ยัยสุดแสบ แอบปิ๊ง หนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #15 : เรื่อง หึงๆ

"แล้วไมเหรอ ทำไมนายหึงฉันเหรอ" ฉันพูดแซวนายชุนโดยยัง

คงทาสีจานกระดาษต่อไป ไม่ได้ใส่ใจอะไร

"ใช่ ฉันหึง" คำพูดที่นายชุนพลวดออกมา ฉันถึงกับกระตุกเลยที

เดียว

"5555+ ล้อเล่นน้า ชั้นกะนายแค่คิดก็ อะจึ๊ยๆๆ ขนลุกๆๆ" ฉันเลย

แกล้งตลกกลบเกลื่อนไป สีหน้าของนายชุนก็ดูตลกขบขัน

ฉันคงคิดมากไปเองมากกว่า ฉันเนี่ย..หลงตัวเองชะมัด

"เน้ แล้วพรุ่งนี้ ทำไงดี ชั้นอยากคู่นายน่ะ" ฉันล่ะกัวจิงๆ ที่ต้อง

ทำให้สีตัวเองแพ้เนี่ย ปีที่แล้วคู่ยัยปลานิล ล้มไม่เปนท่า ปีนี้ขอให้

ได้คู่ นายชุนเถิดๆๆเพี้ยงๆ

ฉันแอบบนในใจ เฮ้อ ถึงฉันจะอยากคู่นายเติ้งซักเท่าไหร่

แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันเริ่มไม่คุ้นเคยกับการมีคนมาจีบ

ทำให้ความรู้สึกฉันเริ่ม แปลกๆ เหมือนไม่ชอบ นายเติ้งขึ้นมา

ตะงิดๆ

"จิงเหรอ" นายชุนตะโกนซ่ะ โอเว่อร์

"นี้ ชั้นอยู่ตรงนี้น่ะ ทำไมต้องตะโกนด้วยเล้า" ฉันหยอกล้อกับ

นายชุนได้ไม่นาน พวกมารผจญ ก็บังเกิด

"เฮ้อ...ได้กลิ่นอะไรมั๊ย" เสียงยัยน้ำหวาน ศัตรูคู่อาคาตแห่งปี

เราทำสงครามน้ำลายมานานแล้ว

ส่วนที่ยืนขนาบยัยน้ำหวาน ยัยแยมหน้าจิ้งจก กับ ยัยบีหน้าแย้

"กลิ่นอะไรเหรอ น้ำหวาน" ยัยบีสาระแนทันที

"ก็กลิ่นคนเนื้อหอมแถวๆนี้ไง ดูสิ มีตั้ง2 แต่ก้ยังมาให้ท่าอีก1"

ยัยน้ำหวานยังพูดลอยหน้าลอยตา น่าเอาขี้ป้ายหัวซ่ะ

"จิงด้วย เหนแว้บๆอยุ่ไหนน่ะๆๆๆ อ่อ อยู่นี้ไง" ยัยแยมพูดพลาง

เอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันจนหน้าหงายเหมือนกัน

มากไปแล้วน่ะ ฟิวขาดแล้วเว้ยย

"แล้วพวกแก๊ง ทุเรียนทั้งหลายได้กลิ่นอะไรมั๊ยจ๊ะ??" ทำไมแก๊ง

ทุเรียนน่ะเหรอ ก็ยัยพวกนี้เนี่ย ไฮโซ้ ไฮโซ ผลไม้ไทยไม่กระดิก

แถม ยังมี3หน่อ เหมือนพวกเม็ดทุเรียนอีก 555+

"กลิ่นอะไรของแกย่ะ" ยัยน้ำหวานยังคงทำหน้า หาเรื่องเหมือน

กัน

"กลิ่นอะไรน่ะเหรอ เหอะๆ ฮี่ฮี่ฮี่ ก็กลิ่นคาวเลือดของพวกแกไง"

ฉันหัวเราะแม่มดใส่1ที ก่อนน่ะ ต่อยยัยน้ำหวานเข้ามุมปากเต็มๆ

"จ๊าก ยัยบีแกรายต่อปายยย" ก่อนที่ฉันจะปลี่เข้าไปเตะยัยบี

ยัยแยมรีบเข้ามาคว้าแขนฉันไว้

เจี๊ยกกก ฉันโดนยัยแยมตบเข้าให้1ฉาดแล้ว หนอยยย

ยัยบีรีบหยิบสีน้ำ สีเขียว แรงสะท้อนแสง สุดจ๊าบ เงื้อมือจะสาด

"อ๊ายยยยยย ชุนนนนนนน" ฉันเผลอตะโกนเรียกนายชุน

อย่างลืมตัว

"ซึ้มมมม ซู่...." เสียงสีสาดเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าเต็มๆ

