ก้มหัวลงแทบติดโต๊ะ

  "อ่ะ อ่ะ" เขาพูดแล้วตักอาหารใส่ปาก ~ หยี ~ ฉันทำเองยังรับไม่ได้เลยน่ะ –O- แหวะ แต่นี่แสดงว่าฉันเล่นละครเก่งใช่มะ !? โฮะๆๆ +___+

  "เอื๊อก.....ก"  เขากระเดือกมันลงไปอย่างยากเย็นแล้วทำหน้าแหยๆ กั่ก ๆๆ

  "ไม่อร่อยเหรอ ?? อือ งั้นทิ้งไปเถอะ" ฉันทำท่าจะดึงจานข้าวเค้าออกมา

  "อะ....เอ่อ ...ไม่เป็นไรได้แค่นี้มันก็ดีแล้วสำหรับเธอ" กั่ก ๆๆ >___< สะใจโก๋..เอ๊ะแต่ประโยคที่ว่า '  แค่นี้มันก็ดีแล้วสำหรับเธอ' มันหมายฟามว่าไงย่ะ ! -_-+++  ความจริงฉันฝีมือดีน่ะ โถ่ แต่ชั่งเหอะ กลับมาดูหน้าตาสุดสะอิดสะเอียนของตานี่ต่อดีก่า

  สุดท้ายเขาก็กระเดือกจนหมด OoO ! สุดยอดดด....ด _/|_ แปะๆ ตบมือให้เลยน่ะ

  "อะ....อิ่มแล้วครับ" 

  "=_=;;" เอ่อ....ฉันเริ่มสงสารนายนิดนึงแล้วนะ นายนี่เหงื่อตกเต็มไปหมดเลยอ่ะ OoO;;

  "ปะ...ไปกันเถอะ"  เขาพูดแล้วลุกขึ้นยืนแต่ทันใดนั้นเขาก็ล้มลงไปกองกับพื้นพลางกุมท้องอย่างแรง OoO เฮ้ย อาหารฉันมันเป็นยาพิษขนาดนั้นเลยเรอะ !

   ฉันรีบกุลีกุจรลงไปประคองเขาขึ้นมาไว้บนตัก โอ๊ยย หนักอย่างกะอะไรดี =O=;;;

   "นะ..นายอย่าเป็นอะไรน่ะ"

   "โอย ..... ฉันไม่เป็นอะไรหรอก" 

  "ไม่เป็นอะไรหละ ดูหน้านายดิ เหงื่อออกจนใส่เต็มแท็งค์แล้ว ยังจะมายิ้มอีก"

   "ก็บอกว่าไม่เป็นอะไรยังไงเล่า"  เขาพูดแล้วกุมท้อง

   "ฉะ ...ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล นายอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ อย่าพึ่งตายนะ ฉันกลัวผี T___T"

   "ยัยบ้า ฉันจะตายเพราะเธอแช่งฉันเนี่ยแหละ" 

  "T___T"

แต่ฉันไม่ได้เถียงกะเขาต่อ ฉันรีบลุกไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดเรียกรถพยาบาลอย่างด่วนที่สุด ถ้าขืนให้ฉันแบกตานี่ไปชาติหน้ายังไม่ถึงโรงพยาบาลแน่

   "นายทำใจดีๆไว้น่ะ อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ"  เมื่อฉันโทรเสร็จ ก็รีบวิ่งมาหาตานั่นที่นอนจมกองเหงื่ออยู่

  "ธะ...เธอพูดเหมือนฉันโดนยิงอ่ะ ฮะๆๆ"

  "ไม่ต้องมาทำปากดี หน้านายซีดจะตายอยู่แล้วนะ"

  "เธอแช่งฉันอีกแล้ว อยากให้ฉันตายมากเลยเหรอ ?"

  "ฮึก ๆๆ ถ้านายตายแล้วใครจะมาเถียงกะฉันอ่ะ" ตอนนี้น้ำตาฉันไหลออกมาจริงๆแล้ว

  "ยัยบ้า"

โอ๊ยย - -+ ไอรถพยาบาลก็มาช้าจริง ฮือ ๆๆ ฉันไม่น่าเลย อาหารฉันมันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย =O= ฮือ ๆๆๆๆ

  วี้ หวอ ~~~ ฉันได้ยินเสียงรถพยาบาลมาจอดหน้าบ้าน ฉันจึงรีบวิ่งไปเปิดประตู มีบุรุษพยาบาล 4-5 คนวิ่งเข้ามาพร้อมเปลหาม ฉันชี้ไปที่นายมินวอน พวกเขาตรงเข้าไปแล้ว ยกตัวมินวอนใส่เปล ฉันเดินตามพวกเขาไปที่รถพยาบาล ก่อนที่จะขึ้นรถสำนึกดีของฉันจะพุ่งปี๊ดตามที่แม่สั่งสอนไว้ฉันจึงหันหลังกลับมาล็อกประตูตามที่ไม่งั้นเดี๋ยวโจรปล้นบ้าน =_=^(สำนึกในความงกอ่ะเส๊ะ - -*) แล้วหันไปกระโดดขึ้นท้ายรถพยาบาล

