คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : การพบกันของเพื่อนซี้
หลังจากที่พวกทหาร ปล่อยส้มออกมา เธอก็มุ่งหน้าไปทางทิศเหนือของเกาะ
'ทางเหนือ ป่างั้นเหรอ งั้นคงมีที่ให้ซ่อนได้หลายที่ แล้วที่ใกล้ๆกันยังเป็นสถานพยาบาลอีก' เธอคิด พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วเธอก็เห็นใครบางคนเดินมาที่เธอ
"สวัสดีส้ม แกคงไม่ฆ่าเค้าหรอกนะ" ส้มโอสาวสวยประจำห้องเดินมาที่เธอ
"โอ เค้าถนัดที่จะฉายเดี่ยวมากกว่านะ"เธอพูดอย่างแฝงความนัยไว้หลายอย่าง
"ทำไมเหรอส้ม คิดว่าเค้าไม่มีความสามารถพอเหรอ กลัวเค้าเป็นตัวถ่วงหรือไงอ่ะ" ส้มโอพูดอย่างน้อยใจที่ได้รับการปฏิเสธจากเธอ
'ก็ใช่อ่าน่ะโอ แต่อีกประการ เค้าคงไม่มีความมั่นใจพอหรอกว่า แกจะไม่เปลี่ยนความคิดเมื่อแกเห็นอาวุธของเค้า แล้วฆ่าเค้าเพื่อเอามันไปหรอกน่ะ ตอนนี้เค้ายังไม่พร้อมที่จะไว้ใจใคร แต่ทำไมประเป๋ามันหนักอย่างนี้อ่ะ จะเป็นอาวุธอะไรเนี่ย' ส้มคิดวิเคราะห์ในใจจนลืมตอบคำถามที่ส้มโอถามมาอย่างลืมตัว
"ทำไมไม่ตอบเค้าล่ะ ส้ม" ส้มโอเรียกสติเธอให้กลับมาสนใจ
"เอ่อ....." แต่นี้ในสมองของส้มว่างเปล่าไม่รู้จะแก้สถานการณ์ตรงหน้าได้อย่างไร 'เราต้องหลีกเลี่ยงการปะทะกันให้มากที่สุด' เพราะตอนนี้เธอไม่รู้ว่าอาวุธอะไรอยู่ในกระเป๋าของเธอเอง และเธอก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่า ส้มโอได้สำรวจอาวุธในกระเป๋าของเจ้าหล่อนหรือยัง ถ้ายังก็ดีไป แต่ถ้าสำรวจแล้วเจ้าหล่อนได้อะไร ??
"ส้มรังเกียจเค้าขนาดนั้นเลยเหรอไง ไม่ไว้ใจเค้าขนาดนั้นเลยหรือไง" ส้มโอเรียกสมาธิส้มให้มาอยู่ที่เจ้าหล่อนอีกครั้ง ส้มยังไม่สามารถหาคำมาแก้ตัวได้อีก และแล้วเธอก็มีความคิดอย่างหนึ่งแวบเข้ามาในหัว 'ต้องลองเสี่ยงดวง'
"ส้มโอ ใครกำลังมาอ่ะดูทางนั้นสิ" ส้มพูดพลางชี้ไปทางโน่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของส้มโอ แต่เจ้าตัวกลับเบี่ยงตัววิ่งไปอีกทางนึง
"ไหนส้มทางนั้นมีใครเหรอ" ส้มโอถามอย่างสงสัย พลางกวาดตามองหาใครบางคนที่ส้มพูดถึงอยู่ พลางหันมาหาส้ม แต่กลับเห็นหลังส้มไวๆ "คิดจะหนีเหรอไม่มีทางหรอกส้ม" โอพูดพลางเอาอาวุธที่อยู่ในมือของเธอ ปืน .357 บรรจุกระสุนเรียบร้อย ชี้ไปที่ทิศทางที่ส้มกำลังหนีไป แต่บวกกับว่า 1. โอเพิ่งเคยใช้มันเป็นครั้งแรก 2. ส้มวิ่งหนีไปได้ไกลพอควร จึงเล็งได้ยาก และสุดท้าย สมาธิของส้มโอหนีหายไปหมดแล้ว
ปัง........!!!
