ตอนที่ 33 : +ลวงรัก 09+ ไม่รู้สึก ที่ ‘แอบรู้สึก’ [2]
สุดท้ายฉันก็ได้ลิปแมตต์ที่ตัวเองตั้งใจซื้อ พร้อมกับลิปสีชมพูพีชเนื้อซาตินที่ภัคกี้เลือกให้มาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ให้ตายเถอะ ฉันกลับชอบมันมากกว่าแท่งที่ตั้งใจจะซื้อตั้งแต่แรกซะอีก
“จีนไม่คิดว่าพี่จะทาลิปด้วยนะเนี่ย” ฉันมองถุงเล็ก ๆ ในมือภัคกี้ พร้อมเอ่ยถามออกไป
“พี่ติดลิปมันค่ะ ถ้าไม่ทาปากจะแห้งมากเลย”
“อ่า... ดูแลดีแบบนี้นี่เองปากพี่ถึงได้อวบอิ่มแล้วก็นุ่มนิ่มซะขนาดนี้”
คนข้างกายหันมาเลิกคิ้วให้กันก่อนจะยกยิ้มมุมปากที่ดูร้ายกาจขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ “น้องจีนดูท่าจะความจำดีนะคะ”
ทันทีที่ภัคกี้พูดจบฉันก็ชะงักค้างไปแล้วรีบหันหน้าหนี พร้อมกับตบปากตัวเองเบา ๆ ด้วยความโมโห
ฉันจะใช้คำในการบรรยายริมฝีปากของเขามากเกินไปทำไมวะ พูดแค่อวบอิ่มก็พอแล้วนี่ จะใส่นุ่มนิ่มลงไปด้วยทำไม เดี๋ยวพี่เขาก็รู้หรอกว่าฉันยังจำสัมผัสที่ขโมยจุ๊บปากเขาในเช้าวันนั้นได้อยู่
เสียอาการเกินไปแล้วนะเว้ย เก็บความรู้สึกตัวเองหน่อย!
“สงสัยจีนต้องบอกไอ้กายให้ทาบ้างแล้ว ปากมันนะแห้งแตกเป็นขุยเลย แตะทีนึงเหมือนโดนมีดบาดแหนะ”
“แตะเหรอคะ?” คนตรงหน้าขมวดคิ้วมุ่น
“อือ จีนก็ให้รางวัลมันเหมือนที่ให้พี่ไง” พูดจบฉันก็ฉีกยิ้มให้เขาเพื่อปกปิดความรู้สึกของตัวเอง
ทำดีมาก ทำดีมากจีน แบบนี้เขาจะได้ไม่สงสัยอะไร…
“เหรอคะ…” ใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้มดูนิ่งขรึมขึ้นมาทันตา แต่ก็แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นเขาดันยิง
คำถามที่ทำเอาฉันได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ เหมือนปลาขาดน้ำขึ้นมาซะอย่างนั้น “งั้นก็แสดงว่าตอนที่ให้รางวัลพี่น้องจีนรู้สึกดีกว่าสินะคะ”
“ห้ะ! เอ่อ… จีนว่าเราไปเดินดูอย่างอื่นดีกว่า” พูดจบฉันก็ทำมึนหมุนตัวเดินนำเขาไปด้านหน้าทันที
ให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้… ฮุกหมัดทีเดียวฉันน็อกดาวน์กลางอากาศไปเลย
หลังจากออกจากร้านขายเครื่องสำอางเราเดินเล่นกันอีกพัก ซึ่งฉันเองก็มีแวะเข้าร้านเสื้อผ้าบ้างประปรายตามประสาผู้หญิง โดยที่มีภัคกี้เดินตามเข้ามาด้วยกันพร้อมทั้งให้คำแนะนำยามที่ฉันต้องการความช่วยเหลือในการตัดสินใจเลือกซื้อได้อย่างดีเลยล่ะ
น่ารักที่สุด! ใครจะน่ารักกว่าภัคกี้ในตอนนี้ก็คงจะหาไม่ได้แล้ว ผู้ชายที่ใส่ใจกันดีขนาดนี้
ถ้าหากพูดออกไปจะดูเลวมั้ยนะ ที่ฉันชักเริ่มจะเสียดายที่เขาไม่ชอบผู้หญิงขึ้นมาซะแล้ว…
