#@- รักนายอยู่แล้ว คุณชายขี้หึง -@#

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ปะทะ ตอนจบ

“อิ่มจังเลย” ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อกินพิซซ่าชิ้นสุดท้ายหมด



“แหงหล่ะ กินซะ 2 ถาดใหญ่เลยอ่ะ ใช่คนรึเปล่าเนี่ย”คุณชายเอ่ยขี้นแล้วหัวเราะอย่างขำๆเมื่อเห็นฉันกินหมด



“ก็มันหิวนี่นา” ฉันทำเสียงกระเง้ากระงอด



“เออนี่ ฉันขอถามอย่างนึงได้มั้ย”



“ถามไรหล่ะ ถามมาสิ”



“ ก็เรื่องรุ่นพี่คนนั้นหน่ะ ดูเหมือนพวกนายจะรู้จักกันมาก่อนนะ ใช่เปล่า” ฉันถามอย่างสงสัย



“ ก็ประมาณนั้นแหล่ะ”



“ประมาณไหนหล่ะ” ฉันถามต่อ



“ ก็คุณปู่ของฉันอ่ะมีลูก 2 คน ลูกคนที่2 เป็นพ่อของฉันแล้ว ลูกคนแรกอ่ะเป็นพ่อของไอ้นั่นอ่ะ”



“ห๊า รุ่นพี่อาคิระหน่ะเหรอ งั้นนายกับเค้าก็เป็นญาติกันอ่ะดิ่”ฉันถามต่อด้วยน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็น



“ ตามสายเลือดก็คงจะใช่ แต่ยังไงฉันก็ไม่นับมันเป็นญาติหรอก”เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา



“ทำไมหล่ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย



“ก็ไอ้หมอนั่นอ่ะนะ มันหาว่าฉันแย่งทุกอย่างไปจากมัน”เขาตอบด้วยความเคียดแค้น



“ทั้งๆ ความผิดทั้งหมดหน่ะมันเป็นของพ่อไอ้หมอนั่น พ่อของไอ้นั่นหน่ะติดการพนันจึงแอบเอาโฉนดที่ดินบริษัทไปจำนำ แล้วเอาเงินไปใช้หนี้ พอปู่ของฉันรู้ก็โกรธมากจึงไล่พ่อของไอ้หมอนั่นออกจากบ้าน แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพ่อของฉันก็ฟื้นฟูกิจการจนเอาโฉนดกลับคืนมาได้ ไอ้นั่นมันหาว่าพ่อของฉันกับฉันแย่งทุกอย่างไปจากมันกับพ่อของมัน” เขาพูดอย่างระอา



“มิน่าหล่ะ เค้าดูไม่ชอบนายไงไม่รู้เนอะ”ฉันพูดต่อพลางคิดถึงท่าทางรุ่นพี่คนนั้น



“เธออย่าไปยุ่งกับไอ้นี่เชียวนะ ฉันขอเตือน มันต้องคิดไม่ซื่อกับเราแน่ๆ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง



“ แต่ดูแล้วเค้าก็น่าจะเป็นคนดีนะ”



“นี่เธอ ฉันสั่งให้เธอห้ามติดต่อกับหมอนั่นเข้าใจมะ” เขาสั่งด้วยเสียงที่จริงจัง



“เข้าใจจ้า   นี่กลับกันเถอะค่ำแล้ว”ฉันพูดเมื่อมองออกไปข้างนอกเห็นท้องฟ้าเริ่มมืด



“อืม ลุกไหวรึเปล่าหมูน้อย กินซะเยอะ”เขาแซวฉันอีกละ



“หมูน้อยที่ไหน อย่างฉันเนี่ยเป็นกระต่ายน้อยย่ะ”ฉันรีบเถียงแล้วทำหน้าตาทะเล้น



“ฮ่าๆๆ กระต่ายน้อย เธอยอมรับความจิงซะเถอะว่าเธอเป็นหมูน้อย”เขาแซวต่อ



“เออๆ หมูก็หมูวะ”ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไปอย่างงอนๆ



“อ๊ะๆ หมูงอน”น่านหมอนั่นยังแซวไม่เลิก



อีตอนอารมณ์ดีเนี่ยอะไรมันก็ดีไปหมดเลยเนอะ สบายใจจิงๆๆ



“นี่ทำการบ้านด้วยนะ แล้วอย่านอนดึกหล่ะเดี๋ยวตาเป็นหมีแพนด้า”เขาบอกฉันอย่างเป็นห่วง



“อืม ขอบใจนะที่เป็นห่วง”



“ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลัวว่าเธอจะเอาตาโหลๆ ตัวหมูๆ ไปเรียนหน่ะ\" พอเขาพูดจบแล้วก็วิ่งเข้าห้องไป



“ให้มันได้อย่างนี้สิ” ฉันคิด กวนประสาทฉันตั้งแต่เด็กยันโตเลย ไม่เปลี่ยนเลย



เช้าวันรุ่งขึ้น



“นี่นายวันนี้ฉันไม่ได้ทำข้าวกล่องมานะ”ฉันพูดเมื่อตอนขึ้นรถจะไป ร.ร.



