JUST ME! กลร้าย ลวง(ให้)รัก [EBOOK+ทำมือ]

ตอนที่ 24 : +ลวงรัก 07+ ความซื่อตรง คือ 'ความไขว้เขว' [2] อัปเพิ่ม

Hashtag TW #พี่ภัคของจีน

.

.

-ลวงรัก 07-

ความซื่อตรงคือ 'ความไขว้เขว'

“ถึงแม้การที่ฉันไม่ยับยั้งชั่งใจ แล้วมาเห่าตอบเธอแบบนี้ มันจะดูไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่ แต่ขอให้รู้เอาไว้นะ ว่าฉันไม่ได้มีดีแค่เห่า แต่ฉันจะกัดด้วย!” ฉันกระแทกเสียงกลับไป แม้จะไม่ได้ตะคอกเสียงดัง แต่ก็ใช้น้ำเสียงในโทนที่ข่มให้เธอเป็นรองกว่าฉันอยู่ดี “กัดไม่ปล่อยเลยล่ะ”

“ใจเย็นนะ ทั้งคู่เลย” สาวหน้าหวานเดินเข้ามาแทรกระหว่างฉันกับยัยหางม้า “เรามาสัมภาษณ์งานที่เดียวกันนะ อย่าทะเลาะกันสิ”

“ทำไมฉันต้องญาติดีกับใครด้วย ที่นั่งในห้องนี้ ก็สัมภาษณ์ตำแหน่งเดียวกันไม่ใช่หรือไง พวกเราทุกคนก็เป็นศัตรูกันหมดนั่นแหละ เพราะตำแหน่งนี้เขารับแค่คนเดียว แล้วคน ๆ นั้นก็ต้องเป็นฉัน”

“อ้าว ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ไหนบอกว่าเราว่าจะมาเอาประสบการณ์เฉย ๆ ไม่ใช่เหรอ” ยัยผมยาวเงยหน้าถามเพื่อนตัวเองด้วยความฉงนใจ “เราบอกแล้วไง ว่าเราอยากได้งานที่นี่มาก ๆ ไหนตอนแรกเธอบอกไม่อยากได้ไง”

“ใครจะบ้ามาเอาประสบการณ์อย่างเดียว บริษัทดี ๆ แบบนี้ ใคร ๆ ก็อยากอยู่ ฉันพูดไปแบบนั้นเพราะตัดรำคาญแกก็เท่านั้น แล้วคนที่ไร้ความมั่นใจแบบแกคิดเหรอว่าจะได้”

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ แต่เราเป็นคนเจอบริษัทนี้แล้วเอาไปบอกกับแกเองนะ เราแค่ชวนแกให้มาสัมภาษณ์เป็นเพื่อนเฉย ๆ นะ”

“โอ๊ย! แล้วใครใช้ให้แกโง่มาบอกละยะ เอามาป้อนอาหารถึงที่ใครจะไม่กิน ฉันไปสมัครที่ไหนก็ไม่เห็นต้องบอกแกเลย เพราะแกมันเด็กไม่โตทำอะไรคนเดียวไม่เป็นไง มันน่ารำคาญรู้ตัวมั้ย”

อยู่ ๆ คู่กรณีอย่างฉันก็กลายเป็นส่วนเกินขึ้นมาซะอย่างนั้น เพราะดูเหมือนคู่เพื่อนซี้กำลังจะแตกคอกันอีกในไม่ช้านี้ ฉันขมวดคิ้วยืนจ้องยัยหางม้า ด้วยความไม่เข้าใจ ยัยนี่เป็นคนโมโหแล้วพาลไปทั่วสินะ โดนยั่วเข้าหน่อยก็พ่นเรื่องคาว ๆ ของตัวเองออกมาไม่หยุด

เอาเถอะ! ในเมื่อฉันเป็นส่วนเกินแล้ว ฉันจบเรื่องเองตอนนี้ก็แล้วกัน ปล่อยให้ยัยสองคนนี้ที่นั่งนินทาฉัน ทะเลาะกันไป...

