คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพลง vs แก้ม
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
เสียงหอบดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้า เพลงที่พาแก้มวิ่งเข้ามาในป่า ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน เหงื่อจำนวนมากไหลลงมาผสมกับน้ำตาที่พรั่งพรูไม่ขาดสาย
'ตาล…' ภาพที่เพื่อนรักถูกฆ่ายังติดตา ทุกฉากทุกตอน เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าต้องมาฆ่ากันเองแบบนี้ ไม่คิดว่าเพื่อนจะฆ่ากันได้ลง แต่มันก็เป็นไปแล้ว หน่าฆ่าเพื่อนรักของเธอ ความคิดนั้นตอกย้ำในจิตใจ จนมันเต็มไปด้วยความแค้น แล้วความคิดของเธอก็สะดุดลงเมื่อรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของแก้มที่มุ่งตรงมาทางเธอ ที่เจาะน้ำแข็งในมือแก้มพุ่งมาอย่างหมายชีวิต
วืด
"แกทำอะไรของแกน่ะ ไอ้แก้ม" เพลงหลบการโจมตีนั้น ก่อนจะถามอย่างตกใจ
"แม้แต่หน่าหรือตาลยังฆ่ากันได้ แล้วแกที่สนิทกับมันจะไม่คิดอย่างงั้นได้ยังไง!!" แก้มตะคอกกลับ น้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัว เธอไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว ความหวาดบวกกับความหวาดระแวงมันครอบคลุมจิตใจจนทำให้เธอขาดสติ เธอพุ่งเข้าหาเพลงอีกครั้ง
วืด พลั่ก
ที่เจาะน้ำแข็งแหลมๆพลาดจากเป้าหมายอีกครั้ง ทำให้ร่างผอมๆเสียหลักล้มลงกับพื้น เพลงจึงใช้โอกาสนี้แย่งอาวุธในมือแก้มมาถือไว้เอง
"งั้นก็แสดงว่าแกก็คิดจะฆ่าเค้ายังงั้นสิ ห๊า!! เค้าอุตส่าห์ไว้ใจแกนะเว้ย!!" เพลงตะโกนด้วยความโกรธที่ถูกหักหลัง เพราะความที่เป็นคนใจร้อนเป็นทุนเดิมบวกกับความกดดันต่างๆ มันก็มีสิทธิ์ทำให้เธอสติแตกได้เหมือนกัน
"เค้าจะเชื่อแกได้ยังไง!! แกเป็นเพื่อนสนิทกับไอ้ตาล ความคิดแกก็คงไม่ต่างจากมันเท่า
ไหร่หรอก!!" แก้มสวนกลับ พลางโจมตีต่อไป แต่แรงเธอจะทำอย่างไรก็ไม่อาจสู้แรงของนักกีฬาอย่างเพลงได้หรอก ยิ่งไม่มีอาวุธด้วยแล้ว ตามตัวเธอจึงเต็มไปด้วยแผลที่โดนสวนกลับจากอีกฝ่าย
"หึ เอางั้นก็ได้ แกก็เพื่อนไอ้หน่านี่นา ในเมื่อมันฆ่าเพื่อนเค้า เค้าก็จะฆ่าเพื่อนมันเหมือนกัน!!" ราวกับฟางเส้นสุดท้ายของจิตใจขาดลง เพลงจึงพุ่งเข้าใส่แก้มอย่างรวดเร็ว
ฉัวะ
"อ้ากกก!!"
