#@- รักนายอยู่แล้ว คุณชายขี้หึง -@#

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 ไปทะเล

“ เช้าแล้วเหรอเนี่ย” ฉันพึมพำแล้วลุกขึ้น แล้วหันไปมองทาเคชิที่นอนข้างๆ ตานี่เวลาหลับเหมือนเทพบุตรเลยแฮะ\" ฉันคิด



“ นี่ ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ เดี๋ยวไป ร.ร.สาย” ฉันปลุกเขาเมื่อเห็นเขาไม่ยอมตื่นสักที



“ อือ นี่มันยังเช้าอยู่เลย” เขาตอบอย่างงัวเงีย



“ไม่ได้ๆ ลุกได้แล้ว สายแล้ว” ฉันเขย่าตัวเขาแรงๆ



“นี่แน่ะ ปลุกคนหลับ ต้องโดนทำโทษ” เขาคว้าฉันเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มฉันไปมา



“ อ๊ะ นายกล้าแต๊ะอั๋งฉันเรอะ ตายซะเถอะ” ฉันหน้าแดงแล้วเอาหมอนไล่ตีเขา



“กล้าสู้ฉันเรอะ” เขาพูดแล้วก็หยิบหมอนมาสู้กับฉัน



15 นาที ฉันและเขานอนแผ่หลาอยู่บนเตียง



“เหนื่อยจัง แล้วเราจะไม่ไป ร.ร.กันเหรอเนี่ย” ฉันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหอบๆ เพราะใช้แรงไปเยอะ



“นี่เธอ เธอทำงานจนลืมวันเกิดไม่พอนะ ยังลืมอีกเหรอว่าวันนี้วันเสาร์หน่ะ” เขาพูดแล้วส่ายหัวอย่างระอา



“เหรอ สงสัยสมองช่วงนี้ฉันจะเบลอหนักไปหน่อยนะ”



“ เออ วันนี้ไปเที่ยวไหนกันดีหล่ะ”



“ ฉันจะฉลองวันเกิดให้เธอ แต่เราต้องไปกัน 2 คนนะ”



“ อืม ไปไหนกันดีหล่ะ  ไปทะเลแถวนี้ดีมั้ย” ฉันพูดขึ้นเมื่อนีกขึ้นได้



“ได้สิ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว”



“ จ้า นี่ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ” พอพูดจบฉันก็หอมแก้วเขาแล้วฉันก็วิ่งออกห้องเขาไป



“ยัยบ้า จะขอบคุณทำไมหล่ะ ฉันหน่ะทำทุกอย่างได้เพื่อเธออยู่แล้ว”เขาพูดเบาแล้วมองตามหลังฉันไป



“ว้าว.....สวยจังเนอะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเรามาถึงทะเลกันแล้ว



“ ชอบมั้ยหล่ะ ถ้าชอบคราวหลังจะพามาอีก”



“อือ ฉันชอบมากๆเลยหล่ะ”



“  เธอชอบก็ดีแล้วหล่ะ” เขาพูดอย่างเขินๆ



“นี่เล่นน้ำกันเถอะ”



“ไม่อ่ะ เธอเล่นเถอะ”



“ง่ะ งั้นฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”ฉันพูดแล้วเดินไปเปลี่ยนชุด



ชุดว่ายน้ำของฉันเป็น ชุดวันพีซ สีฟ้าสดใส น่ารักมากๆ พอฉันใส่แล้วยิ่งน่ารักใหญ่เลย ฉันยอตัวเอง



ดีนะที่ฉันไม่เลือกเอาชุดว่ายน้ำแบบ ทูพีซมา ไม่งั้นหล่ะก็คงไม่ได้เล่นน้ำหรอก เพราะอะไรหน่ะเหรอเพราะว่าพ่อคุณชายตัวดีนั่นไม่อนุญาตหน่ะสิ ฉันคิดพลางเดินไปหาเขา



