JUST ME! กลร้าย ลวง(ให้)รัก [EBOOK+ทำมือ]

ตอนที่ 45 : +ลวงรัก 14+ การเรียนรู้งาน ที่ ‘ไม่ใช่ใช่แค่เรื่องงาน’ [2] 150%

Hashtag TW #พี่ภัคของจีน

.

.

-ลวงรัก 14-

การเรียนรู้งาน ที่ ‘ไม่ใช่ใช่แค่เรื่องงาน’

“…” ฉันไม่ได้เถียงอะไรต่อทำเพียงกอดอกแล้วสะบัดหน้าหนีก็เท่านั้น

“คนนั้นไม่ใช่แฟนเขาหรอก น่าจะแค่คู่ขาซะมากกว่า มึงรู้จักความสัมพันธ์แบบ FWB ใช่ป้ะ คือเขาแค่ดีลเอาไว้ทำเรื่องแบบนั้นอ่ะ ไม่ได้มีอะไรนอกเหนือกว่านั้น ไม่ก็… อาจจะมีข้อแลกเปลี่ยนกันบ้างนิดหน่อย แต่โดยรวมก็ถือว่าวินวินทั้งคู่ ตอนสมัยเรียนก็มีเพื่อนเราทำแบบนี้ตั้งเยอะ มันก็แค่การปลดปล่อยรูปแบบนึงอ่ะ แล้วแต่คน”

พูดเหมือนกันเลย… ไอ้กายพูดเหมือนพี่ภัคตั่งแต่คืนแรกที่เจอกันเลย จะว่าไป เขาก็ชัดเจนตั้งแต่เรกเลยนะ

แต่ว่า... ใจฉันตอนนี้มันไม่อยากยอมรับ มันต่อต้านไปแล้ว!

“เพราะงั้นพี่ภัคอ่ะ ไม่ใช่คนเจ้าชู้ขนาดนั้นหรอก จะว่าไงดีวะ ก็แค่เป็นคนเล่นหูเล่นตาเป็น รู้จักดึงเสน่ห์ของตัวเองออกมาใช้ประโยชน์อ่ะ หรือถ้ามึงสังเกตดี ๆ นะ คนที่มองพี่ภัคไม่ได้มีแค่ผู้หญิงนะเว้ย เรียกว่าพี่เขาดึงดูดทุกเพศเลยดีกว่า ขนาดตอนกูเจอพี่เขาครั้งแรกนะ กูยังจะแทบไม่มองผัวตัวเองเลย”

ฟังที่เพื่อนพูดฉันก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมากด้วยทิฐิที่มันค่ำคอ “ทำไมมึงต้องแก้ตัวให้เขาด้วยเนี่ย! มึงต้องเข้าข้างกูสิกูเป็นเพื่อนมึงนะ”

“กูไม่ได้แก้ตัวแทน ที่กูด่า ๆ มึงไปให้มึงตั้งรับเขาได้ไง” ไอ้กายเหล่ตามองท่าทีของฉันที่แสดงออกว่าไม่พอใจมันถึงที่สุด “กูแค่พูดตามที่เห็น ที่ได้สัมผัสไง กูก็แค่จะบอกว่ามันไม่ได้มีใครเพอร์เฟคร้อยเปอร์เซ็นหรอก แต่มึงจะเอาไงต่อกับพี่เขา มึงก็คิดเองสิไอ้หมวย กูแค่จะบอกว่าถ้ามึงสนใจพี่เขาจริง ๆ เขาก็ไม่ได้แย่ ข้อดีก็มี”

“…” ฉันขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิดตามสิ่งที่ไอ้กายพูด

“คิดหนักเลยสินะ ชอบเขามากเลยอ่ะดิถึงได้เสียอาการขนาดนี้”

“ไม่ใช่สักหน่อย”

“โกหก” ไอ้กายบีบปากฉันแน่นเหมือนที่มันชอบทำเวลาจับได้ว่าฉันพูดโกหก “มึงไม่มีทางตามเขาทันหรอก ถ้าไม่ระวังตัวให้ดี จนโดนพี่เขาล่อลวงไปล่ะก็… เตรียมตัวโดนจับกินได้เลยอีหมวย”