เสียงนั้นดังน่าสยดสยอง อาวุธในมือกรีดหลังอีกฝ่ายเป็นแผลลึก เลือดสาดกระจาย แก้มพยายามพาร่างผอมบางของตนวิ่งหนีไป แต่ก็ไม่รอด เพราะคู่ต่อสู้คือนักวิ่งฝีเท้าดีของคณะ
ฉึก
ที่เจาะน้ำแข็งเสียบลึกลงกลางท้องของแก้ม เด็กสาวกระอักเลือดออกมาก่อนล้มลงเมื่อเพลงดึงอาวุธสังหารไปจากร่างของเธอ เลือดพุ่งออกมาจากบาดแผลราวกับน้ำพุสีแดงสด
"ขอโทษนะ แก้ม ลาก่อน" เพลงพูดเบาๆ พลางสะบัดเลือดออกจากอาวุธ แล้วเหลือบตามองเพื่อนที่กำลังจะหมดลมหายใจ
แก้มนอนหอบถี่ เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะกระดิกนิ้วด้วยซ้ำ สายตาก็เริ่มพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตา การหายใจลำบากขึ้นทุกที
อ่อก แค่ก แค่ก
แก้มกระอักเลือดออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างของเธอจะไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใดๆ ลมหายใจช้าลงจนหยุดนิ่งในที่สุด
เพลงเดินออกจากตรงนั้นเพื่อหาที่พักผ่อนพร้อมกับพกอาวุธของแก้มมาด้วย เท่ากับว่าตอนนี้เธอมีอาวุธอยู่ 2 อย่าง ตอนนี้เธออยู่ในสภาพอิดโรยเพราะ เธอเสียใจมากที่เพื่อนรักเธอต้องมาตายและเธอยังโดยเพื่อนหักหลังอีก
…………………………………**************************…………………………………
"หน่า ไปคลีนิคเหอะ ที่นั่นพอจะมีเครื่องมือปฐมพยาบาลอยู่บ้างนะ" ฝนค่อยๆพยุงหน่าลุกขึ้น
"เค้าไม่เป็นไรหรอก" หน่าพูดขึ้น "เค้าไม่ถึงตายหรอก แผลแค่นี้ไกลหัวใจ " น้อยหน่าฉีกเสื้อตัวเองมาพันแขนซ้ายไว้ "แต่ที่ชนะคราวนี้ ฟลุคชะมัดเลย ปืนมันลั่นเลยชนะอ่า 5555+"
"เออๆ ไอ้เก่ง" ฝนประชด น้อยหน่ายิ้มน้อยๆแล้วทรุดฮวบลง
"หน่าๆ" ฝนร้องอย่างร้อนรนแล้วนั่งลงข้างๆน้อยหน่า
"ฝนๆ ไปเอาใบเฟิร์นป่า ว่านพันปี กับน้ำผึ้งของผึ้งหัวเสือ มาเร็ว นั่นๆ อยู่ริมป่านั่นไง เอาให้หน่อย" ฝนกำลังจะรีบวิ่งไป แต่…….
"ฝน เดี๋ยวๆ" น้อยหน่าเล็งไรเฟิลไปที่ขั้วรังผึ้ง
ปัง!!!
ด้วยความฟลุคบวกกับพรสวรรค์ ลูกกระสุนตัดขั้วรังผึ้งขาดพอดี ฝูงผึ้งแตกกระจาย ฝนจึงเก็บใบเฟิร์นป่า ว่านพันปี และหิ้วรังผึ้งมาได้สำเร็จ
"ฝนๆ ในกระเป๋าเค้ามีกระปุกเปล่ากระปุกนึง เอาออกมาหน่อย" น้อยหน่าพูด "เอาเอาใบเฟิร์นป่า ว่านพันปี กับน้ำผึ้ง ใส่ลงไป 3:2:1 แล้วบดให้เข้ากัน เสร็จแล้วก็พอกแผลเค้าให้หน่อยนะ"
ฝนจัดการบดยาเสร็จและพอกให้น้อยหน่าเรียบร้อย เด็กสาวเด็ดใบไม้ที่หนาและเหนียวมาใบหนึ่ง ม้วนเป็นจอกน้ำแล้วตักน้ำจากลำธารมาให้เพื่อนสาวดื่ม
"ขอบคุณนะ" น้อยหน่าดื่มรวดเดียวหมด "เค้าดีขึ้นแล้วล่ะ ไปกันต่อเถอะ"
"ไหวแน่นะ" ฝนถามอย่างไม่แน่ใจ
"ไหวๆ" น้อยหน่าหยิบรูปใครบางคนออกมาจากกระเป๋าตังค์ "นี่เฟ้ย กำลังใจ"
"โหย!! น้อยๆหน่อย แหมๆ รูปขวัญใจเชียวน้า……" ฝนแซว
"เออน่าๆ ป่ะๆ ไปต่อเหอะ จะไปรวมกลุ่มกับ P.P.PAWN ที่เหลือ" หน่าค่อยๆเดินโดยมีฝนพยุงไป
"แล้วพวกนั้นอยู่ไหนหล่ะ" ฝนถามขึ้น
"เออ นั่นดิ เราไม่รู้ แต่เราจะรู้ เพราะมีไอ้นี่" น้อยหน่าล้วงของสิ่งนึงออกมาจากกระเป๋า ฝนเห็นแล้วยิ้มอย่างดีใจ
"จริงด้วย เรามีกล้องส่องทางไกลแล้วนี่นา" ฝนพูด
"นั่นสิ แค่นี้ทุกอย่างก็ง่ายขึ้นแล้วหล่ะ" น้อยหน่าตอบ แล้วหันไปที่ร่างที่ไร้ซึ่งวิญญาณของตาล "ลาก่อนนะตาล หลับให้สบายนะเพื่อน" และแล้วทั้งสองคนก็เริ่มออกตามหา P.P.PAWN ที่เหลือ
**//**
ความคิดเห็น