ยัยสาวเฮี้ยวกะนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #10 : - 10 - THE END หัวใจที่ไม่เคยหลับ...

                                                 10

 "อรุณสวัสดิ์ดินสอ ^^" ยัยฟางข้าวส่งเสียงแหลมปี๊ดมาก่อนที่จะตามมาด้วย

ปั๊ป !

  "โอ๊ยย เจ็บนะเล่นอะไรของเธอเนี่ย -_T"  ฉันถูหลังไปมาอย่างเจ็บปวด - -* ยัยนี่บังอาจมาเล่นมวยปล้ำกะฉันเรอะ

  "ฮิ ฮิ ฉันอุตส่าห์ช่วยปลุกเธอนะ ยังจะมาว่าอีก"

  "ปลุกบ้าบออะไรของแกฟะ - -* จะฆ่ากันอ่ะสิไม่ว่า อีกอย่างฉันตื่นตั้งนานแล้วย่ะ !"

  "ตื่น...เธอกล้าพูดคำนี้เหรอ ...ถ้าเธอตื่นละก็เธอคงไม่ปล่อยให้ผู้ชายรูปหล่อมายืนคอยเธอเป็นชาติอย่างนี้หรอก ! เอ้า ดูนั่น....รีบไปสิ" ยัยฟางชี้ไปที่หน้าประตูห้องเรียนที่มีมินวอนยืนอยู่

  "มาทำไมกันนะ"

  "เฮ้ ! ยัยดินสอยังจะมาบ่นอีก ผู้ชายหล่อขนาดนี้มาหายังมาทำเป็นเก๊ก รีบๆไปเลยไปอย่าให้เจ้าชายของฉันรอนาน" ยัยฟางไม่เพียงแต่พูดเธอใช้ส้นเท้าอันเรียวงามและหนักหนาของเธอยันฉันออกจากเก้าอี้

ฉันเดินดุ่ม ๆ ไปที่มินวอน เขามองหน้าฉันนิดนึงก่อนหันไปมองทางอื่น

  "นายมีอะไร"

  "ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

  "เอ๋.....!? หรือว่านายจะจำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว ! จริง ๆ เหรอ ><  !"

  "เปล่า...พอดีฉันเดินผ่านห้องอาจารย์เขาฝากนี่มาให้เธอ" เขายื่นกระดาษA4 ปึกใหญ่มาให้ฉัน

  "อะ...อะไรอ่ะ" ฉันรับมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เมื่อมองดูดี ๆ ...นี่มัน....ชีสอังกฤษซ่อมเสริมนี่หน่า >< ฮือ....! คราวก่อนมีสอบอังกฤษเหรอเนี่ย - - นี่ฉันทำข้อสอบแบบไม่รู้สึกตัวได้ยังไงนะ =[]=;;

  "ฉันไปหละ" มินวอนพูดพร้อมจะเดินจากไป

  "เดี๋ยวสิ....นายจะไปไหนฮะ ! นายนี่...เอาโชคร้ายมาให้ฉันแล้วคิดจะชิ่งเรอะ"

  "เธอทำตัวของเธอเองนะ ยังจะมาว่าฉันอีก =_="

  "ไม่รู้ ๆๆๆ หละ นายต้องช่วยฉันทำชีสด้วย ฮือออ T__T ไม่งั้นทั้งชาติ  ชีสปึกหนาขนาดนี้ ฉันทำไม่เสร็จแน่ๆ"

  "เรื่องอะไรหละ เธอก็ให้เพื่อนเธอช่วยสิ"

ฉันมองเข้าไปที่ยัยฟางที่กำลังกลนฟี้ ๆ อย่างสบายอารมณ์

 "ฮึก ๆๆ .....ฮือ.....นาย....ทำไม...ฮือ.......ถ้านายไม่ช่วยฉันนะ ฉันจะคุกเข่าอยู่อย่างนี้จริง ๆ ด้วย" ฉันพูดพร้อมทรุดตัวลงกอดเข่าเขา ทุกคนที่เดินผ่านไปมาเริ่มมองมาที่เรา 2 คน

  "เฮ้ย....ย เธอปล่อยนะ ไม่มีอะไรครับ คือ...." มินวอนเริ่มหันไปอธิบายให้คนที่เดินผ่านไปมา

