os วันนี้เมื่อปีที่แล้ว

ข้อมูลเบื้องต้น

‘20 มีนาคม 2018’

เมื่อมองย้อนกลับไปในวันนี้เมื่อปีที่แล้ว ฉันก็ยังทำตัวเละเทะเหมือนเคย ตื่นนอนราวสิบโมงเช้า ซึ่งแม้มันจะเป็นเวลาที่ฉันปิดเทอมได้ราว 2 สัปดาห์แล้ว แต่มันก็ไม่ใช่วิสัยของคนขยันเลยที่จะนอนกินบ้านกินเมืองและตื่นสายขนาดนี้ ฉันรู้ตัวเองดีเพียงแต่ว่าฉันอยากจะเอาชนะความขี้เกียจให้ได้เท่านั้นเอง จิตใจที่แสนจะสับสนของฉันกำลังถกเถียงกันอย่างหนักว่าฉันควรจะนอนอยู่เฉยๆหรือหาอะไรสักอย่างทำ แต่สุดท้ายฉันก็ยอมแพ้ให้กับความน่าเบื่อของโลกที่มีแต่ฉันในแต่ละวันและหยิบมือถือขึ้นมากดเข้ายูทูป แต่โชคชะตากลับทรยศฉัน มันไม่มีอะไรที่สามารถดึงดูดความสนใจของฉันซะงั้น จึงเดินไปหยิบสมุดเฟรนด์ชิพที่ได้จากการจบการศึกษาชั้นประถมศึกษาขึ้นมา เปิดอ่านไปน้ำตาของฉันก็พาลจะไหลเสียทุกที จนไปถึงหน้าที่เพื่อนสนิทคนหนึ่งของฉันเขาเล่าเรื่องตลกๆของพวกเราผ่านตัวหนังสือยุ่งๆ แต่สิ่งที่ดึงความสนใจของฉันคือบรรทัดสุดท้ายของหน้านั้น มันเขียนไว้ว่า

‘ปล. อย่าลืมไปเสิร์ชในยูปทูปว่า GOT7 Thaisub นะ พี่มาร์คหล่อมาก ><’

ฉันไม่รู้ว่าอะไรสะกดใจฉันให้หยิบมือถือขึ้นมาและกดเข้าไปในยูทูปอีกครั้ง นิ้วมือเรียวๆของฉันกดที่แป้นพิมพ์ตามที่เพื่อนฉันบอกไว้แล้วกดค้นหา ฉันจิ้มมั่วๆมาได้ 1 วีดีโอ ทันทีที่เริ่มดูฉันก็รู้สึกราวกับตกลงไปในโลกอีกโลกหนึ่ง โลกที่มีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และฉันก็เพลินเพลินกับมัน วีดีโอนั้นชื่อว่า ‘Weekly Idol Got7 If you do Thaisub’ และทชั่วขณะหนึ่งที่ฉันเผลอสบตากับผู้ชายที่ชื่อว่า ‘คิมยูคยอม’โลกขงฉันก็พลันหยุดหมุนไปเสียดื้อๆ เขาช่างงดงามและหล่อเหลา ส่วนสูงที่พอเหมาะ ใบหน้าที่คมคายจิ้มลิ้มรับกับผิวขาวราวหิมะ ไหล่กว้างๆที่ฉันเชื่อว่าฉันสามารถพักพิงได้ในวันที่แสนจะเหนื่อยล้า และทันใดนั้น เมื่อรอยยิ้มของเราแย้มออกมา โลกของฉันก็พลันกลับไปหมุนอีกครั้ง รอยยิ้มของเขาช่างสดใสและงดงามเกินกว่าที่ฉันจะหาสิ่งใดมาเปรียบได้ จู่ๆหัวใจของฉันมันก็เต้นไม่เป็นส่ำ มันเต้นรัวจนกระทั่งฉันคิดว่าตัวเองจะตายเสียแล้ว เมื่อกล้องแพลนไปที่คนอื่นฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่า ฉันตกหลุมรักเขาเข้าแล้วล่ะ เอาล่ะ ถ้าพวกคุณรู้แล้วว่าสาเหตุของเรื่อองนี้มันคืออะไร งั้นตอนนี้ได้เวลาตามฉันมาเพื่อดูเรื่องราวทั้งหมดกันเถอะ

