ยัยสุดแสบ แอบปิ๊ง หนุ่มสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #11 : แค่เพื่อน (รึป่าว??)

\"แม่จ๋า หนูมาแล้วค่ะ มีข้าวกินรึป่าว??\"ฉันเดินโซเซเข้ามาด้วยท่าทาง หิวเหมือนจะกินความได้เลย



\"เพิ่งโผล่หัวมาน่ะแก อยากจะกินก็เดินไปกินตงปากซอยไป ชั้นทำกับข้าวรอแกตั้งนานแล้ว\" แม่บ่นพลางเช็ดโต๊ะกับข้าวที่ไม่เหลือแม้แต่



จานซักใบ...



\"แม่...นี้มัน3ทุ่มกว่าแล้วน่ะ จะให้ลุกสาวสุดสวยเดินไปกินข้าวหน้าปากซอยคนเดียวงั้นเหรอ??\"ฉันตัดพ้อต่อว่า สารพัด แม้แต่มาม่าซักซอง



ก้อไม่มีให้พอปะทังชีวิตเหลือเลย



\"แกก็ขับรถออกไปซิ ยัยลูกโง่คนนี้\"แม่เริ่มอารมม่ะดีอีกแล้ว   ไปดีกว่า....







*+*+หน้าปากซอย*+*+





\"เจ๊ขอข้าวหมูแดงจานนึง เร็วหน่อยเจ๊ หิว\"ฉันสั่งพลางเลือกที่นั่ง



ขณะที่ฉันกำลังจะตักข้าวหมูแดงของโปรดใส่ปากอย่างหิวโซ  ...



\"เฮ้ย...วิ่งเร็ว  โ ค ร ม..\"เสียงดังแบบชุลมุนก้อเกิดขึ้น   อ๊าก..นี้มันนักเรียนตีกันนี้หว่า??  ฉันเลยต้องสละข้าวหมูแดงของโปรดแล้วรีบโกย



ให้เร้วที่สุกก่อนจะโดนลุกหลง แต่สายไปแล้วเหมือนมีอะไร คล้ายขวดกะทิงแดง ลอยมาบบรจบหัวไหล่ฉันพอดี  ตึก..



\"กีส......... ใครว่ะ\"ฉันตะโกดทั้งตกใจ และ เจ็บ ฉันเลยพยายามหาที่หลบก่อน



\"ใครใส่ชุดนักเรียน วิศวะฯ จับมาให้หมดเลยเว้ย\" ห๊า...ฉันมองชุดตัวเอง กีสๆๆๆฉันยังอยุ่ในชุดนักเรียนอยู่เลย ตายแล้ว สาวน้อยบริสุทธิ์



อย่างฉันต้องมาจบชีวิตอย่างนี้เหรอเนี๊ย??



อูยๆๆๆตาลายมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันเริ่มรุ้สึกว่า แขนของฉันเริ่มใช้งานไม่ได้แล้ว มันรุ้สึกชาไปหมดเลย ยกแทบจะไม่ไหว



น้ำตาของฉันเริ่มไหล ฉันปวดไปหมดทั้งตัวแทบจะลุกไม่ได้ด้วยซ้ำไป...



\"ใครก้อได้ช่วยด้วย\"ถึงมันจะเป็นเสียงที่แผ่วเบา แต่ฉันเริ่มมีความหวังเพราะมีเงาใครสุงๆ ดูคุ้นๆตา ยืนมือมาประคองฉันไว้...



\"ใคร..นายเป็นใคร เด็กวิศวะฯรึป่าว??\"ฉันถามเพื่อความแน่ใจว่าไม่ใช่เด็กรร.เรียนอื่น



\"ใช่ ชั้นเอง ชุน สุดหล่อเก็กไง\"เสียงของนายชุนทำให้ฉันเบิกตากว้างๆ เพื่อจะสังเกตุว่าใช่รึป่าว??



\"นายมาได้ยังไง ช่วยชั้นด้วย ชั้นเจ็บแขน\"ฉันดีใจสุดๆ พรค้อมน้ำตาที่ไหลด้วยความดีใจ ที่ตาชุนมาช่วยไว้ทันเวลา



\"มานี้ยัยตัวยุ่ง ขึ้นหลังชั้นมาเร็ว\" นายชุนพูดพลางนั่งยองให้ฉันขึ้นหลัง  ไม่นานฉันเริ่มรุ้ว่าออกจากที่นั้นแล้ว



\"เจ็บมากรึป่าว ไปโรงพยาบาลกัน\" นายชุนถามฉัน ขณะกำลังเดินกลับมาบ้าน



\"ไม่แล้ว\"ฉันเริ่มรุสึกดีขึ้นมากเลย แขนที่ชา กลับกลายเป็นเริ่มกะดิกได้



\"เฮ้ย เด็กวิศวะฯ นี้หว่า ไปจับไว้เร้ว\"เสียงพูดชายปะมาน3คน พูดพลางวิ่งตามมาเพื่อจับเรา2คน



\"เทอรีบไปบ้านเร้วๆ ชั้นจะล่อมันไปอีกทาง เร็วสิ\"นายชุน สั่งฉันด้วยความโมโห เพราะฉันจับแขนไว้ไม่ยอมไป



\"ถ้าจะไปต้องด้วยกันสิ\"ฉันไม่ยอมทิ้งคนที่มาช่วยฉันไว้อย่างนี้เด็ดขาด เห็นแก่ตัวที่สุด แต่นายชุนก็วิ่งไปอีกทางซ่ะแล้ว



\"เฮ้ย ยังมีอีกคน\"ไอเด็กบ้านั้น เห้นฉัน มันวิง่ตามมาติดๆ ในมือมีขวดคล้ายขวดน้ำอัดลมมาด้วย มันต้องตีฉันแน่ๆ



\"ช่วยด้วย.......\" ฉันพยายามวิ่งให้เร้วที่สุด แต่อีกนิดเดียวเท่านั้น ไอบ้านั้นก็จะจับตัวฉันได้แล้ว



\"กีส....\"ฉันร้องสุดเสียง เพราะโดนมันคว้าไว้แล้ว แถมยกมือคล้ายจะเอาขวดตีฉันให้ตาย



\"เพล้...ง\" เสียงขวดกระทบอะไรซักอย่างแตกกระจาย ต่อหน้าฉันแค่นิดเดียว ไม่นานสิ่งที่ฉันเห็นคือ ไอบ้านั้นนอนกองกับพื้น สลบไป...



\"นายๆๆ เป้นอะไรรึป่าว?\"ฉันกำลังจะพลิกตัวนายนั้นเพื่อดูแผลเพราะ เลือดมันออกติดเสื้อเค้าเต้มไปหมด



\"เฮ้ย..นายภัทร\"ฉันตกใจสุดๆ เพราะนายนั้นเป็นคนรับขวดแทนฉัน เลือกเต็มหน้า และเสื้อของเค้าก้อเปรอะเปลื้อนเต็มไปหมด



\"เทอเปนอะไรรึป่าว?\"นายนั้นยังถามฉันหน้าตาเฉย พลางเช็ดเลือดออกจากตา



\"นายช่วยขั้นทำไม เจ็บมั๊ย นายมาได้ยังไง\"ฉันรัวยิงคำถามเป็นชุดๆ



\"เหอะน่ะ\"เค้าพุดกับฉันแค่คำเดียว พร้อมยิ้มให้ฉันอย่างมีเลศนัยสุดๆ



ฉันนั่งอึ้งตกใจสุดๆต่ก็แอบปลื้มใจใน