หนี้พันธนาการรัก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

1ปีที่เเล้ว....

ณ​ มหาลัยz..... 

กริ๊งงงงงงงงงงงง

ซูบิน:สอบเสร็จสักทีเห้ออออ//สีหน้าดูเหนื่อยย

อึนฮา:ในที่สุดดก็เรียนจบเเล้ววววว//สีหน้าใจที่สุดในกลุ่ม

นายอง:ไปฉลองกันนนทุกคนที่ไหนดี//นี่ก็มีความสุขอีกคน

''​พวกแกฉันเครียดอ่ะ''​สีหน้าดูกังกลที่สุดในกลุุ่มจะไม่ให้กังวลได้ไงก็เรียนจบเเล้วยังหาที่ฝึกงานไม่ได้เลยเครียดๆๆริมเครียดด

นายอง:จบเเล้วก็ต้องหยุดพักร่างกายก่อนสิเเล้วค่อยไปเครียดทีหลังเราเครียดมา4ปีเเล้ววกอบโกยความสุขกันหน่อยสิเเกรรรรร???’???’???’

อึนฮา:มันก็จริงฉันตั้งใจว่าฉันจะพักร้อนสัก3เดือนก่อนหางานทำอ่ะเเกรก็คิดดูสิชีวิตมหาลัยเราคณะที่เราเรียนมีเเต่ตัวเลขๆๆๆๆเเค่ฉันจบพร้อมพวกเเกก็เป็นบุญฉันมากเเละ55555

ซูบิน:เเล้วสรุปไปไหนกันดีคืนนี้//สีหน้าตื่นเต้นสุดๆๆ

พี่คิมซอก:เอางี้มั้ยเด็กๆพี่มีเพื่อนเป็นเจ้าของบาร์อยู่ระเเวกนี้ๆวันนี้ต้องปาร์ตี้กันหน่อยยเเล้วฉลองในฐานะที่น้องๆในรุ่นพี่เรียนจบพี่เลี้ยงเอง??????????’???’?

พี่คิมซอกรุ่นพี่ที่จบไปเเล้ว2ปีที่เป็นพี่ที่รู้จักกันตอนพวกเราปี2เป็นคนที่พ่อเเม่รวยมากๆเรียกง่ายๆว่าเกิดมาบนกองเงินกองทอง

''​มันจะดีหรอคะ''​ตอบด้วยความเกรงใจ

พี่คิมซอก:เอางี้พวกเธอเปลี่ยนใจก็ติดตอพี่มานะนี่เบอร์พี่xx-xxxx-x

ในกลุ่มเเชทเวลา21:55น.

Searim:ฉันลองขอพ่อดูเเล้วนะไปได้เเต่ต้องให้พี่ฮยอนมินไปรับพ่อฉันไม่ให้กลับคนเดียวนะ

Eunha:นี่บาร์ที่พี่คิมซอกบอกอ้ะอยู่ใกล้คอนโดฉันมากถ้าเมาก็นอนคอนโดฉันจบปิ๊ง

Nayong:ฉันคนนึงที่นอนคอนโดอึนฮาเพราะฉันขี้เกียจขับรถอ้ะ

Soobin:งั้นตกลงตามนี้พรุ่งนี้เจอกันที่บาร์นะ21.00ไม่เลทตรีมไรก็นัดมาก่อนบ่ายโมงนะฉันเตรียมชุดไม่ทันนน5555

Nayong:แหม่ๆๆอะไรจะขนาดนั้นค่ะ5555

Searim:โอเครฝันดีนะคะเพื่อนๆ

Soobin:โอเคค

Nayong:เครรร

Eunha:จ้าา

  ____________________________________________

ณ​ บาร์เพื่อนพี่คิมซอก... 

