#@- รักนายอยู่แล้ว คุณชายขี้หึง -@#

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 ปะทะ (2)

เช้าวันต่อมา



“เรนกะ อยู่หนายยยยยยยย” เสียงตะโกนของไอ้คุณชาย



“ อยู่นี่ จะเรียกทำไมทุกเช้านะ” ฉันรีบวิ่งมาหาแล้วบ่นด้วยเสียงเบื่อหน่าย



“ก็เธอไปมัวทำอะไรอยู่หล่ะ ให้ฉันรอตั้งนาน” เขารีบพูดแก้ตัวเมื่อฉันต่อว่า



“ก็มัวทำข้าวกล่องให้ใครบางคนอยู่หน่ะสิ”ฉันพูดอย่างงอนๆ



“ จิงเหรอ” เขายิ้มพลางทำหน้าดีใจ



\"จริงสิ จะโม้ไปทำไมหล่ะ\" ฉันพูดแล้วถลึงตาใส่เขาอย่างเอาเรื่อง



“ไปเรียนกันเถอะนะ” เขาพูดเสียงอ่อนโยนเมื่อเห็นฉันงอน



“ อืม ไปสิ”



“สวัสดีจ้ะ ฮิคาริ ไอจัง” ฉันทักเพื่อนใหม่



“สวัสดีจ้ะ เรนกะ” สองคนหันมาทักฉันเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามา



“นี่ เรนกะเธอกับทาเคชิ คบกันอยู่เหรอ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเลย” ฮิคาริถามขึ้นด้วยเสียงอยากรู้อยากเห็น



“ อ๋อ เปล่าหรอกจ้ะ เขากับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กหน่ะ” ฉันโกหกอย่างรู้สึกผิด



“เหรองั้นก็โสดหล่ะสิ” ไอจังทำหน้าดีใจ



“ ไม่โสดหรอก” ฉันรีบพูดเมื่อรู้สึกว่าไอจังชักจะคิดไปไกล



“เค้ามีแฟนแล้ว คบกันมาตั้งแต่เด็กๆด้วยนะ” ฉันโกหกต่อ จะว่าไปก็ไม่เชิงโกหกหรอกแค่ไม่บอกว่าผู้หญิงที่คบกับเค้าคือฉันเท่านั้นเองเนอะ

แหะๆๆ เพื่อนๆคงเข้าใจนะว่าฉันมีความจำเป็นที่จะต้องโกหกจิงๆ



“เหรอเสียดายจังเนอะ” ฮิคาริหันไปทำท่าเสียดายกับไอจัง



“แหมเสียดายอะไรกัน หนุ่มๆ ห้องนี้ออกจะเยอะน่า” ฉันรีบพูดเอาใจ ฮิคาริกับไอจังเมื่อเห็นสองคนนั้นคิดเลยเถิดกับทาเคชิจริงๆ



“ มันก็จิงเนอะ” ไอจังบอกแล้วทำท่าสดชื่นขึ้นมาใหม่



“นี่ไปเข้าห้องน้ำกันเถอะ”



“ ไปสิ ป่ะ”



ระหว่างทางเดินไปห้องน้ำ



“อ้าวสวัสดีครับน้องคนเมื่อวาน” มีชายแปลกหน้าเข้ามาทักฉัน



“เอ่อสวัสดีค่ะ”ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาประมาณว่าเรารู้จักกันด้วยเหรอ



“ ก็เราเดินชนกันเมื่อวานนี้ไงครับ” เขารีบพูดเมื่อเห็นฉันจำไม่ได้



“อ๋อ จำได้แล้วค่ะ เมื่อวานขอโทษอีกครั้งนะคะ”



“เอ่อ แล้วน้องชื่อไรครับเรียนอยู่ห้องไหน”



“ฉันชื่อเรนกะ เรียนอยู่ ม.4-A ค่ะ”



