ตอนที่ 50 : +ลวงรัก 16+ ไม่อยากเจอ ที่ ‘ยังเจอ’ [2] 150%
“จะให้มองอย่างอื่นไปทำไมล่ะคะ ในเมื่อพี่มองคนน่ารักอย่างน้องจีนสบายตากว่าตั้งเยอะ” คนตรงหน้าขยับตัวนั่งไขว้ห้างก่อนจะยกมือที่วางอยู่บนพนักวางแขนขึ้นมานั่งเท้าคางมองมาที่ฉันอย่างตั้งอกตั้งใจ
กวนประสาท!
ฉันขบริมฝีปากแน่น เมื่อคนหน้าด้านตรงหน้าไม่คิดจะฟังคำกัน…
น่ารักงั้นเหรอ น่ารักบ้าอะไรล่ะ ฉันที่แต่งหน้าลวก ๆ ในวันอยู่บ้าน มาพร้อมกับเสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์กับกางเกงยีนส์ขาสั้น แล้วหนีบอีแตะมาเนี่ยนะน่ารัก?
ไม่รู้หรือไงว่าฉันอายจะตายอยู่แล้ว ไม่คิดว่าจะมาเจอเขาในสภาพนี้เลยด้วยซ้ำ แล้วดูตัวเขาสิ ถึงจะดูผ่าน ๆ ว่าแค่สวมแค่เสื้อยืดสบาย ๆ พร้อมกางเกงยีนส์ แต่กลับใส่รองเท้ากุชชี่สลิปออนโลฟเฟอร์เนี่ยนะ แบรนด์เนมทั้งตัวขนาดนี้!
แกร็ก! เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียกสายตาฉันให้รีบหันไปมอง ก่อนจะเจอเฮียขุนทัพเจ้าของอู่ และเป็นรุ่นพี่คนสนิทของโกโจ เฮียทัพเลิกคิ้วก่อนจะยกยิ้มให้ฉันผ่าน ๆ แล้วเคลื่อนสายตาไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องด้วยกัน
“ลมอะไรหอบมึงมา” ฉันมองเฮียทัพที่ทักทายกับคุณภาคินด้วยความสนิทสนมคุ้นเคย
อย่าบอกนะว่า… เขาเป็นเพื่อนกัน นี่โลกจะกลมไปแล้วมั้ยวะ
“อ้าวหมวย! มานานยัง”
“นานแล้ว รอโกจนเบื่อ แถมอยู่ในห้องนี้ก็น่าอึดอัด” ฉันหันไปมองโกด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะยื่นถุงในมือให้
“แล้วไม่โทรหาโกอ่ะว่าจะออกมาแล้ว โกไม่รู้ว่าหมวยจะมาตอนไหนเลยไปซื้อของกับเฮียทัพพอดี” โกรับของในมือฉันไป
แต่เมื่อเหลือบไปเห็นอีกคนที่กำลังยืนคุยกับเฮียทัพอยู่โกก็ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะละความสนใจจากฉันแล้วเดินผ่านหน้าไปจับมือทักทายกับบุคคลที่ว่านั่น ทั้งที่ยังไม่ได้รอฟังคำตอบจากฉันเลยสักนิด
“อ้าวเฮียภัค ไม่ได้เจอนานเลย มาไงวะเนี่ย”
“กูแวะมาคุยกับลูกค้าแถวนี้พอดีเลยตั้งใจเข้ามาหาพวกมึงสักหน่อย เห็นว่ายังไม่ตายก็ดีแล้ว” คำพูดที่ดูสนิทสนมเกินกว่าจะเป็นคนรู้จักกันธรรมดา ยิ่งทำให้ฉันขมวดคิ้วด้วยความมึนงงเข้าไปใหญ่.