แล้วก็ขอให้แตกคอกันจริง ๆ เถอะนะ สะใจดี

ฉันก้มลงมองข้อมือตัวเองที่ถูกสาวหน้าหวานอีกคนที่มาห้ามทัพจับเอาไว้ ก่อนจะหมุนแขนตัวเองออก แล้วเดินกลัวมาทรุดตัวนั่งลงที่เดิม อย่างไม่ใส่ใจเรื่องวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้น

แกร็ก! แต่ในระหว่างนั้นเอง เสียงเปิดประตูกระจกหน้าห้องก็ดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าของหญิงสาวคนนึงที่เปิดประตูเข้ามากวาดสายตามองทุกคนในห้องด้วยความฉงนใจ “มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าคะ”

ฉันนั่งนิ่งเฉย ไม่ได้ตอบอะไร ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่ได้มีส่วนรู้เห็นในปัญหาพวกนี้ แต่ก็ไม่แคล้วมีเสียงหวาน ๆ ตอบกลับไปทันที “ไม่มีอะไรค่ะ พอดีเพื่อนแค่ทักทายกันเฉย ๆ”

“อ่อค่ะ งั้นเดี๋ยวเชิญคุณ เขมมิกา เข้าห้องสัมภาษณ์ได้เลยนะคะ กรรมการพร้อมแล้ว” พูดจบเธอก็ปิดประตูแล้วหันหลังเดินออกไป

ฉันหันไปมองยัยหางม้าที่ก้มหน้าก้มตาคว้าของของตัวเอง เพื่อจะเดินตามผู้หญิงคนดังกล่าวไป และในระหว่างที่เธอกำลังจะเดินผ่านหน้าฉัน ยัยประสาทกลับนี่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาเบ้ปากใส่กันอีกด้วย เห็นแบบนั้นฉันจึงยืดขาออกไปด้านหน้าในจังหวะที่เธอกำลังจะก้าวผ่านไป

ด้วยความไม่ระวังตัว ทั้งยังเอาแต่มองหน้าจิกตาใส่ฉัน ทำให้เธอสะดุดขอฉันอย่างห้ามไม่อยู่ จนเจ้าตัวเกือบจะล้มลงไปจับกบบนพื้น

“อีบ้า! แกมาดักขาฉันทำไม” เป็นอย่างที่คาดว่ายัยนี้จะต้องแหกปากด่าฉันอีกตามเคย

“เมื่อย” ฉันกระตุกยิ้มด้วยความสะใจ ที่ทำให้ยัยนี่ดิ้นเร้า ๆ เหมือนเจ้าเข้าได้ เอาเลย โกรธฉันให้มาก ๆ โมโหให้สติแตก จนไม่มีสมาธิสัมภาษณ์งานไปเลย ยัยนิสัยเสีย!

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าต้องเจอกันอีก ฉันเอาคือแกแน่”

“คงไม่เจอกันอีกแล้วละมั้ง Say goodbye เลยก็แล้วกันนะ” ฉันยกมือขึ้นโบกลาเธอ

“กู๊ดบายแน่ แต่หมายถึงแกนะที่จะได้กู๊ดบายจากบริษัทนี้”

“ออเหรอ~~ มั่นหน้ามั่นโหนก เอ้ย! มั่นใจมากเกินไป คาดหวังเอาไว้สูง... ระวังตกลงมาจะเจ็บนะจ๊ะ” ฉันพูดยั่วโมโห ทิ้งท้ายให้เธอเจ็บใจเล่น ๆ แล้วปล่อยให้เธอเดินหัวฟัดหัวเหวี้ยงออกไปอย่างคนทำอะไรไม่ได้ด้วยความสะใจ

เอาว่ะ ได้แก้แค้นด้วยการปั่นหัวคนแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน ย้ำนะ! ว่าฉันไม่ได้ไปหาเรื่องใครก่อน แต่จะให้ฉันยอมอ่อนข้อให้นะเหรอ

ไม่มีทาง!

