คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หน่า vs ตาล
ฝนที่ออกมาเป็นลำดับที่ 24 เดินออกมาจากโรงเรียนอย่างหวาดๆ ความเงียบในบริเวณนั้นทำให้ฝนต้องหาที่ซ่อนตัวที่ใกล้ที่สุดเสียงฝีเท้าเงียบลง ฝนทรุดตัวนั่งผิงต้นไม้ก่อนจะเอาเป้ทหารที่ต้องสะพายมาสำรวจ ภายในเป้ทหารมีสิ่งของตามที่นิลพงษ์บอกไว้ ฝนเอาเสบียงที่มีอยู่ในเป้ออกแล้วล้วงหาอาวุธ เสียงโลหะกระทบกันทำให้ฝนสะดุ้ง ความเย็นของโลหะชิ้นนั้นทำให้เธอพอจะเดาได้วามันคืออะไร ก่อนที่จะหยิบออกมาจากเป้
"ปืน...?"ฝนพูดออกมาก่อนจะนึกสะกิดใจ "เราใช้เป็นซะที่ไหนเล่า...."แล้วเหน็บปืนไว้ที่เข็มขัด 'หนักชะมัดเลยแฮะ '
เธอลุกขึ้นยืนช้าๆแล้วมองไปรอบๆตัว เมื่อพบว่าไม่มีใครจึงเริ่มออกเดิน ก่อนจะได้ยินเสียงพุ่มไม้สั่นไหวจากด้านหลัง
"ใครน่ะ..!?"เธอพูดขึ้นพลางหันหน้าไปทางต้นเสียง และชักปืนออกมาเล็งไปทางนั้นทั้งๆที่ยังไม่ได้ใส่กระสุน
"เฮ้ย! ฝน เค้าเอง!!"ผู้มาเยือนตะโกนบอกก่อนจะออกมาจากที่ซ่อน หน่า.... ฝนรู้สึกโล่งอกขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนลดอาวุธในมือลง
"เฮ้อ! ตกใจหมด แล้วนี่มาคนเดียวหรอ"ฝนถามอย่างยินดีที่ได้พบเพื่อนซี้
"อืม...ไม่เจอพวกนั้นเลย ไม่รู้ไปไหน"น้อยหน่าตอบก่อนจะนั่งลงกับพื้นแล้วเปิดเป้ทหารดู ว่าเธอได้อาวุธอะไร "โห.......ได้ไรเฟิลด้วยว่ะ เจ๋งไปเลย"
"ดีแฮะ"ฝนนั่งลงข้างๆหน่า ก่อนจะยื่น 0.90 ในมือของเธอให้หน่าแล้วพูดว่า "ใส่กระสุนให้หน่อยสิ เค้าใช้ไม่เป็น"ฝนบอก^^
"ได้ๆ น้อยหน่าซะอย่าง"เด็กสาวรับปืนมาจัดการใส่กระสุนให้ก่อนส่งคืนเพื่อนซี้ ซึ่งเป็นเจ้าของปืน แล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงฝนขึ้นมาด้วย
"ไปกันเถอะ อากาสดีอย่างนี้เหมาะจะเดินเล่น จะได้ไปตามหาพวกนั้นด้วยเลย" หน่าพูดก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มออกเดิน
เด็กสาวหน้าหล่อกำลังเดินเล่นกับเพื่อนรักอยู่ริมลำธาร และแล้วเสียงนรก หรือ สัญญาณเตือนจากปลอกคอก็ดังขึ้น
"อีก 24 ชม. ถ้ายังไม่มีผู้ใดตาย ทุกคนจะมลายหายจากปฐพี"
น้อยหน่าและฝนมองหน้ากันอย่างตื่นตระหนก
"ฝนๆ ฆ่าเค้าเร็ว เค้าไม่อยากให้เพื่อนตาย" น้อยหน่าพูดขึ้นอย่างร้อนรน
ฝนตบหัวน้อยหน่าเต็มแรง! "ไอ้บ้า ยังไงๆ ถึงแกตาย ต่อไปเพื่อนคนอื่นๆก็ต้องตายอยู่แล้ว แกจะให้เค้าฆ่าแกทำไม แล้วอีกอย่าง แกเพื่อนเค้า เค้าฆ่าแกไม่ลงหรอก" ฝนพูด มองหน้าน้อยหน่าที่กำลังลูบหัวตัวเองด้วยความเจ็บจากเหตุการณ์เมื่อกี้
"เออ จริงแฮะ อ้าว! แล้วถ้าสุดท้ายเหลือเราสองคนล่ะ" น้อยหน่าถามขึ้นอย่างสงสัย "เราต้องฆ่ากันเหรอ"
"แกฆ่าเค้าล่ะกัน แกเป็นผู้เหลือรอดเหอะ ถ้าเหลือเราแค่สองคน" ฝนตอบ
"ไอ้บ้า ไม่มีทางเฟ้ย เพระายังไงก็ Lady first แกต้องเริ่มก่อน" น้อยหน่าพูดขำๆ แต่คนฟังไม่ขำด้วย"ถ้าเค้าเริ่ม เค้าจะยิงตัวตาย เค้าจะไม่ยอมให้แกตาย" ฝนพูด "แกเพื่อนเค้า แกต้องรอด"
"ไอ้บ้า แกก็เพื่อนเค้านะเฟ้ย งั้น ถ้าเหลือเราสองคนจริงๆ เรามาระเบิดตายด้วยกัน ชาติหน้าจะได้เป็นเพื่อนรักกันอีก" น้อยหน่าพูดจบ ทั้งผู้พูดและผู้ฟังต่างยิ้มได้ เดินกอดคอกันไปเรื่อยๆ และ…….
