ยัยสุดแสบ แอบปิ๊ง หนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #12 : แอบปิ๊ง

"นายไปบ้านชั้นก่อนมั๊ย ใกล้จะถึงแล้ว" ฉันรู้สึกเต็มปะดัง จะให้

นายนั้นเดินกลับไปสภาพอย่างนั้น  โอ้ยๆๆไม่มีทาง สาวน้อยใจดี

อย่างฉัน ไม่ใจดำเหมือยขี้พร้า (ใช้คำบ้านนอกอีกแร่ะ)

อย่างนั้นหรอก....

นายภัทรทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะยอมไปแต่โดยดี

"แม่ค่ะ หนูกลับมะ... แอ๊ก..." ยังไม่ทันได้สิ้นเสียงฉันแม่ ก็รีบมา

ประคองนายภัทร อย่างทันที ชนฉันกระเด็นไปอีกทาง

เห็นผู้ชายไม่ได้เลยแม่ฉัน..

"เปนอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" แม่ถามนายภัทรแถมประคองสุดฤทธิ์

"ไปหยิบยามาสิ ยืนถือเปนเสาเรือนอยุ่ได้" แม่ตวาด

แบบโอเว่อร์ เกินจริง

แม่ดูแลนายภัทร ทำแผล เช็ดแผล อาบน้ำ เอ้ย ไม่เกี่ยว

ไม่สนใจลูกสาวเล้ยยย นายนั้นเปนใคร ถึงดูแลมันอยู่ได้

แอบน้อยใจแม่นิดๆแล้วน่ะ

ไม่นานแม่ของฉันก็ สนิทกับนายภัทรไปโดยปริยาย คุยกัน

ถูกคอสนุกสนาน ฉัน ข้าวยังไม่ทันได้กินเลย ป่าเข้าไปเกือบ

เที่ยวเคืนแล้วน่ะแม่!!

"มิน...ไปส่งลูกภัทรหน่อยเร็ว"  แม๊ๆๆๆๆ นั้นไม่ใช่พี่น้องหนุน่ะ

เปนลูกแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่

ฉันเดินมาส่งนายนั้นที่หน้าบ้าน นายภัทรคงเจ้บแผลอยุ่มั๊ง

ยังคงจับแผลตลอดเวลา เห็นแล้วรู้สึกผิดจัง

"ขอบใจที่ช่วยน่ะ" นายภัทรเบือนหน้าไปทางอื่น ทำงี้ได้ไง

ฉันอุตส่าขอโทดนายน่ะ

"ไปขอบคุณคนที่ช่วยเทอ จิงๆเถอะ" นายภัทรพูดเสร็จก็เดินไป

ฉันยืนงง กับนายนั้น มองจนเขาหายไปกับความมืด ของถนน



"ชั้นว่าน่ะ นายภัทรมันต้องชอบแกแน่ๆเลย" ยัยเมล์เสนอความ

คิด ที่น่าเตะสุดๆ  ทำไมน่ะเหรอ ก็ฉันเพิ่งเค้นความจริงจากยัย

อ้อมน่ะสิ ว่า ยัยนี้แอบมีใจให้ตาภัทรนั้น  ยัยเมล์ๆรู้ทั้งรู้ ยังจะพูด

อีก ฉันจะฆ่าแกแน่

"ยัยเมล์  พอๆๆ แกยิ่งพูด ชั้นยิ่งอยากอ้วก" อูย ยัยอ้อมจ้องตา

เรา2คน เขม่นเชียว

"ทำไมวันนี้ เติ้งไม่มาโรงเรียนล่ะ" ยัยฟ้า เช็คชื่อไปด้วย มองหา

นายเติ้งไปด้วย ทำไมฉันเริ่มอยุ่ไม่สุขน่ะ เหมือนกับ อะไรบาง

อย่างหายไป อะไรหายน่ะเหรอ ก็หัวใจฉันน่ะสิ แอบชอบนายเติ้ง

เข้าแล้วๆ ฉันต้องเก็บความลับนี้ให้อยู่อย่างมิดชิด ถ้าใครคนนึง

รู้ ฉันไม่เหลือหน้าไว้ ประกวดมิสยูนิเวอซิตี้แน่ๆ

ฉันเลยไปหลอกๆถามนายปั่นเจ้าเดิม

"ได้ข่าวว่า โดนทำร้ายบาดเจ็บ ที่โรงพยาบาลน่ะ" รุ้ดีจิงๆ

"ที่โรงพยาบาลอะไร" ฉันโพล่งถามนายปั่นแบบดุเดือนไปหน่อย

นายนั้นเลย สะดุ้งโหยง

"นครรินทรา ชั้น9 ห้อง 108"  ฉันรีบจำไว้อย่างละเอียด แต่ก็ยัง

แอบสงสัย ว่านายปั่น แอบชอบนายเติ้งรึป่าว??

"เอ่อ วันนี้ชั้นต้องรีบกลับบ้านน่ะ พอดี พี่ริน ไม่อยู่บ้านอ่ะ" ฉัน

รีบหาข้ออ้างปลีกตัวไปเยี่ยมนายเติ้ง ดักไว้ก่อน

"ใครว่าแกล่ะ" ยัยเมล์ พูดพลางตัดเล้บไปพลาง เศษเล็บงี้

กระเด็นเกือบเข้าปากฉันด้วย แหวะๆ อยุ่สวยแต่ซกมก

 
กิ่ง ก่อง กาง เกง เกง กาง กิ่ง ก่อง

เสียงออดใหม่ที่เพิ่งติดตั้ง เสียงอาจจะดูเพี้ยนไปหน่อยก็เถอะ

แต่มันยังคงเป็น เสียงสวรรค์ ของฉันเหมือนเดิม

ฉันรีบชิ่งออกจากห้องเรียน แล้วเบิ่งไปโรงพยาบาลก่อนพวก

นายภัทรก่อนอย่างรวดเร็ว

พระเจ้าๆ ทำไมโรงพยาบาล ชั้น9 มันวิเวก โหวงเหวง วังเวง จัง

มีพยาบาล 2-3คนที่ประจำที่แผนก

ฉันเดินหาห้องของนายเติ้งอยู่พักใหญ่ เพราะ มันแต่กลัวผีอยู่ไง

อ่ะเย้ เจอแล้ว 108 ฉันแอบดูผ่านกระจก เห็นนายเติ้งหลับสนิท

ฉันเดินเข้าไปข้างเตียงของนายเติ้ง ที่หลับสนิท 

"นายจะตายมั๊ย?? อย่าเพิ่งตายน่ะ ชั้นไม่อยากให้นายตาย"

อยุ่น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง เหมือนเขื่อนแตก  นายเติ้งยังคง

หลับพริ้ม ไม่รู้เรื่องราวอะไร ฉันเลยตัดสินใจกลับก่อนที่พวกนาย

ภัทรจะเข้ามา เสียก่อน รุ้กันถ้วนหน้าพอดี

ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไป

"อ่ะจ๊ากกก"