ซูบิน:นี่พวกเเกรฉันเกือบจะหาหน้ากากไม่ได้อ้ะมัน

นายอง:เเล้วใครกันค่ะที่ตื่นสายลืมบอกตรีมเพื่อนเนี่ยยยหึยายซูบินนน

อึนฮา:อ้ะๆเลิกเถียงกันก่อนนไปรับยัยริมก่อนอยู่หน้าบาร์เเล้วเนี่ยยยย

ฮยอนมิน:จะกลับเเล้วโทรหาพี่นะพี่จะมารับ//สายตาดุดัน

''​ค้าบพี่ชายย''​☺️

อึนฮา:โห้ววววววริมไหนบอกไม่ค่อยอยากมาเเต่ชุดนี่จัดเต็มเลยนะ???‘???‘

ซูบิน:อ่ะๆเลิกชมกันค่ะจะเข้ามั้ยงานอ้ะการ์ดเขายืนรอเราเเล้วเนี่ยย

23:56

คิมซอก:ครับคุณเเจวอนเตรียมไว้ให้เรียบร้อยเเล้วครับรับทราบครับ//วางสาย

ไปเตรียมห้องวีไอพีไว้คุณจางจะมาใช้บริการร้านเรา

การ์ด:ครับ

00:30

เเจวอน:คุณจางครับถึงเเล้วครับห้องอยู่ชั้น2ห้อง206เดี๋ยวผมจะไปคุยกับคุณคิมสักครู่เดี๋ยวตามขึ้นไปนะครับ

จางฮยอนจุน:ฉันขอด่วนทุกอย่างต้องพร้อม

เเจวอน:รับทราบครับคุณจาง

00:40

''พวกแกฉันเริ่มไม่ไหวเเล้วอ้ะฉันกลับบ้านก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้''

ซูบิน/อึนฮา/นายอง:จ้าาากลับดีๆนะถ้าเกิดอะไรขึ้นร้องดังๆนะเเกรร5555

''อร้ายยยร้องดังพอยัง5555ไปเเละเดี๋ยวโทรหาพี่ฮยอนมินอีกน่าจะนานน''

นายอง:ให้ฉันไปส่งมั้ย

''ไม่ต้องเลยเเกอ้ะตอนกลับนี้ไม่ต้องขับนะรถอ้ะอันตรายโอเครมั้ย''

นายอง:จ้าเเม่5555

        .

        .

        . 

ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะใช้โทรศัพท์ฉันรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามฉันฉ้นเลี่ยงมาทางบรรไดเเละเดินขึ้นไปทางชั้น2เเต่ไม่ทันการณ์พวกนั้นมันรู้ว่าฉันกำลังจะหนีมันเลยวิ่งตามฉันมาล็อกเเขนฉันมันเอาอะไรปิดจมูกฉันดูเหมือนจะไม่ใช่ยาสลบฉันพยายามดิ้นสุดกำลังของฉันโชคช่วยที่ฉันสลัดมือหลุดออกมาได้ฉันพยายามวิ่งหนีเคาะประตูไปเรื่อยๆเพื่อขอความช่วยเหลือ

ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยฉันมีห้องที่ไม่ได้ล็อคประตูฉันเปิดประตูเข้าไปหลบเพื่อความปลอดภัยเห้อออออออออ!!!!!!! รอดเเล้วเรา

''​นี่เธอเป็นใครนะ!! ''​//หรือว่าจะเป็น....คุณคิมนะคุณคิมผมไม่ได้ต้องการซักหน่อยย

''เอ่ออฉันขอหลบภัยสักครู่ได้มั้ยคะพอดีมีคนลวนลามฉันค่ะได้โปรดเถอะนะ​เเชบัล''​//อ้อนวอนสุดฤทธิ์เเต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนร้อนๆหนาวๆหน้าฉันเริ่มร้อนผ่าวรู้สึกเหมือน.... นี่หรือว่า!!! ยาปลุกเซ็กส์

''​นี่เธอเป็นอะไรหรือป่าววพวกมันไปแล้-''​

ไม่นะร่างกายฉันควบคุมไม่ได้ภายใต้หน้ากากหน้าอันร้อนผ่าวของฉันฉันโผกอดคนที่อยู่ตรงหน้าโดยร่างกายไม่ฟังคำสั่งฉัน

