ตอนที่ 48 : +ลวงรัก 15+ ผี ที่ ‘ไม่ได้หมายความว่าผี’ [3] 100% อ่านทอร์กผมหน่อยย
“ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีเลว ไอ้ผีทุเรศ ไอ้ผีวิปริตปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันจะแช่งแกไม่ให้ผุดให้เกิดเลยคอยดู!” ฉันพ่นสารพัดคำด่าออกไป แม้ใจจะนึกกลัวจนอยากจะร้องไห้ แต่อีกใจนึงก็โกรธจนอยากจะจิกผมมันให้หนังหัวหลุดไปเลย
“พี่เจ็บนะคะ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นก่อนที่มือแกร่งจะคว้าข้อมือฉันที่กำลังจิกทึ้งอยู่บนหัวเขา “พี่แค่มาดูว่าทำไมน้องจีนยังไม่กลับบ้าน ทำไมต้องมาตีพี่ด้วยล่ะคะ”
ฉันเบิกตาโพล่งขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าคนที่กอดรัดเอวเป็นการบังคับให้ฉันนั่งอยู่บนตักเขากลาย ๆ เป็นใคร
พี่ภัค... ไหนเขาบอกว่าจะกลับแล้วไง? ฉันเห็นเขาเดินออกจากห้องประชุมเป็นคนแรกเลยนะ...
“ปล่อย!”
“นี่เป็นคำแรกที่จะพูดกับพี่หลังจากตบหน้าแล้วจิกหัวพี่งั้นเหรอคะ” คนตรงหน้ายังคงยิ้มระรื่นแม้แก้มข้างซ้ายที่โดนฉันฟาดใส่อย่างไม่ได้ตั้งใจจะเริ่มขึ้นสี และอีกไม่นานคงจะเป็นรอยช้ำแล้วก็ตาม
ฉันไม่สนใจคำพูดของเขาก่อนจะพยายามลุกขึ้นแต่แรงที่กอดรัดอยู่ก็ดึงตัวฉันให้กลับมานั่งทับบนตักเขาอย่างแรงอยู่หลายครั้ง “ระวังหน่อยสิคะ เดี๋ยวมันโดนอะไร ๆ เข้าจะไม่ดีนะ”
“ไอ้! ไอ้โรคจิต ชั่ว! สารเลว!” ฉันทั้งจิก ทั้งทุบตีแขนแกร่ง แล้วเปิดปากด่าเขาอย่างไม่ชอบใจ “ไอ้คนนิสัยไม่ดี คิดแต่เรื่องไม่ดี”
ตอนแรกก็รู้สึกผิดหรอกที่ตบหน้าเขาซะแดงเถือก แต่ตอนนี้ชักหมั่นไส้แล้วโดนตบซะก็ดีไอ้คนหลอกลวง
ฉันน่าจะตบหลาย ๆ ครั้ง แล้วก็ตบให้แรงกว่านี้!!
“คิดอะไรคะ พี่หมายถึงโทรศัพท์ต่างหาก” เขายอมปล่อยมือออกจากเอวฉันแต่โดยดี เหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้พยายามจะแอบกอดฉันอย่างนั้นแหละ
ฉันรีบกระเด้งตัวลุกขึ้น แล้วหันไปมองเขาที่ทำทีเป็นหยิบโทรศัพท์สองเครื่องขึ้นมาอย่างเอาเรื่อง
“เดี๋ยวโทรศัพท์พี่พังติดต่อลูกค้าไม่ได้แล้วเป็นเรื่องเลยนะคะ น้องจีนรับผิดชอบไหวเหรอ”
“โกหก! คุณมันคิดไม่ดี ถ้าจะหมายถึงโทรศัพท์จริงก็พูดว่าโทรศัพท์ตั้งแต่แรกสิ จีนรู้หรอกว่าหมายถึง…”
“หมายถึงอะไรคะ?” คนตรงหน้ากระตุกยิ้มชอบใจที่ได้ต่อปากต่อคำกับฉัน “น้องจีนต่างหากค่ะ ที่คิดไม่ดี เด็กลามก”
พูดจบเขาก็หยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเคลื่อนสายตาไปมองหน้าจอคอม ฯ ทั้งยังเปิดเอกสารบนโต๊ะฉันดูอย่างไร้มารยาท
