ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    " M A T T H E W ' S " แมทธิว : ฉันเป็นใคร?

    ลำดับตอนที่ #6 : ข่าวที่สอง

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 39
      2
      11 ม.ค. 61

    บ่ายวันต่อมา แมทธิวตื่นเพราะเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ที่ปิดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน สงสัยโอดิตินคงจะหยิบไปชาร์จผิดเครื่องแน่ๆ เลยทำให้โทรศัพท์เปิดอย่างอัตโนมัติ 

    "อะไรกันนะ?" เด็กชายขยี้ตาและลุกขึ้นมาดูมือถือของตน แจ้งเตือนตั้งร้อยกว่าจากกลุ่มแชทวิชาร้องเพลง เขาไม่ค่อยตอบอะไรหรอก ความจริงที่เขากดเข้าไปอ่านเพราะรำคาญต่างหาก ไม่อยากให้รกแจ้งเตือนก็เท่านั้นเอง มันเปลืองหน่วยความจำมาก

    แต่แมทธิวก็ต้องหยุดอ่านข้อความหนึ่งที่ครูส่งมา

    "ปีนี้พวกเราจะต้องแสดงร่วมกับเด็กจากวิชาดนตรี จะเป็นคู่หรือวงก็ได้ ส่วนคนที่เรียนทั้งสองวิชาเนี่ย เลือกได้ว่าจะทำอะไร ไว้ติดต่อที่ครูหลังไมค์ เรื่องจับกลุ่มใครมาช้าก็อดเลือกนะคะ เอาไว้เสาร์หน้าเจอกันค่ะ"

    คล้ายๆกับรวมวงน่ะเหรอ? น่าสนใจดีนี่ แต่เรื่องเพลงเนี่ยสิ แมทธิวไม่ค่อยรู้จักเพลงที่เด็กยุคนี้รู้จักเลย...เดี๋ยวค่อยคิดก็ได้มั้ง

    "เพลงสามารถโคฟเวอร์ หรือจะแต่งเองก็ได้นะคะ นี่เป็นการแสดงในงานประจำปี ผู้ชนะจะได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งกับที่อื่น..."

    แค่นั้นแหล่ะ แต่งเพลงเองก็ได้ เขาก็เคยลองจับดินสอร่างคร่าวๆไว้ด้วย จะเอามาแก้อะไรใหม่ก็ไม่เสียหาย ว่างๆก็ลองค้นๆดูที่บ้านดีกว่า...ใช่! วันนี้แม่จะมาเยี่ยมที่โรงเรียน!

    "ฮัลโหลครับแม่? แม่ฝากหยิบสมุดบนโต๊ะเก่าๆมาด้วยได้ไหมครับ?" แมทธิวอ้อน

    "ไม่ นี่แคทลีนน้องพี่ไง" เธอหัวเราะจากปลายสาย

    "อ่าว แม่ล่ะไปไหน?" จากเสียงอันอ่อนหวานเปลี่ยนเป็นเสียงอันเบื่อหน่ายทันที

    "ออกไปตั้งแต่เที่ยงแล้ว เห็นว่าจะแวะไปซื้อเยลลี่หมีที่พี่ชอบ"

    "โอเค งั้นแค่นี้นะ" 

    "อืม"

    "เดี๋ยวฉันเอาสมุดไปให้พี่เองละกัน ฉันจะตามแม่ไปเอง"

    "ขอบใจ"เขาลากเสียง

           ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงนับจากที่แมทธิวได้วางสาย ฌอนก็ขึ้นมาเคาะประตูพร้อมกับแขกของแมทธิว "แมทธิวอยู่รึเปล่า?" เขาเริ่มเคาะรัวๆ "อยู่ๆ" แมทรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที  

    แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้เป็นน้องยืนอยู่ที่ประตู "แคท?" 

    "อ่ะ นี่สมุดพี่" น้องสาวของเขายื่นสมุดเขียนเพลงให้คนพี่

    แมทธิวรับสมุดมาจากเธอและหันซ้ายหันขวา "แม่ล่ะ?" แต่กลับไม่มีใครเลยนอกจากพวกเขาสามคน

    "ไม่ใช่ว่าแม่มาแล้วไปแล้วเหรอ? ฉันก็ไม่รู้นะ อยู่บ้านลุงรึเปล่า วันนี้พวกเราก็จะค้างคืนที่นั่น"เธอสงสัย 

    "เข้ามาก่อนดีกว่า" แมทเชิญทั้งสองเข้ามา

           ฌอนอ่านหนังสือเล่นบนเตียงเหมือนอย่างเคย ส่วนแมทธิวก็นั่งคุยกับแคทที่โซฟาเล็กๆ วันนี้แคทลีนก็แต่งตัวตามปกติคือปล่อยผมลอนสีทองประบ่า ใส่เสื่อยืดเอวลอยสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นน่ารักสีเหลือง 