 

ฉันขับรถเข้ามาจอดตรงที่จอดรถพนักงาน ก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋า และเอกสารสำหรับเริ่มงานวันนี้ไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับก้าวขาลงจากตัวรถเพื่อตรงเข้าไปในตึกสำนักงาน

ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ที่คำพูดของไอ้กายวนเวียนอยู่ในหัวฉันไม่หยุดจนแทบจะไม่ได้นอน ฉันคิดไม่ตกจนกดบล็อก กดปลดบล็อกเบอร์ และแชทของใครบางคนเพื่อจะตัดปัญหาตั้งหลายรอบ

เพราะอะไรนะเหรอ... เพราะว่าฉันก็ไม่ค่อยเชื่อใจตัวเองยังไงล่ะ

แต่ก็นั่นแหละ มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกที่ควร ในเมื่อตอนนี้ฉันมีหน้าที่การงานที่ต้องทำ และเขาก็คือเจ้านายคนใหม่ของฉัน สุดท้ายก็จำใจต้องปล่อยมันเอาไว้แบบนั้น

ก็ช่างมันสิ เราจะคุยกันแค่เรื่องงานเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เรื่องงานฉันก็แค่ไม่คุย ไม่ตอบก็จบ

“จับกินเหรอ… ก็ลองดูสิ แม่จะเสยให้คางแตกเลย แถมเตะให้ไปใช้งานกับใครไม่ได้เลยด้วย” ฉันทั้งชก และเตะขากลางอากาศเมื่อนึกถึงคำพูดของไอ้กายที่ปรามาสไว้ว่าฉันจะต้องโดยไอ้คุณชีกอภาคินจับกินอย่างแน่นอน

“จะทำเรื่องรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ น่ากลัวจัง” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาฉันสะดุ้งโหย่ง ก่อนจะรีบกระถดถอยตัวออกห่างเมื่อหันไปเจอผู้ชายที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาว พร้อมกางเกงสแล็คสีดำ ทั้งยังเช็ตผมสีบลอนด์เทาที่ดูสะดุดตานั้นขึ้น ทำผมแบบนี้มันยิ่งช่วยเสริมให้หน้าเขาดูคมชัด มีมิติ และน่าหลงใหลขึ้นไปอีก

คนตรงหน้าแย้มยิ้มพร้อมทั้งกวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า “มัดผมแบบนี้แล้ว น่ารักมากเลยค่ะ”

ได้ยินเขาพูดแบบนั้นฉันก็ถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับดึงยางมัดผมของตัวเองออก ปล่อยผมประบ่าที่มัดรวบต่ำ ๆ เอาไว้ให้สยายลงมาอย่างเช่นเคย เพราะไม่ยินดีจะรับคำชมจากเขา ก่อนจะเดินตรงไปด้านหน้าเหมือนไม่ใส่ใจอีกคนทันที

“ไม่ทักทายเจ้านายแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ” คนเจ้าเล่ห์เพทุบายรีบเดินตามมาขนาบข้างกันทั้งยังพูดหยอกล้อไม่หยุด

“ยังไม่ถึงเวลางานนี่คะ ยังไม่ต้องทักก็ได้มั้ง” ฉันเอ่ยตอบแล้วเดินเลี้ยวเข้าตึก

“คุณภาคิน คุณจีนสวัสดีค่ะ”

แต่ทันทีที่เดินเข้ามาภายในตึกสำนักงาน การกระทำของพนักงานประชาสัมพันธ์ที่ทักทายเราสองคน ก็ทำเอาฉันต้องขบริมฝีปากด้วยความอับอาย ก่อนจะแสร้งยิ้มส่งให้เธอแล้วเดินตรงไปกดลิฟต์

เมื่อลิฟต์เลื่อนลงมาถึงชั้นล่าง ฉันก็สวมบทบาทหน้าที่ของตัวเองด้วยการผายมือให้ผู้เป็นเจ้านายเดินเข้าไปก่อน

แต่คนข้างกายกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง “เลดี้ส์เฟิร์สเลยค่ะ”

