พบกัน...อีกครั้ง
เมื่อคู่รักที่ได้เลิกกันไปโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ...ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง "เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย"
ผู้เข้าชมรวม
103
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
103
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 27 มิ.ย. 65 / 19:24 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
“เราเลิกกันเถอะ” สาวร่างบางเอ่ยขึ้นมาในวันครบรอบที่ร้านอาหารหรู“ทำไมล่ะ.เกิดอะไรขึ้น...ทำไมถึง..ผมทำอะไรผิดหรอ..” ชายร่างหนาเอ่ยถามทั้งน้ำตาคลอน้ำใสๆค่อยไหลมาช้าๆพร้อมกับคิดทบทวนในใจว่าตนได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดรึเปล่า “พวกเราไปด้วยกันไม่ได้..คบกันไปก็ไม่รอด..ขอโทษนะ” หญิงสาวก็รีบวิ่งออกไปจากร้านอาหารทันที “แพรว..เดี๋ยวสิ” ชายร่างหนารีบวิ่งตามออกไปจากร้านทันทีเพื่อที่จะตามคนรักไปเพื่อที่จะปรับความเข้าใจกันแต่เมื่อวิ่งตามออกมาก็ไม่เจอสาวร่างบางเลย นับตั้งแต่วันนั้นพวกเขาก็ไม่ได้พบเจอกันอีกเลย
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“นายรับอนนี้มีบริษัทส่อออยาะร่วมลทุนับเรารับ” ายร่าหนาื่อว่า นัท มือวาอธันวาไ้เอ่ยึ้น ธันวาที่ำลันั่้ออมอยู่ในห้อทำานึมอายร่าหนา
“ถ้าั้นนัมาุยับผมพรุ่นี้ อนเที่ยรห้ามสาย เพราะผมเป็นนรเวลา” เมื่อธันวาอบอย่านั้นายร่าหนาึออาห้อและรีบทำารนัหมายทันที
“เมื่อไหร่พวเราะไ้ลับมาพบันอี..แพรวพราว” ธันวาไ้เอ่ยึ้นและนั่มอรูปอเาที่ถ่ายรูปับหิสาวนรัเมื่ออนที่ยัเรียนม.ปลายและิถึบรรยาาศในอนนั้นเป็นวามรู้สึที่มีวามสุมาๆเลย
เ้าวัน่อมา
“บอสะ วันนี้มีนัับบริษัทเรื่อใ้ไฟฟ้าที่เราะร่วมลทุน้วย่ะ เวลาเที่ยร่ะห้ามสายนะะ” เลาสาวเอ่ยึ้นเพื่อเือนหัวหน้าไม่ให้ลืม
“อืม โอเ ถ้าั้นพวเราไปเรียมัว ใล้ถึเวลานัแล้ว” สาวร่าบาที่ื่อว่า แพรวพราวไ้เอ่ยึ้น
บริษัท
“นายรับ นอบริษัทส่ออมาถึแล้วรับ” นัทเอ่ยึ้น
“ให้พวเาเ้ามาไ้”ธันวาเอ่ยอบ
“เิรับ” เสียเิอนัทมือวาอธันวาเอ่ยึ้นสาวร่าบาึเินเ้ามาในห้อทำานอร่าหนา ึทำให้แพรวพราวับธันวาไ้ลับมาเอันอีรั้ ทั้สอใเล็น้อยเมื่อไ้เห็นหน้าัน ถึแม้ว่าทั้สอะเลิราันไปหลายปีแ่วามรู้สึที่มีให้่อันยัไม่เยลืมเลือน
“สวัสี่ะิันแพรวพราว หัวหน้าบริษัทส่ออ่ะ” แพรวพราวเอ่ยึ้น และไ้พู้อเสนออีมามายในาระทำสัาร่วมลทุนัน
