ยัยสุดแสบ แอบปิ๊ง หนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #13 : เกือบไปแล้ว

"อ่ะจ๊ากก" ฉันตกใจอย่างใหญ่หลวง มีมือเย้นเฉียบมาจับข้อมือ

ฉันไว้

"ผีบนเตียงงง" ฉันแหกดังลั่น

"เทอกล้าว่า ชั้นเปน ผีเหรอ??" เสียงนายเติ้ง ตอบมาอย่างหงุด

หงิด ปน เวทนา

"ใครจะไปรู้ล่ะ แล้วทำไมมือเย็นอย่างนี้" ฉันหน้าแตกหมอไม่รับ

รักษา แถมหน้างี้ซีดเปนไก่ต้ม ก้คนมันกลัวผีนิ แถมยังเก็บ

อาการเปนห่วงนายนั้นไว้ไม่ค่อยมิดชิด เดวนายนั้นก็รู้กันพอดี

เก็บอาการหน่อยเซ่ ยัยมินเอ้ยยย

"เปนห่วงเหรอ" นายนั้นพูดโดนสุดๆ แถมทำหน้าทำตาทะเล้นใส่

อีกน่ารักเปนบ้า อดเขิลไม่ได้

"ใครเปนห่วง ปล่าวซ่ะหน่อย" ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้วยัยมินๆ

นิสัยนี้แก้ไม่หาย เหมือน ขี้กราก รามก้...น จริงๆเลย

"แล้วใครล่ะ มานั่งร้องไห้ไม่ให้ชั้นตาย อย่าตายน่ะ นายเติ้ง"

นายเติ้งพูดแล้วหัวเราะอย่างผู้เปนต่อ

"นั้นน่ะสิ ใครเนี่ย อยุ่ไหนๆ" โอย โดนต้อนให้จนมุมแล้ว...

รีบชิ่งดีกว่า

"ชั้นไปล่ะ เดวเพื่อนนายมา เข้าใจผิดกันพอดี" ฉันรีบเดินให้

พ้นห้องนี้ให้เร็วที่สุด 

อ่ะเจี๊ยก!! พวกนายภัทรกำลังเดินมาทางนี้พอดีเลย

หลบเข้าห้องก่อนล่ะกัน

ฉันบังเอิญไปแอบในห้องใครก็ไม่รู้ 

"น้ำ...ขอน้ำหน่อย"  แว้ก....ผีโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ

ฉันยังคงเพ้อบ้าบอถึงผีโรงพยาบาลไม่เลิก  ที่แท้ก็เสียงคนป่วย

นี้เอง ฉันเดินเข้าไปดู

ช่ะว้ายยย หล่อเปนบ้าเลย คนอะไรเนี่ย แต่ดุสภาพไม่ค่อยได้เลย

โดนใส่เผือกที่มือข้างซ้าย ขาโดนพาดไว้กับเชือกระโยงระยาง

หมอนี้หน้าไม่คุ้นเลย

"น้ำ ขอน้ำกินหน่อย"  เหนผู้ชายแล้วโรคกำเริบทุกที โรคอะไร

น่ะเหรอ ก็ โรคหัวใกเริบ เลิฟ ละ ละ เลิฟ เลิฟ เลิฟ

ฉันเลยรีบเทน้ำให้ตานั้นกิน แล้วรีบใส่เกียร์น้องหมา ออกจาก

ห้อง แบบอัตราความไวของแสง

ตายหองงงง จะกลับยังไงเย็นค่ำ สาวน้อยผู้น่ารักต้องนั่งแท๊กซี่

งั้นเหรอ ไม่เอาหรอก ถภ้าคนขับเกิดเมาความสวยของฉัน พาไป

ทำมิดีมิร้าย อนาคตหมดกัน

นายชุน....ฉันปิ๊งไอเดีย รีบโทรหานายนั้นทันที

"อะไรน่ะ อยู่โรงพยาบาล ไปทำบ้าอะไร" นายชุนโวยวายกลับมา

"ก็ปล่าว แค่ผ่านมา มารับหน่อยสิ" ฉันทำมารยาหญิงออดอ้อน

ให้มากที่สุด

"ไม่ว่าง" ห๊า...ไอบ้านี้ ทำอย่างนี้กะคนสวยได้ไง

"ไม่เปนไร กลับเองก็ได้" ตอนนี้ฉันกำลังเล่นบท นางเอกผู้

น่าสงสาร และโดนทอดทิ้ง

"รออยุ่ตงนั้น เดวไปหา" ว่ะฮิ้วววววว นายชุนใจอ่อนจนได้


หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จ ก็รีบจัดตารางสอน การบ้านน่ะเหรอ

ไม่เคยได้แตะต้อง ค่อยทำตอนเช้า  ขยันจิงๆ

"เทอเองที่ทิ้งช้านนนปายง่ายยยๆ เทอเองที่พูดว่าเราเข้ากานน-

ไม่ได้ แค่ลูกไม้เดิมๆที่เทอ คงเคยช้ายยยย ควา.." เสียงรบกวน

โสตประสาท ดังมาจากบ้านข้างของฉัน ห้องตงข้ามของฉัน

แค่ชะเง้อไปดู ก้จะพบนายชุน ร้องเพลง โหวกเวก พร้อมกีต้า

ไฟฟ้า ที่มีเสียงๆแหลม ทำลายบรรยากาศ การดูดาวที่สุด

"พอได้แล้วววเว้ยยยย!!!" ฉันตะโกนข้ามไปด่ามัน

"ก็เทอน่ารัก เอิ้ว เทอน่ารัก เอิ้ว เทอน่ารักจนใจไหวหวั่น เอิ้วๆๆ"