“นี่ไม่เล่นกับฉันจิงๆเหรอ” ฉันถาม



“ ไม่อ่ะ ฉันไม่ชอบเล่นน้ำเธอก็รู้”เขาตอบ



“ ก้อได้ๆ ไปเล่นคนเดียวก็ได้” ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วเดินจากไป



ฉันเดินใจลอยเรื่อยเปื่อยไปตามหาด



โครม

โอ๊ย/โอ๊ย (สเตปเดิมอีกละ)



“ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยขึ้น



“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร



“เอ่อ มาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ”เขาถามขึ้น



“ถ้ามาคนเดียวให้ผมพาเที่ยวดีมั้ยครับ เพราะผมเป็นคนแถวนี้ผม รู้จักเส้นทางดี”เขาพูดต่อยาวเหยียด



ฉันคิดอย่างปลงๆ นี่ฉันเจอผู้ชายขี้หลีอีกแล้วเหรอเนี่ย ฉันกำลังจะอ้าปากปฏิเสธก็มีเสียงหนึ่งลอยมา



“ ไม่เป็นไร ภรรยาฉัน ฉันพาเที่ยวเองได้”



ฉันหันไปทำตาโตใส่คนที่พึ่งเข้ามาใหม่



“ เอ่อ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” นายขี้หลีให้อย่างนั้นแล้วรีบเดินหนีไป



“ เฮ้อ เธอนี่น๊า คลาดสายตาไม่ได้จิงๆ คลาดสายตาปุ๊บ มีเรื่องปั๊บ” เขาพูดแล้วส่ายหน้าอย่างปลงๆ



ฉันมองหน้าเขาอย่างน้อยใจแล้วพูดว่า “ งั้นก็ขอโทษด้วยละกันที่เป็นภาระสำหรับนาย”



พอพูดจบฉันหันหลังแล้วเดินหนีออกมาแล้วเขาก็รีบมาจับมือฉันดึงเข้าไปกอด



“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ”เขารีบพูดเมื่อเห็นฉันกำลังน้อยใจ



“ฉันแค่กลัวเธอจะเป็นอันตรายหน่ะ ฉันไม่เคยคิดว่าเธอเป็นภาระของฉันเลยนะ แต่เธอหน่ะเป็นเจ้าของชีวิตของฉันนะ”เขาพูดพลางกอดฉันแน่น



“ ฉันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันถามขึ้นอย่างเขินๆเมื่อฟังเขาพูด



“ใช่ เธอสำคัญสำหรับชีวิตฉันมาก” เขาตอบแล้วทำหน้าแดง



“ ถ้าฉันสำคัญมาก ก็ต้องไปเล่นน้ำกับฉัน” พูดแล้วฉันก็ลากเขาไปที่ทะเลแล้วเราก็เล่นน้ำกันจนเย็น



“เฮ้อ เหนื่อยจิงๆ” ฉันเอ่ยขึ้นเมือพวกเรามานั่งที่หาดทรายด้วยกัน



“ไม่เหนื่อยได้ไงหล่ะเล่นน้ำ ตั้ง 3 ชม. เธอนี่มันมนุษย์เหล็กจิงๆ” เ



“นี่ขอบคุณมากนะที่พาฉันมาทะเล”



“เธอไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอกนะ เรื่องแค่นี้จิ๊บจ้อย แค่เธอมีความสุขฉันก็ดีใจแล้ว”เขาพูดอย่างเขินๆ



แล้ววันนั้นเราก็นั่งดูพระอาทิตย์ตกที่ทะเลกันอย่างมีความสุข ฉันพึ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเขารักฉันมาก แล้วฉันก็รักเขามากเหมือนกันอาจจะเป็นเพราะเราผูกพันกันตั้งแต่เด็กๆก็ได้ ฉันคิดอย่างมีความสุข



-----------------------------------------------------------------

ตอนนี้รู้สึกพระเอกจะเน่าไปนิดส์ ผิดคอนเซปไปหน่อยไว้จะ

แก้ตัว ตอนต่อไปละกัน

ถ้าชอบก็ช่วยเม้นท์ ช่วยโหวตนะจ้ะ