คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ข่าวที่สอง
บ่ายวันต่อมา
แมทธิวตื่นเพราะเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ที่ปิดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
สงสัยโอดิตินคงจะหยิบไปชาร์จผิดเครื่องแน่ๆ เลยทำให้โทรศัพท์เปิดอย่างอัตโนมัติ
"อะไรกันนะ?" เด็กชายขยี้ตาและลุกขึ้นมาดูมือถือของตน
แจ้งเตือนตั้งร้อยกว่าจากกลุ่มแชทวิชาร้องเพลง เขาไม่ค่อยตอบอะไรหรอก
ความจริงที่เขากดเข้าไปอ่านเพราะรำคาญต่างหาก ไม่อยากให้รกแจ้งเตือนก็เท่านั้นเอง มันเปลืองหน่วยความจำมาก
แต่แมทธิวก็ต้องหยุดอ่านข้อความหนึ่งที่ครูส่งมา
"ปีนี้พวกเราจะต้องแสดงร่วมกับเด็กจากวิชาดนตรี จะเป็นคู่หรือวงก็ได้ ส่วนคนที่เรียนทั้งสองวิชาเนี่ย
เลือกได้ว่าจะทำอะไร ไว้ติดต่อที่ครูหลังไมค์ เรื่องจับกลุ่มใครมาช้าก็อดเลือกนะคะ
เอาไว้เสาร์หน้าเจอกันค่ะ"
คล้ายๆกับรวมวงน่ะเหรอ? น่าสนใจดีนี่ แต่เรื่องเพลงเนี่ยสิ แมทธิวไม่ค่อยรู้จักเพลงที่เด็กยุคนี้รู้จักเลย...เดี๋ยวค่อยคิดก็ได้มั้ง
"เพลงสามารถโคฟเวอร์ หรือจะแต่งเองก็ได้นะคะ นี่เป็นการแสดงในงานประจำปี ผู้ชนะจะได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งกับที่อื่น..."
แค่นั้นแหล่ะ
แต่งเพลงเองก็ได้ เขาก็เคยลองจับดินสอร่างคร่าวๆไว้ด้วย จะเอามาแก้อะไรใหม่ก็ไม่เสียหาย
ว่างๆก็ลองค้นๆดูที่บ้านดีกว่า...ใช่! วันนี้แม่จะมาเยี่ยมที่โรงเรียน!
"ฮัลโหลครับแม่? แม่ฝากหยิบสมุดบนโต๊ะเก่าๆมาด้วยได้ไหมครับ?"
แมทธิวอ้อน
"ไม่ นี่แคทลีนน้องพี่ไง" เธอหัวเราะจากปลายสาย
"อ่าว แม่ล่ะไปไหน?" จากเสียงอันอ่อนหวานเปลี่ยนเป็นเสียงอันเบื่อหน่ายทันที
"ออกไปตั้งแต่เที่ยงแล้ว เห็นว่าจะแวะไปซื้อเยลลี่หมีที่พี่ชอบ"
"โอเค งั้นแค่นี้นะ"
"อืม"
"เดี๋ยวฉันเอาสมุดไปให้พี่เองละกัน ฉันจะตามแม่ไปเอง"
"ขอบใจ"เขาลากเสียง
ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงนับจากที่แมทธิวได้วางสาย
ฌอนก็ขึ้นมาเคาะประตูพร้อมกับแขกของแมทธิว "แมทธิวอยู่รึเปล่า?" เขาเริ่มเคาะรัวๆ "อยู่ๆ" แมทรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที
แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้เป็นน้องยืนอยู่ที่ประตู
"แคท?"
"อ่ะ นี่สมุดพี่" น้องสาวของเขายื่นสมุดเขียนเพลงให้คนพี่
แมทธิวรับสมุดมาจากเธอและหันซ้ายหันขวา
"แม่ล่ะ?"