“ไม่ได้ค่ะ คุณเป็นเจ้านายจีนนะคะ”  ฉันกัดฟันตอบกลับด้วยความสุภาพ

“ทำไมล่ะคะ ยังไม่ถึงเวลางานไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องสนใจตำแหน่งหน้าที่หรอกคะ พี่สบาย ๆ” เขาพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มร้าย เมื่อจับทางได้ว่าฉันกำลังปฏิบัติหน้าที่แม้จะไม่ใช่เวลางาน เพราะกำลังถูกพนักงานคนอื่นจับตามองอยู่

ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อฝึกความอดทน พร้อมกับเอ่ยทักทายคนตรงหน้าเสียงใส “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณภาคิณ วันนี้มาทำงานตั้งแต่เช้าเลยนะคะ”

คนตรงหน้ายกยิ้มอย่างพึงพอใจที่สามารถทำให้ฉันสยบได้ ก่อนจะยอมเดินเข้าไปในลิฟต์ตามที่ฉันผายมือให้ แล้วเล่นบทเจ้านาย และลูกน้องไปกับฉัน “คุณจีนก็เหมือนกันนะครับ”

ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์กันสองคน ฉันก็เลือกที่จะยืนห่างเขาให้ได้มากที่สุด ส่วนอีกคนก็เอาแต่ยืนพิงผนังลิฟต์อมยิ้มมองท่าทีของฉันอย่างชอบใจอยู่ได้

น่าโมโห!

“คุณอิ๋วพาเดินดูทั่วทั้งบริษัทหรือยังครับ” ฉันเหลือบตามองเขานิ่ง ๆ พร้อมทั้งแอบจิกกัดในใจว่าคนตรงหน้าช่างสวมบทบาทเก่งอะไรอย่างนี้ เพียงพริบตาเดียวก็สวมบทบาทเป็นคุณภาคินซีอีโอของบริษัทได้เนี้ยบทุกระเบียบนิ้ว

แบบนี้ลาออกจากการเป็นประธานบริษัทไปเป็นนักแสดงเถอะย่ะ!

“พาเดินดูแค่สำนักงานค่ะ ส่วนชั้นอื่นเขาบอกว่าให้รอคุณเมย์มาแนะนำ” ฉันตอบเขาไปตามตรง

เขาสวมบทบาทเก่ง ฉันก็ต้องเล่นตามเกมเขาให้ทัน จะไม่ยอมเป็นเหยื่อหน้าโง่เชื่อลมปากเขาอีกแล้ว

งานคืองาน!

ได้ยินแบบนั้นคุณภาคินก็ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปุ่มลิฟต์ที่เลข 3

ตอนนั้นแหละ ฉันถึงได้มารู้ตัวว่า เราสองคนยืนเหล่กันอยู่ในลิฟต์ตั้งพักใหญ่ โดยที่ฉันไม่ได้กดเลขชั้น…

น่าขายหน้าอีกแล้ว!

“เราไม่ได้ทำงานที่ชั้น 8 เหรอคะ”

“เหลือเวลาก่อนเข้างานประมาณครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวผมจะพาคุณเดินดูส่วนอื่นเองครับ” เขาส่งยิ้มให้ฉันเหมือนเคย

เห็นแบบนั้นฉันก็รีบเบื่อนหน้าหนี และพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ไห้เผลอใจไปกับเขาอีก

“จีนไม่กล้ารบกวนเวลาอันมีค่าของคุณภาคินหรอกค่ะ เดี๋ยวให้คุณเมย์ช่วยแนะนำก็ได้”

“ผมก็เกรงว่าคุณเมย์ก็คงไม่สะดวกครับ”

ได้ยินแบบนั้นฉันก็กลอกตาด้วยความไม่ชอบใจก่อนจะบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว “… ที่แท้ก็กลัวคู่ขาจะเหนื่อย”

ด้วยความหมั่นไส้ เพราะตัวเองไม่เคยจับทางเขาได้เลยสักครั้ง พอลิฟต์เคลื่อนตัวมาถึงชั้น 3 ฉันจึงตัดสินใจเดินออกจากลิฟต์ก่อนหน้าเขาทันที

เขามันน่าโมโห จนการได้เอาชนะด้วยเรื่องเล็ก ๆ แบบนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกดี ถึงจะถูกมองว่าเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ก็ช่างมันสิ

แต่พอเดินออกมาจากลิฟต์จากที่ตั้งใจจะเดินดูโดยไม่รอเขา ฉันกลับต้องยืนงงอยู่ที่เดิมเมื่อเจอทางแยกเป็นสองฝั่งอีกครั้ง จนไม่รู้ว่าควรจะเริ่มเดินไปทางไหนก่อน สุดท้ายจึงทำได้แค่ยืนรอคนเป็นเจ้านายอยู่ดี...

