รักหมดใจของยัยคาสโนวี่

ลำดับตอนที่ #3 : ไอ้ไม้ถูพื้น!!!!!(ที่น่ารัก)

                         

            "เเม่!!!วันนี้มีไรกินมั่งอะ" 

         ฉันกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดเข้าไปในครัว  เเต่พบกับครัวที่ว่างเปล่า


           "อ้าวเเม่ม่ายอยู่...เเม่ปายหนายอะ" เอ๊ะ!!!มีโน๊ตเเปะอยู่ที่ตู้เย็นด้วย
 "เเม่บินไปหาพ่อที่LAนะ ค่าขนมเเม่โอนเข้าบัญชีหนูเเล้วนะ  เม่คงกลับหลังที่ลูกเปิดเทอมเเล้วโน่นเเหละ..อยู่บ้านดีดีนะลูก" 0[]0 โดนเเม่ทิ้งอ๊า~




             "มิ้น!!!โทรสับเเกอะ" ยัยหวานเดินเอามือถือมาให้ฉัน

            "ไคอะ"


           "กิ๊กเเก"

           "เเกคุยให้ก่อนละกัน" เเล้งฉันก็เดินออกมาหน้าบ้าน  ^0^  อากาศตอนเช้าเนี๊ยะสดชื่นจัง  น่าจะไปขี่จักรยานเล่นนะ  หวังว่าที่สวนสาธารณะจะไม่มีไอ้หมาปากปีจอเหมือนในวัดนะ  ถ้ามีละก็มิ้นสู้ไม่ถอยเเน่ ย๊ากกก ไปเอาจักรยานนนนน  ฉันวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน



        " มิ้นไปขี้ไม่ว่างคุยกะเเก"  อ้าว เวงกรรม งั้นฉันเพิ่งไปขี้หน้าบ้านมาดิ

       "ไม่ต้องโทรมาเเล้วนะโว้ยยยมิ้นเค้ารำคาญไม่รู้บ้างเหรอฟะ" ไอ้หวานตะโกนใส่มือถือฉัน อือ  มือถือมิ้นทำใจดีๆไว้อย่าเป็นอะไรนะ0[]0 อย่างน้อยเมื่อคืนไอ้หวานมันเเปรงฟันอาบน้ำเเล้วนะ(ส่วนเเกอะยัง) ฮือๆๆเจ๋งเเน่มือถือฉัน...คิออกละ...ชวนไอ้หวานไปด้วยดีกว่าฉันจะได้ซ้อนท้ายมันไม่ต้องเหนื่อย(เเววตาเจ้าเล่ห์)


       "เอ้ยผักหวาน!!ไปขี่จักรยานด้วยกันมั้ย"

       "ไม่เอาฉันจะนอนต่อละขอบาย.." อ้าวไอ้นี่ว่าจะใช้เเรงงานซักหน่อย ต้องปั่นเองอีกละ

       " เออ!!!ขอให้สงบสุขกับการนอนนะ" เชอะไม่ง้อก็ได้วะ

 เเละเล้วจักรยานสีเหลืองที่ฝุ่นจับจนมอมเเมมก็โดนคุ้ยออกมาจากห้องเก็บของที่ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมเยือนมันได้ชาติเศษ...จุดประสงค์เพื่อให้คนสวยปั่นไปสูดอากาศสดชื่นยามเช้า..คิคิ คิดได้ไงฟะ









        ฉันปั่นจักยานไปเรื่อยๆจนอะไรหลายๆอย่าง.. สูดอากาศยามเช้าที่สดชื่นเข้าเต็มปอด

  " เฮ้!!!ยัยมิ้ง วังนี้ตื่นเช้าเจียวนะ" เจ้กิมเล้งเพื่อนบ้าน(สุดเจือก)ทักทายฉันเเต่เช้า ทำเอาบรรยากาศหมนหมองไปเยอะทีเดียว  เเละที่สำคัญเรียกชื่อฉันผิดทุกที ชื่อมิ้นโว้ยยยไม่ไช่มิ้ง


           "ค่ะ ^-^"

          " เออยัยมิ้นเดี่ยว!!จอกก่อง" เอี้ยดดดดด!!!

            "มีไรค่ะ"

           " เมื่อเซ้าป้าเหงเเม่หนุเค้าหิ้วกาเป๋าโบกเเท็กซี่ปายไหนอะ" เห็นมั้ย  บอกเเล้วว่าเจือกทุกเรื่อง

           "แม่เค้าไปหาพ่ออะค่ะ" เเล้วตูจะตอบไปทำไมวะ 

          "งั้นหนูไปก่อนนะ" เเละเเล้วฉันก็ใช้วิชาเก่า ชิ่ง ทันที  

                     ฉันขี่จักรยานต่อไปเรื่อยๆ  เรื่องนี้คงดำเนินไปอย่างราบรื่น นั่นเป็นสิ่งที่วิเศษมาก  ถ้าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เป็นคู่เเค้นของฉันตลอลกาล -_-  ไอ้หมานรกนั่นเอง  อย่างที่บอกส่วนมากหมาจะไม่ถูกกับคนหน้าตาดี เชอะ!!!!!