"โอ๊ยยยย!!" เสียงส้มร้องด้วยความเจ็บปวด กระสุนของโอเฉียดตรงหัวไหล่ของเธอ เธอทำได้เพียงกัดริมฝีปากล่างแล้ววิ่งหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอวิ่งขึ้นทางเหนือเพื่อจะไปยังที่ที่เธอตั้งใจจะไปตั้งแต่แรก 'สถานพยาบาล' ระหว่างที่วิ่งเธอก็ฉีกเสื้อของเธอมาพันปากแผล
'ระหว่างทางก็ขออย่าให้ใครมาขวางก็พอ' เธอวิ่งไปสุดแรง มือหนึ่งกุมแผลที่โดนกระสุนเฉี่ยว 'ระหว่างทางที่ไปสถานพยาบาลขออย่าให้ติดเชื้อเลย มันจะลำบากมาก' ความคิดที่สองแล่นเข้ามาในหัวสมอง เลือดยังไม่หยุดไหล ไหล่อีกด้านหนึ่งของเธอทำหน้าที่อันหนักอึ้งคือ แบกกระเป๋าทหารที่บรรจุอาวุธ อาหาร และน้ำ ของแต่ละคนไว้ 'ทำไมกระเป๋าถึงได้หนักขนาดนี้ มีอะไรอยู่ข้างในกันแน่เนี่ย' เธอวิ่งมาด้วยความเร็วคงที่ จนมาถึงสถานพยาบาล
'มาถึงจนได้สินะ' เธอสำรวจไปรอบๆ 'แถวนี้ยังไม่มีคนมาสินะ ไม่มีร่องรอยของการเปิดประตูหรือพังประตูเข้าไปเลย' เธอจึงทุบประตูโรงพยาบาลเข้าไป พลางมองหากล่องปฐมพยาบาล 'ดีนะที่แม่สอนวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นไว้ให้ก่อนแล้ว ก่อนอื่นต้องไปล้างแผลก่อนสินะ' เธอเดินไปหยิบกล่องพยาบาลเอาแอลกอฮอล์ล้างปากแผล แล้วใส่ยาแดง
"ซี๊ดดด แมร่ง.... แสบเป็นบ้าเลยวุ้ย" เธอสบถออกมาเป็นเพราะแสบยาแดง จากนั้นก็เอาผ้าก๊อตมาปิดปากแผลแล้วเอาผ้ามาพันทับแล้วติดสก๊อตเทป 'เสร็จแล้วแต่คงต้องล้างแล้วเปลี่ยนผ้าบ่อยๆ' เธอคิดในใจแล้วมองไปรอบๆ ไปสะดุดตาอยู่ที่กระเป๋าทหารใบใหญ่ของเธอ 'ในนั้นมันเป็นอาวุธอะไรกันแน่นะ ทำไมมันถึงได้หนักขนาดนี้วะ' ไวเท่าความคิด ขาสองข้างก็เดินไปเปิดกระเป๋าใบใหญ่ออก สิ่งของข้างในทำให้เธอถึงกับตะลึง!! สมควรแล้วที่มันจะหนักมาก แบกมาได้ก็ถือว่าเก่งแล้วหล่ะ อาวุธในกระเป๋าเธอก็คือ 'ปืนกล' กับลูกกระสูนอีก 2 แผง (1แผง = 400 ลูก เวอร์มั้ย: Mintyjung)
ตึก .. ตึก ..
'เสียงฝีเท้านี่ ใครกัน?' สาวร่างสูงคิดอย่างหวาดระแวง พลางขยับเข้าไปหลบหลังตู้ยา มือกำอาวุธของตัวเองไว้แน่น สายตาจับจ้องไปที่ประตูด้านหน้า
แอ๊ด….ด
ประตูค่อยๆเปิดออกพร้อมกับร่างของผู้มาใหม่ที่ดูคุ้นตา คนคนนั้นพูดออกมาอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นกล่องปฐมพยาบาลวางกระจัดกระจายบนพื้น
"มีคนมาที่นี่แล้วงั้นหรอเนี่ย" เสียงนั้นยิ่งเพิ่มความมั่นใจให้กับส้มมากขึ้น 'เป็นมันแน่ๆ' เธอคิดก่อนตัดสินใจเดินออกมาจากหลังตู้ยา
"ไอ้ณอร!!" ส้มเรียกเพื่อนร่วมกลุ่มของตัวเอง อีกฝ่ายหันมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับ 'ปืนมิสเตอร์สมิธ' ในมือที่ยกขึ้นมาจ่อหน้าส้มไว้ เตรียมพร้อมที่จะลั่นไกได้ทุกเวลา แต่เมื่อณอรเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร ปืนก็ถูกลดลง แล้วเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
"เฮ้อ~อ... แกเองหรอ เค้าก็นึกว่าใคร ตกใจหมดเลย" ณอรพูด ก่อนที่จะนั่งลงกับพื้น ที่แขนของเธอตั้งแต่ต้นแขนเกือบถึงข้อศอก มีรอยถูกของมีคมกรีดเป็นทางยาว เลือดเริ่มหยุดไหลแล้ว เพราะแผลไม่ลึกนัก ส่วนใบหน้าก็ดูมอมแมมเหมือนไปคลุกดินที่ไหนมา ข้างแก้มมีรอยเฉี่ยวเล็กๆ