เป็นเพราะว่าทางบริษัทจะติดต่อไปแจ้งผลการสัมภาษณ์ทีหลัง เมื่อสัมภาษณ์เสร็จยัยคู่หู(ที่แตกคอกันแล้ว) ก็แยกย้ายกันกลับไปทันที ตอนนี้ทั้งห้องจึงเหลือแค่ฉันกับผู้หญิงหน้าหวานอีกคน ที่เอาแต่นั่งเหลือบตามองมาที่ฉันไม่หยุด

“มีอะไร...” ฉันที่กำลังเอ่ยปากถามเธออย่างเริ่มทนไม่ไหวกับสายตาที่จ้องกับแทบตลอดเวลากลับโดนเสียงเปิดประตู พร้อมเสียงเรียกคิวสัมภาษณ์ถัดไปดังขึ้นซะก่อน สุดท้ายฉันจึงกลืนคำถามจากความสงสัยลงคอ แล้วนั่งพิงผนักเก้าอี้เหมือนเดิม

เธอเหลือบตามองฉันอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปในทันที

ทำไมวันนี้เจอแต่คนประหลาด ๆ เนี่ย น่าหงุดหงิดจริง

ฉันคว้าโทรศัพท์ออกมาเลื่อนหน้าจอดูนู่นนี่ไปเรื่อยเพื่อต้องการลดความประหม่า เมื่อใกล้จะถึงคิวสัมภาษณ์งานของตัวเอง รวมถึงลดความหงุดหงิดงุ่นง่านที่กำลังสุมขึ้นในใจตอนนี้ด้วย

เมื่อเลื่อนดูจนไม่รู้จะดูอะไรแล้ว แต่ความหงุดหงิดในใจก็ยังไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายจึงกดเข้าแอปพลิเคชันแชทออนไลน์ ก่อนจะเลื่อนหาชื่อไอ้กาย ตั้งใจว่าจะไประบายความขุ่นเคืองใจกับมันให้โล่งใจขึ้น แต่แล้วสายตาฉันดันเหลือบไปเห็นช่องแชทของใครอีกคนเข้าพอดี

ฉันขบริมฝีปากแน่นอย่างชั่งใจว่าจะกดเข้าไปในช่องสนทนานั้นดีหรือไม่สุดท้ายก็เลือกที่จะเลื่อนนิ้วไปยังช่องแชทถัดลงมาจากของไอ้กายอย่างที่ใจต้องการ แล้วรัวนิ้วพิมพ์ข้อความหาใครอีกคนทันที

JEAN: ภัคกี้ทำงานอยู่มั้ย

JEAN: ว่างหรือเปล่า

ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันทักหาเขา แต่คิดว่าคุยกับเขา เขาอาจจะมีทางออกที่ดีกว่านั่งด่าคนพวกนั้นไปพร้อมกับฉันก็ได้ หรือไม่... ก็อาจจะมีคำพูดอะไรทีทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นอีกนิด

เมื่อนั่งรออยู่ครู่ใหญ่ ก็ยังไม่มีที่ท่าว่าอีกคนจะกดอ่านข้อความกัน ฉันจึงกดออกจากห้องแชทของเขาด้วยความผิดหวังเล็ก ๆ ก่อนจะพิมพ์ข้อความหายไอ้กายแทน

PK. เพิ่งว่างเลยค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ

ฉันเบิกตาขึ้นก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมา ที่เห็นข้อความของภัคกี้เด้งขึ้นมาในระหว่างรอไอ้กายอ่าน สุดท้ายฉันจึงกดสลับห้องแชทกลับไปคุยกับภัคกี้ตามที่ตั้งใจไว้เหมือนเดิม

JEAN: ไม่ทำงานเหรอ

PK.: ทำค่ะ แต่ว่างคุยพอดี วันนี้มีอะไรจะปรึกษาไลฟ์โค้ชส่วนตัวอย่างพี่หรือเปล่าคะ

ฉันอมยิ้มขำกับข้อความของเขา อยู่ ๆ ก็สถาปนาตัวเองเป็นไลฟ์โค้ชให้กันซะอย่างนั้น

JEAN: มี

JEAN: ต้องการปรึกษาไลฟ์โค้ช เดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลยค่ะ ด่วนจี๋มาก!

