คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บ้านอิฐ
ไม่นานนักพวกเขาก็หยุดที่บ้านสีอิฐหลังหนึ่ง มันเป็นบ้านที่ดูอบอุ่นดีในความคิดของแมทธิว ข้างๆบ้านหลังนั้นมีร้านกาแฟด้วย
แอนดริวพาแมทธิวที่อุ้มแมวอยู่และไอแซคเข้าไปข้างในบ้านหลังนั้น มันถูกตกแต่งด้วยด้วยเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งสีโทมทึมๆทะมึนนิดๆ มีพรมหนังหมีแผ่อยู่กลางห้องรับแขกนั้น
“เอาล่ะทุกคนที่นี่คือบ้านของฉันเอง...ก็อยู่กับพี่ชายอ่ะนะ ตามมาข้างบนสิ เดี๋ยวจะพาไปดูห้อง”
ไม่รู้ว่าเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของแมทธิวที่ต้องการพื้นที่ส่วนตัว กลับต้องเจอห้องนอนรวมทุกที คราวนี้เป็นเตียงสองชั้น แมทธิวอยากนอนข้างบนแต่ลุงไม่ให้เพราะแมทธิวชอบนอนดิ้นไปมาน่ารำคาญ
“โธ่...” เด็กหนุ่มถอนหายใจและวางทิมลงบนเตียงชั้นล่าง “น่าเบื่อจริงๆ เมื่อไหร่นายจะตื่นนะทิม?” เมื่อไอแซคได้ยินก็ถาม “เธอเอาเจ้าเหมียวนั่นมาด้วยทำไม?”
“ก็อยากเอามาน่ะ แค่นั้นเอง” แมทลูบหัวเพื่อนขนฟูเบาๆ
“น่าสงสารมันเปล่าๆ ดูแลดีๆล่ะ” ลุงกำชับ
ด้านแอนดริวกำลังเดินไปยังร้านกาแฟข้างๆเพื่อไปหาใครบางคนระหว่างรอให้แขกทั้งสองจัดของใช้ส่วนตัว เจ้าปีศาจผลักประตูเพื่อเข้าไปพบกับแอร์เย็นสบายของร้าน และปีศาจอีกตนที่นั่งโดยมีหนังสือพิมพ์บังหน้า กลิ่นหอมของกาแฟลอยมาแตะจมูกเขาเบาๆ
เขานั่งอยู่ตรงนั้นเสมอ แอนดริวรู้ พวกเขาโตมาด้วยกัน
“ไงพี่...”แอนดริวเริ่ม เขายืนโดยใช้มือเท้าโต๊ะ
“อืม..”อีกฝ่ายไม่ค่อยใส่ใจนักเพียงแค่สบตามองเล็กน้อยก่อนจะหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาซด เสียงซู้ดทำลายความเงียบ
“ไอแซคมาหาแน่ะ...” แอนดริวรู้เสมอว่าควรใช้คำไหนดึงดูดความสนใจ พี่ชายคนนี้
“ไอแซค?” เขาวางหนังสือพิมพ์ลง ตอนนี้ชักเริ่มน่าสนใจ
“กับแมทธิว ลูกของฉัน”
“ที่นายเพิ่งรู้ว่ามีตัวตนจริงๆ ฮิๆ” เจ้าปีศาจตนนั้นหัวเราะเยาะเบาๆ
“เอาน่าราฟาเอล พวกเขามาหลบภัย เรื่องมันยาวนิดหน่อย แต่ไหนๆพวกเขาก็มาแล้ว ทำไมไม่ไปทักทายเสียหน่อยล่ะ? อย่างน้อยก็ในฐานะเจ้าบ้าน”
“ก็ดี” ราฟาเอลลุกขึ้นโดยทิ้งหนังสือพิมพ์กับกาแฟไว้ที่โต๊ะ เขาส่งสยตาให้กับสาวเคาท์เตอร์ที่รู้งาน เธอรีบมาเก็บถ้วยและของที่เหลือทันที ต้องรู้งานสิ ถ้าไม่ทำตามที่ เจ้านาย สั่งอาจโดนไล่ออกก็ได้ ใครจะรู้