“โอ้ว์ ห้องคิงซะด้วย แสดงว่าต้องเรียนเก่งแน่ๆ พี่ชื่ออาคิระอยู่ ม.5-B”เขาพูดแล้วยิ้มกริ่ม



“เอ่อขอตัวนะคะพอดีจะไปเข้าห้องน้ำหน่ะค่ะ”ฉันพูดเสร็จก็หันมาลากฮิคาริกับไอจังที่ยืนตะลึงความหล่อของรุ่นพี่คนนี้



“ ครับไว้เจอกันใหม่หน่ะครับ” เค้ารีบพูดเมื่อเห็นฉันรีบเดินออกไป



“เอ่อ.. ค่ะ” ฉันรีบพูดแล้วเดินหนีไปเพราะกลัวจะมีปัญหาตามมา



“นี่เธอไปรู้จักรุ่นพี่อาคิระได้ยังไงหน่ะ”ไอจังถามขึ้นอย่างแปลกใจ



“ก็เมื่อวานฉันเดินชนพี่เขาที่โรงอาหารหน่ะ”ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจ



“ โอยอิจฉาเธอจังเลยรู้จักแต่หนุ่ม หล่อ ดังๆ ทั้งนั้นเลย” ฮิคาริเอ่ยขึ้น



“ใครเหรอหนุ่มหล่อ ดังๆ ที่พวกเธอว่าหน่ะ” ฉันถามพร้อมทำหน้างงๆ



“ ทาเคชิคนนึงละไง รู้ไหมเขาป๊อบมากๆเลยนะ ใครก็รู้ว่าโรงเรียนนี้เป็นของตระกูลเขาอ่ะ ทั้งหล่อทั้งดัง แล้วอีกคนก็รุ่นพี่อาคิระเมื่อกี้ไง รุ่นพี่คนนี้นะ ก็ดังมากๆเลย เรียนก็เก่งแถมยังเป็นนักกีฬาอีก เพอร์เฟคสุดๆ” ฮิคาริตอบ



“ อือ สงสัยจะดังกันจิงๆแฮะ”ฉันพูดพลางคิดว่าไอ้คุณชายของฉันมันก็หล่อจิงๆนั่นแหล่ะแต่ช่วยไม่ได้ยังไงนายนั่นก็เป็นของฉันคนเดียวฮ่าๆๆ



“นี่อมยิ้มอะไรอยู่จ้ะ” ไอจังทักฉันเมื่อเห็นฉันอารมณ์เคลิ้มไปไกล



“เปล่าๆ คิดอะไรเพลินๆหน่ะ”พอฉันได้สติก็รีบตอบ



“เข้าห้องเรียนกันเถอะ”ฮิคาริพูดขึ้นเมื่อใกล้ถึง ชม.โฮมรูม



“นี่ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจัง”คุณชายถามขึ้นอย่างแปลกใจ



“อ๋อพอดีเจอรุ่นพี่คนเมี่อวานหน่ะ”ฉันหลุดปากตอบไป ซวยแน่ๆๆฮือๆๆ



“ห๊ะ ไอ้คนนที่เธอเดินชนนั่นหน่ะเหรอ” เขาหันมาจ้องฉันด้วยแววตาโหดๆๆ



“จ้ะไม่มีไรหรอกทักทายกันนิดหน่อยเอง”ฉันรีบพูดเมื่อเห็นรังสีอำมหิตแผ่มาตามสายตา



“แน่นะ อย่าให้รู้เชียว”เขาพูดพลางทำเสียงอาฆาต



“อืม จ๊ะ ไม่มีไรจิงๆ”ฉันตอบอย่างกลัวๆ





“กลับกันเถอะ”ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อหมดคาบเรียนสุดท้าย



“อือ ไปสิ วันนี้ตอนเย็นไปเที่ยวไหนกันดี”เขาถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี



“ไปไหนดีหล่ะ ไปกินพิซซ่านะ ฉันอยากกิน”



