#@- รักนายอยู่แล้ว คุณชายขี้หึง -@#

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10 นักเรียนใหม่

“ นี่ๆ ฉันได้ข่าวมาว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามาด้วยหล่ะ”ไอจังเอ่ยขึ้นในตอนเช้าก่อนคาบโฮมรูม



“เหรอ แล้วเป็นผู้หญิงรึผู้ชายหล่ะ” ฮิคาริถามด้วยความตื่นเต้น



“ เอ่อ ไม่รู้เหมือนกันรู้แต่ว่าจะมี นักเรียนใหม่มาเรียนที่ห้องของเราหน่ะ” ไอจังตอบแล้วหัวเราะแหะๆ



“อืม แล้วไงหล่ะก็ดีแล้วนี่พวกเราจะได้มีเพื่อนใหม่ไง”ฉันเอ่ยขึ้น



“อยากรู้จริงๆเลยว่านักเรียนใหม่จะเป็นยังไง”ไอจังพูดพลางทำท่าคิด



“เอาหล่ะจ้ะนักเรียนวันนี้ครูมี เพื่อนใหม่จะมาแนะนำให้นักเรียนรู้จักนะจ้ะ”อ.จ.เอ่ยขึ้นเมื่อถึงคาบโฮมรูม



“ สวัสดีค่ะ ฉัน ยูคิโนะ คิมูระ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆทุกคนนะคะ”เธอพูดแล้วส่งยิ้มให้เพื่อนๆทุกคน



“เอาหล่ะจ้ะ ไปนั่งตรงที่ว่างนั่นสิ” อ.จ.พูดขึ้นแล้วที่ว่างนั่นอยู่ตรงหลังฉันพอดี



“ นี่ๆ เธอชื่ออะไรเหรอ” ยูคิโนะถามฉัน



“ อ๋อ ฉันชื่อ เรนกะจ้ะ” ฉันส่งยิ้มทักทาย



“แล้วเธอหล่ะจ้ะ ชื่ออะไร” ยูคิโนะถามพลางส่งตาหวานให้ทาเคชิ



“ทาเคชิ” เขาตอบห้วนๆทำหน้าไม่สบอารมณ์



“นี่ๆ เรนกะจ้ะ ขอแลกที่กับเธอได้มั้ยจ้ะ ฉันตัวเล็กมองไม่เห็นหน่ะ”ยูคิโนะทำเสียงอ้อนวอน



ฉันหันไปมองหน้าทาเคชิด้วยสีหน้าอึดอัดแล้วก็บอกยูคิโนะว่า “ เอ่อก็ได้จ้ะ”



“ขอบใจนะจ้ะ” ยูมิโนะยิ้มแต่รอยยิ้มของยูคิโนะนั้นในความรู้สึกฉันมันแปลกๆยังไงไม่รู้ ฉันก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน



แล้วตลอดทั้งคาบฉันรู้สึกว่ายูคิโนะพยายามจะเรียกร้องความสนใจทาเคชิตลอดเวลา พยายามชวนเขาคุยตลอด จนฉันเริ่มรู้สึกโมโห



“นี่ไปกินข้าวกลางวันกันเถอะ”ทาเคชิเอ่ยชวนเมื่อถึงคาบพักเที่ยง



“ให้ยูมิโกะไปด้วยสิคะ ยูมิโกะยังไม่รู้จักใครเลยรู้จักแต่เธอสองคน” ยูมิโกะทำเสียงอ้อนวอน



“ขอโทษนะพอดีเราทำข้าวกล่องกันมา และอยากจะกินข้าวเที่ยงกันแค่สองคน”ทาเคชิพูดเสร็จก็คว้าแขนฉันลากออกมาจากห้อง



“นี่เธอไปพูดอย่างนั้นเดี๋ยวเขาก็เสียใจหรอก”ฉันต่อว่าเขาเพราะรู้สึกไม่ดี



“เธออยากกินข้าวกับยัยนั่นหน่ะเหรอ เธอไม่เห็นเรอะว่าเขากำลังอ่อยฉันอ่ะ” เขาพูดขึ้นอย่างเหลืออด



