พระรามพ่ายแพร

“นั่งนับวันนับคืนขนาดนี้ รอให้เค้าง้อเหรอ”

“ทำไมต้องรอ”

“แล้วเบ๊บไม่คิดจะง้อเค้าบ้างอะ”

“ก็ไม่ผิด”

“เค้าก็ไม่ผิด”

“ไอ้ราม!”

“พูดไม่น่ารัก”

“เรื่องของมึง” 

ผ้าแพรกระแทกเสียงใส่พร้อมหมุนตัวเดินหนี จึงก้าวขาตามไปติด ๆ พลางเปิดปากเอื้อนลูกคอกระตุ้นต่อมอารมณ์ของคนตรงหน้า

“ไสว่าสิบ่ถิ่มกัน~” 

“...” 

แล้วก็ได้ผล ทันทีที่เริ่มเมโลดีท่อนที่สอง เรียวขาสวยก็หยุดอยู่กับที่ ก่อนจะสะบัดหน้ามองอารมณ์กรุ่น 

เห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ แล้วแหกปากร้องต่อโดนไม่สนใจคนรอบข้าง

“น้ำตาตก...~” 

“หยุด!” 

“หยุดทำไม ก็คนมันโดนเมียทิ้ง” 

“กวนตีน ไปไหนก็ไปเลย” ออกคำสั่งเสียงเข้ม ร่างเล็กก็กึ่งเดินกึ่งวิ่ง จึงรีบสาวเท้าเข้าไปคว้าแขนเอาไว้ “อะไรอีก”

“เลิกเรียนกี่โมง”

“ถามทำไม” ดวงตากลมโตช้อนมองด้วยความแปลกใจ แต่ในแววตาคู่นั้นระคนไปด้วยความสั่นไหว

สายตากวาดมองใบหน้าที่แสนคิดถึงในระยะประชิด ทั้งแววตาดื้อแพ่งและจมูกรั้น ๆ ไหนจะพวงแก้มกลมที่ชวนแนบจมูกลงไปสักฟอดใหญ่ ชวนให้รู้สึกอยากล้มเลิกแผนดัดนิสัยเมียแล้วกลับไปสปอยล์ให้เอาแต่ใจไปเรื่อย ๆ

ไอ้เหี้ย! เมียกูน่ารักจังว่ะ

อยากกอด อยากหอม อยากเอาฉิบหาย แต่ทิฐิมันค้ำคอ จะยอมแพ้ง่าย ๆ ไม่ได้!

รอบนี้ไอ้พระราม จะไม่ง้อเมียก่อนเว้ย!!

“จะไปเอาผ้า” ผมตอบออกไปอย่างไร้หัวคิด พร้อมก่นด่าตัวเองในใจ เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจอย่างที่สุด

“เออ! มาเอาไปก็ดี รกห้องจะตาย จะได้มีที่ไว้ให้ผัวใหม่” ผ้าแพรสะบัดมือผมทิ้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินห่างออกไป แต่เพียงครู่เดียวเธอก็หยุดนิ่งแล้วผินหน้ากลับมา

จ้องมองร่างเล็กที่ตรงเข้ามาด้วยความไม่พอใจ เพียงเสี้ยววินาทีเรียวเท้าเล็ก ๆ ที่ถูกห่อหุ้มด้วยส้นเข็มก็กระแทกลงมาบนผ้าใบของผมเต็มแรง

“ไอ้ผัวบ้า! ขอให้จู๋ไม่แข็งไปตลอดชีวิต” 

--------------------------

คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้ไม่มีสาระอะไรเลย นอกจากผัวเมียตีกัน 

ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ เพราะ ผัวเมีย คู่นี้วุ่นวายพอแล้ว

*୨୧ ┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈ ୨୧*

Talk with MINNIK

คิดถึงรั้วมหาวิทยาลัย ก็เลยโยกมาแต่งเด็กมหาลัยสักหน่อย 

แนวรักวัยรุ่นทั่วไป ย่อยง่าย พ่อแง่แม่งอน อวดแฟนไปวัน ๆ ไม่มีสาระอะไรเลยค่ะ 555555

ฝากติดตาม กดหัวใจ และคอมเมนต์ติชมด้วยนะคะ 

รัก♥

*୨୧ ┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈ ୨୧*

<<<เนื้อเรื่องทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นจริงเป็นเพียงจินตนาการของตัวผู้แต่งเท่านั้น>>>

Xห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงใด ๆ ทั้งนั้นX