ตอนที่ 1 : STUMBLE LOVE♥ :: บทนำ+CHARACTER
“จะไปไหนวะ!” แรงกระชากข้อมือจากทางด้านหลังทำให้ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเค้า
“ไปทำธุระ” ฉันตอบผ่าน ๆ แล้วพยายามหมุนข้อมือออกจากผู้ชายตรงหน้า
“ธุระอะไร?” คนที่ปกติทำหน้ากวนเบื้องล่างใส่กันตลอดเวลากลับขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจ
“ธุระก็คือธุระไงเฮีย” ฉันถอนหายใจแล้วหยุดพยายามหมุนข้อมือตัวเองออกเมื่อทำยังไงคนตรงไหนก็ไม่ยอมคลายแรงที่กำข้อมือฉันออกเลยสักนิด
“แล้วมันคือธุระอะไรละวะ” คนตรงหน้าเริ่มหน้าตึงแล้วพูดเสียงแข็งเมื่อฉันไม่ยอมบอกสักทีว่าธุระที่ว่าคืออะไร
ต้องรู้ให้ได้เลยใช่มั้ย... คงไม่มีอะไรจะนิยามผู้ชายคนนี้นอกจากหน้าหล่อ ปากหมา และขี้เสือก
“ไปซื้ออาหารให้น้องเหมียว” สุดท้ายฉันก็พ่ายแพ้กับการช่างถาม ช่างสอดของเค้า ยอมขยายความคำว่าธุระของตัวเองออกไป
“แล้วจะไปยังไง?”
“รถเมล์ไง หนูขึ้นจนชินแล้วไม่หลงแน่นอน”
“เดี๋ยวเฮียไปส่งเอง” พูดจบคนเอาแต่ใจก็ออกแรงลากฉันเดินไปทางโรงจอดรถหลังคณะทันที
“เห้ย!! ไม่เอา ๆ ไม่ไปกับเฮีย” ฉันขืนตัวสุดแรงแล้วพยายามสะบัดข้อมือตัวเองออกอีกครั้ง
“ทำไมวะ!” เค้าหันกลับมามองฉันที่แสดงปฏิกิริยาต่อต้านอย่างเต็มที่
จะให้พูดยังไงดีละ อยู่ใกล้กันบ่อย ๆ แล้วอาการฉันมันรู้สึกแปลกไปน่ะ ทั้งที่เค้าพูดจายี้ยวนกวนประสาทกันตลอดเวลาที่เจอแท้ ๆ แต่ใจฉันก็เต้นรัวและแรงทุกครั้งจนบางครั้งต้องแอบยกมือขึ้นมากุมใจตัวเองไม่ให้มันกระเด็นออกมาน่ะ
“หนูไม่อยากซ้อนเฮียอ่ะ เฮียขับเร็วอย่างกับเด็กแว้น” สุดท้ายก็คิดหาข้ออ้างมาพูดกับเค้าจนได้
“ขับช้า ๆ ก็ได้วะ ไม่แว้นแล้ว แค่นี้โอเคใช่มั้ย ไป!”
“แต่หนูไม่อยากไปกับเฮียนิ”
“ไม่อยากไปกับเฮียแล้วจะไปกับใคร?” คนแสนเอาแต่ใจพูดเสียงดังด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ
“ไปคนเดียว”
“ไปกับเฮีย”
“หนูอยากไปคนเดียว!”
“แต่เฮียอยากให้ไปกับเฮีย!”