“้อเสนอทีุ่แพรวพราวให้มาเป็น้อเสนอที่ีเลยนะรับ” ธันวาเอ่ยึ้น หลัานั้นทั้สอึไ้เ็นสัาร่วมลทุน้วยัน เวลาในารทำสัาใ้เวลานานพอสมวร
“ุแพรวพราวพอะมีเวลาว่าไปทาน้าวับผมมั้ยรับ” ธันวาเอ่ยถาม
“น่าะพอมีเวลาอยู่นะะ” แพรวพราวอบ
“ถ้าอย่าั้นพวเราไปทาน้าว้วยมั้ยรับ”ายร่าหนาเอ่ยถามและ้อารำอบที่พอใ
“ไ้่ะ” ร่าบาเอ่ยอบ เมื่อร่าบาอบร่าหนาึยิ้มเล็น้อยเพราะีใที่ำอบอร่าบานั้นเป็นำอบที่ธันวาปรารถนาอยาไ้ยินาร่าบา
“ถ้าั้นไปรถผมนะรับ เิรับ”
ร้านอาหารหรู
“ทำไมถึพามาร้านนี้ละะ”ร่าบาเอ่ยถามอย่าสสัยเพราะร้านนี้ือร้านที่ทั้สอเลิัน
“เพราะเป็นร้านที่มีวามทรำีๆอผมอยู่มามาย”ธันวาเอ่ยอบ
“แพรวพราว..ผมอถามไ้มั้ย..ทำไมอนนั้นุถึบอเลิผม..ผม..อทราบเหุผล..อ..ุอบผม..ไ้มั้ย”ร่าหนาเอ่ยถามและในใอเายัเ็บปวับำนั้น
ย้อนลับไปในอนนั้น
“เราเลิันเถอะ”
“ทำไมล่ะ.เิอะไรึ้น...ทำไมถึ..ผมทำอะไรผิหรอ..”
“พวเราไป้วยันไม่ไ้..บันไป็ไม่รอ..อโทษนะ”
“พราว..เี๋ยวสิ”
ปัุบัน
เรื่อราวในอนนั้นเมื่อธันวานึถึเรื่อนั้นเมื่อไหร่ธันวา็ะรู้สึเ็บและเสียใทุรั้พร้อมับมีำถามในใ
(ทำไมถึเลิัน…เหุผลืออะไร..ทะ.ทะ.ทำไมู่ๆถึบอมาบอเลิัน…) ในวามิ
“ุบอเหุผลผมหน่อยไ้มั้ย” ธันวาเอ่ยถามและมอูร่าบา้วยสายาที่เศร้าและสสัย เาเห็นร่าบานั่ร้อไห้และเศร้าในแววาอหิสาวนั้นูเศร้าไม่่าาเา
“ไ้แพรวะบอ”
“อนนั้นแพรวมีปัหาับรอบรัวและแพรว้อไปเรียน่อเมือนอ อนนั้นที่บอเลิเพราะแพรวไม่ิว่าะไ้ลับมาเมือไทยอีแพรวเลย้อบอเลิ” เมื่อธันวาไ้ยิน็รู้สึีใที่ไ้รู้สาเหุัเน
“วา..เ้าใแพรวนะเพราะอนนั้นแพรว็ไม่ิว่าะไ้ลับมาเอวาอี..อโทษนะ”แพรวพราวล่าวออมา้วยวามเสียใและรู้สึผิ
“ั้นวาอถาม..ไ้มั้ย แพรวยัรู้สึับวาเหมือนเิมอยู่มั้ยยัรัวาอยู่มั้ย”
“แพรวยัรัวาอยู่นะ อโทษที่ทิ้ให้วาอยู่นเียว”เมื่อธันวาไ้ยินอย่านั้นึิอยาะถามำถามเพื่อให้แน่ัเป็นำถามสุท้ายเพื่อเป็นำอบที่ัเน เาึรวบรวมวามิรวบรวมำพู
“เราลับมาเริ่ม้นันใหม่ไ้มั้ย” เ้าัสินใถามำถามนี้เป็นรั้สุท้าย เ้าเรียมใมาแล้วับำอบที่ะไ้รับาแพรวพราว แม้ว่ามันะทำให้ใอเ้าเ็บปวแ่มัน็ทำให้เ้าไ้รับวามัเน
“ไ้สิ อบุนะที่ไม่เยลืมแพรวอบุที่วาให้โอาสแพรวอีรั้นะ”
หลัาไ้ยินำอบนั้นธันวารู้สึใเล็น้อยเพราะเาไม่ิว่าำอบที่เ้าะไ้ือสิ่ที่เาปรารถนาเายิ้มออมา้วยวามีใมาๆที่วามปรารถนาอเาเป็นริ
บ
ผลงานอื่นๆ ของ princess rose ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ princess rose
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น