“ ไม่ใช่หรอก ฉันแค่อยากให้เธอถนอมน้ำใจคนอื่นเขาบ้างเท่านั้นเอง”ฉันพยายามอธิบาย



“ถนอมน้ำใจเรอะ เธอต้องการอย่างนั้นเหรอ” เขาถามฉันด้วยเสียงเย็นชา



“ เอ่อ จ้ะ” ฉันตอบไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี



และตั้งแต่คาบพักเที่ยงเสร็จยูมิโกะก็เกาะติดทาเคชิอย่างกับปลิง แต่ทาเคชิก็ไม่ได้ว่าอะไรฉันรู้สึกแปลกใจมากที่ไม่เห็นทาเคชิโวยวายเหมือนเมื่อก่อน รึว่าฉันจะหึงยูมิโกะ คงไม่หรอกมั้งยังไงๆฉันก็เชื่อใจ ทาเคชิ แต่ยัยยูมิโกะสิจะไว้ใจได้สักแค่ไหน ฉันคิดอย่างกลุ้มใจ



“ นี่เรนกะ ดูยัยนักเรียนใหม่นั่นสิ เกาะทาเคชิแจเลย”ไอจังเอ่ยขึ้นอย่างหมั่นไส้



“ใช่ ดูๆแล้วยัยนี่คงจะพอตัวหน้าดู”ฮิคาริเอ่ยขึ้น



“พอตัว ยังไงเรอะ”ฉันถามด้วยความแปลกใจ



“ ก็เธอสังเกตดูสิ่ มาถึง ชม.แรกก็ขอย้ายที่เพื่อจะนั่งกับหนุ่มหล่อ แถมยังเกาะติดเขาอย่างกับปลิงแน่ะ” ฮิคาริอธิบาย



“ ทำไมทาเคชิถึงได้ทำตัวเป็นปกติได้นะ” ฉันคิดอย่างอารมณ์เสียเมื่อเห็นยูมิโกะนั่งคุยเล่นอยู่กับทาเคชิ



“ นี่กลับบ้านกันเถอะ” ทาเคชิเอ่ยขึ้นเมื่อหมดคาบสุดท้าย



“ ไม่หล่ะวันนี้ฉันจะกลับเอง” ฉันตอบแล้วเดินออกจากห้องไป



“งั้นวันนี้ ทาเคชิคุง ไปส่ง ยูมิโกะที่บ้านหน่อยนะ” เสียงยูมิโกะอ้อนทาเคชิดังตามหลังฉันมา



“ อือ ได้สิ” พอได้ยินเสียงนั้นพูดจบฉันแทบจะร้องไห้



“นี่เขาไม่แคร์เราแล้วรึไงนะ” ฉันพึมพัม



“นี่ เรนกะไม่กลับพร้อมทาเคชิเหรอ” ไอจังถามขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนรอรถเมล์อยู่



“ ไม่หล่ะจ้ะ วันนี้อยากกลับเองหน่ะ” ฉันพูดอย่างหงอยๆ



“ อ๊ะงั้นวันนี้ไปเที่ยวกันดีมั้ย” ฮิคาริเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฉันทำหน้าเบื่อๆ



“ ถ้าเป็นนัดบอดอีกฉันไม่ไปหล่ะนะ” ฉันรีบพูดจะปฏิเสธ



“ไม่ใช่หรอก น่าไปเถอะ วันนี้เราจะไปเทียวกันในแบบผู้หญิงๆ” ไอจังรีบพูดเมื่อเห็นฉันจะปฎิเสธ



“ อือ ก็ได้จ้ะ” ฉันตอบตกลงง่ายๆ



แล้วเย็นนั้นพวกเราก็ไปช้อบปิ้ง ร้องคาราโอเกะ เล่นเกม ฉันกลับถึงบ้านเกือบๆ 4 ทุ่มและที่สำคัญฉันไม่ได้บอกทาเคชิด้วย



“ทำไงดีเนี่ย ไม่ได้บอกทาเคชิซะด้วย แต่ช่างเหอะทีเขายังไปกับยัยนั่นไม่บอกฉันซักคำ” ฉันคิดอย่างแค้นๆเมื่อกำลังเดินเข้าไปในบ้าน



-----------------------------------------------------------------------------------



เม้นท์กันมาเยอะๆนะจ้ะ