          "เเฮร์ร์ร์ร์...."ไอ้หมาน่ารัก(ประชด) ยิ้มทักทายฉันอย่างเป็นมิตร  อึ้ย!!!คนแถวนั้นเริ่มจะหันมามองเล้ว   หนอยไอ้หมาบ้าเเกกำลังทำให้ฉันอายคนนะวุ้ย


         " ไปซะนะ!!!! ไอ้หมาน้อย" ฉันพูดกับมันเเบบใจเย็นดังสุภาษิติ ทำใจดีสู้หมา  

        "  เเฮร์ร์ร์ร์!!! โฮ่งงง!!!" เวงกรรมของฉัน เชื่อเเล้วว่าหนีไม่พ้นจริงๆ

       " หลีกไปนะไอ้หมาบ้า!!!!" นี่ฉันพูดไปอีกครั้ง เเต่รู้สึกว่าพูดเเรงเกินไป คนหันมาดูมากว่าเก่าอีก  อายเป็นนะโว้ย


         " เเฮร์" ไอ้หมาขนฟูเเสนบ้าตอบกลับมาซึ่งเเปลเป็นภาษาคนได้ว่า "ไม่หลีกโว้ย" เเละยังไม่พอเเค่นั้น มันพุ่งตัวมาทางงฉันอย่างเเรง  ประกอบกับฉันกำลังหันล้อจัรยานหนีไอ้ขนฟู เเล้วสิ่งมหัศจรรย์พันเเปลกก็เกิดขึ้น








          " โครม!!!! เอี้ยดดดด!!! เอ่งงง" สิ่นเสียงไอ้หมาชะตาขาดร้อง  ฉันเปิดตาขึ้นดูภาพที่ปรากฎตรงหน้า  ไอ้หมาชะตาขาดนอนเเอ้งเเม้งอยู่ใต้จักรยานฉัน  เวง

          คนรอบข้างมองหน้าฉันอย่างนั้น เวงกรรม เค้าคงเข้าใจฉันผิดหมดเเล้ว  ฉันไม่ใชคนใจร้ายอย่างนั้นหรอกนะ ฮือ  ฮือ

       "ทำไมหนูทำกับมันอย่างนั้นหละ" คุณป้าสายตาฝ้าฟางคนนึงว่าฉัน สงสัยเเกจะฝ้าฟางมากจนมองไม่เห็นว่ามันเป็นคน(ตัว)วิ่งมาชนล้อรถฉันเอง.. 




     ฉันได้เเต่มองเเล้วก็ยิ้มเห้ยๆก้มหน้ารับชะตากรรม(ที่ไม่ได้ทำ)
     "หนูยืนอยู่ทำไม  พามันไปหาหมอซิ!!"  คุณป้าสายตาฝ้าฟางคนเดิมยัดเยียดให้ฉันเอาไอ้หมาบ้านี่ไปหาหมอ


       เเกรรร์...ไอ้ขนฟู ทำไมหมาต้องเอาความเดือดร้อนมาให้ฉันทุกทีเลยเนี้ยะ


    ฉันก้มลงไปดูสภาพไอ้หมาชะตาขาดตัวนั้น ดูเหมือนมันจะสลบนะ ฉันเลยตัดสินใจฆ่าตัวตายโดยการอุ้มหมานรกตัวนั้น เเล้วปั่นจักรยานออกไปจากที่ตรงนั้นโดยเร็ว  คุณคิดว่าฉันไปไหน?  ระหว่าง

   ข้อ 1  อุ้มไอ้หมาชะตาขาดไปโรงพยาบาลสัตว์ (เป็นไปไม่ได้ เพราะยัยนี่อะมันงก)
   ข้อ 2  เอามันไปทิ้งที่วัด  (เป็นไปได้ เเต่มันไม่น่าใจร้ายขนาดนั้น ถ้ามันจะเอาไปทึ้งมันจะทิ้งกองขยะหรือไม่ก็ข้างทาง ชัวร์)
   ข้อ 3  เอามันกลับไปบ้าน  ถ้าคุณเลือกข้อนี่ คุณตอบถูกต้อง!!!! รับรางวัลเป็นบ้านพร้อมหนี้สินจากคนเขียนเรื่องนี้ได้เลย 55555+  เอ้าเข้าเรื่องต่อ






    ฉันอุ้มมัน ขี่จักรยานมือเดียวด้วยความยากลำบาก  พอกลับถึงบ้านปรากฎว่าประตูรั้วปิด  การกดออดเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ฉันเข้าบ้านได้ในตอนนั้น  นี่ฉันต้องมากดออดบ้านตัวเองหรือเนี๊ยะ


     "ออด  ออด" 


     " เจ้าของบ้านไม่อยู่ เชิญโอกาศหน้า" อ้าว ไอ้หวาน เจ้าของบ้านยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้นะโว้ย

     "เเกจะออกมาเปิดประตูให้ฉัน หรือว่าให้ฉันเข้าไปเปิดกระโหลกเเก" ฉันโวยวายอยู่หน้าบ้าน ไอ้ไม้ถูพื้น(ก็ไอ้หมานรกนั่นเเหละ)นี่ก็หนักใช่เล่นนะ


          
    " ปึง ปึงปึงงงง"  เสียงไอ้หวานรีบเดินปึงปึงออกมา รีบเปิดประตูให้ฉัน 


มันมองฉันเหมือนสิ่งมีชีวิตใหม่ที่โลกเพิ่งค้นพบ (-*-) อะไรวะมนุษย์อย่างฉันจะอุ้มหมาไม่ได้หรอวะ