“อย่างเพิ่งมายุ่งสิ เดี๋ยวก็มั่วไปหมดหรอก จีนใกล้จะสรุปเสร็จอยู่แล้วด้วย”
“สรุป?” คนเป็นเจ้านายขมวดคิ้วมุ่น “น้องจีนยังไม่ตอบพี่เลยนะคะว่าทำไมยังไม่กลับบ้าน”
“ยังไม่กลับก็เพราะยังทำงานไม่เสร็จไงคะ” ฉันตอบพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วจัดเอกสารเอาไว้เหมือนเดิม
“ยังไม่เสร็จ? งานน้องจีนเสร็จตั้งแต่สรุปประชุมในห้องประชุมวันนี้แล้วนะคะ ส่วนที่เป็นรายงานการประชุมก็ค่อยมาทำส่งพี่วันพรุ่งนี้ไงคะ พี่แจ้งไปแล้วนี่”
“จีนทราบแล้วค่ะ แต่อันนี้เป็นงานที่คุณเมย์มอบหมายต่างหาก”
“คุณเมย์มอบหมายงานอะไรคะ”
“ก็สรุปทุกแฟ้มบนโต๊ะส่งเธอภายในเช้าวันพรุ่งนี้” ฉันตอบก่อนจะเริ่มพิมพ์งานต่อ
“กลับเถอะคะ ดึกแล้ว”
“จีนต้องทำงานไง”
“พี่ไม่เคยให้พนักงานทำโอทีดึกดื่นแบบนี้ถ้างานไม่ด่วนนะคะ” อยู่ ๆ เสียงอีกคนก็เข้มขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่ฉันก็ยังคงพิมพ์งานต่ออย่างไม่ใส่ใจเขา “พี่บอกให้กลับไงคะ มันดึกแล้ว”
คุณภาคินคว้าข้อมือฉันที่กำลังพิมพ์งานอยู่ จนฉันต้องหันไปมองเขาด้วยความไม่ชอบใจ “ก็จีนบอกว่ายังทำงานไม่เสร็จไง จะกลับไปได้ยังไง”
“ตกลงใครเป็นเจ้านายของคุณกันแน่ครับ ผม... หรือคุณเมย์” น้ำเสียงราบเรียบ เย็นยะเยือกเอ่ยถาม ทั้งยังเปลี่ยนสรรพนามที่เป็นทางการแสดงถึงความห่างเหินในระดับการทำงานของเราออกมา
ทั้งที่ปกติเขาจะใช้สรรพนามพวกนี้กับฉันตอนทำงานต่อหน้าคนอื่น หรือตอนที่ต้องการกวนประสาทกันก็เท่านั้น
สีหน้าเปื้อนรอยยิ้มเมื่อครู่ก็นิ่งสนิทขึ้นทันตา ดวงตาคมกริบคู่นั้นดูดุดัน และแสดงออกถึงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นว่าฉันดื้อเพ่ง และไม่ยอมเชื่อฟังตัวเองแม้แต่นิด
จนฉันถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพราะรู้สึกกดดันมากับมาดเจ้านายที่น่ากลัวของเขา ก่อนจะหลบสายตาแล้วตอบกลับเสียงแผ่ว “คุณภาคินค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรจะฟังคำพูดของผม ถูกมั้ย?” ฉันไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้ายอมรับ เห็นแบบนั้นคนตรงหน้าก็พูดต่อทันที “งั้นผมขอสั่งให้คุณวางงานตรงหน้าลง แล้วเก็บของกลับบ้านตอนนี้”
ฉันทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้งด้วยความลำบากใจ ถึงจะบอกว่าเขาเป็นเจ้านายฉันก็จริง แต่ถ้าฉันทำงานไม่เสร็จยัยเลขา ฯ ก็ต้องหาเรื่องกันอีกแน่นอน
ฉันไม่อยากจะให้ยัยนั่นหาเรื่องมาตำหนิกันแล้วนี่!
