#@- รักนายอยู่แล้ว คุณชายขี้หึง -@#

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 ของขวัญ

“เฮ้อ เหนื่อยจางเลย ไม่มีแรงแล้วเนี่ย” ฉันบ่นกระปอดกระแปดเมื่อถึงบ้าน



“เธอจะบ่นอะไรกันนักกันหนาเนี่ย เห็นมะฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำ ไม่เคยเชื่อกันเลย สมน้ำหน้า”เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุ



“ ก็ฉันไม่นึกว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้นี่” ฉันเถียงอย่างข้างๆคูๆ



“นี่ เธอยังไม่ลืมสัญญาใช่มะ” เขาถามถึงสัญญาที่ฉันสัญญาไว้กับเขาเมื่อตอนเย็น



“ สัญญาอะไรเหรอ ฉันไปสัญญาอะไรนายไว้เหรอ” ฉันแกล้งถามด้วยสีหน้างง



“ นี่ อย่ามาทำเป็นไก๋นะ” เขาพูดเสียงดุเมื่อเห็นฉันเฉไฉ



“จ้าๆ ใครจะจำไม่ได้หล่ะ”



“อืม แล้วเธอจะเอาอะไรหล่ะ อย่าเอาของแพงหล่ะ ฉันไม่มีตังค์”



“ใครว่าฉันจะเอาของหล่ะ” เขาพูดพร้อมทั้งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์



ฉันขมวดคิ้วพลางถามว่า “แล้วนายจะเอาอะไรเหรอ”



“คืนนี้เธอต้องนอนกับฉัน” เขาพูดหน้าตาเฉย



“ห๊า  อะไรนะ !” ฉันตะโกนเสียงดังลั่น



“ จะตะโกนทำไมเนี่ย อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”เขาพูดยิ้มๆแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์



“เอาเป็นว่าเธอรีบไปอาบน้ำอาบท่า แล้วมาที่ห้องชั้น เข้าใจ๋” พอพูดจบเขาก็เดินผิวปากเข้าห้องไป



“ หนอยได้ทีเลยนะ” ฉันบ่นกระปอดประแปด



แต่เอ จะให้เราไปนอนด้วยทำไมเนี่ย  โอ๊ะ รึว่า.....0.0 ชีวิตสาวเวอร์จิ้นฉันจะจบลงด้วยคืนนี้ ฉันคิดอย่างสับสน โธ่ๆ ฉันไม่น่าไปรับปากอะไรหมอนั่นไว้เลย ฮือๆๆๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด



ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงฉันเคาะห้องทาเคชิ



“เข้ามาสิ กำลังรออยู่พอดี”



“ นี่ที่นายให้ฉันมานอนกับนายเนี่ย นายจะทำอะไร” ฉันถามอย่างอายๆ



“ก็เธอคิดว่าฉันจะให้เธอมาทำอะไรหล่ะ” เขาพูดอย่างกวนๆ



“ เอ่อ..อ่า แต่ว่าเรายังเด็กอยู่นะ เรื่องอย่างนี้มันยังไม่สมควรนะ” ฉันรีบพูดแล้วจินตนาการไปไกล



“ แต่ฉันว่ามันน่าจะถึงเวลาได้แล้วนะ”เขาพูดหน้าตาเฉยพลางยิ้มกริ่ม



“ แต่....แต่ว่าฉันยังไม่พร้อม” ฉันทำหน้าจะร้องไห้เมื่อเห็นว่าฉันต้องเสียเวอร์จิ้นจิงๆ



“ นี่ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ ยัยบ๊อง” เขาพูดพลางเอามือขยี้หัวฉันอย่างเอ็นดู



“ ก็ ก็ ทำแบบอย่างงั้นอ่ะ” ฉันตอบอย่างอายๆ



“ นี่เธอจำได้มั้ยวันนี้วันอะไร” เขาถามแล้วส่ายหัวอย่างระอา



“ อ๋อวัน นี้เหรอ วันที่ 1 ไง ทำไมเหรอ” ฉันตอบอย่างงงๆ



“นี่อย่าบอกนะ เธอลืมแม้กระทั่งวันเกิดตัวเองหน่ะ” เขาถามอย่างเหลืออด



“ วันเกิดฉันอ๊ะ ใช่สิ่ ฉันเกิดวันที่ 1 ต.ค. นี่นา งั้นก็วันนี้หน่ะสิ่” ฉันพูดแล้วทำตาโตเมื่อนึกขึ้นได้



“ นี่เธอลืมวันเกิดตัวเองจิงเหรอเนี่ย” เขาพูดแล้วทำท่าปลงๆ



“ ก็มันมัวแต่เตรียมงาน ร.ร. นั่นแหล่ะ ฉันเลยไม่มีเวลาคิดเรื่องอะไรเลย” ฉันพูด



“ นี่มาใกล้ๆ นี่สิ”



“อะไร เหรอ” ฉันขยับเข้าไปใกล้ๆเขา



“ นี่ สุขสันต์วันเกิดนะ” เขาจับมือฉันแล้วสวมแหวนทองคำขาวแล้วก็จูบเบาๆที่มือฉัน

ฉันยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นเพราะไม่คิดว่าเขาจะให้อะไรแพงๆอย่างนี้



“ ขอบคุณนะ” ฉันพูดขึ้นอย่างดีใจ



“ แหวนวงนี้ ให้เธอใส่ตลอดเลยนะ ถือว่าเป็นแหวนหมั้นล่วงหน้า เข้าใจไหม” เขาพูดด้วนเสียงอ่อนโยน



“จ๊ะ ฉันจะใส่ตลอดเลย และจะรักษาอย่างดี” ฉันพูดอย่างตื้นตัน



“อ่อ แล้วอีกอย่างวันนี้เธอต้องนอนกับฉัน”



“ นอนเหรอ นอนกับนาย ที่ห้องนี้เนี่ยนะ”



“ใช่ นอนกับฉันที่นี่แหล่ะ”



“แต่ฉันว่ามันจะไม่ดีมั้ง” ฉันพูดอย่างไม่สบายใจ



“ ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่ปล้ำเธอหรอก ฉันทำอะไรหมูน้อยไม่ลง” เขาพูดไปขำไป



“ นี่ ว่าฉันเป็นหมูอีกแล้วนะ”ฉันสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ



“ โอ๋ๆ หมูน้อยงอนแล้ว” เขาพูดแล้วยิ้มกริ่ม



“ จะนอนกันได้รึยังฉันง่วงแล้วนะ” ฉันพูดขึ้น



“ อยากนอนกับฉันแย่แล้วเหรอจ๊ะ” เขาพูดพลางทำหน้าตาเจ้าเล่ห์



“ใครว่าหล่ะ ฉันง่วงนอนตะหากหล่ะ” ฉันหน้าแดงเพราะคำพูดของเขามันกำกวม



เฮ้อ แล้วคืนนั้นเราก็นอนคุยกันจนดึก กว่าจะหลับกันได้ตั้ง ตี 2 แน่ะ แล้วเขาก็นอนกอดฉันทั้งคืนด้วย (อิจฉานางเอกหล่ะสิ 555) วันเกิดปีนี้เป็นวันเกิดที่ฉันมีความสุขสุดๆ เลย



------------------------------------------------------------

เป็นไงมั่งสนุกรึเปล่า ถ้าชอบก็ช่วยเม้นท์ ช่วยโหวตด้วยนะ