ในความมืดมนที่อยู่ล้อมรอบตัวฉัน ในห้องแคบๆอับชื้นที่มีแต่กลิ่นอายแห่งความโศกเศร้า เป็นอีกครั้งที่น้ำตาของฉันไหลงลงช้าๆ ไหลลงไม่หยุด เสียงสะอื้นของฉันสะท้อนก้องภายในห้องแคบๆที่แสนน่าเวียนหัว ที่นี่เป็นที่ที่ฉันอยู่ แต่มันไม่ใช่บ้านฉัน ฉันไม่เคยเรียกและยอมรับมันว่าเป็นบ้าน ฉันไม่เคยได้กลับ ‘บ้าน’ จริงๆสักที ทันใดนั้น แสงสว่างเจิดจ้ามันก็แวบเข้ามาในตาของฉัน ห้องทั้งห้องสว่างขึ้นทันตา  ทุกๆพื้นที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของฉัน  พวกเขาทั้ง 7 คนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของฉัน น้ำตาที่ที่กำลังไหลก็หยุดลงโดยอัตโนมัติ  คิม ยูคยอม ก้าวเข้ามาหาฉันในห้องบ้าๆนี่ เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มให้ฉันอีกครั้ง นิ้วที่สง่างามแสนจะอบอุ่นยื่นมาเช็ดน้ำตาของฉันออกไปเบาๆ  เขายื่นมือมาจับมือของฉันไว้ ทันใดนั้นเขาก็เริ่มวิ่ง วิ่งผ่านสิ่งต่างๆมากมาย ห้องซ้อม เวที เกาะเชจู บ้านของเขา หอพัก งานประกาศรางวัล วิ่งต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ปล่อยมือฉันแม้สักเสี้ยววินาที  ฉันไม่รู้ว่านี่ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันไม่รู้ว่าที่ที่ฉันอยู่มันคือที่ไหน ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะหยุดวิ่ง สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือเขาจะไม่มีวันปล่อยมือฉันเด็ดขาด การที่เราวิ่งไม่หยุดแบบนี้ทำให้ฉันได้เห็นการเปลียนแปลงหลายอย่าง สีผมที่แสนจะสดใสของพวกเขา สีแดง สีบลอนด์ น้ำตาล ค่อยๆเปลี่ยนไปสลับกันไปมาอย่างไม่รู้จบ  ทันใดนั้น ‘แม่’ ของฉันก็ปรากฏตัว เธอดูถูกฉันสารพัด เธอทำเหมือนฉันไม่สลักสำคัญอะไรเลย ฉันได้หยุดวิ่งแล้ว ขาของฉันอ่อนแรง เหนื่อยล้าเกินกว่าจะวิ่งต่อ เขาไม่ได้ดึงดันที่จะไปต่อในตอนนี้  เขาไม่ได้ทิ้งฉันไป เขาไม่ได้ปลอบใจฉัน เขาไม่ได้หันหลังกลับมามองฉัน เขานั่งลงและพิงที่หลังของฉัน กระชับมือที่ผสานกันเอาไว้ นั่นทำให้ฉันรู้ว่าฉันยังเหลือเขาอยู่ เขาไม่ได้ไปไหน เขาไม่มีวันทิ้งฉัน ความเงียบค่อยๆครอบงำพวกเรา ทั้ง 8 คนไม่มีใครพูดอะไรออกมา พวกเขาอีก 6 คน นั่งลงตรงหน้าฉัน เริ่มบรรเลงเสียงเพลงออกมา เสียงเปียโนอันอ่อนหวานท่วงทำนองที่โศกเศร้านั่นตอกย้ำฉันให้รู้สึกแย่ลงไปอีก เขาเพิ่มน้ำหนักที่พิงลงมาที่หลังของฉัน ฉันบีบมือเขาแน่นมากๆ ฉันบีบมือเขาไว้ราวกับเขาเป็นที่พึ่งเดียวที่ฉันมี  น้ำตาฉันไหลลงมาอีกครา มันไหลไม่หยุด