  "ฮือ....นายทำกับฉันอย่างนี้ได้ไง ค่านม ค่าเลี้ยงดูนายก็ไม่จ่ายแล้วฉันจะเอาตังค์ที่ไหนมาเลี้ยงกระเพาะลำไส้  ฮือ...." ฉันเพิ่มดีกรีเสียงเข้าไปอีก

  "นี่เธอพูดอะไรของเธอฮะ ค่าเลี้ยงดูอะไร"

  "ว๊ากกกก ฮือออ ฟืดดด ทำไมนายไม่คิดถึงลูกของเราบ้าง เขาจะเอาอะไรกิน นมก็ไม่มีตังค์จะซื้อ นายคิดดูวิ เขาต้องแห้งเป็นเป็ดเหี่ยวโดนต้มแน่ๆเลย..แล้วไหนจะ...."

  "พอได้แล้ว.. ! โอเค ๆ ฉันจะช่วยเธอ เธอปล่อยฉันสักที"

  "หา ! ว่าแล้วว่านายต้องใจดี งั้นเย็นนี้เจอกันนะที่รัก โฮะ  ๆๆ…เอ้อ ! ห้ามเบี้ยวหละ !" ฉันเด้งตัวลุกอย่างว่องไว และเดินเข้าห้องไป

------------------------------------------------------> เวลา 14.00 น. เลิกเรียน

   ฉันมาดักรอเหน้าห้องเรียนเป็นเวลาเกือบ 5 นาทีและ ถ้าไม่ทำอย่างงี้เขาต้องแอบชิ่งแน่ ๆ เลย ! -*-  

  "จ๊ะเอ๋  !" ฉันพุ่งเข้าไปหาเขาเมื่อเขาย่างก้าวออกมจากห้อง

  "ให้ตาย นี่เธอไม่ลืมอีกเหรอ"

  "ลืมได้ไง ชีสอังกฤษเยอะขนาดนี้ทำให้ตายคนเดียวไม่เสร็จแน่ ยิ่งเป็นฉันด้วย โอ๊ยย อย่าให้พูดเลย"

 "งั้นก็รีบตามมาจะได้ทำแล้วก็จบ ๆ ไป"

เขาพูดและเดินนำไปเรามาหยุดตรงสวนหลังโรงเรียน  เราไปนั่งกันที่ริมต้นไม้ใกล้กับบ่อน้ำ ... ลักษณะที่นี่เหมือนโรงเรียนเก่าของฉันที่เกาหลีมาก ๆ เลย และด้วยบรรยากาศเงียบ ๆ ทำให้ดูเหมือนเข้าไปอีก....

  "มีอะไรเหรอ ? สอนต่อสิ ข้อนี่มันแปลว่าอะไรอ่ะ" ฉันถามขึ้นเมื่อเขาเหม่อมองไปที่สระน้ำ

  "อะ...เปล่า...ฉันแค่คิดว่าเหมือนฉันเคยมาที่นี่.....แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเคยมาตอนไหน มาได้ยังไง"

  "....มินวอน....นาย...."

  "ชั่งเถอะ ไหนมาให้ฉันดูดิ๊ ..." เขาหยิบชีสไปอ่านดูและเริ่มอธิบาย

....ฉันจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง....พยายามให้เขาจำอดีตได้...หรือฉันจะปล่อยมันไป..ให้เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงความทรงจำที่ไม่มีวันหวนกลับมา....ฉันจะทำยังไงดี ??

 "นี่เธอ ! ฟังฉันอยู่รึเปล่า ?"

 "ฮะ....หา เอ่อ...อื้มมฟะ ฟังสิ"

 "ในตาเธอ...เหมือนมีอะไรอยู่ ...เธอไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า"

 "ก็ไม่หนิ ...ฉันสบายดี ^^"

 "............." เขาเงียบไปและเริ่มมองมาที่ใบหน้าของฉัน

 "มะ...มีอะไรเหรอ ?"

 "ตาของเธอ....เหมือนกับฉันเคยเห็นแววตาอย่างนี้มาก่อน มัน..เหมือน....ไม่รู้สิ.."

 เขาเริ่มสอนต่อ...ไม่นานชีสของฉันก็พร้อมส่ง..โดยที่เขาเป็นคนทำเกือบทั้งหมด

 "ขอบคุณนายมาก ๆ เลยนะ ^^ ดูสิ ว้าวว ไม่หน้าเชื่อเลยว่าจะเสร็จ" ฉันพูดพร้อมเดินออกจากโรงเรียนกับเขา ตอนนี้ก็เวลาประมาณ 5 โมงเย็นได้แล้ว

 "นี่ ฉันจะเลี้ยงข้าวนายนะ ^^ เป็นการตอบแทน"

 "อือ เอาดิ ฉันก็ยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ แต่ฉันไม่อยากกินข้าวอ่ะ"

 "งั้นเป็นเค้กดีมะ ?"