"อ้าว หน่า.... ฝน.... หวัดดี" เพลง สาวหุ่นนักกีฬาตะโกนทัก โบกมือให้อย่างเป็นมิตร แต่ตาลและแก้มที่เดินมาด้วย ไม่ยิ้มให้ แต่หน่าและฝนไม่สนใจ ทั้งคู่เดินไปหาเพลง แต่ตาลดึงสลักระเบิดพกของตัวเองออกแล้วขว้างมาที่หน่าและฝน และ……….
"ฝนระวัง!!!" น้อยหน่าร้องลั่นแล้วผลักเพื่อนสาวไปให้พ้นจากแถวนั้น
ตูม!!! เสียงระเบิดดังขึ้น น้อยหน่าที่หลบไม่ทันถูกแรงอัดระเบิดกระเด็นไปกระแทกต้นไม้เต็มแรง บาดแผลตามร่างกายหลายแห่งมีเลือดซึมออกมา เธอค่อยๆพยุงร่างกายขึ้นอย่างยากลำบาก
"เค้าขอโทษ แต่ถ้าเค้าไม่ทำ พวกเราทุกคนต้องตาย เค้าจะฆ่าพวกแกเพื่อความอยู่รอดของทุกคน" ตาลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แววตาของเธอนั้นแฝงไปด้วยความหวาดกลัว น้อยหน่ายิ้มเหยียดๆให้
"หึๆๆ แกคิดว่าแกมีอาวุธคนเดียวรึไง" น้อยหน่ายิ้มอย่างเหยียดหยาม สีหน้าและแววตาไม่ได้แสดงถึงความเจ็บใดๆ แม้ร่างกายหลายแห่งจะบอบช้ำมาก แววตาของเย็นชาลงมากจนดูคล้ายสัตว์ป่า!!!
"หน่า เป็นไรมากมั้ย" ฝนร้องถามอย่างเป็นห่วงหลังจากที่เธอลุกขึ้นจากพื้น
"เค้าไม่เป็นไร แค่นี้ไม่ตายง่ายๆหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง" น้อยหน่าพูดขึ้น "ตาล แกมาสู้กับเค้าตัวต่อตัว คนอื่นไม่เกี่ยว"
"ได้" ตาลก้าวออกมาข้างหน้า ทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างอาฆาต ลืมแม้กระทั่งมิตรภาพที่มีให้กันมาตลอด 3 ปี!!
น้อยหน่าคว้าไรเฟิลคู่ใจที่สะพายไว้ด้านหลังมาเตรียมพร้อม อย่างคล่องแคล่ว แต่…….
"เฮ้ย ใส่กระสุนยังไงวะ" น้อยหน่าพูดขึ้นอย่างลืมตัว ถือเป็นการเสียรู้ให้ศัตรูอย่างรุนแรง
"เพลง ยืมมีดดิ" เพลงส่งมีดให้ตาล ตาลวิ่งเข้าหาหน่าทันที หน่าที่ยังใส่กระสุนไม่ได้เห็นดังนั้นจึง……. วิ่งหนี ด้วยความที่เป็นนักกีฬาร.ร.มาก่อนทำให้ตาลตามไม่ทัน หน่าจึงใช้ความพยายามอย่างมากในการใส่ลูกกระสุนได้สำเร็จ และหันกลับมาเผชิญหน้ากับตาล แล้วแสยะยิ้ม.......