  "นายห้ามตายน่ะ T___T" ฉันพูดพลางกุมมือมินวอนไปตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล

พยาลบาลเข็นรถเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน  ฉันวิ่งตามไปแต่ก็ได้แค่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างกระสับกระส่าย

โอ๊ยย ฉันผิดเอง ๆ T___T ฮือ ๆๆๆ ฉันทำนาย ฮือ ๆๆๆๆ ขอโทษน่ะ ฉันมัวแต่พล่ำเพ้อพรรณากับตัวเองจนคุณหมอเจ้าของไข้เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

   "คนไข้ปลอดภัยดีครับ แต่คงต้องให้นอนโรงพยาบาลสักคืนนึง เพื่อรอดูอาการ เพราะคนไข้มีอาการปวดท้องหนัก เกินจากอาหารเป็นพิษอย่างรุนแรง คุณเชิญมาทางนี้ก่อนนะครับเดี๋ยวเราจะย้ายคยไข้ไปอยู่ห้องพัก ธรรมดา"  คุณหมอพูดจบแล้วกเดินจากไป  ฉันเดินตามไปติด ๆ เมื่อทำธุระเสร็จฉันก็รับแจ้นน ขึ้นไปห้อง 501 ตามที่พยาบาลบอกทันที

  เมื่อผลักประตูเข้าไปก็เจอตานั่นนั่งอยู่บนเตียงพลางใช้มือกดรีโมตรัวอย่างบ้าคลั่ง =_=;;

   "โอ๊ยยย ทำไมมันหน้าเบื่องี้วะ !!!!!!!!"  เขาตระโกนและพยายามลุกขึ้นฉันจึงรับวิ่งไปนอนทับส่นขาเขาไว้ก่อน =_=^

  "ทำอะไรของเธอ"

    "นายป่วยอยู่นะ จะลุกทำไม"

   "ก็มันน่าเบื่ออ่ะ น่าเบื่อ ๆๆๆๆๆ"  เขาเริ่มโหวกเหวกแล้วดิ้นไปมาทำให้ฉันที่ใช้ตัวทับขาเค้าอยู่ต้องรวบขาเค้าเอาไว้…บทจะดื้อตานี่ก็เหมือนเด็กเลยแฮะ ! =o=;;

   "นายป่วยจริงรึเปล่าเนี่ย"  คนป่วยเค้าแรงเยอะกันขนาดนี้เลยหรือวะ =_=^

   "ก็เธอนั่นแหละทำฉัน"

   "=_=^"เถียงไม่ออก ครับท่านผู้อ่าน

   "ขะ...ขอโทษที" ฉันเอ่ยเบาๆในลำคอ

   "อ่ะไรน่ะ"

   "ขอโทษ !" ฉันตระโกนใส่หูตานั่นแต่เขายังทำท่าแบบไม่รู้เรื่อง

   "หือ ออ ?"

  "เป็นเพราะนายนั่นแหละ วันนี้ฉันเลยไม่ได้ไปเรียนเลย" ฉันมองชุดนักเรียนแล้วหาข้ออ้างได้ ^_^!

  "แล้วเพราะใครหละ ที่ทำให้ฉันต้องมานอนอย่างงี้"

  "=O=;;" โอ้วว เถียงไม่ออกแล้วครับท่าน ฉันจึงอาสาจะหาอะไรมาให้เขากิน แต่เขากลับทำหน้าตน่ากลัว แล้วโบกมือรัวไม่เอาอย่างบ้าคลั่ง =_=^

เขาคงไม่กล้ากินอาหารที่ฉันเป็นคนถือหรือตกอยู่ในมือฉันไปอีกนานเลยหละ ......=_=;;;

(T__T) ไม่มีคนเม้นต์เลย -0-;;(น้ำตาไหลพราก -*-) เหอๆ

ตอนที่ 5 ยังไม่ได้แตะเลยอ่ะ 555

=^=;; เป็นกำลังใจในการเขียนให้หน่อยนะ ^__^;;

เหอๆๆ -*- ดูท่าว่าไม่มีคนเข้านะ - -" เศร้าจิต 55

ชั่งเถอะ ~

(T__T) ไม่มีคนเม้นต์เลย -0-;;(น้ำตาไหลพราก -*-) เหอๆ

ตอนที่ 5 ยังไม่ได้แตะเลยอ่ะ 555

=^=;; เป็นกำลังใจในการเขียนให้หน่อยนะ ^__^;;

เหอๆๆ -*- ดูท่าว่าไม่มีคนเข้านะ - -" เศร้าจิต 55

ชั่งเถอะ ~