แพ้อีกแล้ว แพ้ทุกอย่าง ไอ้บ้าเอ้ย!

“ไม่ออกมาเหรอคะ” ฉันหันไปถามอีกคนที่ยังเอาแต่ยืนอมยิ้มอยู่ในลิฟต์

“ผมเห็นคุณจีนรีบออกไป คิดว่าอยากจะเดินดูคนเดียวซะอีก”

ก็อยากอยู่หรอก แต่มันไม่รู้ทางนี่!

“จีนแค่อึดอัดเพราะอากาศในลิฟต์มันไม่ถ่ายเทต่างหากค่ะ ก็เลยรีบเดินออกมา”

“อ่า… แบบนี้นี่เอง” ภัคกี้… ไม่สิ! คุณภาคิน! พยักหน้าทำความเข้าใจก่อนจะก้าวขาออกมาจากในลิฟต์แล้วเดินนำฉันไปทางด้านขวามือก่อน

พอเดินเข้ามาเขาก็ไล่เปิดไฟในชั้นเนื่องจากตอนนี้ยังไม่ถึงเวลางาน ทั้งชั้นจึงเงียบกริบ… มีสิ่งมีชีวิตแค่สองคน คือฉันกับเขา จะว่าไปถ้าให้ฉันมาเดินดูคนเดียวจริง ๆ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ

“ชั้นนี้ทั้งชั้นจะเป็นพื้นที่สต็อกของเพื่อตรวจสอบสินค้ารอส่งออกไปให้ลูกค้าครับ” เขาเดินไปเรื่อย ๆ พร้อมกับพูดอธิบายงานในส่วนนี่ไปเรื่อย ๆ

ฉันฟังพร้อมพยักหน้าทำความเข้าใจ และไม่ลืมจดรายละเอียดบางส่วนที่คนเป็นเจ้านายอธิบายให้เข้าใจเนื้องานได้ไม่ยาก จะว่าไปกระบวนการทำงานก็คล้าย ๆ ที่บ้านฉันนั่นแหละ แค่ของเขามันเป็นบริษัทใหญ่ ส่วนฉันมันเป็นระบบครัวเรือน

“แล้ว… โรงผลิตไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอคะ” ฉันถามออกไปด้วยความใคร่รู้  

“เปล่าครับ โรงงานที่ผลิตสินค้าอยู่ที่อยุธยา ถ้าว่างผมก็จะเข้าไปตรวจความเรียบร้อยอาทิตย์ละ 2 ครั้ง” เขาตอบก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ฉัน “ครั้งนี้ว่าจะพาคุณจีนไปด้วย”

ฉันพยักหน้าตอบรับไปตามหน้าที่ ก่อนที่อีกคนจะยกยิ้มด้วยความพอใจ แล้วเดินนำเข้าไปในห้องเก็บสิ้นค้า

ระหว่างทางคุณภาคินก็แนะนำอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่ฉันจะสังเกตเห็นลังเก็บของชั้นบนสุดมันเหลื่อมออกมาจากชั้นวางของ ด้วยความกังวลว่ามันอาจจะหล่นลงมาเกิดอันตรายกับพนักงานที่ต้องเดินผ่านไปมา ฉันจึงละความสนใจจากคนที่เดินนำอยู่ด้านหน้าแล้วหยิบบันไดที่พิงอยู่ใกล้ ๆ มาปีนขึ้นไปดันลังกลับเข้าที่

“คุณจีนทำอะไรครับ” หลังจากจัดการลังใส่ของที่ว่าเสร็จฉันก็ตั้งใจจะปีนลงไป แต่เสียงของใครอีกคนที่โผล่มาอยู่ด้านหลังก็ทำเอาฉันตกใจจนก้าวลงพลาดขั้นบันได รู้ตัวอีกทีก็โผล่เขาหาคนที่ยืนอ้าแขนรออยู่ด้านล่างเข้าซะแล้ว

