" M A T T H E W ' S " แมทธิว : ฉันเป็นใคร?

ลำดับตอนที่ #3 : เรียนวันแรก

แมทธิวก็ยังคงงงอยู่กับฝันนั้น แม้แต่ตอนที่พวกเขาสี่คนนั่งอยู่ในห้องเรียน ก่อนเวลาเรียน ย้ำว่าก่อน 
โอดิตินมักจะชอบมาก่อนเวลาเสมอ เพราะกลัวว่าจะไม่ทันเอาและ แน่นอนเขาลากเพื่อนๆมาด้วย โดยพวกเขาจองนั่งแถวหน้าสุดตลอดทุกครั้ง

     "เล่าให้ฟังหน่อยสิ" ญาติของแมทธิวหันมาถาม "เรื่องฝันเมื่อคืนน่ะ"

     "นายจำพ่อของฉันได้รึเปล่า"

     "แน่นอน ลุงไมเคิลน่ะ" 

     "ฉันคือ...ฉันฝันว่าเขาตาย"

     "โอ้!...ขอโทษ...ฉันไม่ควรถามนายเลย"โอดิตินรู้สึกผิด

     "มันก็แคฝันน่าไม่เป็นไรหรอก ฉันคิดว่านะ"

       แมทธิวปล่อยให้โอดิตินคุยกับวิลรอนโด้ไป ส่วนเขาก็มาถามฌอนบ้าง "นายเคยอ่านเรื่องพวกปีศาจในตำนานหรืออะไรพวกนั้นรึเปล่า?"

       "แนวโปรดฉันเลย"เขาตอบแบบยิ้มๆ

       "นั่นยิ่งดี"

       "นายสนใจเหรอ?"

       "ก็จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ไว้ถ้ามีอะไรจะถามอีกทีนะ นายอ่านหนังสือต่อไปเถอะ" เด็กชายตบไหล่เพื่อนเบาๆอย่างเป็นมิตร ก่อนจะลองสืบค้นข้อมูลเองบ้าง เพราะเรื่องหางของตัวเองแท้ๆ

       สามสิบกว่านาทีผ่านไปนักเรียนกลุ่มใหญ่ๆก็เรื่มทยอยกันเข้ามา รวมถึงพวกคุณครูก็ด้วย

เธอเป็นหญิงวัยกลางคนอวบอั้น มีมาดคุณนายนิดๆ
"เอาล่ะทุกคน วันนี้ มีนักเรียนเข้ามาใหม่ เชิญแนะนำตัวเลยค่ะ" เธอชี้ไปทางที่
แมทธิวนั่งอยู่และยิ้มให้ "ครับ" เขาตอบรับและลุกขึ้นยืน

       "เอ่อ...ผมชื่อแมทธิว มิลลิเซนต์ แมคมินตั้น ก็ยินดีที่จะรู้จักกับทุกๆคนนะ" แมทธิวพูดและรีบนั่งลง

"ขอบคุณมาก แมทธิว ครูชื่อซินดี้นะ มีอะไรก็ถามได้ทุกเมื่อเลย" ถึงเธอจะดูใจดีแต่แมทธิวก็ไม่ค่อยชอบเธอนัก เพราะเสียงที่ดังหนวกหูล่ะมั้ง? "เอาล่ะ ทุกคนเปิดไปที่หน้าสาม"

       ไม่รู้อะไรที่ดึงดูดความสนใจของเขาให้หันไปในทางที่ทิมนั่งอยู่ จริงๆแล้วถ้าได้ลองมานั่งที่ของแมทธิวดูจะได้ยินแต่เสียงซุบซิบของสาวๆ และรับรู้ได้ถึงสายตาอันเหยียดหยามที่พุ่งตรงมาจากลูกเลี้ยงของครูใหญ่ ที่เหมือนจะเชือดเฉือดแมทธิวได้เลย

       หลังเลิกเรียนเองที่พวกเขาได้เจอกันแบบจริงๆจังๆ เพราะโอดิตินกับวิลรอนโด้น่าจะไปกินขนมกันที่โรงอาหาร ฌอนก็ไปหาซื้อของจิปาถะที่ร้านข้างๆหอ

       ในขณะที่แมทธิวกำลังเก็บหนังสือเข้าล็อคเกอร์
‘ฉันเป็นใครกันแน่’ คือสิ่งที่เขาคิดอยู่ตลอดการจัดข้าวของอย่างใจลอย จู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงการสะกิดจากใครบางคนที่ไหล่ซ้าย เมื่อหันมาเขาก็ต้องตกใจ ทิมนี่เอง

       "ไงล่ะเด็กใหม่ นายชื่อแมทธิวใช่ไหม?" ตาสีเขียวคู่นั้นจ้อง
แมทธิว โดยที่เขาเดาไม่ได้เลยว่า เจตนาดีหรือร้ายจึงแค่พยักหน้าไปและถาม

"มีอะไรเหรอ?"  

"แหมฉันแค่หวังดีอยากเตือนนายเฉยๆ นายคงรู้จักฉันแล้ว เป็นเด็กใหม่
ทำไรอะไรก็ระวังหน่อยล่ะ ฉันจับตามองอยู่นะ”เสียงทิมดุกว่าตอนแรกเยอะมาก

แมทธิวหวั่นไหวจนคอแห้ง เขากลืนน้ำลายดังเอื๊อกโดยไม่รู้ตัว"อืม"เขาพยักหน้าอีก

 "กลัวเหรอ?" น้ำเสียงคราวนี้ดูจะเอนไปทางการเยาะเย้ย

"เปล่า ฉัน เปล่า"

"โชคดีละกัน" เขาผลักแมทธิวใส่ล็อกเกอร์ดัง ปึก! ก่อนจะจากไป ทิ้งให้แมทธิวจัดของต่อคนเดียว

       ที่หอพัก ทุกคนนั่งอย่างผ่อนคลายกันอยู่บนเตียงเมื่อแมทธิวเปิดประตูเข้ามา "ไง" เขาทักทายเพื่อนๆและนั่งลงเสียงดังข้างฌอนผู้สังเกตอะไรบางอย่างได้
"นายโดนทิมขู่เหรอ?"เด็กชายผมสีน้ำตาลเอ่ยถาม

"เฮ้ นายรู้ได้ยังไง" แมทธิวถามตอบ

"ก็ทุกคนเคยโดน" เขายักไหล่ โอดิตินและวิลรอนโด้ก็พยักหน้าเห็นด้วย

       "ไม่เป็นไรหรอก ทำตัวปกติๆไปเจ้านั่นมันแค่ขู่เล่นๆ" ฌอนตบไหล่เพื่อน

"อ๋อไม่ๆ ฉันไม่คิดมากขนาดนั้นหรอก" เด็กชายหัวเราะแหะๆจนเหลือบไปเห็นถุงกระดาษจากร้านสะดวกซื้อพอดี

"กินได้นะ หยิบเอาเลย"วิลรอนโด้พูดเชื้อชวน "ฉันไม่หิวน่ะ "

       แมทธิวถอนหายใจ จริงๆแล้วเขาคิดมาก(แค่เรื่องทิม) แต่เขาไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง และมันทำให้เขากินอะไรไม่ค่อยลง