''​คือได้โปรดช่วยด้วยค่ะ''​ยัยริมบ้าาาพูดอะไรออกไปนะ

''​ห่ะอะไรของเธอนะนี่หรือว่าเรื่องที่มีคนลวนลามเธอเธอจะหลอกฉัน''​//ทำหน้าตาสงสัย

''​เปล่านะฉันโดนลวนลามมาจริงๆ''​ทันใดนั้นฉันก็นึหวิธีหยุดอาการบ้าๆเเบบนี้สักที

''​นายมีเหล้ามั้ย''​

''​ทำไม''​

''​ฉันมีเงินจ่ายเอาเหล้าฉันต้องหยุดอาการบ้าๆที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปกันใหญ่''​

''เธอเป็นอะไร''​

''​เอาเหล้ามานายไม่มีสิทธิ์ถาม''​

''​นี่ๆพูดดีๆฉันเป็นลูกค้าของที่นี่เป็นลูกค้าวีไอพีนะ''​

''​แล้วยังไงนายใหญ่มาจากไหน''​

ฉันรู้สึกจะเป็นลมขึ้นมาดื้อๆดูเหมือนพอฉันพยายามต่อต้านมันมันเลยส่งผมต่อร่างกายของฉันสินะถ้ากลับไปบ้านตอนนี้พ่อต้องให้เลิกคบกับซูบินอึนฮานายองเเน่ๆเลย

''​ถ้าคืนนี้ฉันขอเช่าห้องนี้ต่อจากนายนายจะว่าไงตอนนี้นายช่วยออกไปได้มั้ยก่อนที่ฉันจะทำอะไรเลยเถิดไปมากกว่านะนายจะเสียหายนะ''​//พูดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

''ไม่ได้หรอกเธอมาทีหลังฉันฉันมาก่อนก็ต้องมีสิทธิ์ก่อนไม่งั้นก็อยู่ด้วยกันเเบบนี้เเหละ''​

ดูเหมือนตอนนี้ฉันไม่มีสิทธิ์ต่อรองสินะไม่ไหวเเล้วร่างกายมัน..... กรี้ดดดดดดดอร้ายยยยยยยย

''​นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า''​//เข้าไปเเตะตัว.. 

''​อย่าเเตะตัวฉัน!! ได้โปรดดดฮึกฮึกฮือออTT~~~~''​

''​ฉันเเค่จะช่วยเธอนะ''​//กดดันเเละกังวล

''​งั้นช่วยพาฉันไปอาบน้ำที''​//สีหน้าขอร้องง

''​เห้ยยเธอเป็นผู้หญิงนะจะบ้าหรออ''​//กระโดดกอดเขาอย่างเเน่นหนา

''​เธอ.... หรือว่าเธอโดนยาเหรอ''​//กอดเเน่นขึ้น

''​เธอต้องการฉันช่วยใช่มั้ย.. ''​//ไม่พูดเเล้วปล่อยกอดเเละหันมาจูบที่คอ.... 

''​อย่าทำอะไรฉันเพราะตอนนี้ฉ้นไม่มีสติเเละไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ฉันขอโทษไว้ก่อนล้ะกันฉันจะต้านมันไม่ไหวเเล้ว... ''​//พูดด้วยเสียงสั่นเครือ

''​เวรกรรมที่เธอมาเจอฉันเพราะฉะนไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คิด''​//อุ้มไปห้องน้ำเเล้วเปิดน้ำใส่อ่างเเล้ววางฉันลงอย่างเเผ่วเบา

''​ฉันหนาวเเต่ข้างในฉันก็ก็มากคุณฉันกลัวว''​สายตาอ้อนวอนว่าอย่าทำฉันนะ

''​ทนได้เท่าที่ทนฉันจะนั่งเฝ้าเธอเองเมื่อไหร่ที่ฉันเห็นเธอไม่ไหวฉันจะช่วยในวิธีของฉันเเล้วเธอต้องยอมรับมันด้วยตัวเอง

01:20

''นี่เธอทำไมเงียบอ่ะนานเเล้วนะ''//รู้สึกกังวลเเบบสุดขีด

ปัง!!

