ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    " M A T T H E W ' S " แมทธิว : ฉันเป็นใคร?

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 113
      5
      10 ม.ค. 61

    จวนจะถึงเวลาเช้า นาฬิกาปลุกดังขึ้นภายใต้ความเงียบสงบของห้อง เสียงของมันดังจนสามารถปลุกแมทธิวออกจากห้วงแห่งความขี้เกียจได้อย่างง่ายดาย เด็กชายผมสีดำขยี้ตาและค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาจากเตียงที่ดูเหมือนจะมีแรงดึงดูดสูงกว่าหลุมดำเสียอีก

           แมทธิวเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัว โดยเขาหน้าตาเหมือนแม่มากที่สุด ถ้าจะบอกว่าถอดแบบมาก็คงจะไม่ผิด ทั้งคู่มีดวงตาสีฟ้าโศก ขนตายาวสีดำ และผมสีดำเงางามน่าสัมผัสดังเส้นไหม ทุกคนคิดว่ามันดีที่หน้าตาดีกันทั้งคู่ แต่มันกลับไม่ดีเลยสำหรับแมทธิวที่สงสัยว่าทำไมตัวเองไม่มีส่วนไหนที่เหมือนพ่อเลย! 

           แต่อีกอย่างที่ทำให้เขายิ่งไม่เหมือนพ่อเข้าไปใหญ่ ไม่สิ...ทำให้เขาไม่เหมือนใครเลยต่างหาก มันคือหาง ใช่ หาง แบบที่ปีศาจในเทพนิยายมีนั่นแหละ

           หางนั้นมีสีดำยาวประมาณครึ่งตัวของเด็กชาย มีปลายแหลมๆ พอจะช่วยให้นึกภาพออกไหม?

           แน่นอนว่าเรื่องนี้เป็นความลับของครอบครัว มีแต่พ่อ แม่และน้องสาวของเขากับลุงฝั่งแม่เท่านั้นที่ช่วยกันปิดเรื่องนี้เอาไว้ นอกจากหาง เล็บเขาก็กลายเป็นสีดำไปด้วยแต่ก็ต้องยอมให้คนเขาเข้าใจผิดว่าทาเล็บ จะให้ไปบอกว่าเป็นสีเล็บธรรมชาติ แบบแม่ให้มา ก็คงจะไม่ใช่

           "มิลลิเซนต์!" เสียงตะโกนดังมาจากโถงข้างนอก เจ้าของเสียงนั้นคือแคทลีน น้องสาวตัวแสบของแมทนั่นเอง เธอรู้ว่าแมทธิวไม่ชอบให้เธอเรียกเขาด้วยชื่อกลาง เพราะเขาคิดว่าชื่อมิลลิเซนต์มันดูเหมือนผู้หญิงเกินไป แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอก็ยังไม่ยอมเลิกสักที 

           เธอวิ่งเข้ามาในห้องโดยไม่ได้บอกกล่าวหรือขออนุญาตเจ้าของห้องสักคำ "โอ้พระเจ้า แคท ตกใจหมดเลย!" เขารีบใส่เครื่องแบบนักเรียนให้เสร็จๆไป 

           "ฉันสายเหรอ?"

           "เปล่าหรอก พี่น่ะเร็วเกินไปด้วยซ้ำ"เธอหัวเราะก่อนจะพูดต่อ "แม่ฝากมาบอกว่าถ้ามีอะไรจะโทรไป ไม่ต้องส่งข้อความมา"

           "เธอวิ่งขึ้นมาเตือนฉันด้วยเรื่องแค่นี้น่ะเหรอ?"เขาถามเธอกลับ

           "เปล่า ที่วิ่งน่ะคือฉันอยากมาทันพี่สักครั้ง ปกติฉันตื่นพี่ก็ไปโรงเรียนแล้ว"

           "ก็ทันแล้วนี่ไง"เขาตบไหล่เธอเบาๆ

           "โชคดีนะมิลลิเซนต์" ผู้เป็นน้องสาวกอดเขาก่อนจะยิ้มให้

           "ทำยังกะพี่จะไปเป็นทหาร นี่แค่โรงเรียนประจำ ไม่มีอะไรแย่หรอกน่า"

    นั่นสิ ไม่มีอะไรแย่หรอก เนอะ?

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×