 "อือ"

ฉันพาเขามาที่ร้านเค้ก ที่ตกแต่งอย่างน่ารัก ถ้าดูไปๆมาๆ ร้านนี้เหมือนร้านนึงในถนนเมียงดองเลย...

 "สั่งสิ วันนี้ฉันเลี้ยงนะ ^o^"

 "งั้นเอา......นี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆละนี่ !" เขาชี้ทุกอย่างที่อยู่ในเมนู

นี่เขาตั้งใจจะแกล้งฉันแน่ ๆ เลย อิผู้ชายเฮงซวยถ้าเป๋าฉันแหกน่ะ ฮือ ๆๆ T^T

 "นายกินหมดนั่นเลยเรอะ"

 "อือ...ก็ฉันเหนื่อยนี่ ทำอังกฤษให้เธอตั้งหลายชั่วโมง"

 "อ๋อ เหรอ"

 "ว่าแต่ทำไมเธอต้องน้ำตาคลอเบ้าด้วยอ่ะ"

ก็เพราะนายนั่นแหละ เล่นสั่งอย่างกะจะพกไปกินทั้งเดือนอย่างนี้ ช่วงนี้ฉันยิ่งอับจนเงินไปกระเป๋าอยู่ด้วย T__T !

 "เปล่าหนิ"

 "หรอ" เขาพูดลอย ๆ ก่อนจะมองซ้ายมองขวาอย่างสำรวจ

แต่...เหตุการณ์แบบนี้มันเหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยนะ....เพียงแต่แค่สลับกันเท่านั้น...

 ไม่นานไอศครีมก็ถูกยกมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ และเขาก็เริ่มกินทีละอย่าง ฉันนั่งตักไอศครีมไปพลางมองหน้าเขาไป

 "มองไร"

 "เปล่าหนิ"

นี่..ถ้าฉันบอกให้เขาเป็นทาสฉันสัก 10 วันเหมือนที่เมื่อก่อนเขาบอกฉันจะเป็นยังไงนะ ^^

 "เฮ้ เธอไม่มีมารยาทเหรอไง จ้องหน้าฉันอยู่ได้"

 "....."

 "นี่....มินวอน...."

 "อะไร =_=!"

 "........ฉัน.......ชอบ......นาย....อ่ะ......."

 "พรวดดดดดดด ~~ ! แค่ก ๆๆๆๆ อะไรนะ....ทะ....เธอ.."

 "=_=^ แค่บอกว่าฉันชอบนายไม่เห็นต้องตกใจขนาดนี้เลย ดูสิ ! ไอศครีมเลอะฉันหมดแล้ว"

 "ก็เธอนั่นแหละ ทำฉันตกใจหมด"

 "ขวัญอ่อนจริง" ฉันหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับตามหน้าอย่างอนาถใจ นี่มันเหมือนมากเกินไปแล้วนะ ใครบนฟ้ากำลังเล่นอะไรกันอยู่หรือไง !

  เขายืนขึ้นหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาช่วยฉันเช็ดหน้า " นี่ฉันไม่ได้ตั้งใจ....ขอโทษนะ..ฮันยอง"

 "O_O" (หน้าฉัน)

 "o_o"   (หน้าเขา)

 "ตระกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ..."

 "เอ่อ...ฉันไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดี ๆ ชื่อนี้มันก็ขึ้นมาอยู่ในหัว...ฉะ ฉันขอตัวก่อนนะ ฉันรู้สึกมึนหัวชอบกล"

เขาพูดแล้วลุกเดินจากออกไป

 "ดะ..เ.ดี๋ยวก่อนสิ"

ฉันรีบเช็คบิลและรีบเร่งเดินตามเขาออกไป ฉันวิ่งไปตามถนน และเห็นเขาอยู่ที่ทางม้าลาย

 "ระ...รอก่อนสิ แฮ่ก ๆ นาย..มินวอน" ฉันตระโกนแต่เขายังคงเดินต่อไปมือของเขานั้นกุมอยู่ที่ศรีษะตลอดเวลา

ฉันรีบวิ่งตามเขาไปเรื่อย ๆ จนไม่ได้สนใจว่าตอนนี้มันเป็นช่วงไฟแดงแล้ว

 ปิ๊นนนนนนนนนนน !!!!!!