"ไปโดนอะไรมาล่ะเนี่ย เยินเชียว" ส้มถาม แล้วนั่งลงข้างๆ
"ไปเจอแพรมาน่ะ รายนั้นได้ 'ดาบคู่' แน่ะ ใช้โคตรเก่งเลยอ่ะ" ณอรตอบก่อนจะเริ่มปฐมพยาบาลตัวเองแล้วพูดต่อ "เค้าเดินๆไปแนวเนินเขา แล้วก็เจอเข้าพอดี สู้ไม่ได้ก็เลยหนีมา แต่บังเอิญ ดั๊นมาสะดุดล้มระหว่างทาง ซวยฉิบเลยว่ะ" ระหว่างที่พูดเธอก็เช็ดหน้าเช็ดแผลไปด้วย โดยมีเสียง 'ซี้ดดด' 'อูยยย' 'เจ็บอิ๋บอ๋าย' ของตัวเองเป็นซาวด์ประกอบ
"มีปืนแล้วทำไมสู้ไม่ได้วะ ห๊าา" ส้มบ่นพร้อมกับหยิบปืนของเพื่อนมาดู "ของดีด้วยนะเนี่ย"
"ก็นะ..ช่างเถอะ แล้วแกไปโดนใครเล่นงานมาเนี่ย" ณอรถามกลับพลางพันผ้าพันแผลอย่าง..มั่วๆ
'จะไปสู้ได้ไงเล่า ตอนนั้นปืนก็ยังไม่ได้ใส่กระสุน เพิ่งใส่ก่อนมาถึงนี่แป๊ปเดียว แถมแพรก็วิ่งเร็วยังกะอะไรดี ใช้ดาบก็คล่อง เห็นเงียบๆอย่างนั้นโคตรเก่งเลย แมร่งไปฝึกจากไหนวะ ดาบก็ย๊าวยาว' เด็กสาวนึกบ่นในใจ
"โอหน่ะ" แล้วคำตอบที่ได้ยินจากเพื่อนสาวก็ทำให้เธอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนหลังจัดการกับแผลเรียบร้อย
"แม้แต่โอก็เป็นไปด้วย งั้นยังไงๆเราก็ต้องเล่นสินะ ไอ้เกมส์บ้าบออะไรเนี่ย" ณอรพูดลอยๆ แล้วคว้าปืนมาจากมือเพื่อนตัวโย่งที่ลุกขึ้นยืนเหมือนกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงออกมาจากปลอกคอของพวกเธอ
'อีก 24 ชม. ถ้ายังไม่มีผู้ใดตาย ทุกคนจะมลายหายจากปฐพี'
"หึ ไม่มีทางเลือกเลยสินะ" ณอรพูด
"อืม ใช่....ไม่ฆ่าก็จะถูกฆ่า…ก็แค่นั้นแหละ" ส้มตอบ
'ขอโทษนะ เค้ายังไม่อยากตาย' คำพูดพร้อมใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของแพรระหว่างที่สู้กับณอรผ่านเข้ามาในสมอง 'นั่นสินะ เฮ้อ~อ ห้องเรานี่มันโชคร้ายจริงๆเลยน้า' ณอรคิด ขณะที่เอามือลูบปลอกคอสีดำวาวเบาๆ ดวงตาเธอดูเศร้าหมองก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมืออีกข้างที่กระชับปืนแน่น
ตูม!!
เสียงระเบิดดังมาจากที่ไกลๆ ทำให้สองสาวมองไปทางต้นเสียง ก่อนจะหันมามองหน้ากันเอง
"นั่นไง เริ่มแล้วล่ะ งั้นเราก็ไปกันดีกว่า อยู่ที่นี่ก็อันตรายเปล่าๆ" ณอรกล่าวชวน พร้อมกับยิ้ม
"นั่นดิ แล้วเผื่อจะเจอ P.P.PAWN คนอื่นด้วย เดี๋ยวเอากล่องปฐมพยาบาลไปด้วย" อีกฝ่ายตอบ ก่อนจะเดินนำออกไป
"อยากเจอน้องเกลือจังเลย รายนั้นไม่น่าจะฆ่าคนอื่นนะ ว่ามั้ย" ณอรพูดโดยหารู้ไม่ว่าความคิดนั้นมันผิดความจริงอย่างแรง!! ก่อนจะถามต่อ "ว่าแต่ แกได้อะไรวะ อาวุธน่ะ"
"หึๆๆ......ปืนกลว่ะ" ส้มตอบพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอและรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้า
"งั้นก็มันส์ดิงานนี้ เหอๆๆๆๆ" ณอรยิ้ม ก่อนจะหัวเราะอย่างมีเลศนัย
"แน่นอน สนุกแน่" ส้มเห็นด้วย แล้วร่างของทั้งคู่ก็เดินหายเข้าไปในป่าพร้อมหยิบกล่องพยาบาลไปด้วย
..................................................******************************* .....................................
ความคิดเห็น