รักหมดใจของยัยคาสโนวี่

ลำดับตอนที่ #4 : ไอ้ไม้ถูพื้น(ที่ยัง)น่ารัก!!!!!!

     "เเกมีอะไรจะพูดกับฉันมั้ย" ไอ้หวานถามฉันตาเเป๋ว
     "มีดิ มีเยอะด้วย....เเกต้องช่วยฉันน้า..."  o-o



        "55555555555+"

        "ก็เป็นอย่างที่เเกเล่านี่เเหละ ช่วยหน่อยนะ"


        "555555555+" เเน๊ะ มันยังหัวเราะไม่หยุด เพื่อนเลิฟของเเกกำลังมีปํญหานะโว้ย
        "ไอ้หวาน" สิ้นเสียงของฉันเท่านั้นเเหละ ไอ้หวานเงียบไปเลยให้มันรู้ซะมั้งว่าไผเป็นไผ
        "เเล้วเเกจะให้ฉันช่วยไงอะ"  ไอ้หวานมองตาเเป๋ว  มันก็ไม่รู้ว่าทำไงเเหมือนกัล

        "ทำไงก็ได้ ให้ไอ้หมาตัวนี้ห่างฉันที่สุด " ฉันชี้นิ้วไปที่ไอ้หมานรกนั่นที่นอนหลับปุ๋ยอยู่
ไอ้หวานมองไล่นิ้วฉันไปมองไอ้หมาเวรนั่น  ดูเหมือนมันจะเห็นอะไรบางอย่าง  0-0มันมีปลอกคอด้วยอะ ไอ้มิ้น 




        " ชอกกี้/เชน " ไอ้หวานอ่านให้ฟัง ทำไมต้องอ่านให้ฟังด้วยวะฉันก็อ่านเป็นนะเว้ย

        "ส่วนมาก เค้าจะนิยมเขียนชื่อเจ้าของไว้ก่อนอะ" รึเปล่าวะ ถ้าฉันทำม่ผิดอะนะ

        "งั้นเจ้านี่ก็ชื่อ เชน อะดิ"  เราหันไปมองไอ้ไม้ม็อบนรกที่นนสลบเหมือดอยู่

       "เฮ้ย!!!0.0 มีเบอโทรด้วย...เบอเจ้าของไอ้เชนนรกนี่เลย" ถ้าไช่เเล้วจะเขียนให้รกปลอกคอทำไมว่ะ....>*<


         "เเกโทรดิ"ฉันใช้ให้ไอ้หวานโทร ซึ่งมันก้ยอมทำเเต่โดยดี  (-*-)  เเต่เเววตาดูมีเลห์นัย

เเปลกๆ ..-*-ชิ้งๆ ไอ้หวานหยิบมือถือฉันไปโทร อ้าว โทรศัพท์บ้านก็มีมัยไม่โทรฟะ  มือถือมันเเพงนะโว้ย  -_-  ระหว่างที่ไอ้หวานโทรหาเจ้าของไอ้เชนนรก ฉันก็นั่งดูไอ้หมาเชน จะว่าไปถ้าดูดีๆมันก็น่า

ระกเหมือนกันนะ <ย้ำ!!!ถ้าดูดีๆนะ> เสียดายดูมอมเเมไปหน่อย  เจ้าของมันคงไม่ค่อยใส่ใจมันเท่าไหร่  นี่ฉันคิดอะไรอยู่วะเนี๊ยะ (- - ) ( - -) หยุดคิดว่าไอ้หมานรกนี่น่ารักเดี๋ยวนี้นะ....







          สักพักไอ้หวานก็เดินมา หายไปนานเชียว คุยนานเปลืองเงินวุ้ย!!  

         "ไงบ้าง ได้เรื่องมั้ย" ฉันเริ่มพ่นเเบคทีเรียในช่องปากใส่มันกก่อน

         "ได้สิ ระดับนี้เเล้ว ได้ทั้งเรื่องเลย"  
        "ได้เรื่องว่าไงบ้าง" เเต่ไม่ทันที่ไอ้หวานจะอ้าปากก็ บังเกิดเสียงหนึ่ง.........-/-