"ลาก่อน ตาล" น้อยหน่าพูดอย่างเย็นชาแล้วลั่นไก ตาลเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แต่ปรากฏว่า…….."เฮ้ย….ทำไมยิงไม่ได้วะ" น้อยหน่าทำหน้าเอ๋อจัด ตาลเห็นโอกาสดังนั้นจึงกระโดดเงื้อมือฟันน้อยหน่า น้อยหน่าที่หลบไม่ทันจึงใช้แขนขวารับตามสัญชาตญาณ
ฉึก!!
มีดที่ขนาดพอเหมาะกับมือของตาลโดนแขนของน้อยหน่าอย่างจัง เลือดสีแดงสดค่อยๆทะลักไหลตามแขน น้อยหน่าทรุดตัวหลุดด้วยอาการเจ็บปวดแต่ไม่ร้องออกมา เพียงแต่กัดฟันสกัดกั้นความเจ็บปวดเอาไว้เท่านั้น
ตาลมองด้วยความตกใจ แล้ววิ่งเข้าหาน้อยหน่าและกำลังจะพยุงขึ้นอย่างลืมตัว แต่น้อยหน่าถีบตาลด้วยความแรง ทำให้ตาลกระเด็นออกไป ดูเหมือนตาลจะรู้สึกตัว เขาวิ่งปรี่ใส่น้อยหน่าอีกครั้ง น้อยหน่าที่ลุกไม่ไหวได้แต่ม้วนตัวหลบ แต่พลาด คมมีดบาดเข้าที่บริเวณชายโครงด้านซ้ายของเธออย่างจัง
"โอ๊ะ!!" น้อยหน่าอุทานออกมา ตาลปักคมมีดลงบนตัวน้อยหน่าอีกครั้ง แต่พลาดท่า น้อยหน่าหมุนตัวหลบได้ แล้วพยุงตัวลุกขึ้น ตั้งการ์ดเตรียมใช้วิชาแม่ไม้มวยไทย โดยมือซ้ายยังถือไรเฟิลไว้ ตาลวิ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วสูง แต่น้อยหน่าหลบได้ทันแล้วใส่จระเข้ฟาดหางไปที่ตาลเต็มๆแรง
พลั่ก!!
ตาลล้มลง น้อยหน่าไม่รอช้า แจกหมัดไม่ยั้งไปที่ตาลทันที แล้วก็กระโดดทับตาลเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหนี ปล่อยหมัดไปทั่วใบหน้าตาล เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากของตาล
"หน่า ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะ" น้อยหน่าชะงัก ค้างหมัดที่จะปล่อยใส่ตาลทันทีที่ได้ยินตาลพูดแบบนี้ตาลสบโอกาสจึงคว้ามีดที่หล่นอยู่ข้างๆตัวแล้วเสียบเข้าที่แขนซ้ายน้อยหน่าทันที
"อ๊าก!!!" น้อยหน่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ตาลดึงมีดที่แขนน้อยหน่าออกแล้วลุกขึ้น ขณะที่น้อยหน่านอนราบกับพื้นด้วยอาการระบมไปทั่วตัว
"หน่า เจอกันชาติหน้า!" ตาลเงื้อมีดสุดแขน แล้วกำลังจะเสียบไปที่ท้องของน้อยหน่า แต่......
ปัง!!!
ปืนกระบอกใหญ่ในมือของน้อยหน่าดังขึ้น โดยมีควันขาวกรุ่นลอยออกมาจากปากกระบอก เป็นสิ่งแสดงให้รู้ว่า ที่ปืนลั่นเมื่อกี้ ของจริง น้อยหน้ามองไปที่ตาล เพื่อนสาวค่อยๆล้มลง บาดแผลจากกระสุนนัดเมื่อกี้อยู่บริเวณอกขวา เลือดทะลักออกมาอย่างไม่ยั้ง น้อยหน่าเดินไปที่ตาล ซึ่งร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"ตาล แกเป็นขาไพ่ที่ดี แต่ตอนนี้ เค้ากับแกไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว เพราะงั้น อย่าอยู่เลย" น้อยหน่าจ่อปากกระบอกปืนคู่ใจไปที่ศีรษะของตาล แล้วลั่นไกอีกครั้ง
ปัง!!!
