รักหมดใจของยัยคาสโนวี่

ลำดับตอนที่ #2 : คืนวันเก่าๆของยัยผักหวาน {1 }เเผลเป็นที่เเก้ม!!!!!!!!!!!!

ผักหวาน says:.......(-_-)
       
          ในเช้าที่สดใสฉันโดนปลุกด้วยลูกตีนทอร์นาโดของยัยมิ้น  ไม่ว่ามันจะทำไรฉันฉันไม่โกรธมันหรอก  เเต่เเอบหมั่นไส้มันไม่ได้ ก็เพื่อนฉันน่ารักออกขนาดนี้ หน้าขาวรูปไข่ จมูกโด่ง ปากสีชมพูได้รูป ผมยาวสลวย ทั้งหมดนี่เป็นของยัยมิ้น ยัยมิ้นไม่น่าเป็นอย่างนี้เลย ทั้งหมดนี้เพราะฉันคนเดียว





         3ปีก่อน
      ฉันกับยัยมิ้นยืนรอเเท็กซี่อยู่หน้าโรงเรียน

       "ปิ้น" รถมอเตอร์ไซด์คันหหนึ่งมาจอดตรงหน้าพวกเรา

           "จะกลับเเล้วหรอ  ให้เราไปส่งนะ"    รักเเรกของฉัน ผู้ชายคนนั้น "เเบงค์" หนุ่มเนื้อหอมประจำโรงเรียนที่ฉันกับมิ้นอยู่  เละเย็นวันนั้นเป็นวันที่เรารู้จักกันด้วยความรู้สึกที่ดี  ตอนนั้นฉันกับมิ้นยังอยู่มอ1อยู่เลย ถือว่าเป็นน้องไหม่อยู่


           "นี่หวาน ฉันขอเตือนก่อนนะเเบงค์หนะเค้าเป็นคาสโนว่าเลยนะโว้ย!!" ยัยมิ้นพูดเตือนฉัน

           "เเล้วทำไมอะ เค้าไม่ได้ขอฉันเป็นเเฟนซักหน่อย" ใช่ตอนนี้เค้าไม่ได้ขอฉันเป็นเเฟน  เเต่เย็นวันนั้นเเบงค์นัดฉันไปหลังโรงเรียนหลังเลิกเรียน โดยไม่มีมิ้น กว่าฉันจะเกลี้ยกล่อมให้ยัยมิ้นกลับบ้านไปก่อนก็เกือบเเย่  ครั้งเเรกที่เราเเยกกันกลับบ้านในรอบ10ปีที่จำความได้!!


              "คบกับเรานะ" คำพูดนั้นออกมาจากปากของเเบงค์  พร้อมกับกุหลาบสีเเดงหนึ่งดอก ซึ่งมันน่าปลื้มมากในตอนนั้น เเละฉันก็ทำในสิ่งที่น่าเสียใจมากที่สุด
              "ตกลง"(_ _)  (- -)





     หลังจากวันนั้นฉันกับเเบงค์เราคบกันอย่างเปิดเผย  เเต่ฉันไม่ได้บอกให้พ่อเเม่รู้มันคงจะเร็วเกินไปที่เด็กม.1จะมีเเฟน  เวลาฉันกับเเบงค์ไปไหนฉันก็มักจะเอามิ้นไปด้วยเสมอ  พักหลังดูเหมือนเเบงค์จะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก  ยัยมิ้นเองก็เหมือนจะรู้ตัวเเต่เพราะเป็นห่วงฉันก็ตามไปด้วยทุกครั้ง  ซึ่งฉันเองก็เรื่มจะรำคาญเเล้วเหมือนกันจนเเสดงอาการรำคาญใส่มันอยู่บ่อยๆ


            "เเกเปลี่ยนไปมากเลยนะหวาน" 
            "เเกนั่นเเหละเปลี่ยนไป  เลิกยุ่งเรื่องของฉันกับเเบงค์ได้เเล้ว!!!!!"



    ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพูดเเบบนั้นออกไปได้ยังไง  ดูเหมือนยัยมิ้นจะเสียใจมาก เป็นฉันก็เสียใจมากเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อเพื่อนที่คบมาตั้งเเต่จำความได้มาพูดกันเเบบนี้ เเละครั้งเเรกที่เราทะเลาะกัน  มันไม่มองหน้าฉันอีกเลย


             เมื่อไม่มีมิ้นเเล้วดูเหมือนฉันเเละเเบงค์มีความสุขมาก  ตอนเช้าเเบงค์มารับฉันหน้าปากซอยเพื่อไปโรงเรียน  ตอนเที่ยงเรากินข้าวด้วยกัน  ตอนเย็นเราก็กลับบ้านด้วยกัน  เเบงค์มาเเทนมิ้นทุกอย่าง  คู่ของเราเป็นคู่ที่น่าอิจฉาเรื่อยมาจนถึงวันนั้นมาถึง



            "วันนี้หวานกลับเองนะ เเบงค์ต้องรีบธุระกันเเม่อะ"เเบงค์พูดออกมา

  เเละเย็นวันนั้นฉันต้องกลับเองคนเดียวจริงๆ  นี่ถ้ามียัยมิ้นอยู่ฉันคงจะไม่ต้องมาเดินเหงาเเบบนี้
ฉันเดินออกมารอเเท็กซี่ที่หน้าโรงเรียน มียัยผู้หญิงในชุดเครื่องเเบนักเรียนมอต้นโรงเรียนเดียวกับฉัน 2คนมากำมือฉันไว้เเน่น


            "มากับพวกเรา ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!!!"  หนึ่งในนั้นพูด ฉันจำได้ยัยพวกนี้ได้มันเป็นเด็กมอ3
ยัยสองคนนั้นลากฉันมาที่ตรอกที่ติดกับกับร้านเสริมสวยไกล้ๆโรงเรียน ตรอกนี้เต็มไปด้วยขยะ  ยัยพวกนี้มาฉันมาที่นี่ทำไม  เมื่อเดินไปสุดตรอกก็พบว่ามีพวกมันอยู่อีก3คน 5รุม1มันไม่เวอกร์เลยนะ



             "มาเเล้วเหรอ ช้าจัง"
           " นี่หนะเหรอยัยผักหวานของน้องเเบงค์อะ"
           "หน้าจืดชะมัด"


              "ใครบอกละฉันว่าน่ารักดีออก" หนึ่งในนั้นพูดพร้อมกับล้วงออกไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากระโปรง0[]0 มีดพก!!!!!!!ฉันเริ่มจะรู้ชะตากรรมตัวเองเเล้วละ  T-T


             "เเต่คงน่ารักได้ไม่นานหรอก 555555+" พวกมันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

             "นี่เเกไม่รู้หรอว่าฉันเป็นเเฟนเเบงค์" อีกคนเข้ามาผลักไหล่ฉันเซไปเลย(รันทดไม่เเพ้นางเอกเลย)   ฉันได้เเต่ปิดปากเงียบไม่ใช่เพราะกลัวพวกมันหรอกนะ  ฉันกำลังเเค้นรักเเรกของฉันอยู่ต่างหาก   ไอ้เเบงค์!!!!!!!บังอาจมาหลอกฉัน

               "เเกบังอาจมากนะ ที่เเย่งเเบงค์ไปจากฉันได้"

               "เเต่ไม่นานเเบงค์ก็จะกลับมาหาเเก....หลังจากยัยนี่เสียโฉม!!!!!!!!"  คำว่าเสียโฉมทำให้ฉันตื่นจากความเเค้น  เเต่ไม่ทันเเล้วยัยพวกนั้นกรูเข้ามาหาฉัน พวกนั้นมัดตัวฉันเเน่นจนฉันดิ้นไม่หลุด  
             "อย่าทำไรฉันเลยนะ" ฉันขอร้องพวกมัน


            " คำขอร้องของเเกหยุดฉันไม่ได้หรอก  ลาก่อนหน้าสวยๆของผักหวาน!!!!"มือที่ถือมีดพกของมันกำลังขยับเข้ามาไกล้ใบหน้าฉันเรื่อยๆจนฉันรู้สึกถึงโลหะเย็นๆที่มาถูกใบหน้าของฉัน