           แมทธิวทำหน้าเครียด "แม่ไม่รับสาย" เด็กชายถอนหายใจ แคทก็เช่นกัน "ลุงก็บอกว่าแม่ยังไม่ถึงบ้านลุงเลย ทำยังไงดี" 

           ฌอนพยายามที่จะไม่สนใจทั้งคู่ แต่หลังจากอ่านหนังสือจบแล้วเขาก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อที่สามารถเบนความสนใจของเขาออกจากเรื่องคนอื่นได้ ดังนั้นเด็กชายจึงเปิดทีวีดูแทน 

           ช่องที่เขาเลือกวันนี้เป็นรายการข่าวท้องถิ่น ตั้งแต่ข่าวทั่วไป ซุบซิบ กีฬา
    “ตอนนี้มีเด็กสาวหายตัวไปจากเมืองข้างๆ--” เสียงผู้ประกาศข่าวพูด

    “น่าเบื่อ เด็กหายอีกแล้วเหรอ คนที่ 5แล้วนะ” ว่าแล้วณอนก็กดเปลี่ยนช่องข่าวไปเรื่องๆ จนไปถึงเรื่องสุดท้าย ภาพที่ปรากฏคือรถคันหนึ่งที่จมอยู่ในน้ำ ท่าทางจะราคาแพง มีคนรุมล้อมมุงดูกันใหญ่ ริมหน้าจอมีเจ้าหน้าที่กู้ภัยช่วยดูแลชายชราคนนึงที่ตัวหนาวสั่นระริกภายใต้ผ้าคลุมนั้น จากนั้นจึงค่อยๆมีนักข่าวยื่นไมค์ไปสัมภาษณ์

                "ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ"

    "ผมแฟรงคลิน...สมิธ"เขาเสียงสั่น

    "คุณเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ตายคะ"

    "อา...ผมเป็นคนขับรถให้ครอบครัวนี้มานาน เราตกลงกันว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะนั่งอยู่หลังพวงมาลัย...และน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ"

    "เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?" นักข่าวอีกคนแทรกเข้ามา

    "ผมเห็นหมอกดำประหลาดปกคลุมทั่วถนน แม้สายตาจะเริ่มฝ้าฝางแต่ผมยืนยันได้เลยว่ามันเป็นเรื่องจริง"

    ที่เกิดเหตุคือแม่น้ำแลงโดว์อยู่แถบๆถนนทางลัดที่ตัดเข้าเมืองนี้พอดี

    "ให้ตายสิฌอนเบาเสียงหน่อยได้ไหม นายดูอะไรอยู่กันนะ?"
    แมทธิวลุกขึ้นอย่างหัวเสียและเดินไปทางทีวี ส่วนแคทก็แค่หันหน้าไปมอง "เอ่อ..ข่าวท้องถิ่น น่าสงสารนะ"

           แต่แมทธิวก็ต้องตกใจ! "แฟรงคลิน! คนขับรถ..." เขาจ้องที่จอทีวีเขม็ง เก็บรายละเอียดทั้งหมดที่เห็น จนสรุปได้สักที "ไม่จริงน่า...” เขาพูดด้วยเสียงอันเหนื่อยล้าปนความเศร้าเคล้าน้ำตา จากนั้นจึงตามมาด้วยการกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่

           แคทลีนเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พยายามคิดว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย เธอไม่พูดอะไร เธอรู้สึกเปราะบาง น้ำตามันค่อยๆไหลลงมา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนแมทธิวก็เช่นกันแต่ดูเหมือนจะหนักกว่าด้วยซ้ำ เขากอดน้องสาวไว้แน่น มันดูเป็นเรื่องอะไรที่เหมือนฌอนถูกผลักออกไปนอกวงสนทนาและการปลอบใจเหล่านั้น

           "..." เด็กชายลูบหลังแมทธิวที่ร้องไห้จนตัวสั่น เขาได้แต่นึกสงสาร 

           ไม่กี่วันต่อมาหลังจากงานศพของไมเคิลก็เป็นงานศพของซาแมนธา ฝนตกปรอยๆ ทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีทะมึนดำพร้อมกับกางร่มและยืนไว้อาลัย แมทธิวและแคทลีนไม่ได้กลับบ้านหลังเดิมอีกจากนั้นเป็นต้นมา

           “ต่อไปพวกเธอคงต้องอยู่กับฉัน” ชายวัยกลางคนผู้กางร่มกันฝนให้เด็กทั้งสองกระซิบเบาๆ 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×