ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เด็กใหม่
ที่ยืนอยู่หน้าล็อคเกอร์กำลังจัดระเบียบหนังสืออยู่คือทิม ทิมรู้จักล็อคเกอร์ รู้จักหนังสือ รู้จักคนอื่น และยังรู้อย่างอื่นอีกมาก แต่วันนี้มีสิ่งใหม่ที่เขาไม่รู้ปรากฏขึ้นมา
ใครสักคนที่มีผมสีดำ หน้าตาหวานจิ้มลิ้ม ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงต้องหันไปมองแน่ๆ แต่ไม่ ไม่ใช่ผู้หญิง คนผมดำนั้นเป็นเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งเท่านั้น
“เด็กใหม่เหรอ?” ทิมถามพลางสะกิดเพื่อนผมทองที่ยืนอยู่ข้างๆ
“นายจะอยากรู้ไปทำไมกัน” แม็กซ์เวลล์ตอบอย่างเซ็งๆ “ปกตินายไม่สนใจใครนี่นา”
“ก็เขาแปลก”
“ไม่”
“หืม?” ทิมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “ไม่อะไร?”
“ไม่รู้ ฉันไม่รู้จักเขา” แม็กซ์เวลล์ยักไหล่
“อ่อ”เขาพยักหน้า ทิมอยากรู้ในสิ่งที่ไม่รู้ ก็เหมือนกับคนทั่วๆไปนั่นแหล่ะแม้บางทีจะเป็นแมวแต่ทิมก็ยังสงสัย และเขาก็ต้องรู้สิ่งที่อยากรู้ เพราะมนุษย์ก็เป็นแบบนี้
กริ๊ง! เสียงกระดิ่งดัง เห็นทีจะต้องพักเรื่องนั้นไว้ก่อน ทิมและแม็กซ์เวลล์เดินเข้าไปในห้องเรียนตามปกติเหมือนทุกเทอม แต่เทอมนี้มีนักเรียนใหม่เดินเข้ามาด้วย
ทิมนั่งข้างแม็กซ์เวลล์ที่นั่งติดหน้าต่างแต่อีกที่ข้างเขายังว่าง ใครจะมานั่งที่ตรงข้างขวา? เดาไม่ยาก เด็กใหม่นั่นเอง
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงหันไปมองเด็กใหม่แว้บนึงแต่อีกฝ่ายกลับหันไปอีกทางทันทีที่สบตาทำเอาทิมขมวดคิ้วนิดๆ
“ฉันดูไม่เป็นมิตรเหรอ?” ทิมกระซิบและหันไปทางซ้าย
“คิดมากน่ะ เด็กใหม่อาจจะแต่ขี้อาย” แม็กซ์หัวเราะในลำคอเบาๆ
พอทุกคนนั่งเรียบร้อยแล้วก็มีครูคนใหม่เดินเข้ามาด้วย ดูจากป้ายชื่อคงเป็น...เป็น... ทิมมองไม่เห็นเพราะเขาไม่ได้ใส่แว่น
“แม็กซ์นายเห็นแว่นฉันรึเปล่า?”
“ลองเช็คดูในกระเป๋านายสิ ซิบสอง”
ทิมลองค้นดูตามที่เพื่อนบอกก็เจอกล่องแว่นของเขาจริงๆ “นายรู้ได้ไง?”
“ฉันอยู่กับนายมา 10 กว่าปีนะทิม”
“มันก็จริง” ทิมพยักหน้าเบาๆก่อนจะสวมแว่นและอ่านชื่อครูที่กำลังเขียนอะไรยุกๆยิกๆบนกระดาน
“เวด” ครูพูด “ครูชื่อเวด วันนี้เรามีนักเรียนใหม่...ไหนลุกขึ้นซิ”
ว่าแล้วเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆทิมก็ลุกขึ้นยืน เขาไม่สบตาใครมากมีแค่พื้นและครูเท่านั้น
“ผมแมทธิว เอ็ม แมคมินตั้น จะเรียกว่าแมทเฉยๆก็ได้ ครอบครัวผมอยู่เมืองข้างๆตอนนี้ผมพักอยู่กับลุงและน้องสาวไม่ห่างจากนี้” แมทพูดพร้อมยิ้มแห้งๆ
แมทธิว เขาชื่อแมทธิว ใส่เสื้อสเวตเตอร์สีเทาตัวโคร่งยืนอยู่กลางห้องอย่างอึดอัด
หลังเลิกเรียนทิมกำลังเดินไปตามทางที่โรยด้วยใบไม้แห้งกรัง ตรงไปยังหอพักของตน ส่วนแม็กซ์กำลังง่วนอยู่กับการฝึกทำสปาเก็ตตี้ที่เป็นภาระของการเรียนวิชาทำอาหาร
แต่ทิมไม่ เขาไม่ชอบการทำอาหาร มันออกจะน่าเบื่อไม่เหมือนการเช่นดนตรีหรืออะไรที่เขาชอบ
ทิมชอบดีดกีต้าร์ในห้องเงียบๆหรือบางทีก็มีแม็กเวลล์คอยฟังเพลงที่เขาแต่งอย่างทรมาณหู ทิมเล่นได้เพราะ นั่นจริงแต่เขาเขียนคำร้องได้ห่วยแตก!
แต่ด้วยความเลินเล่อนั่นเองทำให้เด็กหนุ่มสะดุดอะไรบางอย่าง “เหวอ!” ว่าแล้วเขาก็ล้ม เข่ากระแทกพื้น
“ขอโทษ!” แมทธิวคนนั้นกล่าวเพราะจริงๆแล้วเมื่อสักครู่ทิมสะดุดเท้าของเขาระหว่างเดินโปรยอาหารนก
แมทยื่นมือแบะพยุงทิมขึ้นมา “ไม่เป็นไร” ถึงทิมจะพูดอย่างนั้นแต่จริงๆเขาก็เจ็บอีกอย่างมันก็ไม่น่าจะถลอกเพราะนักเรียนชายต้องใส่กางเกงขายาว กางเกงต่างหากที่ถลอก
ทั้งคู่นั่งลงบนม้านั่งแถวนั้น ทิมเห็นแมทธิวเดินมาทางหอจึงนึกสงสัย “นายมาทางนี้ทำไมเหรอ?”
“ฉันแค่จะมาหาที่พัก ฉันอยากลองอะไรใหม่ๆบ้างนอกจากการต้องอยู่กับลุงหรือน้องสาว” แมทยักไหล่พลางมองไปที่หอก่อนจะพูดต่อ “แต่ห้องของเพื่อนๆฉันครบสี่คนแล้วตอนแรกสมิธกะจะเปลี่ยนห้อฃเพื่อให้ฉันอยู่แต่ฉันไม่ยอม มันดูเหยียดผิว เขาเป็นคนเอเชียน่ะ”
“โธ่ๆ อย่าคิดมากไปเลย จะว่าไปห้องฉันก็ยังมีที่เหลืออยู่นะ”
“จริงเหรอ? ให้ฉันอยู่ด้วยคนได้ไหม?”แมทธิวกุมมือทั้งสองของอีกฝ่ายพลางกระพริบตาปริบๆ
ทิมยิ้ม “ได้สิ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น