“แต่ถ้าจีนทำไม่เสร็จ…”
“คุณจีน!” เสียงเข้มดังขึ้นอีกครั้งจนฉันแอบสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ขอโทษค่ะ” ฉันหลบตาเขาทันที
“เรื่องงานที่ว่า ผมจะคุยกับคุณเมย์เอง” เหมือนคนตรงหน้าจะอ่านสีหน้าที่แสดงออกถึงความกังวลใจของฉันออก เขาจึงเสนอตัวจะออกหน้ารับผิดชอบให้ “แต่คุณจีนต้องจำเอาไว้อย่างนึงนะครับ หน้าที่ของคุณ คือต้องฟังคำสั่งผม ไม่ใช่คุณเมย์”
“เข้าใจแล้วค่ะ” เมื่อเห็นว่าฉันยอมพยักหน้าทำตามที่เขาพูด คุณภาคินก็ยอมปล่อยข้อมือฉันให้เป็นอิสระ แล้วถอยออกไปยืนพิงโต๊ะยัยคุณเมย์มองฉันเก็บของอยู่เงียบ ๆ
“คุณไม่ต้องรอหรอกค่ะ เดี๋ยวจีนเก็บของเสร็จก็จะกลับไปทันที” ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกอึดอัดกับสายตาของเขา
“ผมรอดีกว่าครับ ดึกแล้ว”
“จีนเกรงใจค่ะ”
“จะไม่ให้ผมรอใช่มั้ยครับ” น้ำเสียงของความตึงเครียดหายไป พร้อมกับเขาที่ขยับตัวยืนขึ้น “แน่ใจนะครับ”
“ค่ะ จีนทำผิดจนโดยคุณตำหนิแล้ว จะให้เจ้านายมารอลูกน้องแบบนี้อีก ก็คงไม่ดีมั้งคะ” ฉันตอบ
“ได้ครับ” ฉันเหล่ตามองอีกคนด้วยความแปลกใจ แต่ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจแล้วรีบเคลียร์ของบนโต๊ะของตัวเองต่อ
“แต่คุณจีนอยู่คนเดียวก็ระวังหน่อยนะครับ ตอนนี้ที่บริษัทน่าจะไม่เหลือใครแล้วนอกจาก รปภ. ด้านหน้า” ฉันชะงักมือที่กำลังเก็บของอย่างรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจในสิ่งที่กำลังจะออกจากปากของเขา “พอดีตอนสร้างตึกนี้มีคนงานหิวข้าวจนเป็นลมเสียชีวิตบนชั้นนี้... เห็นเสาด้านหลังคุณจีนมั้ยครับ เขาเสียตรงนั้น”
“…”
“ช่วงแรก ๆ คนก็ยังเจอคนงานคนนี้มาทำงานอยู่บ่อย ๆ ตอนตึกนี้เสร็จแล้วก็มีพนักงานที่บริษัทเจอนะ ใครทำโอทีคนเดียวดึก ๆ คนงานเขาก็ชอบมานั่งเป็นเพื่อน กลัวจะเหงา” ฉันฟังอีกคนที่ยังคงเล่าต่อ พร้อมกับค่อย ๆ หันไปมองเสาด้านหลังของตนเอง ก่อนจะรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “แต่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เขาคงไม่อยู่แล้วมั้งครับ”
“…”
“งั้นผมไปแล้วนะครับ โชคดีครับคุณจีน” ทิ้งระเบิดลูกโตเสร็จผู้ชายคนนี้ก็ขยับเท้าเดินออกไปจากบริเวณนี้ทันที
ฉันรีบหันกลับมาเก็บของบนโต๊ะด้วยความรวดเร็วทั้งยังมองตามหลังกว้างของอีกคนที่เดินใกล้จะถึงลิฟต์เต็มที
บ้าจริง! ขายาวเกินไปแล้ว
เมื่อเก็บทุกอย่างเสร็จฉันก็รีบคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเอง พร้อมกับคว้าโทรศัพท์ และกุญแจรถที่เอาออกมาเตรียมไว้
แต่เจ้ากรรม เพราะความรีบจนร้อนเกินเหตุ ทำให้ฉันคว้ากุญแจรถพลาดหล่นลงไปบนพื้น ไม่ยอมให้เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวรีบก้มลงไปเก็บมันก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าคนเป็นเจ้านายกำลังเดินหายเข้าไปในลิฟต์แล้ว
เห็นแบบนั้นฉันจึงละทิ้งทิฐิตัวเองชั่วคราวพร้อมกับตะโกนบอกให้อีกคนหยุดรอกัน “รอด้วยค่ะ”
ฉันรีบออกวิ่ง เมื่อใครอีกคนเหมือนจะไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดพร้อมกับประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดสนิท ด้วยความกลัวกับสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมาฉันจึงตะโกนเรียกเขาอีกครั้ง เพราะหวังว่าอีกคนจะมีเยื่อใยบ้างสักนิด
เขาคงไม่ใจร้าย และยอมรอกันใช่มั้ย? “พี่ภัครอจีนด้วย”
แต่สิ้นเสียงร้องเรียกของฉันประตูลิฟต์ตรงหน้ากลับปิดสนิทใส่หน้าฉันในทันที พร้อมกับแสงสว่างเดียวบนชั้นนี้ด้วย ร่างฉันชายิบขึ้นมาก่อนจะหันมองซ้ายมองขวา พร้อมปากที่ยังร้องเรียกหาอีกคนด้วยความหวาดกลัว “พี่ภัค…”
ติ้ง! เพียงเสี้ยววินาทีประตูลิฟต์ตรงหน้าเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับมือแกร่งของเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เอื้อมมากระตุกตัวฉันเข้าไปในลิฟต์ด้วยกันโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
“ยอมเรียกว่าพี่ภัคแล้วเหรอคะ ดีใจจัง”
ฉันแบะปากพร้อมกับยกกำปั้นทุบอกคนตรงหน้าด้วยความน้อยใจปนโมโหที่โดนเขาแกล้งเข้าให้อีกแล้ว
“ไหนบอกว่าชอบจีนไง ชอบแล้วทำไมต้องดุด้วย ทำไมถึงปล่อยให้จีนอยู่คนเดียวเล่า ไอ้คนนิสัยไม่ดี ไอ้คนใจร้าย ใจดำ”
“ใครจะปล่อยให้น้องจีนอยู่คนเดียวล่ะคะ แล้วที่ดุก็เพราะหวังดีนะ น้องจีนดื้อเองนี่นา” ไม่พูดเปล่าคนที่ส่งยิ้มให้กันจนตาหยีก็ถือวิสาสะดึงฉันเข้าไปกอดปลอบหน้าตาเฉย “เด็กดื้อต้องโดนดุก็ถูกแล้วนี่คะ จะได้จำไง”
แย่จริง ๆ แกล้งเขาแล้วมากอดปลอบกันแบบนี้ มันจะต่างอะไรจากตบหัวแล้วลูบหลังล่ะห้ะ!