อะไรกัน... นี่พวกเขารู้จักกันหมดเลยเหรอ
รู้จักกับเฮียทัพยังพอว่า... แต่รู้จักกับโกเนี่ย รู้จักกันได้ยังไง? แล้วทำไมโกถึงไม่บอกฉันล่ะว่าบริษัทที่ฉันไปสมัครงานคือบริษัทของคนรู้จัก
“โห้ย! ประธานบริษัทคนเก่งมาแบบนี้ต้องให้เลี้ยงเหล้าแล้วเปล่า โจขอเหล้าแพง ๆ เลยเฮีย คืนนี้จัดสักหน่อยมั้ย”
“มึงนี่ยังไงวะ วัน ๆ แดกแต่เหล้า” เฮียทัพเอ็ดโกโจ
“เฮียภัคกับโจต้องดวลกันอีกสักแมตช์อ่ะเอาจริง ๆ โจขอแก้มือหน่อย แมร่งไม่เคยชนะสักที”
“มึงดวลกับมันมากี่ปีแล้ว เคยสู้มันได้มั้ย ไอ้สัสภัคแดกเหล้าเหมือนแดกน้ำเปล่า ครั้งที่แล้วมึงน็อกตกเก้าอี้ไปเลย ยังไม่จำอีก”
คุณภาคินหัวเราะกับคำบอกเล่าของเพื่อนก่อนจะเอ่ยปฏิเสธโก “ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่าง ไว้ว่างแล้วจะบอก”
ฉันมองชายหนุ่มสามคนที่คุยกันอย่างออกรสออกชาติพร้อมกับชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ
อะไรกันเนี่ย! ทำไมเขาแย่งชิงความสนใจของฉันไปหมดเลย เฮียทัพก็ไม่เข้ามาคุยเล่นกันสักนิด แม้กระทั้งโกก็ยังไม่สนใจฟังฉันเลย คนอย่างเขานี่มันน่ารำคาญใจจริง ๆ
“โก... จีนจะกลับแล้วไปส่งที่บ้านหน่อยสิ” ฉันพูดขัดความสนุกของคนทั้งสาม
“อ้าว! แล้วทำไมหมวยไม่เรียกแท็กซี่อ่ะ เดี๋ยวโกต้องทำงานต่อ”
“ก็ไม่เห็นจะทำเลยนี่ คุยอยู่ได้ ไปส่งจีนสักแป๊บนึงสิ จีนไม่ได้เอาอะไรมาเลย”
“ทำไมรีบกลับอ่ะ วันนี้ไปไม่เล่นกันไอ้เตี๋ยวหน่อยเหรอ มันเห็นจีน มันต้องดีใจแน่เลย” เฮียทัพหันมาคุยกับฉันก่อนจะเอ่ยถึง ไอ้เตี๋ยว หรือ ‘ก๋วยเตี๋ยว’ สุนัขพันธ์ไซบีเรียนฮัสกีที่อยู่หลังร้านของเฮียทัพ
เฮอะ! เพิ่งจะนึกได้กันเหรอว่ามีจีนยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้!
เฮียทัพกับฉันรู้จักกันมาตั้งนานแล้ว สมัยที่โกโจยังเรียนอาชีวะกับเฮียทัพ เฮียก็มาที่บ้านบ่อย ๆ เพราะบ้านฉันมันอยู่ไม่ไกลจากวิทยาลัย ฉันเลยสนิทกับเฮียทัพในระดับหนึ่ง
แต่ก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละว่าพวกเขารู้จักกับไอ้คนเจ้าเล่ห์เจ้ากลที่ยืนยิ้มให้ฉันอยู่ด้วย
ดูเขาจะมีความสุขกับการแย่งชิงความสนใจไปจากฉันได้หมดซะจริง ๆ นะ
“ไม่อยากเล่น วันนี้ที่อู่เฮียทัพไม่น่าอยู่” ฉันกอดอกตอบพร้อมกับสะบัดหน้าใส่ทุกคนอย่างเอาแต่ใจ
“ยังเอาแต่ใจเหมือนเดิมเลยนะ หมวยเล็กของมึงเนี่ย” เฮียทัพบ่นอุบก่อนจะเดินมากอดคอฉันเข้าไปใกล้ พร้อมกับฉันที่พยายามผลักเฮียทัพออกด้วยความไม่พอใจ แล้วก็ไม่อยากไปอยู่ใกล้ไอ้คนนิสัยไม่ดีด้วย
อุตส่าห์ยืนอยู่ห่าง ๆ แล้วนะ!