สองพี่น้องนั่งในห้องพักแขก คนพี่เดินไปจุดเตาผิง “ลมหนาวใกล้มาแล้วสิ” เขาบ่นกับตัวเอง แอนดริวอาสาไปตามแขกให้
ไม่นานพวกเขาก็ลงมา แมทธิวอุ้มทิมมากับเขาด้วย ตอนนี้เด็กหนุ่มในร่างแมวก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว สีหน้าไอแซคไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักที่ต้องมาเจอราฟาเอล
“สวัสดี” ชายวัยกลางคนทักทายอีกฝ่ายตามมารบาทด้วยน้ำเสียงเฉยชา
“นั่งลงสิ”ราฟาเอลชวน
เขามีสีผมเหมือนกับน้องชายคือดำปนแดงเป็นบางเส้น แต่ผมยาวกว่าแถมใส่แว่นด้วย เขาของราฟาเอลก็ใหญ่กว่าเล็กน้อย “ได้ยินจากน้องว่าพวกเธอมาที่นี่เพื่อหลีกภัย ถูกไหม?”
ทั้งคู่ก็พยักหน้า แมทธิวประหม่านิดหน่อยเพราะราฟาเอลดูน่าเกรงขาม ไม่ใช่ทุกวันหรอกนะที่จะได้ผูกมิตรกับปีศาจมีเขาแบบนี้น่ะ แต่สำหรับไอแซคคงดูปกติ แมทอ่านจากสีหน้าของลุง แต่ทำไมล่ะ?
“ใช่ ยัยแม่มดนอกรีตนั่นตามรังควานเรา อีกครั้ง”
“ได้ข่าวว่าปราบไปแล้วนี่?”
“มันหลุดออกมา”แอนดริวอธิบายแทน เด็กหนุ่มได้ยินก็รู้สึกผิด
“อืม ก็ขอให้โชคดีละกันนะ ฉันมีธุรกิจที่ต้องดูแลต่อ ไปละนะ”ว่าแล้วราฟาเอลก็ลุกขึ้นหน้าตาเฉยก่อนจะเดินออกประตูบ้านไปดื้อๆ
“เป็นปีศาจที่ไม่มีมารยาทจริงๆเล้ย...”ไอแซคบ่นนิดๆ มองไปยังประตูที่อีกฝ่ายเพิ่งออกไป “เขาก็เป็นอย่างนั้นน่ะแหละ” แอนดริวพูดพลางกุมขมับ
“แมทธิวคงไม่เคยเจอเขา ปีศาจตนนั้นคือราฟาเอล พี่ชายฉันเอง”
“อืม..ครับ”แมทตอบ จริงๆเขาก็งงอยู่ที่อีกฝ่ายพรวดพราดออกไป โดยแทบจะไม่ได้คุยกันสักนิด
“เอ๊ะ เจ้าแมวนั่น..”แอนดริวสงสัยทิม เขาได้กลิ่นบางอย่าง “ปีศาจแมวเองสินะ?” เขาเกาๆคางทิมที่เพิ่งตื่น ทิมก็เนียนๆตามน้ำไป
“ปีศาจแมว?”ไอแซคที่กำลังเดินขึ้นบันไดหันกลับมามองแมวอ๊อกซิแคทบนตักหลานชาย ซวยแล้ว แมทธิวคิด
“นี่ไง แมวตัวนี้เป็นปีศาจแมวไง อย่าบอกนะว่าไม่รู้?”เจ้าปีศาจขำเบาๆในลำคอ “เธอก็รู้ใช่ไหมล่ะแมทธิว?” “คงงั้นมั้ง...ครับ?” แมทกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“ปีศาจแมว...ที่แปลงร่างเป็นคนได้?”ชายวัยกลางคนค่อยๆเดินลงบันไดมาดู “ใช่..อืมตัวผู้ด้วย”แอนดริวเสริม โธ่ เป็นวันซวยของแมทธิวจริงๆ
“นั่นหมายความว่าแมทธิวพาผู้ชายมานอนข้างที่บ้านเหรอ?”เขาหันไปทางแมทธิวและถามย้ำด้วยน้ำเสียงเข้ม “จริงรึเปล่าแมท?”