“ทำไมไม่บอกพี่ก่อนคะ ปีนขึ้นไปสูงแบบนี้เดี๋ยวก็เจ็บตัวอีกหรอก” น้ำเสียงตำหนิเล็ก ๆ พร้อมสรรพนามที่ใส่เรียกกันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงจากก่อนหน้า

“ปล่อย! จีนจะเจ็บตัวก็เพราะคุณนี่แหละ” ฉันไม่ตอบอะไรแต่พยายามจะผลักคนตรงหน้าออก เพื่อบอกให้เขาปล่อยตัวฉันลงได้แล้ว แต่สิ่งที่เขาทำมันกลับตรงกันข้าม เพราะคนที่อุ้มฉันอยู่กลาย ๆ กลับก้มลงช้อนตัวฉันให้อยู่ในท่าเจ้าหญิงแล้วออกตัวเดินต่อทันที

“บอกให้ปล่อยไง หูหนวกหรือไง” ฉันเอ่ยปากพ่นคำพูดเจ็บแสบใส่เขาต่อพร้อมทั้งสะบัดขาไปมา เพื่อให้เขารำคาญ และอุ้มฉันลำบากขึ้นจนต้องยอมปล่อยตัวฉันลง

“ไม่ได้ค่ะ น้องจีนซนพี่ตามจับไม่ไหว อุ้มไว้แบบนี้ดีกว่าจะได้มีสมาธิในการฟังพี่ไงคะ ขืนพี่ปล่อยเดี๋ยวน้องจีนก็หายไปทำนู่นทำนี่ไม่สนใจกันอีก”

“จะตั้งใจฟังแล้วนี่ไง ก็ปล่อยสิเดินเองได้”

“ทำไมเป็นเลขา ฯ ที่ดื้อขนาดนี้คะ นี่พี่เป็นเจ้านายนะ จะไม่ฟังกันเลยเหรอ” คนที่อุ้มฉันอยู่ก้มลงมาใกล้จนฉันต้องเบี่ยงหน้าหนี

นิสัยไม่ดี! เกลียดจริง ๆ เกลียดทั้งรอยยิ้มบ้า ๆ นี่ เกลียดทั้งกลิ่นตัวหอม ๆ ของเขาด้วย เกลียด! เกลียดที่สุด!

“ไอ้บ้า! เรื่องแบบนี้ใครจะไปเชื่อฟังล่ะ” ฉันไม่สนใจคำพูดเขาก่อนจะออกแรงดิ้นอย่างคนเอาแต่ใจต่อ แต่ยิ่งดิ้นคนที่อุ้มอยู่กลับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

“ถ้ายังดื้ออีก พี่จะดุนะคะ”

“ไม่สน ปล่อย!”

“อยากโดนพี่ดุแบบเมื่อวานเหรอคะ” คนที่อุ้มกันอยู่เคลื่อนใบหน้าลงใกล้กันมากยิ่งขึ้น จนฉันต้องหยุดดิ้นแล้วเคลื่อนมือมาปิดริมฝีปากตัวเองโดยอัตโนมัติ

เห็นแบบนั้นเขาก็ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจแล้วออกเดินต่อไป “อยากให้พี่ปล่อยมั้ยคะ”

ฉันพยักหน้าตอบเขาแทน เพราะยังไม่ไว้ใจที่จะเปิดปากตัวเองในตอนนี้ ก็เพราะคนแบบเขามันไว้ใจไม่ได้ไงล่ะ!

“งั้นขอร้องพี่หวาน ๆ เพราะ ๆ หน่อยสิคะ แล้วพี่จะปล่อย”

ฉับขบริมฝีปากแน่นอย่างคนคิดหนัก จะให้พูดหวาน ๆ ใส่สถานการณ์แบบนี้ก็เสียศักดิ์ศรีนะสิ

แต่ถ้าไม่พูด… ฉันก็ต้องโดนเขาอุ้มอยู่แบบนี้นะเหรอ ทางไหนก็แย่พอกัน

“คุณภาคิน… ปล่อยจีนลงได้มั้ยคะ” สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง แล้วพูดอย่างขอไปที

ยังไงก็ดีกว่าโดนคนเจ้าชู้ ปลิ่นปล้อนแบบเขาอุ้มอยู่ก็แล้วกัน มือเขามันนิ่งซะที่ไหนล่ะ!

ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขาคิดจะหาเศษหาเลยจากฉันอยู่ สารเลวที่สุดเลย!

“ยังไม่พอใจค่ะ” เขายู่ปากด้วยท่าทางน่ารัก ๆ เพื่อแสดงออกมายังไม่พึงพอใจกับสิ่งที่ได้ยิน

ฉันสูดลงหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกความอดทนอดกลั้นของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยสรรพนามที่ฉันใช้เรียกเขาก่อนจะรู้ความจริงที่ทำเอาฉันช็อกจนแทบไม่อยากจะเจอคนตรงหน้าอีก “พี่ภัค… ปล่อยจีนลงได้มั้ยคะ”

เมื่อได้ฟังสิ่งที่อยากได้ยินเขาก็ยกยิ้มกว้างก่อนจะค่อย ๆ วางตัวฉันลงกับพื้นอย่างเบามือ “ได้ค่ะ ถ้าน้องจีนขอพี่ไม่ขัดใจอยู่แล้ว”

“ไม่ขัดใจกับผีนะสิ ไอ้คนสารเลว!” ฉันจิกกัดคนตรงหน้าเสียงเบาแล้วทำท่าจะเขยิบออกห่าง แต่ยังไม่ทันไรก็กลับโดนเขาคว้าข้อมือเอาไว้ก่อนด้วยความรวดเร็วอีกครั้ง

“นี่!”

“ปล่อยให้เดิน แต่ไม่ได้บอกว่าจะให้เดินเองคนเดียวนี่คะ” พูดจบเขาก็กระตุกตัวฉันเข้าไปใกล้ ทั้งยังยกยิ้มด้วยความชอบใจกับสีหน้าของฉัน “เมื่อวานคุณอิ๋วมารายงานพี่ว่า น้องจีนโดนน้ำร้อนลวกด้วย เจ็บมากหรือเปล่าคะ”

“ยุ่งอะไรด้วย”

“พี่รู้สึกผิดค่ะ ที่เมื่อวานพี่ไม่ได้สังเกตมัวแต่...” คนตรงหน้าไล่สายตามองที่ริมฝีปากฉัน เห็นท่าทีแบบนั้นฉันก็ยกมือขึ้นทุบไหล่เขาอย่างแรงจนเจ้าตัวต้องคว้ามือข้างนั้นของฉันเอาไว้

“ไอ้ทุเรศ! ไม่ต้องมารู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น จีนแค่ชงกาแฟตามหน้าที่ แล้วก็หายดีแล้วด้วยเพราะคุณอิ๋วเอายาดีมาให้” คนอย่างเขามันก็แค่งูพิษ! งูพิษจริง ๆ

“ดีจังเลยค่ะ ไม่เสียแรงที่พี่บอกให้คุณอิ๋วซื้อยาที่ดีที่สุดในร้านมาให้ เพราะกลัวมือสวย ๆ ของน้องจีนจะเป็นแผล” พูดจบรอยยิ้มมุมปากของคนตรงหน้าก็ผุดขึ้นมา พร้อมกับนิ้วเรียวที่ลูบข้อมือฉันอย่างแผ่วเบา

จนเป็นฉันเองที่รู้สึกแปลก ๆ กับสัมผัสดังกล่าวก่อนจะตั้งสติแล้วพยายามหมุนข้อมือออกจากฝ่ามือใหญ่ “ทำไม! จะมาทวงบุญคุณหรือไง”

“เปล่าคะ พี่แค่จะบอกว่าต่อไปน้องจีนไม่ต้องชงกาแฟให้พี่แล้วก็ได้ค่ะ”

“จะไม่ทำได้ยังไง มันเป็นหน้าที่ของเลขา ฯ นะ”

“พี่ไม่ได้มีเลขา ฯ คนเดียวนี่คะ ให้คุณเมย์ทำไปเถอะค่ะ”

ได้ยินแบบนั้นอารมณ์โมโหของฉันกลับยิ่งทวีคูณเหมือนถูกราดน้ำมันใส่ จนไฟมันลุกสูงขึ้นมามากกว่าเดิม “อ่อ... จีนคงจะชงได้ไม่ถูกใจเท่าคู่ขาของคุณภาคินสินะคะ!”