“แหลงไรกะไม่ฟังเพ รั้น!” เมื่อหมดทางสู้แล้วถูกลากมาจนถึงรถมอเตอร์ไซค์สีครามคันโปรดของคนตรงหน้า ฉันจึงทำได้แค่บ่นภาษาถิ่นใส่อย่างนึกโมโหเค้าขึ้นมา
“ริณก็ดื้อเหมือนกันอย่าว่าแต่เฮีย” เค้าโยนหมวกกันน็อกสีแดงมาให้ฉัน แล้วก้าวขาขึ้นคร่อมรถ ก่อนจะหันมาส่งสายตาให้ฉันขึ้นไปนั่งซ้อนเค้าสักที ฉันจึงสวมหมวกกันน็อกแล้วเกาะไหล่คนดื้อรั้นตรงหน้าปีนขึ้นไปนั่งซ้อนอยู่ข้างหลังเค้าอย่างจำใจ
ดีหน่อยที่ฉันชอบใส่พลีทยาวเลยเข่าจึงไม่มีปัญญากับการซ้อนมอเตอร์ไซค์คันนี้ คอยดูเถอะวันหลังจะใส่ทรงเอเหนือเข่ามาเลยจะได้หาข้ออ้างหนีไปให้พ้น ๆ ชอบโผล่หน้ามาให้เจออยู่เรื่อยมันน่ารำคาญใจนะ!
ทำไมโลกถึงได้เหวี่ยงคนที่ไม่อยากเจอให้มาเจออยู่ได้...
“กอดดิ”
“กอดอะไร”
“กอดเฮีย”
“ไม่กะ...”
ปรื้นนน~~
“กรี๊ดดด เหยดแหม่ เกิบพลัด” ด้วยความตกใจที่คนด้านหน้าออกรถอย่างไม่ทันตั้งตัวจนฉันหงายเงิบไปด้านหลังแล้วอุทานออกมาเป็นภาษาถิ่นที่ค่อนข้างหยาบ สุดท้ายจึงรีบกอดหมับเข้ากับคนตรงหน้าอย่างเต็มแรงโดนไม่ลืมฟาดฟันคำพูดใส่เค้า "ไอ้เฮียบ้า!"
“ก็แค่เนี่ย”
“ไหนบอกจะไม่แว้น”
“ถ้ากอดจะไม่แว้น”
สันดาน!
ถ้าวันนั้นฉันไม่ใจบุญสุนทานจนเป็นเหตุทำให้เค้าต้องหักรถหลบพุ่งเข้าใส่กองขยะ ชีวิตในมหา’ลัยฉันคงจะสงบสุขกว่านี้ ไม่ต้องมาว้าวุ่นใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้เค้าหรอก
‘เฮียโฬม’
♥
CHARACTER
หนูบ้านนอก เฮียโคตรแว้น
...
แอนด์เดอะแกงค์
ร่วมด้วย
และ...
I #เฮียโฬมคนขี้เผือก I
TALK
สวัสดีค่ะ มินนิคคนเดิม เพิ่มเติมคือเปิดทวิตแร้วววว ใครอยากเม้าท์ไปเม้าท์กันได้ที่ # ด้านบนเรยยย
สำหรับเรื่องนี้ก็ เบาสมอง แทรกตลก ฟิน(รึป่าววะ ดูจากการจิกกัดของพระนางแล้ว)
เอาเป็นว่าทางใครก็กดแฟบไว้นะคะ อ่านเรื่องนี้คาดว่ารีดคงได้เรียนรู้ภาษาใต้ไปพอสมควร
บางคำหยาบขออนุญาติวิบัตินะคะ เดี๋ยวโดนแบน ไม่ต้องเห่วงนะคะจะใส่ซับให้ทุกคำที่เป็นภาษาถิ่น 55555
เยิฟฟฟฟฟ
...
MINNIK
...
มีคำผิดบอกได้นะคะ กด ♥ แล้วคอมเมนต์ให้กันด้วยนะ
อยากมีปุ่มกด Like ฮ่าๆๆๆเหยดแม่ ... หรอยได้แรงอก
ฮือออ ตลกและน่ารักอ่ะ5555
อ่านติดตามค่ะ
รอค่ะ มาอัพเรื่อยๆนะ
รับรู้ได้ถึงความฮากระจายของคู่นี้5555555
เปิดเรื่องมาก็ฮาแล้วชอบค่าาาา