นัดเดียว แน่นิ่ง….ไม่สั่นไหว
น้อยหน่าค่อยๆอุ้มร่างที่ไร้วิญญาณนั้นขึ้นมาอย่างช้าๆ แววตาค่อยๆอ่อนโยนลง เธอค่อยๆเดินไปหาเพลงและแก้ม
"หน่า เจ็บมากมั้ย" ฝนตะโกนถามอย่างห่วงใย
"ไม่หรอก " น้อยหน่าหันไปยิ้มตอบ เธอเดินไปที่เพลง แล้วโยนร่างที่ไร้ซึ่งวิญญาณของตาลไปที่เท้าเพลง
"เพื่อนแก เอาไปซะ" น้อยหน่าพูดกระแทกเสียงใส่เพลง
"ไอ้หน่า แกฆ่าเพื่อนเค้า" เพลงสถบอย่างเจ็บแค้น น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาสวยๆของเทอ
"เพื่อนแกเริ่มก่อนนะ" น้อยหน่าพูดกลับ เธอนั่งลงข้างๆร่างที่ไร้ซึ่งวิญญาณของตาล แล้วล้วงเอาระเบิดที่มีอยู่ในกระเป๋าของตาล 1 ลูก กับ กล้องส่องทางไกลของตาลใส่กระเป๋าตัวเอง ส่วนมีดในมือตาลส่งคืนให้เพลง
"เค้ายึดเว้ย ส่วนมีดของแก แกเอาคืนไป แกไม่ใช่ของคู่ต่อสู้ของเค้า เค้าก็ไม่เอา" น้อยหน่าหันหลังกลับ แต่เดินไม่ถึง 3 ก้าวก็ทรุดลงเพราะความเจ็บจากบาดแผล ฝนวิ่งเข้ามาช่วยประคองอย่างตกใจ
"หน่า ทำไมแกฆ่าเพื่อนได้ลง" แก้มถามขึ้นมาอย่างหวั่นๆ ตัวสั่นระริกเพราะไม่เคยสู้กับใคร
"ถ้าไม่ใช่ตาล ก็ต้องเป็นเค้าที่ตาย" น้อยหน่าตอบแก้ม
"หน่า ทำไมแกเลือดเย็นอย่างนี้" แก้มถามเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบหน้า เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะทำกับเพื่อนได้ลงคอ
"แก้ม ชีวิตยังอีกยาวไกล ถ้าไม่ใช้ผู้ชนะ ก็จะกลายเป็นผู้แพ้ ถ้าไม่อยากเป็นคนที่อ่อนแอ ก็ต้องเป็นคนที่เข้มแข็ง" น้อยหน่าบอกแก้มด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า เพราะความเจ็บถาโถมเข้าใส่เรื่อยๆจนไม่มีแม้แต่แรงจะพูด
"งั้นแกก็ฆ่าฝนด้วยสิ ไอ้เวร!!" เพลงตะโกนใส่หน่าอย่างเหลืออด หน่าพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ มองหน้าเพลงแล้วมองหน้าเพลง
"เค้าไม่มีวันฆ่าฝน แต่ตอนนี้ เค้าอยากฆ่าแก!" น้อยหน่าพูดออกมาอย่างยากลำบาก
"ได้" เพลงเงื้อมีดขึ้น แต่……
ปัง!!
ไม่ใช่เสียงของไรเฟิล แต่เป็นเสียงของ 0.90 ปืนคู่กายของฝน ฝนยิงอย่างแม่นยำโดนมีดของเพลงลอยละลิ่วไปตกพื้นด้านหลัง ฝนมองอย่างทึ่งๆ
"เฮ้ย! เค้าทำปืนลั่นนี่หว่า ทำไมมันลั่นแม่นจังว่ะ" ฝนหน้าเหรอหรา
"เพลง แก้ม พวกแกรีบไปซะ เพราะอย่างน้อยทุกคนก็สามารถอยู่รอดได้อีก 24 ชม." น้อยหน่าพูด เพลงเดินไปหยิบมีดแล้วจับข้อมือแก้มวิ่งหายเข้าป่าไป แต่ก่อนไปยังเพลงพูดทิ้งท้ายไว้ว่า "แกทำให้เพื่อนเค้าตาย เค้าจะแก้แค้นให้เพื่อนเค้า"
"เออ ไวๆล่ะ อย่าให้เค้ารอนานนะ" น้อยหน่าตะโกนไล่หลังไป
…………………………………**************************…………………………………
ความคิดเห็น