                  "เเฮร์ร์" เสียงคุ้นๆดังมา มันคุ้นมาก คุ้นเเบบไม่ต้องสงสัยเลย..............
              " เเฮร์ร์....ร์ โฮ่งงๆ"  ฉันกับไอ้หวานมองตากันปริบๆ การกระทำที่จะเกิดขึ้นดังนี้มันไม่ต้องมีการนัดหายกันก่อนหน้านี้  เพียงมองตากันก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำไร  วิ่งซิค่ะ ..วิชาเก่าที่เเม่ฉันกับไอ้หวานให้มา     ก่อนที่เจ้าหมาหน้าโง่จะทำอะไร......ฉันกับหวานก็ชิ่งทันที...****___***



          ไอ้หวานวิ่งเข้าไปในครัว ฉันรู้ว่ายัยนี่จะไปหยิบมีด ฉลาดนี่หว่าเพื่อนฉัน  เเต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันจึงโง่ขนาดนี้ ++++วิ่งขึ้นมาข้างบนทำไมวะ 0000000 ว้ากกก!!! ไอ้หมานรกมันวิ่งตามขึ้นมาเเล้ว  เผ่นก่อนลานะ------------+
       
           ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่บนที่นอน ในมือของฉันมีไม้กวาดอันเป้งอยู่  พอไอ้หมานรกมันวิ่งเข้ามา ฉันก็ตั้งท่าจะฟาดหัวมัน >-< ได้ผล...มันกึกลงมองสิ่งที่อยู่ในมือฉันอย่างประหาด เออไอ้ของประหลาดนี่มันก็สามารถทำให้เเกสลบไปไม่เเพ้ล้อรถหรอกนะโว้ย!!!


      " เเฮร์ร์" อ๋า+-+ มันขู่อีกเเล้ว นี่มันไม่กลัวไม้กวาดรึไง  เเต่ฉันก็พบสาเหตุที่มันไม่กลัวนั่นคือ.....ว้ากกก หมอนข้างนั่นเอง!!!! นั่นดิว่าทำไมมันไม่กลัว 


        ไอ้หมานรกนั่นย่างสามขุมเข้ามาเรื่อยๆ  โมโหเเล้วนะโว้ยไอ้หมาบ้า!!!
   "เเกหยุดอยู่ตรงนั่นนะ " ฉันสั่งให้มันหยุด

   "หนอยเเน๊ะไอ้หมาเนรคุณ กว่าฉันจะเเบกเเกมาที่นี่ได้มันหนักรู้มั้ย!!!" ได้ผลมัน หยุดชะงักเลย หน้ามันเริ่มจะจ๋อยๆด้วย 5555555+ สำนึกผิดเป็นด้วยหรอเเก




 
             เเละเเล้วเหตุการณ์นั้นก็ผ่านไปได้ด้วยดี..^-^ ด้วยฝีมือของฮีโร่พันธ์ใหม่ สวยใส นามว่า มินนี่ ฮะฮะฮ่ะ (ปล่อยให้มันบ้าไป)  


            "เออ เเกโทรหาเจ้าของไอ้เชนได้ความว่าไงบ้างวะ" ฉันเริ่มถามมัน
            "เค้าจะมารับเจ้าเชนที่นี่ ประเดี๋ยวก็คงมา" >0< จะบ้าเหรอให้คนเเปลกหน้ามาบ้านฉันได้ไงกัน  ขนาดหมายังดุหยั่งนี้เเล้วเจ้าของมันไม่เป็นโจรฆ่าข่มขื่นเลยเหรอ บรื่อๆๆสยองวะ


          " เเกให้เค้ามาบ้านฉันได้ไงวะ"
           "หรือเเกจะอุ้มไอ้เชนไปให้เจ้าของมัน"เออ!!!!จริงของมันวะ ดีดีภูมิใจเพื่อนฉันฉลาด    เอิ้กๆๆ  ไอ้หวานนั่งเหล่ไอ้หมานรกตลอด  ส่วนไอ้หมาเชนนรกนั่นก็นั่งเงียบอยู่ที่มุมบ้าน   เเว๊บๆๆชิ้งๆๆ      *-* เหมือนมีแสงอะไรวูบวาบมาเข้าตาฉัน ปิ้งๆๆ*-*  อ้อ เจอละ ไอ้หวานมันเเอบซ่อนมีดไว้ข้างหลังนั่นเอง ยัยนี่ก็กลัวเหมือนกัน ระวังมีดเสียบก้นนะ ฮิฮิ.. ^-^


      "ออด  ออด "เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ฉันกับไอ้หวานมองหน้ากัน   -+-