     ทันใดนั้นมีก้อนหินปริศนาก้อนหนึ่งพุ่งมาจากไหนไม่รู้ พุ่งไปถูกมือของยัยคนที่กำลังจะกรีดหน้าฉัน(เฉียดหน้าฉันนิดเดียว)  




                "เฮ้ยมีคนเห็นเเล้ว  พวกเราเผ่น"หนึ่งในพวกมันตะโกน พวกมันทุกคนวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง  ฉันรู้สึกเจ็บที่เเก้มข้างซ้ายไกล้ๆกับใบหู พวกมันคงจะสมหวังเเล้วที่ฝากรอยเเผลไว้บนหน้าฉันได้  ให้ตายเหอะน้ำตามันสมควรจะไหลตั้งเเต่ตอนเเรกเเล้ว       จะมาไหลทำไมป่านี้ ฉันทรุดลงนั่งร้องไห้อยู่กับพื้น(ขยะ) ชุดนักเรียนเต้มไปด้วยเลือด


              "ยัยหวาน!!!" เสียงเรียกค้นหูทำให้ฉันเงยหน้าขึ้น  ภาพที่ปรากฎตรงหน้านั้นเป็นภาพที่ฉันไม่เคยลืม   "ยัยหวาน เป็นไรบ้าง เลือด!!!! โธ่ยัยหวานไม่น่าเลย"


               "ขอโทษนะที่ฉันช่วยเเกไม่ทันอะ"  ยัยมิ้นกอดปลอบฉัน ฉันร้องไห้หนักกว่าเก่าT-T....


เพื่อนคนที่ฉันเคยเเสดงที่ท่ารำคาญ  เพื่อนคนที่ฉันทิ้งได้ลงคอ   บัดนี้เพื่อนคนนั้นกลายเป็นคนที่มาช่วยฉันในยามที่ฉันไม่เหลือใคร.........................


                       หลังจากวันนั้นเเบงค์ก็หายไปกับยัยผู้หญิงที่กรีดหน้าฉัน  ได้ข่าวว่าเเบงค์ลาออกไปเรียนต่างประเทศ  รักเเรกเเละรักที่ทำให้ฉันต้องเจ็บ   ผู้ชายบนโลกนี้มันเฮงซวยหมดทุกคน  ฉันจะไม่รักใครอีก   ส่วนยัยมิ้นมันคงเจ็บใจเเทนฉัน  มันก็เลยเปลี่ยนตัวเองเป็นคาสโนวี่  เพื่อหักอกผู้ชายทุกคน เเต่เป้าหมายที่เเท้จริงของมิ้นมีอยู่คนเดียว....เเบงค์
                  
   
             ฉันยืนลูบรอยเเผลเป็นที่เเก้มข้างซ้ายก่อนเอาผมมาปิดไว้อีกครั้ง  อดีตของฉันที่ไม่น่าจดจำ ยัยมิ้นกำลังเเก้เเค้นให้ฉัน   ความจิงมันไม่ต้องทำอย่างนั้นเเล้วก็ได้



         "เฮ้ย!!เป็นไรวะหวานทำหน้าจิงจังเชียว"เฮ้อไอ้มิ้นเนี๊ยะ (-+-) กำลังซึ้งอยู่นะโว้ย
        " ป่าว ( - -) (- - ) เมื่อคืนเเกอาบน้ำรึเปล่าวะ"


         "ม่าย ด้าย อาบ เฟ้ยยยย"
          "อี้~~~ซกมก ไปอาบน้ำเลยไป้ ><


          "5555" ยัยมิ้นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี  เเต่มันยังไม่ยอมอาบน้ำ มันวิ่งออกไปนอกห้อง
           "เเม่วันนี้มีไรกินมั่ง"เสียงยัยมิ้ยตะโกนโหวกเหวกไปทั้งบ้าน~..

      ตอนนี้นี่เเหละที่ฉันคิดว่าฉันมีความสุขที่สุด.......