“คงจะอย่างนั้นมั้งคะ” ใบหน้าที่ยังคงแย้มยิ้มของเขา มันทำให้ฉันรู้สึกหมั่นไส้จนอยากกางเล็บแล้วขวนหน้าเขาให้หายแค้น “พี่ว่าของน้องจีนชงหวานไปหน่อย ดื่มแล้วไม่ค่อยมีสมาธิทำงานค่ะ”

“ตอแหล! จีนไม่ได้ใส่น้ำตาลสักนิดจะหวานได้ไง”

“สำหรับน้องจีน ไม่ต้องใส่น้ำตาลก็หวานค่ะ”

ฉันชะงักกับหยอกเอินที่ได้ยิน แต่เพียงเสี้ยววินาทีก็ตั้งสติขึ้นมาใหม่ พยายามไม่หลุดลอยไปกับคำพูดหวานอาบยาพิษแล้วสะบัดข้อมือตัวเองที่ยังไม่หลุดออกจากฝ่ามือเหนียวหนึบของคนตรงหน้า “ปล่อย! ไม่ต้องมาจับเลย”

“ปล่อยไม่ได้ค่ะ ลูกแมวน้อยของพี่ซนแบบนี้ต้องจับไว้ให้แน่น ๆ สิคะ เดี๋ยวเดินหลงไปแล้วแย่เลย”

“ใครเป็นแมว!”

“ไม่ใช่เหรอคะ เห็นขู่ฟ่อ ๆ เลย”

“จีนเกลียดคุณ!”

“แต่พี่ชอบน้องจีนนะคะ” 

 TALK WITH ME

อาศัยหยอดวันล่ะนิดให้น้องใจอ่อนเหรอคะ แต่น้องจีนจะไม่นอมง่าย ๆ หรอกค่ะ แล้วอิพี่จะมีแผนอะไรอีกมั้ยน้าาา

..

ตอนนี้ทั้งหนังสือทั้งอีบุ๊คยังไม่มีอะไรให้อัปเดทมินนิคก็เลยยังไม่อัปเดทนะคะ ทุกฝ่ายก็คือกำลังทำงานอย่างเต็มที่ มินนิคก็ตั้งใจเขียนเต็มที่ค่ะ ตอนแรกแพลนว่าจะเปิดพรีกลางเดือน อีบุ๊คออกปลายเดือน แต่ยังไม่ชัวร์ค่ะ เพราะฝ่ายพิสูจน์อักษรเขาเกิดแอคซิเดนด้วย ไว้มินนิคเห็นแบบร่างปกน่าจะพอกำหนดวันที่แน่ชัดได้มากกว่านี้ค่ะ ไว้จะอัปเดทเรื่อย ๆ น้าาา สั่งวาดภาพไปเยอะเลยเรื่องนี้ เดี๋ยวเขาจะเอามาอวดน้า >< ขอบคุณณที่ติดตามพี่ภัคกับยัยน้องเยอะแบบเน้ รักนะคะ 

ใครอยากอ่านตะปอยความแซ่บของฝีปากยัยน้อง ไป จิ้มดูได้ที่เพจ MINNIK นะคะ ขอฝากเพจหน่อยไปกดไลก์กันได้น้า ♥

.

ป.ล. ใครเล่นทวิตไปคุยกันในแท็กได้นะคะ วันดีคืนดีมินนิคก็ไปสปอยในนั้นแหละ >,<

MINNIK

มีคำผิดบอกได้นะคะ เพราะแต่งสดลงสดงับ 

อย่าลืมกด ♥ และคอมเมนต์เป็นกำลังใจดี ๆ ใจเรานะคะ 

1 เมนต์ = สิบล้านกำลังใจ

ร๊ากกกรีดเดอร์สองล้านเท่า