ฉันหันไปตามเสียงที่ดังสนั่น ตอนนี้หูของฉันอื้ออึงไปหมด ขาก็ไม่มีแรงที่จะขยับ...และภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือ..รถบรรทุกคันใหญ่ที่วิ่งมา...กับผู้ชายตัวสูงที่กำลังตรงมาทางฉันเช่นเดียวกัน....

-----------------------------------------------------------------------------------------

[ มินวอน...]

ผมกำลังวิ่งไปตามทางม้าลาย จุดหมายของผมก็คือเธอซึ่งกำลังจะล้มลงไป รถบรรทุกคันใหญ่หักหลบทำให้เฉี่ยวเธอไปนิดเดียว แต่แค่นั้นก็ทำให้เธอกะเด็นไปหลายเมตรเหมือนกัน...ผมหยุดกับภาพที่เห็นตรงหน้า...

ภาพ ทุก อย่าง ความ ทรง จำ ทุก ๆ อย่าง กำ ลัง ไหล วน อยู่ ใน สมอง ของ ผม ! ภาพของผมถูกแทนที่ลงไปในตัวของเธอ ผมซึ่งกำลังวิ่งไปตามถนนเพื่อหาคน ๆ นึงและแล้ว...ในเสี้ยวินาที ผมก็ถูกชนเข้าอย่างจัง ก่อนที่ภาพทุก ๆ อย่างจะจบลง...ใบหน้าของเธอก็ถูกฉายเข้ามาในสมองของผม มันเป็นใบหน้าพร้อมรอยยิ้นสดใส ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นรอยยิ้มที่เติมสีสันลงบนชีวิตของผม เป็นรอยยิ้มที่ผมจะไม่มีวันลืมมันลง แม้แต่วันที่ลมหายใจสุดท้ายของผมจะหมดลง...ผมก็ไม่มีวันลืม..

 "ฮันยอง !" ผมเรียกชื่อเธอก่อนจะตรงไปอุ้มร่างของเธอขึ้นมา ตอนนี้ใบหน้าของเธอไม่มีรอยยิ้มที่สดใส มันกลับซีดเผือด

ผมรีบพาเธอไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วที่สุด .... เธอถูกพาเข้าไปในห้อง ICU แพทย์และพยาบาลต่างวิ่งเข้าไปอย่างรีบร้อน ผมนั่งอย่างไม่เป็นสุขตลอดเวลา เพื่อนของเธอตามมาทีหลังพวกเขาพยายามถามทุกอย่างกับผมแต่ผมไม่สามารถให้คำตอบกับใครได้เลยเพราะตอนนี้ในสมองของผมมีแต่ภาพของเธอ

ทุกอย่างทุกฉายย้อนไปมาอยู่ในสมองของผมอย่างไม่มีวันจบ...ภาพทุกอย่าง ความทรงจำทั้งหมด...!

 "ตอนนี้ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไรพักที่โรงพยาบาลแค่ 2-3 วันก็กลับบ้านได้ครับ" หมอคนนึงเดินออกมาจากห้องพลางบอกกับผมและเพื่อนของเธอ  ผมฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ดูจากสีหน้าของ

เพื่อนเธอแล้วผมคิดว่า ฮันยองคงไม่เป็นอะไรแล้ว ผมสบายใจขึ้น แต่ผมก็ยังคงหันไปถามฟางข้าวเพื่อนของเธอ เพื่อนของฮันยองอธิบายให้ผมฟังเป็นภาษาเกาหลี

  "ก็อย่างนี้แหละ TvT ดีใจจริง ๆ ที่ยัยดินสอไม่เป็นอะไร ขอบคุณ ขอบคุณพระเจ้า ฮือๆ"

 "ปะ...เป็นอะไรไหม" ผมถามอาการเธออย่างเป็นห่วง

 "มะ..ไม่ฉันแค่ดีใจที่ยัยดินสอปลอดภัย...นายเข้าไปหาดินสอก่อนเถอะ ฉะ...ฉันจะตามไปทีหลัง"

ผมเดินเข้าไปหาฮันยองที่ตอนนี้ย้ายไปอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยเรียบร้อยแล้ว เธอนอนหลับอยู่บนเตียง ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ

 "ฮันยอง....ขอโทษนะ...เพราะฉันเธอต้องมานอนอยู่อย่างนี้"

 "มะ...ไม่ใช่เพราะนายหรอก" ฮันยองค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเพ่งมองมาที่ผม

 "ใครบอกหละ...ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน..เธอก็คงไม่ต้อง.."