นายชุนยังแหกปากไม่เลิก แถมยังทำหน้ากวนตีนใส่ฉันด้วย

เสียงนั้นคอยหลอกหลอนฉันแทบทุกคืน มีทางเดียว คือ รับปิด

หน้าต่าง แล้วนอนซ่ะ แต่เสียงนายนั้นยังคงแว่วมา น่าขนลุก

ชะมัด

"เพิ่งมองเทอ เพิ่งรู้เพิ่งโดนใจ เมื่อก่อน ติ๊ด ฮาโหลล" เสียงฉัน

อาจยานๆไปหน่อย แหม ก้ตอนนี้มันตี2เองน่ะ คนกำลังหลับ

เสียงโทรสัพก็ดังขึ้น

"ติ๊ด...." แป่ววว ใครว่ะ โทรมาแล้วไม่พูด นอนต่อๆ

"ปิ๊บ ปิ๊บๆ" ไม่นานเสียงข้อความก็ดังขึ้น

..ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก.. เติ้ง

OoO ห๊า....นายเติ้ง ฉันสะดุ้ง รีบอ่านข้อความใหม่อีกรอบ

ฉันแอบยิ้มกับโทรสับ ทั้งคืน จะนอนก็นอนไม่หลับ นั่งตาค้างอยู่

อย่างนั้นตลอดเลย........

"ปังๆๆ" เสียงอาจารย์ ลำดวน ทุบโต๊ะ สะเทือนเลือนลั่น

"มนิลา เทอจะเรียนคนิด หรือ เทอจะออกไปวิ่งที่สนาม ห๊า.."

เจ๊แกลากเสียงยาว ที่มีสัมผัสอันน่าขนลุกลุกอนู มาที่ฉัน

"วิ่งค่ะ" ห๊า....มันไม่ใช่เสียงฉันน่ะ เจ๊แกก็ไม่ทันได้สังเกตุฉันด้วย

ซวยล่ะสิ 

"มนิลา เทอกล้าขนาดนี้เชียวเหรอ ไปวิ่งที่สนาม ให้ครบ5รอบ"

โดนแล้วมั๊ยล่ะ ยัยมินเอ้ยยยย

"คือ หนูไม่ได้พะ..พู.." ยังไม่ทันได้แก้ตัว เจ๊แกก็หยิบไม้เพชร

ฆาต ออกมาขู่  ใครว่ะ แกล้งฉ้านน

ก็ใครล่ะค่ะ นอกจาก นายเติ้ง ที่กำลังชู2นิ้วให้กำลังใจ แถมทำ

หน้าทะเล้นใส่อีก ฝากไว้ก่อนเถอะๆๆ ฮึ้ยย

"ระ ระ ระอบ ที่ 4 แฮ่กๆๆ" ฉันวิ่งไป หอบไป ร้อนก็ร้อน แถมเจ๊

แกยังออกมาดูทุก10นาที  นายเติ้งน่ะ นายเติ้ง...

"เอาไป ข้าวหมูทอดของแก" ยัยแป๋มเดินเอาข้าวหมุทอดมาให้

ฉันที่นอนฟุบ สลบคาโต๊ะกินข้าว 

"เหนื่อยมากมั๊ย" ยัยอ้อม ถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดี

"ดูสภาพยังกะ ศพ ไม่น่าถามเลยน่ะ" ยัยเมล์ตอบแทน

เอาฉันไปเปรียบกะศพเนี่ยน่ะ เพื่อนเลิฟเอ้ยยย

"เอายาแก้ปวด" นายชุน เดินเอายามาให้แถมน้ำเย็นๆอีก1ขวด

ถึงจะปากหม..า ไปนิด  กวนๆไปหน่อย แต่ก้ยังมีน้ำใจ

พอกินข้าวเสร็จ อาการเพลียๆของฉันก็ยังไม่หายไป

ของีบในห้องหน่อยเหอะ

"แว้กกกก งูยักษ์ๆๆ ยัยแป๋ม ยัยอ้อม ยัยเมล์ช่วยด้วยยย มันมา-

แล้วววว  จ๊าก ปังๆๆๆๆๆ"  ฉันสะดุ้งตื่นอีกหน คราวนี้ ทุกคนหันมา

มองเปนสายตาเดียว โอยยย ฝันไปรึนี้......

"อ๊ากกกก อาน อ่อย อู่ อ๊ะๆๆ (จาร ปล่อยหนูน่ะ)" ก็อาจารย์

ปราณี ที่ไม่ปราณี น่ะสิ เดินเข้ามาหยิกแก้มฉันน จนปากแทบ

เบี้ยวว

"แอบหลับในคาบนี้เหรอ ยัยมนิลา" เจ๊แก พูดไป ดึงปากฉันไป

ด้วยย น้ำลายงี้ ยืดติดมือแกไปด้วยอีกตังหาก

กิ่ง ก่อง กาง เกง เกง กาง กิ่ง ก่อง เสียงออด ช่วยชีวิต

เจ๊แกปล่อยมือ อย่างอัตโนมัต แล้วเก็บของออกจากห้องไปเลย

เฮ้อ~~ เกือบไปแล้ว

"ยัยอ้...." ฉันทำหน้าจะหันไปต่อว่าพวกๆเพื่อนเลิฟ ซ่ะหน่อย

แต่พวกมันหายไปไหนหมดเนี่ย  เหลือแค่เด็กผู้ชายในห้องอยู่

6-7 คน

"เพื่อนๆไปไหนหมดเหรอ" ฉันหันไปถามเพื่อนที่เหลืออยุ่

"ได้ข่าวว่า นายเติ้ง ไปชกต่อยกะรุ่นพี่น่ะสิ" ห๊า.....ดาร์ลิ้งของฉัน

พอรู้ที่ตั้ง ฉันก็รีบไปหานายเติ้งทันที.....