“อะไรนะ ทำไมเธอไม่ทำ” เขาถามอย่างแปลกใจ



“ก็ฉันตื่นสายอ่ะ” ฉันตอบอย่างอายๆ



“มัวแต่นอนขึ้นอืดอยู่หล่ะสิ หมูน้อย” เขาแซวฉันอีกแล้ว



“เปล่านะ เมื่อคืนทำการบ้านจนถึงตะหากหล่ะ”ฉันก้มหน้าตอบอย่างสำนึกผิด



“ถ้าไม่เข้าใจทำไมไม่มาถามฉันหล่ะ เธอจะได้ไม่ต้องนอนดึก”เขาพูดเสียงดุ



“ก็มันดึกแล้วนี่นา”ฉันตอบเสียงอ่อยๆ



“อือ งั้นทีนี้ตอนเย็นกลับมาเรามานั่งทำการบ้านด้วยกันนะ”



“จ๊ะ” ฉันยิ้มอย่างดีใจ



“เข้าห้องกันเถอะ”ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อลงจากรถ



“ เธอไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันจะไปพบผู้บริหารที่นี่หน่อย” เ



“ ก็ได้ๆ ฉันไปคนเดียวก็ได้” ฉันพูดแล้วก็เดินหนีไป



“ฉันไปแป๊บเดียว เดี๋ยวตามไปน่า อย่างอนนะ”เค้าพูดเมื่อเห็นฉันทำหน้าโกรธๆแล้วเขารีบไปเดินอย่างรีบร้อน



“อ๊ะเจอกันอีกแล้วเรนกะจัง”เสียงรุ่นพี่อาคิระเอ่ยทักขึ้น



“ค่ะ สวัสดีค่ะ”



“วันนี้อยู่คนเดียวเหรอจ๊ะแล้ว ทาเคชิไม่อยู่ด้วยเหรอ”เขาถามด้วยเสียงเจ้าเล่ห์



“แหมไม่อยู่ติดกันซักนาที คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ฉันตอบอย่างกวนๆ



“เหรอจ้ะ งั้นพี่เดินไปส่งที่ห้องเรียนนะจ๊ะ”ว่าแล้วเค้าก็คว้าข้อมือฉันลากไป



“เอ๊ะรุ่นพี่ ปล่อยนะ”ฉันตะโกนอีกสักพักรุ่นพี่นั่นก็เอาผ้ามาโปะที่จมูกฉันแล้วฉันก็หมดสติไป



“เอ๊ะที่นี่ที่ไหนเนี่ย” ฉันลืมตาตื่นขึ้นแล้วมองเห็นแต่ห้องสี่เหลี่ยมสีขาว



“อ๋อก็วิมานของเราไงจ๊ะ” เสียงไอ้รุ่นพี่นั่นเอ่ยขึ้น



“แกๆ แกจับฉันมาทำไม ฉันไม่มีเงินให้แกเรียกค่าไถ่หรอกนะ”ฉันรีบพูด



“แหมฉันไม่เรียกค่าไถ่เธอให้โง่หรอกนะ เรามาทำอะไรสนุกๆ กันเถอะน่า” ไอ้รุ่นพี่พูดพร้อมทำหน้าหื่น



“ว้าย ปล่อยฉันนะ แกจะทำอะไรฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรให้แกแต่แกทำไมต้องมาทำฉันอย่างนี้ด้วย”ฉันร้องขึ้น



“เธอไม่ทำแต่แฟนเธอทำ ฉันทำเธอเพราะฉันเกลียดแฟนเธอ เธอจำไว้นะ” เค้าพูดขึ้นอย่างน่ากลัว



“เค้าทำอะไรให้แก ไม่พอใจห๊ะ”ฉันตะโกนใส่หน้าเค้า



“อะไรเหรอ มันมีพร้อมทุกอย่างไงหล่ะ ทุกอย่างที่มันมี ฉันควรจะมี ทุกอย่างที่พ่อมันมีพ่อฉันต่างหากที่ควรจะมี”เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

พอเค้าพูดจบก็โผเข้ามาจะปลุกปล้ำฉัน “ช่วยด้วยๆๆๆ” ฉันร้อง



“ ในนี้ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ฉันจะทำให้มันเจ็บปวดดูซิว่าการเสียของรักมันจะเป็นยังไง”ไอ้นั่นพูด



ปัง

เสียงประตูเปิดขึ้น



“แกทำอะไรเรนกะ”สิ้นเสียงทาเคชิ เหตุการณ์การชุลมุนมากแล้วก็ฉันตกใจจนเป็นลมไป



“นี่ตื่นได้แล้ว”เสียงนี่มันคุ้นๆนะ



“หลับอยู่ได้ เมื่อไหร่จะตื่นซักทีเนี่ย” เสียงเริ่มบ่งบอกว่าอารมณ์เริ่มไม่ดีแล้ว



ฉันสะลึมสะลือแล้วถามว่า “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”



“ที่บ้านของเราไง”เขาพูดอย่างดีใจเมื่อเห็นฉันฟื้น



“อือ แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ” ฉันพยายามทบทวนแต่ก็จำไม่ได้



“ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจะเล่าให้เธอฟังเอง ว่าแต่เธอพักผ่อนก่อนเถอะนะ”เขาพูดด้วยเสียงอ่อนโยน



“อือ ราตรีสวัสดิ์นะ”ฉันงีบหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย



“ ราตรีสวัสดิ์” เค้าจุ๊บหน้าผากฉันหนึ่งทีแล้วก็นั่งมองดูฉันหลับตลอดทั้งคืน



--------------------------------------------------

คอมเม้นท์เยอะๆนะ