เกลียดจริง ๆ เกลียดไอ้บ้านี่ที่สุดเลย…
TALK WITH ME
ดุได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวจีบเขาไม่ติด ไอ้คนขี้แกล้งงงง
...
นั่งอ่านคอมเม้นแล้วขำมาก ตัวนางเอกเรื่องนี้เอาแต่ใจมาก ๆ ค่า น้องโดนสปอยจากผู้คนรอบข้างเลยทั้งพ่อแม่ พี่ชาย และเพื่อนชาย เอาแต่ใจ ดื้อเพ่ง และปากร้ายที่สุดตามครต. ที่มินนิควางไว้แหละ ใครที่เอ๊ะว่าตอนน้องคุยกับภัคกี้น้องน่ารักนะ ใช่ค่ะ เพราะน้องชอบภัคกี้มาก ๆๆน้องก็เลยจะอ้อน ๆ ดื้อน้อย ๆ แต่ยังดื้ออยู่ แต่พอเจอคุณภาคินแล้วอคติในใจมันส่งผลให้น้องดื้อมากกกก ซึ้งเดี๋ยวน้องจะดื้อกว่านี้อีกเยอะเลยค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงงง พี่เขาเอาอยู่ ตัวละครไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นนะคะ ความคิดบ้ง ๆ ก็มี ค่ะ อนุญาตให้ด่าได้ แต่อย่าแรงนะ มินนิคใจบางมาก 55555555555 เหนือสิ่งอื่นใดฝากเอ็นดูด้วยนะคะ เลิฟฟ
อีบุ๊ค และหนังสือยังบอกอะไรไม่ได้ค่ะ แต่หยอดกระปุกเอาไว้เลยยย ใกล้แล้วแหละ ขออภัยกับความล่าช้า มันมีหลายอย่างมาแทรกซึ้งมินนิคก็มีธุระปะปังบ้าง ตอนนี้ทุกอย่างยังไม่สมบูรณ์แบบค่ะ แต่ใกล้ปิดต้นฉบับแล้ว จะส่งพิสูจน์ครับบ คาดว่าน่าจะหนาประมาณเรื่อง sense love สื่อใจ สัมผัสรัก นะคะ ส่วนหน้าปกกำลังรอนักวาดอยู่งับ ไว้ได้แล้วจะเอามาอวดน้าา ขออภัยที่ต้องให้รอนานนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยยย
ใครอยากอ่านตะปอยความแซ่บของฝีปากยัยน้อง ไป จิ้มดูได้ที่เพจ MINNIK นะคะ ขอฝากเพจหน่อยไปกดไลก์กันได้น้า ♥
.
ป.ล. ใครเล่นทวิตไปคุยกันในแท็กได้นะคะ วันดีคืนดีมินนิคก็ไปสปอยในนั้นแหละ >,<
MINNIK
มีคำผิดบอกได้นะคะ เพราะแต่งสดลงสดงับ
อย่าลืมกด ♥ และคอมเมนต์เป็นกำลังใจดี ๆ ใจเรานะคะ
1 เมนต์ = สิบล้านกำลังใจ
ร๊ากกกรีดเดอร์สองล้านเท่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ต่อเร็วน้าไรท์😄😄😄
รออยู่เด้อ🙏🙏🙏🙏
ยังไงก็ไม่ทันเกม ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมพี่ภัคอยู่ดี เพราะห่างชั้นกันเยอะ..งั้นยอมเลยดีกว่ามั้ย ไม่ต้องขัดขืนต่อต้านแล้ว แต่ยอมเฉพาะใจนะ ตัวอย่าเพิ่งยอม555
รอค้าไรท์