แต่กลับไม่มีใครเลยนอกจากพวกเขาสามคน
"ไม่ใช่ว่าแม่มาแล้วไปแล้วเหรอ? ฉันก็ไม่รู้นะ
อยู่บ้านลุงรึเปล่า วันนี้พวกเราก็จะค้างคืนที่นั่น"เธอสงสัย
"เข้ามาก่อนดีกว่า" แมทเชิญทั้งสองเข้ามา
ฌอนอ่านหนังสือเล่นบนเตียงเหมือนอย่างเคย
ส่วนแมทธิวก็นั่งคุยกับแคทที่โซฟาเล็กๆ
วันนี้แคทลีนก็แต่งตัวตามปกติคือปล่อยผมลอนสีทองประบ่า
ใส่เสื่อยืดเอวลอยสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นน่ารักสีเหลือง
แมทธิวทำหน้าเครียด "แม่ไม่รับสาย"
เด็กชายถอนหายใจ แคทก็เช่นกัน "ลุงก็บอกว่าแม่ยังไม่ถึงบ้านลุงเลย ทำยังไงดี"
ฌอนพยายามที่จะไม่สนใจทั้งคู่
แต่หลังจากอ่านหนังสือจบแล้วเขาก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อที่สามารถเบนความสนใจของเขาออกจากเรื่องคนอื่นได้
ดังนั้นเด็กชายจึงเปิดทีวีดูแทน
ช่องที่เขาเลือกวันนี้เป็นรายการข่าวท้องถิ่น
ตั้งแต่ข่าวทั่วไป ซุบซิบ กีฬา
“ตอนนี้มีเด็กสาวหายตัวไปจากเมืองข้างๆ--” เสียงผู้ประกาศข่าวพูด
“น่าเบื่อ
เด็กหายอีกแล้วเหรอ คนที่ 5แล้วนะ” ว่าแล้วณอนก็กดเปลี่ยนช่องข่าวไปเรื่องๆ จนไปถึงเรื่องสุดท้าย
ภาพที่ปรากฏคือรถคันหนึ่งที่จมอยู่ในน้ำ ท่าทางจะราคาแพง มีคนรุมล้อมมุงดูกันใหญ่ ริมหน้าจอมีเจ้าหน้าที่กู้ภัยช่วยดูแลชายชราคนนึงที่ตัวหนาวสั่นระริกภายใต้ผ้าคลุมนั้น
จากนั้นจึงค่อยๆมีนักข่าวยื่นไมค์ไปสัมภาษณ์
"ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ"
"ผมแฟรงคลิน...สมิธ"เขาเสียงสั่น
"คุณเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ตายคะ"
"อา...ผมเป็นคนขับรถให้ครอบครัวนี้มานาน
เราตกลงกันว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะนั่งอยู่หลังพวงมาลัย...และน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?" นักข่าวอีกคนแทรกเข้ามา
"ผมเห็นหมอกดำประหลาดปกคลุมทั่วถนน แม้สายตาจะเริ่มฝ้าฝางแต่ผมยืนยันได้เลยว่ามันเป็นเรื่องจริง"
ที่เกิดเหตุคือแม่น้ำแลงโดว์อยู่แถบๆถนนทางลัดที่ตัดเข้าเมืองนี้พอดี
"ให้ตายสิฌอนเบาเสียงหน่อยได้ไหม นายดูอะไรอยู่กันนะ?"
แมทธิวลุกขึ้นอย่างหัวเสียและเดินไปทางทีวี ส่วนแคทก็แค่หันหน้าไปมอง
"เอ่อ..ข่าวท้องถิ่น น่าสงสารนะ"
แต่แมทธิวก็ต้องตกใจ!
"แฟรงคลิน! คนขับรถ..." เขาจ้องที่จอทีวีเขม็ง
เก็บรายละเอียดทั้งหมดที่เห็น จนสรุปได้สักที "ไม่จริงน่า...”
เขาพูดด้วยเสียงอันเหนื่อยล้าปนความเศร้าเคล้าน้ำตา จากนั้นจึงตามมาด้วยการกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
แคทลีนเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พยายามคิดว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย เธอไม่พูดอะไร
เธอรู้สึกเปราะบาง น้ำตามันค่อยๆไหลลงมา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนแมทธิวก็เช่นกันแต่ดูเหมือนจะหนักกว่าด้วยซ้ำ เขากอดน้องสาวไว้แน่น
มันดูเป็นเรื่องอะไรที่เหมือนฌอนถูกผลักออกไปนอกวงสนทนาและการปลอบใจเหล่านั้น
"..." เด็กชายลูบหลังแมทธิวที่ร้องไห้จนตัวสั่น เขาได้แต่นึกสงสาร
ไม่กี่วันต่อมาหลังจากงานศพของไมเคิลก็เป็นงานศพของซาแมนธา ฝนตกปรอยๆ
ทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีทะมึนดำพร้อมกับกางร่มและยืนไว้อาลัย
แมทธิวและแคทลีนไม่ได้กลับบ้านหลังเดิมอีกจากนั้นเป็นต้นมา
“ต่อไปพวกเธอคงต้องอยู่กับฉัน”
ชายวัยกลางคนผู้กางร่มกันฝนให้เด็กทั้งสองกระซิบเบาๆ
ความคิดเห็น