ฉันโดนแค่พวกสีที่มันกระเซ็นใส่เท่านั้น

ที่จริงฉันต้องเปน ยัยสาหร่ายทะเลดิ

"เฮ้ยยย นายชุนนน" สิ่งที่ฉันเหนและอุทานออกมาคือ

ภาพนายชุนตัวเขียวปี้เลยยยย ตั้งแต่คอจนถึงตาตุ่ม

ทำไมยัยบีมันก็เลือกสาดแฮะ เหลือแต่หน้า 555+ กลัวชุน

หมดหล่อล่ะซี้ๆๆ เออพูดถึงยัยพวกแก๊งทุเรียนไปไหนหมดแล้ว
 
แกทำเพื่อนฉันแกตายยยยย

หันมาดูเจอ แต่ฉันกับนายชุน ยืนตัวเขียวอยู่กลางลานฟุตซอล

โชคดีน่ะเนี่ย ที่อุปกรณ์เชียร์ไม่เปื้อน

"พวกเทอทำอะไรน่ะ" อ.จาร พลพล เดินมาหน้าเหยเก แกคงคิด

ว่า ปีศาจสาหร่ายทะเลแน่ๆ

"รีบเช็ดเดี๋ยวนี้เลย เล่นอะไรไมรู้เรื่อง" พอพี่แกสั่งเสร็จก็เดิน

ลงไป

ฉันกับนายชุนเลยต้องนั่งถูพื้น กันตู..ดเมื่อยเลย

"เสร็จซ่ะที อ่ะจ้ายย ปีศาจสาหร่ายทะเล คิคิ" ฉันแกล้งอำ

นายชุน ก็มันเหมือนจิงๆนิ อิอิ

"พอเลย ไม่เหนบุญคุณเลยน่ะ" นายชุนทำเสียงงอนๆได้น่ารัก

มากๆ 55+

"เออช่าย ขอบใจน่ะที่ช่วยชั้น ถ้านายไม่ช่วยชั้นคงเปน ปีศาจ-

สาหร่ายทะเลแทนนายแน่เลย 555+" ฉันยังอดขำนายชุนไม่ได้

"เพื่องมองเทอ เพิ่งรู้โดนใจ ติ๊ด ฮาโหล" ฉันรับโทรศัพ ในมือก็

ยังคงระบายสีจานต่อไป

"น้องมินครับ จำพี่ได้มั๊ย" เสียงใครเนี่ย เสียงหล่อจังเลย

"ใครเหรอค่ะ" แหม คนเราก้ต้องมีเทคนิคบ้าง ดัดเสียงดัดจริตๆ

"พี่ไง พี่บัส" เย้ยยย พี่บัสแกเอาจริงเหรอเนี่ย

"น้องมินครับ คือ พี่อ่ะ ชอบน้องจริงๆน่ะ ที่พี่ทำ ไม่ได้แค่พนัน-

กับไอเติ้งนั้นเล่นๆน่ะ น้องมิน จำได้มั๊ย เมื่อวันก่อนที่น้องไปโรง-

โรงพยาบาล" พี่บัสแกเล่าด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ชวนเคลิ้ม เจ้าชุนมัน

คงเหนฉันจะหลับมั๊ง เลยสะกิดเรียก

"เอ่อๆโรงพยาบาลเหรอค่ะ" ฉันยังคงเอ๋อ รับประทาน จำไม่ได้

โรงพยาบาลๆๆๆๆ จำไม่ได้

"โรงพยาบาลทำไมค่ะ" ฉันเลยถามข้อมูลพอที่จะรื้อฟื้น

ความจำได้

"ก็น้องมินไง ที่ป้อนน้ำให้พี่กินอ่ะ" เสียงพี่แกนี้ชวนเคลิ้มจิงๆ

ป้อนน้ำๆๆ อ้อๆๆๆ จำได้แล้ว ที่แนเข้าไปหลบพวกนายภัทร

คนที่ฉันคุ้นๆหน้าก็ พี่บัส นี้เอง

"อ้อ จำได้แล้วค่ะ มินจำได้" ฉันก็งี้ สวยแต่ขี้ลืม(เอาอีกแร่ะ) 

"ทำอะไรน่ะ นายเติ้ง" ฉันโดนนายเติ้งดึงโทรศัพไปแล้ว

"ชั้นบอกว่า อย่ามาตอแย แฟนชั้นอีก" นายเติ้งใส่อารมณ์

เหมือนจะส่งกระแสจิตไปฆ่าพี่บัสแกให้ได้ นายเติ้งหันหน้ามา

มองฉันด้วยสายตา โหดๆหน่อย แต่ทำไมฉันต้องรุ้สึก แปลกๆน่ะ

"นายทำงี้ได้ไง" ฉันโมโห ในความป่าเถื่อนของนายนั้น

"เทอชอบไอบัสนั้นรึไง มันหลอกฟันผูหญิงเปนว่าเล่นน่ะ"

นายเติ้งดูน่ากลัวมากในตอนนี้

อยู่ๆนายนั้นก็จับแขนของฉันซ่ะแน่น

"นายจะทำอะไร ชั้นเจ็บน่ะ ชุนช่วยด้วย" ฉันก็เผลอพูดชื่อ

นายชุนอีกแล้ว นายเติ้งเริ่มเกรี้ยดกราด แถมนายชุนก็หายไป

ไปแล้ว

"ปล่อยน่...อุ๊บบบ" นายเติ้งจับตัวฉันเข้ามาจูบ ริมฝีปากของนาย

นั้นประกบกับปากของฉัน  นุ้มนุ่ม เฮ้ยยย ไม่ใช่เวลามาเพ้อ

"เฮ้ย ทำอะไร มินน่ะ พลั่ก..."  นายเติ้งคงไม่เหนว่าฉันร้องไห้

ไม่ใช่เพราะ อะไรหรอกน่ะ ฉันแค่ตกใจ เพราะ ยังบริสุทธ์อยู่

คิดซ่ะไกลเชียว...

พอดีนายชุนมาพอดีเลย พลักฉันออกไปแล้วต่อยนายเติ้งเข้า

เต็มๆ.....