#@- รักนายอยู่แล้ว คุณชายขี้หึง -@#

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 งานโรงเรียน

อืมเช้าแล้วเหรอเนี่ย นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่เนี่ย เอ๊ะนี่มันมือใครเนี่ยฉันหันไปดูข้างๆ นี่มันทาเคชินี่มานอนที่เตียงฉันได้ไงเนี่ย



“ตื่นๆๆ ตื่นเดี๋ยวนี้ นายมานอนที่เตียงฉันได้ยังไง”ฉันถามอย่างไม่สบอารมณ์



“ก็ฉันเป็นห่วงเธออ่ะ” เขาตอบหน้าตาเฉย



“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจออกมาจะโกรธก็โกรธไม่ลง



“เออ นี่ เล่าเหตุการณ์เมื่อวานให้ฟังหน่อยสิ”



“อืม ก็พอไปช่วยเธอเสร็จก็จัดการซ้อมหมอนั่นแล้วก็บอกมันไปว่าถ้ามาแตะเธออีกหล่ะก็ มันตายแน่” เขาพูดอย่างไม่หยี่ระ



“อืม แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่ไหนหล่ะ” ฉันถามอย่างสงสัยเพราะไม่คิดว่าเขาจะตามหาฉันเจอ



“เธอเนี่ยรู้จักคุณชายตระกูลโอซากะน้อยไป ฉันรู้เพราะมือถือเธอมีระบบสัญญาณดาวเทียมไม่ว่าเธออยู่ไหนฉันก็รู้หมด\"



ฉันรีบหยิบมือถือของฉันที่ เขาซื้อให้มาดู ดูๆแล้วก็เหมือนมือถือทั่วไปนี่นา



“นายนี่ร้ายจิงๆ ถ้างั้นฉันไปไหนนายก็รุ้หมดหน่ะสิ”ฉันถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้



“ก็ใช่ไง” เค้าตอบหน้าตาเฉย



“โธ่ แล้วฉันจะหนีเที่ยวได้ไงหล่ะ”ฉันเผลอพูดออกไป พอพูดแล้วอยากตบปากตัวเองจิงๆ



“อะไรนะ หนีเที่ยวเรอะ”เขามองหน้าฉันด้วยแววตาโหดๆ



“พูดเล่นจ้า แหมใครจะหนีเที่ยวได้หล่ะเนอะ”ฉันพูดเสร็จก็จุ๊บแก้มเขาเบาๆหนึ่งที



“เธอทำไรเนี่ย” เค้าพูดแล้วก็ทำหน้าเขิน



“หอมแก้ม ไม่ได้เหรอ งั้นต่อไปไม่หอมละ”ฉันแกล้งงอน



“ได้สิๆ ใครว่าไม่ได้หล่ะ”เค้ารีบหันมาบอกเพราะกลัวฉันงอน



“ไปอาบน้ำแต่งตัวกันได้แล้วจะได้ไป ร.ร.”



“เธอจะไป ร.ร.อยู่เหรอ ฉันนึกว่าวันนี้เธอจะหยุดซะอีก” เค้าถามขึ้นเมื่อเห็นฉันอยากจะไป ร.ร.



“ไม่อ่ะ ฉันอยากไป ร.ร.มากกว่า สนุกดี”ฉันพูดแล้วยิ้มเมื่อนึกถึงร.ร.



“อือ เธอก็รีบอาบน้ำแต่งตัวซะนะ”พอเค้าพูดจบก็หันมาหอมแก้มฉันแล้วรีบวิ่งออกห้องฉันไป



“แค่นี้ก็ต้องเขินด้วย” ฉันพึมพัม ปกติจะเห็นเค้าเป็นคนเจ้าอารมณ์แต่ก็จะมีแต่เรื่องของฉันเนี่ยแหล่ะที่เค้าจะหวั่นไหวได้ทุกเรื่องเลยคิดแล้วขำจิงๆ เอาหล่ะรีบไปอาบน้ำดีกว่าจะได้ไป ร.ร.



“อรุณสวัสดิ์จ้ะ เรนกะ” ไอจังพูดขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินเข้าห้องมา



“อรุณสวัสดิ์”ฉันพูดแล้วยิ้มให้ไอจัง



“เอาหล่ะๆนักเรียนวันนี้ครูมีเรื่องสำคัญจะมาบอก”



“อีก 2 อาทิตย์ ร.ร ของเราจะมีงาน ร.ร.ขึ้นแล้วทางร.ร.ก็ให้ ห้องเรียนทุกห้องจัดกิจกรรมห้องละหนึ่งอย่างอะไรก็ได้ที่มัน น่าสนใจ ที่จะดึงดูดแขกเข้ามาเยอะ”



พออ.จ.พูดจบ เสียงคุยกันในห้องก็ดังขึ้นเพราะต่างปรึกษากันว่าห้องเราจะทำอะไรดี



“ เอาหล่ะๆ นักเรียน ครูฝากให้ น.ร.ไปคิดมานะจ๊ะแล้วมาเสนอครู ” อ.จ.พูดจบแล้วเดินออกห้องไป



เสียงในห้องยังไม่ลดความดังลงต่างคนต่างคิดว่าจะทำอะไรดี แล้วผลสรุปก็คือห้องของฉันทำ Cafe   โดยจะให้นักเรียนสาวๆ น่ารักและหนุ่ม