“ธรรมดาป้ะเฮีย หมวยมันก็อย่างนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรล่ะ แต่ช่วงนี้เห็นใจเขาหน่อย เขามีงานทำล่ะไง ไม่มีเวลามาเล่นกับไอ้เตี๋ยวให้เฮียหรอก” โกโจพูดคุยโวโอ้อวดเกี่ยวกับฉัน ทำตัวอย่างกับเป็นผู้ปกครองที่ไปคุยอวดป้าข้างบ้านว่าลูกสาวตัวเองมีงานทำแล้วนะ อย่างนั้นแหละ! น่าปวดหัว...
“อ้าวทำงานที่ไหนล่ะ นึกว่ายังไม่มีงาน เฮียว่าจะชวนมาทำบัญชีที่ร้านเล่น ๆ สักหน่อย ช่วงนี้เฮียเคลียร์ไม่ทัน”
“บริษัทไรแล้วนะหมวย ที่หมวยทำงานอ่ะ?”
“บริษัทกูไง” ฉันเบิกตากว้างหันไปมองคนที่พูดออกมาหน้าตาเฉย
“ฮ้ะ!/ฮ้ะ!” โกโจ และเฮียทัพอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนที่โกจะรีบถามพัลวัน เหมือนเขาไม่เคยรู้มาก่อน
ซึ่งฉันเองก็แปลกใจว่าโกไม่รู้ไงยังไงเหมือนกัน... “เฮียภัคบอกว่าหมวยมันทำงานที่บริษัทเฮียเหรอ”
“อือ นี่มึงรู้จักกูมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้เหรอว่าบริษัทกูคือบริษัทไหน”
“ก็เฮียไม่บอกอ่ะ” โกเอ่ยออกมาด้วยความมึนงง และดูจะตกใจไม่น้อย “คือ... บริษัทเฮียบริษัทชุดชั้นในเหรอวะ”
“เออไง แล้วกูไม่บอกอะไร กินเหล้ากี่ทีมึงก็ถามกูทุกรอบ” เขาตอบโกทั้งยังแย้มยิ้มกว้างอย่างน่าหมั่นไส้
“มันจะไปรู้เรื่องอะไรวะ มันถามมึงตอนเมาตลอด เวลาเมาละใส่ใจเรื่องคนอื่นนัก เวลาปกติกูเห็นสนใจแต่ซ้อมรถ เอาจริงนะมึงลองถามชื่อโรงแรมไอ้ชินทร์ดู ไอ้โจแมร่งก็ไม่รู้”
โกนี่ก็ท่าจะบ้า... ไม่รู้ได้ไงเป็นเพื่อนกันจริงหรือเล่าเนี่ย นี่ถ้าไอ้กายมารู้เรื่องพวกนี้นะ มันต้องแอบด่าโกแน่นอนเลย ไม่แปลกใจเลยว่าฉันโง่เหมือนใคร ตอนเด็ก ๆ ไม่น่าตัวติดกับโกเลย!
นี่ถ้าโกใส่ใจเพื่อนรุ่นพี่มากกว่านี้ ฉันก็ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับคน ๆ นี้หรอก!
เฮียทัพยิ้มขำพร้อมกับตบหัวโกเบา ๆ ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน “เสียดายว่ะ เฮียคิดว่าจีนว่าง แต่ทำกับไอ้ภัคก็ดีล่ะ มันเก่ง”
ฉันไม่ตอบอะไร แต่กลับหันไปเร่งโกใหพาฉันไปส่งที่บ้าน เพราะไม่อยากจะเสวนาหรือเจอหน้าคนเป็นเจ้านายนานไปมากกว่านี้
“โกจะไปส่งจีนได้ยัง จีนเบื่อจะแย่แล้ว”
“โกติดงาน…”
แกร็ก! ในจังหวะที่โกกำลังจะพูด อยู่ ๆ ประตูห้องรับรองก็ถูกผลักเข้ามาอีกครั้ง ทำให้สายตาพวกเราทั้งสี่คนหันไปโฟกัสอยู่ที่จุดเดียวกัน
ฉันมองผู้หญิงสวยร่างสูงเพรียวที่อยู่ในชุดเดรสสั้นกำลังเยื้องย่างกรายเข้ามาภายในห้อง ก่อนที่เธอจะถอดแว่นกันแดดแบรนด์ดังออกแล้วสะบัดผมไฮไลท์ยาวสลวยของเธอเล็กน้อยอย่างมีจริต
ไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ ภาพทุกอย่างก็เหมือนถูกสโลว์โมชั่นอย่างกับฉากปรากฎตัวของนางเอกในละคร…
นางเอกละคร! ฉันเบิกตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบก่อนจะอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