ช่างกดดันจริงๆสำหรับเด็กชาย เขาควรตอบว่าอะไรดี คิดไม่ตกจริงๆมันเหมือนเกมทางเลือกที่เลือกทางไหนก็ตายสำหรับแมทธิวคนนี้ ลุงออกจะเป็นคนที่เข้มงวดในสายตาของเขา แต่ยังไงก็ขอตอบตรงๆละกัน
“ใช่ครับ..” บรรยากาศในห้องเงียบ แอนดริวก็ตามไม่ทันเหมือนกันว่าทำไมแมทธิวต้องทำหน้าเครียดตอนตอบคำถาม
“คราวหน้าถ้าจะชวนเพื่อนมานอนค้างก็บอกฉันดีๆสิ... ไม่ไหวจริงๆ”ว่าแล้วเขาก็เดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อจะเคลียร์งานเอกสารเล็กๆน้อยๆที่ทำค้างไว้
เมื่อชายวัยกลางคนขึ้นไปแล้ว แอนดริวก็เริ่มคุยกับลูกของตน “นี่แมทธิว เพื่อนของเธอชื่ออะไรเหรอ?” เขาอุ้มมันออกมาจากตักแมทและเล่นกับมันนิดหน่อยพลางรอคำตอบ
“ทิมครับ เขาชื่อทิม”
“ทำไมเขาไม่แปลงเป็นคนล่ะ”
“อาจจะอายคนแปลกหน้าก็ได้มั้งครับ?”
“เธออาจพูดเธอ...เออนี่พรุ่งนี้เราไปหาวัตถุดิบทำกระสุนล่าแม่มดกันไหม?”
“นึกว่ากระสุนอะไรก็ยิงได้ ไม่ก็จับไปเผาซะก็สิ้นเรื่อง”
“วิธีนี้ง่ายกว่าอีก เธอแค่ใช้กระสุนแบบพิเศษ แม่มดก็จะมอดไหม้จากข้างในเอง ไม่เสี่ยงโดนตำรวจจับข้อหาวางเพลิงด้วยนะ”
แมทธิวได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ แอนดริวก็หัวเราะไปด้วย เมื่อถึงเวลาแมทก็หมกตัวอยูในห้องชั้นบนกับลุงของตน เขายังไม่ชินกับพ่อคนนี้สักเท่าไหร่ ถึงจะเป็นพ่อจริงๆก็เถอะ มันยากนะที่จะยอมรับได้ง่ายๆ ปีนี้ดูเป็นปีที่อาภรรพจริงสำหรับแมท ทั้งแม่กับพ่อเลี้ยงตายเพราะแม่มดนั่น แอนดริวบอกเขาแล้วว่าเป็นเพราะไหแตก
มันทำให้แมทรู้สึกแย่ไปอีกเมื่อรู้ว่าตนทำไหนั่นแตก ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ต้องมานั่งเป็นทุกข์อยู่ที่นี่หรอก เขาเริ่มคิดถึงเพื่อนๆแล้วด้วย โอดิตินกับวิลรอนโด้จะมีความสุขไหมนะ? ฌอนจะเป็นอย่างไงบ้างกับเด็กหนุ่มชาวเอเชียคนนั้น? แคทลีนแหงารึเปล่า? หรือแม้แต่ แม็กซ์เวลล์จะเลิกทำตัวแย่ๆเมื่อไหร?
ความคิดเห็น