ภาพที่เห็นคือยัยนี่ตัวเย็นมากกสงสัยยาคงหมดฤทธิ์เเล้วมั่ง//อุ้มไปนอนที่เตียง

''​พ่อคะเเม่คะช่วยริมด้วย''​//ดึงมากอดด

''​นี่ๆ''​//จ้องมองด้วยสายตาที่อ่อนโยน

''​เด็กอย่างเธอนี่นะเห้อออเอาไว้ค่อยเคลียร์ดีว่านอนก่อนเเล้วกันคนอะไรตัวเล็กเเต่เเรงเยอะมาก''​//เดอนไปที่โซฟาเเล้วล้มตัวลงนอน

08:30น.

.

.

.

.

.

.

.

......''เช้าเเล้วเหรออคะเเม่วันนี้มีอะไรกินบ้างคะ?''//มองเพดานพร้อมบิดขี้เกียจ

''​ตื่นมาก็ถามหาของกินเลยนะ''​//ยืนกอดอกมองดูคนที่อยู่บนเตียง

''​ก็หนูหิวนี่คะพ่อ... ''​//ฉันมองรอบๆห้องพร้อมบ่นว่าหิวเเต่ก็ต้องประหลาดใจว่าที่ๆไม่ใช่บ้านของตนเองเเล้วเจ้าของเสียงที่ตอบโต้ฉันเมื่อกี้นี่ใครกัน? 

''​อร้ายยยยยยยยที่นี่ที่ไหนนแล้วเกิดอะไรขึ้นกับฉันเมื่อคืน''​//ฉันต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมมองรอบๆตัวกับเจอผู้ชายที่ดูสูงผมปกปลายจมูกเพียงเล็กน้อย

''​นี่เธอมันไม่ใช่ในหนังนะที่จะมาถามว่าที่นี่ที่ไหนค่ะมองดูรอบๆสิฉันว่าเธอก็ไม่ได้โง่นะหน้าตาออกจะดูดี''​//ผมมองเจ้าของเสียงที่ถามผมพร้อมเดินไปหยิบสูทตัวเก่งเเล้วสวมมันอย่างไม่รีรอ

''​นี่คุณฉันเเค่ต้องการคำตอบเเค่นั้นเองจะย้อนฉ้นให้มันได้อะไรค่ะ''​//ฉันเอ่ยปากประชดเขาพรางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นสิ่งที่มันไม่ควรเกิดขึ้นกับฉันเลยฉันได้เเต่ทำหน้าเศร้า.... 

''​เอาเป็นว่าผมเป็นคนช่วยคุณจากเรื่องเมื่อคืนเเล้วผมก็ไม่ไดเทำอะไรคุณเลยจบนะครับดังนั้นคุณออกจากห้องผมไปได้เเล้วเชิญ.. ''​//เขาต่างทำสีหน้าที่ไม่พอใจเป็นอย่างมากพร้อมไล่ฉันออกจากห้องของเขา

''​ขอบคุณนะคะฉันจะไม่ลืมพระคุณครั้งนี้เลย''​//ฉันไม่ลืมที่จะขอบคุณเขาพน้อมเดินออกจากห้องอย่างไม่รีรอ.... 

1ปีต่อมา....

1ปีเเล้วสินะฉันคงต้องขอบคุณเขาในวันนั้นพรุ่งนี้จะเป็นการเริ่มต้นที่ดีในการใช้ชีวิตวัยทำงานของฉันเเล้วทันใดเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเเม่ของฉันที่อบอุ่นสัมผัสได้ถึงความห่วงใยเสมอ

เเม่:นอนเเล้วนะลูกพรุ่งนี้เริ่มงานวันเเรกนะ

''​ค่าาเเม่ฝันดีนะคะ''​//ฉันที่กำลังจะเปิดประตูให้เเม่เจอนม1แก้ววางไว้หน้าประตูฉันมองมันอย่างอุ่นใจที่พร้อมบอกกับตัวเองว่าพรุ่งนี้จะต้องเป็นวันที่เเน่นอนไฟท์ติ้ง...