       "สงสัยพ่อไอ้เชนมาว่ะ.." ไอ้หวานเอ่ยปากขึ้น
       " ขอมอบหน้าที่อันทรงเกียรตินี้ให้กับเเก " ฉันผายมือเชิญมันไปไล่เเขก



       " เฮ้ย!!!ทีตอนโทรไป ฉันยังโทรไปเองเลย คราวนี้ตาเเกมั่ง" ว่าเเล้วว่าทำไมตอน ใช้ให้โทรมันไม่บ่นเลยสักเเอะ ฉลาดนะเนี๊ยะ เพื่อนฉัน  เเต่โชคฉันยังดีอยู่เมื่อ.........


            
    "คนสวยรับโทรศัพท์หน่อยเร้ว" กิ๊กคนไหนโทรมาวะ.งิงิ  เดี๋ยวป๋าตบรางวัลให้ ฮะฮะ  ฉันมองหน้าไอ้หวานเเล้ว(พยายาม)ปั้นหน้าอินโดเซนด์สุดๆๆ   ฮิฮิ 

     " ขอตัวไปรับมือถือก่อนนะ"  ฉันหยิบมือถือเเล้วบอกมัน

    " ไม่ต้อง!!!! ฉันรับเอง เเกไปเปิดประตู"  เเงT-T ไอ้หวานมันเเย่งมือถือไปจนได้  นี่มันคงไม่รู้บัญญัติปกป้องคนหน้าตาดีซิ  เค้าเขียนไว้ว่าการเเย่งของจากคนหน้าตาดีมันเปงบาปร้ายเเรง...ฮิฮิ(คิดได้ไงอะ)             นี่สรุปว่าฉันต้องไปปิดใช่มั้ย...T0T ชิ





      "ออดดดดดดดดดดดดดดดด" เออรู้เเล้ว

          "มาเเล้วค่ะ"  ฉันตะโกนบอกคนที่มากดออด  เมื่อฉันเปิดประตูให้บุคคลที่เป็นเจ้าของไอ้เชนเข้ามา ฉันก็ต้องพอกับ....สิ่งมหัสจรรย์ลำดับที่8 ของโลก  สิ่งที่ฉันเห็นนั้นก็คือ เสาไฟฟ้าเดินได้

  เเถมหน้าหล่อด้วย  O0O  เฮือก!!จะรีบสุงไปไหนเนี๊ยะ   ฉันเงยหน้ามองหน้าหล่อๆนั้น....... ไอ้หน้าหล่อฉีกยิ้มชนิดนางสาวไทยยังตกเวทีประกวด  เป็นบุญของไอ้เชนมาก ที่มีเจ้าของหล่อเยี่ยงเทพเเบบนี้ T-T(ยัยนี่เริ่มอิจฉาหมาอะ) สาธุ ขอให้ลูกช้างขอมีแฟนเอาให้หล่อเหมือนไอ้เสาไฟนี่เลยนะเจ้าค่ะ ลูกช้างจะเต้นระบำฮาวายรอบจังหวัดเลยเจ้าค้า... 





          " คุณครับ" คำพูดของนายเสาไฟปลุกฉันออกจากความฝัน(ที่กำลังจะเป็นจริง..งิงิ)

           "ใช่บ้านคุณมิ้นรึเปล่าครับ" นอกจากจะหน้าตาดีเเล้วยัง พูดเพราะอีก เเสดงว่าสามารถเป็นพ่อของลูกได้ งิงิ *-*


           
           "ใช่ค่ะ เอ่อ..คุณช็อคกี้ใช่มั้ยค่ะ" ^-^  คิ้วสวยๆของนายนั่นโก่งขึ้นเล็กน้อย....