PK.: งั้นเริ่มได้เลยค่ะ พี่พร้อมหาทางออกให้คนน่ารักแล้ว

หยอดกันอีกล่ะ... แม้จะแอบบ่นเขาในใจ แต่ก็ยังอมยิ้มกับข้อความของเขาไม่หยุด

JEAN: จีนกำลังจะเข้าสัมภาษณ์งานล่ะ

PK.: ตื่นเต้นเหรอคะ

JEAN: อือ จีนคาดหวัง จีนชอบบริษัทนี้มากเลยด้วย

PK.: ถ้าน้องจีนมุ่งมั่นแบบนี้ละก็ ยังไงมันก็ผ่านไปได้ด้วยดีอยู่แล้วค่ะ

JEAN: มันครั้งแรกอะ จีนกลัวทำได้ไม่ดี

PK.: ทุกคนมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้นแหละค่ะ

JEAN: เขาบอกว่า CEO จะเข้ามาสัมภาษณ์เองเลยนะ ได้ยินมาอะนะ ไม่รู้จริงมั้ย

PK.: แบบนั้นก็ยิ่งดีสิคะ น้องจีนจะได้โชว์ศักยภาพของตัวเองให้เขาเห็นเลยไง

PK.: ทำให้เต็มที่ แสดงความตั้งใจออกมาตามที่น้องจีนเตรียมไว้นั่นแหละค่ะ

PK.: น้องจีนมีความมุ่งมั่น บวกกับโปรไฟล์ดี ๆ ยังไงผ่านฉลุยอยู่แล้วค่ะ

JEAN: จีนคิดไว้แล้วว่าคุยกับพี่ มันต้องมีคำพูดดี ๆ ให้จีนสบายใจขึ้นแน่นอน

PK.: จริง ๆ พี่ไม่ได้ทำอะไรมากเลยนะคะ พี่แค่ช่วงดึงความมั่นใจของน้องจีนที่มีอยู่แล้วออกมาเอง

แกร็ก! ฉันเงยหน้ามองไปที่ประตูตามเสียง ก่อนจะเห็นหน้าผู้หญิงคนเดิม ที่โผล่เข้ามาในห้องพร้อมประโยคเดิม ๆ เป็นรอบที่ 4 “คุณจันทกานต์ แซ่หยี่ เชิญที่ห้องสัมภาษณ์ได้เลยค่ะ”

“อ่า... ขอบคุณค่ะ”

JEAN: เขามาเรียกแล้ว จีนไปก่อนนะ ภัคกี้คอยให้กำลังใจจีนด้วยล่ะ

PK.: สู้ ๆ ค่ะ น้องจีนเก่งอยู่แล้ว พี่รอฟังข่าวดีนะคะ

JEAN: สาธุเลย!

ฉันรีบยัดโทรศัพท์หลังจากพิมพ์ข้อความหาภัคกี้เสร็จ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเปิดประตูเดินออกไปยังห้องสัมภาษณ์ที่ว่า เมื่อไปถึงหน้าห้อง ฉันก็พบกับผู้หญิงหน้าหวานที่เข้าไปสัมภาษณ์ก่อนหน้าฉันกำลังยืนกดโทรศัพท์ยุกยิกอยู่หน้าห้องด้วยท่าทางสบาย ๆ

เธอเลื่อนสายตาขึ้นมาสบกับดวงตาของฉันนิ่ง ๆ ก่อนที่จะยกยิ้มขึ้นมาเหมือนให้กำลังใจกัน ฉันขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าถึงแสดงท่าทีที่ดูตรงกันข้ามกันขนาดนี้

ริมฝีปากเธอกำลังยิ้มให้ฉัน แต่สายตาเธอที่มองมา เอาเด็กสามขวบมายืนตรงนี้ยังรู้เลยว่ายัยนี่กำลังปรายตามองฉันอย่างคนเหนือกว่า

 TALK WITH ME

มาอัปอีกรอบเพราะความคึก เนี่ยอะมันแปลก ๆ ไปหมดเลยว่ามั้ยทุกคน งงจริง ๆ มินนิคจะเอายังไงค่าาา ไม่ต้องซีเรียสนะ เรื่องนี้ไม่เครียดดดด 5555555555555555

.

ป.ล. ใครเล่นทวิตไปคุยกันในแท็กได้นะคะ วันดีคืนดีมินนิคก็ไปสปอยในนั้นแหละ >,<

MINNIK

มีคำผิดบอกได้นะคะ เพราะแต่งสดลงสดงับ 

อย่าลืมกด ♥ และคอมเมนต์เป็นกำลังใจดี ๆ ใจเรานะคะ 

1 เมนต์ = สิบล้านกำลังใจ

ร๊ากกกรีดเดอร์สองล้านเท่า