หล่อๆเป็นพนักงานเสิร์พเพื่อดึงดูดความสนใจ แล้ววันนั้นพวกเราก็แบ่งหน้าที่กัน



“เฮ้อเหนื่อยจัง” ฉันพูดขึ้นเมื่ออยู่บนรถกับทาเคชิ



“เหนื่อยมากเหรอเดี๋ยว อีกไม่กี่วันก็หายเหนื่อยแล้ว” เขาพูดปลอบ



“ฉันว่าวันงานต้องสนุกแน่ๆ นายว่ามะ”ฉันพูดอย่างตื่นเต้นเมื่อจินตนาการถึงวันงาน



“คงจะสนุกหล่ะมั้ง แต่ฉันไม่สนุกด้วยหรอก”เขาทำเสียงเบื่อหน่าย



ก็จะไม่ให้เขาเบื่อได้ยังไงเพราะเขาได้รับหน้าที่เป็นพนักงานเสริพ แต่ฉันนี่สิ อยู่ฝ่ายจัดสถานที่ เหนื่อยมากๆๆ สาเหตุที่ฉันไม่ได้เป็นพนักงานเสริพก็เพราะหมอนี่แหล่ะไม่ยอม กำชับฉันนักหนาว่าห้ามเป็นเด็ดขาด ฉันเลยต้องระเห็จมาอยู่ฝ่ายจัดสถานที่เลยหน่ะสิ่ คิดแล้วเศร้าจิงๆ

ยิ่งใกล้ถึงวันงานเข้ามาเราทุกคนต่างพากันทุ่มเทเพื่อร้านของเราจะได้ดูดีที่สุด



แล้ววันงานก็มาถึง



“นี่ถึงวันงานแล้ว ตื่นเต้นจังเนอะ”ฉันพูดขึ้นด้วยเสียงตื่นเต้นเมื่อนั่งบนรถเพื่อจะไป ร.ร.



“อือ ฉันเห็นมีแต่เธอนั่นแหล่ะที่ตื่นเต้น”



“อะไรเล่า ก็คนมันดีใจก็ผิดรึไง”ฉันถลึงตาจ้องหน้าเค้า



“ไม่ผิดหรอกจ้า” เขาพูดแล้วทำหน้าตายิ้มๆให้เมื่อเห็นฉันเริ่มอารมณ์เสีย



เช้าทั้งเช้าฉันวิ่งวุ่นอยู่กับการตระเตรียมงาน เดี๋ยวอันนู้นขาดอันนี้เกิน พวกเราต้องคอยแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปเรื่อย เหนื่อยมากๆ ส่วนทาเคชิหน่ะเหรอ เสริพไปทำหน้ามุ่ยไปเพราะ มีแต่สาวๆคอยอ่อย ฉันหล่ะสงสารเขาจิงๆเลยคงจะเบื่อมากๆ



“นี่เรนกะ มาช่วยเสริพหน่อยสิ คนไม่พอหน่ะ” หัวหน้าห้องเอ่ยขึ้นเมื่อประเมินสถานการณ์ของร้าน



“ห๊า ฉันว่าให้ฉันไปอยู่ในครัวดีกว่านะ ฉันไม่ค่อยถนัดหน่ะ” ฉันปฏิเสธอย่างกลัวๆ



“น่านะ เพื่อห้องของเรา” หัวหน้าขะยั้นขะยอ เชิงข่มขู่นิดๆ



“ก็ได้ๆ”ฉันตอบตกลงเพราะไม่รู้จะปฏิเสธยังไง



“อืมดีมาก งั้นรีบไปเปลี่ยนชุดเร็ว” หัวหน้าเริ่มออกคำสั่ง



อึ๋ย ดูเสื้อผ้าพนักงานเสริพสิ น่ารักมากๆเลย แต่เสียอย่างเดียวกระโปรงสั้นไปหน่อย แต่เอาเถอะเพื่อห้อง พอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฉันก็ไปช่วยเสริพ



“นี่ ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เธอเป็นพนักงานเสริพ”เสียงทาเคชิเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฉันถือกาแฟมาเสิรพลูกค้า



“ก็ ก็หัวหน้าเค้าบอกให้ช่วยอ่ะ”ฉันรีบโบ้ยไปให้คนอื่นทันทีเมื่อเห็นสีหน้าโหดๆของเขา



“ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”เขาสั่งอย่างวางอำนาจ



“ไม่เอา ฉันจะเสริพ” ฉันเริ่มโมโหเมื่อเค้าไม่มีเหตุผล



“ไม่ได้ๆ เธอต้องไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้” เสียงเขาเริ่มดังขึ้น แล้วเริ่มหันมาดูด้วยความสนใจ



ฉันเห็นท่าไม่ดีแล้วจึงรีบอ้อน “ น่านะ ทาเคชิจ๋ากลับบ้านเย็นนี้นะนายอยากได้อะไรฉันให้หมดเลยนะ ให้ฉันเสริพนะ”



เขาทำท่าคิดสักพักแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “ก็ได้ ให้เธอเสริพก็ได้ แต่เธอสัญญาแล้วนะกลับบ้านฉันจะเอาอะไรจากเธอก็ได้”



“จ๊ะ ได้จ๊ะ” ฉันรีบพูดอย่างดีใจ จนลืมไปว่าหมอนี่หน่ะเจ้าเล่ห์จะตาย



---------------------------------------------------------

ชอบเรื่องนี้ก็ช่วยเม้นท์ ช่วยโหวตกันด้วยนะ