    นายนั่นทำหน้าเเปลกใจนิดนึง  ก่อนที่คำพูดของมันจะทำให้ฉัน..........หน้าเเตก  เพล้งงงงงง
        " เอ่อ..^-^  ผมชื่อเชนครับ..ชอกกี้คือหมาของผม" ^-^

      อ้ากกกกก o[]o ส้วมอยู่หนายยย  ฉันขอมุดด่วน..T-T


          "อ๋อ..เหรอค่ะ เพื่อนฉันคงเข้าใจผิดนะค่ะ"  ฉันไม่ยอมหน้าเเตกคนเดียวหรอโว้ย...เเกนะเเกไอ้หวาน  "เข้ามาข้างในก่อนซิค่ะ หมาของคุณอยู่ข้างในอะค่ะ" ^-^ 




            ฉันพาไอ้นายเชนเข้าไปในบ้าน จะว่าไปนายนี่หน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน  ...จำไม่ได้อะ *-* ช่างมันเหอะ   



        "ชอกกี้" ไอ้หล่อตะโกนเรียกหมาเวร  พอไอ้หมาเวรเห็นเจ้านาย(สุดหล่อ)ของมัน...........มันก็ว่ามาหาอย่างดีใจ....T-T ทั้งสองกอดกันกลางสวนดอกไม้(บ้านฉันเองเเหละ)  ถ้ารักกันมากทำไมไม่เเต่งงานกันเลยละยะ...เชอะ(มันอิจฉาหมาอีกเเล้ว)  




      "คือมันหายไปจากบ้าน3วันเเล้วอะครับ" เหรอไอ้หมาเวรนี่หนีออกจากบ้านมา โง่มาก  มีเจ้านายหล่อขนาดนี้เเล้วหนีออกมาได้ไง....


     ฉันพยักหน้าเป็นการตอบรับ ไอ้หมาเวรมองหน้าฉัน   ซึ่งสามารถเเปลเป็นภาษาคนได้ว่า
   " ยัยบ้าเอ๋ย ฝากไว้ก่อนนะวันหลังจะมางับน่อง"  ไอ้หมาบ้าคิดจะมางับน่องฉัน กลับบ้านเองยังกลับไม่ถูกเล้ย.....

    " บ้านผมอยู่ห่างจากบ้านคุณไป3ซอยอะครับ"  อิอิ มีหวัง 3 ซอย 


    "เหรอค่ะ " ^-^ ทำหน้าน่ารักเต็มที่ เผื่อไอ้หล่อลากไส้นี่จะปิ๊งงงง  เเต่เห็นทีจะยากดูท่าน่าจะเป็นพวกเด็กเรียนนะ
       

      " เออ!!! บอกกี่ครั้งเเล้วฮะว่าไม่ต้องโทรมาเเล้ว  เจ้าของเครื่องเค้ารำคาญนะโว้ย!!!"  เสียงที่น่าตกใจเเผดมาจากหลังบ้าน  เอี้อกก!!! ยัยนี่ไม่เคยรักษาหน้าฉันฉันเลยนะ  ไอ้เพื่อนเลิฟ  เเต่ดูเหมือนมันจะไม่รู้สึกกพระวรกายว่ามีมนุษย์(รูปงาม)สองคนยืนอยู่ตรงนี้


          
        " เเก!!!ฉันจะไปเตะเเกให้.........."  ดูเหมือนว่ามันจะรู้ตัวละนะว่ามีคนสวยกับคนหล่อยืนมองมันอยู่  เเต่สงสัยจะหล่อมาไปหน่อยไอ้หวานมองตาค้างเลย O[]o ตาค้างหรือตกใจก็ไม่รุเหมือนกัน



         อาการของไอ้ผักหวานเหมือนกับไอ้หล่อลากสมองที่อยู่ข้างฉันเลย   อะไรมันจะสามัคคีกันปานนั้นวะ   ฉันกับไอ้หมาเวรมองหน้ากันงงๆ


         "ตุบ " เสียงมือถือฉันที่ไอ้หวานถือไว้โม่งพื้นลาโลก  เเกนะเเกไอ้หวาน มันจะตะลึงมากเกินไปเเล้วนะโว้ย   ฉันมองหน้าไอ้หมาเวร ให้มันทำอะไรซักอย่าง


 

         "  โฮ่งๆๆๆ" ชอกกี้(ยอมเรียกดีดีเเล้วนะ)เห่าเรียกสติเจ้านายของมันเเละเพื่อนฉัน   เสียง50 เดซิเบลของมันทำให้ยัยหวานสะดุ้ง  มองหน้าฉันทีมองหน้าคนที่ยืนข้างฉันที  เเล้วก็วิ่งหนีขึ้นไปบนห้อง........ ปล่อยมันไป
         
            "หวาน  ผักหวาน นั่นเธอใช่มั้ย" ไอ้นายเชน(เปลี่ยนสรรพนามกระทันหัน)วิ่งตามหลังยัยหวานไป  เอ้ยขึ้นไปบน