“ลงไปด้านล่างกันมั้ย” ฉันหันไปถามคนที่อาสาช่วยหิ้วของให้กัน ทั้งยังบอกให้ฉันเดินเล่นสบาย ๆ ไม่ต้องหิ้วของให้เมื่อย และเมื่อเห็นเขายอมพยักหน้าคล้อยตามกัน ฉันก็รีบเดินนำคนข้างกายลงบันไดเลื่อนไปยังชั้นล่างตามที่ต้องการ
ทันทีที่มาถึงด้านล่างฉันก็มุ่งหน้าตรงไปที่ซาลอนร้านดัง ยืนนิ่งอยู่หน้าร้านครู่นึงฉันก็หันไปถามคนที่เดินส่งยิ้มมาให้แต่ไกล “พี่หิวหรือยัง”
“ไม่ค่อยค่ะ” ภัคกี้หยักไหล่เล็ก ๆ พร้อมกับมองเข้าไปในร้าน “น้องจีนอยากเข้าไปทำผมเหรอคะ”
“จีนอยากทำสีผมใหม่ ยังไงก็ไม่ได้งานอยู่แล้วไม่ต้องคีพลุคหรอก จำทำสีเจ็บ ๆ ให้หายแค้นไปเลย” ฉันตอบเขาออกไปตามตรง อยู่ ๆ ก็อยากเปลี่ยนอะไรสักหน่อย เผื่อชีวิตมันจะดีขึ้น “แต่จีนอยากถามความสมัครใจพี่ก่อน เพราะจีนเกรงใจมันใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่นะ ถึงผมจีนจะไม่ได้ยาวแล้วก็เยอะเหมือนผู้หญิงทั่วไปก็เถอะ”
“...”
“ถ้าพี่หิว จีนจะพาพี่ไปกินก่อน หลังจากเราแยกย้ายกันจีนค่อยกลับมาทำ”
“ก็ทำสิคะ เราค่อยไปหาอะไรทานกันหลังน้องจีนทำผมเสร็จก็ได้ค่ะ” ภัคกี้พยักหน้าให้ฉันเดินเข้าไปในร้าน แถมยังไม่มีสีหน้าเบื่อหนายเลยสักนิด จนฉันชักจะเกรงใจขึ้นมา
เพราะถึงแม้ความตั้งใจในการมาที่นี่คือการพาเขามาเลี้ยงขอบคุณ แต่ตั้งแต่เดินเข้ามาในห้าง เหมือนภัคกี้จะทำเพียงมาเดินเป็นเพื่อนให้ฉันปล่อยกิเลสของตัวเองเพื่อคลายเครียดซะมากกว่า
“จีนเกรงใจอะ เราเดินมาก็หลายชั่วโมงแล้ว พี่ตามใจจีนตลอดเลย ไม่เห็นพี่จะได้อะไรสักอย่าง”
“พี่ได้ลิปมันแล้วไงคะ”
“ไม่เอาสิ”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ เรายังมีโอกาสเจอกันอีกเยอะ ไม่เลี้ยงวันนี้ค่อยเลี้ยงวันหลังก็ได้นี่คะ” ภัคกี้ยกยิ้มใจดีก่อนจะเปิดประตูพร้อมดันหลังฉันเข้ามาในร้าน “สีหน้าน้องจีนดีขึ้นกว่าตอนที่เจอกันเยอะเลยนี่คะ ได้คลายเครียดแบบนี้ก็สบายใจขึ้นใช่มั้ยล่ะ”
ฉันเงยหน้ามองผู้ชายที่โอบไหล่กันเบา ๆ ด้วยความสับสนกับสิ่งที่เขาพูด
เขาพูดอย่างกับว่า… เป้าหมายที่ชวนฉันมาเดินห้าง ไม่ใช่เพราะจะให้ฉันมาเลี้ยงข้าวตามที่พูด แต่พามาเพราะให้ฉันคลายเครียด และรู้สึกดีขึ้นจากเรื่องน่าผิดหวังที่เจอในวันนี้อย่างนั้นแหละ
ใครให้น้องหนีปายยยย เหมือนจะหนีไม่ทันแล้วค่ะ งูพิษรัดตัวลูกไก่ไปเรียบร้อยแน้วววว
.
ป.ล. ใครเล่นทวิตไปคุยกันในแท็กได้นะคะ วันดีคืนดีมินนิคก็ไปสปอยในนั้นแหละ >,<
MINNIK
มีคำผิดบอกได้นะคะ เพราะแต่งสดลงสดงับ
อย่าลืมกด ♥ และคอมเมนต์เป็นกำลังใจดี ๆ ใจเรานะคะ
1 เมนต์ = สิบล้านกำลังใจ
ร๊ากกกรีดเดอร์สองล้านเท่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาเถอะแม่ ใจจะขาดอยากอ่านภัคกี้
เสือชัดๆ