“ก็ได้ แต่อย่ากินมากหล่ะระวังจะเป็นหมูมากไปกว่านี้นะ”



ฉันก้มมองดูตัวเองแล้วเอ่ยขี้น “หมูเหมอที่ไหนจะน่ารักขนาดนี้”



“ ฮ่าๆๆๆ นี่เธอว่าเธอไม่ใช่หมูแล้วยังบอกว่าตัวเองน่ารักเรอะ”เขาหัวเราะเสียงดังเมื่อฟังคำตอบฉัน



“ก็ใช่หน่ะสิ่ หึโกรธแล้ว ไม่กงไม่กินมันแล้ว พิซซง พิซซ่าอะไรนั่น” ฉันสะบัดหน้าแล้วเดินหนีไปอย่างงอนๆ



โครม

โอ๊ย/โอ๊ย “ขอโทษจิงๆค่ะ”ฉันรีบลุกขึ้นขอโทษแต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนที่ฉันชนเป็นรุ่นพี่คนเดิม



“อ๊ะเจอกันอีกแล้วนะครับ น้องเรนกะ”รุ่นพี่รีบทักพลางส่งสายตาอันหยาดเยิ้มมาให้ฉัน



“ใครอนุญาตให้นายเรียกชื่อเรนกะ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชา



รุ่นพี่หันไปทางต้นเสียงแล้วเอ่ยอย่างฉุนว่า “ จะเรียกชื่อใครต้องไปขออนุญาตนายด้วยเรอะ”



“นายจะเรียกชื่อใครไม่ต้องมาขออนุญาตฉันแต่จะเรียกชื่อ เรนกะ ต้องถามฉันก่อน”คุณชายตอบอย่าไม่กลัวเกรง



“นายเป็นอะไรกับเธอเหรอ”



“ เป็นอะไรแล้วมันเรื่องอะไรของแกที่จะต้องมายุ่ง ที่แน่ๆ อย่ามายุ่งกับเรนกะอีก”เขาพูดจบก็ลากฉันออกไปด้วยอารมณ์โมโหสุดๆ



“ หึ เดาได้เลย ว่าต้องเป็นคนรักของแก ไอ้ทาเคชิ”รุ่นพี่อาฆาตไว้ในใจ



“นี่นายทำไมพูดกับรุ่นพี่อย่างนั้นหล่ะ อย่างน้อยก็น่าจะเคารพกันบ้างนะ”ฉันต่อว่าเมื่อเห็นเขาทำกริยาไม่ดี



“เธอไม่รู้อะไรอย่าพูด” เขาหันมาตะคอกฉัน



ฉันยืนอึ้งที่เขาตะคอกแล้วเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจว่า “ใช่สิ ฉันมันไม่รู้อะไรสักอย่างนี่”



พอพูดจบฉันกำลังจะเดินหนีไปเขาก็รีบหันมาง้อ “ใครว่าหล่ะเมื่อกี้ฉันอารมณ์เสียไปหน่อยหน่ะ อย่างอนนะ”



ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจ



“ อ๊ะวันนี้เราจะไปกินพิซซ่ากันไม่ใช่เหรอ หมูน้อยจ๋า” เขาหันมาทำเสียงออดอ้อน



“ไม่กิน ก็ฉันมันหมูนี่” ฉันตอบด้วยเสียงงอนๆ



“ น่านะอย่างอนเลย ยิ่งงอนยิ่งไม่สวยนะ ถ้าไม่สวยไปกว่านี้จะแย่กันใหญ่” เค้าเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆ



“ว่าฉันไม่สวยเรอะ” ฉันพูดพลางวิ่งไล่เขาอย่างอารมณ์ดี (นางเอกหายโกรธง่ายจิงจิ๊ง)



เราสองคนวิ่งไล่กันจนฉันลืมไปเลยว่าเมื่อกี้โมโหเขาเรื่องอะไร



---------------------------------------------------



อ่านแล้วช่วย comment กันด้วยนะ