ชัดเลย! นี่มันนางเอกดาวรุ่งที่กำลังดังเลยนี่หว่า
“มะ… มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ” เป็นโกที่เอ่ยปากออกมาคนแรก ทั้งยังมองไปที่เธอตาไม่กระพริบ
“พอดีรถพลอยเสียตรงช่วงกลางซอย เห็นว่าตรงนี้มีอู่ ยังไงรบกวนช่วยให้คนไปลากรถให้หน่อยได้มั้ยคะ”
เธอพูดก่อนจะแย้มยิ้มสวยหวานที่สะกดแทบทุกสายตา ... สวยมากจริง
ฉันจ้องเธอดั่งโดนมนต์สะกด ก่อนจะเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วขมวดคิ้วมุ่นกับสายตาที่มีแววตาระยิบระยับแปลก ๆ ก่อนที่ฉันจะหันมองตามสายตาของผู้หญิงตรงหน้า แล้วก็พบว่าสายตาเธอมันมองข้ามฉันไปด้านหลัง โฟกัสอยู่ในตำแหน่งที่มีโกโจ เฮียทัพ และไอ้คนหลอกลวง อย่างกับว่าหมายตาใครสักคนในสามคนนี้
ฉันกวาดตามองชายหนุ่มทั้งสามคน ก่อนอารมณ์จะขุ่นมัวขึ้นมาทันทีที่เห็นไอ้คุณภาคินกำลังยกยิ้มหวานให้ดาราสาวตรงหน้าเช่นกัน
ชัดเจนเลยว่าเธอส่งสายตาให้เขา จะเป็นเฮียทัพไปไม่ได้ เพราะเฮียไม่เห็นจะยิ้มตอบเลยนี่ ส่วนโกก็ดูจะสติแตกที่เจอดาราไปแล้วด้วย
ฉันจ้องไอ้คนเจ้าชู้! พร้อมกับขบริมฝีปากแน่นด้วยความไม่พอใจ...
ไหนบอกว่าจะจีบกันไง แต่พอได้เจอผู้หญิงสวยก็ส่งสายตาหวานเยิ้มให้กัน ทั้งที่ฉันก็อยู่ตรงนี้เนี่ยนะ!
“สารเลว!” ฉันพูดออกไปจนคนในห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียว แต่ฉันกลับจ้องมองแต่ไอ้คนหลอกลวงด้วยความไม่ชอบใจ ก่อนจะตัดสินใจละสายตาจากเขามาหาพี่ชายตัวเอง
“ถ้าโกไม่ไปส่ง จีนเดินกลับเองก็ได้”
ก็รู้ว่าพาล แต่มันช่วยไม่ได้นี่ แบบนี้มันน่าโมโหเกินไปแล้ว...
แย่จริง! ทั้งที่ปากบอกว่าจะเลิกชอบแล้วแท้ ๆ แต่พอเขาบอกว่าจริงจัง ทั้งยังบอกจะจีบกัน ฉันก็ดันหัวใจเต้นแรงไปกับคำพูดจอมปลอม แถมยังแอบคาดหวังอะไรก็ไม่รู้
คนเจ้าชู้ก็คือคนเจ้าชู้ ไอ้คนมักมาก เห็นคนสวยหน่อยเป็นไม่ได้ ใช่สิ! วันนี้ฉันออกจากบ้านมาอย่างไม่ได้ตั้งตัวนี่ จะไปดูดีสู้ระดับนางเอกได้ไง
คอยดูนะต่อให้มานั่งคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน ฉันก็จะไม่ยอมแน่!
ปี้น~~ เสียงแตรรถดังขึ้นไล่หลัง ฉันจึงหันกลับไปมองด้วยความไม่สบอารมณ์ เพราะยังอารมณ์ค้างจากเมื่อครู่ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินเลียบริมทางเดินให้มากยิ่งขึ้น เพื่อจะให้รถคันดังกล่าวผ่านไปได้สะดวก
แต่เปล่าเลย… แทนที่รถคันดังกล่าวจะแล่นผ่านไป กลับขับขึ้นมาเทียบข้างฉันก่อนที่กระจกด้านข้างคนขับจะลดลงเผยให้เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มที่สวมแว่นกันแดดสีชา
“ขึ้นมาสิคะ โกของน้องจีนวานให้พี่ไปส่งน้องจีนที่บ้านค่ะ”
“ไม่ไป” ฉันเบือนหน้าหนีทันทีที่เห็นว่าเจ้าของรถคือใคร-ก่อนจะกอดอกแล้วเดินต่อไปภายในซอย
ไปเรียกแท็กซี่หน้าปากซอยเอาเองก็ได้วะ!