ใบหน้าที่เริ่มบูดเบี้ยวเพราะแรงอารมณ์ที่มันปะทุขึ้นมาของฉันน่าเกลียดเพียงไรฉันรู้ตัวเองดี แต่พวกเขาไม่ได้ไปไหนเลย เสียงเปียโนยังคงอยู่ มือที่แสนอบอุ่นยังจับมือฉันไว้ อ้อมกอดที่จะคอยกอดฉันในวันที่ฉันเหนื่อยล้า มือที่แสนอ่อนโยนจะคอยประคองฉันไว้ในวันที่ฉันล้มลง พวกเขาไม่ได้หนีไปไหนเลย  เมื่อฉันร้องให้จนพอใจแล้ว เขาลุกขึ้นและดึงมือฉันเบาๆให้เดินตามเขาไปในที่ที่หนึ่ง ฉันเดินตามเขาไปอย่างเชื่องช้า มันคือเวทีที่มีแฟนคลับของเขาอยู่มากมาย คนที่รักในตัวพวกเขาเหมือนกับฉัน แฟนคลับเหล่านั้นทำเซอร์ไพรส์ให้พวกเขา น้ำตาของพวกเขาที่ไหลลงมันทำให้ฉันปวดใจ พวกเขาเจออะไรที่หนักหนาสาหัสมามาก แต่ไม่เคยปล่อยมือฉัน รอยแผลของฉันมันกลายเป็นเรื่องเล็กๆทันทีเมื่อเทียบกับเรื่องราวของพวกเขา พวกเราออกวิ่งอีกครั้ง แต่คราวนี้พวกเขาวิ่งได้เร็วกว่าเดิม ไกลกว่าเดิม แต่มือที่จับฉันไว้ยังคงแนบแน่นเหมือนเดิม พวกเขาเติบโตขึ้นมากจากที่ฉันรู้จัก ฉันค่อยๆคลายมือที่ประสานกันไว้ ถอนมืออกมา  ‘คิมยูคยอม’ เขาหันมามองด้วยความไม่เข้าใจ ฉันยิ้มให้เขา และบอกให้เขาวิ่งไปพร้อมกับพี่ๆของเขาเถอะ  พวกเขาดูแลฉันมานานเกินพอแล้ว ในวันที่ฉันเดินได้ด้วยตัวเองฉันก็จะไม่เป็นภาระของพวกเขาอีกต่อไป เขาพยายามจะรั้งฉันไว้ แต่ฉันยังคงยิ้มและส่ายหน้า เขายอมแพ้และวิ่งออกไป ออกไปไกลลับตาดวงน้อยๆของฉัน ฉันวิ่งตามพวกเขาไป คอยเฝ้ามองพวกเขาจากมุมมืดที่ฉันอยู่ ฉันโตพอแล้วสำหรับการดูแลตัวเอง และฉันก็พร้อมที่จะดูแลเขา จากตรงนี้ที่ฉันยืน ฉันเห็นพวกเขาปฏิบัติกับผู้คนมากมายเหมือนกับที่ทำกับฉัน  พวกเขาช่างอ่อนโยนและงดงาม ฉันไม่โกรธอะไรสักนิด  มองจากตรงนี้แม้จะไกลลิบตา แต่ฉันก็มองเห็นว่าพวกเขาเติบโตมากเท่าไรจากวันแรกที่เรารู้จักกัน มองจากตรงนี้แม้จะไกลแสนไกลแต่ฉันก็ยังมองเห็นพวกเขา และพวกเขาก็รับรู้ถึงการมีตัวตนของฉัน คิมยูคยอมที่อายุ 21 ปีหันหลังกลับมามองที่ฉัน เขายังคงมองเห็นฉันเสมอ หัวใจฉันเริ่มที่จะเต้นระรัวไม่เป็นส่ำอีกครั้ง  เขาหันมาให้ฉันเห็นใหน้าที่แสนจะงดงามของเขา เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยยกเว้นผมที่เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลที่รับกับใบหน้าของเขา แก้มที่ซูบกว่าเดิมบ่งบอกถึงการทำงานหนักของเขาได้อย่างดี ดวงตาที่สว่างไสวงดงามราวกับมีกลุ่มดาวนับล้านอยู่ในนั้นกำลังมองมาที่ฉัน รอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นเผยออกมาอีกครา เขาเดินกลับมาหาฉันและบีบมือฉันเบาๆเป็นดั่งคำสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกัน

Talk:สวัสดีค่าาา ทุกคน คือ....วันนนี้เป็นวันครบรอบ 1 ปีที่อยู่ด้อมอากาเซ่มาเนอะ มันอาจไม่นานเท่าไหร่ แต่ก็อย่างในเรื่องแหละ ไรท์เป็นอากาเซ่ที่เละเทะมากเลย ตอนแรกๆก็หลายด้อมมาก ยังเด็กเกินกว่าจะมีเหตุผล ทำตัวไม่ดีไม่น่ารักสมกับเป็นแฟนคลับของ GOT7 เลย แต่วันที่ทุกอย่างเริ่มชัดเจนคือวันที่ประกาศผลคัมแบ็คที่ M countdown ตอนคัมแบ็ค 7For7 วันที่ Nu'est w ชนะกัซยังจำกันได้ใช่ไหใคะ 5555 คือเราก็เป็นแฟนคลับนิวเหมือนกัน เราชอบแบคโฮมากๆเลย วันนั้นเราทำตัวไม่น่ารักมากๆโดยการไม่โหวตให้เพราะคิดว่าแฟนกัซเยอะอยู่แล้ว เรามัวแต่นิ่งนอนใจจนมันออกมาเป็นแบบนี้....เราเจ็บมากจริงๆ ร้องไห้จะเป็ฯจะตายเลยนะตอนนั้น กลับมาที่ปัจจุบันกัซกำลังจะคัมแล้ว แล้วคัมเดือนเดียวกันวันนาวันอีกกก TT เราก็เป็นแฟนคลับวันนาวันเหมือนกัน!!(แต่ตอนนี้มีด้อมเดียวคืออากาเซ่) เราค่อนข้างกังวลเพราะวันนาวันแฟนเยอะมาก แต่เราก็โหวตให้กัซ ปั่นวิว ปั่นแท็ก สตรีม ทำทุกๆอย่างแล้ว แต่เรากลัวเราจะผิดหวัง 555555 เรายังอ่อนหัดเสมอล่ะ 1 ปีที่ผ่านมาไม่ได้ทำตัวเป็นอากาเซ่ที่น่ารักเลยแม้แต่นิดเดียว ติ่งเด็กปะดิ้ว บังทัน เจบีเจ ตอนนี้ก็ไอดอลโพรดิวซ์อีก เลวมาก TT แต่ทุกๆครั้งที่มีคนอวยคนเหล่านั้นเราจะหงุดหงิดมากเลย มันดึงสติเราได้เสมอว่าด้อมของเรา 'บ้าน' ของเราจริงๆมันอยู่ที่ไหน กัซคือทุกๆอย่างของเราจริงๆ อยากจะ 'โคมาวอ' (ยืมเพลงนยองมาแป๊ปป)พวกพี่จริงๆนะคะ ที่ทำให้หนูมีทุกวันนี้ได้ สัญญาแม้จะท้อจะเหนื่อยจะล้าแต่จะไม่ถอยเด็ดขาด จะตั้งใจเรียน ทำสิ่งที่ชอบแล้วหาเงินมาเปย์พวกพี่ให้ได้ด้วยตัวเองเร็วๆนะคะ รักนะพี่ๆ พี่คือ 'บ้าน' คือ 'ครอบครัว' ของหนู จะว่าหนูเป็นเด็กมีปัญหาก็ได้นะ 5555 อืมมม หนูไม่ได้เรียนเก่งเหมือนพี่สาวหนูหรอก ทำอะไรก็เหมือนเดินตามก้นตามรอยเท้าพี่เสมอ//บ่นนิดนึง เหนื่อย TT แต่หนูก็รักพี่สาวหนูนะ 555 หนูชอบการเขียน รักการอ่าน หนูอยากจะเป็นนักเขียน เขยนเรื่องพี่ๆ GOT7 ไอดอลระดับโลก เราจะวิ่งตามความฝันไปพร้อมๆกันนะคะ ขอบคุณอากาเซ่ทุกๆคนมากเลยนะคะที่คอยเป็นเหมือน 'ครอบครัว' ของเราอีกคน ขอบคุณจริงๆค่ะ หนึ่งปีแล้ววว เย่ๆ