"มินวอน..นะ..นายจำทุก ๆ อย่างได้แล้วเหรอ"

 "อื้มม...ฉันจำได้แล้ว จำได้ทุก ๆ อย่าง….และตามสัญญาฉันจะบอกเธอคนแรก..."

 "หืม......?"

 "ฮันยอง...เป็นชื่อของคนที่ฉันรักมากที่สุด...ฉันชอบเขาคนนั้นตั้งแต่เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ครั้งแรกที่ฉันเจอเขาคือตอนที่ฉันมาเที่ยวเกาหลี ฉันพบเขาเดินกับเพื่อนที่ถนนเมียงดอง...รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ มันทำให้ฉันอยากยืนอยู่บนโลกนี้อีกนานๆ 2 ปีต่อมาผมได้ย้ายกลับมาอยู่ที่เกาหลี...และผมก็พึ่งรู้ว่าเธอเป็น หลาน ของเพื่อนแม่ ผมจึงขอย้ายมาอยู่กับเธอด้วยเหตุผลที่ว่าผมจะย้ายมาเรียนที่กรุงโซลแต่หาที่พักไม่ได้ เมื่อผมได้พบกับเธอ ได้อยู่ใกล้ ๆ เธอ ก็ยิ่งทำให้ผมรักเธอมากยิ่งขึ้น แต่ผมปกปิดมันเอาไว้ตลอด...เพราะผมไม่เคยรักใคร และไม่เคยคิดที่จะรักใคร...แต่ผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมรู้จักคำว่ารักเป็นครั้งแรกของชีวิตของผม...แต่ผมกลับรักษาเธอเอาไว้ไม่ได้...ผมปล่อยให้เธอจากไป...แต่ตอนนี้..เธอกำลังอยู่ข้างหน้าของฉัน และฉันจะไม่มีทางปล่อยเธอไปอีกเป็นครั้งที่สอง...นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอ...ฉัน รัก เธอ..ฮันยอง"

 "มินวอน....ฮึก...TvT ฉันก็รักนาย"

 "อย่าร้องไห้เลยนะ" ผมใช้มือปาดน้ำตาของเธอออกจากดวงตาคู่ใส ...และผมก็ค่อยๆก้มตัวลง ริมฝีปากของผมลงไปที่ริมฝีปากอุ่นๆของเธอ ผมไม่เคยคิดที่จะมีวันนี้....แต่เมื่อวันนี้มันมาถึงผมจะไม่ปล่อยให้มันหลุดลอยหายไป

'ผมจะรักษาผู้หญิงคนนี้ด้วยชีวิตของผม....ผมจะใช้สองมือกับหัวใจดวงเดียวที่ผมมีโอบอุ้มเธอเอาไว้...ผมจะไม่ทำให้เธอเจ็บ...และจะคอยอยู่เคียงข้างเพื่อปกป้องเธอตลอดไป....'

  ---------------------------------------------------------------------------------------

                       "ฉันไม่รู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้นานสักเท่าไหร่ สักวันนึงพวกเราก็คงต้อง

                                 แยกจากกันไป...แต่นั่นจะเป็นเพียงแค่ร่างกายเพราะหัวใจของเราจะอยู่คู่กันไป

                                                                                    ตลอดกาล…."

 ดวงตาที่หลับลง....ร่างกายที่สูญหาย...ชีวิตที่หมดไป...น้ำตาที่เคยไหล กลับแห้งเหือด...ทุกๆอย่างที่มีวันเริ่มต้นก็ต้องมีวันที่จบลง...ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็มีวันที่จะล้มไป...แต่ถึงทุกๆอย่างจะสูญหาย ทุกๆอย่างจะจบสิ้น แต่อยากให้รู้ไว้ ว่าหัวใจของฉันไม่เคยหลับลง...เพราะมันยังคงติดอยู่ในความทรงจำ รอยยิ้มของฉันจะคงเบิกบานอยู่ในหัวใจ               

                                                                               ของเธอชั่วนิรันดร์......

                                             
                                             * THE  END *