“อากาศช่วงบ่าย ๆ แบบนี้มันไม่ดีต่อผิวนะคะ เดี๋ยวผิวสวย ๆ ของจีนจะเสียหมดนะ ให้พี่ไปส่งที่บ้านเถอะค่ะ”
“…” ใครจะสนผิวเสียเอาตอนนี้ล่ะย่ะ
ฉันไม่ใส่ใจคำพูดของเขา และยังคงก้าวขาต่อไปทำเหมือนเสียงเขาเป็นเสียงนกเสียงกา
“ทำไมดื้อจังเลยคะ โกโจของน้องจีนฝากน้องจีนไว้กับพี่นะ ถ้าพี่ไม่ไปส่งน้องสาวคนโปรดให้ถึงบ้านล่ะก็โดนโกรธแน่เลยค่ะ”
“ใครสน! สัญญากับโกก็เรื่องของโก ไม่เกี่ยวกัน” ฉันเร่งฝีเท้าเดินให้แซงรถที่ขับประกบกันอยู่ “น่ารำคาญ จะไปไหนก็ไปเลยไป”
“อ่า… เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ พี่ไม่บังคับน้องจีนอยู่แล้ว” เขาพูดพร้อมกับชะลอรถช้าลงเพื่อให้ฉันเดินแซงไปด้านหน้าตามต้องการ
แต่ในระหว่างที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งสายตาฉันก็ไปสะดุดเข้ากับสัตว์เลี้ยงสี่ขาที่กำลังยืนจังก้าอยู่กลางถนนภายในซอยเหมือนแสดงความเป็นเจ้าถิ่น พร้อมจ้องตรงมาที่ฉันด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร
เห็นแบบนั้นฉันก็ชะงักฝีเท้าของตัวเองแล้วจ้องตาต่อตากับมันพร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความหวาดกลัว
มันมองมาที่ฉันก่อนจะเริ่มแยกเขี้ยวในจังหวะที่ฉันก้าวถอยหลังอย่างช้า ๆ และเพียงเสี้ยววินาทีสุนัขตัวดังกล่าวก็ออกวิ่งตรงมาที่ฉันหมายจะขย้ำกันในทันที
“กรี๊ดดดด” ฉันกรี๊ดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมหันหลังวิ่งกลับไปที่รถหรูคันดังกล่าวที่ยังจอดรอกันอยู่ เปิดประตูแล้วก้าวขาเข้าไปนั่งข้างคนขับก่อนที่ไอ้หมาบ้านั่นจะฝากคมเขี้ยวไว้ที่น่องขาของฉัน
“ไอ้หมาบ้า! เจ้าของก็บ้า ปล่อยให้มันออกมาเดินไล่กันคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง”
คนข้าง ๆ ยกยิ้มพอใจที่ฉันขึ้นมานั่งบนรถ พร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ในช่วงที่ฉันยังเอาแต่สบถด่าสุนัขตัวนั้น ก่อนจะดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดตัวให้ฉันเสร็จสรรพ แล้วหันมาจ้องหน้าฉันในระยะประชิดถึงขนาดที่ว่าสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกคน
ก่อนที่เขาจะผุดยิ้มมุมปาก แล้วพูดเย้าฉันเหมือนเด็ก ๆ “ยอมขึ้นรถพี่แล้วเหรอคะ น้องจีนคนดื้อ”
เป็นยี่สิบนาทีแล้วที่ฉันเข้ามานั่งในรถหรูคันนี้ด้วยความจำใจ บรรยากาศภายในรถไม่ได้เงียบสนิทเสียทีเดียว เพราะเจ้าของรถดูจะอารมณ์ดีไม่น้อย ถึงได้เอาแต่นั่งฮัมเพลงตลอดทาง มีแค่ฉันนี่แหละที่ปิดปากเงียบสนิท ทั้งยังนั่งหน้าบูดอยู่ข้างคนขับ
“ไม่พอใจอะไรพี่หรือเปล่าคะ”
“เปล่าสักหน่อย” ฉันตอบพร้อมมองตรงไปข้างหน้า
“แต่ท่าทีน้องจีนก่อนเดินออกมาเหมือนอยากจะตบหน้าพี่สักฉาดเลยนะคะ”
“จีนจะตบได้ไง คุณเป็นเจ้านายจีนนะ”
“แต่น้องจีนก็เคยตบแล้วนะคะ” คนข้าง ๆ หัวเราะออกมา “พี่เจ็บไปหลายวันเลย”
“เรื่องนั้นไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย” ฉันหันไปแย้งเขา แม้วันนั้นจะแอบสะใจนิด ๆ ก็เถอะ
เขายกยิ้มที่แหย่ให้ฉันจะหันไปมีปฏิกิริยากับเขาได้ ก่อนจะเอ่ยเรื่องที่ทำให้ฉันคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง
“น้องจีนรู้จักดาราสาวคนนั้นมั้ยคะ”
TALK WITH ME
อิพี่!!!! ทำไมมันร้ายยย ถ้านุ้งไม่เจอหมากลางซอยอย่าหวังเลยว่าน้องจะขึ้นรถ!!! นังคนเลววว 5555555555 อิพี่โดนสาปแรงมาก แงงง พระเอกเรื่องนี้ไม่ใช่คนดีค่ะ นางเป็นตัวร้ายละครหลังข่าว
แอบเปลี่ยนชื่อนิยายนิดนุง หลังจากนั่งคิดว่า 4 เดือนเต็ม 555555555555555 ดังนั่นไม่ต้องแปลกใจนะคะ เรื่องเดียวกัน ><
...
อัปเดทนิยายกันนิดคร้าบ
ส่งต้นฉบับให้พิสูจน์แล้วค่ะทุกคนนน
อักขระทั้งหมด 680000+ คาดว่าหนังสือประมาณ 500+ หน้าค่ะ หนามากแอ๊ก! ebook ก็บวก ๆ หน้าไปนะ
แต่คิดว่าจะพิมพ์ปกธรรมดาเนอะ มินนิคว่าปกแข็งมันหนักอ่ะ 5555555555 เดี๋ยวราคาและวันพรีจะมาอัปเดทนะคะ รอได้ปกเต็ม แล้วคุยกับทางพิสูจน์อีกนิดก่อนเนอะ มาบอกไว้ให้หยอดกระปุกหมูอวบ ๆ รอรับพี่ภัคกับน้องจีนด้วยน้า ♥
ไม่ต้องกลัวไม่คุ้มนะคะ ที่ลงยังไม่ถึงครั้งเรื่องเบย เรื่องนี้แต่งเพลินมากมันแบบหนุบหนับ
อยากให้อ่านแล้วจริง ๆ ตื่นเต้น แต่ยังไม่ครบกระบวนการเลยรอก่อนน้าาา
....
ใครอยากอ่านตะปอยความแซ่บของฝีปากยัยน้อง ไป จิ้มดูได้ที่เพจ MINNIK นะคะ ขอฝากเพจหน่อยไปกดไลก์กันได้น้า ♥
.
ป.ล. ใครเล่นทวิตไปคุยกันในแท็กได้นะคะ วันดีคืนดีมินนิคก็ไปสปอยในนั้นแหละ >,<
MINNIK
มีคำผิดบอกได้นะคะ เพราะแต่งสดลงสดงับ
อย่าลืมกด ♥ และคอมเมนต์เป็นกำลังใจดี ๆ ใจเรานะคะ
1 เมนต์ = สิบล้านกำลังใจ
ร๊ากกกรีดเดอร์สองล้านเท่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นนางเอกเรื้องนี้มีทุกอย่างในด้านแย่เลยนะ - ด่าเก่งเอาแต่ใจ ไร้มารยาท
ต้องจำยอมทุกครั้ง ยังไง้ยังไงก็หนีไม่พ้นจริงๆ หรือจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรไปแล้วนะ5555 แล้วน้องจีนจะทำไงดีเนี่ย อิอิอิ
อิพี้มันร้ายยยยย